เล่ห์รักสาวนักพิสูจน์อักษร (ใช้ชื่อนี้ไปก่อนค่ะ)
เล่ห์รัก สาวนักพิสูจน์อักษร
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 6
ตอนที่ 6
โรงหนังส่วนตัวภายในห้องชุดสุดหรูของคลี หนังที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่ถูกเปิดดูไปได้เกือบครึ่งเรื่องแล้วแต่ถ้าถามเขาว่าจดจำอะไรได้บ้าง ไม่เลยเพราะเขาไม่มีสมาธิในการดูมันสักนิดสายตาของเขามันคอยชำเรืองมองแต่คนที่นั่งเคียงข้างอยู่ตลอดเวลา จนมาถึงฉากเลิฟซีนนางแบบสาวมีท่าเขินอายที่ต้องดูฉากนี้
“ถ้าคุณพรีมไม่ชอบฉากนี้ผมเลื่อนไปก็ได้นะครับ” คลีหยิบรีโมทขึ้นมา
พีระดากุมมือของคลีเอาไว้และดึงรีโมทในมือของเขาเอาไปวางที่โต๊ะอย่างช้าๆ ด้วยท่าทียั่วนิดๆ “ไม่เป็นไรค่ะพรีมดูได้” เธอส่งสายตาเป็นประกายยั่วยวนพอเป็นพิธี “
ชอบดูเหรอครับ”
คลีกระซิบถามเขาอยากให้เธอเหมือนแม่นางแบบร้อนแรงอย่าง เขมมิกา ที่สบตาแล้วก็ไปจบลงบนเตียงแต่ต่างกันที่เขาคิดจะสานสัมพันธ์กับเธอคนนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ชั่วครั้งชั่วคราวอย่างหญิงสาวคนอื่นๆ
ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามเอวบางอย่างลองเชิง หญิงสาวเอียงหน้าสวยเข้ามาตรงซอกคอของเขาก่อนจะกระซิบเบาๆว่า
“ชอบดู มากกว่าชอบทำเองค่ะ แล้วคุณก็ช่วยเอามือออกไปจากเอวของพรีมด้วยค่ะ”
ให้ตายคลีรู้สึกหน้าแตกยับเขารีบเอามือออกจากเอวบางของเธอ “ขอโทษครับคุณพรีม ผมลืมตัวไปชั่วขณะน่ะครับ” คลีตอบแก้เก้อ
ชิ ลืมตัวหรือนิสัยที่มันฝังจนติดตัวกันแน่ พีระดานึกในใจ “หนังเรื่องนี้เริ่มน่าเบื่อแล้วค่ะ พรีมไม่อยากดูแล้ว” หญิงสาวยืนขึ้น
“เดี๋ยวสิครับคุณพรีม โกรธผมเหรอครับ” คลีรีบดึงมือหญิงสาวเอาไว้ นึกในใจว่าเธอจะเอายังไงกันแน่เมื่อกี้นี้เธอยั่วเขาอยู่ชัดๆพอเขาจะสานต่อเธอก็มาเป็นแบบนี้
พีระดายิ้มหวาน “เปล่านี่คะ จะให้โกรธเรื่องอะไร”
ยังไงกันตามอารมณ์ไม่ทันคลีคิด “เอ่อ...ผมว่าเราไปเดินเล่นข้างนอกกันดีไหมครับ”
หญิงสาวทำทีคิด “ไม่ดีกว่าค่ะ ตอนนี้พรีมรู้สึกง่วงนอนขึ้นมากะทันหัน อยากนอนเตียงนุ่มๆค่ะ” เธอปลายตาไปทางห้องนอนของคลี
คลีหัวใจวูบไหว “ถ้าไม่รังเกียจห้องผมว่างนะครับ และเตียงก็นุ่มมากด้วยครับ รับรองผมจะไม่เข้าไปรบกวนคุณพรีมเด็ดขาด”
“ไม่ดีกว่าค่ะ” หญิงสาวยิ้ม “พรีมขอตัวกลับไปนอนที่ห้องก่อนนะคะ เพราะเตียงของพรีมมันก็นุ่มน่านอนเหมือนกัน จากนั้นเธอก็ยกมือบ๊ายบายเขาและก็เดินออกจากห้องไป ท่ามกลางความมึนงงของนายคลี
“อย่างนี้เขาเรียกว่ามาหลอกให้อยากแล้วจากไป…เฮ้อ” คลีถอนหายใจไม่เข้าใจในพฤติกรรมของหญิงสาวเธอยั่วเขาชัดๆ แต่พอเอาจริงเธอก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เสียเฉยๆ ++++++++++++++++++++++++
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังนั่งคิดวางแผนอะไรในหัวเพลินๆต้องหันไปสนใจมันแทน นิ้วเรียวยาวปลายเล็บทาสีสีชมพูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกรอกเสียงใสลงไป
“สวัสดีค่ะคุณเอิ๊ก”
“ครับคุณดา ไม่ทราบว่าคืนนี้คุณดามีนัดหรือยังครับ”
“ดาว่างค่ะ คุณเอิ๊กมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ถ้าเย็นนี้ผมจะชวนคุณดาไปทานอาหารที่ร้านอาหารเดิมที่ครั้งสุดท้ายเราทานด้วยกันคุณดาจะรังเกียจไหมครับ”
“ทำไมดาจะต้องรังเกียจด้วยล่ะคะ” แต่พีระดาก็ยังสงสัยว่าเขามีธุระอะไรกับเธอกันแน่
“ถ้าอย่างนั้นหกโมงเย็นนะครับ” “
ได้ค่ะ แล้วพบกัน” +++++++++++++++++++++++
ครึ่งวันที่ผ่านมาคลีนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เวลาตั้งหลายชั่วโมงเขากลับเขียนนิยายได้เพียงหน้าเดียวเท่านั้น มันไม่มีสมาธิเลยเพราะใครนะเหรอ ใบหน้าสวยหวาน ทันสมัยที่คอยลอยวนมากวนในหัวสมองของเขา
“มันจะอะไรกันนักกันหนา ก็แค่ผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งเท่านั้น ทำอย่างกับแกไม่เคยลิ้มลองมาก่อน” คลีพร่ำบ่นตัวเอง
“เฮ้ย ! ไม่มีอารมณ์เขียนจริงๆ” คลีปิดโน๊ตบุ๊คคู่ใจ
รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรไปหาพีระดาแต่ไม่สามารถติดต่อได้
“แบตหมด หรือปิดเครื่องกันแน่ ทำไมนะคุณพรีม ผมถึงรุ่มร้อนแบบนี้ คุณมีอะไรดีนักนะถึงทำให้ผมคิดถึงคุณอยู่ตลอดเวลา”
คลีอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็ไปยืนอยู่ที่หน้าห้องของเธอ ไม่ว่าจะกดกริ่งสักกี่ครั้งก็ไม่มีวี่แววของเธอออกมาเปิดประตู เขารู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก
+++++++++++++++++
ชุดสีน้ำเงินเกาะอกยาวแค่เข่าโชว์เรียวขาขาวเนียน สวยโดดเด่นกว่าใครยามเธอเดินเข้ามาในร้านอาหารสมเป็นนางแบบหน้าใหม่ที่กำลังฮ็อตยิ่งมองเธอและกลับมามองตัวเองเอิ๊กยิ่งเห็นความแตกต่าง
“รอดานานไหมคะคุณเอิ๊ก”
“รอนานกว่านี้ผมก็รอได้ครับ เชิญคุณดานั่งก่อนครับ เอ..หรือว่าคุณพรีม” เอิ๊กแซวเพราะรู้ว่าคนทั่วไปจะรู้จักพีระดา ในชื่อพรีม นางแบบสาวหน้าใหม่ที่กำลังฮ็อตที่สุด
“เรียกว่าดาเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ เพราะดาก็ยังเป็นดาคนเดิม”
แค่ดาคนเดิมผมก็เอื้อมแทบจะไม่ถึงอยู่แล้ว แต่ตอนนี้คุณเป็นถึงนางแบบฮ็อตคนอย่างผมก็ไม่ต่างกับหมาเห็นเครื่องบินเอิ๊กนึกสงสารตัวเอง
หลังทานอาหารไปได้สักพักพีระดาก็ไม่เห็นว่าเอี๊กจะเอ่ยธุระของเขาออกมาสักที
“แล้วไม่ทราบว่าคุณเอิ๊กนัดดามาวันนี้เมีธุระอะไรกับดาหรือคะ”
“ขอโทษทีครับที่ผมยังไม่ได้เริ่มพูดธุระของผม”เอิ๊กหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดเบาๆ “เขาไม่รู้ว่าหากพูดไปแล้วครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้คุยกับสาวสวยตรงหน้าหรือเปล่า
“คุณดาครับไม่ทราบว่าตอนนี้คุณดาเลิกสนใจนายคลีเพื่อนผมไปหรือยังครับ”
พีระดายิ้มเหยียดนิดหนึ่ง “ผู้ชายแบบนั้นดาลืมไปนานแล้วล่ะคะ” แต่ไม่ลืมที่จะแก้แค้นนะ
“มันอาจจะเป็นการไม่เหมาะกับสิ่งที่ผมจะพูดออกไป แต่หากผมไม่พูดชาตินี้ผมคงไม่มีความสุขไปทั้งชาติ ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรผมยินดีจะรับมันแต่ขอให้ผมได้บอกคุณดาสักคำได้ไหมครับ”
“ดูลึกลับจังเลยนะคะ คุณเอิ๊กจะบอกอะไรดาหรือคะ”หญิงสาวทำหน้าสงสัย พอดีกับโทรศัพท์ของเอิ๊กดังขึ้นมามันเป็นเพลงโปรดของเขา และที่สำคัญเนื้อหาของเพลงมันตรงกับสิ่งที่เขากำลังจะบอกหญิงสาว
มีเวลาสักสองสามนาทีไหม
ถ้าเธอไม่ยุ่งอะไร
ขอฉันคุยด้วยสองสามคำ
มีเรื่องค้างใจมากมายอยู่เป็นล้านคำ
ย่อมาแล้วเหลือแค่สั้นๆ
แค่ที่มันสำคัญจริงๆ
กรุณาฟังๆ ฉันให้จบๆๆ แล้วจะบวกจะลบก็ตามใจ
ถ้าเธอมีเวลา พอให้รบกวนได้
ช่วยฟังความในใจ สักนิดนึง
หลับตาลงก็เห็นแต่ใบหน้าเธอ
กี่เช้าตื่นมาก็เจอว่าคิดถึงเธออยู่เป็นประจำ
ใจมันก็ลอยออกไปหาเธออยู่ทุกเช้าค่ำ
ไม่รู้จะทำยังไง
อยากมีเธออยู่เคียงข้างกายให้เธอ
เป็นคนรักคนสุดท้ายตลอดชีวิตไม่คิดให้ใคร
แค่เธอผู้เดียวที่ใจฉันเห็นว่าใช่
ถ้ายังไม่มีผู้ใดได้ใจก็ถือโอกาสตรงนี้บอกกันซะเลย
จะคิดยังไงกับฉัน ก็แล้วแต่เธอ
(อ้างอิงเนื้อเพลง เพลงกรุณาฟังให้จบ แช่ม แช่มรัมย์)
“ไม่รับโทรศัพท์หรือคะคุณเอิ๊ก” พีระดาทำหน้าสงสัยเพราะเห็นโทรศัพท์ดังอยู่นานแล้ว
“พอดีเพลงนี้มันตรงกับสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณดาอยู่พอดีน่ะครับ ผมก็เลยไม่รับปล่อยให้มันบอกคุณแทนผม” เอิ๊กพูดพร้อมกับอาการหน้าแดงจัด
“คุณเอิ๊ก!”
“อย่าโกรธผมเลยนะครับคุณดา คุณอาจจะว่าผมไม่เจียมตัวแต่ผมคิดว่าหากได้มีโอกาสบอกคุณสักครั้งถึงคุณจะปฏิเสธมันก็ยังดีกว่าผมเก็บเอาไว้คนเดียวโดยที่คุณไม่เคยรู้”
เฮ้ย ! “ไอ้เอิ๊กหนอยไม่ยอมรับโทรศัพท์เพื่อน” เสียงคุ้นๆ หู ดังขึ้นจากทางด้านหลัง พีระดาหันหลังกลับไปมองพร้อมสีหน้าตกใจ เธอรีบหันหน้ามาหาเอิ๊ก
“ให้ตายมาได้ยังไงเนี่ย!” หญิงสาวยกมือทาบอก
“คลี นายมาทำอะไรแถวนี้” เอิ๊กทักขึ้นแต่คลีกำลังสนใจหญิงสาวที่นั่งกับเอิ๊ก
“คุณพรีม คุณรู้จักนายเอิ๊กเพื่อนผมด้วยเหรอครับ” เขานั่งลงข้างเธอโดยไม่ต้องรอให้ใครเชิญ
“จะไม่รู้จักได้อย่างไรล่ะคะก็...ฉันกับคุณเอิ๊กเรียนจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ”
คลีหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นคุณกับผมก็จบที่เดียวกันด้วยน่ะสิครับเพราะผมเรียนคณะเดียวกับเจ้าเอิ๊กมัน แต่ว่าทำไมผมถึงไม่เคยเห็นคุณสักครั้งตอนเรียนมหาวิทยาลัยทั้งที่จริงคุณก็เป็นเพื่อนของเพื่อนผม” คลีครุ่นคิด สวยขนาดคุณพรีมเขาต้องจำได้อยู่แล้ว
งานเข้าแล้วพีระดาหญิงสาวรีบหาขออ้าง “เมื่อก่อนนี้พรีมขี้เหร่มากๆค่ะ ใส่แว่นตา ใส่เหล็กดัดฟัน หน้ามีแต่สิวคุณคลีคงอาจจะเคยเห็นแต่พรีมคงไม่เคยสะดุดตาคุณต่างหาก”
“ขี้เหร่ ขนาดผมจำไม่ได้เลยหรือครับ” หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน
“ใช่ค่ะ จริงไหมคะคุณเอิ๊ก” หญิงสาวหันไปขยิบตา
เอิ๊กยังนิ่งตามสองคนนี้ไม่ทัน และคุณดาไปรู้จักกับนายคลีตอนไหน แต่นายคลีรู้จักคุณดาในชื่อของพรีมเอิ๊กคิดหาเหตุผล
“จริงไหมคะ คุณเอิ๊ก” พีระดาถามซ้ำ
“ครับๆ จริงมั้งครับ” สีหน้าของเขายังแสดงความงงออกมา
“มั้งเหรอ” คลีเลิกคิ้ว “หมายความว่าจริงหรือไม่จริง”
“จริงสิ ตอนเรียนฉันยังเคยชี้ให้นายดูคุณดาเลย และยังแนะนำอีกว่าเป็นเพื่อนของฉันแต่นายไม่สนใจเธอเอง”
“เฮ้ย ! ทำไมฉันจำไม่ได้เลยวะ”
“ก็สมองของนายจำได้แต่สาวสวยๆน่ะสิ”
คลียิ้มเก้อ หันไปมองพีระดา “แล้วทำไมนายเรียกคุณพรีมว่าคุณดาล่ะ”
“ฉันมีชื่อจริงว่าพีระดา ยังไงล่ะคะคุณเอิ๊กเขาก็เรียกสั้นๆ ว่าดามาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว” พีระดาชิงตอบ “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” คลีพยักหน้า แต่ยังแอบสงสัยอยู่
“ถ้าอย่างนั้นเอิ๊ก นายคงไม่รังเกียจที่ฉันจะขอร่วมโต๊ะด้วยใช่ไหม”
“ได้สิเพื่อน ตามสบาย” เขาจะตอบปฏิเสธได้อย่างไรทั้งที่ใจไม่ได้ต้องการแบบที่พูด
“ไม่ว่าผมนะครับคุณพรีม เพราะถ้ามื้อนี้ผมได้ทานข้าวๆข้างคุณพรีมคงจะเจริญอาหารขึ้นอีกเยอะ”
พีระดารู้สึกอึดอัดอยู่ไม่ใช่น้อย เมื่อสักครู่เอิ๊กก็สารภาพรักกับเธอ พีระดายังช็อกไม่หายนายคลีก็เข้ามาสมทบอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเธอรู้สึกว่าเหมือนนั่งทานอาหารอยู่บนกองไฟ
จนกระทั่งอาหารที่สั่งมาและต้องฝืนทานกันแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกระหว่างเอิ๊กกับพีระดาผ่านไป มีเพียงคลีคนเดียวเท่านั้นที่อารมณ์ดีเขาเข้าใจว่าทั้งสองเป็นเพื่อนกันจริงๆ และบังเอิญมาพบกัน
“ฉันอยากกลับบ้านแล้วค่ะ”หญิงสาวคิดจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว
“เดี๋ยวผมไปส่งครับ” ทั้งสองหนุ่มพูดพร้อมกันในทันที
“เดี๋ยวฉันกลับเองดีกว่าค่ะ”
“ให้ผมไปส่งเถอะนะครับคุณดา ทางเดียวกันไปด้วยกัน” คลีพูดขึ้น
เอิ๊กนิ่งเขาไม่เข้าใจว่าพีระดากำลังคิดจะทำอะไร แต่ที่แน่ๆเจ้าคลีมันยังไม่รู้ว่าคุณดาหรือคุณพรีมของมันคนนี้เป็นอดีตสาวพิสูจน์อักษรที่เอาโหลคุกกี้ฟาดหัวมันจนแตก
หญิงสาวทำสีหน้าตัดสินใจลำบาก “คุณดาให้นายคลีไปส่งเถอะครับคงจะสะดวกกว่าเพราะวันนี้ผมไม่ได้เอารถมา ผมนั่งแท็กซี่มาน่ะครับ”
พีระดาอยากพูดคุยบางอย่างกับเอิ๊กแต่ตรงนี้คงไม่เหมาะ “ก็ได้ค่ะ เอาไว้วันหลังเราค่อยนัดทานข้าวกันใหม่”
“ครับ”
“แล้วอย่าลืมชวนผมนะครับคุณพรีม ถ้าคุณพรีมไม่ชวนผม ผมทราบก็จะตามมา” คลีพูดอย่างอารมณ์ดีเพราะเข้าใจว่าทั้งสองเป็นเพื่อนกันจริงๆ
เอิ๊กยิ้มเศร้าๆ
“กลับก่อนนะเพื่อน” คลีตบไหล่เอิ๊กเบาๆ และถือโอกาสจับมือพีระดาจูงมือเธอไปที่รถ เอิ๊กมองตามหลังด้วยอารามน้อยใจแต่ไม่มีคำพูดอะไรออกมา คนอย่างเขาจะเอาอะไรไปเทียบกับนายคลีคนที่มีพร้อมทุกอย่าง รูปร่าง หน้าตา ทรัพย์สินเงินทอง พร้อมด้วยพรสวรรค์
++++++++++++++++++++++++++++++
โรงหนังส่วนตัวภายในห้องชุดสุดหรูของคลี หนังที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่ถูกเปิดดูไปได้เกือบครึ่งเรื่องแล้วแต่ถ้าถามเขาว่าจดจำอะไรได้บ้าง ไม่เลยเพราะเขาไม่มีสมาธิในการดูมันสักนิดสายตาของเขามันคอยชำเรืองมองแต่คนที่นั่งเคียงข้างอยู่ตลอดเวลา จนมาถึงฉากเลิฟซีนนางแบบสาวมีท่าเขินอายที่ต้องดูฉากนี้
“ถ้าคุณพรีมไม่ชอบฉากนี้ผมเลื่อนไปก็ได้นะครับ” คลีหยิบรีโมทขึ้นมา
พีระดากุมมือของคลีเอาไว้และดึงรีโมทในมือของเขาเอาไปวางที่โต๊ะอย่างช้าๆ ด้วยท่าทียั่วนิดๆ “ไม่เป็นไรค่ะพรีมดูได้” เธอส่งสายตาเป็นประกายยั่วยวนพอเป็นพิธี “
ชอบดูเหรอครับ”
คลีกระซิบถามเขาอยากให้เธอเหมือนแม่นางแบบร้อนแรงอย่าง เขมมิกา ที่สบตาแล้วก็ไปจบลงบนเตียงแต่ต่างกันที่เขาคิดจะสานสัมพันธ์กับเธอคนนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ชั่วครั้งชั่วคราวอย่างหญิงสาวคนอื่นๆ
ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามเอวบางอย่างลองเชิง หญิงสาวเอียงหน้าสวยเข้ามาตรงซอกคอของเขาก่อนจะกระซิบเบาๆว่า
“ชอบดู มากกว่าชอบทำเองค่ะ แล้วคุณก็ช่วยเอามือออกไปจากเอวของพรีมด้วยค่ะ”
ให้ตายคลีรู้สึกหน้าแตกยับเขารีบเอามือออกจากเอวบางของเธอ “ขอโทษครับคุณพรีม ผมลืมตัวไปชั่วขณะน่ะครับ” คลีตอบแก้เก้อ
ชิ ลืมตัวหรือนิสัยที่มันฝังจนติดตัวกันแน่ พีระดานึกในใจ “หนังเรื่องนี้เริ่มน่าเบื่อแล้วค่ะ พรีมไม่อยากดูแล้ว” หญิงสาวยืนขึ้น
“เดี๋ยวสิครับคุณพรีม โกรธผมเหรอครับ” คลีรีบดึงมือหญิงสาวเอาไว้ นึกในใจว่าเธอจะเอายังไงกันแน่เมื่อกี้นี้เธอยั่วเขาอยู่ชัดๆพอเขาจะสานต่อเธอก็มาเป็นแบบนี้
พีระดายิ้มหวาน “เปล่านี่คะ จะให้โกรธเรื่องอะไร”
ยังไงกันตามอารมณ์ไม่ทันคลีคิด “เอ่อ...ผมว่าเราไปเดินเล่นข้างนอกกันดีไหมครับ”
หญิงสาวทำทีคิด “ไม่ดีกว่าค่ะ ตอนนี้พรีมรู้สึกง่วงนอนขึ้นมากะทันหัน อยากนอนเตียงนุ่มๆค่ะ” เธอปลายตาไปทางห้องนอนของคลี
คลีหัวใจวูบไหว “ถ้าไม่รังเกียจห้องผมว่างนะครับ และเตียงก็นุ่มมากด้วยครับ รับรองผมจะไม่เข้าไปรบกวนคุณพรีมเด็ดขาด”
“ไม่ดีกว่าค่ะ” หญิงสาวยิ้ม “พรีมขอตัวกลับไปนอนที่ห้องก่อนนะคะ เพราะเตียงของพรีมมันก็นุ่มน่านอนเหมือนกัน จากนั้นเธอก็ยกมือบ๊ายบายเขาและก็เดินออกจากห้องไป ท่ามกลางความมึนงงของนายคลี
“อย่างนี้เขาเรียกว่ามาหลอกให้อยากแล้วจากไป…เฮ้อ” คลีถอนหายใจไม่เข้าใจในพฤติกรรมของหญิงสาวเธอยั่วเขาชัดๆ แต่พอเอาจริงเธอก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เสียเฉยๆ ++++++++++++++++++++++++
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังนั่งคิดวางแผนอะไรในหัวเพลินๆต้องหันไปสนใจมันแทน นิ้วเรียวยาวปลายเล็บทาสีสีชมพูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกรอกเสียงใสลงไป
“สวัสดีค่ะคุณเอิ๊ก”
“ครับคุณดา ไม่ทราบว่าคืนนี้คุณดามีนัดหรือยังครับ”
“ดาว่างค่ะ คุณเอิ๊กมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ถ้าเย็นนี้ผมจะชวนคุณดาไปทานอาหารที่ร้านอาหารเดิมที่ครั้งสุดท้ายเราทานด้วยกันคุณดาจะรังเกียจไหมครับ”
“ทำไมดาจะต้องรังเกียจด้วยล่ะคะ” แต่พีระดาก็ยังสงสัยว่าเขามีธุระอะไรกับเธอกันแน่
“ถ้าอย่างนั้นหกโมงเย็นนะครับ” “
ได้ค่ะ แล้วพบกัน” +++++++++++++++++++++++
ครึ่งวันที่ผ่านมาคลีนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เวลาตั้งหลายชั่วโมงเขากลับเขียนนิยายได้เพียงหน้าเดียวเท่านั้น มันไม่มีสมาธิเลยเพราะใครนะเหรอ ใบหน้าสวยหวาน ทันสมัยที่คอยลอยวนมากวนในหัวสมองของเขา
“มันจะอะไรกันนักกันหนา ก็แค่ผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งเท่านั้น ทำอย่างกับแกไม่เคยลิ้มลองมาก่อน” คลีพร่ำบ่นตัวเอง
“เฮ้ย ! ไม่มีอารมณ์เขียนจริงๆ” คลีปิดโน๊ตบุ๊คคู่ใจ
รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรไปหาพีระดาแต่ไม่สามารถติดต่อได้
“แบตหมด หรือปิดเครื่องกันแน่ ทำไมนะคุณพรีม ผมถึงรุ่มร้อนแบบนี้ คุณมีอะไรดีนักนะถึงทำให้ผมคิดถึงคุณอยู่ตลอดเวลา”
คลีอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็ไปยืนอยู่ที่หน้าห้องของเธอ ไม่ว่าจะกดกริ่งสักกี่ครั้งก็ไม่มีวี่แววของเธอออกมาเปิดประตู เขารู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก
+++++++++++++++++
ชุดสีน้ำเงินเกาะอกยาวแค่เข่าโชว์เรียวขาขาวเนียน สวยโดดเด่นกว่าใครยามเธอเดินเข้ามาในร้านอาหารสมเป็นนางแบบหน้าใหม่ที่กำลังฮ็อตยิ่งมองเธอและกลับมามองตัวเองเอิ๊กยิ่งเห็นความแตกต่าง
“รอดานานไหมคะคุณเอิ๊ก”
“รอนานกว่านี้ผมก็รอได้ครับ เชิญคุณดานั่งก่อนครับ เอ..หรือว่าคุณพรีม” เอิ๊กแซวเพราะรู้ว่าคนทั่วไปจะรู้จักพีระดา ในชื่อพรีม นางแบบสาวหน้าใหม่ที่กำลังฮ็อตที่สุด
“เรียกว่าดาเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ เพราะดาก็ยังเป็นดาคนเดิม”
แค่ดาคนเดิมผมก็เอื้อมแทบจะไม่ถึงอยู่แล้ว แต่ตอนนี้คุณเป็นถึงนางแบบฮ็อตคนอย่างผมก็ไม่ต่างกับหมาเห็นเครื่องบินเอิ๊กนึกสงสารตัวเอง
หลังทานอาหารไปได้สักพักพีระดาก็ไม่เห็นว่าเอี๊กจะเอ่ยธุระของเขาออกมาสักที
“แล้วไม่ทราบว่าคุณเอิ๊กนัดดามาวันนี้เมีธุระอะไรกับดาหรือคะ”
“ขอโทษทีครับที่ผมยังไม่ได้เริ่มพูดธุระของผม”เอิ๊กหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดเบาๆ “เขาไม่รู้ว่าหากพูดไปแล้วครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้คุยกับสาวสวยตรงหน้าหรือเปล่า
“คุณดาครับไม่ทราบว่าตอนนี้คุณดาเลิกสนใจนายคลีเพื่อนผมไปหรือยังครับ”
พีระดายิ้มเหยียดนิดหนึ่ง “ผู้ชายแบบนั้นดาลืมไปนานแล้วล่ะคะ” แต่ไม่ลืมที่จะแก้แค้นนะ
“มันอาจจะเป็นการไม่เหมาะกับสิ่งที่ผมจะพูดออกไป แต่หากผมไม่พูดชาตินี้ผมคงไม่มีความสุขไปทั้งชาติ ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรผมยินดีจะรับมันแต่ขอให้ผมได้บอกคุณดาสักคำได้ไหมครับ”
“ดูลึกลับจังเลยนะคะ คุณเอิ๊กจะบอกอะไรดาหรือคะ”หญิงสาวทำหน้าสงสัย พอดีกับโทรศัพท์ของเอิ๊กดังขึ้นมามันเป็นเพลงโปรดของเขา และที่สำคัญเนื้อหาของเพลงมันตรงกับสิ่งที่เขากำลังจะบอกหญิงสาว
มีเวลาสักสองสามนาทีไหม
ถ้าเธอไม่ยุ่งอะไร
ขอฉันคุยด้วยสองสามคำ
มีเรื่องค้างใจมากมายอยู่เป็นล้านคำ
ย่อมาแล้วเหลือแค่สั้นๆ
แค่ที่มันสำคัญจริงๆ
กรุณาฟังๆ ฉันให้จบๆๆ แล้วจะบวกจะลบก็ตามใจ
ถ้าเธอมีเวลา พอให้รบกวนได้
ช่วยฟังความในใจ สักนิดนึง
หลับตาลงก็เห็นแต่ใบหน้าเธอ
กี่เช้าตื่นมาก็เจอว่าคิดถึงเธออยู่เป็นประจำ
ใจมันก็ลอยออกไปหาเธออยู่ทุกเช้าค่ำ
ไม่รู้จะทำยังไง
อยากมีเธออยู่เคียงข้างกายให้เธอ
เป็นคนรักคนสุดท้ายตลอดชีวิตไม่คิดให้ใคร
แค่เธอผู้เดียวที่ใจฉันเห็นว่าใช่
ถ้ายังไม่มีผู้ใดได้ใจก็ถือโอกาสตรงนี้บอกกันซะเลย
จะคิดยังไงกับฉัน ก็แล้วแต่เธอ
(อ้างอิงเนื้อเพลง เพลงกรุณาฟังให้จบ แช่ม แช่มรัมย์)
“ไม่รับโทรศัพท์หรือคะคุณเอิ๊ก” พีระดาทำหน้าสงสัยเพราะเห็นโทรศัพท์ดังอยู่นานแล้ว
“พอดีเพลงนี้มันตรงกับสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณดาอยู่พอดีน่ะครับ ผมก็เลยไม่รับปล่อยให้มันบอกคุณแทนผม” เอิ๊กพูดพร้อมกับอาการหน้าแดงจัด
“คุณเอิ๊ก!”
“อย่าโกรธผมเลยนะครับคุณดา คุณอาจจะว่าผมไม่เจียมตัวแต่ผมคิดว่าหากได้มีโอกาสบอกคุณสักครั้งถึงคุณจะปฏิเสธมันก็ยังดีกว่าผมเก็บเอาไว้คนเดียวโดยที่คุณไม่เคยรู้”
เฮ้ย ! “ไอ้เอิ๊กหนอยไม่ยอมรับโทรศัพท์เพื่อน” เสียงคุ้นๆ หู ดังขึ้นจากทางด้านหลัง พีระดาหันหลังกลับไปมองพร้อมสีหน้าตกใจ เธอรีบหันหน้ามาหาเอิ๊ก
“ให้ตายมาได้ยังไงเนี่ย!” หญิงสาวยกมือทาบอก
“คลี นายมาทำอะไรแถวนี้” เอิ๊กทักขึ้นแต่คลีกำลังสนใจหญิงสาวที่นั่งกับเอิ๊ก
“คุณพรีม คุณรู้จักนายเอิ๊กเพื่อนผมด้วยเหรอครับ” เขานั่งลงข้างเธอโดยไม่ต้องรอให้ใครเชิญ
“จะไม่รู้จักได้อย่างไรล่ะคะก็...ฉันกับคุณเอิ๊กเรียนจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ”
คลีหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นคุณกับผมก็จบที่เดียวกันด้วยน่ะสิครับเพราะผมเรียนคณะเดียวกับเจ้าเอิ๊กมัน แต่ว่าทำไมผมถึงไม่เคยเห็นคุณสักครั้งตอนเรียนมหาวิทยาลัยทั้งที่จริงคุณก็เป็นเพื่อนของเพื่อนผม” คลีครุ่นคิด สวยขนาดคุณพรีมเขาต้องจำได้อยู่แล้ว
งานเข้าแล้วพีระดาหญิงสาวรีบหาขออ้าง “เมื่อก่อนนี้พรีมขี้เหร่มากๆค่ะ ใส่แว่นตา ใส่เหล็กดัดฟัน หน้ามีแต่สิวคุณคลีคงอาจจะเคยเห็นแต่พรีมคงไม่เคยสะดุดตาคุณต่างหาก”
“ขี้เหร่ ขนาดผมจำไม่ได้เลยหรือครับ” หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน
“ใช่ค่ะ จริงไหมคะคุณเอิ๊ก” หญิงสาวหันไปขยิบตา
เอิ๊กยังนิ่งตามสองคนนี้ไม่ทัน และคุณดาไปรู้จักกับนายคลีตอนไหน แต่นายคลีรู้จักคุณดาในชื่อของพรีมเอิ๊กคิดหาเหตุผล
“จริงไหมคะ คุณเอิ๊ก” พีระดาถามซ้ำ
“ครับๆ จริงมั้งครับ” สีหน้าของเขายังแสดงความงงออกมา
“มั้งเหรอ” คลีเลิกคิ้ว “หมายความว่าจริงหรือไม่จริง”
“จริงสิ ตอนเรียนฉันยังเคยชี้ให้นายดูคุณดาเลย และยังแนะนำอีกว่าเป็นเพื่อนของฉันแต่นายไม่สนใจเธอเอง”
“เฮ้ย ! ทำไมฉันจำไม่ได้เลยวะ”
“ก็สมองของนายจำได้แต่สาวสวยๆน่ะสิ”
คลียิ้มเก้อ หันไปมองพีระดา “แล้วทำไมนายเรียกคุณพรีมว่าคุณดาล่ะ”
“ฉันมีชื่อจริงว่าพีระดา ยังไงล่ะคะคุณเอิ๊กเขาก็เรียกสั้นๆ ว่าดามาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว” พีระดาชิงตอบ “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” คลีพยักหน้า แต่ยังแอบสงสัยอยู่
“ถ้าอย่างนั้นเอิ๊ก นายคงไม่รังเกียจที่ฉันจะขอร่วมโต๊ะด้วยใช่ไหม”
“ได้สิเพื่อน ตามสบาย” เขาจะตอบปฏิเสธได้อย่างไรทั้งที่ใจไม่ได้ต้องการแบบที่พูด
“ไม่ว่าผมนะครับคุณพรีม เพราะถ้ามื้อนี้ผมได้ทานข้าวๆข้างคุณพรีมคงจะเจริญอาหารขึ้นอีกเยอะ”
พีระดารู้สึกอึดอัดอยู่ไม่ใช่น้อย เมื่อสักครู่เอิ๊กก็สารภาพรักกับเธอ พีระดายังช็อกไม่หายนายคลีก็เข้ามาสมทบอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเธอรู้สึกว่าเหมือนนั่งทานอาหารอยู่บนกองไฟ
จนกระทั่งอาหารที่สั่งมาและต้องฝืนทานกันแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกระหว่างเอิ๊กกับพีระดาผ่านไป มีเพียงคลีคนเดียวเท่านั้นที่อารมณ์ดีเขาเข้าใจว่าทั้งสองเป็นเพื่อนกันจริงๆ และบังเอิญมาพบกัน
“ฉันอยากกลับบ้านแล้วค่ะ”หญิงสาวคิดจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว
“เดี๋ยวผมไปส่งครับ” ทั้งสองหนุ่มพูดพร้อมกันในทันที
“เดี๋ยวฉันกลับเองดีกว่าค่ะ”
“ให้ผมไปส่งเถอะนะครับคุณดา ทางเดียวกันไปด้วยกัน” คลีพูดขึ้น
เอิ๊กนิ่งเขาไม่เข้าใจว่าพีระดากำลังคิดจะทำอะไร แต่ที่แน่ๆเจ้าคลีมันยังไม่รู้ว่าคุณดาหรือคุณพรีมของมันคนนี้เป็นอดีตสาวพิสูจน์อักษรที่เอาโหลคุกกี้ฟาดหัวมันจนแตก
หญิงสาวทำสีหน้าตัดสินใจลำบาก “คุณดาให้นายคลีไปส่งเถอะครับคงจะสะดวกกว่าเพราะวันนี้ผมไม่ได้เอารถมา ผมนั่งแท็กซี่มาน่ะครับ”
พีระดาอยากพูดคุยบางอย่างกับเอิ๊กแต่ตรงนี้คงไม่เหมาะ “ก็ได้ค่ะ เอาไว้วันหลังเราค่อยนัดทานข้าวกันใหม่”
“ครับ”
“แล้วอย่าลืมชวนผมนะครับคุณพรีม ถ้าคุณพรีมไม่ชวนผม ผมทราบก็จะตามมา” คลีพูดอย่างอารมณ์ดีเพราะเข้าใจว่าทั้งสองเป็นเพื่อนกันจริงๆ
เอิ๊กยิ้มเศร้าๆ
“กลับก่อนนะเพื่อน” คลีตบไหล่เอิ๊กเบาๆ และถือโอกาสจับมือพีระดาจูงมือเธอไปที่รถ เอิ๊กมองตามหลังด้วยอารามน้อยใจแต่ไม่มีคำพูดอะไรออกมา คนอย่างเขาจะเอาอะไรไปเทียบกับนายคลีคนที่มีพร้อมทุกอย่าง รูปร่าง หน้าตา ทรัพย์สินเงินทอง พร้อมด้วยพรสวรรค์
++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2554, 16:33:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2554, 16:33:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 5188
| << ตอนที่ 5 | ตอนที่ 7 >> |
แพม 11 ส.ค. 2554, 17:58:40 น.
มีสิ ไม่เจ้าชู้ไง
มีสิ ไม่เจ้าชู้ไง
ปูสีน้ำเงิน 11 ส.ค. 2554, 18:59:51 น.
แหม...เป็นแฟนเพลงคลับพี่แช่มด้วยเหรอเนี่ย เหมือนกันเลย
แหม...เป็นแฟนเพลงคลับพี่แช่มด้วยเหรอเนี่ย เหมือนกันเลย
น้องแสตมป์ 11 ส.ค. 2554, 19:21:42 น.
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
lovemuay 11 ส.ค. 2554, 20:34:19 น.
ถึงหน้าไม่หล่อ แต่หัวใจนายหล่อมาก อิอิ
ถึงหน้าไม่หล่อ แต่หัวใจนายหล่อมาก อิอิ
่jaowaan 11 ส.ค. 2554, 21:53:11 น.
แล้วเรื่องนางร้ายอ้ออนรักล่ะคะ
แล้วเรื่องนางร้ายอ้ออนรักล่ะคะ
plalawan 11 ส.ค. 2554, 22:20:18 น.
สงสารเอิ๊กอ่ะ
สงสารเอิ๊กอ่ะ
violette 11 ส.ค. 2554, 23:20:54 น.
สงสารนายเอิ๊กจังเลย นายคลีไม่เหมาะกับหนูดาซักนิดชริ
สงสารนายเอิ๊กจังเลย นายคลีไม่เหมาะกับหนูดาซักนิดชริ
XaWarZd 12 ส.ค. 2554, 00:45:57 น.
สงสารนายเอิ๊ก อีตาคลีนี่ก็มาได้ขัดจังหวะจริงๆ สมองก็ช้าประมวลผลไม่ได้อีกต่างหาก สมน้ำหน้าโดนตีหัวคราวก่อน
สงสารนายเอิ๊ก อีตาคลีนี่ก็มาได้ขัดจังหวะจริงๆ สมองก็ช้าประมวลผลไม่ได้อีกต่างหาก สมน้ำหน้าโดนตีหัวคราวก่อน
kaero 15 ส.ค. 2554, 15:21:40 น.
รออ่านต่อนะ
รออ่านต่อนะ
shotang 31 ม.ค. 2556, 18:31:46 น.
อ่ะโหย ถ้าจะน่าสงสารขนาดนี้
อ่ะโหย ถ้าจะน่าสงสารขนาดนี้