Love & Rock
นิยายภาคต่อของลูกหลานเฮียพาย จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเด็กๆ เข้าสู่วัยรุ่นและเริ่มผจญภัยในแบบของพวกเขา ภาคนี้เกี่ยวเนื่องกับมิคาเอล ไพร์ด อิคารัสและเฮเลน แต่ก็จะมีเหตุการณืหลายอย่างเกิดขึ้น และแน่นอนว่ายาวแน่ เพราะตัวละครหลักและรองเยอะเหลือเกินค่ะ
Tags: พาย
ตอน: LRock ตอนที่ 6
Love & Rock ตอนที่ 6
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในกลางดึก มิคาเอลต้องสะบัดศีรษะไปมา เพราะถ้าเป็นปิแอร์ เขาคงไม่ต้องลุกไปเปิดประตู เพราะปิแอร์มีวิธีเข้าห้องทางอื่นที่ดีกว่านี้ เมื่อที่นี่ออกแบบไม่ต่างจากปราสาทในยุคก่อนเท่าไร
เส้นผมสีทองดัดลอนในชุดนอนสีหวานน่ารัก กำลังกอดหมอนมองหน้าพี่ชายด้วยสีหน้า ที่เขาก็รู้ว่าต้องทำอะไรให้น้องสาวหลับสบาย
“ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่อยู่ค่ะ” แจ็คลีนวัยสิบห้ากว่าเดินเข้าห้องพี่ชาย พร้อมหมอนหลังจากนอนไม่หลับ ด้วยความเครียดเรื่องงานที่ทำอยู่ในตอนนี้
“ไม่เป็นไรจ๊ะ น้องสาวที่รัก ฝันร้ายอีกเหรอเนี่ย” มิคาเอลโอบไหล่น้องสาวพาเข้าห้อง
แม้เขาจะเป็นเด็กหนุ่ม แต่เมื่อเขายังอยู่บ้านหลังนี้ เขาก็ยังมีหน้าที่เป็นลูกชายของพ่อแม่ และเป็นพี่ชายของน้องสาวที่ชอบทำตัวเป็นน้องน้อยของเขาอยู่ดี
“เครียดค่ะ นอนไม่หลับ” แจ็คลีนทิ้งตัวเองลงบนเตียงพี่ชาย พร้อมทั้งกอดหมอนที่ตัวเองเอามาด้วย
มิคาเอลเดินไปหยิบหนังสือที่เหลือค้างไว้ในห้อง ก่อนจะถามน้องสาว “ออร์ฟีอุสดีไหม”
“ได้ค่ะ” แจ็คลีนยิ้มนิดๆ เมื่อพี่ชายกำลังจะอ่านนิทานก่อนนอน ให้เธอราวกับเธอเป็นเด็กเล็ก
“แล้วนี่อิซซี่ล่ะ เป็นยังไงบ้าง” มิคาเอลรู้ว่าเมื่อเย็นโดนน้องสาวคนนี้พยศไม่น้อย
“ก็บ่นๆ ตามประสาเด็กล่ะค่ะ อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็ลืม แต่เดี๋ยวนี่คงอีกนาน เพราะท่าทางจะฝังใจนะคะ ยังไงก็ง้อหน่อยดีกว่าค่ะ ถึงยังไงน้องก็เด็กกว่าเราทุกคนนะคะ” แจ็คลีนบอกกับพี่ชายที่ทำท่าจะไม่ง้อเด็กหญิงของทุกคน
“ง้อน่ะ ง้อหรอกจ๊ะ แต่รอให้เด็กน้อยใจเย็นกว่านี้ก่อนนะ มาเถอะ มานอนกัน ว่าแต่เด็กน้อยคนนี้ของพี่เมื่อไรจะโตเนี่ย” มิคาเอลค่อยๆ เอนตัวลงด้านข้างพิงหัวเตียงเอาไว้ แล้วโอบไหล่น้องสาวที่นอนอยู่ด้านข้าง
“แหม แจ็คจะเป็นน้องสาวพี่ไปอย่างนี้เรื่อยๆ ล่ะค่ะ ไม่แต่งงานไปให้ผู้ชายรังแกหรอก” แจ็คลีนบอกพี่ชาย ก่อนจะซ่อนรอยยิ้ม “ถ้าท่านพี่จะมีภรรยาก็ต้องให้ผู้หญิงคนนั้นที่จะมาเป็นพี่สะใภ้แจ็คยอมรับให้ได้นะคะ ถ้าคืนไหน แจ็คมานอนอีกข้างของท่านพี่แบบนี้”
มิคาเอลหัวเราะเสียงดังแล้วจูบเรือนผมน้องสาวอย่างเอ็นดู “ขอให้จริงเถอะ พี่จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนมาขอแจ็ค แล้วก็จะไม่ยอมให้คนที่จะมาเป็นภรรยาพี่มาแยกพี่ออกจากแจ็คเลย”
แจ็คลีนหัวเราะที่พี่ชายรับมุข ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ท่านพี่เนี่ย ก็รู้ว่าแจ็คล้อเล่น”
“แหม ถ้าแจ็คต้องการล่ะก็ ต่อให้พี่มีลูก พี่ก็ยังจะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังจนแก่เลย” มิคาเอลพูดแล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“ขอให้ทำได้อย่างปากพูดเถอะค่ะ” แจ็คลีนผ่อนคลายความเครียดลงมาก เมื่อมีพี่ชายคอยดูแลอย่างดี
“พี่ทำได้อยู่แล้วล่ะ” มิคาเอลบอกน้องสาวให้สบาย แม้วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เพียงพี่น้องมีใจรักกันก็พอ
สำหรับครอบครัวนี้...ระยะห่างไม่ใช่ปัญหา เพราะช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันต่างก็ถนอมน้ำใจ หยอกล้อกันพอประมาณ และดูแลจิตใจกันและกันอย่างดีเยี่ยมเสมอ
คงไม่มีใครดูแลกันและกันได้เท่าคนในครอบครัว...ซึ่งคนในครอบครัวนั้นอาจหมายถึงคนสายเลือดเดียวกันหรือไม่ก็ได้ ขอเพียงความผูกพันและยอมรับกันและกันได้ก็เพียงพอ
****************************************
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นทำให้ไพร์ดเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นเด็กหญิงน้องสาวของทุกคน ก็ยิ้มให้กับท่าทางขัดใจนิดๆ ขุ่นเคืองหน่อยๆ
“เป็นอะไรไป อิซซี่” ไพร์ดถามน้องสาวเพื่อนอย่างขันๆ ทั้งที่รู้ว่าเพราะอะไร
“มิคกี้ไม่รักอิซซี่แล้วค่ะ” เฮเลนมีน้ำตาคลอ เพราะเข้าใจว่าเพื่อนพี่ชายคงไม่เอ็นดูตัวเองอีกแล้ว
ไพร์ดโบกมือให้เฮเลนเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะโอบไหล่ปลอบใจ “ใครว่าล่ะเนี่ย มิคยุ่งกับแข่งรถมากกว่า ไม่ได้รักน้องน้อยลงไปหรอก”
“แล้วทำไมมิคกี้ไม่คุยกับหนูเลยละคะ หนูไม่ได้ตั้งใจดื้อนะคะ แต่มิคกี้ว่าหนูเป็นเด็กเล็ก เบบี้นี่นา” เฮเลนพูดพร้อมแก้ตัวให้ตัวเองเสร็จสรรพ
“โธ่ ก็เพราะเราเอ็นดูหนูนี่นะ ก็ดูแลกันมาตั้งแต่เล็ก ถึงจะไม่ได้ดูแลตลอดเวลา แล้วจะให้มองยังไง” ไพร์ดลูบเรือนผมน้องสาวเพื่อนอย่างเอ็นดู คิดๆ แล้วก็น่าสงสาร เพราะพี่ๆ ต่างก็มีสิ่งที่อยากทำ และทำได้ตามต้องการ
เสียงประตูเปิดเข้ามาอีกรอบ ต่างก็ประหลาดใจ เพราะไพร์ดกำลังปลอบน้องอยู่
“อะไรหว่า มีอะไร อิซซี่” อิคารัสถามน้องสาวอย่างรำคาญ เพราะน้องสาวงอแงกับทุกคนอย่างมากเรื่องเป็นเด็กอยากโต ก่อนจะดักคอ “ขอทีเถอะนะ เรื่องเด็ก เรื่องผู้ใหญ่ รู้ไหมว่าทำให้พวกพี่ลำบากใจ ทำไมไม่พยายามเข้าใจคนอื่นบ้าง ถ้าบอกว่าตัวเองอยากเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องหัดเปิดใจรับฟังแล้วเข้าใจคนอื่นด้วย นั่นแหละจุดเริ่มต้นของการเป็นผู้ใหญ่ ที่แม้แต่คนที่โตแล้วอย่างพวกพี่ยังทำได้ไม่หมดเลย”
“พอเถอะ น้องยังเด็ก” ไพร์ดพยายามแก้ตัวแทนน้อง
“พอเลยนะ ไพร์ด นายน่ะ ก็รู้ว่าอิซซี่อยากเป็นผู้ใหญ่ ถ้าอยากเป็นผู้ใหญ่ก็จะจัดให้อย่างผู้ใหญ่เนี่ยแหละ” อิคารัสพูด แล้วก็หันไปมองเพื่อนอีกคน ที่มีท่าทีลำบากใจกับอาการงอนของน้องสาวเขา
“พอเถอะว่ะ รำคาญ” มิคาเอลบอกเพื่อนชัดเจน
“ไม่ได้ว่ะ ตกลงจะเป็นเด็กผู้หญิงอายุสิบสองสิบสาม หรือจะแก่แดดเป็นวัยรุ่น หรือจะแก่แดดกว่าเดิมเป็นผู้หญิงว่าไง” อิคารัสพูดชัดเจนจนโดนเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ จับคอเสื้อเข้าให้
“บอกให้พอไงวะ น้องมันจะร้องไห้อยู่แล้ว เด็กมันกำลังโต แค่นี้ไม่เข้าใจหรือไง” มิคาเอลพูดเสียงขรึม ยิ่งได้เห็นเฮเลนทำท่าจะร้องไห้ เมื่อโดนพี่ชายคาดคั้น
เฮเลนเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปยึดมิคาเอลเอาไว้ แล้วขอร้อง “มิคกี้อย่าทำอะไรอิกกี้เลยนะคะ หนูขอร้อง”
มิคาเอลปล่อยคอเสื้อเพื่อนแทบจะทันทีที่เด็กหญิงเข้ามายึด ก่อนจะกระแทกลมหายใจอย่างแรง ปลดมือเด็กหญิง แล้วเดินออกไปจากห้อง ทำเอาเพื่อนๆ งุนงง
เฮเลนก็ร้องไห้โฮ เพราะคิดว่ามิคาเอลรังเกียจตัวเอง “มิคกี้เกลียดหนูแล้ว”
อิคารัสมองน้องสาวนั่งลงร้องไห้ก็รีบกอดเอาไว้ ก่อนจะปลอบ “ไม่ใช่หรอกน่า อย่าร้องนะ อิซซี่ โอ๋ๆ”
“ไปดูมันก่อนนะ ดูอิซซี่ไว้ด้วย” ไพร์ดบอกเพื่อนก่อนจะออกไปจากห้อง มองหาตามที่ต่างๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะบ้านหลังนี้กว้างมากเหลือเกิน ก่อนจะเจอเฮนริคที่เพิ่งกลับมาจากฟีนิคส์หลังจากติดตามเจ้านายไป “เฮนริคครับ เห็น มิคไหมครับ”
“นายน้อยอยู่ในสวนครับ” เฮนริคเห็นนายน้อยเดินไปทางส่วนก็บอกตามตรง
“ขอบคุณครับ เฮนริค ผมไปดูก่อนนะครับ” ไพร์ดเดินตามเพื่อนไป เห็นยืนนิ่งอยู่ในสวน ก็เดินเข้าไปถาม “มีอะไรกันแน่ บอกมาหน่อยสิ”
มิคาเอลยังคงนิ่งเงียบ ก่อนถอนหายใจยาว “ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรทำไมทำแบบนั้นกับอิกกี้ล่ะ ต้องมีอะไรสิ” ไพร์ดถอนหายใจ เพราะบางครั้งมิคาเอลก็ปากแข็ง โดยเฉพาะเรื่องหนักๆ เครียดๆ
โดยปกติแล้ว ความในใจของมิคาเอลนั้นเก็บเอาไว้ลึก ไพร์ดรู้ดี ชอบแสดงสนุกสนาน หากจริงๆ เก็บอะไรไว้ในใจมากกว่าที่ใครๆ คิด แม้แต่เขาเองยังไม่แน่ใจว่าเพื่อนเก็บอะไรเอาไว้บ้าง ภายใต้เสียงหัวเราะนั้น
“ไว้มีแล้วจะบอก นายก็รู้ว่าฉันรักน้อง ฉันก็แค่ไม่ชอบที่อิกกี้ทำแบบนั้นกับน้องก็เท่านั้นล่ะ” มิคาเอลเบนเรื่องไปทางอื่นได้ง่าย เขารู้ว่าข้ออ้างนี้ดูดีที่สุด
ไพร์ดส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะตบไหล่ “ก็เข้าใจนะว่านายรักแจ็ค แต่อิกกี้ก็มีวิธีแสดงความรักที่แตกต่างออกไปล่ะน่า อย่าให้ถึงกับผิดใจกันเลยนะ”
มิคาเอลแกล้งหัวเราะ ก่อนจะโอบไหล่เพื่อน “บ้าเปล่าวะ ฉันกับอิกกี้เนี่ยนะจะผิดใจกัน เรื่องจิ๊บๆ น่า เออ ว่าแต่เฮเลนเถอะ ไม่รู้เป็นยังไงมั่ง”
“โอ๊ย เพิ่งนึกได้เหรอ เฮเลนคิดว่านายเกลียดเข้าไส้แล้ว” ไพร์ดแกล้งหัวเราะไปกับเพื่อน แม้จะรู้ว่าเพื่อนที่เป็นทั้งญาติด้วย
มิคาเอลก็ขมวดคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะถามเพื่อน “ทำไมคิดไปได้หว่า เฮ้อ เด็กหนอเด็ก คิดได้ไงวะเนี่ย”
ไพร์ดตบกะโหลกญาติสักทีก่อนจะบอก “นายล่ะทำไปได้ เด็กน้อยยิ่งคิดมากอยู่”
“เซ็งเลยแบบนี้ ทำไมมีแต่เด็กน้อยขี้งอนนะเนี่ย” มิคาเอลพูดอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะหยิบของออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “หวังว่าแช็คโกแลตจะช่วยให้อารมณ์เด็กน้อยดีขึ้นนะเนี่ย”
ไพร์ดส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะตบไหล่อีกครั้ง “เข้าไปข้างในเถอะ ไปปลอบเด็กมั่งวุย”
“ก็ตั้งใจอยู่ แต่อิกกี้ทำเรื่องซะก่อนอ่ะนะ ถ้าเป็นเมืองไทย ช็อกโกแล็ตคงละลายหมดละ” มิคาเอลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถือกล่องเข้าไปภายใน แล้วมองอิคารัสโอบไหล่น้องสาวอยู่
“โทษทีวะ เมื่อกี้ ใจร้อนไปหน่อย” มิคาเอลบอกเพื่อน มองสบตากันแล้วเข้าใจในความหมาย ต่างพยักหน้าให้กัน ขณะที่น้องสาวเพื่อนนั่งก้มหน้าก้มตา เขาจึงยื่นกล่องช็อคโกแลตที่เจ้าตัวชอบให้ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า “ไงล่ะ แม่สาวน้อยขี้แย กินไหม”
เฮเลนเห็นกล่องช็อคโกแลตที่ตัวเองชอบก็ยิ้มออก ก่อนจะกอดคนถือกล่องช็อกโกแลตร้องไห้ต่อ
“ตายล่ะ นี่ถ้าอายุสิบแปดคิดว่าแอบรักพี่อย่างอื่นนะเนี่ย” มิคาเอลยังคงพูดเล่นต่อไป
“มิคกี้ใจร้าย” เฮเลนทำท่าทางอายๆ แล้วก็ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะยิ้มออก
“โห อุตส่าห์ไปต่อสู้แย่งชิงกล่องสุดท้ายมานะเนี่ย ลงทุนไปต่อคิวเองเลย ไม่ได้ให้ปิแอร์ไปต่อให้ยังโดนว่าอีก” มิคาเอลโอดครวญที่โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง แต่ก็ไม่ถือสาเด็กหญิงเท่าไรนัก
เฮเลนจึงค่อยหัวเราะออก เพราะร้านนี้ขึ้นชื่อว่าช็อคโกแลตขายดี และมีที่ปารีสที่เดียวเท่านั้น “ขอบคุณค่ะ”
มิคาเอลลูบผมสีแดงน้องสาวเพื่อนอย่างอ่อนโยน ทั้งเอ็นดู ก่อนจะมองทุกคนแล้วยักไหล่ เพราะเจ้าเด็กน้อยนั่งแกะช็อคโกแลตกินบนตักเขานั่นเอง
นี่แหละ...เด็กหญิงที่อยากเป็นผู้หญิง
****************************************
ความประหลาดใจก็เกิดขึ้น เมื่อมิคาเอลพาตัวเองมาส่งน้องสาวเพื่อนที่นิวยอร์คในวันกลับ ทำเอาเฮเลนยิ้มเล็กยิ้มน้อย ที่พี่ชายต่างสายเลือดยังเห็นความสำคัญของน้องสาวคนนี้
อิคารัสนั้นเห็นด้วยกับเพื่อน จึงมาด้วยเพราะเป็นห่วงน้อง ไม่อยากให้เดินทางกลับมาคนเดียว เขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนบอกในเมื่อตอนมาก็มาส่ง ตอนกลับก็ควรมาส่ง อีกทั้งไม่กระทบตารางเท่าไร ยังไงก็ต้องมาแสดงคอนเสิร์ตที่อเมริกาอยู่แล้ว
ทันทีที่ถึงสนามบิน พวกเขาก็ปิดหน้าปิดตาแล้วเดินไปขึ้นรถ โดยไม่มีใครเข้ามาวุ่นวาย เพราะมิคาเอลเป็นถึงหลานชายเจ้าของน้ำหอมที่ใหญ่แห่งหนึ่งในโลก
จนกระทั่งถึงพายแกลอรี่ ทุกคนก็โล่งใจ เมื่อยังไม่มีเหตุการณ์ใดสร้างความวุ่นวาย นับตั้งแต่เด็กหนุ่มทั้งสามเปิดเผยหน้าตาในคอนเสิร์ต ก็แทบจะเดินตามถนนแบบปกติไม่ได้อีก
คนที่หนักใจที่สุดดูจะเป็นปิแอร์ เนื่องจากทำให้เขารักษาความปลอดภัยได้ยากขึ้น ยังดีที่เด็กสามคนมักเลือกไปยังสถานที่ที่การดูแลความปลอดภัยเป็นไปได้ง่าย ด้วยความมีเอกลักษณ์ของสถานที่แห่งนั้นๆ เอง
“สวัสดีฮะ น้านอร์ธ วันนี้ไม่มีไปถ่ายรูปเหรอฮะ” มิคาเอลยกมือไหว้ตามวัฒนธรรม ก่อนจะโอบเอวปารีสที่กำลังยืนคิดเลขอยู่หลังเคาน์เตอร์ “ไงฮะ น้าปารีส”
“ตกใจ โธ่ มิคกี้นี่เอง ไพร์ดี้มาด้วย ว่าแต่อิกกี้ล่ะ” ปารีสก็ตกใจ เมื่อกำลังใช้สมาธิแล้วสะดุด ก่อนจะเห็นลูกสาววิ่งเข้ามาพร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ตามท้ายมาด้วยลูกชายที่มีกลิ่นบุหรี่ติดตัว “สูบบุหรี่อีกแล้ว เนี่ยเพราะนายแท้ๆ ลูกถึงได้สูบ”
“กรรม เง้อ ไหงมาลงที่กันได้ ลูกสูบเอง มาว่าเค้า” นอร์ธบ่นอย่างขำขัน ที่คุณภรรยาหาทางเล่นงานเขาจนได้ ก่อนจะคุยกับหลานชาย “เอาลูกสาวน้าไปเป็นเดือนๆ โตแล้วให้พ่อแม่มาขอนะ ว่าแต่ไพร์ดหรือมิคจะรับผิดชอบดีล่ะ โอ๊ย เมียจ๋า”
“ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อย ลูกสาวนะยะ ไม่ใช่สิ่งของ” ปารีสหันมาดุสามี ก่อนจะยิ้มให้หลานๆ “เหนื่อยกันไหมล่ะ เดี๋ยวให้เด็กหาน้ำให้ดื่มนะ อย่าเพิ่งกลับเลย คนยังไม่เยอะ คงไม่น่ารำคาญเท่าไร ขึ้นไปชั้นบนดีไหม จะได้ไม่ต้องกังวล”
“อย่าเลยฮะ ไม่เป็นไรเป็นการโปรโมทแกลอรี่ของป้าพายด้วยฮะ” ไพร์ดบอกแทนเพื่อน ก่อนจะหาที่นั่ง ตรงส่วนที่ลูกค้ามักใช้กัน
“แม่ฮะ คืนนี้ผมไปนอนที่บ้านมิคนะฮะ” อิคารัสบอกแม่ ก่อนจะโดนพ่อตบกะโหลกเข้าให้
“รู้ไหมว่าแม่เขาคิดถึง มาทีก็จะไปนอนบ้านเพื่อน คิดถึงใจแม่บ้างนะ ไม่ต้องไปหรอก นอนบ้านเนี่ยแหละ” นอร์ธตัดสินใจแทนลูกชาย แล้วหันไปยิ้มให้ภรรยา
“ใช่แล้วล่ะ นอนบ้านเถอะ ว่าแต่บ้านลุงนอร์ธมีรั้วรอบขอบชิดไหมฮะ ระวังปาปารัสซี่นะฮะ” มิคาเอลบอกรุ่นน้องแม่ด้วยความเป็นห่วง
“อย่าไปคิดมาก ถ้าบุกรุกก็ตำรวจ แต่ถ้าถ่ายนอกบ้านก็เรื่องของเขาเถอะ น้าติดตั้งม่านใหม่แล้วล่ะ รับรองว่านอนได้” นอร์ธบอกหลานชาย ก่อนจะปล่อยให้เด็กๆ นั่งอยู่ตรงหน้าล็อบบี้ที่เริ่มมีคนมายืนออแล้ว
“แม่ขา หนูโทรหาเจนีนกับโจก่อนนะ” เฮเลนหลบไปนั่งหลังเคาน์เตอร์ ก่อนจะยกโทรศัพท์หาเพื่อน และเมื่อยังไม่เปิดเทอม เธอก็เชื่อว่าเพื่อนคงไม่ไปไหน
ขณที่เด็กหนุ่มต่างก็ทำกิจกรรมของตัวเองอย่างเงียบๆ ขณะที่ ร.ป.ภ. ก็ต้องคอยดูไม่ให้คนที่ไม่ใช่ลูกค้าเข้ามารบกวนภายในแกลอรี่ ซึ่งคนก็มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั่งอยู่ที่นั่น
สักพักความโกลาหลก็เกิดขึ้น เมื่อการสื่อสารในยุคนี้รวดเร็วจนปิแอร์ต้องเข้ามาเตือน “กลับกันเถอะครับ คุณมิคาเอล”
มิคาเอลเงยหน้าขึ้น มองเห็นเด็กวัยรุ่นอยู่เต็มหน้ากระจก ก็เพียงยิ้มให้และพยักหน้าเล็กน้อย “ไปเถอะ ไพร์ด อิกกี้ นายจะอยู่กับพ่อแม่ที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวผมจะกลับไปทานมื้อค่ำที่บ้านนะฮะ แม่ อิซซี่จะไปกับพี่ไหม” อิคารรัสมองสถานการณ์แล้วไม่คิดว่าควรอยู่ต่อไป เพราะจะสร้างความวุ่นวายให้กับพ่อแม่มากกว่า
เฮเลนยังไม่วางสายจากการประชุมสายกับเพื่อนๆ แล้วก็โบกมือลาทุกคน “ไม่ค่ะ เดี๋ยวเจอกันเย็นนี้นะคะ บายๆ ค่ะ ไพร์ดี้ มิคกี้”
“อย่าลืมขอบคุณพี่เขาด้วยสิ ลูก เขามาส่งจากปารีสเลยนะ” นอร์ธเตือนลูกสาว แล้วก็ยิ้มเมื่อลูกสาวทำตาม ก่อนจะมาบอกลาหลานชายทั้งสอง “ไว้เจอกันนะ เห็นว่าพ่อแม่อยู่ที่แคลิฟลอร์เนียน่ะ บอกว่าหาความสงบหน่อย ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องพาปาปารัสซี่ไปหา ฮ่าๆๆ”
มิคาเอลหัวเราะตาม ก่อนจะอธิบาย “อย่างนี้ล่ะครับ พ่อแม่ผม ดีที่ยังไม่มีใครรู้ว่าพ่อแม่ไพร์ดเป็นใคร ตอนนี้ใครๆ ก็คิดว่าเป็นคู่แฝดผม คราวก่อนส่งวีดีโอกับภาพถ่ายไปให้ป้าพิมกับลุงเก่ง พวกเขาก็หัวเราะกันแล้วเฉยๆ บอกแต่ว่าคงต้องล้อมรั้วใหม่ แต่หวังว่าคนอื่นจะคิดแบบนั้นต่อไปนะฮะ”
“นั่นสิ ตอนนี้ใครก็คิดว่า มิคเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสจีน เพราะเดาๆ กันไป แต่เมื่อน่าเชื่อว่าจะดังได้ขนาดนี้นะเนี่ย เอาแค่นี้ก็พอแล้วนะ ถือว่าประสบความสำเร็จมากแล้วล่ะ น้าว่า” นอร์ธบอกอย่างชื่นชม
“โธ่ พ่อฮะ ผมหวังว่าสักวันจะได้รับเชิญไปงานแกรมมี่บ้าง พ่อก็จะเอาแค่นี้เหรอฮะ” อิคารัสพูดขำๆ
“ไปช้าๆ แต่อยู่นานน่ะดีกว่า แค่เป็นแฟชั่นนะลูก แล้วนี่ผลสอบว่าไงได้ไหม อิซซี่บอกว่าได้ แต่พ่อก็อยากจะรู้จากปากลูก” นอร์ธนึกได้ก็ถาม
“ใช่สิ แม่ก็ตื่นเต้น เห็นอิซซี่บอกอย่างนั้น แม่ก็ดีใจเหมือนกัน อยากให้แน่ใจหน่อย” ปารีสบอกลูกชายด้วยรอยยิ้มปลื้ม
“สงสัยน้าปารีสจะมั่นใจก็ตอนได้รับบิลเรียกเก็บเงินเสียมากกว่านะครับ” มิคาเอลพูดติดตลกและได้ผลเมื่อทุกคนต่างก็หัวเราะ “หรือว่าจะเป็นลมเพราะตัวศูนย์ในใบแจ้งหนี้ซะก็ไม่รู้”
“ครับแม่ กาเบรียลเช็คข่าวให้แล้ว ได้แน่นอนฮะ ได้แบบหวุดหวิดเลย ผมจะพยายามเรียนให้จบนะฮะ” อิคารัสบอกก่อนจะกอดหอมเพื่อบอกลา ทั้งยังกอดพ่อด้วย
มิคาเอลกับไพร์ดต่างก็รู้ว่าต้องฝูงชนออกไป แม้จะไม่มากเสียจนเดินไม่ได้ แต่สำหรับพวกเขาก็ถือว่าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง
****************************************
เสียงไล่คีย์ดังเรื่อยๆ เมื่อเขากำลังปรับสายให้ตึงพอดีกับที่ต้องการ ในเวลาที่เขานั่งอยู่ภายในห้องเพียงลำพังเพราะเบื่อกับเสียงจอแจของคนทั่วไป
หากไม่นานนักเขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นปิแอร์เดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ “คุณหนูแจ็คลีนครับ”
มิคาเอลวางกีตาร์เบสลงแล้วรีบรับสายน้องสาวสุดที่รักทันที “ไงจ๊ะ แจ็คที่รัก”
“แหม นึกว่าไม่รักน้องซะแล้ว” แจ็คลีนหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “ท่านพี่ต้องไปงานวันเกิดแคทเทอรรีนกับเคลย์ตันเป็นเพื่อนน้องนะคะ”
“อ่ะ พี่จะให้ปิแอร์ปฏิเสธอยู่พอดี แต่ได้สิ เพื่อน้องสาวคนเดียวของพี่ ทำอะไรได้ทั้งนั้น” มิคาเอลบอกน้องสาวโดยไม่ต้องถามเหตุผล
“พี่ไม่ถามเหตุผลเลยเหรอคะ” แจ็คลีนถามพี่ชายทั้งที่ไม่จำเป็นเลย
“พี่เชื่อว่าแจ็คมีเหตุผลนะ แล้วพี่ก็ไม่ไว้ใจให้นายเคลย์ตันเข้าใกล้น้องด้วย พี่ไม่ชอบสายตาที่มองน้องเท่าไร” มิคาเอลมองสายตานั้นออก แล้วยิ่งเวลาที่เคลย์ตันหยุดรถมองเขาอย่างดูถูกที่ข้างถนน วันที่ไปซื้อช็อกโกแล็ตให้เฮเลน
วันนั้นเขาจึงหงุดหงิดใส่เพื่อน...ตอนที่เพื่อนหาเรื่องน้องสาว
“น้องก็ไม่ชอบท่าทีของแคทเทอรีนเท่าไรเหมือนกัน น้องไม่ต้องการให้พี่เลือกแคทเทอรีนมาเป็นพี่สะใภ้ค่ะ” แจ็คลีนบอกอย่างชัดเจน เพราะโดนมองอย่างดูถูกไม่น้อยเช่นกัน เพียงเพราะเธอชอบอ่านหนังสือมากกว่าคุยไร้สาระเรื่องแฟชั่น
เธอชอบช็อปปิ้ง แต่กับคนที่ชอบพอกันเท่านั้น เรื่องจ่ายเงินเธอก็ไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน หากไม่เคยดูถูกเงิน เพราะลุงพอลเคยสอนไว้ คนเราเกิดมาต้องเป็นนายเงินไม่ใช่ให้เงินเป็นนายเรา
มิคาเอลหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะบอกน้องสาวอย่างเอ็นดู “พี่ไม่หาเรื่องใส่ตัวแบบนั้นหรอกน้องสาวพี่ พี่ไม่อยากได้คนมาคอยบอกแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนกัน แค่ทานอาหารกลางวันด้วยกันมื้อเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ”
“นั่นสิคะ น้องก็ไม่ชอบเหมือนกัน เคลย์ตันชอบชวนไปบ้านพักตามลำพังด้วยนะคะ ใครจะไป ก็รู้อยู่ว่าผู้ชายชวนไปตามลำพัง มันจะจบยังไง พี่ๆ ก็ชอบเตือนตลอดอยู่แล้ว ดีจังมีพี่ชายเจ้าชู้ทีเดียวสามคน” แจ็คลีนรู้ว่าพี่ชายไม่ปิดบัง ถึงจะชอบพูดอ้อมๆ ยิ่งแม่แล้วไม่ต้องพูดถึง เตือนตรงๆ ตลอดแบบไม่ต้องกลัวอาย
“เฮ้อ ดีแล้ว ว่าแต่แม่บอกให้ไปงานวันเกิดแฝดนี่เหรอ” มิคาเอลถามน้องสาวด้วยความประหลาดใจ เพราะแม่แทบจะไม่เคยเข้ามาวุ่นวายกับการตัดสินใจของลูกๆ นานแล้ว
“ท่านพี่ก็น่าจะรู้ว่าแม่น่ะไม่สนใจเรื่องยิบย่อยแบบนี้หรอกค่ะ แต่น้องรู้มาว่าโธมัสกับลอเรตต้าเป็นคนกว้างขวางในวงการธุรกิจที่อเมริกา ก็อยากจะรู้จักเอาไว้บ้าง เผื่อวันหน้าได้ขอความช่วยเหลือ อีกอย่างการที่จะอยู่รอดในสังคมได้ ต้องรู้จักเข้าสังคมกับคนที่ไม่ชอบค่ะ เป็นแบบฝึกหัดที่ดีพอควร จึงค่อยคุ้มค่าเครื่องบินไปอเมริกาหน่อย จัดที่ฟลอริด้าค่ะ เจอกันที่นั่นนะคะ เดี๋ยวให้เบนคุยรายละเอียดกับปิแอร์เอาเอง น้องกับท่านพี่จะได้พักที่เดียวกัน” แจ็คลีนบอกพี่ชาย ก่อนพูดคุยอีกเล็กน้อยตามประสาน้องสาวขี้อ้อน แล้วค่อยวางสาย
มิคาเอลนึกถึงกิริยาของเคลย์ตันที่มีต่อเขาก็รู้สึกเซ็งพอดู หากเมื่อรับปากน้องสาวแล้วก็คงต้องไป ฝาแฝดนั่นนิสัยคงแย่เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นน้องสาวเขาคงชอบไปแล้ว
****************************************
เสียงผู้คนจอแจไปทั่วห้าง เด็กหนุ่มสามคนสวมหมวกปิดบังหน้า พร้อมสวมแว่นตาดำ ส่วนคนผมยาวก็ถักเปียเอาไว้ซ่อนอยู่ในเสื้อแจ็คเก็ตเพื่ออำพรางตัว
“อิซซี่จะซื้ออะไรก็รีบๆ หน่อยสิ พี่จะไปเล่นเกมนะ” อิคารัสเร่งน้องสาวที่ชวนมาซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่ โดยเอาเกมมาเป็นข้ออ้าง
หลังจากทั้งสามเจอแฟนเพลงไล่รุมทึ้งก็เกรงๆ นิดๆ เพราะเขาโดนดึงผมไปหนึ่งกระจุก ตอนไปส่งน้องที่โรงเรียน ส่วนมิคาเอลนั้นรีบถักเปียเก็บอย่างดี เพราะโดนกระชากผมด้วย ยังดีที่ไม่หลุดไป ขณะที่ไพร์ดโดนข่วนแขนจนเป็นแผล
“อิกกี้ก็ ของขวัญให้แม่นะ ก็ต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ เลือกสิ” เฮเลนจูงมือเพื่อนอีกสองคนไว้ แล้วเดินนำไปยังร้านเครื่องประดับราคาแพง เนื่องจากพี่ชายทั้งสามรับอาสาช่วยจ่าย ทั้งยังแจ็คลีนที่โอนเงินมาล่วงหน้าให้มิคาเอลแล้ว
หากพอเฮเลนจะออกมาซื้อ ก็ขู่บังคับพี่ชายให้ออกมาซื้อด้วยกัน ทั้งที่อิคารัสไม่อยากออกมาเดินตามถนน จึงไปลากเอาเพื่อนอีกสองคนมาเดินด้วย
เด็กหนุ่มทั้งสามคนต้องส่ายหน้าไปมา เมื่อรอเด็กหญิงทั้งสามช่วยกันเลือกอย่างละเอียด จากร้านนั้นไปร้านนี้ ก็ยังไม่เลือกสักทีว่าจะเอาอะไรแน่ ทำให้เด็กหนุ่มต้องถอนหายใจยาวๆ
“ร้านโน้นคนเยอะจังเลยอิซซี่ ไปร้านโน้นกันเถอะ” เจนีนจูงมือเพื่อนไปยังร้านนั้นแทบจะทันที ขณะที่โจเซฟีนดูจะไม่สู้คนจำนวนมากๆ เท่าไรนัก จึงถอยมายืนรอกับเด็กหนุ่มทั้งสาม
“สงสัยอิซซี่จะติดนิสัยนักช็อปมาจากแจ็ค แถม เจนีนก็ท่าทางจะเป็นนักช็อปตัวยงเหมือนกันนะเนี่ย” อิคารัสบ่นกับเพื่อน ขณะดึงหมวกพยายามปิดหน้า
โจเซฟีนหัวเราะเบาๆ อย่างเห็นด้วย ก่อนจะหันไปมองคนหน้าเหมือนพายทั้งสองคน แล้วอมยิ้มนิดๆ สิ่งที่น่าสนใจของการมาเที่ยวในครั้งนี้ ก็เพียงได้เห็นคนหน้าเหมือนพายตั้งสองคนมากกว่า
มิคาเอลหันมามองก่อนเพื่อน จึงสบตาเด็กหญิงพอดี จึงยิ้มให้ หากโจเซฟีนยังงอนเรื่องเดิมอยู่ จึงเชิดใส่เขาแล้วหันไปอีกทาง
มิคาเอลได้แต่ส่ายหน้ากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แถม เพื่อนรุ่นเด็กคนนี้ยังง้อยากกว่าน้องสาวเพื่อนอีกด้วย นอกจากเพื่อนเขาสองคน เธอก็ไม่ยอมพูดกับเขาอีก
อิคารัสส่ายหน้าช้าๆ ยังดีที่ไม่มีคนคอยจ้องหน้าพวกเขา นึกๆ แล้วก็คิดถึงสมัยก่อน ตอนเขาเปิดตัวเพลงแรก ทุกอย่างถูกเก็บไว้เป็นความลับ มีเพียงเสียงเพลงเท่านั้นที่ออกสู่โลกบันเทิง
เขาอึดอัดอยากจะออกหน้าสู่ทุกอย่าง แต่เพราะข้อตกลงระหว่างผู้ปกครอง และเป็นช่องทางที่ดีเพื่อให้เด็กวัยสิบห้าได้เก็บตัวใช้ชีวิตตามปกติ ทว่าเสียงเรียกร้องของสื่อกับแฟนเพลงก็เรียกร้องเสียจนต้องหาโอกาสเปิดตัว
ยุคที่ข่าวสารถึงกัน ทำให้คนรู้อย่างรวดเร็วว่ามิคาเอลเป็นใคร ยิ่งมีคนสนใจมากกว่าเดิม เพราะไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นลูกชายของนักดนตรีชื่อดังระดับโลก แม้จะไม่ได้ให้ชื่อไป ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นกับภาพข่าวในงานสังคม เอามาเทียบกันก็รู้ได้ในทันที
“เฮ้ย อยากสูบบุหรี่ว่ะ” อิคารัสหันไปบอกเพื่อน
“ไม่ต้องไป บอกแล้วว่าถ้าใจไม่แข็ง ไม่ต้องลอง ลองแล้วจะติด” ไพร์ดสั่งเพื่อนให้อดทน
อิคารัสก็ได้แต่กระแทกลมหายใจ แล้วนั่งลงที่เดิม ก่อนจะหันไปคุยกับมิคาเอล “ทำไมไพร์ดถึงชอบเข้มงวดแบบนี้วะ แค่สูบบุหรี่จะอะไรหนักหนา”
มิคาเอลหัวเราะเมื่อฟังที่เพื่อนพูด ก่อนจะตบกะโหลกเพื่อนเบาๆ “ไพร์ดพูดถูกนะ นายมันใจอ่อน ความอดทนก็อ่อน ก็ไม่น่าจะไปลองบุหรี่ ก็รู้อยู่ว่ายังไงก็ติด”
“โหย พวกนายไม่ติดได้ไงวะ” อิคารัสส่ายหน้าช้าๆ
“ก็ถ้าอยากก็ต้องรู้ว่าไม่ควรสูบ ถ้าอยากแล้วยังบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แสดงว่าคงเลิกยาก พวกฉันก็เลยสูบแค่พอผ่านๆ ไม่ได้สูดเข้าไปเต็มๆ เพราะพ่อก็บอกไว้แล้ว เมื่อก่อนแม่ฉันสูบบุหรี่จัดมาก พอฉันอายุสิบสาม พ่อก็เลยบอกว่าฉันไม่ควรสูบ เพราะแม้แต่คนที่เคยสูบจัดอย่างแม่ฉันเลิก แสดงว่าต้องไม่ดีแน่” มิคาเอลพูดตามเหตุผล แม้เขาจะเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง แต่การเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิดของพ่อแม่ทำให้เขารู้ดีว่า...คำพูดไหนควรเชื่อหรือไม่ควรเชื่อ
“ส่วนฉัน พ่อแม่ไม่สูบสักคน ที่สูบก็เพราะต้องเข้าสังคม สูบก็ไม่สูดเข้าปอดหรอก สูบอย่างที่มิคว่าน่ะแหละ” ไพร์ดบอกเพื่อนแล้วยักไหล่ช้าๆ “เอ้อ เดี๋ยวเข้าไปดูสองสาวนั่นหน่อยดีกว่า ป่านนี้ยังไม่ได้ของขวัญอีก เราออกมานานแล้วเดี๋ยวต้องกลับไปซ้อมเพลงอีกนะ”
เพื่อนอีกสองคนพยักหน้า ก่อนอิคารัสทอดตัวลงพิงพนัก แล้วเอาหมวกปิดหน้าเพื่อหลับ ขณะที่โจเซฟีนนั่งนิ่งไม่รู้ควรตามเพื่อนไปไหม พอตัดสินใจแล้วเดินก็ถูกมิคาเอลจับข้อมือเอาไว้
“ถามจริงๆ พี่จะต้องขอโทษยังไงถึงจะหายงอนน่ะ” มิคาเอลถามเด็กหญิงขี้งอน
“ก็ไม่มีอะไรต้องงอนนี่คะ” โจเซฟีนพยายามสะบัดมือให้หลุด
“รู้ไหมว่าคนเรานะ จะงอนก็ควรจะมีเหตุผล เรียนหลักจิตวิทยาจากพ่อแม่มาก็ต้องรู้จักละวางบ้างสิ รู้ไหมว่าคนที่ย้ำคิดย้ำทำเนี่ยนะ จะเป็นบ่อเกิดอาการทางจิตนะ” มิคาเอลบอกตามที่รู้มา
โจเซฟีนฟังแล้วแทนที่จะโกรธ กลับหัวเราะแล้วค้อนเขาเข้าให้ ก่อนจะพูดขึ้น “หนูมีพ่อแม่เป็นจิตแพทย์พอแล้วค่ะ ไม่ต้องมีเพื่อนเป็นจิตแพทย์ด้วยหรอก”
มิคาเอลค่อยหัวเราะออก ก่อนจะตบที่นั่งข้างๆ ให้เด็กหญิงจอมเครียดนั่งข้างๆ “งั้นแสดงว่าหายโกรธแล้ว”
โจเซฟีนนั่งลงข้างๆ แล้วพูดด้วยอย่างดี “ไม่ได้โกรธนานแล้วค่ะ แต่พวกพี่ๆ ชอบว่าพวกเราเป็นเด็กนี่คะ”
เสียงกรนเบาๆ ดังอยู่ข้างๆ มิคาเอล ทำให้เขาต้องหัวเราะ เพราะเพื่อนกำลังหลับอย่างสบายอารมณ์ เขานึกสนุกจึงแกล้งเพื่อนด้วยการฟาดเข้าให้แรงๆ ทำให้อิคารัสตกใจตื่นและไม่ทันระวัง หมวกหล่นลงไปที่สระชั้นล่าง
“มิคกี้ นายนี่มัน” อิคารัสหันมาโวยวายใส่เพื่อน ก่อนจะได้สติเพราะเสียงเขาดังมากจนคนหันมามอง แล้วไม่นานนักเสียงกรี๊ดก็ดังกว่าเสียงเค้า
“อัศวินดำ” แฟนเพลงคนหนึ่งจำอิคารัสได้ ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ซึ่งกำลังปิดหน้าปิดตา ดึงหมวกอยู่นั่น ก่อนจะกรีดร้อง “มิคาเอล กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!”
มิคาเอลส่ายหน้าช้าๆ แล้วหาทางทิ้งเพื่อน โดนจูงมือโจเซฟีนไปอีกทาง แต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะมีแฟนเพลงคนหนึ่งดันเข้ามาแล้วดึงแขนเขาเอาไว้ ก่อนอีกคนรุมเข้ามาจนเขาต้องปล่อยมือจากโจเซฟีน
ไม่นานนักคนก็รุมเข้ามาเรื่อยๆ จนโจเซฟีนโดนผลักออกไปเรื่อยๆ แต่เพราะคนมากแบบฉับพลันทำให้โจเซฟีนพยายามดีดตัวเพื่อหลบจากการถูกเบียดแต่กลายเป็นโดนเบียดจนตกจากขอบกันระเบียบ ตกลงไปเสียงดังตูม
มิคาเอลได้ยินก็ตกใจ คิดว่าแฟนเพลงคงได้รับอันตราย จึงหาทางหลีกจนพ้น ก่อนจะกระโดดจากระเบียงอีกคน เพื่อลงไปช่วยในสระน้ำ ยังดีที่แฟนเพลงคนนั้นไม่ตกลงไปโดนขอบสระ แต่ตกลงไปในน้ำ
เมื่อช่วยขึ้นมาก็เห็นเป็นโจเซฟีน ซึ่งสลบไปแล้ว เขาก็พาขึ้นมาแล้วช่วยผายปอดทางปากจนสำลักน้ำออกมา เขายกมือให้เพื่อนที่ชะโงกออกมาจากข้างบน
อิคารัสหันไปมองแฟนเพลงต้นเหตุ ก่อนจะตะโกนขอทางเพื่อลงไปข้างล่าง และดูอาการของโจเซฟีน โดยส่ายหน้าไม่ให้เพื่อนที่อยู่ในร้านออกมา
ไพร์ดเห็นความวุ่นวายก็รีบพาน้องสาวเพื่อนกับเพื่อนน้องสาวออกไปอย่างเงียบๆ ขณะที่มิคาเอลรับผ้าห่มที่ยามนำมาให้ ห่มตัวโจเซฟีนแล้วอุ้มไว้ แล้วหนีไปอีกทาง ก่อนที่แฟนเพลงจะตามมาได้ทัน รีบขึ้นรถที่ปิแอร์ขับมารอแล้วไปโรงพยาบาลทันที ขณะที่อิคารัสก็นึกได้ ล่อหลอกแฟนเพลงไปอีกทาง ก่อนจะหาทางกลับบ้านเองจนได้
****************************************
สุขสันต์วันแม่ค่ะ
มาดึกแต่ก็มานะคะ
วันนี้อากาศอึมครึม แต่จิตใจผ่องใส
รักทุกคนที่เป็นแม่ และรักแม่ของทุกคนนะคะ ^^
ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ
คุณ kaeka --- ฮ่าๆ นอร์ธถนอมน้ำใจภรรเมียด้วยการเกรงใจเมียค่ะ อิอิ
คุณ หนอนฮับ --- สู้ๆ ด้วยกันนะคะ
คุณ maplezaa --- ฮ่าๆ คงยากหน่อย เพราะเฮียแกแมนหนัก แต่ไม่เท่าแม่ อิอิ
คุณ XaWarZd --- ใช่แล้วค่ะ เราจะโต เราจะโต (ยาวแล้วนะคะ)
คุณ ตุ๊งแช่ --- อิอิ เพศเดียวกันเขม่นกันค่ะ อิอิ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในกลางดึก มิคาเอลต้องสะบัดศีรษะไปมา เพราะถ้าเป็นปิแอร์ เขาคงไม่ต้องลุกไปเปิดประตู เพราะปิแอร์มีวิธีเข้าห้องทางอื่นที่ดีกว่านี้ เมื่อที่นี่ออกแบบไม่ต่างจากปราสาทในยุคก่อนเท่าไร
เส้นผมสีทองดัดลอนในชุดนอนสีหวานน่ารัก กำลังกอดหมอนมองหน้าพี่ชายด้วยสีหน้า ที่เขาก็รู้ว่าต้องทำอะไรให้น้องสาวหลับสบาย
“ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่อยู่ค่ะ” แจ็คลีนวัยสิบห้ากว่าเดินเข้าห้องพี่ชาย พร้อมหมอนหลังจากนอนไม่หลับ ด้วยความเครียดเรื่องงานที่ทำอยู่ในตอนนี้
“ไม่เป็นไรจ๊ะ น้องสาวที่รัก ฝันร้ายอีกเหรอเนี่ย” มิคาเอลโอบไหล่น้องสาวพาเข้าห้อง
แม้เขาจะเป็นเด็กหนุ่ม แต่เมื่อเขายังอยู่บ้านหลังนี้ เขาก็ยังมีหน้าที่เป็นลูกชายของพ่อแม่ และเป็นพี่ชายของน้องสาวที่ชอบทำตัวเป็นน้องน้อยของเขาอยู่ดี
“เครียดค่ะ นอนไม่หลับ” แจ็คลีนทิ้งตัวเองลงบนเตียงพี่ชาย พร้อมทั้งกอดหมอนที่ตัวเองเอามาด้วย
มิคาเอลเดินไปหยิบหนังสือที่เหลือค้างไว้ในห้อง ก่อนจะถามน้องสาว “ออร์ฟีอุสดีไหม”
“ได้ค่ะ” แจ็คลีนยิ้มนิดๆ เมื่อพี่ชายกำลังจะอ่านนิทานก่อนนอน ให้เธอราวกับเธอเป็นเด็กเล็ก
“แล้วนี่อิซซี่ล่ะ เป็นยังไงบ้าง” มิคาเอลรู้ว่าเมื่อเย็นโดนน้องสาวคนนี้พยศไม่น้อย
“ก็บ่นๆ ตามประสาเด็กล่ะค่ะ อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็ลืม แต่เดี๋ยวนี่คงอีกนาน เพราะท่าทางจะฝังใจนะคะ ยังไงก็ง้อหน่อยดีกว่าค่ะ ถึงยังไงน้องก็เด็กกว่าเราทุกคนนะคะ” แจ็คลีนบอกกับพี่ชายที่ทำท่าจะไม่ง้อเด็กหญิงของทุกคน
“ง้อน่ะ ง้อหรอกจ๊ะ แต่รอให้เด็กน้อยใจเย็นกว่านี้ก่อนนะ มาเถอะ มานอนกัน ว่าแต่เด็กน้อยคนนี้ของพี่เมื่อไรจะโตเนี่ย” มิคาเอลค่อยๆ เอนตัวลงด้านข้างพิงหัวเตียงเอาไว้ แล้วโอบไหล่น้องสาวที่นอนอยู่ด้านข้าง
“แหม แจ็คจะเป็นน้องสาวพี่ไปอย่างนี้เรื่อยๆ ล่ะค่ะ ไม่แต่งงานไปให้ผู้ชายรังแกหรอก” แจ็คลีนบอกพี่ชาย ก่อนจะซ่อนรอยยิ้ม “ถ้าท่านพี่จะมีภรรยาก็ต้องให้ผู้หญิงคนนั้นที่จะมาเป็นพี่สะใภ้แจ็คยอมรับให้ได้นะคะ ถ้าคืนไหน แจ็คมานอนอีกข้างของท่านพี่แบบนี้”
มิคาเอลหัวเราะเสียงดังแล้วจูบเรือนผมน้องสาวอย่างเอ็นดู “ขอให้จริงเถอะ พี่จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนมาขอแจ็ค แล้วก็จะไม่ยอมให้คนที่จะมาเป็นภรรยาพี่มาแยกพี่ออกจากแจ็คเลย”
แจ็คลีนหัวเราะที่พี่ชายรับมุข ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ท่านพี่เนี่ย ก็รู้ว่าแจ็คล้อเล่น”
“แหม ถ้าแจ็คต้องการล่ะก็ ต่อให้พี่มีลูก พี่ก็ยังจะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังจนแก่เลย” มิคาเอลพูดแล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“ขอให้ทำได้อย่างปากพูดเถอะค่ะ” แจ็คลีนผ่อนคลายความเครียดลงมาก เมื่อมีพี่ชายคอยดูแลอย่างดี
“พี่ทำได้อยู่แล้วล่ะ” มิคาเอลบอกน้องสาวให้สบาย แม้วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เพียงพี่น้องมีใจรักกันก็พอ
สำหรับครอบครัวนี้...ระยะห่างไม่ใช่ปัญหา เพราะช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันต่างก็ถนอมน้ำใจ หยอกล้อกันพอประมาณ และดูแลจิตใจกันและกันอย่างดีเยี่ยมเสมอ
คงไม่มีใครดูแลกันและกันได้เท่าคนในครอบครัว...ซึ่งคนในครอบครัวนั้นอาจหมายถึงคนสายเลือดเดียวกันหรือไม่ก็ได้ ขอเพียงความผูกพันและยอมรับกันและกันได้ก็เพียงพอ
****************************************
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นทำให้ไพร์ดเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นเด็กหญิงน้องสาวของทุกคน ก็ยิ้มให้กับท่าทางขัดใจนิดๆ ขุ่นเคืองหน่อยๆ
“เป็นอะไรไป อิซซี่” ไพร์ดถามน้องสาวเพื่อนอย่างขันๆ ทั้งที่รู้ว่าเพราะอะไร
“มิคกี้ไม่รักอิซซี่แล้วค่ะ” เฮเลนมีน้ำตาคลอ เพราะเข้าใจว่าเพื่อนพี่ชายคงไม่เอ็นดูตัวเองอีกแล้ว
ไพร์ดโบกมือให้เฮเลนเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะโอบไหล่ปลอบใจ “ใครว่าล่ะเนี่ย มิคยุ่งกับแข่งรถมากกว่า ไม่ได้รักน้องน้อยลงไปหรอก”
“แล้วทำไมมิคกี้ไม่คุยกับหนูเลยละคะ หนูไม่ได้ตั้งใจดื้อนะคะ แต่มิคกี้ว่าหนูเป็นเด็กเล็ก เบบี้นี่นา” เฮเลนพูดพร้อมแก้ตัวให้ตัวเองเสร็จสรรพ
“โธ่ ก็เพราะเราเอ็นดูหนูนี่นะ ก็ดูแลกันมาตั้งแต่เล็ก ถึงจะไม่ได้ดูแลตลอดเวลา แล้วจะให้มองยังไง” ไพร์ดลูบเรือนผมน้องสาวเพื่อนอย่างเอ็นดู คิดๆ แล้วก็น่าสงสาร เพราะพี่ๆ ต่างก็มีสิ่งที่อยากทำ และทำได้ตามต้องการ
เสียงประตูเปิดเข้ามาอีกรอบ ต่างก็ประหลาดใจ เพราะไพร์ดกำลังปลอบน้องอยู่
“อะไรหว่า มีอะไร อิซซี่” อิคารัสถามน้องสาวอย่างรำคาญ เพราะน้องสาวงอแงกับทุกคนอย่างมากเรื่องเป็นเด็กอยากโต ก่อนจะดักคอ “ขอทีเถอะนะ เรื่องเด็ก เรื่องผู้ใหญ่ รู้ไหมว่าทำให้พวกพี่ลำบากใจ ทำไมไม่พยายามเข้าใจคนอื่นบ้าง ถ้าบอกว่าตัวเองอยากเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องหัดเปิดใจรับฟังแล้วเข้าใจคนอื่นด้วย นั่นแหละจุดเริ่มต้นของการเป็นผู้ใหญ่ ที่แม้แต่คนที่โตแล้วอย่างพวกพี่ยังทำได้ไม่หมดเลย”
“พอเถอะ น้องยังเด็ก” ไพร์ดพยายามแก้ตัวแทนน้อง
“พอเลยนะ ไพร์ด นายน่ะ ก็รู้ว่าอิซซี่อยากเป็นผู้ใหญ่ ถ้าอยากเป็นผู้ใหญ่ก็จะจัดให้อย่างผู้ใหญ่เนี่ยแหละ” อิคารัสพูด แล้วก็หันไปมองเพื่อนอีกคน ที่มีท่าทีลำบากใจกับอาการงอนของน้องสาวเขา
“พอเถอะว่ะ รำคาญ” มิคาเอลบอกเพื่อนชัดเจน
“ไม่ได้ว่ะ ตกลงจะเป็นเด็กผู้หญิงอายุสิบสองสิบสาม หรือจะแก่แดดเป็นวัยรุ่น หรือจะแก่แดดกว่าเดิมเป็นผู้หญิงว่าไง” อิคารัสพูดชัดเจนจนโดนเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ จับคอเสื้อเข้าให้
“บอกให้พอไงวะ น้องมันจะร้องไห้อยู่แล้ว เด็กมันกำลังโต แค่นี้ไม่เข้าใจหรือไง” มิคาเอลพูดเสียงขรึม ยิ่งได้เห็นเฮเลนทำท่าจะร้องไห้ เมื่อโดนพี่ชายคาดคั้น
เฮเลนเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปยึดมิคาเอลเอาไว้ แล้วขอร้อง “มิคกี้อย่าทำอะไรอิกกี้เลยนะคะ หนูขอร้อง”
มิคาเอลปล่อยคอเสื้อเพื่อนแทบจะทันทีที่เด็กหญิงเข้ามายึด ก่อนจะกระแทกลมหายใจอย่างแรง ปลดมือเด็กหญิง แล้วเดินออกไปจากห้อง ทำเอาเพื่อนๆ งุนงง
เฮเลนก็ร้องไห้โฮ เพราะคิดว่ามิคาเอลรังเกียจตัวเอง “มิคกี้เกลียดหนูแล้ว”
อิคารัสมองน้องสาวนั่งลงร้องไห้ก็รีบกอดเอาไว้ ก่อนจะปลอบ “ไม่ใช่หรอกน่า อย่าร้องนะ อิซซี่ โอ๋ๆ”
“ไปดูมันก่อนนะ ดูอิซซี่ไว้ด้วย” ไพร์ดบอกเพื่อนก่อนจะออกไปจากห้อง มองหาตามที่ต่างๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะบ้านหลังนี้กว้างมากเหลือเกิน ก่อนจะเจอเฮนริคที่เพิ่งกลับมาจากฟีนิคส์หลังจากติดตามเจ้านายไป “เฮนริคครับ เห็น มิคไหมครับ”
“นายน้อยอยู่ในสวนครับ” เฮนริคเห็นนายน้อยเดินไปทางส่วนก็บอกตามตรง
“ขอบคุณครับ เฮนริค ผมไปดูก่อนนะครับ” ไพร์ดเดินตามเพื่อนไป เห็นยืนนิ่งอยู่ในสวน ก็เดินเข้าไปถาม “มีอะไรกันแน่ บอกมาหน่อยสิ”
มิคาเอลยังคงนิ่งเงียบ ก่อนถอนหายใจยาว “ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรทำไมทำแบบนั้นกับอิกกี้ล่ะ ต้องมีอะไรสิ” ไพร์ดถอนหายใจ เพราะบางครั้งมิคาเอลก็ปากแข็ง โดยเฉพาะเรื่องหนักๆ เครียดๆ
โดยปกติแล้ว ความในใจของมิคาเอลนั้นเก็บเอาไว้ลึก ไพร์ดรู้ดี ชอบแสดงสนุกสนาน หากจริงๆ เก็บอะไรไว้ในใจมากกว่าที่ใครๆ คิด แม้แต่เขาเองยังไม่แน่ใจว่าเพื่อนเก็บอะไรเอาไว้บ้าง ภายใต้เสียงหัวเราะนั้น
“ไว้มีแล้วจะบอก นายก็รู้ว่าฉันรักน้อง ฉันก็แค่ไม่ชอบที่อิกกี้ทำแบบนั้นกับน้องก็เท่านั้นล่ะ” มิคาเอลเบนเรื่องไปทางอื่นได้ง่าย เขารู้ว่าข้ออ้างนี้ดูดีที่สุด
ไพร์ดส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะตบไหล่ “ก็เข้าใจนะว่านายรักแจ็ค แต่อิกกี้ก็มีวิธีแสดงความรักที่แตกต่างออกไปล่ะน่า อย่าให้ถึงกับผิดใจกันเลยนะ”
มิคาเอลแกล้งหัวเราะ ก่อนจะโอบไหล่เพื่อน “บ้าเปล่าวะ ฉันกับอิกกี้เนี่ยนะจะผิดใจกัน เรื่องจิ๊บๆ น่า เออ ว่าแต่เฮเลนเถอะ ไม่รู้เป็นยังไงมั่ง”
“โอ๊ย เพิ่งนึกได้เหรอ เฮเลนคิดว่านายเกลียดเข้าไส้แล้ว” ไพร์ดแกล้งหัวเราะไปกับเพื่อน แม้จะรู้ว่าเพื่อนที่เป็นทั้งญาติด้วย
มิคาเอลก็ขมวดคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะถามเพื่อน “ทำไมคิดไปได้หว่า เฮ้อ เด็กหนอเด็ก คิดได้ไงวะเนี่ย”
ไพร์ดตบกะโหลกญาติสักทีก่อนจะบอก “นายล่ะทำไปได้ เด็กน้อยยิ่งคิดมากอยู่”
“เซ็งเลยแบบนี้ ทำไมมีแต่เด็กน้อยขี้งอนนะเนี่ย” มิคาเอลพูดอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะหยิบของออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “หวังว่าแช็คโกแลตจะช่วยให้อารมณ์เด็กน้อยดีขึ้นนะเนี่ย”
ไพร์ดส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะตบไหล่อีกครั้ง “เข้าไปข้างในเถอะ ไปปลอบเด็กมั่งวุย”
“ก็ตั้งใจอยู่ แต่อิกกี้ทำเรื่องซะก่อนอ่ะนะ ถ้าเป็นเมืองไทย ช็อกโกแล็ตคงละลายหมดละ” มิคาเอลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถือกล่องเข้าไปภายใน แล้วมองอิคารัสโอบไหล่น้องสาวอยู่
“โทษทีวะ เมื่อกี้ ใจร้อนไปหน่อย” มิคาเอลบอกเพื่อน มองสบตากันแล้วเข้าใจในความหมาย ต่างพยักหน้าให้กัน ขณะที่น้องสาวเพื่อนนั่งก้มหน้าก้มตา เขาจึงยื่นกล่องช็อคโกแลตที่เจ้าตัวชอบให้ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า “ไงล่ะ แม่สาวน้อยขี้แย กินไหม”
เฮเลนเห็นกล่องช็อคโกแลตที่ตัวเองชอบก็ยิ้มออก ก่อนจะกอดคนถือกล่องช็อกโกแลตร้องไห้ต่อ
“ตายล่ะ นี่ถ้าอายุสิบแปดคิดว่าแอบรักพี่อย่างอื่นนะเนี่ย” มิคาเอลยังคงพูดเล่นต่อไป
“มิคกี้ใจร้าย” เฮเลนทำท่าทางอายๆ แล้วก็ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะยิ้มออก
“โห อุตส่าห์ไปต่อสู้แย่งชิงกล่องสุดท้ายมานะเนี่ย ลงทุนไปต่อคิวเองเลย ไม่ได้ให้ปิแอร์ไปต่อให้ยังโดนว่าอีก” มิคาเอลโอดครวญที่โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง แต่ก็ไม่ถือสาเด็กหญิงเท่าไรนัก
เฮเลนจึงค่อยหัวเราะออก เพราะร้านนี้ขึ้นชื่อว่าช็อคโกแลตขายดี และมีที่ปารีสที่เดียวเท่านั้น “ขอบคุณค่ะ”
มิคาเอลลูบผมสีแดงน้องสาวเพื่อนอย่างอ่อนโยน ทั้งเอ็นดู ก่อนจะมองทุกคนแล้วยักไหล่ เพราะเจ้าเด็กน้อยนั่งแกะช็อคโกแลตกินบนตักเขานั่นเอง
นี่แหละ...เด็กหญิงที่อยากเป็นผู้หญิง
****************************************
ความประหลาดใจก็เกิดขึ้น เมื่อมิคาเอลพาตัวเองมาส่งน้องสาวเพื่อนที่นิวยอร์คในวันกลับ ทำเอาเฮเลนยิ้มเล็กยิ้มน้อย ที่พี่ชายต่างสายเลือดยังเห็นความสำคัญของน้องสาวคนนี้
อิคารัสนั้นเห็นด้วยกับเพื่อน จึงมาด้วยเพราะเป็นห่วงน้อง ไม่อยากให้เดินทางกลับมาคนเดียว เขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนบอกในเมื่อตอนมาก็มาส่ง ตอนกลับก็ควรมาส่ง อีกทั้งไม่กระทบตารางเท่าไร ยังไงก็ต้องมาแสดงคอนเสิร์ตที่อเมริกาอยู่แล้ว
ทันทีที่ถึงสนามบิน พวกเขาก็ปิดหน้าปิดตาแล้วเดินไปขึ้นรถ โดยไม่มีใครเข้ามาวุ่นวาย เพราะมิคาเอลเป็นถึงหลานชายเจ้าของน้ำหอมที่ใหญ่แห่งหนึ่งในโลก
จนกระทั่งถึงพายแกลอรี่ ทุกคนก็โล่งใจ เมื่อยังไม่มีเหตุการณ์ใดสร้างความวุ่นวาย นับตั้งแต่เด็กหนุ่มทั้งสามเปิดเผยหน้าตาในคอนเสิร์ต ก็แทบจะเดินตามถนนแบบปกติไม่ได้อีก
คนที่หนักใจที่สุดดูจะเป็นปิแอร์ เนื่องจากทำให้เขารักษาความปลอดภัยได้ยากขึ้น ยังดีที่เด็กสามคนมักเลือกไปยังสถานที่ที่การดูแลความปลอดภัยเป็นไปได้ง่าย ด้วยความมีเอกลักษณ์ของสถานที่แห่งนั้นๆ เอง
“สวัสดีฮะ น้านอร์ธ วันนี้ไม่มีไปถ่ายรูปเหรอฮะ” มิคาเอลยกมือไหว้ตามวัฒนธรรม ก่อนจะโอบเอวปารีสที่กำลังยืนคิดเลขอยู่หลังเคาน์เตอร์ “ไงฮะ น้าปารีส”
“ตกใจ โธ่ มิคกี้นี่เอง ไพร์ดี้มาด้วย ว่าแต่อิกกี้ล่ะ” ปารีสก็ตกใจ เมื่อกำลังใช้สมาธิแล้วสะดุด ก่อนจะเห็นลูกสาววิ่งเข้ามาพร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ตามท้ายมาด้วยลูกชายที่มีกลิ่นบุหรี่ติดตัว “สูบบุหรี่อีกแล้ว เนี่ยเพราะนายแท้ๆ ลูกถึงได้สูบ”
“กรรม เง้อ ไหงมาลงที่กันได้ ลูกสูบเอง มาว่าเค้า” นอร์ธบ่นอย่างขำขัน ที่คุณภรรยาหาทางเล่นงานเขาจนได้ ก่อนจะคุยกับหลานชาย “เอาลูกสาวน้าไปเป็นเดือนๆ โตแล้วให้พ่อแม่มาขอนะ ว่าแต่ไพร์ดหรือมิคจะรับผิดชอบดีล่ะ โอ๊ย เมียจ๋า”
“ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อย ลูกสาวนะยะ ไม่ใช่สิ่งของ” ปารีสหันมาดุสามี ก่อนจะยิ้มให้หลานๆ “เหนื่อยกันไหมล่ะ เดี๋ยวให้เด็กหาน้ำให้ดื่มนะ อย่าเพิ่งกลับเลย คนยังไม่เยอะ คงไม่น่ารำคาญเท่าไร ขึ้นไปชั้นบนดีไหม จะได้ไม่ต้องกังวล”
“อย่าเลยฮะ ไม่เป็นไรเป็นการโปรโมทแกลอรี่ของป้าพายด้วยฮะ” ไพร์ดบอกแทนเพื่อน ก่อนจะหาที่นั่ง ตรงส่วนที่ลูกค้ามักใช้กัน
“แม่ฮะ คืนนี้ผมไปนอนที่บ้านมิคนะฮะ” อิคารัสบอกแม่ ก่อนจะโดนพ่อตบกะโหลกเข้าให้
“รู้ไหมว่าแม่เขาคิดถึง มาทีก็จะไปนอนบ้านเพื่อน คิดถึงใจแม่บ้างนะ ไม่ต้องไปหรอก นอนบ้านเนี่ยแหละ” นอร์ธตัดสินใจแทนลูกชาย แล้วหันไปยิ้มให้ภรรยา
“ใช่แล้วล่ะ นอนบ้านเถอะ ว่าแต่บ้านลุงนอร์ธมีรั้วรอบขอบชิดไหมฮะ ระวังปาปารัสซี่นะฮะ” มิคาเอลบอกรุ่นน้องแม่ด้วยความเป็นห่วง
“อย่าไปคิดมาก ถ้าบุกรุกก็ตำรวจ แต่ถ้าถ่ายนอกบ้านก็เรื่องของเขาเถอะ น้าติดตั้งม่านใหม่แล้วล่ะ รับรองว่านอนได้” นอร์ธบอกหลานชาย ก่อนจะปล่อยให้เด็กๆ นั่งอยู่ตรงหน้าล็อบบี้ที่เริ่มมีคนมายืนออแล้ว
“แม่ขา หนูโทรหาเจนีนกับโจก่อนนะ” เฮเลนหลบไปนั่งหลังเคาน์เตอร์ ก่อนจะยกโทรศัพท์หาเพื่อน และเมื่อยังไม่เปิดเทอม เธอก็เชื่อว่าเพื่อนคงไม่ไปไหน
ขณที่เด็กหนุ่มต่างก็ทำกิจกรรมของตัวเองอย่างเงียบๆ ขณะที่ ร.ป.ภ. ก็ต้องคอยดูไม่ให้คนที่ไม่ใช่ลูกค้าเข้ามารบกวนภายในแกลอรี่ ซึ่งคนก็มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั่งอยู่ที่นั่น
สักพักความโกลาหลก็เกิดขึ้น เมื่อการสื่อสารในยุคนี้รวดเร็วจนปิแอร์ต้องเข้ามาเตือน “กลับกันเถอะครับ คุณมิคาเอล”
มิคาเอลเงยหน้าขึ้น มองเห็นเด็กวัยรุ่นอยู่เต็มหน้ากระจก ก็เพียงยิ้มให้และพยักหน้าเล็กน้อย “ไปเถอะ ไพร์ด อิกกี้ นายจะอยู่กับพ่อแม่ที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวผมจะกลับไปทานมื้อค่ำที่บ้านนะฮะ แม่ อิซซี่จะไปกับพี่ไหม” อิคารรัสมองสถานการณ์แล้วไม่คิดว่าควรอยู่ต่อไป เพราะจะสร้างความวุ่นวายให้กับพ่อแม่มากกว่า
เฮเลนยังไม่วางสายจากการประชุมสายกับเพื่อนๆ แล้วก็โบกมือลาทุกคน “ไม่ค่ะ เดี๋ยวเจอกันเย็นนี้นะคะ บายๆ ค่ะ ไพร์ดี้ มิคกี้”
“อย่าลืมขอบคุณพี่เขาด้วยสิ ลูก เขามาส่งจากปารีสเลยนะ” นอร์ธเตือนลูกสาว แล้วก็ยิ้มเมื่อลูกสาวทำตาม ก่อนจะมาบอกลาหลานชายทั้งสอง “ไว้เจอกันนะ เห็นว่าพ่อแม่อยู่ที่แคลิฟลอร์เนียน่ะ บอกว่าหาความสงบหน่อย ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องพาปาปารัสซี่ไปหา ฮ่าๆๆ”
มิคาเอลหัวเราะตาม ก่อนจะอธิบาย “อย่างนี้ล่ะครับ พ่อแม่ผม ดีที่ยังไม่มีใครรู้ว่าพ่อแม่ไพร์ดเป็นใคร ตอนนี้ใครๆ ก็คิดว่าเป็นคู่แฝดผม คราวก่อนส่งวีดีโอกับภาพถ่ายไปให้ป้าพิมกับลุงเก่ง พวกเขาก็หัวเราะกันแล้วเฉยๆ บอกแต่ว่าคงต้องล้อมรั้วใหม่ แต่หวังว่าคนอื่นจะคิดแบบนั้นต่อไปนะฮะ”
“นั่นสิ ตอนนี้ใครก็คิดว่า มิคเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสจีน เพราะเดาๆ กันไป แต่เมื่อน่าเชื่อว่าจะดังได้ขนาดนี้นะเนี่ย เอาแค่นี้ก็พอแล้วนะ ถือว่าประสบความสำเร็จมากแล้วล่ะ น้าว่า” นอร์ธบอกอย่างชื่นชม
“โธ่ พ่อฮะ ผมหวังว่าสักวันจะได้รับเชิญไปงานแกรมมี่บ้าง พ่อก็จะเอาแค่นี้เหรอฮะ” อิคารัสพูดขำๆ
“ไปช้าๆ แต่อยู่นานน่ะดีกว่า แค่เป็นแฟชั่นนะลูก แล้วนี่ผลสอบว่าไงได้ไหม อิซซี่บอกว่าได้ แต่พ่อก็อยากจะรู้จากปากลูก” นอร์ธนึกได้ก็ถาม
“ใช่สิ แม่ก็ตื่นเต้น เห็นอิซซี่บอกอย่างนั้น แม่ก็ดีใจเหมือนกัน อยากให้แน่ใจหน่อย” ปารีสบอกลูกชายด้วยรอยยิ้มปลื้ม
“สงสัยน้าปารีสจะมั่นใจก็ตอนได้รับบิลเรียกเก็บเงินเสียมากกว่านะครับ” มิคาเอลพูดติดตลกและได้ผลเมื่อทุกคนต่างก็หัวเราะ “หรือว่าจะเป็นลมเพราะตัวศูนย์ในใบแจ้งหนี้ซะก็ไม่รู้”
“ครับแม่ กาเบรียลเช็คข่าวให้แล้ว ได้แน่นอนฮะ ได้แบบหวุดหวิดเลย ผมจะพยายามเรียนให้จบนะฮะ” อิคารัสบอกก่อนจะกอดหอมเพื่อบอกลา ทั้งยังกอดพ่อด้วย
มิคาเอลกับไพร์ดต่างก็รู้ว่าต้องฝูงชนออกไป แม้จะไม่มากเสียจนเดินไม่ได้ แต่สำหรับพวกเขาก็ถือว่าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง
****************************************
เสียงไล่คีย์ดังเรื่อยๆ เมื่อเขากำลังปรับสายให้ตึงพอดีกับที่ต้องการ ในเวลาที่เขานั่งอยู่ภายในห้องเพียงลำพังเพราะเบื่อกับเสียงจอแจของคนทั่วไป
หากไม่นานนักเขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นปิแอร์เดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ “คุณหนูแจ็คลีนครับ”
มิคาเอลวางกีตาร์เบสลงแล้วรีบรับสายน้องสาวสุดที่รักทันที “ไงจ๊ะ แจ็คที่รัก”
“แหม นึกว่าไม่รักน้องซะแล้ว” แจ็คลีนหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “ท่านพี่ต้องไปงานวันเกิดแคทเทอรรีนกับเคลย์ตันเป็นเพื่อนน้องนะคะ”
“อ่ะ พี่จะให้ปิแอร์ปฏิเสธอยู่พอดี แต่ได้สิ เพื่อน้องสาวคนเดียวของพี่ ทำอะไรได้ทั้งนั้น” มิคาเอลบอกน้องสาวโดยไม่ต้องถามเหตุผล
“พี่ไม่ถามเหตุผลเลยเหรอคะ” แจ็คลีนถามพี่ชายทั้งที่ไม่จำเป็นเลย
“พี่เชื่อว่าแจ็คมีเหตุผลนะ แล้วพี่ก็ไม่ไว้ใจให้นายเคลย์ตันเข้าใกล้น้องด้วย พี่ไม่ชอบสายตาที่มองน้องเท่าไร” มิคาเอลมองสายตานั้นออก แล้วยิ่งเวลาที่เคลย์ตันหยุดรถมองเขาอย่างดูถูกที่ข้างถนน วันที่ไปซื้อช็อกโกแล็ตให้เฮเลน
วันนั้นเขาจึงหงุดหงิดใส่เพื่อน...ตอนที่เพื่อนหาเรื่องน้องสาว
“น้องก็ไม่ชอบท่าทีของแคทเทอรีนเท่าไรเหมือนกัน น้องไม่ต้องการให้พี่เลือกแคทเทอรีนมาเป็นพี่สะใภ้ค่ะ” แจ็คลีนบอกอย่างชัดเจน เพราะโดนมองอย่างดูถูกไม่น้อยเช่นกัน เพียงเพราะเธอชอบอ่านหนังสือมากกว่าคุยไร้สาระเรื่องแฟชั่น
เธอชอบช็อปปิ้ง แต่กับคนที่ชอบพอกันเท่านั้น เรื่องจ่ายเงินเธอก็ไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน หากไม่เคยดูถูกเงิน เพราะลุงพอลเคยสอนไว้ คนเราเกิดมาต้องเป็นนายเงินไม่ใช่ให้เงินเป็นนายเรา
มิคาเอลหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะบอกน้องสาวอย่างเอ็นดู “พี่ไม่หาเรื่องใส่ตัวแบบนั้นหรอกน้องสาวพี่ พี่ไม่อยากได้คนมาคอยบอกแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนกัน แค่ทานอาหารกลางวันด้วยกันมื้อเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ”
“นั่นสิคะ น้องก็ไม่ชอบเหมือนกัน เคลย์ตันชอบชวนไปบ้านพักตามลำพังด้วยนะคะ ใครจะไป ก็รู้อยู่ว่าผู้ชายชวนไปตามลำพัง มันจะจบยังไง พี่ๆ ก็ชอบเตือนตลอดอยู่แล้ว ดีจังมีพี่ชายเจ้าชู้ทีเดียวสามคน” แจ็คลีนรู้ว่าพี่ชายไม่ปิดบัง ถึงจะชอบพูดอ้อมๆ ยิ่งแม่แล้วไม่ต้องพูดถึง เตือนตรงๆ ตลอดแบบไม่ต้องกลัวอาย
“เฮ้อ ดีแล้ว ว่าแต่แม่บอกให้ไปงานวันเกิดแฝดนี่เหรอ” มิคาเอลถามน้องสาวด้วยความประหลาดใจ เพราะแม่แทบจะไม่เคยเข้ามาวุ่นวายกับการตัดสินใจของลูกๆ นานแล้ว
“ท่านพี่ก็น่าจะรู้ว่าแม่น่ะไม่สนใจเรื่องยิบย่อยแบบนี้หรอกค่ะ แต่น้องรู้มาว่าโธมัสกับลอเรตต้าเป็นคนกว้างขวางในวงการธุรกิจที่อเมริกา ก็อยากจะรู้จักเอาไว้บ้าง เผื่อวันหน้าได้ขอความช่วยเหลือ อีกอย่างการที่จะอยู่รอดในสังคมได้ ต้องรู้จักเข้าสังคมกับคนที่ไม่ชอบค่ะ เป็นแบบฝึกหัดที่ดีพอควร จึงค่อยคุ้มค่าเครื่องบินไปอเมริกาหน่อย จัดที่ฟลอริด้าค่ะ เจอกันที่นั่นนะคะ เดี๋ยวให้เบนคุยรายละเอียดกับปิแอร์เอาเอง น้องกับท่านพี่จะได้พักที่เดียวกัน” แจ็คลีนบอกพี่ชาย ก่อนพูดคุยอีกเล็กน้อยตามประสาน้องสาวขี้อ้อน แล้วค่อยวางสาย
มิคาเอลนึกถึงกิริยาของเคลย์ตันที่มีต่อเขาก็รู้สึกเซ็งพอดู หากเมื่อรับปากน้องสาวแล้วก็คงต้องไป ฝาแฝดนั่นนิสัยคงแย่เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นน้องสาวเขาคงชอบไปแล้ว
****************************************
เสียงผู้คนจอแจไปทั่วห้าง เด็กหนุ่มสามคนสวมหมวกปิดบังหน้า พร้อมสวมแว่นตาดำ ส่วนคนผมยาวก็ถักเปียเอาไว้ซ่อนอยู่ในเสื้อแจ็คเก็ตเพื่ออำพรางตัว
“อิซซี่จะซื้ออะไรก็รีบๆ หน่อยสิ พี่จะไปเล่นเกมนะ” อิคารัสเร่งน้องสาวที่ชวนมาซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่ โดยเอาเกมมาเป็นข้ออ้าง
หลังจากทั้งสามเจอแฟนเพลงไล่รุมทึ้งก็เกรงๆ นิดๆ เพราะเขาโดนดึงผมไปหนึ่งกระจุก ตอนไปส่งน้องที่โรงเรียน ส่วนมิคาเอลนั้นรีบถักเปียเก็บอย่างดี เพราะโดนกระชากผมด้วย ยังดีที่ไม่หลุดไป ขณะที่ไพร์ดโดนข่วนแขนจนเป็นแผล
“อิกกี้ก็ ของขวัญให้แม่นะ ก็ต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ เลือกสิ” เฮเลนจูงมือเพื่อนอีกสองคนไว้ แล้วเดินนำไปยังร้านเครื่องประดับราคาแพง เนื่องจากพี่ชายทั้งสามรับอาสาช่วยจ่าย ทั้งยังแจ็คลีนที่โอนเงินมาล่วงหน้าให้มิคาเอลแล้ว
หากพอเฮเลนจะออกมาซื้อ ก็ขู่บังคับพี่ชายให้ออกมาซื้อด้วยกัน ทั้งที่อิคารัสไม่อยากออกมาเดินตามถนน จึงไปลากเอาเพื่อนอีกสองคนมาเดินด้วย
เด็กหนุ่มทั้งสามคนต้องส่ายหน้าไปมา เมื่อรอเด็กหญิงทั้งสามช่วยกันเลือกอย่างละเอียด จากร้านนั้นไปร้านนี้ ก็ยังไม่เลือกสักทีว่าจะเอาอะไรแน่ ทำให้เด็กหนุ่มต้องถอนหายใจยาวๆ
“ร้านโน้นคนเยอะจังเลยอิซซี่ ไปร้านโน้นกันเถอะ” เจนีนจูงมือเพื่อนไปยังร้านนั้นแทบจะทันที ขณะที่โจเซฟีนดูจะไม่สู้คนจำนวนมากๆ เท่าไรนัก จึงถอยมายืนรอกับเด็กหนุ่มทั้งสาม
“สงสัยอิซซี่จะติดนิสัยนักช็อปมาจากแจ็ค แถม เจนีนก็ท่าทางจะเป็นนักช็อปตัวยงเหมือนกันนะเนี่ย” อิคารัสบ่นกับเพื่อน ขณะดึงหมวกพยายามปิดหน้า
โจเซฟีนหัวเราะเบาๆ อย่างเห็นด้วย ก่อนจะหันไปมองคนหน้าเหมือนพายทั้งสองคน แล้วอมยิ้มนิดๆ สิ่งที่น่าสนใจของการมาเที่ยวในครั้งนี้ ก็เพียงได้เห็นคนหน้าเหมือนพายตั้งสองคนมากกว่า
มิคาเอลหันมามองก่อนเพื่อน จึงสบตาเด็กหญิงพอดี จึงยิ้มให้ หากโจเซฟีนยังงอนเรื่องเดิมอยู่ จึงเชิดใส่เขาแล้วหันไปอีกทาง
มิคาเอลได้แต่ส่ายหน้ากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แถม เพื่อนรุ่นเด็กคนนี้ยังง้อยากกว่าน้องสาวเพื่อนอีกด้วย นอกจากเพื่อนเขาสองคน เธอก็ไม่ยอมพูดกับเขาอีก
อิคารัสส่ายหน้าช้าๆ ยังดีที่ไม่มีคนคอยจ้องหน้าพวกเขา นึกๆ แล้วก็คิดถึงสมัยก่อน ตอนเขาเปิดตัวเพลงแรก ทุกอย่างถูกเก็บไว้เป็นความลับ มีเพียงเสียงเพลงเท่านั้นที่ออกสู่โลกบันเทิง
เขาอึดอัดอยากจะออกหน้าสู่ทุกอย่าง แต่เพราะข้อตกลงระหว่างผู้ปกครอง และเป็นช่องทางที่ดีเพื่อให้เด็กวัยสิบห้าได้เก็บตัวใช้ชีวิตตามปกติ ทว่าเสียงเรียกร้องของสื่อกับแฟนเพลงก็เรียกร้องเสียจนต้องหาโอกาสเปิดตัว
ยุคที่ข่าวสารถึงกัน ทำให้คนรู้อย่างรวดเร็วว่ามิคาเอลเป็นใคร ยิ่งมีคนสนใจมากกว่าเดิม เพราะไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นลูกชายของนักดนตรีชื่อดังระดับโลก แม้จะไม่ได้ให้ชื่อไป ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นกับภาพข่าวในงานสังคม เอามาเทียบกันก็รู้ได้ในทันที
“เฮ้ย อยากสูบบุหรี่ว่ะ” อิคารัสหันไปบอกเพื่อน
“ไม่ต้องไป บอกแล้วว่าถ้าใจไม่แข็ง ไม่ต้องลอง ลองแล้วจะติด” ไพร์ดสั่งเพื่อนให้อดทน
อิคารัสก็ได้แต่กระแทกลมหายใจ แล้วนั่งลงที่เดิม ก่อนจะหันไปคุยกับมิคาเอล “ทำไมไพร์ดถึงชอบเข้มงวดแบบนี้วะ แค่สูบบุหรี่จะอะไรหนักหนา”
มิคาเอลหัวเราะเมื่อฟังที่เพื่อนพูด ก่อนจะตบกะโหลกเพื่อนเบาๆ “ไพร์ดพูดถูกนะ นายมันใจอ่อน ความอดทนก็อ่อน ก็ไม่น่าจะไปลองบุหรี่ ก็รู้อยู่ว่ายังไงก็ติด”
“โหย พวกนายไม่ติดได้ไงวะ” อิคารัสส่ายหน้าช้าๆ
“ก็ถ้าอยากก็ต้องรู้ว่าไม่ควรสูบ ถ้าอยากแล้วยังบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แสดงว่าคงเลิกยาก พวกฉันก็เลยสูบแค่พอผ่านๆ ไม่ได้สูดเข้าไปเต็มๆ เพราะพ่อก็บอกไว้แล้ว เมื่อก่อนแม่ฉันสูบบุหรี่จัดมาก พอฉันอายุสิบสาม พ่อก็เลยบอกว่าฉันไม่ควรสูบ เพราะแม้แต่คนที่เคยสูบจัดอย่างแม่ฉันเลิก แสดงว่าต้องไม่ดีแน่” มิคาเอลพูดตามเหตุผล แม้เขาจะเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง แต่การเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิดของพ่อแม่ทำให้เขารู้ดีว่า...คำพูดไหนควรเชื่อหรือไม่ควรเชื่อ
“ส่วนฉัน พ่อแม่ไม่สูบสักคน ที่สูบก็เพราะต้องเข้าสังคม สูบก็ไม่สูดเข้าปอดหรอก สูบอย่างที่มิคว่าน่ะแหละ” ไพร์ดบอกเพื่อนแล้วยักไหล่ช้าๆ “เอ้อ เดี๋ยวเข้าไปดูสองสาวนั่นหน่อยดีกว่า ป่านนี้ยังไม่ได้ของขวัญอีก เราออกมานานแล้วเดี๋ยวต้องกลับไปซ้อมเพลงอีกนะ”
เพื่อนอีกสองคนพยักหน้า ก่อนอิคารัสทอดตัวลงพิงพนัก แล้วเอาหมวกปิดหน้าเพื่อหลับ ขณะที่โจเซฟีนนั่งนิ่งไม่รู้ควรตามเพื่อนไปไหม พอตัดสินใจแล้วเดินก็ถูกมิคาเอลจับข้อมือเอาไว้
“ถามจริงๆ พี่จะต้องขอโทษยังไงถึงจะหายงอนน่ะ” มิคาเอลถามเด็กหญิงขี้งอน
“ก็ไม่มีอะไรต้องงอนนี่คะ” โจเซฟีนพยายามสะบัดมือให้หลุด
“รู้ไหมว่าคนเรานะ จะงอนก็ควรจะมีเหตุผล เรียนหลักจิตวิทยาจากพ่อแม่มาก็ต้องรู้จักละวางบ้างสิ รู้ไหมว่าคนที่ย้ำคิดย้ำทำเนี่ยนะ จะเป็นบ่อเกิดอาการทางจิตนะ” มิคาเอลบอกตามที่รู้มา
โจเซฟีนฟังแล้วแทนที่จะโกรธ กลับหัวเราะแล้วค้อนเขาเข้าให้ ก่อนจะพูดขึ้น “หนูมีพ่อแม่เป็นจิตแพทย์พอแล้วค่ะ ไม่ต้องมีเพื่อนเป็นจิตแพทย์ด้วยหรอก”
มิคาเอลค่อยหัวเราะออก ก่อนจะตบที่นั่งข้างๆ ให้เด็กหญิงจอมเครียดนั่งข้างๆ “งั้นแสดงว่าหายโกรธแล้ว”
โจเซฟีนนั่งลงข้างๆ แล้วพูดด้วยอย่างดี “ไม่ได้โกรธนานแล้วค่ะ แต่พวกพี่ๆ ชอบว่าพวกเราเป็นเด็กนี่คะ”
เสียงกรนเบาๆ ดังอยู่ข้างๆ มิคาเอล ทำให้เขาต้องหัวเราะ เพราะเพื่อนกำลังหลับอย่างสบายอารมณ์ เขานึกสนุกจึงแกล้งเพื่อนด้วยการฟาดเข้าให้แรงๆ ทำให้อิคารัสตกใจตื่นและไม่ทันระวัง หมวกหล่นลงไปที่สระชั้นล่าง
“มิคกี้ นายนี่มัน” อิคารัสหันมาโวยวายใส่เพื่อน ก่อนจะได้สติเพราะเสียงเขาดังมากจนคนหันมามอง แล้วไม่นานนักเสียงกรี๊ดก็ดังกว่าเสียงเค้า
“อัศวินดำ” แฟนเพลงคนหนึ่งจำอิคารัสได้ ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ซึ่งกำลังปิดหน้าปิดตา ดึงหมวกอยู่นั่น ก่อนจะกรีดร้อง “มิคาเอล กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!”
มิคาเอลส่ายหน้าช้าๆ แล้วหาทางทิ้งเพื่อน โดนจูงมือโจเซฟีนไปอีกทาง แต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะมีแฟนเพลงคนหนึ่งดันเข้ามาแล้วดึงแขนเขาเอาไว้ ก่อนอีกคนรุมเข้ามาจนเขาต้องปล่อยมือจากโจเซฟีน
ไม่นานนักคนก็รุมเข้ามาเรื่อยๆ จนโจเซฟีนโดนผลักออกไปเรื่อยๆ แต่เพราะคนมากแบบฉับพลันทำให้โจเซฟีนพยายามดีดตัวเพื่อหลบจากการถูกเบียดแต่กลายเป็นโดนเบียดจนตกจากขอบกันระเบียบ ตกลงไปเสียงดังตูม
มิคาเอลได้ยินก็ตกใจ คิดว่าแฟนเพลงคงได้รับอันตราย จึงหาทางหลีกจนพ้น ก่อนจะกระโดดจากระเบียงอีกคน เพื่อลงไปช่วยในสระน้ำ ยังดีที่แฟนเพลงคนนั้นไม่ตกลงไปโดนขอบสระ แต่ตกลงไปในน้ำ
เมื่อช่วยขึ้นมาก็เห็นเป็นโจเซฟีน ซึ่งสลบไปแล้ว เขาก็พาขึ้นมาแล้วช่วยผายปอดทางปากจนสำลักน้ำออกมา เขายกมือให้เพื่อนที่ชะโงกออกมาจากข้างบน
อิคารัสหันไปมองแฟนเพลงต้นเหตุ ก่อนจะตะโกนขอทางเพื่อลงไปข้างล่าง และดูอาการของโจเซฟีน โดยส่ายหน้าไม่ให้เพื่อนที่อยู่ในร้านออกมา
ไพร์ดเห็นความวุ่นวายก็รีบพาน้องสาวเพื่อนกับเพื่อนน้องสาวออกไปอย่างเงียบๆ ขณะที่มิคาเอลรับผ้าห่มที่ยามนำมาให้ ห่มตัวโจเซฟีนแล้วอุ้มไว้ แล้วหนีไปอีกทาง ก่อนที่แฟนเพลงจะตามมาได้ทัน รีบขึ้นรถที่ปิแอร์ขับมารอแล้วไปโรงพยาบาลทันที ขณะที่อิคารัสก็นึกได้ ล่อหลอกแฟนเพลงไปอีกทาง ก่อนจะหาทางกลับบ้านเองจนได้
****************************************
สุขสันต์วันแม่ค่ะ
มาดึกแต่ก็มานะคะ
วันนี้อากาศอึมครึม แต่จิตใจผ่องใส
รักทุกคนที่เป็นแม่ และรักแม่ของทุกคนนะคะ ^^
ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ
คุณ kaeka --- ฮ่าๆ นอร์ธถนอมน้ำใจภรรเมียด้วยการเกรงใจเมียค่ะ อิอิ
คุณ หนอนฮับ --- สู้ๆ ด้วยกันนะคะ
คุณ maplezaa --- ฮ่าๆ คงยากหน่อย เพราะเฮียแกแมนหนัก แต่ไม่เท่าแม่ อิอิ
คุณ XaWarZd --- ใช่แล้วค่ะ เราจะโต เราจะโต (ยาวแล้วนะคะ)
คุณ ตุ๊งแช่ --- อิอิ เพศเดียวกันเขม่นกันค่ะ อิอิ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ส.ค. 2554, 21:37:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ส.ค. 2554, 02:04:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1898
| << LRock ตอนที่ 5 | LRock ตอนที่ 7 >> |
maplezaa 12 ส.ค. 2554, 22:27:48 น.
กี๊ซซซซ ตอนใหม่ๆๆ พี่ค่ะๆๆ มันซ้ำกันด้วยอ่ะค่ะ
กี๊ซซซซ ตอนใหม่ๆๆ พี่ค่ะๆๆ มันซ้ำกันด้วยอ่ะค่ะ
เพลิงวารี 13 ส.ค. 2554, 01:49:12 น.
แก้แล้วนะคะ อิอิ ขอบคุณที่บอกค่ะ
แก้แล้วนะคะ อิอิ ขอบคุณที่บอกค่ะ
XaWarZd 13 ส.ค. 2554, 12:46:18 น.
สงสารโจเซฟีน อ่ะ ตกน้ำไปจะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย
สงสารโจเซฟีน อ่ะ ตกน้ำไปจะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย
anOO 13 ส.ค. 2554, 15:13:43 น.
มิคกะโจ คู่นี้น่าจะชัวร์สุด
มิคกะโจ คู่นี้น่าจะชัวร์สุด
kaeka 13 ส.ค. 2554, 15:37:22 น.
มิคนี่แบบว่าหนุ่มน้อยน่าหมายปองมากๆคร้า อิอิ
มิคนี่แบบว่าหนุ่มน้อยน่าหมายปองมากๆคร้า อิอิ
ตุ๊งแช่ 14 ส.ค. 2554, 10:45:29 น.
รุ่นลูกนี่ ยุ่งกว่ารุ่นพ่อรุ่นแม่แหงๆ
รุ่นลูกนี่ ยุ่งกว่ารุ่นพ่อรุ่นแม่แหงๆ
tuktuk 15 ส.ค. 2554, 10:45:19 น.
การเห็นหรือรู้ว่าคนเรารักและห่วงใยกันมันรู้สึกดีเนอะ...
การเห็นหรือรู้ว่าคนเรารักและห่วงใยกันมันรู้สึกดีเนอะ...