ปริศนาใจ (Yaoi) - จบ
จากความผิดหวังในความรักครั้งแรกของตนเอง ทำให้เกิดความสูญเสียแม่และพี่สาวที่รักไปตลอดกาล ความผิดหวังและการสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เขาผู้นี้ ปิดกั้นตัวเองและยอมทิ้งสิ่งที่ตนมี เพื่อสิ่งที่ตนเองยังหลงเหลืออยู่
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
Tags: ปริศนาใจ,นิยายวาย,Yaoi
ตอน: ความเป็นห่วงของหลานชาย (กาย&ปอนด์)
ถ้ามองมาในบ้านหลังหนึ่งกำลังมีเด็กหนุ่มหน้าใสเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านโดยมีสุนัขคู่ใจนอนมองอยู่ข้างๆ กาย
"ไอ้แบง แกรู้ไหม ทำไม่น้านุยังไม่กลับบ้านอีก นี่มันกี่โมงแล้ว โทรไปก็ไม่รับสาย โอ๊ย!! ทำไงดีๆ " ปอนด์บ่นให้สุนัขฟัง
"โฮ้ง โฮ้ง" ไอ้แบงอยากมีส่วนร่วม
"ลองโทรอีกรอบดีกว่า" ปอนด์พูดกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรออกอีกครั้ง ลุ้นว่าน้าจะรับไหม เขาโทรหาน้าหลายรอบมาตั้งแต่เช้าแล้วหลัง จากน้าแพรโทรมาถามหาน้านุและบอกว่าน้ายังไม่มาส่งขนม ปอนด์เลยเริ่มกังวลเพราะน้าไม่เคยสาย ปกติส่งของตรงเวลา
"ครับ" เสียงปริศนาดังขึ้น
"ใครครับ ทำไมถึงรับโทรศัพท์ของน้าผมได้" ปอนด์เริ่มกังวลและระแวงในคราเดียวกัน
"คือ...น้าคุณอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนรายละเอียดค่อยให้น้าคุณเล่าเอาเองดีกว่านะครับแต่ตอนนี้เขานอนหลับอยู่"
"น้าผมเป็นอะไรครับ ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล แล้วอาการหนักไหมครับ" ปอนด์ถามออกไปอย่างเป็นห่วง
"พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นอะไรมาก อยู่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวันน่าจะกลับได้นะครับ" รันอธิบายอย่างใจเย็น
"ครับ คุณเป็นคนพาน้าผมมาโรงพยาบาลใช่ไหมครับ"
"ครับ"
"ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ไงผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้วเป็นเพราะรถผมเองที่ขับเกือบชนเขานะครับ ต้องขอโทษด้วยครับ"
"อ้าว! ครับ ถ้าน้าผมตื่นแล้วคุณช่วยบอกน้าผมด้วยนะครับว่าผมโทรมา"
"เรานะอยู่บ้านคนเดียวหรือเปล่า ให้คนไปอยู่เป็นเพื่อนไหมพร้อมอาหารเย็น ผมคิดว่าถ้าน้าเรารู้ว่าต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวันคงเป็นห่วงเรื่องอาหารการกินของเราแน่ ให้คนของผมไปดูแลละกันนะครับ จะได้สบายใจทั้งสองฝ่าย"
"ผมอยู่ได้ครับ ผมเป็นผู้ชายจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ต้องอยู่ได้ ไม่รบกวนใครด้วยครับ"
"ผมว่าไม่ดีครับ ยิ่งอยู่คนเดียวถึงจะเป็นผู้ชายก็น่ากลัวได้เหมือนกัน ถ้าเกิดโจรขึ้นบ้านมาทำไงครับ ขึ้นบ้านไม่เท่าไหร่ถ้าเกิดหน้ามืดขึ้นมาโดนข่มขืนไปจะแย่นะครับ" รันเริ่มงัดไม้ตายออกมาขู่
"ตลกน่า ใครจะข่มขืนผู้ชายไม่มีหรอกครับ"ปอนด์เริ่มกลัวขึ้นมาแต่ต้องกลบเกลื่อน
"555 นั้นไงถึงว่ายังเด็กอ่อนต่อโลก เอาเถอะครับ ให้คนของผมไปดูแลจะได้สบายใจแถมมีเพื่อนด้วย แล้วเดี๋ยวให้คนของผมโทรเข้าติดต่อ ถามทางอีกทีละกันนะ สวัสดีครับ" รันอธิบายตัดบทอย่างรวดเร็ว
พอจบการสนทนาปอนด์ก็เหวอๆ กับคนที่ตนคุยด้วย เอาไงดี ปอนด์เริ่มคิดกับคำพูดของคนแปลกหน้าจะไว้ใจได้ไหมนี่เป็นความคิดที่ผุดออกมา
"ไม่ได้ เราต้องยึดคำสอนของน้านุที่สอนเรามาตั้งแต่เด็กว่า 'อย่าไว้ใจใครรู้ไหม เราต้องช่วยเหลือตนเองให้ได้ คนสมัยนี้ไว้ใจยาก 'เอาล่ะ ต้องปฏิเสธลูกเดียว" เมื่อคิดได้และตัดสินใจดังนั้นก็เดินเข้าบ้านรออาของตนกลับมา
พอปอนด์เข้าบ้านก็จัดการงานบ้านที่น้าต้องทำทุกวันรวมถึงไปสวนหลังบ้านหาอะไรมาทำอาหารกิน
"วันนี้กินอะไรดีนะ มีไข่ไก่ ผักสลัด ใบกะเพรา พริก กระเทียม มีข้าวในหม้อ อ๋อคิดออกล่ะผัดกะเพราไข่เจียวแซมด้วยผักสลัด เจ้าแบงแกกินไข่ต้มละกันนะ" ปอนด์คิดเมนูที่ตนทำได้อย่างนึกสนุก
"โฮ้ง โฮ้ง" ไอ้แบงตอบรับอย่างรวดเร็ว
"ไปเข้าบ้านกัน" ปอนด์พูดกับสุนัข
พอตนทำอาหารด้วยเมนูสิ้นคิดเสร็จก็นำมาวางบนโต๊ะพร้อมทาน
"อาหารจานนี้จัดทำโดย เชฟปอนด์ ฮิฮิ" ปอนด์ภูมิใจกับเมนูอาหารมื้อแรกที่ตนทำเอง
"จะทานแล้วครับ ไอ้แบงแกกินได้นะไข่ต้มกับอาหารเม็ด" ปอนด์หันไปพูดกับสุนัขตัวเดียวในบ้านอย่างอารมณ์ดี
"โฮ้ง งั้มๆ " ไอแบงตอบรับแล้วกินอาหารหน้าตนอย่างรวดเร็ว
เมื่อปอนด์กำลังจะเอาอาหารเข้าปากก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที ปอนด์รีบรับสายเพราะเป็นน้าของตน
"ปอนด์นี่น้าเองนะ ตอนนี้น้าอยู่โรงพยาบาล ปอนด์อยู่บ้านคนเดียวได้ไหม มีอาหารที่น้าทำไว้อยู่ในตู้เย็น ปอนด์อุ่นเอาละกันนะ ถ้าไงพรุ่งนี้น้าจะรีบกลับไป"
"ครับน้า เมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่ง บอกว่าเป็นคนชนน้าแล้วพามาโรงพยาบาล เขารับโทรศัพท์ปอนด์ เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆ แล้วครับ แล้วเขาบอกอีกว่าให้ถามรายละเอียดน้าเองแล้วเขาก็จะส่งคนมาดูแลผมด้วยนะ" ปอนด์รีบเล่าให้น้าตนฟัง
"เอ๊ะ" เสียหนุตกใจ
"นั้นและครับน้า ตามที่ผมบอก แต่ไม่ต้องกังวลครับอา ผมจะป่วนให้เขางง มาบ้านเราไม่ได้แน่นอนและผมดูแลตนเองได้ แถมมีเพื่อนเป็นเจ้าแบง เจ้าบอดี้การ์ดสี่ขาคู่ใจ อิอิ" ปอนด์อธิบายอย่างอารมณ์ดี
"อืม"
"น้าครับ ผมจัดการบอกน้าแพรให้แล้วนะครับ ว่าน้าไปส่งของไม่ได้เพราะอะไร เขานะเล่นโทรหาปอนด์แบบยิงรัวเลยครับ"
"จ๊ะ"
"น้านุครับ เดี๋ยวผมดูแลบ้าน ดูแลสวนให้ รับรองทำสะอาดเรียบร้อยไม่แพ้น้าเลยครับ หายไวไวแล้วกลับบ้านมาหาปอนด์นะปอนด์คิดถึง"
"ขอบใจมาก ดูแลตัวเองดีๆ นะ น้าไม่ได้อยู่ด้วย"
"ครับ สบายใจได้เลย ผมรักน้านะครับ"ปอนด์พูดจากใจ
"รักปอนด์นะ"
พอน้านุวางสายปอนด์ก็กำลังจะเอาอาหารเข้าปากอีกครั้งก็มีเสียงโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบ
"ใครแม่ง ขัดจังหวะตูฟ่ะ หรือว่าจะเป็นน้านุ" ปอนด์รีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าทันทีแต่พอดูแล้วไม่ใช่เบอร์น้าเรา
"สวัสดีครับปอนด์รับสาย"ปอนด์รับอย่างหัวเสียนิดหน่อยเพราะโดนขัดจังหวะการกินอีกรอบ
"หลานคุณหนุใช่ไหมครับ พอดีผมเป็นลูกน้องคุณรัน ที่จะมาดูแลคุณและเอาอาหารเย็นมาให้ครับตามคำสั่ง"
"อ๋อครับ จะให้บอกทางมาบ้านใช่ไหมครับ"
ปอนด์เริ่มบอกทางแต่สิ่งที่บอกจะตรงข้ามกับทางมาบ้านทั้งหมด จะต้องเลี้ยวซ้ายก็บอกให้เลี้ยวขวา เจอสี่แยกก็บอกให้ตรงไป กลับกลายเป็นว่าแทนที่จะออกจากตัวเมืองเข้าชนบทกลับไปทะลุอีกจังหวัด พอบอกเสร็จก็วางสายกลับมานั่งทานอาหารตนอย่างสบายใจ
ทางด้านกาย ก็ไปตามที่ปอนด์บอกจนงงพอจะโทรกลับไปถามก็ไม่รับซะนี่ เลยตัดสินใจรายงานคุณรันเจ้านายตน ว่าแล้วเลยหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาคุณรันทันที
"ครับ"
"คุณรัน ผมกายครับ ผมหาบ้านคุณนุไม่เจอ หลานคุณนุบอกทางผมมั่วไปหมด ตอนนี้ผมหลงทางแล้วไปไม่ถูกเลย น้ำมันก็ใกล้จะหมดแล้วด้วยครับ"
"ว่าไงนะครับ หาไม่เจอหรอ"
"ครับ ผมโทรกลับไปก็ไม่รับสายเลยครับสงสัยต้องการให้ผมหลงแล้วหาบ้านไม่เจอแน่เลย" กายอธิบายอย่างหัวเสียและทำอะไรไม่ถูก
"อืม หรอครับ"
"ผมจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้ท่าทางผมจะหลงไปไกลจากจุดเริ่มต้นมากเลยครับ"
"ครับ ไม่เป็นไรพี่กาย พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ ผมคิดว่ายังไงเราก็หาพบแน่นอน หึหึ"
"ครับ ถ้าแบบนี้ผมกลับไปโรงพยาบาลเลยนะครับ"
เมื่อวางสายจากเจ้านายตนก็หันมาสนใจกับถนนข้างหน้าที่ตนจอดอยู่ข้างทาง
"เอาไงดีล่ะทีนี้ คงต้องถามทางซะแล้วซิ"
พอกายขับรถออกจากจุดที่ตนจอดคุยโทรศัพท์ก็ถามทางเขามาเรื่อยเรื่อย จนตอนนี้ได้จอดหน้าโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย
"เอาล่ะถึงซะที ดีนะที่มีคนใจดีบอกทางให้เลยกลับมาถูกนึกว่าจะทะลุไปชายแดนซะแล้วซิ ฟู่"กายพ่นลมออกทางปากให้ตนคลายความตึงเครียดและกำลังลงจากรถ แต่เหลือบไปเห็นข้าวหน้าเป็ดที่จะซื้อไปให้หลานคุณนุ
"หึ ทำแสบนักนะจะเขมือบให้หมดเลยคอยดูจะไม่ให้เหลือข้าวสักเม็ด โทษฐานทำให้ขวัญเสีย 555" กายพูดกับข้าวหน้าเป็ดอย่างระบายอารมณ์
"ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว"
"จามหนึ่งครั้งมีคนด่า จามสองครั้งมีคนบ่นคิดถึง แล้วถ้าสามล่ะ สงสัยคงไม่สบายล่ะมั้ง 555" ปอนด์หัวเราะกับตนเองอย่างอารมณ์ดี
ตอนนี้ปอนด์ทานอาหารแล้วและทำงานทุกอย่างเรียบร้อย ปอนด์กำลังเตรียมตัวเข้านอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ พอจะเข้านอนก็เป็นห่วงและคิดถึงน้าตนเอง จะไปหาก็ไม่ได้ ไม่รู้ทางอีก จะโทรไปแบตน้าก็หมดแล้วเหงาจัง น้านุไม่อยู่แค่คืนเดียวมันเงียบเกินไปแล้ว ออกไปนอนในห้องรับแขกดีกว่า ไปนอนกะเจ้าแบง เมื่อตนคิดได้ดังนั้นก็ออกจากห้องไปนอนที่ห้องรับแขกข้างล่าง
"โฮ้ง โฮ้ง"
"มานอนด้วย เดี๋ยวฉันนอนโซฟาแกนอนตรงพรมนะ แต่อย่าทำเลอะล่ะ เดี๋ยวน้านุกลับมาจะโดนบ่นกันหมด เข้าใจไหม"
"โฮ้ง โฮ้ง"
พอล้มตัวลงนอน กำลังจะหลับตาลงทันใดนั้นเองก็มีตัวอะไรหล่นมาทับ
"โอ๊ยหนักจะกระโดดมานอนทับทำไมเนี่ย มันหนักนะรู้ไหม ไม่รู้จักลดน้ำหนักเสียบ้างเลยจริงๆ " ตอนนี้ปอนด์ไม่ต้องนอนแล้วกำลังฟัดกับหมา เฮ้ยย...ไม่ใช่...ทะเลาะกับหมา
"งี้ง งี้ง โฮ้ง โฮ้ง งี้ง" แบงพยายามนอนด้วยและไซ้พุงปอนด์เพื่อจะเบียดตัวเองนอน
พอทะเลาะกันอยู่นานก็เหนื่อยแล้วก็หลับไปกันทั้งคู่ ภาพที่เห็นก็คือเด็กน้อยนอนกอดสุนัขตัวใหญ่อยู่บนโซฟาแคบ
"แบง แกตัวเริ่มเหม็นตุตุแล้วนะ"
"ไอ้แบง แกรู้ไหม ทำไม่น้านุยังไม่กลับบ้านอีก นี่มันกี่โมงแล้ว โทรไปก็ไม่รับสาย โอ๊ย!! ทำไงดีๆ " ปอนด์บ่นให้สุนัขฟัง
"โฮ้ง โฮ้ง" ไอ้แบงอยากมีส่วนร่วม
"ลองโทรอีกรอบดีกว่า" ปอนด์พูดกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรออกอีกครั้ง ลุ้นว่าน้าจะรับไหม เขาโทรหาน้าหลายรอบมาตั้งแต่เช้าแล้วหลัง จากน้าแพรโทรมาถามหาน้านุและบอกว่าน้ายังไม่มาส่งขนม ปอนด์เลยเริ่มกังวลเพราะน้าไม่เคยสาย ปกติส่งของตรงเวลา
"ครับ" เสียงปริศนาดังขึ้น
"ใครครับ ทำไมถึงรับโทรศัพท์ของน้าผมได้" ปอนด์เริ่มกังวลและระแวงในคราเดียวกัน
"คือ...น้าคุณอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนรายละเอียดค่อยให้น้าคุณเล่าเอาเองดีกว่านะครับแต่ตอนนี้เขานอนหลับอยู่"
"น้าผมเป็นอะไรครับ ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล แล้วอาการหนักไหมครับ" ปอนด์ถามออกไปอย่างเป็นห่วง
"พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นอะไรมาก อยู่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวันน่าจะกลับได้นะครับ" รันอธิบายอย่างใจเย็น
"ครับ คุณเป็นคนพาน้าผมมาโรงพยาบาลใช่ไหมครับ"
"ครับ"
"ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ไงผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้วเป็นเพราะรถผมเองที่ขับเกือบชนเขานะครับ ต้องขอโทษด้วยครับ"
"อ้าว! ครับ ถ้าน้าผมตื่นแล้วคุณช่วยบอกน้าผมด้วยนะครับว่าผมโทรมา"
"เรานะอยู่บ้านคนเดียวหรือเปล่า ให้คนไปอยู่เป็นเพื่อนไหมพร้อมอาหารเย็น ผมคิดว่าถ้าน้าเรารู้ว่าต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวันคงเป็นห่วงเรื่องอาหารการกินของเราแน่ ให้คนของผมไปดูแลละกันนะครับ จะได้สบายใจทั้งสองฝ่าย"
"ผมอยู่ได้ครับ ผมเป็นผู้ชายจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ต้องอยู่ได้ ไม่รบกวนใครด้วยครับ"
"ผมว่าไม่ดีครับ ยิ่งอยู่คนเดียวถึงจะเป็นผู้ชายก็น่ากลัวได้เหมือนกัน ถ้าเกิดโจรขึ้นบ้านมาทำไงครับ ขึ้นบ้านไม่เท่าไหร่ถ้าเกิดหน้ามืดขึ้นมาโดนข่มขืนไปจะแย่นะครับ" รันเริ่มงัดไม้ตายออกมาขู่
"ตลกน่า ใครจะข่มขืนผู้ชายไม่มีหรอกครับ"ปอนด์เริ่มกลัวขึ้นมาแต่ต้องกลบเกลื่อน
"555 นั้นไงถึงว่ายังเด็กอ่อนต่อโลก เอาเถอะครับ ให้คนของผมไปดูแลจะได้สบายใจแถมมีเพื่อนด้วย แล้วเดี๋ยวให้คนของผมโทรเข้าติดต่อ ถามทางอีกทีละกันนะ สวัสดีครับ" รันอธิบายตัดบทอย่างรวดเร็ว
พอจบการสนทนาปอนด์ก็เหวอๆ กับคนที่ตนคุยด้วย เอาไงดี ปอนด์เริ่มคิดกับคำพูดของคนแปลกหน้าจะไว้ใจได้ไหมนี่เป็นความคิดที่ผุดออกมา
"ไม่ได้ เราต้องยึดคำสอนของน้านุที่สอนเรามาตั้งแต่เด็กว่า 'อย่าไว้ใจใครรู้ไหม เราต้องช่วยเหลือตนเองให้ได้ คนสมัยนี้ไว้ใจยาก 'เอาล่ะ ต้องปฏิเสธลูกเดียว" เมื่อคิดได้และตัดสินใจดังนั้นก็เดินเข้าบ้านรออาของตนกลับมา
พอปอนด์เข้าบ้านก็จัดการงานบ้านที่น้าต้องทำทุกวันรวมถึงไปสวนหลังบ้านหาอะไรมาทำอาหารกิน
"วันนี้กินอะไรดีนะ มีไข่ไก่ ผักสลัด ใบกะเพรา พริก กระเทียม มีข้าวในหม้อ อ๋อคิดออกล่ะผัดกะเพราไข่เจียวแซมด้วยผักสลัด เจ้าแบงแกกินไข่ต้มละกันนะ" ปอนด์คิดเมนูที่ตนทำได้อย่างนึกสนุก
"โฮ้ง โฮ้ง" ไอ้แบงตอบรับอย่างรวดเร็ว
"ไปเข้าบ้านกัน" ปอนด์พูดกับสุนัข
พอตนทำอาหารด้วยเมนูสิ้นคิดเสร็จก็นำมาวางบนโต๊ะพร้อมทาน
"อาหารจานนี้จัดทำโดย เชฟปอนด์ ฮิฮิ" ปอนด์ภูมิใจกับเมนูอาหารมื้อแรกที่ตนทำเอง
"จะทานแล้วครับ ไอ้แบงแกกินได้นะไข่ต้มกับอาหารเม็ด" ปอนด์หันไปพูดกับสุนัขตัวเดียวในบ้านอย่างอารมณ์ดี
"โฮ้ง งั้มๆ " ไอแบงตอบรับแล้วกินอาหารหน้าตนอย่างรวดเร็ว
เมื่อปอนด์กำลังจะเอาอาหารเข้าปากก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที ปอนด์รีบรับสายเพราะเป็นน้าของตน
"ปอนด์นี่น้าเองนะ ตอนนี้น้าอยู่โรงพยาบาล ปอนด์อยู่บ้านคนเดียวได้ไหม มีอาหารที่น้าทำไว้อยู่ในตู้เย็น ปอนด์อุ่นเอาละกันนะ ถ้าไงพรุ่งนี้น้าจะรีบกลับไป"
"ครับน้า เมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่ง บอกว่าเป็นคนชนน้าแล้วพามาโรงพยาบาล เขารับโทรศัพท์ปอนด์ เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆ แล้วครับ แล้วเขาบอกอีกว่าให้ถามรายละเอียดน้าเองแล้วเขาก็จะส่งคนมาดูแลผมด้วยนะ" ปอนด์รีบเล่าให้น้าตนฟัง
"เอ๊ะ" เสียหนุตกใจ
"นั้นและครับน้า ตามที่ผมบอก แต่ไม่ต้องกังวลครับอา ผมจะป่วนให้เขางง มาบ้านเราไม่ได้แน่นอนและผมดูแลตนเองได้ แถมมีเพื่อนเป็นเจ้าแบง เจ้าบอดี้การ์ดสี่ขาคู่ใจ อิอิ" ปอนด์อธิบายอย่างอารมณ์ดี
"อืม"
"น้าครับ ผมจัดการบอกน้าแพรให้แล้วนะครับ ว่าน้าไปส่งของไม่ได้เพราะอะไร เขานะเล่นโทรหาปอนด์แบบยิงรัวเลยครับ"
"จ๊ะ"
"น้านุครับ เดี๋ยวผมดูแลบ้าน ดูแลสวนให้ รับรองทำสะอาดเรียบร้อยไม่แพ้น้าเลยครับ หายไวไวแล้วกลับบ้านมาหาปอนด์นะปอนด์คิดถึง"
"ขอบใจมาก ดูแลตัวเองดีๆ นะ น้าไม่ได้อยู่ด้วย"
"ครับ สบายใจได้เลย ผมรักน้านะครับ"ปอนด์พูดจากใจ
"รักปอนด์นะ"
พอน้านุวางสายปอนด์ก็กำลังจะเอาอาหารเข้าปากอีกครั้งก็มีเสียงโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบ
"ใครแม่ง ขัดจังหวะตูฟ่ะ หรือว่าจะเป็นน้านุ" ปอนด์รีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าทันทีแต่พอดูแล้วไม่ใช่เบอร์น้าเรา
"สวัสดีครับปอนด์รับสาย"ปอนด์รับอย่างหัวเสียนิดหน่อยเพราะโดนขัดจังหวะการกินอีกรอบ
"หลานคุณหนุใช่ไหมครับ พอดีผมเป็นลูกน้องคุณรัน ที่จะมาดูแลคุณและเอาอาหารเย็นมาให้ครับตามคำสั่ง"
"อ๋อครับ จะให้บอกทางมาบ้านใช่ไหมครับ"
ปอนด์เริ่มบอกทางแต่สิ่งที่บอกจะตรงข้ามกับทางมาบ้านทั้งหมด จะต้องเลี้ยวซ้ายก็บอกให้เลี้ยวขวา เจอสี่แยกก็บอกให้ตรงไป กลับกลายเป็นว่าแทนที่จะออกจากตัวเมืองเข้าชนบทกลับไปทะลุอีกจังหวัด พอบอกเสร็จก็วางสายกลับมานั่งทานอาหารตนอย่างสบายใจ
ทางด้านกาย ก็ไปตามที่ปอนด์บอกจนงงพอจะโทรกลับไปถามก็ไม่รับซะนี่ เลยตัดสินใจรายงานคุณรันเจ้านายตน ว่าแล้วเลยหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาคุณรันทันที
"ครับ"
"คุณรัน ผมกายครับ ผมหาบ้านคุณนุไม่เจอ หลานคุณนุบอกทางผมมั่วไปหมด ตอนนี้ผมหลงทางแล้วไปไม่ถูกเลย น้ำมันก็ใกล้จะหมดแล้วด้วยครับ"
"ว่าไงนะครับ หาไม่เจอหรอ"
"ครับ ผมโทรกลับไปก็ไม่รับสายเลยครับสงสัยต้องการให้ผมหลงแล้วหาบ้านไม่เจอแน่เลย" กายอธิบายอย่างหัวเสียและทำอะไรไม่ถูก
"อืม หรอครับ"
"ผมจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้ท่าทางผมจะหลงไปไกลจากจุดเริ่มต้นมากเลยครับ"
"ครับ ไม่เป็นไรพี่กาย พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ ผมคิดว่ายังไงเราก็หาพบแน่นอน หึหึ"
"ครับ ถ้าแบบนี้ผมกลับไปโรงพยาบาลเลยนะครับ"
เมื่อวางสายจากเจ้านายตนก็หันมาสนใจกับถนนข้างหน้าที่ตนจอดอยู่ข้างทาง
"เอาไงดีล่ะทีนี้ คงต้องถามทางซะแล้วซิ"
พอกายขับรถออกจากจุดที่ตนจอดคุยโทรศัพท์ก็ถามทางเขามาเรื่อยเรื่อย จนตอนนี้ได้จอดหน้าโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย
"เอาล่ะถึงซะที ดีนะที่มีคนใจดีบอกทางให้เลยกลับมาถูกนึกว่าจะทะลุไปชายแดนซะแล้วซิ ฟู่"กายพ่นลมออกทางปากให้ตนคลายความตึงเครียดและกำลังลงจากรถ แต่เหลือบไปเห็นข้าวหน้าเป็ดที่จะซื้อไปให้หลานคุณนุ
"หึ ทำแสบนักนะจะเขมือบให้หมดเลยคอยดูจะไม่ให้เหลือข้าวสักเม็ด โทษฐานทำให้ขวัญเสีย 555" กายพูดกับข้าวหน้าเป็ดอย่างระบายอารมณ์
"ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว"
"จามหนึ่งครั้งมีคนด่า จามสองครั้งมีคนบ่นคิดถึง แล้วถ้าสามล่ะ สงสัยคงไม่สบายล่ะมั้ง 555" ปอนด์หัวเราะกับตนเองอย่างอารมณ์ดี
ตอนนี้ปอนด์ทานอาหารแล้วและทำงานทุกอย่างเรียบร้อย ปอนด์กำลังเตรียมตัวเข้านอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ พอจะเข้านอนก็เป็นห่วงและคิดถึงน้าตนเอง จะไปหาก็ไม่ได้ ไม่รู้ทางอีก จะโทรไปแบตน้าก็หมดแล้วเหงาจัง น้านุไม่อยู่แค่คืนเดียวมันเงียบเกินไปแล้ว ออกไปนอนในห้องรับแขกดีกว่า ไปนอนกะเจ้าแบง เมื่อตนคิดได้ดังนั้นก็ออกจากห้องไปนอนที่ห้องรับแขกข้างล่าง
"โฮ้ง โฮ้ง"
"มานอนด้วย เดี๋ยวฉันนอนโซฟาแกนอนตรงพรมนะ แต่อย่าทำเลอะล่ะ เดี๋ยวน้านุกลับมาจะโดนบ่นกันหมด เข้าใจไหม"
"โฮ้ง โฮ้ง"
พอล้มตัวลงนอน กำลังจะหลับตาลงทันใดนั้นเองก็มีตัวอะไรหล่นมาทับ
"โอ๊ยหนักจะกระโดดมานอนทับทำไมเนี่ย มันหนักนะรู้ไหม ไม่รู้จักลดน้ำหนักเสียบ้างเลยจริงๆ " ตอนนี้ปอนด์ไม่ต้องนอนแล้วกำลังฟัดกับหมา เฮ้ยย...ไม่ใช่...ทะเลาะกับหมา
"งี้ง งี้ง โฮ้ง โฮ้ง งี้ง" แบงพยายามนอนด้วยและไซ้พุงปอนด์เพื่อจะเบียดตัวเองนอน
พอทะเลาะกันอยู่นานก็เหนื่อยแล้วก็หลับไปกันทั้งคู่ ภาพที่เห็นก็คือเด็กน้อยนอนกอดสุนัขตัวใหญ่อยู่บนโซฟาแคบ
"แบง แกตัวเริ่มเหม็นตุตุแล้วนะ"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2560, 15:18:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 16:26:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 517
| << หนีโรงพยาบาล | เปิดเทอม >> |