ความทรงจำใต้ผืนทราย
หนึ่งรัก สองภพ คำสัญญา และการรอคอย
พระองค์-ฟาโรห์แห่งอียิปต์ และ นาง-สตรีผู้เสียความทรงจำ
สิ่งใดหนอนำทั้งสองมาพบกัน ...มันคือ โชคชะตา หรือ ความผูกพัน
พระองค์-ฟาโรห์แห่งอียิปต์ และ นาง-สตรีผู้เสียความทรงจำ
สิ่งใดหนอนำทั้งสองมาพบกัน ...มันคือ โชคชะตา หรือ ความผูกพัน
Tags: อียิปต์ ฟาโรห์ ย้อนยุค ทะเลทราย ความทรงจำ
ตอน: ตอนที่ 1 (1)
ดเจอร์ตี, อียิปต์, ปีที่ 8 รัชสมัยฟาโรห์เมรเรนฮอร์ซีซิส
แสงแดดที่กำลังแผดจ้าสะท้อนกับแม่น้ำจนดูราวกับเป็นสายธารแห่งอัญมณีที่ไหลพาดผ่านทะเลทรายอันแห้งผากไปจนไกลสุดลูกหูลูกตา สองฟากฝั่งเป็นผืนดินสีดำอันเป็นแหล่งกำเนิดพืชพรรณนานาชนิด มอบชีวิตแก่ทุกสรรพสิ่งริมฝั่งน้ำมาอย่างยาวนาน
ฟาโรห์เมรเรนฮอร์ซีซิสทรงวางพระบาทลงบนผืนหญ้าเฉอะแฉะริมตลิ่ง ดินโคลนสีดำเปื้อนอาบไปถึงข้อพระบาท แต่พระองค์มิได้ใส่พระทัยนัก ภายใต้ภูษายาวถึงเข่าสีขาวกลางเก่ากลางใหม่กับเครื่องประดับเพียงไม่กี่ชิ้น เมื่อมองเพียงผิวเผินอยู่ไกล ๆ ก็แทบไม่ต่างกับคนทั่วไป ทว่า หากมีใครสักคนลองหยุดพิจารณาเพียงเล็กน้อยก็จะพบว่าลักษณะการยืนบนสองขาอันมั่นคง หลังตรง กอดอก และใบหน้าเชิดขึ้นคล้ายจะมองฟ้าในขณะที่ดวงตาหลุบทอดลงต่ำเช่นนี้ อย่างไรก็ยังดูแตกต่าง ยังดีที่ตรงนั้นไม่มีใครสนใจหยุดพิจารณา
พื้นที่โล่งกว้างโดยรอบ หากไม่ถูกปล่อยให้รกร้างก็เริ่มเต็มไปด้วยต้นข้าวสีเขียวขจี ในช่วงกลางฤดูเพเรตหรือฤดูเพาะปลูกเช่นนี้ ชาวนาคงเริ่มใจชื้นขึ้นเมื่อมองเห็นผลผลิตที่จะเก็บเกี่ยวได้ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ด้วยหวังจะเห็นความอุดมสมบูรณ์กลับมาเยือนอียิปต์ แผ่นดินดำอันยิ่งใหญ่แห่งนี้อีกครั้ง
หากแต่ ผู้เป็นเจ้าของแผ่นดินที่กำลังยืนพรางองค์อยู่ริมตลิ่งกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น น้ำในฤดูอัคเคตหรือฤดูน้ำหลากที่ผ่านมานั้นน้อยกว่าที่ควรจะเป็น ทำให้การเพาะปลูกในพื้นที่ห่างฝั่งล้มเหลว ในขณะที่ปีก่อนหน้า น้ำกลับมามากจนเกินไป พื้นที่เพาะปลูกริมฝั่งจึงล้มเหลวเช่นเดียวกัน
ใครไม่รู้ แต่พระองค์รู้ หากไม่เตรียมการให้ดี อาหารอาจขาดแคลนในไม่ช้า
ทรงก้มลงวักน้ำล้างพระพักต์ ก่อนเดินกลับไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งผูกอาชาตัวโปรดไว้ ครั้นได้พิงพระเศียรกับต้นไม้จึงเพิ่งรู้สึกถึงความเมื่อยล้า เมื่อสองวันก่อนพระองค์ได้เดินทางจากนครหลวงวาเสต ไปยังเมืองเนเคน เพื่อสักการะเทพเจ้าฮอรัส แต่หลังจากนั้นแล้ว ความรู้สึกบางอย่างก็บอกพระองค์ว่า ควรหาเวลาอยู่เงียบ ๆ เสียบ้าง และนั่นก็เป็นแรงจูงใจให้ทรงนึกสนุก ชวนองครักษ์คนสนิทลอบขี่ม้าออกมาดักรอขบวนเสด็จยังดเจอร์ตีแห่งนี้
หาก นั่นยังไม่พอ เมื่อความ ‘สนุก’ จริง ๆ ของพระองค์คือการได้แยกจากองครักษ์ออกมาเพียงลำพัง ความเดียวดายอาจทำให้คนรู้สึกเหงา แต่บางครั้ง มันก็มอบความสงบให้อย่างที่คนโหยหาเช่นกัน
ทรงแหงนพระพักต์มองฟ้าผ่านใบไม้หนาเบื้องบน พ่นพระปัสสาสะออกมาราวกับจะสลัดความเหนื่อยอ่อนทั้งปวง กิ่งไม้น้อยใหญ่ขยับไหวคล้ายจะตอบรับและมอบลมเย็นให้คล้ายจะปลอบประโลม ทรงหลับพระเนตรลงในที่สุด เวลานี้กระมังที่พระองค์จะได้ผ่อนคลายลงบ้าง ...หรือจะเป็นเวลาเช่นนี้แล ที่ทรงรู้สึกราวกับมีทวยเทพมาดลพระทัยให้ได้สัมผัสเพียงลำพัง
พระองค์มิได้หลับ แต่ทรงปิดพระเนตรนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปแค่ไหนแล้ว กระทั่งความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามารบกวนจนต้องลืมพระเนตรขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทรงเดินกลับไปริมแม่น้ำหมายจะล้างพระพักต์ให้สดชื่นอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องแปลกพระทัยหนัก แม่น้ำเบื้องหน้าแม้ไหลแรงภายในแต่เหนือผิวน้ำที่ควรสงบกลับกลายเป็นกระแสน้ำวนเล็ก ๆ ที่ก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ
...จระเข้รึ ? ไม่ใช่...
ฟาโรห์ทรงดึงเคเพช มากุมกระชับมั่น น้ำวนได้ขยายวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ตีวงอย่างประหลาด ไหลเคลื่อนมาใกล้เกินกว่าจะละสายตากลับหลัง พระเนตรสีดำสนิทจึงจ้องสายน้ำไม่วาง กล้ามเนื้อทุกส่วนเขม็งเกลียวเตรียมขยับ ไม่ว่ามันคืออะไร พระองค์พร้อมเผชิญ
พรวด !
ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งพุ่งขึ้นจากน้ำ นางชูแขนขอความช่วยเหลือแล้วจมหายไป ก่อนกระเสือกกระสนขึ้นมาอีก ฟาโรห์ทรงตะลึงกับภาพที่ปรากฏ นั่นมิใช่สิ่งใด ๆ ที่พระองค์คาดการณ์ เมื่อหญิงสาวผู้นั้นตะกายขึ้นมาอีกครั้งและจมหายไป พระองค์ก็ทรงวิ่งย่ำโคลนเพื่อกระโจนลงไปในน้ำ ดึงนางขึ้นมาและรีบนำนางวางลงกับพื้นริ่มตลิ่ง ช่วยกดน้ำออกจากปอดและท้องทันที เมื่อน้ำก้อนใหญ่ออกมาจากปาก นางก็กระแอมไอพยายามหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนทิ้งตัวลงอย่างสิ้นแรง
“เจ้า เป็นอย่างไร” ทรงถามร้อนรน ปลายพระเนตรตวัดกลับไปมองแม่น้ำผืนใหญ่ น้ำวนได้หายไปแล้ว
ทรงหันกลับมามองนางอีกครั้ง ร่างของนางเปียกปอนและป้อแป้เต็มที สองหัตถ์แกร่งเขย่าร่างอ่อนแรงเบา ๆ
“เจ้า ไหวหรือไม่”
ทว่าคำตอบของนางคือตาที่ปิดสนิท และสิ้นสติไป
ฟาโรห์ทรงพยายามเขย่าร่างของนางอีกครั้ง แต่หญิงสาวดูจะไม่รู้สึกตัวโดยสิ้นเชิง ร่างเปียกปอนของนางบัดนี้เต็มไปด้วยโคลนสีดำทำให้เจ้าตัวดูยิ่งน่าเวทนา อดนึกตำหนิองค์เองไม่ได้ที่รีบวางนางไว้กับริมตลิ่งตรงนี้ ที่สุดจึงต้องช้อนร่างของนางอุ้มขึ้นไปพักไว้ที่ต้นไม้ใหญ่
เมื่อวางร่างหญิงสาวลงได้ก็ทรงรีบนำผ้าคลุมของพระองค์มาคลุมร่างนางไว้ แต่หลังจากนั้นแล้วองค์ฟาโรห์ก็ได้แต่เดินวนไปมาอยู่ครู่ใหญ่ พินิจดูแล้วก็เห็นว่าเจ้าของร่างเปียกปอนนั้นไม่มีท่าจะรู้สึกตัวในระยะอันใกล้แต่ประการใด ที่สุดก็ทรงทรุดนั่งและเพ่งดูคนที่กำลังสิ้นสติอย่างเต็มพระเนตร นางดูแตกต่าง ไม่ใช่คนอียิปต์ ผิวสีอ่อน ผมสีดำยาว ใบหน้าได้รูปสวย พวงแก้มใสเต็มอิ่ม จมูกปลายกลมมีสันแต่ไม่โด่งสูง ริมฝีปากอวบอิ่ม ดวงตาปิดสนิทมีขนตาเรียงสวย ทุกอย่างบนใบหน้าดูเล็กแต่อิ่มเอิบ เมื่อมารวมกันจึงทั้งดูแปลกตาและน่ามอง
...น่ามอง จนราวกับจะสามารถสะกดสายพระเนตรไว้ให้ไม่อาจละได้
เมื่อรู้สึกองค์ ฟาโรห์ก็ทรงรีบสะบัดพระพักต์ไปทางอื่นราวกับจะไล่ความคิดขององค์เอง แม้พระองค์เป็นฟาโรห์ และนางไม่รู้สึกตัว แต่ก็มิใช่เหตุผลที่จะฉกฉวยเป็นโอกาสชื่นชมความงามของนาง
พลันก็ทรงสังเกตเห็นว่านางสวมแหวนวงหนึ่งอยู่ เมื่อก้มลงมองใกล้ ๆ ก็พบเป็นแหวนเงินคาดกลางด้วยทองคำ หัวแหวนเป็นรูปพระพักต์ของเทพีฮาเธอร์ในภาคสตรีมีใบหูเป็นวัว พระพักต์ทำจากทองและพระเกศาทำจากเงิน ทรงฉงนพระทัยนัก เพราะทองและเงินนั้นเป็นของสูงค่า
...แล้วนางเป็นบุตรสาวบ้านไหนกันนี่ จึงมีแหวนล้ำค่าเช่นนี้อยู่ติดกาย...
ทรงจับมือของนางขึ้นมาใกล้เพื่อทอดพระเนตรมองแหวนให้ชัดเจนก่อนหันมองเจ้าของแหวนอีกครั้ง แล้วก็เกิดความรู้สึกอ่อนหวานระคนหวั่นไหวขึ้นอย่างยากอธิบาย มันเป็นความรู้สึกคุ้นเคยที่ก่อให้เกิดรอยอุ่นจางขึ้นในพระทัยอย่างแปลกประหลาด
ครั้นแล้วก็ทรงถอนพระปัสสาสะราวกับจะตำหนิองค์เอง ก่อนตัดสินพระทัยอุ้มหญิงสาวขึ้นม้าเพื่อควบออกไปสู่ย่านอาศัย
เพราะดูรูปการณ์แล้ว ไม่ว่าอย่างไร นางต้องได้รับความช่วยเหลือที่มากกว่านี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แสงแดดที่กำลังแผดจ้าสะท้อนกับแม่น้ำจนดูราวกับเป็นสายธารแห่งอัญมณีที่ไหลพาดผ่านทะเลทรายอันแห้งผากไปจนไกลสุดลูกหูลูกตา สองฟากฝั่งเป็นผืนดินสีดำอันเป็นแหล่งกำเนิดพืชพรรณนานาชนิด มอบชีวิตแก่ทุกสรรพสิ่งริมฝั่งน้ำมาอย่างยาวนาน
ฟาโรห์เมรเรนฮอร์ซีซิสทรงวางพระบาทลงบนผืนหญ้าเฉอะแฉะริมตลิ่ง ดินโคลนสีดำเปื้อนอาบไปถึงข้อพระบาท แต่พระองค์มิได้ใส่พระทัยนัก ภายใต้ภูษายาวถึงเข่าสีขาวกลางเก่ากลางใหม่กับเครื่องประดับเพียงไม่กี่ชิ้น เมื่อมองเพียงผิวเผินอยู่ไกล ๆ ก็แทบไม่ต่างกับคนทั่วไป ทว่า หากมีใครสักคนลองหยุดพิจารณาเพียงเล็กน้อยก็จะพบว่าลักษณะการยืนบนสองขาอันมั่นคง หลังตรง กอดอก และใบหน้าเชิดขึ้นคล้ายจะมองฟ้าในขณะที่ดวงตาหลุบทอดลงต่ำเช่นนี้ อย่างไรก็ยังดูแตกต่าง ยังดีที่ตรงนั้นไม่มีใครสนใจหยุดพิจารณา
พื้นที่โล่งกว้างโดยรอบ หากไม่ถูกปล่อยให้รกร้างก็เริ่มเต็มไปด้วยต้นข้าวสีเขียวขจี ในช่วงกลางฤดูเพเรตหรือฤดูเพาะปลูกเช่นนี้ ชาวนาคงเริ่มใจชื้นขึ้นเมื่อมองเห็นผลผลิตที่จะเก็บเกี่ยวได้ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ด้วยหวังจะเห็นความอุดมสมบูรณ์กลับมาเยือนอียิปต์ แผ่นดินดำอันยิ่งใหญ่แห่งนี้อีกครั้ง
หากแต่ ผู้เป็นเจ้าของแผ่นดินที่กำลังยืนพรางองค์อยู่ริมตลิ่งกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น น้ำในฤดูอัคเคตหรือฤดูน้ำหลากที่ผ่านมานั้นน้อยกว่าที่ควรจะเป็น ทำให้การเพาะปลูกในพื้นที่ห่างฝั่งล้มเหลว ในขณะที่ปีก่อนหน้า น้ำกลับมามากจนเกินไป พื้นที่เพาะปลูกริมฝั่งจึงล้มเหลวเช่นเดียวกัน
ใครไม่รู้ แต่พระองค์รู้ หากไม่เตรียมการให้ดี อาหารอาจขาดแคลนในไม่ช้า
ทรงก้มลงวักน้ำล้างพระพักต์ ก่อนเดินกลับไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งผูกอาชาตัวโปรดไว้ ครั้นได้พิงพระเศียรกับต้นไม้จึงเพิ่งรู้สึกถึงความเมื่อยล้า เมื่อสองวันก่อนพระองค์ได้เดินทางจากนครหลวงวาเสต ไปยังเมืองเนเคน เพื่อสักการะเทพเจ้าฮอรัส แต่หลังจากนั้นแล้ว ความรู้สึกบางอย่างก็บอกพระองค์ว่า ควรหาเวลาอยู่เงียบ ๆ เสียบ้าง และนั่นก็เป็นแรงจูงใจให้ทรงนึกสนุก ชวนองครักษ์คนสนิทลอบขี่ม้าออกมาดักรอขบวนเสด็จยังดเจอร์ตีแห่งนี้
หาก นั่นยังไม่พอ เมื่อความ ‘สนุก’ จริง ๆ ของพระองค์คือการได้แยกจากองครักษ์ออกมาเพียงลำพัง ความเดียวดายอาจทำให้คนรู้สึกเหงา แต่บางครั้ง มันก็มอบความสงบให้อย่างที่คนโหยหาเช่นกัน
ทรงแหงนพระพักต์มองฟ้าผ่านใบไม้หนาเบื้องบน พ่นพระปัสสาสะออกมาราวกับจะสลัดความเหนื่อยอ่อนทั้งปวง กิ่งไม้น้อยใหญ่ขยับไหวคล้ายจะตอบรับและมอบลมเย็นให้คล้ายจะปลอบประโลม ทรงหลับพระเนตรลงในที่สุด เวลานี้กระมังที่พระองค์จะได้ผ่อนคลายลงบ้าง ...หรือจะเป็นเวลาเช่นนี้แล ที่ทรงรู้สึกราวกับมีทวยเทพมาดลพระทัยให้ได้สัมผัสเพียงลำพัง
พระองค์มิได้หลับ แต่ทรงปิดพระเนตรนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปแค่ไหนแล้ว กระทั่งความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามารบกวนจนต้องลืมพระเนตรขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทรงเดินกลับไปริมแม่น้ำหมายจะล้างพระพักต์ให้สดชื่นอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องแปลกพระทัยหนัก แม่น้ำเบื้องหน้าแม้ไหลแรงภายในแต่เหนือผิวน้ำที่ควรสงบกลับกลายเป็นกระแสน้ำวนเล็ก ๆ ที่ก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ
...จระเข้รึ ? ไม่ใช่...
ฟาโรห์ทรงดึงเคเพช มากุมกระชับมั่น น้ำวนได้ขยายวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ตีวงอย่างประหลาด ไหลเคลื่อนมาใกล้เกินกว่าจะละสายตากลับหลัง พระเนตรสีดำสนิทจึงจ้องสายน้ำไม่วาง กล้ามเนื้อทุกส่วนเขม็งเกลียวเตรียมขยับ ไม่ว่ามันคืออะไร พระองค์พร้อมเผชิญ
พรวด !
ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งพุ่งขึ้นจากน้ำ นางชูแขนขอความช่วยเหลือแล้วจมหายไป ก่อนกระเสือกกระสนขึ้นมาอีก ฟาโรห์ทรงตะลึงกับภาพที่ปรากฏ นั่นมิใช่สิ่งใด ๆ ที่พระองค์คาดการณ์ เมื่อหญิงสาวผู้นั้นตะกายขึ้นมาอีกครั้งและจมหายไป พระองค์ก็ทรงวิ่งย่ำโคลนเพื่อกระโจนลงไปในน้ำ ดึงนางขึ้นมาและรีบนำนางวางลงกับพื้นริ่มตลิ่ง ช่วยกดน้ำออกจากปอดและท้องทันที เมื่อน้ำก้อนใหญ่ออกมาจากปาก นางก็กระแอมไอพยายามหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนทิ้งตัวลงอย่างสิ้นแรง
“เจ้า เป็นอย่างไร” ทรงถามร้อนรน ปลายพระเนตรตวัดกลับไปมองแม่น้ำผืนใหญ่ น้ำวนได้หายไปแล้ว
ทรงหันกลับมามองนางอีกครั้ง ร่างของนางเปียกปอนและป้อแป้เต็มที สองหัตถ์แกร่งเขย่าร่างอ่อนแรงเบา ๆ
“เจ้า ไหวหรือไม่”
ทว่าคำตอบของนางคือตาที่ปิดสนิท และสิ้นสติไป
ฟาโรห์ทรงพยายามเขย่าร่างของนางอีกครั้ง แต่หญิงสาวดูจะไม่รู้สึกตัวโดยสิ้นเชิง ร่างเปียกปอนของนางบัดนี้เต็มไปด้วยโคลนสีดำทำให้เจ้าตัวดูยิ่งน่าเวทนา อดนึกตำหนิองค์เองไม่ได้ที่รีบวางนางไว้กับริมตลิ่งตรงนี้ ที่สุดจึงต้องช้อนร่างของนางอุ้มขึ้นไปพักไว้ที่ต้นไม้ใหญ่
เมื่อวางร่างหญิงสาวลงได้ก็ทรงรีบนำผ้าคลุมของพระองค์มาคลุมร่างนางไว้ แต่หลังจากนั้นแล้วองค์ฟาโรห์ก็ได้แต่เดินวนไปมาอยู่ครู่ใหญ่ พินิจดูแล้วก็เห็นว่าเจ้าของร่างเปียกปอนนั้นไม่มีท่าจะรู้สึกตัวในระยะอันใกล้แต่ประการใด ที่สุดก็ทรงทรุดนั่งและเพ่งดูคนที่กำลังสิ้นสติอย่างเต็มพระเนตร นางดูแตกต่าง ไม่ใช่คนอียิปต์ ผิวสีอ่อน ผมสีดำยาว ใบหน้าได้รูปสวย พวงแก้มใสเต็มอิ่ม จมูกปลายกลมมีสันแต่ไม่โด่งสูง ริมฝีปากอวบอิ่ม ดวงตาปิดสนิทมีขนตาเรียงสวย ทุกอย่างบนใบหน้าดูเล็กแต่อิ่มเอิบ เมื่อมารวมกันจึงทั้งดูแปลกตาและน่ามอง
...น่ามอง จนราวกับจะสามารถสะกดสายพระเนตรไว้ให้ไม่อาจละได้
เมื่อรู้สึกองค์ ฟาโรห์ก็ทรงรีบสะบัดพระพักต์ไปทางอื่นราวกับจะไล่ความคิดขององค์เอง แม้พระองค์เป็นฟาโรห์ และนางไม่รู้สึกตัว แต่ก็มิใช่เหตุผลที่จะฉกฉวยเป็นโอกาสชื่นชมความงามของนาง
พลันก็ทรงสังเกตเห็นว่านางสวมแหวนวงหนึ่งอยู่ เมื่อก้มลงมองใกล้ ๆ ก็พบเป็นแหวนเงินคาดกลางด้วยทองคำ หัวแหวนเป็นรูปพระพักต์ของเทพีฮาเธอร์ในภาคสตรีมีใบหูเป็นวัว พระพักต์ทำจากทองและพระเกศาทำจากเงิน ทรงฉงนพระทัยนัก เพราะทองและเงินนั้นเป็นของสูงค่า
...แล้วนางเป็นบุตรสาวบ้านไหนกันนี่ จึงมีแหวนล้ำค่าเช่นนี้อยู่ติดกาย...
ทรงจับมือของนางขึ้นมาใกล้เพื่อทอดพระเนตรมองแหวนให้ชัดเจนก่อนหันมองเจ้าของแหวนอีกครั้ง แล้วก็เกิดความรู้สึกอ่อนหวานระคนหวั่นไหวขึ้นอย่างยากอธิบาย มันเป็นความรู้สึกคุ้นเคยที่ก่อให้เกิดรอยอุ่นจางขึ้นในพระทัยอย่างแปลกประหลาด
ครั้นแล้วก็ทรงถอนพระปัสสาสะราวกับจะตำหนิองค์เอง ก่อนตัดสินพระทัยอุ้มหญิงสาวขึ้นม้าเพื่อควบออกไปสู่ย่านอาศัย
เพราะดูรูปการณ์แล้ว ไม่ว่าอย่างไร นางต้องได้รับความช่วยเหลือที่มากกว่านี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วินตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ค. 2560, 09:08:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ค. 2560, 09:09:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 890
| << บทนำ | ตอนที่ 1 (2) >> |
วินตา 5 ก.ค. 2560, 09:12:10 น.
คุณแว่นใส่ >> ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะคะ
>>ทางไป ebook ค่ะ ฟิ้ววว >>> https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTM1NDU3MyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjU5NTY2Ijt9
คุณแว่นใส่ >> ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะคะ
>>ทางไป ebook ค่ะ ฟิ้ววว >>> https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTM1NDU3MyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjU5NTY2Ijt9
แว่นใส 5 ก.ค. 2560, 18:41:01 น.
เจอกันแล้วนะ
เจอกันแล้วนะ
greengrass 9 ก.ค. 2560, 14:24:12 น.
เข้าาอ่านค่ะ สนุกน่าสนใจ
เข้าาอ่านค่ะ สนุกน่าสนใจ