ปริศนาใจ (Yaoi) - จบ
จากความผิดหวังในความรักครั้งแรกของตนเอง ทำให้เกิดความสูญเสียแม่และพี่สาวที่รักไปตลอดกาล ความผิดหวังและการสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เขาผู้นี้ ปิดกั้นตัวเองและยอมทิ้งสิ่งที่ตนมี เพื่อสิ่งที่ตนเองยังหลงเหลืออยู่
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
Tags: ปริศนาใจ,นิยายวาย,Yaoi
ตอน: ความกลัวไม่เคยจางหาย
เมื่อร่างกายสัมผัสกับผิวเบาะรถแขนสัมผัสกับประตูที่เย็น ความรู้สึกเก่าๆ ที่จางหายไปตั้งแต่แม่และพี่สาวของเขาได้ตายจากไป ก็เริ่มพรั่งพรูเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายที่เคยอบอุ่น ก็เริ่มเย็นเฉียบตั้งแต่ปลายมือและเท้าเข้ามาเรื่อยๆ ในหัวสมองเริ่มมีภาพต่างๆ ในอดีตที่เริ่มฉาย เหมือนหนังสยองขวัญที่เราดูกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหงื่อที่ตอนแรกไม่มีออกจากกายตอนนี้ร่างกายเริ่มผลิตออกมาเต็มไปหมด หน้าขาวที่มีเลือดฝาดเริ่มจางจนเกือบจะซีดเหมือนกระดาษสีขาว A4 ที่เขาใช้กันทั่วไปสีตาที่สดใสที่มีประกายเริ่มหม่นหมองจนมองหาตัวตนไม่เจอ จิตใจที่ตอนแรกนิ่งสงบกลับดำดิ่งลงสู่หุบเหว ความรู้สึกผิดและกลัวในอดีตเริ่มกลับมาตอกย้ำเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาที่หมองเศร้า แต่ขณะที่ตนได้ดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ นั้น ก็มีเสียงของผู้ชายแปลกหน้าร้องเรียกให้สติเขากลับคืนมา
"คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" รันเรียกหนุที่มีสีหน้าเปลี่ยนไป รวมทั้งอาการที่แปลกไปจากเดิมซ้ำๆ หลายครั้ง พร้อมกับเขย่าแขนไปมา เมื่อหนุเริ่มรู้สึกตัว ได้หันกลับไปมองชายหนุ่มจากตอนแรกที่ดวงตาไร้ประกายแสงตอนนี้เหมือนจะเริ่มได้สติพร้อมกับตอบว่า
"ผม...ผมไม่เป็นอะไรครับพอดีเหมือนจะปวดหัวนิดหน่อย"หนุตอบแบบเลื่อนลอยรันได้ฟังดังนั้นก็เริ่มกังวลใจและไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์
"คุณหลับตาพักเถอะครับ"เมื่อหนุเริ่มหลับตาความเมื่อล้าที่สะสมมาตั้งแต่เช้ารวมถึงร่างกายที่บาดเจ็บและอ่อนเพลียทำให้เขาค่อยค่อยดำดิ่งสู่ห้วงนิทรา ชายหนุ่มได้เห็นดังนั้นก็ถือวิสาสะจับบ่าทางฝั่งตรงข้ามให้โน้มตัวลงมานอนที่ตักของเขาเพื่อให้หนุได้หลับอย่างสบายและตนก็ถอดเสื้อสูทนอกกายออกไปห่มให้ชายหนุ่ม ที่อยู่ในห้วงแห่งการหลับใหล ตนเองได้จ้องมองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ในวัยกลางคนแต่หน้าตานั้นอ่อนกว่าวัยมากมายนัก ความรู้สึกเก่าๆ ก่อนที่เขาจะต้องย้ายไปเรียนต่างประเทศเพราะเหตุการณ์ที่ถูกบังคับก็เข้ามาในจิตใจ เมื่อนึกดังนั้นก็ใช้มือของตนเองลูบเบาๆ ที่มือขวาของคนที่นอนหลับสนิทบนตักของตน ที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยจากรอยถลอก แต่ภายใต้รอยถลอกนั้นมีแผลเป็น ที่เป็นรอยยาวจากการโดนมีดบาดลึกลงไปอยู่
"ท่าทางคุณนุจะเพลียมากนะครับ"ชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีฐานะเป็นลูกน้องคนสนิทของรัน ได้เอ๋ยขึ้นทำลายความเงียบในรถยนต์
"อืม...แต่ก็น่าน้อยใจจริงๆ เลยนะ ที่จำฉันไม่ได้เลยนี่" รันเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจ
"โธ่! คุณรันครับ คุณรันกับคุณนุเจอกันครั้งสุดท้ายก็เกือบสิบกว่าปีได้แล้วมั้งครับ ผมว่านานมากขนาดนั้นเป็นใครก็จำไม่ได้ แถมคุณรันก็เปลี่ยนไปจากเดิมเยอะเลยครับ ถ้าเป็นผม ผมก็จำไม่ได้หรอกครับ 555" กายพูดไปตามที่ตนคิด
"พี่กาย ดูพูดเข้า ผมอยากให้เขาจำผมได้นี่นา" รันตอบกายตามสบายๆ โดยไม่มีฐานะความเป็นเจ้านายกับลูกน้อง เนื่องจากนอกเวลางานและอยู่กันสองคน
"แต่ก็น่าตกใจอยู่นะครับคุณนุอายุพอๆ กับผมเลยนะครับ แต่ยังดูเด็กกว่าคุณรันอีกนะครับ แถมแต่งตัวสบายๆ ดูน่ารักดีนะครับ" กายพูดแซวเจ้านายตนเองและชมหนุจากใจ
"โห! พี่กายพูดซะผมดูแก่เลย แต่ยังไงผมก็ดีใจนะครับที่ดูอายุมากกว่า เพราะผมไม่อยากเป็นแค่น้องชาย หึหึ" รันตอบไปตามใจที่ตนต้องการ
'ใช่ ตลอดเวลาที่ผมเคยอยู่ด้วยกันกับพี่นุจะอ่อนแอดูเด็กในสายตาของพี่เสมอแต่ตอนนี้ไม่ใช่ ผมเปลี่ยนไป และแข็งแรง ไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน ที่ต้องให้พี่มาคอยดูแล ตอนนี้ผมพร้อมจะดูแลพี่ทุกอย่างและจะไม่ให้ใครทำอะไรพี่ได้เด็ดขาด ผมสัญญา'รันพูดอยู่ในใจพร้อมกับมองหน้าหนุไป เอานิ้วเกลี่ยปรอยผมที่มาปรกหน้าหนุอย่างเบามือเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กตื่น
"คุณรันครับข้างหน้าเป็นโรงพยาบาลจะแวะเลยไหมครับ"กายพูดทำลายความคิดของรันทันที
"อืม แวะเลย" รันตอบกลับไป
"แล้วจะปลุกคุณนุไหมครับ" กายพูดพร้อมมองรันและหนุจากกระจกและหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลข้างหน้าทันที
"ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมอุ้มเขาไปเอง" รันรีบตอบทันที กายเห็นดังนั้นก็แอบยิ้มขำๆ กับการกระทำของเจ้านายตน
หนุลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นสถานที่แปลกตาแต่พอมองไปรอบๆ เลยรู้ว่าเป็นโรงพยาบาลแถมที่แขนขวาก็มีผ้าพันรอบมือและมีตัวพยุงแขนคล้องคอไว้ มือซ้ายก็มีสายน้ำเกลือ
"นี่มันอะไรกันเนี้ย"หนุบ่นกับตนเองเลยลืมมองภายในห้องว่า ตอนนี้มีใครเดินมายืนอยู่ข้างเตียง
"ตื่นแล้วหรือครับ หลับไปนานมากเลย ผมนึกว่าคุณจะไม่ตื่นซะแล้ว"รันพูดขึ้นมาเพื่อให้หนุเห็นตนซะที เพราะมายืนดูหนุบ่นกับตนเองนานแล้วพร้อมกับยิ้มที่เป็นมิตร
"จริงหรือครับผมหลับไปนานขนาดนั้นเลย เฮ้ยย....ทำไงเนี้ย...นี่กี่โมงแล้วครับ...ผมต้องรีบกลับบ้าน ทำไงดีๆ " หนุบ่นกับตนเองเหมือนคนสติแตก
"ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้วครับ คุณหลับไปเกือบครึ่งวันแหนะ" รันมองนาฬิกาแล้วก็บอกหนุอย่างใจเย็น
"จริงหรือครับ แย่แน่ๆ ผมต้องรีบกลับบ้าน ถ้าไง เดี๋ยวผมกลับก่อนนะครับไม่อย่างนั้นรถจะหมด ผมจะเข้าบ้านไม่ได้"หนุรีบพูดและกำลังจะลงจากเตียงด้วยความยากลำบาก
"ไม่ได้ครับ คุณนะต้องอยู่โรงพยาบาลก่อนเพราะคุณกระดูกแขนร้าวและมีไข้" รันตอบด้วยหน้าตาเครียดๆ จนหนุเริ่มเกร็ง
"แต่ผมต้องรีบกลับบ้านนะครับ อีกอย่างหลานผมรอที่บ้าน ผมคงอยู่โรงพยาบาลไม่ได้หรอกครับ" หนุตอบแบบสีหน้ากังวลสุดๆ เขาไม่สามารถทิ้งหลานตนเองไว้ที่บ้านได้
'ทำไงๆ ไอ้นุเอ๋ย เรื่องยุ่งๆ เกิดอีกแล้ว ไม่น่าเผลอตัวทำเรื่องวุ่นเลย ความผิดของตนเองจะไปโทษใครได้ ผิดที่หาทางเลี่ยงจากสถานการณ์ในวันนี้ไม่ได้เอง แถมต้องมานอนโรงพยาบาลที่ตนไม่ชอบและไม่เคยคิดจะเข้ามาเลยสักครั้ง แต่ต้องกลับมานอนให้น้ำเกลือซะนี่ เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อนใครพาเรามาโรงพยาบาล ก่อนที่จะหลับไปจำได้ว่าอยู่ในรถ แล้วใครพาเรามา อย่าบอกนะว่าโดนอุ้ม' หนุคิดและบ่นตนเองในใจจนหน้าตาเก็บไม่มิด
"ผมเป็นคนอุ้มคุณมาโรงพยาบาลเอง ส่วนค่ารักษาพยาบาลไม่ต้องห่วงผมออกเอง คุณไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ส่วนเรื่องหลานคุณเดี๋ยวผมให้ลูกน้องไปดูแลให้ คุณบอกตำแหน่งบ้านของคุณกับผมแล้วผมจะจัดการให้ครับ" รันอธิบายออกมายืดยาวจนหนุฟังแล้วอึ้งๆ เล็กน้อย
"นั้นซินะเดี๋ยวผมโทรหาหลานก่อนดีกว่าครับ" หนุฟังที่รันพูดมาแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควรทำอะไรก่อนดีกว่ามานั่งกังวลโดยที่ไม่หาทางออกพอพูดเสร็จ หนุก็หาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแต่ลืมนึกไปว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในชุดคนไข้
"นี่ครับ"รันยื่นโทรศัพท์ให้หนุ
"อ๋อ ขอบคุณครับ"หนุรีบรับโทรศัพท์แล้วโทรหาหลานชายทันที
"ปอนด์นี่อาเองนะ ตอนนี้น้าอยู่โรงพยาบาลนะ ปอนด์อยู่บ้านคนเดียวได้ไหม มีอาหารที่อาทำไว้อยู่ในตู้เย็น ปอนด์อุ่นเอาละกันนะ ถ้าไงพรุ่งนี้น้าจะรีบกลับไป" หนุรีบพูดทั้งหมดอย่างรวดเร็วเพราะแบตจะเริ่มหมดแล้ว
"เอ๊ะ"
"อืม"
"จ๊ะ"
"ขอบใจมาก ดูแลตัวเองดีๆนะ อาไม่ได้อยู่ด้วย"
"รักปอนด์นะ" หนุวางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงอย่างลำบากเพราะมือใช้ได้ข้างเดียว
"ทำไมคุณถึงไม่บอกผมว่าคุยกับหลานผมแล้วแถมส่งลูกน้องไปหาที่บ้านอีก คุณคิดอะไรของคุณ หรือคุณคิดจะเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่" หนุเริ่มหัวเสีย
"ผมไม่ได้เห็นคุณเป็นตัวตลก แต่ผมไม่กล้าปลุกคนป่วยและอีกอย่างคุณหลับไปนานมากผมก็เลยกลัวคนที่บ้านคุณเป็นห่วง เลยถือวิสาสะรับโทรศัพท์และคุยกับหลานคุณอย่างที่เห็น ก็เลยส่งลูกน้องไปดูแลบ้านคุณให้ ไม่ต้องกังวลกรอกครับ ผมนะไม่อันตรายหรอก มาดีครับ มาดี"รันพูดจบก็ยิ้มออกมาอย่างจริงใจสุดๆ แต่ในสายตาหนุ มองว่ากำลังฝืนยิ้มเต็มที่
"ผมคงต้องขอบคุณครับ บอกตามตรงผมเป็นห่วงหลานมาก หลานผมอายุยังน้อยต้องอยู่บ้านคนเดียว แถมไม่ค่อยมีผู้คนแถวนั้นผมกลัวหลานจะอยู่ไม่ได้ ถ้าเป็นคุณ คุณก็ต้องคิดแบบผมจริงไหม" หนุบอกอย่างกังวลใจแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเด็กที่เราช่วยเป็นไงบ้าง
"เออคุณ เด็กที่ผมช่วยเป็นไงบ้างครับ"
"พามาเช็กเรียบร้อยแล้วและตอนนี้ก็กลับบ้านไปแล้ว" รันตอบแบบท่าทางเรียบเฉย
"อ๋อ... เข้าใจแล้วครับ ว่าแต่ผมคุยกับคุณตั้งนานไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ ส่วนผมชื่อหนุ" หนุถามอย่างสงสัย
"ผมชื่อ รันภัทร หรือคุณจะเรียกผมว่ารันเฉยๆ ก็ได้ ผมอายุน้อยกว่าคุณ"รันตอบพร้อมกับลุ้นว่าหนุจะจำได้ไหม
"ครับ แต่คุณรู้ได้ไงว่าผมอายุมากกว่าคุณ หรือผมหน้าแก่มาก" หนุพูดไปก็เอามือลูบๆ หน้าตน รันก็กำลังจะพูดต่อแต่นางพยาบาลก็นำยาและอาหารมาให้พอดี พร้อมกับเปลี่ยนน้ำเกลือกระปุกใหม่ทุกการสนทนาเลยยุติลงไปทันที พร้อมกับลืมไปแล้วว่าจะต้องพูดอะไรกันต่อ เหมือนคำถามที่ถามออกไปกับคำตอบที่เตรียมไว้ปลิวหายไปกับสายลม
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยหนุก็เริ่มง่วงนอนเนื่องด้วยฤทธิ์ยาแต่ยังคงฝืนๆ อยู่
"ผมว่าผมออกไปก่อนนะครับคุณจะได้พักผ่อน" รันพูดแล้วก็รีบเดินออกจากห้องทันที
"เฮ้อยย.... คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา งงแฮะแต่ก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน นอนก่อนแล้วค่อยว่ากันต่อ" หนุปรับเตียงลงนอนพอหัวสัมผัสหมอนก็หลับทันทีในเวลาที่ไล่เลี่ยกันนั้นก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมกับบุคคลคนเดิมเข้ามาในห้องแล้วก็ทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้าที่ดีต่อไป
"คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" รันเรียกหนุที่มีสีหน้าเปลี่ยนไป รวมทั้งอาการที่แปลกไปจากเดิมซ้ำๆ หลายครั้ง พร้อมกับเขย่าแขนไปมา เมื่อหนุเริ่มรู้สึกตัว ได้หันกลับไปมองชายหนุ่มจากตอนแรกที่ดวงตาไร้ประกายแสงตอนนี้เหมือนจะเริ่มได้สติพร้อมกับตอบว่า
"ผม...ผมไม่เป็นอะไรครับพอดีเหมือนจะปวดหัวนิดหน่อย"หนุตอบแบบเลื่อนลอยรันได้ฟังดังนั้นก็เริ่มกังวลใจและไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์
"คุณหลับตาพักเถอะครับ"เมื่อหนุเริ่มหลับตาความเมื่อล้าที่สะสมมาตั้งแต่เช้ารวมถึงร่างกายที่บาดเจ็บและอ่อนเพลียทำให้เขาค่อยค่อยดำดิ่งสู่ห้วงนิทรา ชายหนุ่มได้เห็นดังนั้นก็ถือวิสาสะจับบ่าทางฝั่งตรงข้ามให้โน้มตัวลงมานอนที่ตักของเขาเพื่อให้หนุได้หลับอย่างสบายและตนก็ถอดเสื้อสูทนอกกายออกไปห่มให้ชายหนุ่ม ที่อยู่ในห้วงแห่งการหลับใหล ตนเองได้จ้องมองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ในวัยกลางคนแต่หน้าตานั้นอ่อนกว่าวัยมากมายนัก ความรู้สึกเก่าๆ ก่อนที่เขาจะต้องย้ายไปเรียนต่างประเทศเพราะเหตุการณ์ที่ถูกบังคับก็เข้ามาในจิตใจ เมื่อนึกดังนั้นก็ใช้มือของตนเองลูบเบาๆ ที่มือขวาของคนที่นอนหลับสนิทบนตักของตน ที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยจากรอยถลอก แต่ภายใต้รอยถลอกนั้นมีแผลเป็น ที่เป็นรอยยาวจากการโดนมีดบาดลึกลงไปอยู่
"ท่าทางคุณนุจะเพลียมากนะครับ"ชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีฐานะเป็นลูกน้องคนสนิทของรัน ได้เอ๋ยขึ้นทำลายความเงียบในรถยนต์
"อืม...แต่ก็น่าน้อยใจจริงๆ เลยนะ ที่จำฉันไม่ได้เลยนี่" รันเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจ
"โธ่! คุณรันครับ คุณรันกับคุณนุเจอกันครั้งสุดท้ายก็เกือบสิบกว่าปีได้แล้วมั้งครับ ผมว่านานมากขนาดนั้นเป็นใครก็จำไม่ได้ แถมคุณรันก็เปลี่ยนไปจากเดิมเยอะเลยครับ ถ้าเป็นผม ผมก็จำไม่ได้หรอกครับ 555" กายพูดไปตามที่ตนคิด
"พี่กาย ดูพูดเข้า ผมอยากให้เขาจำผมได้นี่นา" รันตอบกายตามสบายๆ โดยไม่มีฐานะความเป็นเจ้านายกับลูกน้อง เนื่องจากนอกเวลางานและอยู่กันสองคน
"แต่ก็น่าตกใจอยู่นะครับคุณนุอายุพอๆ กับผมเลยนะครับ แต่ยังดูเด็กกว่าคุณรันอีกนะครับ แถมแต่งตัวสบายๆ ดูน่ารักดีนะครับ" กายพูดแซวเจ้านายตนเองและชมหนุจากใจ
"โห! พี่กายพูดซะผมดูแก่เลย แต่ยังไงผมก็ดีใจนะครับที่ดูอายุมากกว่า เพราะผมไม่อยากเป็นแค่น้องชาย หึหึ" รันตอบไปตามใจที่ตนต้องการ
'ใช่ ตลอดเวลาที่ผมเคยอยู่ด้วยกันกับพี่นุจะอ่อนแอดูเด็กในสายตาของพี่เสมอแต่ตอนนี้ไม่ใช่ ผมเปลี่ยนไป และแข็งแรง ไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน ที่ต้องให้พี่มาคอยดูแล ตอนนี้ผมพร้อมจะดูแลพี่ทุกอย่างและจะไม่ให้ใครทำอะไรพี่ได้เด็ดขาด ผมสัญญา'รันพูดอยู่ในใจพร้อมกับมองหน้าหนุไป เอานิ้วเกลี่ยปรอยผมที่มาปรกหน้าหนุอย่างเบามือเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กตื่น
"คุณรันครับข้างหน้าเป็นโรงพยาบาลจะแวะเลยไหมครับ"กายพูดทำลายความคิดของรันทันที
"อืม แวะเลย" รันตอบกลับไป
"แล้วจะปลุกคุณนุไหมครับ" กายพูดพร้อมมองรันและหนุจากกระจกและหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลข้างหน้าทันที
"ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมอุ้มเขาไปเอง" รันรีบตอบทันที กายเห็นดังนั้นก็แอบยิ้มขำๆ กับการกระทำของเจ้านายตน
หนุลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นสถานที่แปลกตาแต่พอมองไปรอบๆ เลยรู้ว่าเป็นโรงพยาบาลแถมที่แขนขวาก็มีผ้าพันรอบมือและมีตัวพยุงแขนคล้องคอไว้ มือซ้ายก็มีสายน้ำเกลือ
"นี่มันอะไรกันเนี้ย"หนุบ่นกับตนเองเลยลืมมองภายในห้องว่า ตอนนี้มีใครเดินมายืนอยู่ข้างเตียง
"ตื่นแล้วหรือครับ หลับไปนานมากเลย ผมนึกว่าคุณจะไม่ตื่นซะแล้ว"รันพูดขึ้นมาเพื่อให้หนุเห็นตนซะที เพราะมายืนดูหนุบ่นกับตนเองนานแล้วพร้อมกับยิ้มที่เป็นมิตร
"จริงหรือครับผมหลับไปนานขนาดนั้นเลย เฮ้ยย....ทำไงเนี้ย...นี่กี่โมงแล้วครับ...ผมต้องรีบกลับบ้าน ทำไงดีๆ " หนุบ่นกับตนเองเหมือนคนสติแตก
"ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้วครับ คุณหลับไปเกือบครึ่งวันแหนะ" รันมองนาฬิกาแล้วก็บอกหนุอย่างใจเย็น
"จริงหรือครับ แย่แน่ๆ ผมต้องรีบกลับบ้าน ถ้าไง เดี๋ยวผมกลับก่อนนะครับไม่อย่างนั้นรถจะหมด ผมจะเข้าบ้านไม่ได้"หนุรีบพูดและกำลังจะลงจากเตียงด้วยความยากลำบาก
"ไม่ได้ครับ คุณนะต้องอยู่โรงพยาบาลก่อนเพราะคุณกระดูกแขนร้าวและมีไข้" รันตอบด้วยหน้าตาเครียดๆ จนหนุเริ่มเกร็ง
"แต่ผมต้องรีบกลับบ้านนะครับ อีกอย่างหลานผมรอที่บ้าน ผมคงอยู่โรงพยาบาลไม่ได้หรอกครับ" หนุตอบแบบสีหน้ากังวลสุดๆ เขาไม่สามารถทิ้งหลานตนเองไว้ที่บ้านได้
'ทำไงๆ ไอ้นุเอ๋ย เรื่องยุ่งๆ เกิดอีกแล้ว ไม่น่าเผลอตัวทำเรื่องวุ่นเลย ความผิดของตนเองจะไปโทษใครได้ ผิดที่หาทางเลี่ยงจากสถานการณ์ในวันนี้ไม่ได้เอง แถมต้องมานอนโรงพยาบาลที่ตนไม่ชอบและไม่เคยคิดจะเข้ามาเลยสักครั้ง แต่ต้องกลับมานอนให้น้ำเกลือซะนี่ เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อนใครพาเรามาโรงพยาบาล ก่อนที่จะหลับไปจำได้ว่าอยู่ในรถ แล้วใครพาเรามา อย่าบอกนะว่าโดนอุ้ม' หนุคิดและบ่นตนเองในใจจนหน้าตาเก็บไม่มิด
"ผมเป็นคนอุ้มคุณมาโรงพยาบาลเอง ส่วนค่ารักษาพยาบาลไม่ต้องห่วงผมออกเอง คุณไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ส่วนเรื่องหลานคุณเดี๋ยวผมให้ลูกน้องไปดูแลให้ คุณบอกตำแหน่งบ้านของคุณกับผมแล้วผมจะจัดการให้ครับ" รันอธิบายออกมายืดยาวจนหนุฟังแล้วอึ้งๆ เล็กน้อย
"นั้นซินะเดี๋ยวผมโทรหาหลานก่อนดีกว่าครับ" หนุฟังที่รันพูดมาแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควรทำอะไรก่อนดีกว่ามานั่งกังวลโดยที่ไม่หาทางออกพอพูดเสร็จ หนุก็หาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแต่ลืมนึกไปว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในชุดคนไข้
"นี่ครับ"รันยื่นโทรศัพท์ให้หนุ
"อ๋อ ขอบคุณครับ"หนุรีบรับโทรศัพท์แล้วโทรหาหลานชายทันที
"ปอนด์นี่อาเองนะ ตอนนี้น้าอยู่โรงพยาบาลนะ ปอนด์อยู่บ้านคนเดียวได้ไหม มีอาหารที่อาทำไว้อยู่ในตู้เย็น ปอนด์อุ่นเอาละกันนะ ถ้าไงพรุ่งนี้น้าจะรีบกลับไป" หนุรีบพูดทั้งหมดอย่างรวดเร็วเพราะแบตจะเริ่มหมดแล้ว
"เอ๊ะ"
"อืม"
"จ๊ะ"
"ขอบใจมาก ดูแลตัวเองดีๆนะ อาไม่ได้อยู่ด้วย"
"รักปอนด์นะ" หนุวางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงอย่างลำบากเพราะมือใช้ได้ข้างเดียว
"ทำไมคุณถึงไม่บอกผมว่าคุยกับหลานผมแล้วแถมส่งลูกน้องไปหาที่บ้านอีก คุณคิดอะไรของคุณ หรือคุณคิดจะเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่" หนุเริ่มหัวเสีย
"ผมไม่ได้เห็นคุณเป็นตัวตลก แต่ผมไม่กล้าปลุกคนป่วยและอีกอย่างคุณหลับไปนานมากผมก็เลยกลัวคนที่บ้านคุณเป็นห่วง เลยถือวิสาสะรับโทรศัพท์และคุยกับหลานคุณอย่างที่เห็น ก็เลยส่งลูกน้องไปดูแลบ้านคุณให้ ไม่ต้องกังวลกรอกครับ ผมนะไม่อันตรายหรอก มาดีครับ มาดี"รันพูดจบก็ยิ้มออกมาอย่างจริงใจสุดๆ แต่ในสายตาหนุ มองว่ากำลังฝืนยิ้มเต็มที่
"ผมคงต้องขอบคุณครับ บอกตามตรงผมเป็นห่วงหลานมาก หลานผมอายุยังน้อยต้องอยู่บ้านคนเดียว แถมไม่ค่อยมีผู้คนแถวนั้นผมกลัวหลานจะอยู่ไม่ได้ ถ้าเป็นคุณ คุณก็ต้องคิดแบบผมจริงไหม" หนุบอกอย่างกังวลใจแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเด็กที่เราช่วยเป็นไงบ้าง
"เออคุณ เด็กที่ผมช่วยเป็นไงบ้างครับ"
"พามาเช็กเรียบร้อยแล้วและตอนนี้ก็กลับบ้านไปแล้ว" รันตอบแบบท่าทางเรียบเฉย
"อ๋อ... เข้าใจแล้วครับ ว่าแต่ผมคุยกับคุณตั้งนานไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ ส่วนผมชื่อหนุ" หนุถามอย่างสงสัย
"ผมชื่อ รันภัทร หรือคุณจะเรียกผมว่ารันเฉยๆ ก็ได้ ผมอายุน้อยกว่าคุณ"รันตอบพร้อมกับลุ้นว่าหนุจะจำได้ไหม
"ครับ แต่คุณรู้ได้ไงว่าผมอายุมากกว่าคุณ หรือผมหน้าแก่มาก" หนุพูดไปก็เอามือลูบๆ หน้าตน รันก็กำลังจะพูดต่อแต่นางพยาบาลก็นำยาและอาหารมาให้พอดี พร้อมกับเปลี่ยนน้ำเกลือกระปุกใหม่ทุกการสนทนาเลยยุติลงไปทันที พร้อมกับลืมไปแล้วว่าจะต้องพูดอะไรกันต่อ เหมือนคำถามที่ถามออกไปกับคำตอบที่เตรียมไว้ปลิวหายไปกับสายลม
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยหนุก็เริ่มง่วงนอนเนื่องด้วยฤทธิ์ยาแต่ยังคงฝืนๆ อยู่
"ผมว่าผมออกไปก่อนนะครับคุณจะได้พักผ่อน" รันพูดแล้วก็รีบเดินออกจากห้องทันที
"เฮ้อยย.... คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา งงแฮะแต่ก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน นอนก่อนแล้วค่อยว่ากันต่อ" หนุปรับเตียงลงนอนพอหัวสัมผัสหมอนก็หลับทันทีในเวลาที่ไล่เลี่ยกันนั้นก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมกับบุคคลคนเดิมเข้ามาในห้องแล้วก็ทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้าที่ดีต่อไป
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2560, 14:55:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ส.ค. 2560, 19:18:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 566
| << เจอกันโดยบังเอิญ | ณ โรงพยาบาล >> |