สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๕ 3/5
“อาไม่เอาน้ำนะบอกเลขากลางไปแล้ว ที่มานี่เพราะมีเรื่องจะคุย”
อิ่มอุ่นตรงเข้าประเด็นไม่อ้อมค้อม ชายหนุ่มรับคำและรอฟัง
“พอดีอาได้ยินว่ากลางขาดผู้ช่วย เลยมีคนจะแนะนำ”
“ก็ต้องดูก่อนน่ะครับ” ชายหนุ่มแบ่งรับแบ่งสู้
“ก็...” อิ่มอุ่นพูดพลางถอนหายใจ ยกมือขึ้นส่องความใสของแหวนเพชรในมือ “ทำไมต้องดู คนนี้ไว้ใจได้ เขาจบ โท.จากนอกเชียวนะ นี่ใบที่สองด้วย”
กฤษฎ์ผ่อนลมหายใจ “ใครครับ”
อิ่มอุ่นยิ้มหวานลดมือลงทันที เธอโน้มตัวมาด้านหน้ายกมือขึ้นป้องปากราวกับกลัวใครได้ยิน ทั้งๆ ที่อยู่กันแค่สองคน “อาว่าแล้วว่ากลางน่ะเป็นคนน่ารัก ชอบให้โอกาสคน ตกลงใช่ไหม”
“แค่อยากรู้ครับว่าใคร”
“อาไม่บอกหรอก” อิ่มอุ่นเล่นแง่ “จนกว่าเราจะตอบตกลง คนนี้เก่งจริง จบตรีใบแรกวิศวกรรม โทใบที่สองบริหาร แล้วที่จบหมาดๆ นี่ก็เศรษฐศาสตร์”
กฤษฎ์หรี่ตามอง แต่อิ่มอุ่นยักไหล่
“ก็ไม่รู้นะ แต่อาบอกไปแล้วว่ากลางรับ”
กฤษฎ์แทบกุมขมับ “งั้นก็ได้ครับ ไปฝึกงานกับยัยก้อยแล้วกัน เขาคงชอบมากกว่าจะฝึกงานกับผม”
อิ่มอุ่นกัดริมฝีปาก เธอตวัดตาค้อนหลานชาย
“ไม่รู้ละ อาบอกแล้วว่าจะให้ฝึกกับกลาง แล้วมีอย่างที่ไหนโยนเขาไปลงงานขาย ฟังหรือเปล่าเขาจบเศรษฐศาสตร์เชียวนะกลาง ใช้งานให้ถูกกับคนหน่อย อ๋อ ถ้าไม่มีตำแหน่งอาจะหาให้ เลขากลางที่หน้าห้องไง ย้ายไปทำงานอื่นซะก็จบเรื่อง”
กฤษฎ์ลอบผ่อนลมหายใจ แต่เรื่องงานไม่ใช่เล่น เขาขยับจะแย้งแต่เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้นเสียก่อน อิ่มอุ่นยังคงนั่งมองตาขวาง ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยกโทรศัพท์ขึ้นรับ
“พี่ข้าวกล้า ว่างไหมมาทานข้าวกัน” คำชวนง่ายๆ ทำให้กฤษฎ์เผลอยิ้ม “นี่คุณย่าก็ว่าจะมาค่ะ เห็นว่าทำธุระอยู่แถวนี้พอดี พรรษเลี้ยงเอง พี่ข้าวกล้ามาไหม นะ”
“ได้สิคะ” กฤษฎ์ไม่ปฏิเสธ เขาเหลือบมองมายังอิ่มอุ่น พอเห็นอาสาวเบิกตาโตอ้าปากค้าง กฤษฎ์จึงรีบพูด “ที่ไหนดีคะ” เขาอือออเมื่อรู้สถานที่ “จ้ะ เดี๋ยวสิบนาทีเจอกันนะคะ ค่ะ พี่จะรีบไป”
กฤษฎ์วางสาย จะหันมาบอกอาสาวเพื่อขอตัว ทว่า...
“อะไรตากลาง! นั่นยัยพรรษใช่ไหม ไหนบอกอามาสิ ทานข้าวอะไรกัน นี่แม่นั่นคงมาออเซาะให้เลี้ยงข้าวอีกแล้วสิ เอ๊ะ! หรือว่าจะมาบอกให้เราพาไปกินของแพงๆ แหม... ยัยพรรษนี่หัวใสดีนะ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ”
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่
“อาอุ่นครับ พรรษจะเลี้ยงข้าวผมครับ เลี้ยงขอบคุณที่ช่วยไว้คราวก่อน”
อิ่มอุ่นชะงักกึก กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ กฤษฎ์ขยับลุกขึ้นยืน
“ผมไปนะครับ ถ้าอาอุ่นอยากได้อะไรบอกคุณปายได้ ผมจะบอกเขาให้ว่าคุณอายังอยู่ แต่อย่าอยู่นานนะครับ เดี๋ยวคุณปายเธอก็ต้องไปทานข้าวเหมือนกัน... เพราะนี่มันพักเที่ยงแล้วครับ เว-ลา-พัก”
อิ่มอุ่นพูดไม่ออกอ้าปากค้าง คำพูดหลายแหล่ติดอยู่ที่คอหอย หลังโดนหลานชายตัดบทเอาดื้อๆ เธอนั่งหันซ้ายหันขวา ก่อนตัดสินใจลุกขึ้นเดินตามกฤษฎ์ออกไปอย่างเสียไม่ได้
นวพรรษนัดเจอกฤษฎ์ที่ร้านอาหารจีนชั้นสี่ของห้าง เพราะค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวสูง ร้านตกแต่งด้วยกระจกเป็นส่วนใหญ่ พาทิชั่นกระจกแกะลายดอกโบตั๋นกั้นโต๊ะแต่ละตัว จากเพดานผ้าแพรสีแดงห้อยระลงมาจากโคมไฟสีเดียวกัน
“แกจะกินอะไร” ชุดาเอ่ยถาม เมื่อพนักงานเข็นรถติ่มซำมาหยุดที่โต๊ะของพวกเธอ ก่อนจะเหล่มองนวพรรษที่ตอบว่า
“อะไรก็ได้”
“แล้วอะไรก็ได้มันทำยังไง”
“อะไรก็ได้ ก็...” นวพรรษกะพริบตา “ยัยบ้า!” ว่าแล้วก็หัวเราะเอง “เออก็ได้ๆ” หญิงสาวมองหน้าบริกรและยิ้มให้ “ขอโทษทีนะคะ อืม พี่ขอน้ำเก๊กฮวย เย็นนะคะ แต่เพื่อนพี่ร้อน แล้วก็ซาลาเปาไส้ครีม ซาลาเปาไส้หมู ขนมจีบกุ้ง ฮะเก๋าขอสอง”
“เยอะไป”
นวพรรษยักไหล่ “สั่งเผื่อพี่ข้าวกล้ากับคุณย่าด้วย แค่นี้ก่อนนะคะน้อง อ๋อ จริงสิ พี่ขอข้าวผัด ราดหน้าเส้นหมี่ แล้วก็หูฉลามกับเป๋าฮื้อก่อนก็ได้จ้ะ”
คล้อยหลังพนักงานชุดาก็เอ่ยถาม “นั่นแน่ใจว่ากระเพาะ” เธอถอนหายใจโคลงศีรษะ มองติ่มซำที่วางเรียงจนเต็มโต๊ะอย่างปลงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นโบก เมื่อเห็นกฤษฎ์เดินเข้ามาในร้านและมองหา “คุณกฤษฎ์ทางนี้ค่ะ”
เมื่อได้ยินเสียง เขาส่งยิ้มให้ชุดาก่อนตรงเข้าไปนั่งข้างนวพรรษ เพราะชุดาทำไม่รู้ไม่ชี้จองที่นั่งอีกฝั่งแล้ว กฤษฎ์ก้มลงมองนวพรรษที่เงยหน้าขึ้นมองส่งยิ้มมาให้
“ขอโทษทีค่ะมาช้า พรรษกับคุณชุดาเลยต้องรอนาน หิวมากไหมคะ สั่งอะไรมาทานกันบ้างหรือยัง”
“สั่งมาแล้วค่ะ และหิวมากด้วย กินช้างได้ทั้งตัวเลย” นวพรรษบอกพลางทำตาโตแก้มป่องใส่ ท่าทีนั้นน่ารัก จนกฤษฎ์นึกอยากยื่นมือไปแตะผิวแก้มนุ่มนิ่ม แต่ก็ได้แค่คิดเพราะตอนนี้ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย
ชุดาเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ดูบนโต๊ะสิคะ อีกเดี๋ยวจะไม่มีที่วาง”
“พี่ข้าวกล้าล่ะหิวไหม” นวพรรษเลิกสนใจใคร เธอหยิบซองตะเกียบขึ้นมาแกะและยื่นส่งให้เขา “ทานก่อนสิคะ เพราะคงอีกพักกว่าที่สั่งจะเสร็จ วันนี้ลูกค้าเยอะ”
กฤษฎ์รับตะเกียบมาอย่างปลื้มอกปลื้มใจ แล้วก็ยิ้มน้อยๆ เมื่อพบกับสายตาของชุดาที่จ้องเขาอยู่ หล่อนกระแอมเบาๆ สองสามทีแล้วหยิบกระเป๋าถือ
“ยังไม่หิวเท่าไหร่เลยค่ะ ว่าจะไปซื้อกาแฟสักหน่อย แล้วก็อยากเข้าห้องน้ำด้วย ยังไงเดี๋ยวมานะคะคุณกฤษฎ์ พรรษ เดี๋ยวมานะแก”
ขอตัวเสร็จก็เผ่นปรู๊ด เพราะไม่อยากนั่งเป็น กขค. เธอขยิบตาส่งให้กฤษฎ์ เขาเห็นและยิ้มส่งให้เหมือนเคย ส่วนนวพรรษนั้นยังสนใจแต่ของกินตรงหน้า กระนั้นเมื่อเดินพ้นประตูหน้าร้าน ชุดาก็อดจะเหลียวกลับไปมองไม่ได้ แล้วรอยยิ้มก็เปื้อนหน้า
สำหรับเธอ ไม่มีใครเหมาะกับนวพรรษมากไปกว่ากฤษฎ์อีกแล้ว เพราะเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ชุดารู้สึกถึงการเป็นตัวของตัวเองของนวพรรษอย่างเต็มที่ บางทีคงจะต้องให้เวลานวพรรษอีกนิด หล่อนคงจะได้รู้ใจตัวเอง
ชุดาหมุนตัวกลับ เดินอย่างสบายใจตรงไปยังร้านกาแฟข้างๆ ไม่เกินห้านาทีเธอก็ได้ม็อคค่าแก้วโปรดติดมือมาด้วย แต่แทนที่จะเดินกลับร้าน ชุดากลับเดินต่อไป กะว่าจะให้เวลาเป็นส่วนตัวกับคู่นั้นอีกสักหน่อย
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ชุดาก้มลงมองทั้งๆ ที่ยังเดิน เธอค้นหาในกระเป๋าใบใหญ่ที่คล้องแขนข้างที่ถือแก้วกาแฟ เพราะอย่างนั้นจึงไม่ทันเห็นว่ามีคนกำลังเดินตรงมายังเธอ พอเงยหน้าขึ้นมองก็เบรกไม่ทันเสียแล้ว เธอชนกับเขาและกาแฟที่เพิ่งซื้อมาก็หกเลอะเทอะ
“เสื้อฉัน ตายๆ เฮ้อ! ขอโทษ--”
ชุดาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อจะขอโทษคู่กรณี แต่...
“อ้าวคุณ! คุณชุดา สวัสดีครับ”
เป็นปัฐน์ซึ่งหลบทันและมองเห็นก่อนเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ ทว่าเธียรที่โดนเข้าเต็มๆ หลับตาลงและสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ชุดายกมือขึ้นปิดปาก เชิ้ตสีขาวถูกน้ำกาแฟราดเป็นทางยาว... ลงไปถึงเป้ากางเกง!
อิ่มอุ่นตรงเข้าประเด็นไม่อ้อมค้อม ชายหนุ่มรับคำและรอฟัง
“พอดีอาได้ยินว่ากลางขาดผู้ช่วย เลยมีคนจะแนะนำ”
“ก็ต้องดูก่อนน่ะครับ” ชายหนุ่มแบ่งรับแบ่งสู้
“ก็...” อิ่มอุ่นพูดพลางถอนหายใจ ยกมือขึ้นส่องความใสของแหวนเพชรในมือ “ทำไมต้องดู คนนี้ไว้ใจได้ เขาจบ โท.จากนอกเชียวนะ นี่ใบที่สองด้วย”
กฤษฎ์ผ่อนลมหายใจ “ใครครับ”
อิ่มอุ่นยิ้มหวานลดมือลงทันที เธอโน้มตัวมาด้านหน้ายกมือขึ้นป้องปากราวกับกลัวใครได้ยิน ทั้งๆ ที่อยู่กันแค่สองคน “อาว่าแล้วว่ากลางน่ะเป็นคนน่ารัก ชอบให้โอกาสคน ตกลงใช่ไหม”
“แค่อยากรู้ครับว่าใคร”
“อาไม่บอกหรอก” อิ่มอุ่นเล่นแง่ “จนกว่าเราจะตอบตกลง คนนี้เก่งจริง จบตรีใบแรกวิศวกรรม โทใบที่สองบริหาร แล้วที่จบหมาดๆ นี่ก็เศรษฐศาสตร์”
กฤษฎ์หรี่ตามอง แต่อิ่มอุ่นยักไหล่
“ก็ไม่รู้นะ แต่อาบอกไปแล้วว่ากลางรับ”
กฤษฎ์แทบกุมขมับ “งั้นก็ได้ครับ ไปฝึกงานกับยัยก้อยแล้วกัน เขาคงชอบมากกว่าจะฝึกงานกับผม”
อิ่มอุ่นกัดริมฝีปาก เธอตวัดตาค้อนหลานชาย
“ไม่รู้ละ อาบอกแล้วว่าจะให้ฝึกกับกลาง แล้วมีอย่างที่ไหนโยนเขาไปลงงานขาย ฟังหรือเปล่าเขาจบเศรษฐศาสตร์เชียวนะกลาง ใช้งานให้ถูกกับคนหน่อย อ๋อ ถ้าไม่มีตำแหน่งอาจะหาให้ เลขากลางที่หน้าห้องไง ย้ายไปทำงานอื่นซะก็จบเรื่อง”
กฤษฎ์ลอบผ่อนลมหายใจ แต่เรื่องงานไม่ใช่เล่น เขาขยับจะแย้งแต่เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้นเสียก่อน อิ่มอุ่นยังคงนั่งมองตาขวาง ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยกโทรศัพท์ขึ้นรับ
“พี่ข้าวกล้า ว่างไหมมาทานข้าวกัน” คำชวนง่ายๆ ทำให้กฤษฎ์เผลอยิ้ม “นี่คุณย่าก็ว่าจะมาค่ะ เห็นว่าทำธุระอยู่แถวนี้พอดี พรรษเลี้ยงเอง พี่ข้าวกล้ามาไหม นะ”
“ได้สิคะ” กฤษฎ์ไม่ปฏิเสธ เขาเหลือบมองมายังอิ่มอุ่น พอเห็นอาสาวเบิกตาโตอ้าปากค้าง กฤษฎ์จึงรีบพูด “ที่ไหนดีคะ” เขาอือออเมื่อรู้สถานที่ “จ้ะ เดี๋ยวสิบนาทีเจอกันนะคะ ค่ะ พี่จะรีบไป”
กฤษฎ์วางสาย จะหันมาบอกอาสาวเพื่อขอตัว ทว่า...
“อะไรตากลาง! นั่นยัยพรรษใช่ไหม ไหนบอกอามาสิ ทานข้าวอะไรกัน นี่แม่นั่นคงมาออเซาะให้เลี้ยงข้าวอีกแล้วสิ เอ๊ะ! หรือว่าจะมาบอกให้เราพาไปกินของแพงๆ แหม... ยัยพรรษนี่หัวใสดีนะ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ”
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่
“อาอุ่นครับ พรรษจะเลี้ยงข้าวผมครับ เลี้ยงขอบคุณที่ช่วยไว้คราวก่อน”
อิ่มอุ่นชะงักกึก กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ กฤษฎ์ขยับลุกขึ้นยืน
“ผมไปนะครับ ถ้าอาอุ่นอยากได้อะไรบอกคุณปายได้ ผมจะบอกเขาให้ว่าคุณอายังอยู่ แต่อย่าอยู่นานนะครับ เดี๋ยวคุณปายเธอก็ต้องไปทานข้าวเหมือนกัน... เพราะนี่มันพักเที่ยงแล้วครับ เว-ลา-พัก”
อิ่มอุ่นพูดไม่ออกอ้าปากค้าง คำพูดหลายแหล่ติดอยู่ที่คอหอย หลังโดนหลานชายตัดบทเอาดื้อๆ เธอนั่งหันซ้ายหันขวา ก่อนตัดสินใจลุกขึ้นเดินตามกฤษฎ์ออกไปอย่างเสียไม่ได้
นวพรรษนัดเจอกฤษฎ์ที่ร้านอาหารจีนชั้นสี่ของห้าง เพราะค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวสูง ร้านตกแต่งด้วยกระจกเป็นส่วนใหญ่ พาทิชั่นกระจกแกะลายดอกโบตั๋นกั้นโต๊ะแต่ละตัว จากเพดานผ้าแพรสีแดงห้อยระลงมาจากโคมไฟสีเดียวกัน
“แกจะกินอะไร” ชุดาเอ่ยถาม เมื่อพนักงานเข็นรถติ่มซำมาหยุดที่โต๊ะของพวกเธอ ก่อนจะเหล่มองนวพรรษที่ตอบว่า
“อะไรก็ได้”
“แล้วอะไรก็ได้มันทำยังไง”
“อะไรก็ได้ ก็...” นวพรรษกะพริบตา “ยัยบ้า!” ว่าแล้วก็หัวเราะเอง “เออก็ได้ๆ” หญิงสาวมองหน้าบริกรและยิ้มให้ “ขอโทษทีนะคะ อืม พี่ขอน้ำเก๊กฮวย เย็นนะคะ แต่เพื่อนพี่ร้อน แล้วก็ซาลาเปาไส้ครีม ซาลาเปาไส้หมู ขนมจีบกุ้ง ฮะเก๋าขอสอง”
“เยอะไป”
นวพรรษยักไหล่ “สั่งเผื่อพี่ข้าวกล้ากับคุณย่าด้วย แค่นี้ก่อนนะคะน้อง อ๋อ จริงสิ พี่ขอข้าวผัด ราดหน้าเส้นหมี่ แล้วก็หูฉลามกับเป๋าฮื้อก่อนก็ได้จ้ะ”
คล้อยหลังพนักงานชุดาก็เอ่ยถาม “นั่นแน่ใจว่ากระเพาะ” เธอถอนหายใจโคลงศีรษะ มองติ่มซำที่วางเรียงจนเต็มโต๊ะอย่างปลงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นโบก เมื่อเห็นกฤษฎ์เดินเข้ามาในร้านและมองหา “คุณกฤษฎ์ทางนี้ค่ะ”
เมื่อได้ยินเสียง เขาส่งยิ้มให้ชุดาก่อนตรงเข้าไปนั่งข้างนวพรรษ เพราะชุดาทำไม่รู้ไม่ชี้จองที่นั่งอีกฝั่งแล้ว กฤษฎ์ก้มลงมองนวพรรษที่เงยหน้าขึ้นมองส่งยิ้มมาให้
“ขอโทษทีค่ะมาช้า พรรษกับคุณชุดาเลยต้องรอนาน หิวมากไหมคะ สั่งอะไรมาทานกันบ้างหรือยัง”
“สั่งมาแล้วค่ะ และหิวมากด้วย กินช้างได้ทั้งตัวเลย” นวพรรษบอกพลางทำตาโตแก้มป่องใส่ ท่าทีนั้นน่ารัก จนกฤษฎ์นึกอยากยื่นมือไปแตะผิวแก้มนุ่มนิ่ม แต่ก็ได้แค่คิดเพราะตอนนี้ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย
ชุดาเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ดูบนโต๊ะสิคะ อีกเดี๋ยวจะไม่มีที่วาง”
“พี่ข้าวกล้าล่ะหิวไหม” นวพรรษเลิกสนใจใคร เธอหยิบซองตะเกียบขึ้นมาแกะและยื่นส่งให้เขา “ทานก่อนสิคะ เพราะคงอีกพักกว่าที่สั่งจะเสร็จ วันนี้ลูกค้าเยอะ”
กฤษฎ์รับตะเกียบมาอย่างปลื้มอกปลื้มใจ แล้วก็ยิ้มน้อยๆ เมื่อพบกับสายตาของชุดาที่จ้องเขาอยู่ หล่อนกระแอมเบาๆ สองสามทีแล้วหยิบกระเป๋าถือ
“ยังไม่หิวเท่าไหร่เลยค่ะ ว่าจะไปซื้อกาแฟสักหน่อย แล้วก็อยากเข้าห้องน้ำด้วย ยังไงเดี๋ยวมานะคะคุณกฤษฎ์ พรรษ เดี๋ยวมานะแก”
ขอตัวเสร็จก็เผ่นปรู๊ด เพราะไม่อยากนั่งเป็น กขค. เธอขยิบตาส่งให้กฤษฎ์ เขาเห็นและยิ้มส่งให้เหมือนเคย ส่วนนวพรรษนั้นยังสนใจแต่ของกินตรงหน้า กระนั้นเมื่อเดินพ้นประตูหน้าร้าน ชุดาก็อดจะเหลียวกลับไปมองไม่ได้ แล้วรอยยิ้มก็เปื้อนหน้า
สำหรับเธอ ไม่มีใครเหมาะกับนวพรรษมากไปกว่ากฤษฎ์อีกแล้ว เพราะเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ชุดารู้สึกถึงการเป็นตัวของตัวเองของนวพรรษอย่างเต็มที่ บางทีคงจะต้องให้เวลานวพรรษอีกนิด หล่อนคงจะได้รู้ใจตัวเอง
ชุดาหมุนตัวกลับ เดินอย่างสบายใจตรงไปยังร้านกาแฟข้างๆ ไม่เกินห้านาทีเธอก็ได้ม็อคค่าแก้วโปรดติดมือมาด้วย แต่แทนที่จะเดินกลับร้าน ชุดากลับเดินต่อไป กะว่าจะให้เวลาเป็นส่วนตัวกับคู่นั้นอีกสักหน่อย
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ชุดาก้มลงมองทั้งๆ ที่ยังเดิน เธอค้นหาในกระเป๋าใบใหญ่ที่คล้องแขนข้างที่ถือแก้วกาแฟ เพราะอย่างนั้นจึงไม่ทันเห็นว่ามีคนกำลังเดินตรงมายังเธอ พอเงยหน้าขึ้นมองก็เบรกไม่ทันเสียแล้ว เธอชนกับเขาและกาแฟที่เพิ่งซื้อมาก็หกเลอะเทอะ
“เสื้อฉัน ตายๆ เฮ้อ! ขอโทษ--”
ชุดาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อจะขอโทษคู่กรณี แต่...
“อ้าวคุณ! คุณชุดา สวัสดีครับ”
เป็นปัฐน์ซึ่งหลบทันและมองเห็นก่อนเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ ทว่าเธียรที่โดนเข้าเต็มๆ หลับตาลงและสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ชุดายกมือขึ้นปิดปาก เชิ้ตสีขาวถูกน้ำกาแฟราดเป็นทางยาว... ลงไปถึงเป้ากางเกง!
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 เม.ย. 2560, 10:29:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 เม.ย. 2560, 10:29:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 1155
| << บทที่ ๕ 2/5 | บทที่ ๕ 4/5 >> |
ดังปัณณ์ 27 เม.ย. 2560, 10:33:44 น.
ดีค้าพายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^
คุณแว่นใส นางเคยเจ็บแบบรุนแรงค่ะ นางไม่กล้าหวัง 5555
คุณgoldensun สำหรับคนในครอบครัวกฤษฎ์ นัฐฐาในสายตาคือแฟนค่ะ ก่อนมาเจอพรรษ ส่วนเเพื่อนๆ ก็เหมือนกัน ส่วนเหตุผลทำไม ไปลุ้นกันตอนท้ายนะคะ เรื่องนี้มีซับซ้อน 5555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
และๆๆๆ ตอนนี้ สายรัก(ษ์) มีให้ดาวน์โหลดได้ที่ MEB แล้วนะคะ ทั้งแบบ PDF และ Epub ตอนนี้ แอปเปิ้ลก็วางจำหน่ายแล้วนะคะ อย่าลืมแวะไปทักทายกันด้วยน้า
จิ้มที่ลิงก์กันได้เลยจ้า https://goo.gl/Rkb1Oq
เจอกันใหม่พรุ่งนี้ วันนี้บะบายจ้า
ดีค้าพายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^
คุณแว่นใส นางเคยเจ็บแบบรุนแรงค่ะ นางไม่กล้าหวัง 5555
คุณgoldensun สำหรับคนในครอบครัวกฤษฎ์ นัฐฐาในสายตาคือแฟนค่ะ ก่อนมาเจอพรรษ ส่วนเเพื่อนๆ ก็เหมือนกัน ส่วนเหตุผลทำไม ไปลุ้นกันตอนท้ายนะคะ เรื่องนี้มีซับซ้อน 5555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
และๆๆๆ ตอนนี้ สายรัก(ษ์) มีให้ดาวน์โหลดได้ที่ MEB แล้วนะคะ ทั้งแบบ PDF และ Epub ตอนนี้ แอปเปิ้ลก็วางจำหน่ายแล้วนะคะ อย่าลืมแวะไปทักทายกันด้วยน้า
จิ้มที่ลิงก์กันได้เลยจ้า https://goo.gl/Rkb1Oq
เจอกันใหม่พรุ่งนี้ วันนี้บะบายจ้า
แว่นใส 27 เม.ย. 2560, 18:07:34 น.
นัฐที่เป็นทอม แล้วทำให้พรรษเข้าใจผิดใช่ไหม กลับมาป่วนอีกละ
นัฐที่เป็นทอม แล้วทำให้พรรษเข้าใจผิดใช่ไหม กลับมาป่วนอีกละ