A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 7 : ศึกชิงนางและคำแถลงการณ์จากสวรรค์ - - -(40%)ครบ
บทที่ 7 : ศึกชิงนางและคำแถลงการณ์จากสวรรค์ - - -(40%)ครบ
ฉันต้องหูฝาด....ใช่ใช่หูฝาดแน่ แต่ทำไมคนในงานถึงได้ทำท่ายินดีปรีดาอย่างนั้นล่ะ...ฉันควรจะถามคุณเต้ดีไหม....หรือ นิพันธ์ดี เผื่อทั้งสองคนจะได้ยินชัดกว่า และมันอาจจะไม่ใช่ก็เป็นได้
“พี่เต้ค่ะ...เมื่อกี้คุณปราชญ์เค้าพูดว่าอะไรนะคะ”
“อ่อ...คุณลุงเค้าพูดเรื่องงานหมั้นของคุณปัถย์กับพี่ตี้น่ะครับ แต่ผมก็สงสัยนะเพราะเรื่องนี้พี่ปัถย์ไม่รู้เรื่องเลย มีแค่คุณลุงกับคุณพ่อผมเองที่ตกลงกันเอง แล้วผมก็รู้มาจากปากของคุณพ่อเมื่อก่อนเข้างานเอง”
“อ้าว...แล้วยังงี้คุณปัถย์จะยอมเหรอค่ะ” อย่ายอมนะ...อยู่เป็นโสดให้ฉันชอบก่อนนนน อย่าเพิ่งมีเจ้าของงงงงงงงง
“พี่ปัถย์ ไม่ค่อยขัดคุณลุงหรอก เท่าที่ผมเคยรู้จักมาตั้งแต่เด็ก ส่วนใหญ่ก็เออออไปตามน้ำตลอด แต่มีอยู่เรื่องนึงที่พี่ปัถย์ไม่ยอมคือเรื่องทำธุรกิจ จริงจริงคุณลุงอยากให้พี่ปัถย์รับราชการจะตาย คนรุ่นเก่าก็อย่างนี้แหละครับ”
“อ่อ...ค่ะ”
“อ่อ..มีเรื่องนึงที่ถ้าพี่บอกน้องแป๋มแล้ว น้องแป๋มห้ามไปบอกใครนะ....จริงจริงแล้วพี่ปัถย์กับพี่ตี้เคยคบกันตอนเรียนที่อเมริกา แต่ไม่รู้ทำไมถึงเลิกกัน แต่เรื่องคบกันที่บ้านเราทั้งคู่ไม่ทราบนะครับ มีผมนี่แหละที่ไปแอบถามพี่ตี้มา”
“จิงเหรอค่ะ” ฉันทำเสียงสูงเกินรึเปล่า... นี่เค้าสองคนเคยคบกันเลยเหรอ.....แล้วทำไมคุณปัถย์บอกฉันแค่ว่าเป็นเพื่อนกันล่ะ..ฮือออออออออออออออออออออออออ
กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม ฉันเห็นคุณปัถย์และคุณตี้ยืนคุยกันอยู่ที่สระว่ายน้ำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ฉันก็ไม่ได้แสดงอาการเป็นนักสืบแต่อย่างใด ทั้งที่จิตใจกู่ก้องดังสะท้านว่าให้ทำ อาจเป็นเพราะในหัวฉันยังเต็มไปด้วยความสัมพันธ์ครั้งเก่า และ ความสัมพันธ์ที่จะเกิดภายในภาคหน้าของคนทั้งคู่ ฉันจึงเดินขึ้นบนห้องนอนอย่างคนไร้สติ ที่พักพิงชั่วคราวไม่ได้อยู่ในความสนใจฉันแต่อย่างใด ตอนนี้จิตใจฉันห่อเหี่ยวเหมือนต้นไม้ในฤดูแล้ง อยากจะหมุนโทรศัพท์หาเพื่อนสาวเหลือเกินแต่ก็จำต้องห้ามใจ มันคงหลับไปแล้วแน่แน่ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเพียงสองครั้ง ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปเปิดประตูนั่น
“คะ คุณ...”
คุณปัถย์อุดปากฉันจนเกือบหายใจไม่ออกแล้วผลักฉันเข้าไปในห้องก่อนที่ตัวเค้าจะตามมา...ว่องไวเหมือนลิงก็ไม่ปาน
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ....”
“................”
ฉันได้แต่เลิกคิ้วสูง มีเรื่องคุยกับฉันเนี่ยนะ ตอนนี้อารมณ์ฉันไม่ปกติเอามากมาก กำลังเสียใจอยู่...ไม่มีอารมณ์ พูดในใจนะ...ไม่กล้าส่งเสียง
“แป๋มหมั้นกับผมได้ไหม”
“เฮ้ย....คุณปัถย์ พูดอะไรออกไปเนี่ย” เสียงมาโดยอัตโนมัติ คุณปัถย์พูดอะไรออกมาเนี่ย
“ผมพูดจริง” แต่สีหน้าเค้าดูจริงจังมาก
“แต่เราไม่รู้จักกันเลย แป๋มไม่รู้จักคุณ และคุณก็ไม่รู้จักแป๋ม และที่สำคัญ คุณไม่ได้รักแป๋ม”
“แต่แป๋มรักผม” ไปเอาอะไรมากพูดดดดดดดดดดด.....ขี้ตู่อ้ะ!!!!!!!!!!!!!!
“ปะ...แป๋มไม่เคยพูดนะ”
“สายตาคุณมันบอกตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน”
“เฮ้ย....คะ คุณปัถย์พูดอะไร ปะ..แป๋มไม่รู้เรื่องเลยนะ อย่ามาโมเม โอ๊ยๆ ไม่รู้ล่ะ คุณปัถย์กลับไปห้องตัวเองเลย”
“ไม่...จนกว่าแป๋มจะตอบ”
“โอ๊ยยยย....แป๋มยังคิดไม่ออกตอนนี้”
“ทำไมต้องคิดล่ะ” บร๊ะ อีตานี่....คนมีสมองก็ต้องคิดเส่!!!
"นี่คุณปัถย์ คนมีตั้งมากมาย ทำไมต้องเป็นแป๋ม ไปหาคนอื่นสิ"
"ผมไม่มีเหตุผล ผมรู้แค่ว่าแป๋มชอบผม" ยังจะพูดย้ำอีก...ฉันอายนะ เข้าใจไหม!!!!!!
“นี่คุณปัถย์ แป๋มจะบอกให้นะ....การแต่งงาน หมั้นหมายกัน หรืออะไรก็แล้วแต่ ต้องเกิดมาจากความรักเป็นสิ่งสำคัญ แป๋มไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ถึงได้มาพูดกับแป๋มแบบนี้ แต่สำหรับแป๋มแล้ว การที่แป๋มจะแต่งงานกับใครสักคนไม่ใช่แค่แป๋มรักเค้า แต่ เค้าก็ต้องรักแป๋มเช่นกัน”
ฉันรู้สึกถึงอาการเหนื่อยหอบของตัวเองเลยนะนั่น อาการโกรธในความสติแตกของคุณปัถย์ทำให้ฉันพูดทุกอย่างอย่างที่ใจคิด
“ผมยังไม่อยากหมั้น............ตอนนี้และกับตี้”หมายความว่าไงอ่ะ..นี่ก็แก่จนนิสัยเข้าวัยทองแล้วนะ ยังจะรออะไรล่ะ
“เรื่องนี้คุณปัถย์ต้องแก้เองค่ะ...มันเป็นเรื่องของคุณปัถย์ไม่เกี่ยวกับแป๋ม”
“แล้วถ้าผมจะทำให้มันเกี่ยวกับแป๋มล่ะ”
สายตาของคุณปัถย์ในเวลานี้ช่างดูน่ากลัวมาก ฉันได้แต่อึกอักพยายามถอยห่างออกจากเค้า แต่มันก็ไม่เป็นผล ฉันก้าวถอยหลังอย่างช้าช้า แต่คุณปัถย์ก็เดินหน้าเข้าหาฉันอย่างช้าช้าเช่นกัน
“ป่ะ...แป๋มว่าคุณปัถย์ ระ...เรา คะ...ค่อยคุยกันดี กะ...กว่าไหมค่ะ” ทำไมต้องทำหน้าตาแบบนี้ด้วย ฉันกลัวจริงจริงนะ
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันจึงถือโอกาสวิ่งหลบรีบไปรับโทรศัพท์ทันที
“สวัสดีค่ะ” เบอร์นี้ไม่คุ้นตาเลย...แต่เอาเถอะรับก่อน
(น้องแป๋ม..พี่เต้เองนะ ยังไม่นอนเหรอครับ)
“อ่อ...ยะ ยังค่ะ พี่เต้ได้เบอร์แป๋มมาได้ไงค่ะ”
(พี่เป็นพ่อมดครับ) สาบานได้ตอนนี้ฉันไม่ตลกเลย ได้โปรดอย่าเล่น ฉันยังคงจ้องไปมองคนที่ยังยืนที่เดิม และสายตาที่ส่งกลับมาหาฉันเหมือนตอนที่เค้ากำลังโมโหหิวเลย.....
“อ้อ...ค่ะค่ะ”
(พรุ่งนี้น้องแป๋มไปไหนรึเปล่า)
“เอ่อ...ไม่ทราบค่ะ”
(ไปดูหนังกับพี่ไหม) บร๊ะจะมาชวนอะไรเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้
“เอ่อ....เดี๋ยวแป๋มบอกอีกทีนะค่ะ คะ...แค่นี้ก่อนนะค่ะพี่เต้ แป๋มปวดท้อง”ฉันพูดรัว เร็วและตัดสายอย่างไม่รีรอ มันจะอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย
ฉันยังคงมองคนที่กำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่วางตา คุณปัถย์นิ่งมากจนฉันไม่สามารถคาดเดาอะไรได้
“นายเต้รู้เบอร์แป๋มได้ยังไง”
“แป๋มไม่รู้ค่ะ”
“ผมขอเตือนแป๋มนะ ว่าอย่าทำให้ผมโกรธ” ฉันไปทำอะไรเค้าตอนหน้ายยยยยยยยย
“..........................”
ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจเข้าออกสองสามครั้งจากคุณปัถย์ หวังว่าเค้าคงไม่ลุกขึ้นมาจับฉันโยนออกนอกหน้าต่างหรอกนะ
“มาคุยเรื่องของเราต่อ”
“เรื่องของเรา....เราไหน”
“อย่ารวน”
“ก็คุณปัถย์พูดไม่ให้แป๋มเข้าใจนี่ค่ะ เรื่องของเรา เราไหนอ่ะ”
“อยากรู้นักใช่ไหม ว่า เรา เนี่ย มันเรื่องไหน” สายตาเค้าเหมือนลุกเป็นเพลิงก็ว่าได้ แต่ให้ตายเถอะ ฉันยังมองไม่ออกเลยว่า อะไรที่มันเป็นเรื่องของเรา
[“คุณแป๋มค่ะ นอนรึยัง คุณหญิงให้ป้าเอานมมาให้ค่ะ” ฉันตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงพี่แม่บ้านที่อยู่ด้านนอก ฉันมองหน้าคุณปัถย์ด้วยสีหน้าไม่ต่างกันกับตอนที่ยินเสียง แต่เค้าดันยิ้มใส่ฉันซะได้....คุณปัถย์บ้าไปแล้ว]
“คุณปัถย์หลบไปก่อนค่ะ ถ้าพี่แม่บ้านมาเห็นเรื่องจะยิ่งยุ่ง”
“ไม่หลบ”
“เอ๊....คุณปัถย์ แป๋มขอร้อง”
[“คุณแป๋ม...ค่ะ หลับหรือยัง” พี่แม่บ้านขา.....อย่าเร่งหนู หนูก็รีบอยู่ค่ะ]
“ค่ะ ค่ะ แปบนึงนะค่ะ แป๋มกำลังโป๊อยู่” เอาตัวรอดไปก่อน ไฟสว่างโร่แบบนี้
“คุณปัถย์...แป๋มขอร้องเถอะค่ะ หลบไปในห้องน้ำก่อนได้ไหมค่ะ” ฉันยกมือพนมไหว้ขอร้อง
“แป๋มต้องยอมช่วยผม” ช่วยอะไรล่ะ...พ่อคู้ณณณณณณณ
“โอ๊ย.....ทำไมคุณปัถย์เป็นคนแบบนี้เนี่ย”
[“คุณแป๋ม....คุยกับใครอยู่ค่ะ ป้าขอเอานมเข้าไปวางก่อนได้ไหม เดี๋ยวมันจะเย็น” โอ๊ยยยยยป้าจ๋า....ป้าจะมายัดเยียดนมอะไรตอนนี้]
[[“อ้าว สร้อย ทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่เอานมเข้าไปให้หนูแป๋ม” เสียงคุ้นมาก...ใครอีกล่ะเนี่ย มาสนทนาอะไรหน้าห้องฉัน ฉันตัดสินใจค่อยค่อยเดินเลียบกำแพงไปยังประตูห้องนอนเพียง ห้าก้าวก็ถึง แล้วจึงเอาหูแนบประตู]]
[“คุณหญิง...ขอประทานโทษที่ส่งเสียงดังรบกวนค่ะ คุณแป๋มบอกว่า กำลังโป๊อยู่ค่ะ สร้อยเลยยังไม่ได้เอานมเข้าไปให้ค่ะ”]
[[“อะอะ...งั้นเธอไปนอนไป เดี๋ยวฉันรอเอาให้เค้าเอง”]]
ฉิบ........แล้วไหมล่ะ คุณป้าพจนีย์...ทำไมคุณป้ายังไม่นอนนนนนนนนนน ฉันหันมามองหน้าส่วนเกินของห้อง แต่กลับพบว่าตอนนี้เค้าย้ายตำแหน่งไปนั่งไขว่ห้าง ตรงเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง พร้อมส่งยิ้มที่ฉันว่ามันร้ายกาจเอามากมากมาให้
ฉันปรี่เข้าไปหาคุณปัถย์อย่างคนจนตรอกที่สุด คุกเข่าตรงหน้าเก้าอี้ที่เค้านั่งพร้อมพนมมือ แต่มันมิได้นำพาความเมตตาจากเค้าเลย เค้ายังคงจ้องมองฉันด้วยสีหน้ากวนอารมณ์เป็นที่สุด
"ช่วยผม"
“ตกลงค่ะ..แป๋มยอมทุกอย่าง คุณปัถย์ช่วยกรุณาไปหลบในห้องน้ำ...เดี๋ยวนี้ได้ไหมค่ะ”
“ก็เท่านั้น”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ครบแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาา..........ดีใจจังมีคนอ่านเพิ่มขึ้นเยอะเลยยยย
เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งแล้วมีคนให้ความสนใจด้วย...ซาบซึ้งงงง
ขอบคุณกำลังใจจากแฟนคลับ ผู้อ่าน และ คอมเม้นทั้งหลายจริงจริง
ให้กำลังใจแป๋มอย่างล้นหลาม
อย่างที่บอกค่ะว่าคุณปัถย์ยังเจ้าเล่ห์อีกเยอะ
และความรักของทั้งสองไม่ง่ายจริงค่ะ ยังไงก็เอาใจช่วยแป๋มเป๋อด้วยนะค่ะ
รักคนอ่านทุกคนเล้ยยยยยยยยยยยยย
ฉันต้องหูฝาด....ใช่ใช่หูฝาดแน่ แต่ทำไมคนในงานถึงได้ทำท่ายินดีปรีดาอย่างนั้นล่ะ...ฉันควรจะถามคุณเต้ดีไหม....หรือ นิพันธ์ดี เผื่อทั้งสองคนจะได้ยินชัดกว่า และมันอาจจะไม่ใช่ก็เป็นได้
“พี่เต้ค่ะ...เมื่อกี้คุณปราชญ์เค้าพูดว่าอะไรนะคะ”
“อ่อ...คุณลุงเค้าพูดเรื่องงานหมั้นของคุณปัถย์กับพี่ตี้น่ะครับ แต่ผมก็สงสัยนะเพราะเรื่องนี้พี่ปัถย์ไม่รู้เรื่องเลย มีแค่คุณลุงกับคุณพ่อผมเองที่ตกลงกันเอง แล้วผมก็รู้มาจากปากของคุณพ่อเมื่อก่อนเข้างานเอง”
“อ้าว...แล้วยังงี้คุณปัถย์จะยอมเหรอค่ะ” อย่ายอมนะ...อยู่เป็นโสดให้ฉันชอบก่อนนนน อย่าเพิ่งมีเจ้าของงงงงงงงง
“พี่ปัถย์ ไม่ค่อยขัดคุณลุงหรอก เท่าที่ผมเคยรู้จักมาตั้งแต่เด็ก ส่วนใหญ่ก็เออออไปตามน้ำตลอด แต่มีอยู่เรื่องนึงที่พี่ปัถย์ไม่ยอมคือเรื่องทำธุรกิจ จริงจริงคุณลุงอยากให้พี่ปัถย์รับราชการจะตาย คนรุ่นเก่าก็อย่างนี้แหละครับ”
“อ่อ...ค่ะ”
“อ่อ..มีเรื่องนึงที่ถ้าพี่บอกน้องแป๋มแล้ว น้องแป๋มห้ามไปบอกใครนะ....จริงจริงแล้วพี่ปัถย์กับพี่ตี้เคยคบกันตอนเรียนที่อเมริกา แต่ไม่รู้ทำไมถึงเลิกกัน แต่เรื่องคบกันที่บ้านเราทั้งคู่ไม่ทราบนะครับ มีผมนี่แหละที่ไปแอบถามพี่ตี้มา”
“จิงเหรอค่ะ” ฉันทำเสียงสูงเกินรึเปล่า... นี่เค้าสองคนเคยคบกันเลยเหรอ.....แล้วทำไมคุณปัถย์บอกฉันแค่ว่าเป็นเพื่อนกันล่ะ..ฮือออออออออออออออออออออออออ
กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม ฉันเห็นคุณปัถย์และคุณตี้ยืนคุยกันอยู่ที่สระว่ายน้ำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ฉันก็ไม่ได้แสดงอาการเป็นนักสืบแต่อย่างใด ทั้งที่จิตใจกู่ก้องดังสะท้านว่าให้ทำ อาจเป็นเพราะในหัวฉันยังเต็มไปด้วยความสัมพันธ์ครั้งเก่า และ ความสัมพันธ์ที่จะเกิดภายในภาคหน้าของคนทั้งคู่ ฉันจึงเดินขึ้นบนห้องนอนอย่างคนไร้สติ ที่พักพิงชั่วคราวไม่ได้อยู่ในความสนใจฉันแต่อย่างใด ตอนนี้จิตใจฉันห่อเหี่ยวเหมือนต้นไม้ในฤดูแล้ง อยากจะหมุนโทรศัพท์หาเพื่อนสาวเหลือเกินแต่ก็จำต้องห้ามใจ มันคงหลับไปแล้วแน่แน่ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเพียงสองครั้ง ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปเปิดประตูนั่น
“คะ คุณ...”
คุณปัถย์อุดปากฉันจนเกือบหายใจไม่ออกแล้วผลักฉันเข้าไปในห้องก่อนที่ตัวเค้าจะตามมา...ว่องไวเหมือนลิงก็ไม่ปาน
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ....”
“................”
ฉันได้แต่เลิกคิ้วสูง มีเรื่องคุยกับฉันเนี่ยนะ ตอนนี้อารมณ์ฉันไม่ปกติเอามากมาก กำลังเสียใจอยู่...ไม่มีอารมณ์ พูดในใจนะ...ไม่กล้าส่งเสียง
“แป๋มหมั้นกับผมได้ไหม”
“เฮ้ย....คุณปัถย์ พูดอะไรออกไปเนี่ย” เสียงมาโดยอัตโนมัติ คุณปัถย์พูดอะไรออกมาเนี่ย
“ผมพูดจริง” แต่สีหน้าเค้าดูจริงจังมาก
“แต่เราไม่รู้จักกันเลย แป๋มไม่รู้จักคุณ และคุณก็ไม่รู้จักแป๋ม และที่สำคัญ คุณไม่ได้รักแป๋ม”
“แต่แป๋มรักผม” ไปเอาอะไรมากพูดดดดดดดดดดด.....ขี้ตู่อ้ะ!!!!!!!!!!!!!!
“ปะ...แป๋มไม่เคยพูดนะ”
“สายตาคุณมันบอกตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน”
“เฮ้ย....คะ คุณปัถย์พูดอะไร ปะ..แป๋มไม่รู้เรื่องเลยนะ อย่ามาโมเม โอ๊ยๆ ไม่รู้ล่ะ คุณปัถย์กลับไปห้องตัวเองเลย”
“ไม่...จนกว่าแป๋มจะตอบ”
“โอ๊ยยยย....แป๋มยังคิดไม่ออกตอนนี้”
“ทำไมต้องคิดล่ะ” บร๊ะ อีตานี่....คนมีสมองก็ต้องคิดเส่!!!
"นี่คุณปัถย์ คนมีตั้งมากมาย ทำไมต้องเป็นแป๋ม ไปหาคนอื่นสิ"
"ผมไม่มีเหตุผล ผมรู้แค่ว่าแป๋มชอบผม" ยังจะพูดย้ำอีก...ฉันอายนะ เข้าใจไหม!!!!!!
“นี่คุณปัถย์ แป๋มจะบอกให้นะ....การแต่งงาน หมั้นหมายกัน หรืออะไรก็แล้วแต่ ต้องเกิดมาจากความรักเป็นสิ่งสำคัญ แป๋มไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ถึงได้มาพูดกับแป๋มแบบนี้ แต่สำหรับแป๋มแล้ว การที่แป๋มจะแต่งงานกับใครสักคนไม่ใช่แค่แป๋มรักเค้า แต่ เค้าก็ต้องรักแป๋มเช่นกัน”
ฉันรู้สึกถึงอาการเหนื่อยหอบของตัวเองเลยนะนั่น อาการโกรธในความสติแตกของคุณปัถย์ทำให้ฉันพูดทุกอย่างอย่างที่ใจคิด
“ผมยังไม่อยากหมั้น............ตอนนี้และกับตี้”หมายความว่าไงอ่ะ..นี่ก็แก่จนนิสัยเข้าวัยทองแล้วนะ ยังจะรออะไรล่ะ
“เรื่องนี้คุณปัถย์ต้องแก้เองค่ะ...มันเป็นเรื่องของคุณปัถย์ไม่เกี่ยวกับแป๋ม”
“แล้วถ้าผมจะทำให้มันเกี่ยวกับแป๋มล่ะ”
สายตาของคุณปัถย์ในเวลานี้ช่างดูน่ากลัวมาก ฉันได้แต่อึกอักพยายามถอยห่างออกจากเค้า แต่มันก็ไม่เป็นผล ฉันก้าวถอยหลังอย่างช้าช้า แต่คุณปัถย์ก็เดินหน้าเข้าหาฉันอย่างช้าช้าเช่นกัน
“ป่ะ...แป๋มว่าคุณปัถย์ ระ...เรา คะ...ค่อยคุยกันดี กะ...กว่าไหมค่ะ” ทำไมต้องทำหน้าตาแบบนี้ด้วย ฉันกลัวจริงจริงนะ
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันจึงถือโอกาสวิ่งหลบรีบไปรับโทรศัพท์ทันที
“สวัสดีค่ะ” เบอร์นี้ไม่คุ้นตาเลย...แต่เอาเถอะรับก่อน
(น้องแป๋ม..พี่เต้เองนะ ยังไม่นอนเหรอครับ)
“อ่อ...ยะ ยังค่ะ พี่เต้ได้เบอร์แป๋มมาได้ไงค่ะ”
(พี่เป็นพ่อมดครับ) สาบานได้ตอนนี้ฉันไม่ตลกเลย ได้โปรดอย่าเล่น ฉันยังคงจ้องไปมองคนที่ยังยืนที่เดิม และสายตาที่ส่งกลับมาหาฉันเหมือนตอนที่เค้ากำลังโมโหหิวเลย.....
“อ้อ...ค่ะค่ะ”
(พรุ่งนี้น้องแป๋มไปไหนรึเปล่า)
“เอ่อ...ไม่ทราบค่ะ”
(ไปดูหนังกับพี่ไหม) บร๊ะจะมาชวนอะไรเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้
“เอ่อ....เดี๋ยวแป๋มบอกอีกทีนะค่ะ คะ...แค่นี้ก่อนนะค่ะพี่เต้ แป๋มปวดท้อง”ฉันพูดรัว เร็วและตัดสายอย่างไม่รีรอ มันจะอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย
ฉันยังคงมองคนที่กำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่วางตา คุณปัถย์นิ่งมากจนฉันไม่สามารถคาดเดาอะไรได้
“นายเต้รู้เบอร์แป๋มได้ยังไง”
“แป๋มไม่รู้ค่ะ”
“ผมขอเตือนแป๋มนะ ว่าอย่าทำให้ผมโกรธ” ฉันไปทำอะไรเค้าตอนหน้ายยยยยยยยย
“..........................”
ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจเข้าออกสองสามครั้งจากคุณปัถย์ หวังว่าเค้าคงไม่ลุกขึ้นมาจับฉันโยนออกนอกหน้าต่างหรอกนะ
“มาคุยเรื่องของเราต่อ”
“เรื่องของเรา....เราไหน”
“อย่ารวน”
“ก็คุณปัถย์พูดไม่ให้แป๋มเข้าใจนี่ค่ะ เรื่องของเรา เราไหนอ่ะ”
“อยากรู้นักใช่ไหม ว่า เรา เนี่ย มันเรื่องไหน” สายตาเค้าเหมือนลุกเป็นเพลิงก็ว่าได้ แต่ให้ตายเถอะ ฉันยังมองไม่ออกเลยว่า อะไรที่มันเป็นเรื่องของเรา
[“คุณแป๋มค่ะ นอนรึยัง คุณหญิงให้ป้าเอานมมาให้ค่ะ” ฉันตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงพี่แม่บ้านที่อยู่ด้านนอก ฉันมองหน้าคุณปัถย์ด้วยสีหน้าไม่ต่างกันกับตอนที่ยินเสียง แต่เค้าดันยิ้มใส่ฉันซะได้....คุณปัถย์บ้าไปแล้ว]
“คุณปัถย์หลบไปก่อนค่ะ ถ้าพี่แม่บ้านมาเห็นเรื่องจะยิ่งยุ่ง”
“ไม่หลบ”
“เอ๊....คุณปัถย์ แป๋มขอร้อง”
[“คุณแป๋ม...ค่ะ หลับหรือยัง” พี่แม่บ้านขา.....อย่าเร่งหนู หนูก็รีบอยู่ค่ะ]
“ค่ะ ค่ะ แปบนึงนะค่ะ แป๋มกำลังโป๊อยู่” เอาตัวรอดไปก่อน ไฟสว่างโร่แบบนี้
“คุณปัถย์...แป๋มขอร้องเถอะค่ะ หลบไปในห้องน้ำก่อนได้ไหมค่ะ” ฉันยกมือพนมไหว้ขอร้อง
“แป๋มต้องยอมช่วยผม” ช่วยอะไรล่ะ...พ่อคู้ณณณณณณณ
“โอ๊ย.....ทำไมคุณปัถย์เป็นคนแบบนี้เนี่ย”
[“คุณแป๋ม....คุยกับใครอยู่ค่ะ ป้าขอเอานมเข้าไปวางก่อนได้ไหม เดี๋ยวมันจะเย็น” โอ๊ยยยยยป้าจ๋า....ป้าจะมายัดเยียดนมอะไรตอนนี้]
[[“อ้าว สร้อย ทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่เอานมเข้าไปให้หนูแป๋ม” เสียงคุ้นมาก...ใครอีกล่ะเนี่ย มาสนทนาอะไรหน้าห้องฉัน ฉันตัดสินใจค่อยค่อยเดินเลียบกำแพงไปยังประตูห้องนอนเพียง ห้าก้าวก็ถึง แล้วจึงเอาหูแนบประตู]]
[“คุณหญิง...ขอประทานโทษที่ส่งเสียงดังรบกวนค่ะ คุณแป๋มบอกว่า กำลังโป๊อยู่ค่ะ สร้อยเลยยังไม่ได้เอานมเข้าไปให้ค่ะ”]
[[“อะอะ...งั้นเธอไปนอนไป เดี๋ยวฉันรอเอาให้เค้าเอง”]]
ฉิบ........แล้วไหมล่ะ คุณป้าพจนีย์...ทำไมคุณป้ายังไม่นอนนนนนนนนนน ฉันหันมามองหน้าส่วนเกินของห้อง แต่กลับพบว่าตอนนี้เค้าย้ายตำแหน่งไปนั่งไขว่ห้าง ตรงเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง พร้อมส่งยิ้มที่ฉันว่ามันร้ายกาจเอามากมากมาให้
ฉันปรี่เข้าไปหาคุณปัถย์อย่างคนจนตรอกที่สุด คุกเข่าตรงหน้าเก้าอี้ที่เค้านั่งพร้อมพนมมือ แต่มันมิได้นำพาความเมตตาจากเค้าเลย เค้ายังคงจ้องมองฉันด้วยสีหน้ากวนอารมณ์เป็นที่สุด
"ช่วยผม"
“ตกลงค่ะ..แป๋มยอมทุกอย่าง คุณปัถย์ช่วยกรุณาไปหลบในห้องน้ำ...เดี๋ยวนี้ได้ไหมค่ะ”
“ก็เท่านั้น”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ครบแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาา..........ดีใจจังมีคนอ่านเพิ่มขึ้นเยอะเลยยยย
เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งแล้วมีคนให้ความสนใจด้วย...ซาบซึ้งงงง
ขอบคุณกำลังใจจากแฟนคลับ ผู้อ่าน และ คอมเม้นทั้งหลายจริงจริง
ให้กำลังใจแป๋มอย่างล้นหลาม
อย่างที่บอกค่ะว่าคุณปัถย์ยังเจ้าเล่ห์อีกเยอะ
และความรักของทั้งสองไม่ง่ายจริงค่ะ ยังไงก็เอาใจช่วยแป๋มเป๋อด้วยนะค่ะ
รักคนอ่านทุกคนเล้ยยยยยยยยยยยยย
คุณิณพัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ส.ค. 2554, 23:11:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ส.ค. 2554, 23:49:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 2345
| << บทที่ 7 : ศึกชิงนางและคำแถลงการณ์จากสวรรค์ - - -(60%) | บทที่ 8 : เหนือคำบรรยาย - - -50% >> |
ใจใส 12 ส.ค. 2554, 23:27:18 น.
แป๋มน่าจะให้คุณแม่เข้ามาเลย คุณแม่คงจับให้แต่งกันเดี๋ยวนั้น 55 พระเอกนิสัยไม่ดี ไม่น่ารักอ่ะ
แป๋มน่าจะให้คุณแม่เข้ามาเลย คุณแม่คงจับให้แต่งกันเดี๋ยวนั้น 55 พระเอกนิสัยไม่ดี ไม่น่ารักอ่ะ
คุณิณพัณณ์ 12 ส.ค. 2554, 23:43:03 น.
พระเอกเจ้าเล่ห์ แผนจัด มากค่ะ ร้ายมากกกก....คนแต่งแต่งไปฮาเองเลย นับวันคุณปัถย์ยิ่งร้ายขึ้นไปทุกวัน
พระเอกเจ้าเล่ห์ แผนจัด มากค่ะ ร้ายมากกกก....คนแต่งแต่งไปฮาเองเลย นับวันคุณปัถย์ยิ่งร้ายขึ้นไปทุกวัน
xeve 13 ส.ค. 2554, 00:53:58 น.
ความลับเยอะนะคุณปัถย์เนี่ย. อ่านมานานยังไม่รู้เลยว่าแกคิดอะไรอยู่
ความลับเยอะนะคุณปัถย์เนี่ย. อ่านมานานยังไม่รู้เลยว่าแกคิดอะไรอยู่
รอให้เป็นเล่ม 13 ส.ค. 2554, 11:24:45 น.
อืมมมม ทำไมคุณปัถย์ถึงยังไม่รู้ใจตัวเองล่ะคะเนีย
งอนแทนหนูแป๋มแระ
อืมมมม ทำไมคุณปัถย์ถึงยังไม่รู้ใจตัวเองล่ะคะเนีย
งอนแทนหนูแป๋มแระ
คุณิณพัณณ์ 13 ส.ค. 2554, 12:39:11 น.
@xeve - เหมือนว่านิยายเรื่องนี้ใช้แป๋มเป็นตัวเล่าเรื่องน่ะค่ะ ในตอนท้ายๆจะเฉลยความคิดของคุณปัถย์ ตอนนี้เลยต้องเดาเอาจากคำพูดเหมือนที่แป๋มก็กำลังเดาสุ่มเหมือนกันค่ะ
@รอให้เป็นเล่ม คุณปัถย์ลีลาเยอะค่ะ หนูแป๋มเรียกว่าเป็นกระดูกคนละเบอร์ของคุณปัถย์เลย ยังไงต้องเอาใจช่วยแป๋มค่ะงานนี้
@xeve - เหมือนว่านิยายเรื่องนี้ใช้แป๋มเป็นตัวเล่าเรื่องน่ะค่ะ ในตอนท้ายๆจะเฉลยความคิดของคุณปัถย์ ตอนนี้เลยต้องเดาเอาจากคำพูดเหมือนที่แป๋มก็กำลังเดาสุ่มเหมือนกันค่ะ
@รอให้เป็นเล่ม คุณปัถย์ลีลาเยอะค่ะ หนูแป๋มเรียกว่าเป็นกระดูกคนละเบอร์ของคุณปัถย์เลย ยังไงต้องเอาใจช่วยแป๋มค่ะงานนี้