A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 6 : ปีศาจหื่น - - - 50%
บทที่ 6 : ปีศาจหื่น - - - 50%
ฉันเริ่มหลอนกับการปลุกเร้าอารมณ์ของคุณปัถย์ที่ส่งมายังฉันขึ้นไปทุกที แต่กระนั้นฉันก็ยังแอบเฝ้าฝันถึงจูบเร่าร้อน และ ความวาบหวิวเมื่อปากเรียวกดลงมายังแก้มของฉัน ขิงบอกว่าฉันคงเป็นพวกชอบเล่นกับไฟ ทำยังกับว่าตัวเองเป็นสาวเปรี้ยวซ่าก๋ากั่นก็ไม่ปาน มอดไหม้ขึ้นมาแล้วมันจะขำให้ฟันร่วง(ฉันล่ะอยากจะเอาขวานมาจามปากมันสักที)
หลังจากประโยคล่อแหลมระทึกขวัญสั่นประสาทบนโต๊ะอาหารในวันนั้น ฉันก็พยายามหลบหลีกการพบเผชิญหน้ากับคุณปัถย์ทุกวิถีทาง ฉันใช้วิทยายุทธ์สมัยยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย นั่นคือ มาสาย บ่ายหลับ กลับก่อน ตลอดช่วงสามวันที่ผ่านมา แต่เบื้องบนคงเล็งเห็นความห่างเหินของฉันที่มีต่อคุณปัถย์(ท่านหวังดีเกินไป) จึงดลจิตดลใจให้คุณปราชญ์เอ่ยชักชวนให้ฉันนอนค้างที่บ้านปิลันธบุตรในวันพรุ่งนี้ ซึ่งจะมีงานเลี้ยงต้อนรับ
“เออ...หนูแป๋ม พรุ่งนี้ก็เก็บเสื้อผ้ามานอนค้างที่บ้านลุงเลยก็ได้นะ”
“นะ นะ นอน....นอนทำไมค่ะ”
“ลุงว่างานต้องเลิกดึกแน่นอน...เป็นห่วงพ่อยุทธเค้า เดี๋ยวจะกังวลเรื่องหนูขับรถกลับบ้านดึกดื่น นอนที่นี่เลยก็ได้ลูก ทั้งลุงและพ่อเราเค้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
ฉันพยายามปฏิเสธหลายต่อหลายครั้งว่า ฉันสามารถขับรถกลับบ้านในยามวิกาลได้ แต่คุณปราชญ์ก็ให้เหตุผลว่า งานเลี้ยงกว่าจะเลิกก็ดึกดื่น ห้องหับก็มีอยู่มากมาย ตื่นเช้าค่อยกลับบ้านก็ได้(รู้อย่างนี้เสนอว่าจัดที่โรงแรมดีกว่า) พร้อมทั้งบอกทิ้งท้ายว่า ได้ขออนุญาตพ่อฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันได้แต่ตะลึงงันกับอาการมัดมือชกของเจ้านายตัวเอง เป็นอันว่าหลังจากที่รู้เรื่องการย้ายที่นอน(ชั่วคราว)ของตัวเอง ระบบการทำงานของฉันก็เชื่องช้าลง สมองประมวลผลแต่เรื่องที่ว่า ฉันจะรอดหรือไม่? ฉันจึงขออนุญาตคุณปราชญ์ออกมาโทรศัพท์ด้านนอกของตัวบ้าน ตัดสินใจหมุนโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสาวสิงห์รถบรรทุก เพื่อหารือทางออก
“ว่าไง แม่เม่าบินเข้ากองไฟ” คำทักทายของมันนี่มันเห็นภาพจริงจริง
“ทักดีกว่านี้ได้ม่ะ....คนยิ่งเครียดๆอยู่”
“โอเค โอเค...มีไรว่ามา นี่ฉันทำงานทำการนะ แกโทรมาบ่อยจนเจ้านายจะกินหัวฉันแล้ว”
“แก...คุณปราชญ์ให้ฉันไปนอนบ้านเค้าอ่ะ”
“เฮ้ย เค้าจะสังเวยแกให้ลูกชายเหรอว่ะ”
“เอ๊.............แกนี่!!!!!!!!!!!!” มันชักจะลามปามขึ้นไปทุกที
“ก็มันจริงอ่ะ....ให้นอนบ้านเค้าเนี่ยนะ ไม่น่ารอด” ขอบใจน้าให้กำลังใจมากมากเลย
".............” หมดคำพูดเลยฉัน
“โอ๊ย...แกนี่นะมีแต่เรื่องจริงจริง ตั้งแต่เริ่มชอบชอบคุณปัถย์ล่ะ แล้วนี่แกจะเอาไง”
“เอาไงได้ล่ะ...ถ้าฉันคิดออกจะโทรหาแกไหม คิดเส่!!!!” มีอารมณ์เหมือนกันนะ
“งั้นเอางี้”
ขิงบอกว่าให้ฉันพยายามเกาะติดคุณหญิงป้า และ คุณลุงไว้ให้มากที่สุด หลีกเลี่ยงการอยู่กันตามลำพังกับคุณปัถย์อย่างเด็ดขาด รวมถึงในระยะรัศมีสองเมตร ฉันจินตนาการว่าเองเดินตามเป็นลูกเป็ดติดพ่อไก่แม่ไก่(ตลกแท้) มันบอกว่าให้ฉันปิดประตูลงกลอนให้แน่นหนา พยายามให้ตัวเองมีสติเข้าไว้ระวังตัวอย่างรอบคอบเป็นดี(แกล้งตายวันพรุ่งนี้ดีกว่าไหมเนี่ย) แต่มันก็ไม่วายทิ้งระเบิดว่า ที่มันบอกมาอาจจะไม่ได้ผลก็ได้.....ซึ้งตรงประโยคท้ายนี่แหละ
วางสายจากขิง ฉันได้แต่สมเพชตัวเอง อะไรนักหนาเนี่ย แรกเริ่มเดิมทีฉันหลงรักคุณปัถย์ก็จริง แต่นี่กลายเป็นว่า ฉันต้องหาวิถีหนีหัวซุกหัวซุน เพราะเจออาการรุกหนักจากปีศาจหื่น ยังไม่ทันที่จะหันตัวกลับไปยังในบ้าน
“คุณแป๋มค่ะ คุณหญิงให้มาเรียนว่า ขอพบคุณแป๋มที่ห้องอ่านหนังสือค่ะ”
เมื่อหันตัวกลับเข้าไปในตัวบ้าน ก็พบพี่แม่บ้านก็มาแจ้งให้ฉันทราบว่า คุณหญิงพจนีย์อยากพบฉัน ฉันจึงกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินไปยังห้องอ่านหนังสือตามที่แม่บ้านเพิ่งมาแจ้งให้ทราบ
“คุณหญิงมีอะไรจะเรียกใช้แป๋มเหรอค่ะ” หลังจากที่เคาะประตูส่งสัญญาณขอเข้าพบ ฉันจึงเปิดประตูเข้าไปด้านในของห้องอ่านหนังสือ
“คุณหญิงอะไรกันหนูแป๋ม เรียกว่าป้าก็พอ ป้าไม่ได้เป็นคนถือเนื้อถือตัวขนาดนั้นหรอกลูก” ท่านทั้งสองก็แสนดี ให้ความเอ็นดูฉันเสียจริง
“หนูมีชุดใส่วันพรุ่งนี้หรือยังลูก”
“มีแล้วค่ะ...คุณ...ป้า”
“ป้าว่าจะให้หนูไปร้านประจำของป้าสักหน่อย เค้าทำชุดสำเร็จรูปอยู่นะ พรุ่งนี้หนูต้องเดินตามป้ากับลุง จะได้ใส่ชุดสวยสวยไงลูก”
คุณป้าจะดีอะไรกับฉันขนาดนี้...ฉันก็เป็นเพียงแค่ลูกสาวอดีตลูกน้องของคุณปราชญ์ ไม่มีนามสกุลเด่นดัง หรือ ฐานะที่สามารถเทียบเท่าท่านได้เลย
“เอ่อ...แป๋มว่าชุดแป๋มก็น่าจะได้อยู่นะค่ะคุณป้า...เกรงใจคุณป้าเปล่าเปล่าน่ะคะ” ฉันเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อมอย่างที่สุด ตื้นตันกับความเมตตาของท่านเสียจริง
“ไม่ต้องเลยลูก....เกรงใจอะไรกัน เดี๋ยวป้าให้สมพลขับรถไปส่งที่ร้านแล้วกัน”
“เอ่อ...คุณปะ ป้า”
คุณหญิงพจนีย์โบกมือห้ามปรามไม่ให้ฉันพูดอะไรออกมา เพียงครู่เดียว แม่บ้านก็มาเชิญฉันไปยังหน้าประตูบ้านเพื่อขึ้นรถ ให้ตายเถอะชีวิตทั้งชีวิตเกิดมาไม่เคยถูกดูแลปฏิบัติเยี่ยงลูกผู้มีอันจะกินเช่นนี้ คนขับรถที่หรูสุดก็เห็นจะเป็นพี่แท็กซี่ แต่นี่...ฉันกลับได้ยืนมองคนขับรถที่อายุไม่เกินสี่สิบ แต่งกายด้วยชุดซาฟารี กุลีกุจอมาเปิดประตูรถยนต์สัญชาติเยอรมันให้(เจ้าหญิงชัดชัด) ฉันกำลังจะก้าวขึ้นไปนั่งยังเบาะด้านหลัง ก็ได้ยินเสียงบีบแตรดังลั่น ฉันจึงชักเท้ากลับมายังจุดเดิมก่อนที่จะก้าวขึ้นรถ ก่อนหันหน้าไปทางต้นเสียง....เฮ้ยยยย นี่มันคุณปัถย์นี่น่า ทำไมเลิกงานเร็วอีกแล้ว ฉันได้แต่ส่งยิ้มน้อยๆให้เค้า แต่เค้ากลับเมินใส่(หุบยิ้มแทบไม่ทัน)
“อ้าว....ปัถย์กลับมาแล้วเหรอลูก” ฉันได้ยินเสียงคุณหญิงเอ่ยทักลูกชายของท่าน จึงหันหน้ากลับไปยืนในท่าทางสงบเสงี่ยม มองดูการสนทนาของสองแม่ลูก
“ครับ...แล้วนี่แม่จะไปไหน” ชายหนุ่มปรายสายตามาทางฉัน ย้ำว่าปรายสายตา
“เปล่าลูก...แม่ให้หนูแป๋มไปเลือกชุดที่จะใส่พรุ่งนี้”
ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากปากของคุณปัถย์ ฉันเห็นว่าชายหนุ่มกำลังก้าวเดินตรงเข้าไปภายในตัวบ้าน จึงเบนสายตามาหาคุณหญิงพจนีย์ ท่านจึงได้หันมาพยักพเยิด อนุญาตให้ฉันขึ้นรถไปได้แล้ว ฉันตัดสินใจหมุนตัวกลับไปยังตัวรถดังเดิม
“เดี๋ยว...ผมไปด้วยดีกว่าครับแม่ ลืมไปว่าวันก่อนให้คนเอาสูทไปแก้พอดี”
ป๊าดดดดด....จะมาทำไม ฉันได้แต่ชะงักในท่ากำลังจะก้าวขึ้นรถ แต่แล้วก็รู้สึกว่ามีแรงมหาศาลจากด้านหลังผลักให้ฉันพุ่งตัวเข้าไปด้านใน ดีนะที่ฉันเอามือเกาะเบาะหนังสีครีมภายในไว้ได้ทัน ไม่งั้นฉันคงหน้าคะมำ ปากไปถูกับกระจกรถยนต์คันนี้ก็เป็นได้
ฉันหันมามองคนที่เพิ่งส่งแรงผลัก(คล้ายถีบอย่างไรก็ไม่รู้) ด้วยสีหน้าอาฆาตแค้นคิดว่าฉันชอบแล้วฉันจะไม่กล้าเหรอ...ชิ!! ฉันยังไม่ได้ชำระความเรื่องที่คุณมาทำล่วงเกินฉันเลยนะย่ะ(ปากเก่งลับหลัง) รถยนต์ทะยานตัวออกจากพื้นที่บ้านปิลันธบุตร มุ่งหน้าเข้าสู่ท้องถนนที่เต็มไปด้วยการจราจรคับคั่งในเวลาเลิกงานของคนทั่วไปพอดี
- - - - - - - - - - - - - - -
ขอมาแบบ ครึ่งนึง ก่อนนะค่ะ ถ้ายังไงตอนดึกดึกจะปั่นครึ่งหลังให้ทุกคนน้า
ดีใจจังมีคนอ่านเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นทุกทีแล้ววววววว
คุณิณพัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2554, 15:54:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2554, 15:54:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 2469
| << บทที่ 5 : แม่มดน้อย - - -(45%)ครบ | บทที่ 6 : ปีศาจหื่น - - - (50%)หลัง >> |
xeve 11 ส.ค. 2554, 16:30:14 น.
แหมเดาใจยากทั้งพระเอกทั้งคนแต่งเลยนะเนี่ย
แหมเดาใจยากทั้งพระเอกทั้งคนแต่งเลยนะเนี่ย
ใจใส 11 ส.ค. 2554, 17:57:33 น.
ตาหื่นอารมณ์ขึ้นๆลงๆ อายุแค่นี้ทำตัวเป็นวัยทองไปด้ายยยยยยย
ตาหื่นอารมณ์ขึ้นๆลงๆ อายุแค่นี้ทำตัวเป็นวัยทองไปด้ายยยยยยย
เรือใบ 11 ส.ค. 2554, 19:03:01 น.
ตอนต่อไป ขอข้ามไปหลังงานเลี้ยงเลิกเลยได้มั้ยคะ หุหุหุ จะรอดมั้ยเนี่ยยัยหนูแป๋ม
ตอนต่อไป ขอข้ามไปหลังงานเลี้ยงเลิกเลยได้มั้ยคะ หุหุหุ จะรอดมั้ยเนี่ยยัยหนูแป๋ม