ปริศนาใจ (Yaoi) - จบ
จากความผิดหวังในความรักครั้งแรกของตนเอง ทำให้เกิดความสูญเสียแม่และพี่สาวที่รักไปตลอดกาล ความผิดหวังและการสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เขาผู้นี้ ปิดกั้นตัวเองและยอมทิ้งสิ่งที่ตนมี เพื่อสิ่งที่ตนเองยังหลงเหลืออยู่
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
Tags: ปริศนาใจ,นิยายวาย,Yaoi
ตอน: หนีโรงพยาบาล
ตอนนี้เข็มสั้นของนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องสีขาวอยู่ที่เลขสี่ เข็มยาวเลขสิบสองนั้นหมายความว่าตอนนี้ตีสี่แล้ว หนุลืมตาตื่นขึ้นมาตามปกติของคนที่ตื่นเช้า ถ้าเราจะหนีกลับบ้านดีไหม ตอนนี้ตีสี่ก็น่าจะมีรถบ้างแล้วล่ะ หนุคิดแล้วหันไปมองรอบๆ ก็เห็นรันตอนนี้นอนที่โซฟาข้างกำแพงหลับยังไม่ตื่น ดีล่ะกลับบ้านดีกว่ายังไงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไอ้ที่บอกเป็นไข้หวัดใหญ่ไม่เชื่อหรอกเพราะไม่รู้สึกอะไรเลยรู้สึกแค่ปวดแผลเฉยๆ รันโกหกชัวร์ คุณหมอก็แค่พูดแต่เรื่องแผลไม่เห็นพูดเรื่องติดเชื้ออะไรนั้น จะเชื่อคงยาก หนุคิดแล้วหันไปมองข้อมือซ้ายที่ตอนนี้มีสายน้ำเกลือ
"หึหึ แค่นี้จิบๆ " หนุบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วก็ดึงสายน้ำเกลือออกแล้วเอาผ้าที่วางบนโต๊ะข้างหัวเตียงกดห้ามเลือดทันที พอเลือดหยุดไหล หนุก็วางผ้ากลับที่เดิม แล้วลงจากเตียงตรงไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของรันที่วางไว้ข้างห้อง หยิบเสื้อและกางเกงที่อยู่ในกระเป๋าแล้วตรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำทันทีพร้อมกับพับชุดคนไข้และที่คล้องแขนวางไว้ปลายเตียง จากนั้นตนก็เดินออกไปจากห้องด้วยชุดที่ไม่เหมาะกับตนเองเท่าไหร่นัก ถ้าใครเห็นก็คิดว่ามันดูตลก
'เอาว่ะ ดีกว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ เสื้อผ้าเราไปไหนยังไงก็หาไม่เจอเอาชุดหมอนี่แหละดีสุดล่ะยังไงก็ดีกว่าใส่ชุดคนไข้ ออกมาข้างนอกเดี๋ยวจะหาว่าเราเป็นคนบ้าหนีออกจากโรงพยาบาล' หนุคิดไปและเดินตรงออกจากห้องคนไข้ โดยที่ไม่ลืมหันไปทางรัน
"ผมขอโทษนะครับแต่ผมคงอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไม่ได้ ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่ทำให้ครับ หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีก" หนุพยายามพูดให้เบาที่สุดและก้มหัว ให้จากนั้นก็เดินออกไป พอพ้นประตูก็พยายามทำตัวปกติไม่ให้มีพิรุธช่วงเวลานี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าไหร่ง่ายต่อการหลบหนี
พอประตูปิดลงตาคมก็ลืมตาตื่นขึ้นเขารู้ตั้งแต่คนตัวเล็กคิดทำอะไรบนเตียงแล้ว จนลงจากเตียงแล้วกำลังทำอะไรเขามองดูจากความมืดตลอดเวลาเมื่อคนตัวเล็กหันมาก็ปิดเปลือกตาลงทำเหมือนประหนึ่งว่าหลับอยู่
"พี่กาย ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับ" รันโทรหาคนสนิททันทีที่คนตัวเล็กออกจากห้องไป
"ครับ เดี๋ยวผมลงไปรอหน้าโรงพยาบาลนะครับ" รันบอกกายพร้อมกับเปิดประตูแล้วตรงไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลจากนั้นก็ยื่นบัตรให้ติดต่อมา เมื่อมีปัญหาอะไร
เมื่อรันเข้าไปในรถก็เปิดโทรศัพท์ดูสัญญาณในเครื่องที่ตนแอบไปติดไว้กับเสื้อผ้าของตนแล้วแอบวางไว้ในกระเป๋าข้างกำแพงซึ่งตอนนี้หนุใส่ออกไปเสียแล้ว
"คุณรันให้ผมขับไปไหนครับ"กายถามเจ้านายตน
"ขับออกจากตัวเมือง" รันกำลังมองโทรศัพท์แล้วพูดออกมา
"คุณรันดูอะไรในโทรศัพท์ครับ เห็นจ้องตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว" กายถามออกมาด้วยความสงสัย
"ก็เครื่องติดตามที่ผมให้พี่ไปซื้อมาไงครับ"
"อ๋อ อย่าบอกนะครับว่าเอาไปติดตามคุณหนุนะครับ" กายถามด้วยความแปลกใจ
"ใช่ นี่ครับ...ผมวางไว้ตรงนี้มองพอเห็นไหมครับ" รันตอบแล้วนำโทรศัพท์ไปวางไว้ข้างๆ ที่วางเพื่อให้คนขับมองเห็น
"ครับ มองเห็นครับ เหมือนจะออกจากตัวเมืองไปเรื่อยๆ เลยนะครับ"
"ผมว่าพี่นุต้องกลับบ้านแน่นอน" รันพูดออกอย่างสบายใจ
"ครับ ทีนี้ก็ไม่ต้องตามหาให้ปวดหัวสมองแล้ว ผมนี่หัวหมุนกับหลานคุณนุจนงงไปหมดล่ะ เด็กอะไรแสบจริงๆ ครับ"
"พี่นุคงเลี้ยงมาดี ทำพี่หัวปั่นได้นี่ ยอดเลยครับ"
"ใช่ครับ ผมนี่ขับรถเป็นว่าเล่นเลยเผาน้ำมันไปหลายถังเลยครับ" กายอธิบายอย่างเหนื่อยใจ
"คุณรันครับเราใกล้ตามติดแล้วครับแต่ถ้าเราเลี้ยวออกไปนี่ แทบจะไม่มีรถเข้ามาเลยนะครับ ชนบทสุดๆ เลยครับ" กายแปลกใจกับสิ่งที่เห็น
"ตามไปเรื่อยๆ ผมว่าพี่นุคงนั่งรถแท็กซี่เข้าบ้านแน่นอนครับ" รันก็คิดตาม
เมื่อทั้งคู่ขับรถตามสัญญาณไปเรื่อยๆ ทางเข้ามันมีแต่ต้นไม้ไกลผู้คนสุดๆ จนตามมาเจอหนุกำลังลงจากรถและเดินเข้าไปในทางเข้าแห่งหนึ่ง แต่ถ้ามองดีๆ จะเห็นบ้านสีขาวเด่นไม่ไกลมากนักแต่ทางเข้าบ้านนี่ซิดูมีแต่ต้นไม้
"สงสัยเราต้องรอจังหวะหาทางเข้าไป"
"เอาจริงหรอครับคุณรัน ถ้าเราจอดรถแบบนี้คนจะสงสัยหรือเปล่าครับจะสว่างแล้วด้วย"
"ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับกันก่อนละกัน ตอนนี้รู้บ้าน รู้เบอร์โทรล่ะ จะติดต่อกันง่ายหน่อย"รันสั่งแล้วเริ่มคิดแผนในใจว่าจะติดต่อคนที่ตนรักอย่างไรดีไม่ให้โดนสงสัย
"ครับ"
"พี่กายผมฝากจัดการเรื่องโรงพยาบาลและช่วยสืบหาประวัติของนุให้ผมหน่อยเอาช่วงที่ผมไปอยู่ต่างประเทศนะครับ ผมคิดว่าดูพี่เขาแปลกๆ จะว่าดูเหมือนเดิมก็ไม่ใช่เหมือนน่าจะมีเรื่องอะไรก่อนที่จะมาอยู่แบบนี้" ใช่เขาต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหนุต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมพี่นุถึงกลัวการนั่งรถยนต์ทั้งๆ ที่ขับรถเป็น ทำไมถึงไม่ชอบโรงพยาบาลทั่งๆ ที่พี่ธัญก็ทำงานเป็นพยาบาลเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น และที่สำคัญทำไมต้องมาเก็บตัวอยู่บ้านที่ไกลผู้คนแบบนี้ ยิ่งคิด ยิ่งค้นประวัติก็มีแต่เรื่องน่าสงสัยทำไมกันนะเกิดอะไรขึ้นตอนเราไม่อยู่กันแน่
"ครับ ผมจะจัดการให้ครับ" กายรับงานใหม่มาทำอย่างเต็มใจ ตัวของกายเองก็อยากให้เจ้านายตนนั้นมีความสุขถ้าทั้งคุณรันและคุณหนุลงเอยกันได้ดี โดยไม่มีอุปสรรคมาขวางก็ดีนะซิ ตัวของกายเองก็รักรันเหมือนน้องคนหนึ่งเลยทีเดียว อะไรที่เจ้านายตนทำแล้วมีความสุข ตัวเขาเองก็มีความสุขด้วยเช่นกัน
"หึหึ แค่นี้จิบๆ " หนุบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วก็ดึงสายน้ำเกลือออกแล้วเอาผ้าที่วางบนโต๊ะข้างหัวเตียงกดห้ามเลือดทันที พอเลือดหยุดไหล หนุก็วางผ้ากลับที่เดิม แล้วลงจากเตียงตรงไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของรันที่วางไว้ข้างห้อง หยิบเสื้อและกางเกงที่อยู่ในกระเป๋าแล้วตรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำทันทีพร้อมกับพับชุดคนไข้และที่คล้องแขนวางไว้ปลายเตียง จากนั้นตนก็เดินออกไปจากห้องด้วยชุดที่ไม่เหมาะกับตนเองเท่าไหร่นัก ถ้าใครเห็นก็คิดว่ามันดูตลก
'เอาว่ะ ดีกว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ เสื้อผ้าเราไปไหนยังไงก็หาไม่เจอเอาชุดหมอนี่แหละดีสุดล่ะยังไงก็ดีกว่าใส่ชุดคนไข้ ออกมาข้างนอกเดี๋ยวจะหาว่าเราเป็นคนบ้าหนีออกจากโรงพยาบาล' หนุคิดไปและเดินตรงออกจากห้องคนไข้ โดยที่ไม่ลืมหันไปทางรัน
"ผมขอโทษนะครับแต่ผมคงอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไม่ได้ ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่ทำให้ครับ หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีก" หนุพยายามพูดให้เบาที่สุดและก้มหัว ให้จากนั้นก็เดินออกไป พอพ้นประตูก็พยายามทำตัวปกติไม่ให้มีพิรุธช่วงเวลานี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าไหร่ง่ายต่อการหลบหนี
พอประตูปิดลงตาคมก็ลืมตาตื่นขึ้นเขารู้ตั้งแต่คนตัวเล็กคิดทำอะไรบนเตียงแล้ว จนลงจากเตียงแล้วกำลังทำอะไรเขามองดูจากความมืดตลอดเวลาเมื่อคนตัวเล็กหันมาก็ปิดเปลือกตาลงทำเหมือนประหนึ่งว่าหลับอยู่
"พี่กาย ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับ" รันโทรหาคนสนิททันทีที่คนตัวเล็กออกจากห้องไป
"ครับ เดี๋ยวผมลงไปรอหน้าโรงพยาบาลนะครับ" รันบอกกายพร้อมกับเปิดประตูแล้วตรงไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลจากนั้นก็ยื่นบัตรให้ติดต่อมา เมื่อมีปัญหาอะไร
เมื่อรันเข้าไปในรถก็เปิดโทรศัพท์ดูสัญญาณในเครื่องที่ตนแอบไปติดไว้กับเสื้อผ้าของตนแล้วแอบวางไว้ในกระเป๋าข้างกำแพงซึ่งตอนนี้หนุใส่ออกไปเสียแล้ว
"คุณรันให้ผมขับไปไหนครับ"กายถามเจ้านายตน
"ขับออกจากตัวเมือง" รันกำลังมองโทรศัพท์แล้วพูดออกมา
"คุณรันดูอะไรในโทรศัพท์ครับ เห็นจ้องตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว" กายถามออกมาด้วยความสงสัย
"ก็เครื่องติดตามที่ผมให้พี่ไปซื้อมาไงครับ"
"อ๋อ อย่าบอกนะครับว่าเอาไปติดตามคุณหนุนะครับ" กายถามด้วยความแปลกใจ
"ใช่ นี่ครับ...ผมวางไว้ตรงนี้มองพอเห็นไหมครับ" รันตอบแล้วนำโทรศัพท์ไปวางไว้ข้างๆ ที่วางเพื่อให้คนขับมองเห็น
"ครับ มองเห็นครับ เหมือนจะออกจากตัวเมืองไปเรื่อยๆ เลยนะครับ"
"ผมว่าพี่นุต้องกลับบ้านแน่นอน" รันพูดออกอย่างสบายใจ
"ครับ ทีนี้ก็ไม่ต้องตามหาให้ปวดหัวสมองแล้ว ผมนี่หัวหมุนกับหลานคุณนุจนงงไปหมดล่ะ เด็กอะไรแสบจริงๆ ครับ"
"พี่นุคงเลี้ยงมาดี ทำพี่หัวปั่นได้นี่ ยอดเลยครับ"
"ใช่ครับ ผมนี่ขับรถเป็นว่าเล่นเลยเผาน้ำมันไปหลายถังเลยครับ" กายอธิบายอย่างเหนื่อยใจ
"คุณรันครับเราใกล้ตามติดแล้วครับแต่ถ้าเราเลี้ยวออกไปนี่ แทบจะไม่มีรถเข้ามาเลยนะครับ ชนบทสุดๆ เลยครับ" กายแปลกใจกับสิ่งที่เห็น
"ตามไปเรื่อยๆ ผมว่าพี่นุคงนั่งรถแท็กซี่เข้าบ้านแน่นอนครับ" รันก็คิดตาม
เมื่อทั้งคู่ขับรถตามสัญญาณไปเรื่อยๆ ทางเข้ามันมีแต่ต้นไม้ไกลผู้คนสุดๆ จนตามมาเจอหนุกำลังลงจากรถและเดินเข้าไปในทางเข้าแห่งหนึ่ง แต่ถ้ามองดีๆ จะเห็นบ้านสีขาวเด่นไม่ไกลมากนักแต่ทางเข้าบ้านนี่ซิดูมีแต่ต้นไม้
"สงสัยเราต้องรอจังหวะหาทางเข้าไป"
"เอาจริงหรอครับคุณรัน ถ้าเราจอดรถแบบนี้คนจะสงสัยหรือเปล่าครับจะสว่างแล้วด้วย"
"ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับกันก่อนละกัน ตอนนี้รู้บ้าน รู้เบอร์โทรล่ะ จะติดต่อกันง่ายหน่อย"รันสั่งแล้วเริ่มคิดแผนในใจว่าจะติดต่อคนที่ตนรักอย่างไรดีไม่ให้โดนสงสัย
"ครับ"
"พี่กายผมฝากจัดการเรื่องโรงพยาบาลและช่วยสืบหาประวัติของนุให้ผมหน่อยเอาช่วงที่ผมไปอยู่ต่างประเทศนะครับ ผมคิดว่าดูพี่เขาแปลกๆ จะว่าดูเหมือนเดิมก็ไม่ใช่เหมือนน่าจะมีเรื่องอะไรก่อนที่จะมาอยู่แบบนี้" ใช่เขาต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหนุต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมพี่นุถึงกลัวการนั่งรถยนต์ทั้งๆ ที่ขับรถเป็น ทำไมถึงไม่ชอบโรงพยาบาลทั่งๆ ที่พี่ธัญก็ทำงานเป็นพยาบาลเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น และที่สำคัญทำไมต้องมาเก็บตัวอยู่บ้านที่ไกลผู้คนแบบนี้ ยิ่งคิด ยิ่งค้นประวัติก็มีแต่เรื่องน่าสงสัยทำไมกันนะเกิดอะไรขึ้นตอนเราไม่อยู่กันแน่
"ครับ ผมจะจัดการให้ครับ" กายรับงานใหม่มาทำอย่างเต็มใจ ตัวของกายเองก็อยากให้เจ้านายตนนั้นมีความสุขถ้าทั้งคุณรันและคุณหนุลงเอยกันได้ดี โดยไม่มีอุปสรรคมาขวางก็ดีนะซิ ตัวของกายเองก็รักรันเหมือนน้องคนหนึ่งเลยทีเดียว อะไรที่เจ้านายตนทำแล้วมีความสุข ตัวเขาเองก็มีความสุขด้วยเช่นกัน
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2560, 15:17:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 13:47:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 585
| << เมื่อไหร่จะได้ออกซะที | ความเป็นห่วงของหลานชาย (กาย&ปอนด์) >> |