ฝากรักไว้ในสายหมอก (เปิดจองรูปแบบเล่มพร้อมE-Book)
มวยเกล้าผมวาง บนกล๋างกระหม่อม
แล้วเหน็บโอบล้อม ด้วยดอกเกี้ยวเกล้า
แดงเฮย...งามแต๊ บ่แลโศกเศร้า
สดใสเริงเลา ใคร่เฝ้าอยู่ใกล้
ผ่อจนเหลียวหลัง เป๋นดีใคร่ได้
โอบล้อมหัวใจ๋ ดวงนี้
แต่เก๊าเจ้าหวง สมแล้วว่าอี้
บ่ดีเด็ดเล่น เนอนายฯ.....
...........................................................................
เพราะความรัก ความผูกพันช่วงหนึ่งในวัยเยาว์
ที่เคยเติมเต็มหัวใจอันอ้างว้างของเขาให้อบอุ่นขึ้นมาได้
ความรู้สึกเหล่านั้นฝังแน่นอยู่ในใจตลอดมา
จนกระทั่งถึงวันนี้ที่เขากลับมาตามหาความรัก
ความผูกพันที่ได้ฝากไว้กับใครบางคน.
ฝากรักไว้ในสายหมอก
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ได้รับการตีพิมพ์กับสนพ.กรียมายด์
ตอนนี้หมดสัญญาแล้วจึงเอามาทำเองค่ะ
ติดตามกันได้ในรูปแบบอีบุ๊คนะคะ
แล้วเหน็บโอบล้อม ด้วยดอกเกี้ยวเกล้า
แดงเฮย...งามแต๊ บ่แลโศกเศร้า
สดใสเริงเลา ใคร่เฝ้าอยู่ใกล้
ผ่อจนเหลียวหลัง เป๋นดีใคร่ได้
โอบล้อมหัวใจ๋ ดวงนี้
แต่เก๊าเจ้าหวง สมแล้วว่าอี้
บ่ดีเด็ดเล่น เนอนายฯ.....
...........................................................................
เพราะความรัก ความผูกพันช่วงหนึ่งในวัยเยาว์
ที่เคยเติมเต็มหัวใจอันอ้างว้างของเขาให้อบอุ่นขึ้นมาได้
ความรู้สึกเหล่านั้นฝังแน่นอยู่ในใจตลอดมา
จนกระทั่งถึงวันนี้ที่เขากลับมาตามหาความรัก
ความผูกพันที่ได้ฝากไว้กับใครบางคน.
ฝากรักไว้ในสายหมอก
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ได้รับการตีพิมพ์กับสนพ.กรียมายด์
ตอนนี้หมดสัญญาแล้วจึงเอามาทำเองค่ะ
ติดตามกันได้ในรูปแบบอีบุ๊คนะคะ
Tags: เกี้ยวเกล้า ไตรศูรย์ เชียงใหม่ ล้านนา โรงแรม ความรัก ความผูกพัน วัยเยาว์ สายหมอก
ตอน: ตอนที่ 21
##เปิดจองนิยายรัก 2 เรื่อง 2 รส##
‘ลิขิตรักเก็บตก’
มี 2 เล่มจบ ราคาเล่มละ 339 บ.
2 เล่มลดเหลือ 670 บ.
‘ฝากรักไว้ในสายหมอก’
ราคา 369 บ. ลดเหลือ 360 บ.
*สั่งซื้อ 3 เล่ม ในราคาพิเศษเพียง 999 บ. เท่านั้น*
สนใจสามารถสอบถามรายละเอียดได้
ทางอินบ็อกเฟส : pirita ametrine
หรือในเพจ ‘พิริตา อเมทริน นักเขียน’
Email: kanplu@windowslive.com
โทร.0626656247 หรือทางไลน์ ID: pirita-ametrine
วันนี้-20 สิงหาคม นี้ เท่านั้น!!
ตอนที่ 21
ขณะที่กำลังปัดฝุ่นที่นอนอยู่นั้น สายตาก็ไปปะทะกับดอกไม้สีแดงที่เฉาแล้วดูคุ้นตาวางอยู่ใต้หมอน เธอจำได้ว่าเป็นดอกเกี้ยวเกล้าที่ทัดมวยผมและเขาขอจากเธอเมื่อคืนนี้ หญิงสาวยิ้มให้ดอกไม้เฉาๆ ดอกนั้น เมื่อทำความสะอาดเสร็จเธอจึงวางมันไว้ใต้หมอนตามเดิม และจัดการที่นอนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“น้องเกี้ยว ทำอะไรกับที่นอนพี่ไตรน่ะ” ไตรศูรย์ที่เดินขึ้นมาเห็นร่างบางง่วนอยู่กับมุมส่วนตัวของตัวเองจึงถามขึ้น
“ชิ...ใครบอกที่นอนพี่ไตรคะ ‘ที่นอนหมาน้อย’ ต่างหาก” เธอลอยหน้าตอบยั่วเขาเล่น ชายหนุ่มอยากจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มใสนั้นเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยวแต่ก็อดใจไว้
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ว่า...น้องเกี้ยวเจออะไรหรือเปล่า”
“เจออะไรคะ ไม่เห็นมีอะไรนอกจากเห็บกับหมัดที่หมาน้อยสลัดทิ้งไว้น่ะสิคะ”
“โอเค.เลย” เขายกมือยอมแพ้ทั้งที่หัวเราะ และเอ่ยต่อ “ก่อนกลับพี่ไตรว่าจะพาน้องเกี้ยวไปดูที่ ที่จะสร้างบ้านเพิ่มหน่อยน่ะ น้องเกี้ยวจะว่ายังไงครับ”
“พี่ไตรจะทำรีสอร์ทจริงๆ เหรอคะ ถึงต้องสร้างบ้านเพิ่ม”
“น้องเกี้ยวอยากให้พี่ไตรทำไหมล่ะครับ”
“ก็ตามใจพี่ไตรซิคะ ที่นี่เป็นที่ของพี่ไตรนี่คะ เกี้ยวไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนพี่ไตรหรอกค่ะ”
“แต่พี่ไตรอยากถามความคิดเห็นของน้องเกี้ยวนี่ครับ เห็นตอนแรกต่อต้านเรื่องนี้จัง”
“ไม่ได้ถึงขนาดต่อต้านซะหน่อย...พี่ไตรก็พูดเกินไป เกี้ยวแค่รู้สึกไม่ชอบเป็นการส่วนตัว แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่ไตรจะต้องเชื่อนี่คะ เพราะถ้าพี่ไตรจะทำจริงๆ เกี้ยวก็ยอมรับได้เพราะมันเป็นสิทธิ์ของพี่ไตร” น้ำเสียงของเธอไม่ได้ประชดประชันแต่หมายความตามที่พูดชัดเจน
“เอางี้...ถ้าเป็นสิทธิ์ของน้องเกี้ยวล่ะครับ น้องเกี้ยวจะทำยังไงกับที่นี่” เขาถามหยั่งเชิง
“เกี้ยวเหรอคะ” หญิงสาวครุ่นคิด ก่อนเอ่ย “ถ้าเกี้ยวมี’ตังส์เยอะๆ ก็ไม่ทำอะไรเลยค่ะ เกี้ยวสงสารต้นไม้อยากให้มันอยู่อย่างนี้แหล่ะชื่นใจดี เก็บไว้เป็นบ้านพักตากอากาศ ไม่ก็อยู่ที่นี่จริงๆ ไปเลย แต่ว่า...หากจำเป็นต้องทำมาหากินกับมันและมีทุนพอ การทำรีสอร์ทก็เป็นทางเลือกที่ดีนะคะ การเกษตรเกี้ยวไม่ถนัด แค่ทำแบบที่ยายทำตอนเรายังเด็กก็คงพอไหว แต่สรุปแล้วเกี้ยวไม่อยากตัดต้นไม้น่ะค่ะ ตัดเฉพาะที่จำเป็นจริงๆ ก็พอได้ ยิ่งปล่อยทิ้งร้างมานานอย่างนี้ต้นไม้มันก็โตของมันอยู่ทุกปี แล้วบางต้นอายุเยอะกว่าเกี้ยวด้วยซ้ำยิ่งไม่อยากให้ตัด”
“งั้น...เราก็คิดเหมือนกันสินะ” ที่สุดชายหนุ่มก็เปรยขึ้น
“คะ? ” สายตาเธอที่มองเขามีเครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่
“เพราะพี่ไตรเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน น้องเกี้ยวอย่าลืมสิว่าพี่ไตรก็รักที่นี่เหมือนกันนะครับ แต่ว่าพี่ไตรตั้งใจจะให้ที่นี่เป็นที่ทำมาหากินเลี้ยงตัวเองและครอบครัวในวันข้างหน้า เพราะนอกจากที่นี่จะเป็นที่ ที่เรารักแล้ว ที่นี่ยังเป็นน้ำพักน้ำแรงของพี่ไตรเอง พี่ไตรก็เลยคิดว่าจะทำที่นี่เป็นโฮมสเตย์ที่อยู่กับป่า ต้นไม้ ปลูกบ้านหลังเล็กๆ ไม่กี่หลังโดยที่ตัดต้นไม้ให้น้อยที่สุด บางทีอาจจะปลูกแบบพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่ๆ โดยไม่ต้องตัด น้องเกี้ยวเห็นว่ายังไงบ้างครับ” เขาถามความคิดเห็นอีกครั้ง
“ก็ดีซิคะ แต่ว่า...ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะมีอะไรให้คนที่มาพักล่ะคะ” เธอตั้งคำถามแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“น้องเกี้ยวเห็นที่ลาดลงไปด้านข้างของบ้านเราไหมครับ จำได้หรือเปล่าว่ายายเคยทำอะไรกับตรงนั้น”
“ทำสวนเหรอคะ” ภาพสวนผักเขียวขจีของยายในวันเก่าผุดขึ้นมาในหัวเธอทันที
“ครับผม ตรงนั้นดินดีมากยายก็เลยทำสวนผักไง เราก็จะทำสวนผักแบบปลอดสารพิษเพื่อเอาไว้ใช้ในบ้านและรับแขก ที่นั่นกว้างขวางพอที่เราจะเพิ่มเติมอะไรลงไปได้อีกเยอะเลย ไม่มีต้นไม้ให้ตัด เพราะมีแต่หญ้าขึ้นเต็ม พี่ไตรเลยให้น้าปันถางและลองปลูกอะไรไว้กินตั้งแต่ตอนมาอยู่ใหม่ๆ แล้ว”
“แล้ว พี่ไตรทำพวกนี้เป็นเหรอคะ”
“ลึกๆ พี่ไตรชอบตั้งแต่ตอนที่ช่วยยายรดน้ำผักนั่นแล้วล่ะ แม้ไม่มีโอกาสได้ทำหรือร่ำเรียนโดยตรง แต่บางทีที่ทางโรงแรมมีหน่วยงานต่างๆ มาอบรมสัมนาเรื่องพวกนี้ พี่ไตรก็ได้รู้จัก ติดต่อขอความรู้จากผู้รู้หลายๆ คนเป็นประจำ หากเราตั้งใจจริงคิดว่าค่อยๆ ทำไปคงไม่เหลือบ่ากว่าแรง นี่อย่างแรกนะ”
“ยังมีอีกเหรอคะ” หญิงสาวเบิ่งตามองเขาด้วยความรู้สึกแปลกใจ ไตรศูรย์จึงยิ้มแทนคำตอบ ก่อนร่ายต่อ
“น้องเกี้ยวลองมองดูรอบตัวเราสิครับ ว่าเห็นอะไรบ้าง” เขาว่า
เกี้ยวเกล้ามองไปรอบข้าง บ้านที่ตั้งอยู่บนเนินสุดปลายของที่ดินนั้นเท่ากับหันหลังให้ประตูใหญ่ ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตก มีดอยสูงตั้งตระหง่านสลับซับซ้อนเป็นฉากหลังและเลยไปจนถึงด้านขวามือ ส่วนทางด้านซ้ายที่เป็นทางผ่านนั้น เป็นป่าเต็งรังและป่าเบญจพรรณผสมผสานกัน ส่วนด้านหน้าของบ้านหันไปทางตะวันออกมองลงไปเห็นที่ลาบลุ่มและแม่น้ำปิงสายยาว
“มีแต่ดอยกับแม่น้ำปิง”
“ใช่แล้วครับผม ดอยกับแม่น้ำปิงจะเป็นอีกหนึ่งจุดขายของเรา จากตรงนี้ลงไปถึงแม่น้ำปิงมีระยะทางไม่ถึง 2 กิโลฯ แล้วแม่น้ำปิงจะมีเกาะแก่งในฤดูร้อนสามารถล่องแก่งได้ ฤดูหนาวน้ำขึ้นก็จะมีพวกชาวบ้านแถบใกล้ๆ พากันมาหาปลา ทิวทัศน์สองฟากฝั่งน้ำปิงก็ใช่ย่อย มีทั้งหน้าผา ป่าดอยให้ชื่นชมเยอะแยะเลย
“ส่วนฟากขวามือที่เป็นดอยสูงสลับซับซ้อนนี่ ก็มีถนนตัดขึ้นสู่ *พระธาตุดอยเกิ้ง ที่สามารถขึ้นไปสักการะได้ตลอดปี และในฤดูฝนจะมีพวกของป่าให้พวกชาวบ้านเก็บกันเยอะแยะ ช่วงนั้นน้ำเยอะ จึงมีน้ำตก ลำธาร ลำห้วยเล็กๆ น้อยๆ ที่ไหลลงสู่แม่น้ำปิง เราสามารถทำเป็นทัวร์ศึกษาธรรมชาติได้ในทุกฤดูกาล เพราะทุกฤดูจะมีจุดเด่นที่แตกต่างกัน” เขาสาธยายให้เธอเห็นเป็นฉากๆ
“พี่ไตรรู้เรื่องพวกนี้ละเอียดขนาดนี้ได้ยังไงกันคะ” เกี้ยวเกล้าถามอย่างประหลาดใจอีกครั้ง
“ถ้าไม่นับว่าตอนเด็กๆ เคยอยู่แถวนี้มาก่อนและเคยติดสอยห้อยตามคุณลุงวิกรณ์เข้าป่าในบางครั้ง พี่ไตรก็มาที่นี่เกือบสองปีรอมร่อแล้วนะครับน้องเกี้ยว ก็เลยได้ศึกษาทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่ทำได้โดยมีไกด์กิตติมศักดิ์ อย่างน้าปันเป็นผู้นำทาง บางทีก็พากันหลงซะ และบางครั้งถ้าคุณลุงวิกรณ์ว่างก็จะไปด้วยกัน”
“เหรอคะ เกี้ยวพึ่งรู้ว่าพ่อก็รู้เรื่องด้วย” มาถึงตอนนี้หญิงสาวยอมรับว่า คนช่างจ้อที่อยู่ตรงหน้ากับพ่อของเธอสนิทสนมกันมากกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก
“พี่ไตรก็ปรึกษาคุณลุงทุกเรื่องนั่นแหล่ะครับ ยกเว้นบางเรื่องที่ไม่กล้าจริงๆ ”
“คะ? เรื่องอะไรล่ะคะ อย่างพี่ไตรมีไม่กล้าด้วยเหรอคะ”
“ก็ เรื่องที่มีแนวโน้มว่าจะถูกเพ่นกบาลเอาง่ายๆ น่ะสิครับ” ไม่พูดเปล่าแต่ส่งสายตาวาววามให้คนฟัง ที่หลบตาวูบนั่น
“ไม่เอาแล้วค่ะ เกี้ยวไม่คุยเรื่องพ่อแล้ว” พูดพลางก้มหน้างุด
“งั้น มาว่าเรื่องเราต่อดีไหมครับ” ไตรศูรย์ยังแกล้งจ้องมองดวงหน้าหวานที่เริ่มซับสีชมพูระเรื่อไม่วางตา
“เรื่องเราที่ไหนคะ เรื่องของพี่ไตรเองตะหาก” เธอท้วงเสียงอ่อน
“อ้าวเหรอ ว้า...พี่ไตรนึกว่าเรื่องเราซะอีก” เขาแกล้งทำท่าผิดหวัง ทำให้เกี้ยวเกล้าถลึงตาใส่ แถมด้วยการส่งค้อนให้อีกขวับ “โอเค.ไม่ล้อเล่นแล้วก็ได้ครับ เอาใหม่ คือว่า...ถ้าเราทำอย่างที่พี่ไตรคิดไว้ก็น่าจะมีลูกค้าสไตล์นี้มา พวกต่างชาติที่ชอบเดินป่าชมธรรมชาติก็มีเยอะ เท่าที่พี่ไตรช่วยงานคุณลุงมานานคิดว่าถ้าเราจริงจังต้องเป็นไปได้” ชายหนุ่มพูดจริงจัง ดวงตาคู่คมเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“แล้วพี่ไตรจะทำได้ยังไงล่ะคะ ในเมื่อพี่ไตรเองก็ทำงานประจำกับคุณลุงที่โน่น”
“ตามที่วางแพลนไว้พี่ไตรว่าจะค่อยๆ ทำไป พอถึงตอนที่ ‘นายตุล’ เอ่อ...ลูกชายคนเดียวของคุณลุงน่ะ พร้อมที่จะรับช่วงงานที่นั่นต่อก็คงพอดีกับที่นี่พอเป็นรูปเป็นร่าง ถึงตอนนั้นคงลุยได้เต็มที่”
“แล้วคุณลุงพี่ไตรไม่ว่าเหรอคะ”
“พี่ไตรคุยกับคุณลุงเรื่องนี้แล้วล่ะครับ คุณลุงก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร พี่ไตรแค่อยากทำอะไรของตัวเอง แล้วพี่ไตรก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณลุงเลย ไม่ว่าสมบัติพัสถาน ที่ทาง ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ไตรก็รับแค่เงินเดือนอย่างเดียว ถ้าจะมีพิเศษบ้าง ก็เหมือนพนักงานคนอื่นๆ ของคุณลุงเท่านั้น” ไตรศูรย์มองใบหน้าหวานที่ยังตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูด ชายหนุ่มชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเอื้อนเอ่ยต่อ
“น้องเกี้ยวครับ ถ้าพี่ไตรจะบอกว่านอกจากที่นี่ และรถคันนี้ที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของพี่ไตรแล้ว ตัวพี่ไตรเองก็ไม่มีอะไรอีก ไม่มีสมบัติพัสถานอะไรอีกเลย น้องเกี้ยวจะรังเกียจไหมครับ” เขาถามทั้งที่หวั่นใจอยู่ลึกๆ
“ทำไมพี่ไตรถามเกี้ยวอย่างนี้ล่ะคะ แล้วจำเอาไว้ด้วยว่าเกี้ยวเกลียดอีตาไตรคนที่อวดรวยนั่นจะตาย” สิ้นคำตอบของเธอเขาปล่อยหัวเราะก๊าก คนถูกหัวเราะหน้างอค้อนขวับให้อีกรอบ
“หัวเราะอะไรล่ะคะ เกี้ยวไม่ได้พูดเล่นนะ แล้วเกี้ยวก็ไม่ชอบที่พี่ไตรพูดแบบนี้เลยนะคะ เหมือนพี่ไตรดูถูกเกี้ยว” ท่าทางกระเง้ากระงอดและคำพูดของเธอ ทำให้เขาร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง
“เปล่านะครับน้องเกี้ยว พี่ไตรไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะ” ชายหนุ่มรีบร้องเสียงหลง “พี่ไตรแค่ ไม่มีความมั่นใจอะไรเลย อย่าโกรธพี่ไตรเลยนะครับ พี่ไตรขอโทษ”
“เกี้ยวไม่โกรธพี่ไตรก็ได้ค่ะ พี่ไตรจำได้ไหมคะตอนที่เรายังเป็นเด็กพี่ไตรก็ไม่มีอะไรยิ่งกว่านี้อีก เกี้ยวยังไม่เคยปล่อยให้พี่ไตรอยู่คนเดียวเลย พี่ไตรเองต่างหากที่หงุดหงิด รำคาญเกี้ยว ขนาดนั้นเกี้ยวยังไม่ยอมไปไหนเลย”
“น้องเกี้ยว น้องเกี้ยวกำลังจะบอกว่า...” เขามองเห็นความเด็ดเดี่ยวฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ค่ะ...เกี้ยวไม่มีวันปล่อยให้พี่ไตรอยู่คนเดียวแน่ค่ะ นอกจากว่าพี่ไตรจะเห็นว่าเกี้ยวน่ารำคาญ น่าหงุดหงิดเหมือนเมื่อก่อนก็บอกได้นะคะ รับรองเกี้ยวจะไม่ตามติด ตามตื๊อพี่ไตรแจเหมือนตอนนั้นแน่ค่ะ” คำตอบนั้นทำให้ความหวาดหวั่นเมื่อครู่หายไป แต่กลับมีความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาแทนที่ในหัวใจเขา
“น้องเกี้ยว พี่ไตรขอบคุณน้องเกี้ยวเหลือเกิน” เขารำพึงพลางมองใบหน้าหวานด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนเอื้อนเอ่ยต่อด้วยแววตาวาววาม “พี่ไตรไม่มีวันรำคาญน้องเกี้ยวเป็นแน่ แต่กลับกัน ต่อไปนี้พี่ไตรจะเป็นคนตามติดน้องเกี้ยวเอง ถึงน้องเกี้ยวจะหงุดหงิด รำคาญ พี่ไตรก็จะตามตื๊อติดแจแทน ดีไหมครับ” เขายิ้มใส่ตาเธอ ทำให้เกี้ยวเกล้าอึกอักเล็กน้อย
“เอ่อ แบบนั้นก็ไม่ดีเท่าไหร่มังคะ เกี้ยวว่าพอดีๆ ดีกว่านะคะ” เธอว่าเสียงอ่อยไม่มั่นใจเท่าไหร่
“เอ๊า...ก็จะได้ทดแทนกันไงครับ น้องเกี้ยวจะได้เลิกต่อว่าพี่ไตรที่เคยรำคาญน้องเกี้ยวตอนเป็นเด็กซะที” ชายหนุ่มยิ่งอยากแกล้ง
“เกี้ยวไม่ว่าพี่ไตรแล้วก็ได้ค่ะ ไม่ต้องทดแทนก็ได้เกี้ยวไม่ถือแล้ว”
“ไม่มีทาง ยังไงพี่ไตรก็ไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ เหมือนกัน” เขาหัวเราะชอบใจขณะพยายามแกล้งจ้องตาคนที่หลบพัลวันอย่างนึกสนุก ทำให้เธออดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ทั้งที่ใบหน้าแดงระเรื่อ
“พี่ไตรบ้า! ”
หมายเหตุ * พระมหาบรมธาตุเจ้าดอยเกิ้ง – เป็นสถานที่ประดิษฐานพระเกศาธาตุ และพระธาตุพระนลาฏเบื้องซ้าย (กระดูกหน้าผากด้านซ้าย) ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า อยู่ในเขตอำเภอดอยเต่า จ.เชียงใหม่
###ตอนนี้อีบุ๊ค ‘ฝากรักไว้ในสายหมอก’ ลงขายแล้วนะคะ###
ตามลิ้งค์ที่แนบมาค่ะ ใครสนใจอยากเก็บพี่ไตร+น้องเกี้ยวเข้ากรุสมบัติ เข้าไปโหลดกันได้รัวๆเลยจร้า
หรือสนใจนิยายเรื่องอื่นๆในนาม ‘พิริตา’ และ ‘อเมทริน’ ก็สามารถเข้าไปโหลดกันได้นะคะ ทั้งตัวอย่างและอีบุ๊ค
ขอบคุณค่า
meb
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzEyOTE2IjtzOjc6I
mJvb2tfaWQiO3M6NToiNTc3OTMiO30
hytexts
https://www.hytexts.com/ebook/B012031-ฝากรักไว้ในสายหมอก
ookbee
http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=a927a107-7f6d-4c43-9301-a8c03f420109&affiliateCode=1168c15837084f8bbb5cf6fde0ca707d
นายอินทร์ปัณณ์
https://naiin.com/product/detail/214536
ebooks.in.th
http://ebooks.in.th/ebook/45108/%E0%B8%9D%E0%B8%B2%E0%B8%81%
E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B9%84%E0%B8%A7%E0%B9%
89%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%
B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%AD%E0%B8%81/
##เปิดจองนิยายรัก 2 เรื่อง 2 รส##
‘ลิขิตรักเก็บตก’
มี 2 เล่มจบ ราคาเล่มละ 339 บ.
2 เล่มลดเหลือ 670 บ.
‘ฝากรักไว้ในสายหมอก’
ราคา 369 บ. ลดเหลือ 360 บ.
*สั่งซื้อ 3 เล่ม ในราคาพิเศษเพียง 999 บ. เท่านั้น*
สนใจสามารถสอบถามรายละเอียดได้
ทางอินบ็อกเฟส : pirita ametrine
หรือในเพจ ‘พิริตา อเมทริน นักเขียน’
Email: kanplu@windowslive.com
โทร.0626656247 หรือทางไลน์ ID: pirita-ametrine
วันนี้-20 สิงหาคม นี้ เท่านั้น!!
ตอนที่ 21
ขณะที่กำลังปัดฝุ่นที่นอนอยู่นั้น สายตาก็ไปปะทะกับดอกไม้สีแดงที่เฉาแล้วดูคุ้นตาวางอยู่ใต้หมอน เธอจำได้ว่าเป็นดอกเกี้ยวเกล้าที่ทัดมวยผมและเขาขอจากเธอเมื่อคืนนี้ หญิงสาวยิ้มให้ดอกไม้เฉาๆ ดอกนั้น เมื่อทำความสะอาดเสร็จเธอจึงวางมันไว้ใต้หมอนตามเดิม และจัดการที่นอนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“น้องเกี้ยว ทำอะไรกับที่นอนพี่ไตรน่ะ” ไตรศูรย์ที่เดินขึ้นมาเห็นร่างบางง่วนอยู่กับมุมส่วนตัวของตัวเองจึงถามขึ้น
“ชิ...ใครบอกที่นอนพี่ไตรคะ ‘ที่นอนหมาน้อย’ ต่างหาก” เธอลอยหน้าตอบยั่วเขาเล่น ชายหนุ่มอยากจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มใสนั้นเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยวแต่ก็อดใจไว้
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ว่า...น้องเกี้ยวเจออะไรหรือเปล่า”
“เจออะไรคะ ไม่เห็นมีอะไรนอกจากเห็บกับหมัดที่หมาน้อยสลัดทิ้งไว้น่ะสิคะ”
“โอเค.เลย” เขายกมือยอมแพ้ทั้งที่หัวเราะ และเอ่ยต่อ “ก่อนกลับพี่ไตรว่าจะพาน้องเกี้ยวไปดูที่ ที่จะสร้างบ้านเพิ่มหน่อยน่ะ น้องเกี้ยวจะว่ายังไงครับ”
“พี่ไตรจะทำรีสอร์ทจริงๆ เหรอคะ ถึงต้องสร้างบ้านเพิ่ม”
“น้องเกี้ยวอยากให้พี่ไตรทำไหมล่ะครับ”
“ก็ตามใจพี่ไตรซิคะ ที่นี่เป็นที่ของพี่ไตรนี่คะ เกี้ยวไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนพี่ไตรหรอกค่ะ”
“แต่พี่ไตรอยากถามความคิดเห็นของน้องเกี้ยวนี่ครับ เห็นตอนแรกต่อต้านเรื่องนี้จัง”
“ไม่ได้ถึงขนาดต่อต้านซะหน่อย...พี่ไตรก็พูดเกินไป เกี้ยวแค่รู้สึกไม่ชอบเป็นการส่วนตัว แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่ไตรจะต้องเชื่อนี่คะ เพราะถ้าพี่ไตรจะทำจริงๆ เกี้ยวก็ยอมรับได้เพราะมันเป็นสิทธิ์ของพี่ไตร” น้ำเสียงของเธอไม่ได้ประชดประชันแต่หมายความตามที่พูดชัดเจน
“เอางี้...ถ้าเป็นสิทธิ์ของน้องเกี้ยวล่ะครับ น้องเกี้ยวจะทำยังไงกับที่นี่” เขาถามหยั่งเชิง
“เกี้ยวเหรอคะ” หญิงสาวครุ่นคิด ก่อนเอ่ย “ถ้าเกี้ยวมี’ตังส์เยอะๆ ก็ไม่ทำอะไรเลยค่ะ เกี้ยวสงสารต้นไม้อยากให้มันอยู่อย่างนี้แหล่ะชื่นใจดี เก็บไว้เป็นบ้านพักตากอากาศ ไม่ก็อยู่ที่นี่จริงๆ ไปเลย แต่ว่า...หากจำเป็นต้องทำมาหากินกับมันและมีทุนพอ การทำรีสอร์ทก็เป็นทางเลือกที่ดีนะคะ การเกษตรเกี้ยวไม่ถนัด แค่ทำแบบที่ยายทำตอนเรายังเด็กก็คงพอไหว แต่สรุปแล้วเกี้ยวไม่อยากตัดต้นไม้น่ะค่ะ ตัดเฉพาะที่จำเป็นจริงๆ ก็พอได้ ยิ่งปล่อยทิ้งร้างมานานอย่างนี้ต้นไม้มันก็โตของมันอยู่ทุกปี แล้วบางต้นอายุเยอะกว่าเกี้ยวด้วยซ้ำยิ่งไม่อยากให้ตัด”
“งั้น...เราก็คิดเหมือนกันสินะ” ที่สุดชายหนุ่มก็เปรยขึ้น
“คะ? ” สายตาเธอที่มองเขามีเครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่
“เพราะพี่ไตรเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน น้องเกี้ยวอย่าลืมสิว่าพี่ไตรก็รักที่นี่เหมือนกันนะครับ แต่ว่าพี่ไตรตั้งใจจะให้ที่นี่เป็นที่ทำมาหากินเลี้ยงตัวเองและครอบครัวในวันข้างหน้า เพราะนอกจากที่นี่จะเป็นที่ ที่เรารักแล้ว ที่นี่ยังเป็นน้ำพักน้ำแรงของพี่ไตรเอง พี่ไตรก็เลยคิดว่าจะทำที่นี่เป็นโฮมสเตย์ที่อยู่กับป่า ต้นไม้ ปลูกบ้านหลังเล็กๆ ไม่กี่หลังโดยที่ตัดต้นไม้ให้น้อยที่สุด บางทีอาจจะปลูกแบบพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่ๆ โดยไม่ต้องตัด น้องเกี้ยวเห็นว่ายังไงบ้างครับ” เขาถามความคิดเห็นอีกครั้ง
“ก็ดีซิคะ แต่ว่า...ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะมีอะไรให้คนที่มาพักล่ะคะ” เธอตั้งคำถามแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“น้องเกี้ยวเห็นที่ลาดลงไปด้านข้างของบ้านเราไหมครับ จำได้หรือเปล่าว่ายายเคยทำอะไรกับตรงนั้น”
“ทำสวนเหรอคะ” ภาพสวนผักเขียวขจีของยายในวันเก่าผุดขึ้นมาในหัวเธอทันที
“ครับผม ตรงนั้นดินดีมากยายก็เลยทำสวนผักไง เราก็จะทำสวนผักแบบปลอดสารพิษเพื่อเอาไว้ใช้ในบ้านและรับแขก ที่นั่นกว้างขวางพอที่เราจะเพิ่มเติมอะไรลงไปได้อีกเยอะเลย ไม่มีต้นไม้ให้ตัด เพราะมีแต่หญ้าขึ้นเต็ม พี่ไตรเลยให้น้าปันถางและลองปลูกอะไรไว้กินตั้งแต่ตอนมาอยู่ใหม่ๆ แล้ว”
“แล้ว พี่ไตรทำพวกนี้เป็นเหรอคะ”
“ลึกๆ พี่ไตรชอบตั้งแต่ตอนที่ช่วยยายรดน้ำผักนั่นแล้วล่ะ แม้ไม่มีโอกาสได้ทำหรือร่ำเรียนโดยตรง แต่บางทีที่ทางโรงแรมมีหน่วยงานต่างๆ มาอบรมสัมนาเรื่องพวกนี้ พี่ไตรก็ได้รู้จัก ติดต่อขอความรู้จากผู้รู้หลายๆ คนเป็นประจำ หากเราตั้งใจจริงคิดว่าค่อยๆ ทำไปคงไม่เหลือบ่ากว่าแรง นี่อย่างแรกนะ”
“ยังมีอีกเหรอคะ” หญิงสาวเบิ่งตามองเขาด้วยความรู้สึกแปลกใจ ไตรศูรย์จึงยิ้มแทนคำตอบ ก่อนร่ายต่อ
“น้องเกี้ยวลองมองดูรอบตัวเราสิครับ ว่าเห็นอะไรบ้าง” เขาว่า
เกี้ยวเกล้ามองไปรอบข้าง บ้านที่ตั้งอยู่บนเนินสุดปลายของที่ดินนั้นเท่ากับหันหลังให้ประตูใหญ่ ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตก มีดอยสูงตั้งตระหง่านสลับซับซ้อนเป็นฉากหลังและเลยไปจนถึงด้านขวามือ ส่วนทางด้านซ้ายที่เป็นทางผ่านนั้น เป็นป่าเต็งรังและป่าเบญจพรรณผสมผสานกัน ส่วนด้านหน้าของบ้านหันไปทางตะวันออกมองลงไปเห็นที่ลาบลุ่มและแม่น้ำปิงสายยาว
“มีแต่ดอยกับแม่น้ำปิง”
“ใช่แล้วครับผม ดอยกับแม่น้ำปิงจะเป็นอีกหนึ่งจุดขายของเรา จากตรงนี้ลงไปถึงแม่น้ำปิงมีระยะทางไม่ถึง 2 กิโลฯ แล้วแม่น้ำปิงจะมีเกาะแก่งในฤดูร้อนสามารถล่องแก่งได้ ฤดูหนาวน้ำขึ้นก็จะมีพวกชาวบ้านแถบใกล้ๆ พากันมาหาปลา ทิวทัศน์สองฟากฝั่งน้ำปิงก็ใช่ย่อย มีทั้งหน้าผา ป่าดอยให้ชื่นชมเยอะแยะเลย
“ส่วนฟากขวามือที่เป็นดอยสูงสลับซับซ้อนนี่ ก็มีถนนตัดขึ้นสู่ *พระธาตุดอยเกิ้ง ที่สามารถขึ้นไปสักการะได้ตลอดปี และในฤดูฝนจะมีพวกของป่าให้พวกชาวบ้านเก็บกันเยอะแยะ ช่วงนั้นน้ำเยอะ จึงมีน้ำตก ลำธาร ลำห้วยเล็กๆ น้อยๆ ที่ไหลลงสู่แม่น้ำปิง เราสามารถทำเป็นทัวร์ศึกษาธรรมชาติได้ในทุกฤดูกาล เพราะทุกฤดูจะมีจุดเด่นที่แตกต่างกัน” เขาสาธยายให้เธอเห็นเป็นฉากๆ
“พี่ไตรรู้เรื่องพวกนี้ละเอียดขนาดนี้ได้ยังไงกันคะ” เกี้ยวเกล้าถามอย่างประหลาดใจอีกครั้ง
“ถ้าไม่นับว่าตอนเด็กๆ เคยอยู่แถวนี้มาก่อนและเคยติดสอยห้อยตามคุณลุงวิกรณ์เข้าป่าในบางครั้ง พี่ไตรก็มาที่นี่เกือบสองปีรอมร่อแล้วนะครับน้องเกี้ยว ก็เลยได้ศึกษาทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่ทำได้โดยมีไกด์กิตติมศักดิ์ อย่างน้าปันเป็นผู้นำทาง บางทีก็พากันหลงซะ และบางครั้งถ้าคุณลุงวิกรณ์ว่างก็จะไปด้วยกัน”
“เหรอคะ เกี้ยวพึ่งรู้ว่าพ่อก็รู้เรื่องด้วย” มาถึงตอนนี้หญิงสาวยอมรับว่า คนช่างจ้อที่อยู่ตรงหน้ากับพ่อของเธอสนิทสนมกันมากกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก
“พี่ไตรก็ปรึกษาคุณลุงทุกเรื่องนั่นแหล่ะครับ ยกเว้นบางเรื่องที่ไม่กล้าจริงๆ ”
“คะ? เรื่องอะไรล่ะคะ อย่างพี่ไตรมีไม่กล้าด้วยเหรอคะ”
“ก็ เรื่องที่มีแนวโน้มว่าจะถูกเพ่นกบาลเอาง่ายๆ น่ะสิครับ” ไม่พูดเปล่าแต่ส่งสายตาวาววามให้คนฟัง ที่หลบตาวูบนั่น
“ไม่เอาแล้วค่ะ เกี้ยวไม่คุยเรื่องพ่อแล้ว” พูดพลางก้มหน้างุด
“งั้น มาว่าเรื่องเราต่อดีไหมครับ” ไตรศูรย์ยังแกล้งจ้องมองดวงหน้าหวานที่เริ่มซับสีชมพูระเรื่อไม่วางตา
“เรื่องเราที่ไหนคะ เรื่องของพี่ไตรเองตะหาก” เธอท้วงเสียงอ่อน
“อ้าวเหรอ ว้า...พี่ไตรนึกว่าเรื่องเราซะอีก” เขาแกล้งทำท่าผิดหวัง ทำให้เกี้ยวเกล้าถลึงตาใส่ แถมด้วยการส่งค้อนให้อีกขวับ “โอเค.ไม่ล้อเล่นแล้วก็ได้ครับ เอาใหม่ คือว่า...ถ้าเราทำอย่างที่พี่ไตรคิดไว้ก็น่าจะมีลูกค้าสไตล์นี้มา พวกต่างชาติที่ชอบเดินป่าชมธรรมชาติก็มีเยอะ เท่าที่พี่ไตรช่วยงานคุณลุงมานานคิดว่าถ้าเราจริงจังต้องเป็นไปได้” ชายหนุ่มพูดจริงจัง ดวงตาคู่คมเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“แล้วพี่ไตรจะทำได้ยังไงล่ะคะ ในเมื่อพี่ไตรเองก็ทำงานประจำกับคุณลุงที่โน่น”
“ตามที่วางแพลนไว้พี่ไตรว่าจะค่อยๆ ทำไป พอถึงตอนที่ ‘นายตุล’ เอ่อ...ลูกชายคนเดียวของคุณลุงน่ะ พร้อมที่จะรับช่วงงานที่นั่นต่อก็คงพอดีกับที่นี่พอเป็นรูปเป็นร่าง ถึงตอนนั้นคงลุยได้เต็มที่”
“แล้วคุณลุงพี่ไตรไม่ว่าเหรอคะ”
“พี่ไตรคุยกับคุณลุงเรื่องนี้แล้วล่ะครับ คุณลุงก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร พี่ไตรแค่อยากทำอะไรของตัวเอง แล้วพี่ไตรก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณลุงเลย ไม่ว่าสมบัติพัสถาน ที่ทาง ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ไตรก็รับแค่เงินเดือนอย่างเดียว ถ้าจะมีพิเศษบ้าง ก็เหมือนพนักงานคนอื่นๆ ของคุณลุงเท่านั้น” ไตรศูรย์มองใบหน้าหวานที่ยังตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูด ชายหนุ่มชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเอื้อนเอ่ยต่อ
“น้องเกี้ยวครับ ถ้าพี่ไตรจะบอกว่านอกจากที่นี่ และรถคันนี้ที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของพี่ไตรแล้ว ตัวพี่ไตรเองก็ไม่มีอะไรอีก ไม่มีสมบัติพัสถานอะไรอีกเลย น้องเกี้ยวจะรังเกียจไหมครับ” เขาถามทั้งที่หวั่นใจอยู่ลึกๆ
“ทำไมพี่ไตรถามเกี้ยวอย่างนี้ล่ะคะ แล้วจำเอาไว้ด้วยว่าเกี้ยวเกลียดอีตาไตรคนที่อวดรวยนั่นจะตาย” สิ้นคำตอบของเธอเขาปล่อยหัวเราะก๊าก คนถูกหัวเราะหน้างอค้อนขวับให้อีกรอบ
“หัวเราะอะไรล่ะคะ เกี้ยวไม่ได้พูดเล่นนะ แล้วเกี้ยวก็ไม่ชอบที่พี่ไตรพูดแบบนี้เลยนะคะ เหมือนพี่ไตรดูถูกเกี้ยว” ท่าทางกระเง้ากระงอดและคำพูดของเธอ ทำให้เขาร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง
“เปล่านะครับน้องเกี้ยว พี่ไตรไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะ” ชายหนุ่มรีบร้องเสียงหลง “พี่ไตรแค่ ไม่มีความมั่นใจอะไรเลย อย่าโกรธพี่ไตรเลยนะครับ พี่ไตรขอโทษ”
“เกี้ยวไม่โกรธพี่ไตรก็ได้ค่ะ พี่ไตรจำได้ไหมคะตอนที่เรายังเป็นเด็กพี่ไตรก็ไม่มีอะไรยิ่งกว่านี้อีก เกี้ยวยังไม่เคยปล่อยให้พี่ไตรอยู่คนเดียวเลย พี่ไตรเองต่างหากที่หงุดหงิด รำคาญเกี้ยว ขนาดนั้นเกี้ยวยังไม่ยอมไปไหนเลย”
“น้องเกี้ยว น้องเกี้ยวกำลังจะบอกว่า...” เขามองเห็นความเด็ดเดี่ยวฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ค่ะ...เกี้ยวไม่มีวันปล่อยให้พี่ไตรอยู่คนเดียวแน่ค่ะ นอกจากว่าพี่ไตรจะเห็นว่าเกี้ยวน่ารำคาญ น่าหงุดหงิดเหมือนเมื่อก่อนก็บอกได้นะคะ รับรองเกี้ยวจะไม่ตามติด ตามตื๊อพี่ไตรแจเหมือนตอนนั้นแน่ค่ะ” คำตอบนั้นทำให้ความหวาดหวั่นเมื่อครู่หายไป แต่กลับมีความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาแทนที่ในหัวใจเขา
“น้องเกี้ยว พี่ไตรขอบคุณน้องเกี้ยวเหลือเกิน” เขารำพึงพลางมองใบหน้าหวานด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนเอื้อนเอ่ยต่อด้วยแววตาวาววาม “พี่ไตรไม่มีวันรำคาญน้องเกี้ยวเป็นแน่ แต่กลับกัน ต่อไปนี้พี่ไตรจะเป็นคนตามติดน้องเกี้ยวเอง ถึงน้องเกี้ยวจะหงุดหงิด รำคาญ พี่ไตรก็จะตามตื๊อติดแจแทน ดีไหมครับ” เขายิ้มใส่ตาเธอ ทำให้เกี้ยวเกล้าอึกอักเล็กน้อย
“เอ่อ แบบนั้นก็ไม่ดีเท่าไหร่มังคะ เกี้ยวว่าพอดีๆ ดีกว่านะคะ” เธอว่าเสียงอ่อยไม่มั่นใจเท่าไหร่
“เอ๊า...ก็จะได้ทดแทนกันไงครับ น้องเกี้ยวจะได้เลิกต่อว่าพี่ไตรที่เคยรำคาญน้องเกี้ยวตอนเป็นเด็กซะที” ชายหนุ่มยิ่งอยากแกล้ง
“เกี้ยวไม่ว่าพี่ไตรแล้วก็ได้ค่ะ ไม่ต้องทดแทนก็ได้เกี้ยวไม่ถือแล้ว”
“ไม่มีทาง ยังไงพี่ไตรก็ไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ เหมือนกัน” เขาหัวเราะชอบใจขณะพยายามแกล้งจ้องตาคนที่หลบพัลวันอย่างนึกสนุก ทำให้เธออดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ทั้งที่ใบหน้าแดงระเรื่อ
“พี่ไตรบ้า! ”
หมายเหตุ * พระมหาบรมธาตุเจ้าดอยเกิ้ง – เป็นสถานที่ประดิษฐานพระเกศาธาตุ และพระธาตุพระนลาฏเบื้องซ้าย (กระดูกหน้าผากด้านซ้าย) ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า อยู่ในเขตอำเภอดอยเต่า จ.เชียงใหม่
###ตอนนี้อีบุ๊ค ‘ฝากรักไว้ในสายหมอก’ ลงขายแล้วนะคะ###
ตามลิ้งค์ที่แนบมาค่ะ ใครสนใจอยากเก็บพี่ไตร+น้องเกี้ยวเข้ากรุสมบัติ เข้าไปโหลดกันได้รัวๆเลยจร้า
หรือสนใจนิยายเรื่องอื่นๆในนาม ‘พิริตา’ และ ‘อเมทริน’ ก็สามารถเข้าไปโหลดกันได้นะคะ ทั้งตัวอย่างและอีบุ๊ค
ขอบคุณค่า
meb
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzEyOTE2IjtzOjc6I
mJvb2tfaWQiO3M6NToiNTc3OTMiO30
hytexts
https://www.hytexts.com/ebook/B012031-ฝากรักไว้ในสายหมอก
ookbee
http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=a927a107-7f6d-4c43-9301-a8c03f420109&affiliateCode=1168c15837084f8bbb5cf6fde0ca707d
นายอินทร์ปัณณ์
https://naiin.com/product/detail/214536
ebooks.in.th
http://ebooks.in.th/ebook/45108/%E0%B8%9D%E0%B8%B2%E0%B8%81%
E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B9%84%E0%B8%A7%E0%B9%
89%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%
B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%AD%E0%B8%81/
กานพลู เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 มิ.ย. 2560, 13:59:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 มิ.ย. 2560, 14:01:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 975
| << ตอนที่ 20 | ตอนที่ 22 >> |
แว่นใส 18 มิ.ย. 2560, 19:12:15 น.
วางแผนสร้างครอบครัวแล้วนะ
วางแผนสร้างครอบครัวแล้วนะ
