ปริศนาใจ (Yaoi) - จบ
จากความผิดหวังในความรักครั้งแรกของตนเอง ทำให้เกิดความสูญเสียแม่และพี่สาวที่รักไปตลอดกาล ความผิดหวังและการสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เขาผู้นี้ ปิดกั้นตัวเองและยอมทิ้งสิ่งที่ตนมี เพื่อสิ่งที่ตนเองยังหลงเหลืออยู่
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
Tags: ปริศนาใจ,นิยายวาย,Yaoi
ตอน: เจอกันโดยบังเอิญ
เหมือนเคยในบ้านหลังน้อยที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาพรรณและเสียงเด็กร่าเริงที่กำลังวิ่งเล่นกับสุนัขคู่ใจสีน้ำตาลขนฟูฟ่อง
"ไอ้แบง ไอ้แบง ไปคาบมา 555"
"ปอนด์ ปอนด์ หยุดเล่นกับไอ้แบงแล้วมาช่วยน้าเก็บมะม่วงหน่อย วันนี้น้าสายหยุดสั่งมะม่วงจะเอาไปขายในตลาด น้าเขานัดก่อนแปดโมงเช้านะ มาเร็วช่วยน้าแปบ"
“จ้าน้านุ"
เด็กหนุ่มวัย 15 ปี รีบทิ้งไม้และสุนัขคู่ใจแล้ววิ่งไปหาน้าที่รักทันที
"น้าครับ เดี๋ยวผมไปส่งให้ไหมครับ น้าจะได้ไปเตรียมขนมไปส่งที่ร้านในตัวเมือง"
ปอนด์เด็กหนุ่มหน้าใสเสนอตัวอยากช่วยน้าของตนเองเต็มที่
"จ้าๆ น้าฝากด้วยนะปอนด์" พอเตรียมทุกอย่างพร้อมหนุก็นัดรถเจ้าประจำให้ช่วยพาหลานตนไปส่งมะม่วงตามที่นัดไว้
"เอาล่ะมะม่วงก็เรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็เริ่มเเพ็คขนมเตรียมส่งร้านน้องแพร" หนุพอพูดกับตนเองเสร็จก็เริ่มทำงานแล้วนั่งรถประจำทางเข้าไปในตัวเมืองทันที ซึ่งไม่ไกลจากบ้านมากนัก
"จะทันไหมน้าจะ 9โมงเช้าแล้ว ไม่น่าเตรียมของนานเลยไม่ทันนัดแน่ๆ " หนุบ่นกับตนเองอย่างหัวเสีย
เมื่อรถประจำทางเคลื่อนมาจอดที่หมายหนุก็รีบลงจากรถอย่างรวดเร็วพร้อมกับเหลือบไปเห็นเด็กอายุไล่เลี่ยกับปอนด์หลานตน กำลังวิ่งไปเก็บลูกฟุตบอลที่กลิ้งกลางถนน ด้วยความตกใจและร่างกายที่เป็นไปโดยอัตโนมัติจึงทิ้งถุงขนมแล้ววิ่งเข้าไปจับเด็กคนนั้นให้ออกห่างจากรถยนต์ที่กำลังวิ่งดิ่งตรงมาได้ทัน แต่ด้วยที่ขนาดตัวของหนุเล็ก เลยทำให้ตนล้มลงก้นกระแทกพื้นพร้อมกับน้ำหนักเด็กที่ล่นทับมา มือข้างขวาก็ยันลงไปกับพื้นความเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้หนุสนใจแต่หนุสนใจเด็กในอ้อมแขนมากกว่า
"หนูเป็นอะไรไหม"
"เออ ไม่ครับ"เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้าตื่นกลัว
"เฮ้ออ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนะ" หนุพูดไปด้วยความสบายใจ
"คุณครับเป็นอะไรไหมครับ" ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับตนรีบลงมาจากรถยนต์คันหรูพร้อมกับชายหนุ่มหล่อแต่งตัวภูมิฐานที่ตรงดิ่งมาหาหนุทันที ด้วยสีหน้าที่คาดเดายากพร้อมเอ่ยสิ่งที่หนุแปลกใจ
"ทำไมถึงชอบทำอะไรเกินตัวนะ"
"เอ๊ะ เมื่อกี่คุณพูดอะไรนะครับ ผมไม่เข้าใจ" หนุรีบเอ่ยออกมาด้วยความแปลกใจในชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้
"คือ...ผมจำคนผิดนะครับ ต้องขอโทษด้วยครับ กายนายช่วยคุณคนนี้กับเด็กน้อยไปโรงพยาบาลทีนะ วันนี้ฉันคงไม่เข้าบริษัท" ชายหนุ่มก็รีบปรับสีหน้าแล้วรีบสั่งลูกน้องคนสนิททันที
"ครับคุณรัน"
"เดี๋ยว เดี๋ยว ก่อนครับผมไม่เป็นอะไรมากครับเดี๋ยวผมต้องรีบไปทำธุระต่อนะครับ ขอบคุณมากครับแต่ถ้าไงผมคงต้องฝากเด็กไปตรวจแทนครับ"
หนุรีบตอบสิ่งที่ตนต้องการพร้อมกับลุกขึ้นยืนไปพร้อมกับเด็กน้อยที่กำลังตื่นตกใจ ในเหตุการณ์แต่ด้วยความที่มีบาดแผลอยู่เลยทำให้เซแต่ขณะนั้น รันเห็นก็รีบเขาไปประคองทั้งสองเอาไว้
"ผมว่าคุณควรไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับเรื่องค่ารักษาผมเป็นคนจ่ายเอง" หนุเริ่มกังวลใจพร้อมกับมองหาถุงขนมที่ตนทิ้งไว้กลางทางว่าอยู่ที่ใด
"ครับเดี๋ยวผมตามไปได้ไหมครับพอดีผมมีธุระจริงๆ " หนุรีบพูดบอกในสิ่งที่ตนกังวล
"นี่คุณ! ผมว่าคุณควรไปตรวจสักหน่อยดีกว่านะ ดูท่าคุณจะเป็นเยอะด้วยซิ" หนุเมื่อได้ยินดังนั้นเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจและหน้าตึงทันทีโดยที่ทั้งคู่ลืมไปว่ายังเกาะติดกันอยู่ จนเด็กตัวน้อยร้องออกมา
"พวกพี่ครับช่วยปล่อยผมก่อนได้ไหมครับพอดีผมอึดอัดครับ"
"เอ๊ะ! "
"เอ๊ะ! "
ทั้งคู่ตกใจพร้อมกันแล้วหน้าก็ขึ้นสีทันทีพร้อมทั้งรีบถอยห่างจากกัน หนุได้ทำหน้าเหยเกเล็กน้อยแต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
"เออ...ถ้าแบบนั้นผมขอตัวได้ไหมครับ" หนุกล่าวแบบเขินๆ
"คุณครับๆ นี่ครับถุงขนมที่คุณตามหา"กายได้เดินไปหยิบขนมของหนุตอนที่ทั้งคู่กำลังเถียงกันอยู่ หนุเห็นดังนั้นรีบรับไว้แล้วกล่าวขอบคุณทันที
"ทีนี้คุณจะไปโรงพยาบาลกับผมได้ยัง"
ตอนนี้หนุกำลังดีใจแล้วรีบตรวจสอบดูขนมของตนอยู่นั้น เมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าวิตกกังวลทันที
"ครับ ผมขอนั่งรถประจำทางไปเองได้ไหมไม่ลำบากพวกคุณด้วย เรานัดเจอกันที่โรงพยาบาลล่ะกันนะ ผมไปก่อนหล่ะ"
หนุรีบหันหลังกลับแล้วเตรียมตัวก้าวหนีแต่รันกลับรีบคว้าตัวไว้ได้ แล้วดึงถุงขนมส่งให้กายอย่างรวดเร็วจากนั้นช้อนตัวหนุในท่าเจ้าหญิงนำเข้ารถในทันที เด็กหนุ่มที่หนุช่วยไว้ยืนมองสถานการณ์อย่างงงงง แต่ก็ยังยืนมองทุกคนขึ้นรถไปกันหมด
ย้อนกลับไปก่อนเกิดอุบัติเหตุเพียง2-3นาที ชายหนุ่มที่กำลังนั่งมองออกไปข้างนอกกระจกรถยนต์อย่างทุกวัน เพื่อตรงดิ่งไปบริษัทของเขาแต่สายตาดันเหลือบเห็นบุคคลที่ตนคิดถึงทุกวันหลังจากตนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ผู้ชายที่อายุมากกว่าตน ผู้ชายที่ไม่ว่ายังไงก็น่ารักในสายตาเขาอยู่เสมอ กำลังจะข้ามถนนและสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเกือบตกวูบ เมื่อชายผู้นั้นวิ่งเข้าไปช่วยเด็กที่กำลังวิ่งตัดหน้ารถของเขา โดยที่ไม่ห่วงตนเองเลยสักนิดเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก จนตัวเขาและลูกน้องคนสนิทต้องรีบลงจากรถเพื่อไปดูคนที่ตนคิดถึงอยู่ทุกวัน ว่ายังปลอดภัยหรือไม่
เมื่อย้อนกลับมาปัจจุบันตอนนี้หนุอยู่ในอ้อมแขนของเขาและเขากำลังพาหนุไปโรงพยาบาล จนลืมสังเกตผู้ชายในอ้อมแขนของตนว่าเป็นอย่างไร
"ไอ้แบง ไอ้แบง ไปคาบมา 555"
"ปอนด์ ปอนด์ หยุดเล่นกับไอ้แบงแล้วมาช่วยน้าเก็บมะม่วงหน่อย วันนี้น้าสายหยุดสั่งมะม่วงจะเอาไปขายในตลาด น้าเขานัดก่อนแปดโมงเช้านะ มาเร็วช่วยน้าแปบ"
“จ้าน้านุ"
เด็กหนุ่มวัย 15 ปี รีบทิ้งไม้และสุนัขคู่ใจแล้ววิ่งไปหาน้าที่รักทันที
"น้าครับ เดี๋ยวผมไปส่งให้ไหมครับ น้าจะได้ไปเตรียมขนมไปส่งที่ร้านในตัวเมือง"
ปอนด์เด็กหนุ่มหน้าใสเสนอตัวอยากช่วยน้าของตนเองเต็มที่
"จ้าๆ น้าฝากด้วยนะปอนด์" พอเตรียมทุกอย่างพร้อมหนุก็นัดรถเจ้าประจำให้ช่วยพาหลานตนไปส่งมะม่วงตามที่นัดไว้
"เอาล่ะมะม่วงก็เรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็เริ่มเเพ็คขนมเตรียมส่งร้านน้องแพร" หนุพอพูดกับตนเองเสร็จก็เริ่มทำงานแล้วนั่งรถประจำทางเข้าไปในตัวเมืองทันที ซึ่งไม่ไกลจากบ้านมากนัก
"จะทันไหมน้าจะ 9โมงเช้าแล้ว ไม่น่าเตรียมของนานเลยไม่ทันนัดแน่ๆ " หนุบ่นกับตนเองอย่างหัวเสีย
เมื่อรถประจำทางเคลื่อนมาจอดที่หมายหนุก็รีบลงจากรถอย่างรวดเร็วพร้อมกับเหลือบไปเห็นเด็กอายุไล่เลี่ยกับปอนด์หลานตน กำลังวิ่งไปเก็บลูกฟุตบอลที่กลิ้งกลางถนน ด้วยความตกใจและร่างกายที่เป็นไปโดยอัตโนมัติจึงทิ้งถุงขนมแล้ววิ่งเข้าไปจับเด็กคนนั้นให้ออกห่างจากรถยนต์ที่กำลังวิ่งดิ่งตรงมาได้ทัน แต่ด้วยที่ขนาดตัวของหนุเล็ก เลยทำให้ตนล้มลงก้นกระแทกพื้นพร้อมกับน้ำหนักเด็กที่ล่นทับมา มือข้างขวาก็ยันลงไปกับพื้นความเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้หนุสนใจแต่หนุสนใจเด็กในอ้อมแขนมากกว่า
"หนูเป็นอะไรไหม"
"เออ ไม่ครับ"เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้าตื่นกลัว
"เฮ้ออ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนะ" หนุพูดไปด้วยความสบายใจ
"คุณครับเป็นอะไรไหมครับ" ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับตนรีบลงมาจากรถยนต์คันหรูพร้อมกับชายหนุ่มหล่อแต่งตัวภูมิฐานที่ตรงดิ่งมาหาหนุทันที ด้วยสีหน้าที่คาดเดายากพร้อมเอ่ยสิ่งที่หนุแปลกใจ
"ทำไมถึงชอบทำอะไรเกินตัวนะ"
"เอ๊ะ เมื่อกี่คุณพูดอะไรนะครับ ผมไม่เข้าใจ" หนุรีบเอ่ยออกมาด้วยความแปลกใจในชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้
"คือ...ผมจำคนผิดนะครับ ต้องขอโทษด้วยครับ กายนายช่วยคุณคนนี้กับเด็กน้อยไปโรงพยาบาลทีนะ วันนี้ฉันคงไม่เข้าบริษัท" ชายหนุ่มก็รีบปรับสีหน้าแล้วรีบสั่งลูกน้องคนสนิททันที
"ครับคุณรัน"
"เดี๋ยว เดี๋ยว ก่อนครับผมไม่เป็นอะไรมากครับเดี๋ยวผมต้องรีบไปทำธุระต่อนะครับ ขอบคุณมากครับแต่ถ้าไงผมคงต้องฝากเด็กไปตรวจแทนครับ"
หนุรีบตอบสิ่งที่ตนต้องการพร้อมกับลุกขึ้นยืนไปพร้อมกับเด็กน้อยที่กำลังตื่นตกใจ ในเหตุการณ์แต่ด้วยความที่มีบาดแผลอยู่เลยทำให้เซแต่ขณะนั้น รันเห็นก็รีบเขาไปประคองทั้งสองเอาไว้
"ผมว่าคุณควรไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับเรื่องค่ารักษาผมเป็นคนจ่ายเอง" หนุเริ่มกังวลใจพร้อมกับมองหาถุงขนมที่ตนทิ้งไว้กลางทางว่าอยู่ที่ใด
"ครับเดี๋ยวผมตามไปได้ไหมครับพอดีผมมีธุระจริงๆ " หนุรีบพูดบอกในสิ่งที่ตนกังวล
"นี่คุณ! ผมว่าคุณควรไปตรวจสักหน่อยดีกว่านะ ดูท่าคุณจะเป็นเยอะด้วยซิ" หนุเมื่อได้ยินดังนั้นเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจและหน้าตึงทันทีโดยที่ทั้งคู่ลืมไปว่ายังเกาะติดกันอยู่ จนเด็กตัวน้อยร้องออกมา
"พวกพี่ครับช่วยปล่อยผมก่อนได้ไหมครับพอดีผมอึดอัดครับ"
"เอ๊ะ! "
"เอ๊ะ! "
ทั้งคู่ตกใจพร้อมกันแล้วหน้าก็ขึ้นสีทันทีพร้อมทั้งรีบถอยห่างจากกัน หนุได้ทำหน้าเหยเกเล็กน้อยแต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
"เออ...ถ้าแบบนั้นผมขอตัวได้ไหมครับ" หนุกล่าวแบบเขินๆ
"คุณครับๆ นี่ครับถุงขนมที่คุณตามหา"กายได้เดินไปหยิบขนมของหนุตอนที่ทั้งคู่กำลังเถียงกันอยู่ หนุเห็นดังนั้นรีบรับไว้แล้วกล่าวขอบคุณทันที
"ทีนี้คุณจะไปโรงพยาบาลกับผมได้ยัง"
ตอนนี้หนุกำลังดีใจแล้วรีบตรวจสอบดูขนมของตนอยู่นั้น เมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าวิตกกังวลทันที
"ครับ ผมขอนั่งรถประจำทางไปเองได้ไหมไม่ลำบากพวกคุณด้วย เรานัดเจอกันที่โรงพยาบาลล่ะกันนะ ผมไปก่อนหล่ะ"
หนุรีบหันหลังกลับแล้วเตรียมตัวก้าวหนีแต่รันกลับรีบคว้าตัวไว้ได้ แล้วดึงถุงขนมส่งให้กายอย่างรวดเร็วจากนั้นช้อนตัวหนุในท่าเจ้าหญิงนำเข้ารถในทันที เด็กหนุ่มที่หนุช่วยไว้ยืนมองสถานการณ์อย่างงงงง แต่ก็ยังยืนมองทุกคนขึ้นรถไปกันหมด
ย้อนกลับไปก่อนเกิดอุบัติเหตุเพียง2-3นาที ชายหนุ่มที่กำลังนั่งมองออกไปข้างนอกกระจกรถยนต์อย่างทุกวัน เพื่อตรงดิ่งไปบริษัทของเขาแต่สายตาดันเหลือบเห็นบุคคลที่ตนคิดถึงทุกวันหลังจากตนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ผู้ชายที่อายุมากกว่าตน ผู้ชายที่ไม่ว่ายังไงก็น่ารักในสายตาเขาอยู่เสมอ กำลังจะข้ามถนนและสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเกือบตกวูบ เมื่อชายผู้นั้นวิ่งเข้าไปช่วยเด็กที่กำลังวิ่งตัดหน้ารถของเขา โดยที่ไม่ห่วงตนเองเลยสักนิดเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก จนตัวเขาและลูกน้องคนสนิทต้องรีบลงจากรถเพื่อไปดูคนที่ตนคิดถึงอยู่ทุกวัน ว่ายังปลอดภัยหรือไม่
เมื่อย้อนกลับมาปัจจุบันตอนนี้หนุอยู่ในอ้อมแขนของเขาและเขากำลังพาหนุไปโรงพยาบาล จนลืมสังเกตผู้ชายในอ้อมแขนของตนว่าเป็นอย่างไร
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2560, 14:53:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ส.ค. 2560, 19:17:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 537
| << แนะนำตัวละคร | ความกลัวไม่เคยจางหาย >> |