รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 18. การกลับไป
ฉันได้ยินเสียงเพลง...เสียงเบาๆ ลอยมาตามลมจากที่ไหนสักแห่งไกลแสนใกล เพลงที่คุ้นเหลือเกิน ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือกำลังฝันว่า รู้สึกเหมือนตัวเองเดินทาง กำลังจะไปที่ไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นการเดินทางที่รวดเร็วมาก ภาพโดยรวมเป็นเพียงสีเทาจางๆ อันไม่คุ้นเคย
พลิกตัว พยายามปัดความฝันนั้นของตัวเองทิ้งไป รู้สึกว่าทำไมคุ้นเคยกับหมอน กับที่นอนนี้เหลือเกิน แวบแรกคิดว่าคงเผอิญหลับไปบนที่นอนในห้องของไอแซค แต่...กลิ่นและความรู้สึกบางอย่างบอกว่ามันไม่ใช่ที่พักของไอแซค มันที่ไหนกันนะ ....เหมือนกับ....
บ้าน!!! บ้านของฉันเองที่กรุงเทพฯ
เพลงนั้นก็เหมือนกัน มันเป็นเพลงฮิตที่กำลังดังในช่วงที่ฉันจากมา
ลืมตาขึ้น รอบตัวมืดสนิท มีแสงลอดเข้ามาทางหน้าต่างหัวเตียงพอให้เห็นได้ลางๆ แต่ไม่ต้องเห็น กลิ่นและบรรยากาศบางอย่างบอกได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นสถานที่นั้น บ้านของฉันเอง
ฉันกลับมาแล้วหรือนี่ ...มาได้อย่างไร ก็เมื่อคืนฉันยังอยู่กับ ไอแซค...
ลุกขึ้นอย่างงๆ ปล่อยให้ตัวเองชินกับบรรยากาศรอบตัวสองสามนาที จากนั้นฉันจึงเดินไปแปิดไฟห้องนอน แล้วมองไปรอบห้องอีกครั้ง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เหมือนเมื่อจากไปเมื่อหลายวันก่อน
จำได้ว่าเมื่อคืน ฉันกับไอแซคกลับมาจากห้องแลบดึกมาก หลังจากจากลับจากห้องสมุด ไอแซคไปช่วยงานที่แลบต่อเพราะส่วนของนาธานเรียบร้อยแล้ว สองหนุ่มเดินหายออกไปด้วยกันจากห้องแลบพักใหญ่ กลับมาพร้อมอาหารเย็นง่ายๆ สองสามอย่าง และไอแซคก็ทำงานต่อเพื่อให้ระบบสมบูรณ์พร้อม
ระหว่างทางกลับบ้าน ไอแซคเงียบ จมอยู่กับความคิดของตนเอง
"เหนื่อยไหม" ฉันถามหลังจากเขาจอดรถ และพาฉันเข้าลิฟท์
ร่างสูงก้มลงมา เขาขมวดคิ้ว เหมือนไม่ได้ฟังที่ฉันพูด
"เหนื่อยไหมวันนี้ ทำไมนายดูเหมือนเหนื่อยๆ"
แววตาหมกหมุ่นของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาเหลือบตามองด้านบนของลิฟท์ ซึ่งเดาเอาว่าคงมีกล้อง ไม่ตอบ ลิฟท์เปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงดึงข้อมือของฉันออกจากลิฟท์ เดินตรงไปที่ห้อง เอามือแปะหน้าประตู และดึงฉันเข้าไปอย่างรวดเร็ว
"อะ..."
อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงดึงฉันเข้าไปกอดแบบเต็มอ้อมแขน พร้อมกับซุกใบหน้าลงมาที่ต้นคอ และลงเพราะฉันตัวเล็กกว่าเขามาก จึงเหมิอนจะถูกยกขึ้นจนปลายเท้าลอยจากพื้น
"ไอแซค...ทำไม" ฉันถามทั้งๆ ที่ยังบังคับให้ตัวเองหยุดใจเต้นไม่ได้ ฉันไม่ได้มีประสบการณ์มากนักกับเรื่องแบบนี้
ร่างสูงไม่กดร่างของฉันติดผนังห้องพัก ในความสลัวของแสงไฟที่เปิดอัตโนมัติเพียงดวงเดียว ดวงตาคมกล้าเกินกว่าที่จะเป็นดวงตาของสิ่งประดิษฐ์จ้องมาที่ฉัน
"ผม..."
เขาพูดแค่นั้น แล้วริมฝีปากอุ่นจัดก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉัน มือทั้งสองข้างของฉันยกขึ้นดันเขาออกโดยอัตโนมัติ แต่ว่ามันทำได้เพียงแต่ยกขึ้นมา และค้างไว้อย่างนั้น เพราะรสรมฝีปากที่จู่โจมมานั้นมัน....ทำให้คิดอะไรไม่ออกเอาเสียเลย
อย่านะ ฉันต้องคิดถึงคนรักของฉันสิ ไม่เอา ฉันจะไม่....
ให้ตายเถอะ มัน...มันเกินจะต้านทานเหลือเกิน
"ให้ผมกอดคุณนะ คืนนี้" เสียงเบาหวิวผ่านจากริมฝีปากอุ่นจัด
"..." คิดอะไรไม่ออก หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะ ร่างกายอ่อนปวกเปียก คิดอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเด็กสาวอายุสิบแปดที่ถูกคนรักจูบครั้งแรก
....คนรัก...
คิดได้แค่นั้น ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองถูกอุ้มมาวางไว้ที่เตียง ตามมาด้วยร่างสูงที่ก้มลงมาแนบชิดแบบไม่ให้มีจังหวะได้คิด เขาเป็นหุ่นยนต์จริงๆ หรือนี่
"ให้ผมได้กอดคุณนะครับ คืนนี้" น้ำเสียงของเขาอุบอุ่น นุ่มนวล จนไม่อยากจะปฏิเสธ "ผมอยากจดจำวินาทีนี้ไว้"
ประโยคนั้น ทำให้คำปฏิเสธของฉันถูกกลืนหายลงไปในลำคอ แล้วทุกอย่างก็...มืดสนิท
มันเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นนะ..ฉัน จำไม่ได้
เมื่อคืนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมฉันจึงมาอยู่ที่นี่ แล้ว...
ปวดหัว ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเหมือนจำอะไรไม่ได้เลย
...มันเกิดอะไรขึ้น...
เมื่อคิดอะไรไม่ออก ฉันจึงตัดสินใจมาสะสางบ้านที่ถูกปล่อยทิ้งไว้มาหลายวัน การทำงานไม่ทำให้หัวของฉันหลุดจากเรื่องราวที่อยู่ในโลกอนาคต และ...ความอบอุ่นจากร่างสูงนั้น
บ้าน่า ฉันมีแฟน ฉันเพิ่งทะเลาะกับแฟน แล้วทำไมมาคิดถึงเจ้าหุ่นบ้า ตัวสูง หน้าตาดี อารมณ์อ่อนไหวตัวนั้น
ทำงานบ้านไป อย่าคิดมาก ฉันบอกตัวเอง
ผ่านไปครึ่งวัน ฉันจึงได้มั่นใจและบอกตัวเองว่า ฉันกลับมายังยุคปัจจุบันที่ฉันมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ ทุกอย่างเหมือนเดิมและมันผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น
ฉันโทรกลับไปที่ทำงาน และบอกว่าป่วยเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล จึงไม่ได้แจ้งเรื่องลาก่อนหน้านั้น ตลกดีที่ครอบครัวของฉันไม่มีแล้ว ก็เลยไม่ต้องโทรหาใครอีก
"เธอมีปัญหากับแฟนใช่ไหมล่ะ ฉันเขาใจดี เดี๋ยวจะบอกเจ้านายให้นะว่าป่วยหนัก นี่ก็ศุกร์พอดี มาทำงานอีกทีวันจันทร์เลยแล้วกัน" เพื่อร่วมงานที่นั่งโต๊ะติดกับฉันบอก
ใช่สิ...ทุกคนในที่ทำงานรู้เรื่องฉันกับเอกวัตร เพราะเขามาอาละวาดกับฉันครั้งหนึ่ง หลังจากที่ฉันเอารูปของเขากับผู้หญิงอีกคนไปแปะที่หน้าเฟสบุ๊คของเขา
...และทุกคนก็รู้เรื่องนั้น...
ฉันทำอะไรลงไป แล้ววันจันทร์ฉันจะกลับไปทำงานได้ยังไงเนี่ย
ปัญหายังคงอยู่ นี่คือโลกแห่งความจริง โลกที่ฉันอยากกลับมา ...งั้นหรือ
ฉันหลับตา จู่ๆ ความรู้สึกแปลกๆ ก็ท่วมท้น ความรู้สึกเหงา อ้างว้างเหลือเกิน
หรือว่าที่เขากอดฉัน ที่เขาทำอย่างนั้นเพราะว่าเขารู้ว่าฉันจะต้องกลับมาวันนี้...เพราะเขารู้ว่าคืนที่ผ่านมาจะเป็นคืนสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
แปลก...ความรู้สึกแปลกๆ แล่นเข้ามาในความคิดอย่างห้ามไม่ได้ ภาพในความทรงจำย้อนกลับมา ใช่แล้ว ไอแซคเงียบมากตลอดเย็นที่ผ่านมา เขาเหลือบมองมาที่ฉันหลายครั้ง แล้วทั้งคู่ก็บอกว่าขอออกไปซื้อของเพิ่ม เขาสองคนต้องไปคุยกันเรื่องของฉันแน่ๆ เพราะหลังจากกลับมาพร้อมอาหารเย็น ดูไอแซคจมอยู่ในความคิดบางอย่าง
เครื่องย้ายมวลสารคงเสร็จแล้ว และทั้งคู่คงคุยกันว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันจะกลับ
ฉันถอนหายใจ ไม่เข้าใจเจ้าหุ่นตัวนั้นเลย ทำไมนะ...จะบอกกันตรงๆ หน่อยไมไ่ด้หรือไง ทำไมต้องส่งมาแบบนี้ ทำไมถึงไม่ให้โอกาสฉันได้ลา
ทำไม...
ระหว่างทำงานบ้าน ฉันพบสมุดบันทึกส่วนตัวของฉัน มันวางอยู่ที่หัวเตียงไกล้ที่นอน สมุดบันทึกที่ทำให้เขาตัดสินใจมาช่วยฉัน
'เขียนถึงผม'
ฉันจำประโยคนั้นได้ เขาอบกว่าให้เขียนถึงเขา
บ้าสิ นายมีตัวตนจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันฝันไปหรือเปล่าก็ไม่รู้
หลังจากทำงานบ้านเสร็จ อาบน้ำ และชงกาแฟให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ฉันก็กลับลงมานั่งที่ห้องรับแขก และอ่านบันทึกของตัวเองตั้งแต่หน้าแรก
...ทำความรู้จักกับตัวเอง ผู้หญิงคนก่อน ที่เริ่มจากคนที่มองโลกในแง่ดี จนกลายเป็นผู้หญิงที่จมอยู่กับน้ำตา และประกาศว่าจะฆ่าตัวตายในหน้าสุดท้าย....
หลังจากอ่านบันทึกของตัวเองทุกหน้าจบ ฉันเงยหน้าขึ้น มองไปรอบตัว บอกตัวเองว่าผู้หญิงที่อยู่ในสมุดบันทึกเล่มนั้นช่างโง่เหลือเกิน โลกของเธอช่างแคบเหลือเกิน
'สัญญานะ ว่าคุณกลับไป จะไม่ฆ่าตัวตายอีก จะรักษาชีวิตนี้ไว้ให้นานที่สุด'
ฉันจำประโยคนั้นของเขาได้
'สัญญานะ ว่าจะเขียนถึงผม'
ไอแซค นายจะเป็นยังไงนะหลังจากนี้...ฉันถามต้วเอง และบอกว่าไม่มีทางที่จะรู้เลย เพราะ ถ้าทุกอย่างเป็นจริง เจ้าหุ่นตัวนั้นจะมีชีวิตอยู่หลังจากฉันจากโลกนี้ไปหลายสิบปีแล้ว
ไม่มีทางที่เราจะได้มาพบกันอีกอย่างแน่นอน
'สัญญานะ ว่าจะเขียนถึงผม'
ประโยคนั้นสะท้อนไปมา ฉันอมยิ้ม ทั้งๆ ที่ปลายหางตามีน้ำตาเอ่อออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ฉันเปิดสมุดหน้าถัดจากที่ตัวเองประกาศว่าจะฆ่าตัวตาย หยิบปากกาขึ้นมา และเริ่มเขียนบันทึกวันใหม่
...ถึงไอแซค... ฉันเริ่มแบบนั้น แรกๆ มันดูขาดๆ เกินๆ ไม่คุ้นเคยที่ฉันจะเขียนถึงใครสักคน แต่พอผ่านไปสักสองสามบรรทัด ฉันก็เขยนมันได้อย่างที่ใจอยากจะเขียน
.....
พลิกตัว พยายามปัดความฝันนั้นของตัวเองทิ้งไป รู้สึกว่าทำไมคุ้นเคยกับหมอน กับที่นอนนี้เหลือเกิน แวบแรกคิดว่าคงเผอิญหลับไปบนที่นอนในห้องของไอแซค แต่...กลิ่นและความรู้สึกบางอย่างบอกว่ามันไม่ใช่ที่พักของไอแซค มันที่ไหนกันนะ ....เหมือนกับ....
บ้าน!!! บ้านของฉันเองที่กรุงเทพฯ
เพลงนั้นก็เหมือนกัน มันเป็นเพลงฮิตที่กำลังดังในช่วงที่ฉันจากมา
ลืมตาขึ้น รอบตัวมืดสนิท มีแสงลอดเข้ามาทางหน้าต่างหัวเตียงพอให้เห็นได้ลางๆ แต่ไม่ต้องเห็น กลิ่นและบรรยากาศบางอย่างบอกได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นสถานที่นั้น บ้านของฉันเอง
ฉันกลับมาแล้วหรือนี่ ...มาได้อย่างไร ก็เมื่อคืนฉันยังอยู่กับ ไอแซค...
ลุกขึ้นอย่างงๆ ปล่อยให้ตัวเองชินกับบรรยากาศรอบตัวสองสามนาที จากนั้นฉันจึงเดินไปแปิดไฟห้องนอน แล้วมองไปรอบห้องอีกครั้ง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เหมือนเมื่อจากไปเมื่อหลายวันก่อน
จำได้ว่าเมื่อคืน ฉันกับไอแซคกลับมาจากห้องแลบดึกมาก หลังจากจากลับจากห้องสมุด ไอแซคไปช่วยงานที่แลบต่อเพราะส่วนของนาธานเรียบร้อยแล้ว สองหนุ่มเดินหายออกไปด้วยกันจากห้องแลบพักใหญ่ กลับมาพร้อมอาหารเย็นง่ายๆ สองสามอย่าง และไอแซคก็ทำงานต่อเพื่อให้ระบบสมบูรณ์พร้อม
ระหว่างทางกลับบ้าน ไอแซคเงียบ จมอยู่กับความคิดของตนเอง
"เหนื่อยไหม" ฉันถามหลังจากเขาจอดรถ และพาฉันเข้าลิฟท์
ร่างสูงก้มลงมา เขาขมวดคิ้ว เหมือนไม่ได้ฟังที่ฉันพูด
"เหนื่อยไหมวันนี้ ทำไมนายดูเหมือนเหนื่อยๆ"
แววตาหมกหมุ่นของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาเหลือบตามองด้านบนของลิฟท์ ซึ่งเดาเอาว่าคงมีกล้อง ไม่ตอบ ลิฟท์เปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงดึงข้อมือของฉันออกจากลิฟท์ เดินตรงไปที่ห้อง เอามือแปะหน้าประตู และดึงฉันเข้าไปอย่างรวดเร็ว
"อะ..."
อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงดึงฉันเข้าไปกอดแบบเต็มอ้อมแขน พร้อมกับซุกใบหน้าลงมาที่ต้นคอ และลงเพราะฉันตัวเล็กกว่าเขามาก จึงเหมิอนจะถูกยกขึ้นจนปลายเท้าลอยจากพื้น
"ไอแซค...ทำไม" ฉันถามทั้งๆ ที่ยังบังคับให้ตัวเองหยุดใจเต้นไม่ได้ ฉันไม่ได้มีประสบการณ์มากนักกับเรื่องแบบนี้
ร่างสูงไม่กดร่างของฉันติดผนังห้องพัก ในความสลัวของแสงไฟที่เปิดอัตโนมัติเพียงดวงเดียว ดวงตาคมกล้าเกินกว่าที่จะเป็นดวงตาของสิ่งประดิษฐ์จ้องมาที่ฉัน
"ผม..."
เขาพูดแค่นั้น แล้วริมฝีปากอุ่นจัดก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉัน มือทั้งสองข้างของฉันยกขึ้นดันเขาออกโดยอัตโนมัติ แต่ว่ามันทำได้เพียงแต่ยกขึ้นมา และค้างไว้อย่างนั้น เพราะรสรมฝีปากที่จู่โจมมานั้นมัน....ทำให้คิดอะไรไม่ออกเอาเสียเลย
อย่านะ ฉันต้องคิดถึงคนรักของฉันสิ ไม่เอา ฉันจะไม่....
ให้ตายเถอะ มัน...มันเกินจะต้านทานเหลือเกิน
"ให้ผมกอดคุณนะ คืนนี้" เสียงเบาหวิวผ่านจากริมฝีปากอุ่นจัด
"..." คิดอะไรไม่ออก หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะ ร่างกายอ่อนปวกเปียก คิดอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเด็กสาวอายุสิบแปดที่ถูกคนรักจูบครั้งแรก
....คนรัก...
คิดได้แค่นั้น ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองถูกอุ้มมาวางไว้ที่เตียง ตามมาด้วยร่างสูงที่ก้มลงมาแนบชิดแบบไม่ให้มีจังหวะได้คิด เขาเป็นหุ่นยนต์จริงๆ หรือนี่
"ให้ผมได้กอดคุณนะครับ คืนนี้" น้ำเสียงของเขาอุบอุ่น นุ่มนวล จนไม่อยากจะปฏิเสธ "ผมอยากจดจำวินาทีนี้ไว้"
ประโยคนั้น ทำให้คำปฏิเสธของฉันถูกกลืนหายลงไปในลำคอ แล้วทุกอย่างก็...มืดสนิท
มันเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นนะ..ฉัน จำไม่ได้
เมื่อคืนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมฉันจึงมาอยู่ที่นี่ แล้ว...
ปวดหัว ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเหมือนจำอะไรไม่ได้เลย
...มันเกิดอะไรขึ้น...
เมื่อคิดอะไรไม่ออก ฉันจึงตัดสินใจมาสะสางบ้านที่ถูกปล่อยทิ้งไว้มาหลายวัน การทำงานไม่ทำให้หัวของฉันหลุดจากเรื่องราวที่อยู่ในโลกอนาคต และ...ความอบอุ่นจากร่างสูงนั้น
บ้าน่า ฉันมีแฟน ฉันเพิ่งทะเลาะกับแฟน แล้วทำไมมาคิดถึงเจ้าหุ่นบ้า ตัวสูง หน้าตาดี อารมณ์อ่อนไหวตัวนั้น
ทำงานบ้านไป อย่าคิดมาก ฉันบอกตัวเอง
ผ่านไปครึ่งวัน ฉันจึงได้มั่นใจและบอกตัวเองว่า ฉันกลับมายังยุคปัจจุบันที่ฉันมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ ทุกอย่างเหมือนเดิมและมันผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น
ฉันโทรกลับไปที่ทำงาน และบอกว่าป่วยเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล จึงไม่ได้แจ้งเรื่องลาก่อนหน้านั้น ตลกดีที่ครอบครัวของฉันไม่มีแล้ว ก็เลยไม่ต้องโทรหาใครอีก
"เธอมีปัญหากับแฟนใช่ไหมล่ะ ฉันเขาใจดี เดี๋ยวจะบอกเจ้านายให้นะว่าป่วยหนัก นี่ก็ศุกร์พอดี มาทำงานอีกทีวันจันทร์เลยแล้วกัน" เพื่อร่วมงานที่นั่งโต๊ะติดกับฉันบอก
ใช่สิ...ทุกคนในที่ทำงานรู้เรื่องฉันกับเอกวัตร เพราะเขามาอาละวาดกับฉันครั้งหนึ่ง หลังจากที่ฉันเอารูปของเขากับผู้หญิงอีกคนไปแปะที่หน้าเฟสบุ๊คของเขา
...และทุกคนก็รู้เรื่องนั้น...
ฉันทำอะไรลงไป แล้ววันจันทร์ฉันจะกลับไปทำงานได้ยังไงเนี่ย
ปัญหายังคงอยู่ นี่คือโลกแห่งความจริง โลกที่ฉันอยากกลับมา ...งั้นหรือ
ฉันหลับตา จู่ๆ ความรู้สึกแปลกๆ ก็ท่วมท้น ความรู้สึกเหงา อ้างว้างเหลือเกิน
หรือว่าที่เขากอดฉัน ที่เขาทำอย่างนั้นเพราะว่าเขารู้ว่าฉันจะต้องกลับมาวันนี้...เพราะเขารู้ว่าคืนที่ผ่านมาจะเป็นคืนสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
แปลก...ความรู้สึกแปลกๆ แล่นเข้ามาในความคิดอย่างห้ามไม่ได้ ภาพในความทรงจำย้อนกลับมา ใช่แล้ว ไอแซคเงียบมากตลอดเย็นที่ผ่านมา เขาเหลือบมองมาที่ฉันหลายครั้ง แล้วทั้งคู่ก็บอกว่าขอออกไปซื้อของเพิ่ม เขาสองคนต้องไปคุยกันเรื่องของฉันแน่ๆ เพราะหลังจากกลับมาพร้อมอาหารเย็น ดูไอแซคจมอยู่ในความคิดบางอย่าง
เครื่องย้ายมวลสารคงเสร็จแล้ว และทั้งคู่คงคุยกันว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันจะกลับ
ฉันถอนหายใจ ไม่เข้าใจเจ้าหุ่นตัวนั้นเลย ทำไมนะ...จะบอกกันตรงๆ หน่อยไมไ่ด้หรือไง ทำไมต้องส่งมาแบบนี้ ทำไมถึงไม่ให้โอกาสฉันได้ลา
ทำไม...
ระหว่างทำงานบ้าน ฉันพบสมุดบันทึกส่วนตัวของฉัน มันวางอยู่ที่หัวเตียงไกล้ที่นอน สมุดบันทึกที่ทำให้เขาตัดสินใจมาช่วยฉัน
'เขียนถึงผม'
ฉันจำประโยคนั้นได้ เขาอบกว่าให้เขียนถึงเขา
บ้าสิ นายมีตัวตนจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันฝันไปหรือเปล่าก็ไม่รู้
หลังจากทำงานบ้านเสร็จ อาบน้ำ และชงกาแฟให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ฉันก็กลับลงมานั่งที่ห้องรับแขก และอ่านบันทึกของตัวเองตั้งแต่หน้าแรก
...ทำความรู้จักกับตัวเอง ผู้หญิงคนก่อน ที่เริ่มจากคนที่มองโลกในแง่ดี จนกลายเป็นผู้หญิงที่จมอยู่กับน้ำตา และประกาศว่าจะฆ่าตัวตายในหน้าสุดท้าย....
หลังจากอ่านบันทึกของตัวเองทุกหน้าจบ ฉันเงยหน้าขึ้น มองไปรอบตัว บอกตัวเองว่าผู้หญิงที่อยู่ในสมุดบันทึกเล่มนั้นช่างโง่เหลือเกิน โลกของเธอช่างแคบเหลือเกิน
'สัญญานะ ว่าคุณกลับไป จะไม่ฆ่าตัวตายอีก จะรักษาชีวิตนี้ไว้ให้นานที่สุด'
ฉันจำประโยคนั้นของเขาได้
'สัญญานะ ว่าจะเขียนถึงผม'
ไอแซค นายจะเป็นยังไงนะหลังจากนี้...ฉันถามต้วเอง และบอกว่าไม่มีทางที่จะรู้เลย เพราะ ถ้าทุกอย่างเป็นจริง เจ้าหุ่นตัวนั้นจะมีชีวิตอยู่หลังจากฉันจากโลกนี้ไปหลายสิบปีแล้ว
ไม่มีทางที่เราจะได้มาพบกันอีกอย่างแน่นอน
'สัญญานะ ว่าจะเขียนถึงผม'
ประโยคนั้นสะท้อนไปมา ฉันอมยิ้ม ทั้งๆ ที่ปลายหางตามีน้ำตาเอ่อออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ฉันเปิดสมุดหน้าถัดจากที่ตัวเองประกาศว่าจะฆ่าตัวตาย หยิบปากกาขึ้นมา และเริ่มเขียนบันทึกวันใหม่
...ถึงไอแซค... ฉันเริ่มแบบนั้น แรกๆ มันดูขาดๆ เกินๆ ไม่คุ้นเคยที่ฉันจะเขียนถึงใครสักคน แต่พอผ่านไปสักสองสามบรรทัด ฉันก็เขยนมันได้อย่างที่ใจอยากจะเขียน
.....
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ค. 2560, 23:05:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 พ.ค. 2560, 23:21:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1775
| << 17. ผมรักคุณ | 19. กลับมา...ในโลกแห่งความเป็นจริง >> |
คิมหันตุ์ 20 พ.ค. 2560, 02:40:17 น.
โอ่ยยยยยยยคลุมเครือไปอี้กกกกกกกกกกกกกกก ตอนหน้ามาไวไวนะจ๊าาาาาาาาาาาา
โอ่ยยยยยยยคลุมเครือไปอี้กกกกกกกกกกกกกกก ตอนหน้ามาไวไวนะจ๊าาาาาาาาาาาา
