A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: บทที่ 7 : ศึกชิงนางและคำแถลงการณ์จากสวรรค์ - - -(60%)


บทที่ 7 : ศึกชิงนางและคำแถลงการณ์จากสวรรค์ - - -(60%)



ในที่สุดฉันก็ไม่ได้เอ่ยถามถึงเหตุผลที่ ปีศาจหื่นเริ่มคืบคลานเข้ามาแบบประหลาดในช่วงระยะนี้ แต่แม้ฉันไม่ได้ถาม ตอนเมื่อวานที่เรากินข้าวกัน ฉันก็ได้รู้จักนิสัยของเค้ามากขึ้น(แม้จะต้องแลกกับคำพูดสองแง่สองง่ามจากเค้าก็ตาม) อย่างไรก็ดีสิ่งที่ประสบความสำเร็จหาได้เป็นเรื่องเล็กน้อยเหล่านั้นไม่ ฉันถามเค้าเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเค้าและคุณตี้ คุณปัถย์ตอบฉันว่า เป็นเพื่อนกันเพราะครอบครัวเนี่ยแหละ แล้วก็บังเอิญได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันที่อเมริกา ก็สนิทกันแต่นั้นเป็นต้นมา(จะบอกว่าเป็นพรหมลิขิตใช่ม่ะ) คุณปัถย์เอ่ยถามฉันกลับว่า หึงเค้ารึเปล่า ฉันรีบส่ายหน้าไปมาอย่างหนัก เค้าเลยพูดกลับมาแค่ว่า ดีล่ะ.....แหมพ่อเทพบุตรยอดดอย ฉันจะไปหึงทำไม....ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าสักหน่อย



งานเลี้ยงต้อนรับจัดขึ้นภายในด้านนอกของบ้าน มีดนตรีบรรเลงตรงสระว่ายน้ำ และมีพื้นที่ด้านในตรงห้องโถง เป็นที่นั่งพูดคุยของแขกคนสนิทของคุณปราชญ์และคุณหญิง ในงานนี้นี่เองฉันก็ได้พบกับเพื่อนๆร่วมรุ่นสมัยมหาวิทยาลัย ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ติดตาม ไม่ก็เลขาของบรรดาเจ้าขุนมูลนายในกระทรวง นิพันธ์ คือหนึ่งในเพื่อนร่วมรุ่นของฉันที่เราเคยทำรายงานหัวข้อเดียวกัน



“แป๋ม...โชคดีจังได้มาทำงานกับคุณปราชญ์”
นิพันธ์เอ่ยขึ้นหลังจากที่เราแยกตัวออกมาจากวงสนทนาของบรรดาเจ้านาย



“ใช่...ถ้าไม่มีพ่อ แป๋มก็คงไม่ได้หรอก”



“ว่าแต่...วันนี้แป๋มดูสวยมากกว่าทุกวันเลยนะ” อะไรเข้าสิงนิพันธ์ฉันก็ไม่แน่ใจนัก อยู่ดีดีถึงพูดอะไรแบบนี้



“น้องแป๋มครับ”



เสียงบุรุษนิรนามเรียกฉันจากทางด้านหลังเมื่อหันไปฉันจึงได้พบกับ คุณดิษฎา คุณเต้ นั่นแหละ พร้อมกับบุคคลที่ร่วมโต๊ะอาหารในวันนั้น ฉันยกมือไหว้ทั้งสามคน มองตามคุณตี้ที่เดินเลี่ยงขึ้นไปยังตัวบ้าน และคุณดิสรณ์เดินไปร่วมสนทนากับกลุ่มเจ้านาย



“วันนี้น้องแป๋มสวยมากเลย” คุณเต้ทักฉันเป็นคนที่สองของวัน



“ขอบคุณค่ะ....คุณเต้ก็หล่อค่ะ”
ยอกันเข้าไปคนสวยคนหล่อ



“เดี๋ยวเราไปหาท่านก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาคุยด้วยนะแป๋ม”
นิพันธ์ถูกจำหน่ายออกไป คงเหลือไว้เพียงฉันและคุณเต้



“น้องแป๋มทานอะไรยังครับ”



“ทานไปนิดหน่อยค่ะ มีแต่อาหารชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทานไม่จุใจเลย”
แสดงความเป็นคนหิวโหยอย่างเต็มที่ ก็มันจิงนี่น่า อาหารน่าตานาทานแต่กลับเป็นพอคำ จะตักเยอะก็พวกป้าๆก็ยืนจ้องตาเป็นมัน
“ฮ่า....น้องแป๋มหิวเหรอ เดี๋ยวพี่พาหนีออกจากงานไปหาอะไรทานกันเอาไหม”
คุณเต้หัวเราะคงสมเพชในความหิวโหยของฉัน แกคงคิดว่าจะสงเคราะห์อาหารแด่เด็กผู้ยากไร้ให้อิ่มท้อง สร้างกุศลให้ตัวเองเป็นแน่



“แป๋มไปไม่ได้หรอกค่ะ ต้องคอยดูแลคุณป้ากับคุณลุง”



“ดูแลพี่อีกคนด้วยได้ไหมล่ะ” ฉันได้แต่ส่งยิ้มแหยๆให้คุณเต้ อะไรเข้าสิงคุณเต้อีกคนเนี้ย



“คุณเต้...ไม่ไปหาอะไรทานเหรอค่ะ”



“เรียกพี่เต้ดีกว่านะน้องแป๋ม...เรียกคุณแล้วฟังดูห่างเหิน”



“เอ่อ...พะ พี่เต้ไม่หาอะไรทานเหรอค่ะ”



“น้องแป๋มไปเป็นเพื่อนพี่ไหมล่ะครับ”



“ได้สิค่ะ”
ทันทีที่เรากำลังจะออกเดิน ทันใดนั้นก็มีบุคคลร่างใหญ่เหมือนตึก มาขวางกั้นฉันในระยะประชิด พอฉันเงยหน้า ก็เห็นสีหน้าถมึงทึงของคุณปัถย์



“อ้าวพี่ปัถย์...นึกว่าจะออกไปหาสาวสาวซะอีก” ชายหนุ่มข้างกายชั้นเอ่ยทัก



“ไม่ไป”
ปีศาจหื่นพูดจาไม่มีหางเสียเอาซะเลย



“อ่อ....ครับ ไปหาอะไรทานกันไหมพี่ปัถย์ ผมกับน้องแป๋มเราว่าจะเดินไปหาอะไรรองท้องตรงนู้นพอดี”



“ไม่เป็นไร...ขอบใจ”
วื่ออออ...อีตาปีศาจหื่นมาโหมดไหนเนี่ย



“เออ...เต้ เมื่อกี้เห็นพ่อนายถามหาน่ะ อยู่ตรงห้องรับแขกในบ้าน”



“ครับครับ...ขอบคุณมากครับพี่ปัถย์”



“น้องแป๋ม เดี๋ยวพี่มาหานะครับ อย่าหนีไปหาอะไรทานก่อนนะ”
คุณเต้กำชับฉันก่อนเขาจะพละออกไป



“ใครให้ใส่ชุดนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เย้ยยยยย...ทำไมมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉันล่ะ



“ก็แป๋มชอบอ่ะ”



“แต่ ผม ไม่ ชอบ! แล้วเมื่อวานที่ผมซื้อให้มันไม่ใช่ชุดนี้นะ ทำไมไม่ใส่ชุดนั้น!!!!!!” เอ้าาาาาาาาา.............................



“คุณปัถย์ไม่ชอบชุดนี้ก็ไม่ผิดหรอกค่ะ คุณปัถย์ไม่ได้ใส่นี่น่า เพราะงั้นแป๋มเป็นคนใส่แป๋มก็ต้องใส่ชุดที่แป๋มชอบ แล้วอีกอย่างนี่มันชุดผู้หญิง ถ้าคุณปัถย์ชอบก็แปลกสิ”



“อย่ามายียวนฉันนะ”
ผู้ชายคนนี้วัยทองจริงจริง นี่ใครไม่ให้เค้ากินข้าวกลางวันรึเปล่า ทำไมหน้าตาถึงได้น่ากลัวเช่นนี้



“อ้าว...แป๋ม ยังไม่เดินไปไหนอีกเหรอเนี่ย เราก็อุตส่าห์ไปเดินหาแถวโต๊ะอาหาร” นิพันธ์เข้ามาแทรกในบทสนาของอีตาผีบ้าปัถย์กับฉัน แต่กลายเป็นว่าหน้าตาของอีตาบ้าก็ยังบอกบุญไม่รับเช่นเดิม....บุคคลภายนอกไม่เป็นผลต่อมารยาททางสังคมของตานี่เลย



“อืม..................” ฉันได้แต่ครางรับนิพันธ์ในลำคอ




“แป๋มเป็นอะไร....อ่าว สวัสดีครับคุณ”




“..............................”
ไม่มีเสียงตอบรับจากปีศาจโมโหหิว แล้วยังปรายตามองนิพันธ์อีกนะ!!! นิสัย......



“เอ่อ....นี่คุณปัถย์จ่ะ ลูกชายคุณปราชญ์ เจ้านายฉันเอง”



“อ่อ...สวัสดีครับคุณปัถย์ ผมนิพันธ์”
ฉันมองนิพันธ์ที มองคุณปัถย์ที สับสนกับอาการผีออกของคุณปัถย์เหลือเกิน จบคำทักทายของนิพันธ์ ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากคุณปัถย์แต่อย่างใด นิพันธ์คงรู้สึกถึงรัศมีโมโหหิวของคุณปัถย์ เพราะเค้าได้เอ่ยกล่าวขอตัวพาฉันไปหาอะไรกินทันที


“คุณปัถย์นี่ดูดุมากเลยนะแป๋ม”



“อือ....แป๋มก็งง ปกติเค้าก็คุยได้กะทุกคนนะ สงสัยวันนี้ไม่ได้กินข้าวกลางวันมั้ง” ฉันเดาสุ่มไปเรื่อย



“เอ้อ....แปลก คนโมโหหิวเค้าเป็นกันแบบนี้เลยเหรอเนี่ย ทำไมเวลาเราโมโหหิวก็ไม่เคยทำหน้าแบบนี้นะ”


“แป๋มก็ไม่เป็น”ตะกละกินไม่เลือกซะอย่างนี้


“ฮ่า.....เราสองคนนี่คล้ายกันจริงจริงเนอะ”
นิพันธ์พูดคุยเรื่องอะไรต่อมิอะไรมากมาย ฉันก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เค้าช่างเป็นคนคุยเก่งเสียเหลือเกิน แต่มันมากไปสำหรับฉันนะ....เริ่มรำคาญเล็กเล็ก



“น้องแป๋ม...มาหาอะไรทานไม่รอพี่เลยนะครับ” คุณเต้เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาอีกครั้ง ฉันรู้สึกขอบคุณคุณเต้อย่างมาก อาการเบื่อนิพันธ์มันเริ่มลุกลามแล้วน่ะสิ


“พี่ปัถย์ไปไหนแล้วล่ะ...พี่ปัถย์นี่ก็แปลก คุณพ่อไม่ได้เรียกพี่สักหน่อย พอไปเจอหน้าคุณพ่อท่านก็งง พี่ก็งง เป็นอะไรของเค้านะพี่ปัถย์”
ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้คุณเต้ อันนี้ต้องมนต์ก็ไม่ทราบนะค้า


“อ่าว พี่ปัถย์ เมื่อกี้คุณพ่อไม่ได้เรียกผมสักหน่อย”
อยู่ดีดี ปีศาจก็เดินมาร่วมวงจากส่วนไหนของงานก็ไม่รู้ ทำตัวผลุบผลุบโผล่โผล่ไปได้


“เหรอ...”

ป๊าดดดดดดดดดดด ตอบเข้าไปได้ยังไง ฉันเห็นคุณเต้ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก โอ๊ยย นี่มันอะไรกันเนี่ย..ฉันได้แต่ส่งสายตาเหยเกมองคนนั้นที คนนี้ที เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ สามหนุ่ม ยืนล้อมรอบฉัน และบรรยากาศเริ่มกดดันขึ้นเรื่อยๆเพราะไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมา


“แป๋มว่าเราไปดูดนตรีกันทางนั้นไหมค่ะ” ฉันขัดบรรยากาศชวนขนลุกทันที


“ไม่ไป / ไป / ไป” อ้าววววววว......มีเสียงไม่เห็นด้วยด้วยอ่ะ


“พี่ปัถย์ไม่ไปไม่เป็นไรครับ เพราะเดี๋ยวก็มีสาวมายืนเป็นเพื่อนแทนแล้ว” ฉันมองตามคุณเต้ที่บุ้ยปากไปทางประตูบ้าน เห็นแม่สาวไฟแรงสูงเดินตรงมายังพวกเรา ดีเหมือนกัน พาปีศาจโมโหหิวไปสักที


“พี่ปัถย์ อยู่นี่เอง ตี้เดินตามหาทั้งงานเลย”


“นี่น้องแป๋มเหรอเนี่ย...วันนี้ทำไมดูสวยล่ะ”
ประโยคประหลาดเนอะ ฟังแล้วรู้สึกตงิดตงิดพิกล ปกติฉันมันกะโหลกกะลามากเหรอเนี่ย


“พี่ปัถย์ ตี้ว่าไปนั่งฟังเพลงกันดีกว่า ทางนู้นเพลงเพราะมากเลย ไปกันนะค่ะ”


“แป๋มไปด้วยกันไหม” คุณปัถย์เอ่ยชวนฉัน บร๊ะ.....จะมาชวนฉันทำไม จะไปก็ไปกันสองคนซี..........


“เอ่อ...................”


“งั้นไปกันด้วยกันให้หมดนี่แหละ”
ในที่สุดเสียงน้องชายของคุณตี้ก็เอ่ยสรุป


“นิพันธ์ไปด้วยกันนะ”
ตามมารยาทฉันควรเอ่ยชวนเค้าด้วย เพราะพอฉันหันมาเห็นหน้านิพันธ์ที่ยังคงทำท่าหวั่นหวั่นกับปีศาจโมโหหิวที่เกิดอาการหยิ่งไม่พูดไม่จาด้วย...น่าสงสารอ่ะ แต่พอพวกเรากำลังจะก้าวเดิน ฉันก็ได้ยินเสียงบุรุษ หนึ่งในผู้ร่วมวงสนทนาสักคนเอ่ยขึ้นว่า


“เสน่ห์แรงจริงนะ..แม่คุณ”


ฉันไม่รู้ว่าใครได้ยินเสียงนั้นหรือไม่ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ใครกันที่พูดประโยคนี้ ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ เพราะมันคงไม่ใช่ประโยคสำหรับฉันแน่นอน
เราทั้งห้าคนเดินมารวมตัวกันที่พื้นที่สระว่ายน้ำ เสียงบรรเลงดนตรีก็เริ่มแผ่วเบาลง


“ผมขอขอบคุณทุกท่านมากที่ร่วมจัดงานนี้ขึ้น........”


คุณปราชญ์เริ่มกล่าวขอบคุณ หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจจะฟัง เพราะมัวแต่คอยหลบมือปลาหมึกที่ยุ่มย่ามแถวแถวเอวจากปีศาจโมโหหิวด้านนึง แถมอีกด้านก็เป็นคุณเต้ที่แกก็เบียดฉันซะเหลือเกิน ทั้งที่ที่ก็เหลือบานตะไท....โอ๊ยยยย อะไรเนี่ยยยยยยย


“งั้นเดี๋ยวขอแนะนำตัวลูกชายคนเดียวของผมให้ทุกท่านได้รู้จักเลยแล้วกัน”
ฉันขอบคุณคุณปราชญ์เหลือเกินที่ช่วยพาปีศาจโมโหหิวออกไปซะที



ทุกคนต่างพากันส่งเสียงฮือฮา ปรบมือต้อนรับคุณปัถย์กันใหญ่ ฉันมองตามร่างสูงที่เดินไปยังหน้าเวที เค้าดูมีราศีเสียจริง


“ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมจัดงานให้คุณพ่อผมครับ” แหม...พูดซะหล่อเชียว


“อ่ะอ่ะ...ไหนไหนทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะแจ้งให้ทุกคนทราบเลยแล้วกัน” คุณปราชญ์เอ่ยขึ้น


“บ้านผมกำลังจะมีข่าวดี...เรากำลังจะจัดงานหมั้นระหว่างลูกชายของผม กับ หนูตี้ ลูกสาวของคุณดิสรณ์ อดีตปลัดกระทรวงต่างประเทศ ยังไงถ้าได้ฤกษ์งามยามดีเมื่อไร ผมจะแจ้งให้ทุกท่านทราบ จะได้มาร่วมแสดงความยินดีกับเราสองครอบครัวนะ”

ผ่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..............



- - - - - - - - - - - - - - - - - - -


ขอมาเกินครึ่งนิดนึงน้าาาาาาาาาาาา
เดี๋ยวไรเตอร์จะต้องออกไปฉลองวันแม่ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจะพยายามมาต่อส่นที่เหลือให้นะ

สุขสันต์วันแม่ด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาดูเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นทุกวันเลยยย ขอบคุณกำลังใจจากทุกคนด้วยยยยยยยยยยย ^_^

มีความสุขในวันแม่กันนะค้าบบบบบบบบบบบบ



คุณิณพัณณ์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ส.ค. 2554, 12:13:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ส.ค. 2554, 12:13:18 น.

จำนวนการเข้าชม : 2286





<< บทที่ 6 : ปีศาจหื่น - - - (50%)หลัง   บทที่ 7 : ศึกชิงนางและคำแถลงการณ์จากสวรรค์ - - -(40%)ครบ >>
xeve 12 ส.ค. 2554, 12:36:17 น.
อ้าวววววววววว!!!!


ใจใส 12 ส.ค. 2554, 14:40:47 น.
เฮ้ยยยยยยยยยย งานเข้าแล้วคุณชาย


รอให้เป็นเล่ม 12 ส.ค. 2554, 18:31:06 น.
เย้ยยยยยยยยยยยยยยย


พลับพลึงสีชมพู 14 ส.ค. 2554, 15:53:48 น.
โอ๊ยแป๋มมมมมม


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account