รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 19. กลับมา...ในโลกแห่งความเป็นจริง
สวัสดีไอแซค
ฉันเขียนบันทึกฉบับนี้ ทั้งๆ ไม่รู้เหมือนกันว่านายจะได้อ่านหรือเปล่า แต่อย่างน้อยก็อยากจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้
อย่างแรกอยากจะต่อว่า...ทำไมถึงไม่ส่งกลับมาดีๆ เบื่อหน้ากันมากใช่ไหม หรือฉันทำอะไรผิด
แต่...ช่างมันเถอะไหนๆ ก็ได้กลับมาแล้ว จะไม่ขอท้าวความเอาเรื่องเอาราวอะไรหรอกนะ
ขอบใจที่ส่งฉันย้อนกลับมาห่างจากเวลาที่จากไปเพียงสามวันเท่านั้น มันทำให้ไม่ต้องทำความสะอาดบ้านมากเกินไป ที่ทำงานก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรกับการที่โทรไปบอกว่าป่วยกระทันหัน
แต่...ทำความสะอาดบ้านเสร็จ ก็มีเวลามาอ่านบันทึกเก่าๆ ของตัวเอง เล่มที่มันทำให้เราได้มาพบกัน ...แล้วก็พบว่า ข้อความที่ฉันเขียนมันบอกว่าช่่างรักตัวเองน้อยเหลือเกิน มิน่าเล่านายถึงย้ำนักย้ำหนาให้สัญญาว่าจะมีชีวิตต่อไปดีๆ
ฉันสัญญา...ไม่ว่านายจะรับรู้เรื่องนี้หรือไม่ ฉันจะมีชีวิตต่อไป
แต่...เพื่อใครล่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ พ่อกับแม่ของฉันตายไปหลายปีแล้ว อยู่ตัวคนเดียวมาหลายปี จึงเอาคนรักเป็นที่พึ่งทางใจ พอเขาไม่รัก ก็เลยอาการหนักอย่างที่เคยเป็นมา
แต่พอได้เจอนาย ก็ได้คิดว่าโลกนี้ยังมีใครอีกหลายคนที่ฉันรักได้ โดยที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน เหมือนที่นายทำวิจัยดีๆ หลายชิ้น เพื่อให้คนบนโลกนี้มีชีวิตที่ดีขึ้น
ต่อไปนี้ ฉันคงต้องรักธรรมชาติ รักฟ้ารักดินเหมือนนายละมัง...ไม่ได้ประชด เขียนจริงจากใจนะ โลกอนาคตที่อยู่กับนายมันสวยงาม จนอยากทำให้โลกปัจจุบันเป็นอย่างนั้นบ้าง
ไอแซค...เขียนมาตรงนี้ ฉันอยากบอกนายนะว่า...คิดถึง
...............
ฉันจรดปากกาถึงตรงนั้น แล้วก็ถอนหายใจ การบอกใครสักคนว่าคิดถึง ทั้งๆ ที่ยังสะสางเรื่องความรักของตัวเองไม่จบนี่มันไม่ใช่เรื่องคุ้นเคยสำหรับฉันเลยนะ
แล้วใครจะไม่คิดได้ล่ะ ก็อ้อมกอดเมื่อคืนก่อนมัน...ยากที่จะลืมได้จริงๆ อาจเป็นเพราะฉันไม่ได้สวยมากพอที่จะถูกใครกอดได้หลายคนนัก มันจึงแยกได้ชัดเจนว่าการถูกอดเมื่อคืนก่อนมันต่างจากครั้งอื่นๆ กับคนอื่นๆ อย่างไร
กำลังจะก้มลงเขียนต่อ จู่ๆ เสียงเปิดประตูบ้านก็ปลุกฉันจากภวังค์
...รีบวางสมุด และหันกลับไป
เอกวัตรคนรักของฉันยืนอยู่หน้าประตู เขายังอยู่ในชุดทำงาน คงเอารถจอดไว้หน้าบ้าน จึงไม่ได้มีเสียง หรือไม่ฉันก็มัวคิดอะไรวุ่นวายอยู่ ผู้ชายคนนั้น ยังเป็นคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก แต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า บุคคลิกน่ามองจนไม่ยากที่ผู้หญิงคนอื่นๆ จะสนใจเขา
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร ่ไปไหนมา"
ฉันก้มลงมองมือตัวเองที่เผลอเอามาจับกันแน่น จะตอบว่าอย่างไรดีนะ
"ไป...เรื่องส่วนตัวนิดหน่อยค่ะ" ก้มหน้า หลบตา บอกตัวเองว่าทำตัวไม่ถูกเมื่อเจออีกฝ่ายกระทันหันแบบนี้ ไม่ใช่ดีใจ แต่มัน...ไม่รู้สิ แปลกๆ
"ที่ทำงานก็ไม่ได้ลา"
เขาโทรหาฉันด้วย น่าจะดีใจ แต่ฉันกลับไม่...
"ไม่ได้ลาค่ะ ไปเรื่องด่วนนิดหน่อย"
...ก่อนไป เราทะเลาะกันรุนแรง และดูเขาจะไม่พอใจอย่างมากต่อการกระทำร้ายๆ ของฉัน
"ผมมาเก็บของ" เขาบอกหลังจากเราทั้งคู่ต่างเงียบกันไปหลายวินาที ปลายน้ำเสียงเหมือนเยาะนิดๆ "ไม่อยากทิ้งไว้นาน คงไม่ว่าอะไรนะถ้าผมจะเก็บของไปวันนี้เลย"
จะให้ฉันพูดอะไรได้ล่ะ พอมองย้อนกลับไปอย่างเร็วๆ เขากับฉันก็มีเรื่องระหองระแหงกันมาพักใหญ่แล้ว ฉันเองที่เป็นเคนเอาน้ำตาลไปฉาบความรู้สึกของตัวเองจนมองข้ามอะไรไปหลายๆ อย่าง
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมีคนรักใหม่ ฉันไปราวีเขาถึงที่ทำงาน ประจานหน้าโซเชี่ยล พูดจาร้ายๆ ต่างๆ มากมาย ก็สมควรแล้วที่เขาจะต้องการจากไปให้เร็วที่สุด
ฉันฝันถึงการแต่งงาน เพราะอยากได้ใครสักคนที่มั่นคง ต้องการความรัก
แต่...ดูเหมือนฉันทำมันพังครึ่งหนึ่ง ใครจะไปทนกับผู้หญิงช่างวีนอย่างฉันได้ ... โดยเฉพาะเอกวัตร เขาไม่อดทนกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ฉันรู้ดี
"ค่ะ ตามสบาย ฉันตั้งใจว่าจะออกไปหาอะไรกินหน้าปากซอยเหมือนกัน ขอไม่อยู่ช่วยนะ ถ้ายังไง เก็บของไม่เสร็จก็มาเก็บวันหลังได้" ฉันพูดแบบไม่ยอมให้ตัวเองหยุดหายใจ ไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงขึ้งโกรธแบบครั้งก่อนๆ ที่เจอกัน
จู่ๆ มันก็เฉยชาเสียอย่างนั้น
ไม่ได้ไม่รู้สึก แต่...ก็ไม่รู้สึกมากเหมือนที่คิด
"ขอขึ้นไปเอาของแป๊บนึง แล้วคุณจะเก็บอะไรก็ตามสบาย" พูดจบ ฉันก็เดินผ่านเขาขึ้นบันใด เดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก หนังสือที่อ่านค้างไว้ พอลงมาข้างล่าง ก็ไม่ลืมที่จะหยิบสมุดบันทึกเล่มที่เขียนค้างไว้ติดมือมาด้วย
ฉันไม่ได้กล่าวลา ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น ได้ของทั้งหมด ก็เปิดประตูบ้าน เดินออกมาตรงไปยังหน้าปากซอย ซึ่งห่างจากบ้านของฉันไปเพียงหนึ่งร้อยเมตร ที่นั่นมีร้านกาแฟ ซึ่งมีบริการอาหารง่ายๆ ฉันมักจะไปนั่งและคิดอะไรเงียบๆ ที่นั่นเสมอ
แดดยามบ่ายอุ่นแต่ไม่ร้อน ....ฉันไม่ได้หันกลับไปที่บ้านตัวเองอีก มองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น สมองโล่งแปลกๆ คิดอะไรได้ไม่มากไปกว่า การที่ต้องหาอะไรทำสักอย่าง
การเลือกที่เดินจากมาอาจจะดีกว่าอยู่เห็นผู้ชายที่เคยรักจนสุดใจค่อยๆ หยิบของของเขาออกจากบ้านของ - - เรา - -
รู้สึกมึนงง เกินกว่าที่จะเข้าใจได้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้....
จะไม่ให้เสียใจ คงไม่ได้ แต่...มันก็ไม่ถึงกับ ทันไม่ได้
สิบนาทีต่อมา ฉันเดินแบบมึนๆ กับความคิดของตัวเองมาถึงร้านกาแฟ เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปกลิ่นกาแฟ ก็ลอยมาปะทะจมูก พนักงานซึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์พยักหน้าต้อนรับ
"หายไปหลายวันเลยนะครับ"
ฉันยิ้ม "ไปต่างจังหวัดมาน่ะ" พูดปดซะหน้าตาเฉย คนในร้านไม่มาก ฉันเดินไปนั่งมุมที่เป็นมุมสงบมุมหนึ่งของร้าน
"เอาเครื่องดื่มเหมือนเดิมนะครับ"
"...เอิ่ม ค่ะ" ฉันตอบแบบงงๆ แปลกจังเขาจำได้ด้วยเหรอว่าฉันชอบอะไร เพราะฉันไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก ยิ่งระยะหลัง มัวแต่ยุ่งวุ่นวานอยู่กับการตามจับผิดเอกวัตร จนแทบจะไม่ได้แวะมาที่นี่เลยก็ได้
ฉันวางสมุดบันทึก และหนังสือ พนักงานคนเดิมเดินมาเสริฟน้ำดื่ม แล้วก็หายไปจัดการกับกาแฟ เสียงคั่ว ปั่นกาแฟ อีกพักหนึ่งลาเต้แก้วเขื่องพร้อมคุ้กกี้จานเล็กก็ถูกวางตรงหน้าฉัน
"ฉันไม่ได้สั่ง...เอิ่ม ไอ้นี่ค่ะ"
"ผมเพิ่งลองทำครับ อยากให้พี่ช่วยติชมหน่อย วันนี้ลูกค้าน้อย ทุกคนเป็นหนูทดลงของผมหมด"
ฉันมองขนมในจานอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มตอบ "ขอบคุณค่ะ"
"ตามสบายนะครับ ขอให้กาแฟ กับขนมของผมเป็นส่วนหนึ่งของวันดีๆ ของคุณวันนี้"
ฉันยิ้มตอบ มองกาแฟ และขนมตรงหน้า บอกตัวเองว่า วันนี้อาจจะไม่เลวร้ายนักก็ได้
...........
ฉันเขียนบันทึกฉบับนี้ ทั้งๆ ไม่รู้เหมือนกันว่านายจะได้อ่านหรือเปล่า แต่อย่างน้อยก็อยากจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้
อย่างแรกอยากจะต่อว่า...ทำไมถึงไม่ส่งกลับมาดีๆ เบื่อหน้ากันมากใช่ไหม หรือฉันทำอะไรผิด
แต่...ช่างมันเถอะไหนๆ ก็ได้กลับมาแล้ว จะไม่ขอท้าวความเอาเรื่องเอาราวอะไรหรอกนะ
ขอบใจที่ส่งฉันย้อนกลับมาห่างจากเวลาที่จากไปเพียงสามวันเท่านั้น มันทำให้ไม่ต้องทำความสะอาดบ้านมากเกินไป ที่ทำงานก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรกับการที่โทรไปบอกว่าป่วยกระทันหัน
แต่...ทำความสะอาดบ้านเสร็จ ก็มีเวลามาอ่านบันทึกเก่าๆ ของตัวเอง เล่มที่มันทำให้เราได้มาพบกัน ...แล้วก็พบว่า ข้อความที่ฉันเขียนมันบอกว่าช่่างรักตัวเองน้อยเหลือเกิน มิน่าเล่านายถึงย้ำนักย้ำหนาให้สัญญาว่าจะมีชีวิตต่อไปดีๆ
ฉันสัญญา...ไม่ว่านายจะรับรู้เรื่องนี้หรือไม่ ฉันจะมีชีวิตต่อไป
แต่...เพื่อใครล่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ พ่อกับแม่ของฉันตายไปหลายปีแล้ว อยู่ตัวคนเดียวมาหลายปี จึงเอาคนรักเป็นที่พึ่งทางใจ พอเขาไม่รัก ก็เลยอาการหนักอย่างที่เคยเป็นมา
แต่พอได้เจอนาย ก็ได้คิดว่าโลกนี้ยังมีใครอีกหลายคนที่ฉันรักได้ โดยที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน เหมือนที่นายทำวิจัยดีๆ หลายชิ้น เพื่อให้คนบนโลกนี้มีชีวิตที่ดีขึ้น
ต่อไปนี้ ฉันคงต้องรักธรรมชาติ รักฟ้ารักดินเหมือนนายละมัง...ไม่ได้ประชด เขียนจริงจากใจนะ โลกอนาคตที่อยู่กับนายมันสวยงาม จนอยากทำให้โลกปัจจุบันเป็นอย่างนั้นบ้าง
ไอแซค...เขียนมาตรงนี้ ฉันอยากบอกนายนะว่า...คิดถึง
...............
ฉันจรดปากกาถึงตรงนั้น แล้วก็ถอนหายใจ การบอกใครสักคนว่าคิดถึง ทั้งๆ ที่ยังสะสางเรื่องความรักของตัวเองไม่จบนี่มันไม่ใช่เรื่องคุ้นเคยสำหรับฉันเลยนะ
แล้วใครจะไม่คิดได้ล่ะ ก็อ้อมกอดเมื่อคืนก่อนมัน...ยากที่จะลืมได้จริงๆ อาจเป็นเพราะฉันไม่ได้สวยมากพอที่จะถูกใครกอดได้หลายคนนัก มันจึงแยกได้ชัดเจนว่าการถูกอดเมื่อคืนก่อนมันต่างจากครั้งอื่นๆ กับคนอื่นๆ อย่างไร
กำลังจะก้มลงเขียนต่อ จู่ๆ เสียงเปิดประตูบ้านก็ปลุกฉันจากภวังค์
...รีบวางสมุด และหันกลับไป
เอกวัตรคนรักของฉันยืนอยู่หน้าประตู เขายังอยู่ในชุดทำงาน คงเอารถจอดไว้หน้าบ้าน จึงไม่ได้มีเสียง หรือไม่ฉันก็มัวคิดอะไรวุ่นวายอยู่ ผู้ชายคนนั้น ยังเป็นคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก แต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า บุคคลิกน่ามองจนไม่ยากที่ผู้หญิงคนอื่นๆ จะสนใจเขา
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร ่ไปไหนมา"
ฉันก้มลงมองมือตัวเองที่เผลอเอามาจับกันแน่น จะตอบว่าอย่างไรดีนะ
"ไป...เรื่องส่วนตัวนิดหน่อยค่ะ" ก้มหน้า หลบตา บอกตัวเองว่าทำตัวไม่ถูกเมื่อเจออีกฝ่ายกระทันหันแบบนี้ ไม่ใช่ดีใจ แต่มัน...ไม่รู้สิ แปลกๆ
"ที่ทำงานก็ไม่ได้ลา"
เขาโทรหาฉันด้วย น่าจะดีใจ แต่ฉันกลับไม่...
"ไม่ได้ลาค่ะ ไปเรื่องด่วนนิดหน่อย"
...ก่อนไป เราทะเลาะกันรุนแรง และดูเขาจะไม่พอใจอย่างมากต่อการกระทำร้ายๆ ของฉัน
"ผมมาเก็บของ" เขาบอกหลังจากเราทั้งคู่ต่างเงียบกันไปหลายวินาที ปลายน้ำเสียงเหมือนเยาะนิดๆ "ไม่อยากทิ้งไว้นาน คงไม่ว่าอะไรนะถ้าผมจะเก็บของไปวันนี้เลย"
จะให้ฉันพูดอะไรได้ล่ะ พอมองย้อนกลับไปอย่างเร็วๆ เขากับฉันก็มีเรื่องระหองระแหงกันมาพักใหญ่แล้ว ฉันเองที่เป็นเคนเอาน้ำตาลไปฉาบความรู้สึกของตัวเองจนมองข้ามอะไรไปหลายๆ อย่าง
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมีคนรักใหม่ ฉันไปราวีเขาถึงที่ทำงาน ประจานหน้าโซเชี่ยล พูดจาร้ายๆ ต่างๆ มากมาย ก็สมควรแล้วที่เขาจะต้องการจากไปให้เร็วที่สุด
ฉันฝันถึงการแต่งงาน เพราะอยากได้ใครสักคนที่มั่นคง ต้องการความรัก
แต่...ดูเหมือนฉันทำมันพังครึ่งหนึ่ง ใครจะไปทนกับผู้หญิงช่างวีนอย่างฉันได้ ... โดยเฉพาะเอกวัตร เขาไม่อดทนกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ฉันรู้ดี
"ค่ะ ตามสบาย ฉันตั้งใจว่าจะออกไปหาอะไรกินหน้าปากซอยเหมือนกัน ขอไม่อยู่ช่วยนะ ถ้ายังไง เก็บของไม่เสร็จก็มาเก็บวันหลังได้" ฉันพูดแบบไม่ยอมให้ตัวเองหยุดหายใจ ไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงขึ้งโกรธแบบครั้งก่อนๆ ที่เจอกัน
จู่ๆ มันก็เฉยชาเสียอย่างนั้น
ไม่ได้ไม่รู้สึก แต่...ก็ไม่รู้สึกมากเหมือนที่คิด
"ขอขึ้นไปเอาของแป๊บนึง แล้วคุณจะเก็บอะไรก็ตามสบาย" พูดจบ ฉันก็เดินผ่านเขาขึ้นบันใด เดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก หนังสือที่อ่านค้างไว้ พอลงมาข้างล่าง ก็ไม่ลืมที่จะหยิบสมุดบันทึกเล่มที่เขียนค้างไว้ติดมือมาด้วย
ฉันไม่ได้กล่าวลา ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น ได้ของทั้งหมด ก็เปิดประตูบ้าน เดินออกมาตรงไปยังหน้าปากซอย ซึ่งห่างจากบ้านของฉันไปเพียงหนึ่งร้อยเมตร ที่นั่นมีร้านกาแฟ ซึ่งมีบริการอาหารง่ายๆ ฉันมักจะไปนั่งและคิดอะไรเงียบๆ ที่นั่นเสมอ
แดดยามบ่ายอุ่นแต่ไม่ร้อน ....ฉันไม่ได้หันกลับไปที่บ้านตัวเองอีก มองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น สมองโล่งแปลกๆ คิดอะไรได้ไม่มากไปกว่า การที่ต้องหาอะไรทำสักอย่าง
การเลือกที่เดินจากมาอาจจะดีกว่าอยู่เห็นผู้ชายที่เคยรักจนสุดใจค่อยๆ หยิบของของเขาออกจากบ้านของ - - เรา - -
รู้สึกมึนงง เกินกว่าที่จะเข้าใจได้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้....
จะไม่ให้เสียใจ คงไม่ได้ แต่...มันก็ไม่ถึงกับ ทันไม่ได้
สิบนาทีต่อมา ฉันเดินแบบมึนๆ กับความคิดของตัวเองมาถึงร้านกาแฟ เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปกลิ่นกาแฟ ก็ลอยมาปะทะจมูก พนักงานซึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์พยักหน้าต้อนรับ
"หายไปหลายวันเลยนะครับ"
ฉันยิ้ม "ไปต่างจังหวัดมาน่ะ" พูดปดซะหน้าตาเฉย คนในร้านไม่มาก ฉันเดินไปนั่งมุมที่เป็นมุมสงบมุมหนึ่งของร้าน
"เอาเครื่องดื่มเหมือนเดิมนะครับ"
"...เอิ่ม ค่ะ" ฉันตอบแบบงงๆ แปลกจังเขาจำได้ด้วยเหรอว่าฉันชอบอะไร เพราะฉันไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก ยิ่งระยะหลัง มัวแต่ยุ่งวุ่นวานอยู่กับการตามจับผิดเอกวัตร จนแทบจะไม่ได้แวะมาที่นี่เลยก็ได้
ฉันวางสมุดบันทึก และหนังสือ พนักงานคนเดิมเดินมาเสริฟน้ำดื่ม แล้วก็หายไปจัดการกับกาแฟ เสียงคั่ว ปั่นกาแฟ อีกพักหนึ่งลาเต้แก้วเขื่องพร้อมคุ้กกี้จานเล็กก็ถูกวางตรงหน้าฉัน
"ฉันไม่ได้สั่ง...เอิ่ม ไอ้นี่ค่ะ"
"ผมเพิ่งลองทำครับ อยากให้พี่ช่วยติชมหน่อย วันนี้ลูกค้าน้อย ทุกคนเป็นหนูทดลงของผมหมด"
ฉันมองขนมในจานอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มตอบ "ขอบคุณค่ะ"
"ตามสบายนะครับ ขอให้กาแฟ กับขนมของผมเป็นส่วนหนึ่งของวันดีๆ ของคุณวันนี้"
ฉันยิ้มตอบ มองกาแฟ และขนมตรงหน้า บอกตัวเองว่า วันนี้อาจจะไม่เลวร้ายนักก็ได้
...........
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ค. 2560, 17:42:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 พ.ค. 2560, 12:33:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1588
| << 18. การกลับไป | 20. เรื่องบังเอิญ >> |
คิมหันตุ์ 27 พ.ค. 2560, 01:15:42 น.
ไอแซคหายไปหนายยยยยยยยยยหนอ
ไอแซคหายไปหนายยยยยยยยยยหนอ