ปริศนาใจ (Yaoi) - จบ
จากความผิดหวังในความรักครั้งแรกของตนเอง ทำให้เกิดความสูญเสียแม่และพี่สาวที่รักไปตลอดกาล ความผิดหวังและการสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เขาผู้นี้ ปิดกั้นตัวเองและยอมทิ้งสิ่งที่ตนมี เพื่อสิ่งที่ตนเองยังหลงเหลืออยู่
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
Tags: ปริศนาใจ,นิยายวาย,Yaoi
ตอน: เปิดเทอม
เมื่อลงจากรถแท็กซี่หนุก็เปิดประตูทางเข้าบ้านแล้วเดินไปตามทาง พอเห็นทางบ้างเนื่องจากพระอาทิตย์กำลังขึ้นสู่เช้าวันใหม่ ระยะทางจากประตูทางเข้าไปถึงประตูหน้าบ้านก็ไม่ไกลสำหรับหนุเนื่องจากเดินทุกวัน
'หลานตัวแสบทำอะไรอยู่น้า เรากลับมาต้องดีใจแน่เลย' หนุคิดอยู่ในใจพร้อมกับตื่นเต้นที่จะเซอร์ไพรส์หลานรัก
เมื่อตนไขกุญแจเข้าไปในบ้านก็เจอเจ้าแบงสุนัขประจำบ้านนั่งจ้องหน้าอยู่
"โฮ้ง" เจ้าแบงเห่าและรีบเดินเข้าไปหาหนุทันทีแล้วก็เลีย แล้วก็เลีย
"เจ้าแบงพอแล้วแขนฉันชุ่มไปหมดแล้ว"
"โฮ้ง โฮ้ง"
"ปอนด์อยู่ไหน"
"โฮ้ง" เจ้าแบงเห่าแล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก ซึ่งไม่ไกลจากประตูหน้าบ้านเท่าไหร่นัก หนุก็เดินตามเข้าไปในตัวบ้าน
"หึ หลับที่โซฟาหรอ ดีมากนะเจ้าแบงทำหน้าที่ดูแลเจ้านาย เดี๋ยววันนี้จะทำอาหารโปรดให้ หมูย่างเป็นไง"
"โฮ้ง โฮ้ง" เจ้าแบงเห่าพร้อมกับกระโดดและหมุนตัวดีใจสุดๆ
หนุเดินเข้าไปใกล้หลานแล้วมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างกำแพง
"อีกครึ่งชั่วโมงแล้วกัน อาขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"หนุบ่นกับตนเองและพูดกับปอนด์ที่นอนหลับอยู่พร้อมกับลูบหัวหลานเบาๆ
"แบงไปนอนในกรงได้แล้ว"พอสั่งเสร็จเจ้าแบงก็เดินเข้ากรงนอนต่อ
พอหนุเดินออกจากห้องรับแขก ตนก็เดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำและเตรียมทำข้าวเช้าให้หลานทาน
"เอาล่ะเริ่มวันใหม่เรื่องวุ่นๆ เมื่อวานก็ปล่อยผ่านไปละกันนะ"หนุบอกกับตนเองแล้วทำธุระของตนเองให้เสร็จ
"เอาล่ะจัดอาหารเสร็จล่ะ ไปดูปอนด์หน่อยดีกว่า ปอนด์ตื่นได้แล้วนี่จะหกโมงครึ่งแล้วนะ"พอทำอาหารสำหรับสองคนและของสุนัขด้วยเสร็จเรียบร้อย ตนก็มองนาฬิกา บนกำแพงซึ่งตอนนี้ก็จะหกโมงครึ่ง จึงรีบตะโกนเรียกปอนด์ให้ตื่นโดยไว
"ปอนด์ตื่นยัง" หนุเรียกอีกครั้งก่อนเข้าไปในห้องรับแขก
"น้านุ! " ปอนด์ที่นั่งงัวเงียอยู่บนโซฟาพอได้ยินเสียงก็ตาสว่างรีบลงมาหาน้าตนทันที
"ฮือๆ น้านุเป็นไงบ้างครับ แล้วกลับมาได้ไง ปอนด์ห่วงแทบแย่แหนะ"ปอนด์น้ำตาไหลแล้วกอดติดหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแกข้างผนังบ้าน
"นี่แหนะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้เรา โตแล้วอย่าร้องไห้รู้ไหม"หนุดีดหน้าผากไม่แรงแล้วดึงปอนด์เข้ามากอดไว้
"ครับ แต่ผมเป็นห่วงน้านุนี่ครับ น้ามีแผลตรงไหนหรือเปล่าครับ"ปอนด์พูดพร้อมกับสำรวจรอบตัว
"ก็มีนิดหน่อยนะแต่ไม่ต้องห่วงนะ น้าคนนี้นะถึก "หนุพูดไม่อยากให้หลานเป็นห่วง
"ผมไปซื้อยาให้น้านุด้วยนะครับ ยาแก้ไข้"
"ขอบใจนะ ป่ะ เราไปกินข้าวกัน จะได้รีบไปโรงเรียน วันนี้เปิดเทอมวันแรกนิ เจ้าแบงแกก็ไปกินข้าว"หนุบอกหลานแล้วตะโกนเรียกสุนัขแล้วทั้งสามก็เดินเข้าไปในห้องกินข้าว
"โห น้าครับ มีแต่ของโปรดปอนด์ทั้งนั้นเลยนะครับ หม่ำล่ะนะ"ปอนด์ดีใจกับอาหารจนออกนอกหน้า แล้วนั่งกินอย่างอร่อย
"น้าครับ เล่าเหตุการณ์ให้ผมฟังหน่อยนะครับ คนนั้นเขาไม่บอกให้ละเอียด บอกอย่างเดียวให้มาถามน้าเองครับ" ปอนด์พูดไปกินไป
"ได้ซิ คนที่คุยกับเรานะเขาชื่อรัน...." หนุได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอาจจะเลี่ยงเหตุการณ์บางอย่างบ้างเพราะไม่อยากให้ปอนด์รู้
"ว่าแต่น้าไม่เห็นคนที่จะมาบ้านเราเลยทำไงเขาถึงไม่มา"หนุถามออกมาเพราะสงสัยว่าหลานตนทำอย่างไรถึงไม่มีวี่แววของผู้ที่จะมาเยือน
"โห น้าครับ ปอนด์ซะอย่าง เรื่องแค่นี้จิบจิบ"ปอนด์ยืดอกอย่างภูมิใจพร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่ตนทำไว้กับชายที่ไม่รู้จักชื่อยังไงด้วยความเมามัน
พอสนทนาตามประสาน้าหลานจบก็แยกย้ายกันทำภารกิจของตนปอนด์ก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมไปโรงเรียน หนุก็ออกไปในสวนดูแลความเรียบร้อยรอบบริเวณบ้านเพื่อย่อยอาหารและสำรวจสิ่งผิดปกติในตอนที่ตนไม่อยู่
"น้านุครับผมพร้อมแล้วครับ"
"วันนี้น้าไปส่งนะ"
พอน้าและหลานออกจากบ้านกันไป เพื่อตรงดิ่งไปโรงเรียนมัธยมใกล้บ้าน ใช้เวลาไม่นานในการเดินทางแต่ก็เล่นเกือบจะ 8 โมงเลยทีเดียว
"น้าส่งแค่นี้นะ คงไม่เข้าไปส่งข้างใน เดี๋ยวน้าว่าจะไปซื้อของในตลาดซะหน่อย พอเลิกเรียนแล้วโทรหานะ" หนุพูดไปพร้อมกับลูบหัวหลานตน
"อ้าวนุ"
หนุกำลังคุยกับหลานแล้วเตรียมจะแยกย้ายกันไปก็มีเสียงคุ้นเคยดังทักมาจากด้านหลัง
"อ้าวพี่เอก มาทำอะไรครับ"
"พาหลานมาโรงเรียน ปังไหว้น้าเขาสิครับ"
"สวัสดีครับ" ปังยกมือไหว้พร้อมกับทำหน้าเหวอ
"อ้าวหนู! เด็กคนนั้นเอง"หนุตกใจที่เห็นไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
"อ้าวปัง เราไปรู้จักน้าเขาได้ไง"
"ก็น้าคนนี้ไงครับ ที่มาช่วยผมเอาไว้เมื่อวันก่อน"
"เป็นนุนี่เอง พี่ไม่รู้ว่าจะขอบคุณยังไง ถ้าไม่ได้นุช่วยนี่เจ้าปังพี่แย่เลยนะ"
"ไม่ต้องคิดมากครับ ผมเห็นก็ต้องเข้าไปช่วยเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่ครับ เป็นใครเขาก็ต้องทำแบบนี้ใช่ไหมครับ เฮอะ เฮอะ"หนุพูดแก้เขินตนเอง
"น้านุครับผมเข้าโรงเรียนก่อนนะครับ"ปอนด์พูดทำลายการสนทนาทั้งหมด
"นั้นซินะ จะ 8 โมงแล้ว เด็กๆ พากันไปเข้าเรียนได้แล้ว"เอกพูดขึ้นแล้วดันหลานให้เข้าไปหาปอนด์
เด็กทั้งสองก็หันมามองน้าและลุงของตนจากนั้นก็ยกมือไหว้คนทั้งสองแล้วพากันเดินเข้าไปในโรงเรียน
"นายมาใหม่ซินะ"ปอนด์ถามปังที่เดินมาข้างๆ
"ใช่ ผมอยู่ห้อง 5 ครับ" เอกหันมาตอบปอนด์
"เฮ้ เราอยู่ห้องเดียวกัน นายเป็นน้องใหม่เดี๋ยวเราจะแนะนำโรงเรียนให้ นายสบายใจได้"ปอนด์หันไปพูดพร้อมกับตบหัวไหล่เบาๆ อย่างอารมณ์ดี
"ครับ ฝากด้วยนะ"ปังพูดกับปอนด์ ใจคิดว่าจะไหวไหมนะ คบหมอนี่เป็นเพื่อน
ทางฝั่งหนุกับเอก เมื่อส่งหลานเสร็จก็พากันมาตลาดที่ใกล้โรงเรียน เนื่องจากเอกขอตามมาด้วยโดยให้เหตุผลว่าจะมาซื้ออาหารไปตุนไว้ให้น้องสาวทำให้ที่บ้าน
"พี่เอกทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ ผมนึกว่าพี่จะอยู่ที่กรุงเทพซะอีก ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้กัน"
"ไม่หรอก พี่แค่กลับมาเยี่ยมน้องสาวนะแล้วก็บังเอิญที่น้องสาวพี่ เขาย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้เห็นบอกไม่อยากอยู่ในกรุงเทพ มันอึดอัดล่ะมั้ง ว่าแต่พี่ เราเถอะนุ หายไปนานมากเลยนะไม่เจอกันนานนี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเรา"เอกคุยกับนุแบบสบาย
"555 พี่เอกก็พูดเกินไป ผมนะไม่เหมือนเดิมหรอกนะ"
"เมื่อไหร่เราจะกลับมาทำงานอีก หัวหน้าก็ถามหาเราอยู่นะ"เอกพูดออกมา
"คงไม่กลับไปทำงานแล้วครับ ตอนนี้ผมก็สบายดี ถึงกิจการของผมจะไม่หรูหรามากนักแต่ผมก็ภูมิใจกับสิ่งที่คุณพ่อและคุณแม่ทิ้งไว้ให้ เงินทองอาจจะไม่เยอะ แต่ผมก็มีพอใช้จ่ายในบ้าน" หนุพูดออกไปจากใจตนเอง
"อืม พี่เข้าใจแต่ถ้านุเดือดร้อนอะไรพี่อยากให้นุนึกถึงพี่ก่อนเป็นคนแรกได้ไหม" เอกพูดอยากให้นุพึ่งตนเองบ้าง
"ครับ ขอบคุณนะครับ" หนุขอบคุณและหันไปยิ้มให้อย่างจริงใจ
"ผมขอตัวไปซื้อวัตถุดิบทำอาหาร ทางโซนด้านโน้นก่อนนะครับ" หนุรีบบอกเนื่องจากอยากปลีกตัวออกจากจุดนี้ ตนไม่อยากคุยเรื่องอดีตมันชวนหดหู่
"อืม พี่ก็ขอตัวเหมือนกัน เดินดูแล้วเหมือนไม่มีของที่พี่อยากได้ กลับก่อนนะ"เอกก็รู้สึกได้ว่าหนุไม่อยากคุยกับตนแล้ว เลยหาเหตุผล ออกมาเนียนๆ หนุจะได้ไม่รำคาญ
เมื่อทั้งสองแยกย้ายจากกัน หนุก็เดินเข้าไปในตลาดลึกเข้าไปอีก เพื่อจะได้หาวัตถุดิบที่ดีที่สุด โดยไม่สังเกตเห็นว่ามีบุคคลแอบติดตามตนอยู่
"สวัสดีครับ"
"เอ๋!! คุณ"
'หลานตัวแสบทำอะไรอยู่น้า เรากลับมาต้องดีใจแน่เลย' หนุคิดอยู่ในใจพร้อมกับตื่นเต้นที่จะเซอร์ไพรส์หลานรัก
เมื่อตนไขกุญแจเข้าไปในบ้านก็เจอเจ้าแบงสุนัขประจำบ้านนั่งจ้องหน้าอยู่
"โฮ้ง" เจ้าแบงเห่าและรีบเดินเข้าไปหาหนุทันทีแล้วก็เลีย แล้วก็เลีย
"เจ้าแบงพอแล้วแขนฉันชุ่มไปหมดแล้ว"
"โฮ้ง โฮ้ง"
"ปอนด์อยู่ไหน"
"โฮ้ง" เจ้าแบงเห่าแล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก ซึ่งไม่ไกลจากประตูหน้าบ้านเท่าไหร่นัก หนุก็เดินตามเข้าไปในตัวบ้าน
"หึ หลับที่โซฟาหรอ ดีมากนะเจ้าแบงทำหน้าที่ดูแลเจ้านาย เดี๋ยววันนี้จะทำอาหารโปรดให้ หมูย่างเป็นไง"
"โฮ้ง โฮ้ง" เจ้าแบงเห่าพร้อมกับกระโดดและหมุนตัวดีใจสุดๆ
หนุเดินเข้าไปใกล้หลานแล้วมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างกำแพง
"อีกครึ่งชั่วโมงแล้วกัน อาขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"หนุบ่นกับตนเองและพูดกับปอนด์ที่นอนหลับอยู่พร้อมกับลูบหัวหลานเบาๆ
"แบงไปนอนในกรงได้แล้ว"พอสั่งเสร็จเจ้าแบงก็เดินเข้ากรงนอนต่อ
พอหนุเดินออกจากห้องรับแขก ตนก็เดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำและเตรียมทำข้าวเช้าให้หลานทาน
"เอาล่ะเริ่มวันใหม่เรื่องวุ่นๆ เมื่อวานก็ปล่อยผ่านไปละกันนะ"หนุบอกกับตนเองแล้วทำธุระของตนเองให้เสร็จ
"เอาล่ะจัดอาหารเสร็จล่ะ ไปดูปอนด์หน่อยดีกว่า ปอนด์ตื่นได้แล้วนี่จะหกโมงครึ่งแล้วนะ"พอทำอาหารสำหรับสองคนและของสุนัขด้วยเสร็จเรียบร้อย ตนก็มองนาฬิกา บนกำแพงซึ่งตอนนี้ก็จะหกโมงครึ่ง จึงรีบตะโกนเรียกปอนด์ให้ตื่นโดยไว
"ปอนด์ตื่นยัง" หนุเรียกอีกครั้งก่อนเข้าไปในห้องรับแขก
"น้านุ! " ปอนด์ที่นั่งงัวเงียอยู่บนโซฟาพอได้ยินเสียงก็ตาสว่างรีบลงมาหาน้าตนทันที
"ฮือๆ น้านุเป็นไงบ้างครับ แล้วกลับมาได้ไง ปอนด์ห่วงแทบแย่แหนะ"ปอนด์น้ำตาไหลแล้วกอดติดหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแกข้างผนังบ้าน
"นี่แหนะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้เรา โตแล้วอย่าร้องไห้รู้ไหม"หนุดีดหน้าผากไม่แรงแล้วดึงปอนด์เข้ามากอดไว้
"ครับ แต่ผมเป็นห่วงน้านุนี่ครับ น้ามีแผลตรงไหนหรือเปล่าครับ"ปอนด์พูดพร้อมกับสำรวจรอบตัว
"ก็มีนิดหน่อยนะแต่ไม่ต้องห่วงนะ น้าคนนี้นะถึก "หนุพูดไม่อยากให้หลานเป็นห่วง
"ผมไปซื้อยาให้น้านุด้วยนะครับ ยาแก้ไข้"
"ขอบใจนะ ป่ะ เราไปกินข้าวกัน จะได้รีบไปโรงเรียน วันนี้เปิดเทอมวันแรกนิ เจ้าแบงแกก็ไปกินข้าว"หนุบอกหลานแล้วตะโกนเรียกสุนัขแล้วทั้งสามก็เดินเข้าไปในห้องกินข้าว
"โห น้าครับ มีแต่ของโปรดปอนด์ทั้งนั้นเลยนะครับ หม่ำล่ะนะ"ปอนด์ดีใจกับอาหารจนออกนอกหน้า แล้วนั่งกินอย่างอร่อย
"น้าครับ เล่าเหตุการณ์ให้ผมฟังหน่อยนะครับ คนนั้นเขาไม่บอกให้ละเอียด บอกอย่างเดียวให้มาถามน้าเองครับ" ปอนด์พูดไปกินไป
"ได้ซิ คนที่คุยกับเรานะเขาชื่อรัน...." หนุได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอาจจะเลี่ยงเหตุการณ์บางอย่างบ้างเพราะไม่อยากให้ปอนด์รู้
"ว่าแต่น้าไม่เห็นคนที่จะมาบ้านเราเลยทำไงเขาถึงไม่มา"หนุถามออกมาเพราะสงสัยว่าหลานตนทำอย่างไรถึงไม่มีวี่แววของผู้ที่จะมาเยือน
"โห น้าครับ ปอนด์ซะอย่าง เรื่องแค่นี้จิบจิบ"ปอนด์ยืดอกอย่างภูมิใจพร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่ตนทำไว้กับชายที่ไม่รู้จักชื่อยังไงด้วยความเมามัน
พอสนทนาตามประสาน้าหลานจบก็แยกย้ายกันทำภารกิจของตนปอนด์ก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมไปโรงเรียน หนุก็ออกไปในสวนดูแลความเรียบร้อยรอบบริเวณบ้านเพื่อย่อยอาหารและสำรวจสิ่งผิดปกติในตอนที่ตนไม่อยู่
"น้านุครับผมพร้อมแล้วครับ"
"วันนี้น้าไปส่งนะ"
พอน้าและหลานออกจากบ้านกันไป เพื่อตรงดิ่งไปโรงเรียนมัธยมใกล้บ้าน ใช้เวลาไม่นานในการเดินทางแต่ก็เล่นเกือบจะ 8 โมงเลยทีเดียว
"น้าส่งแค่นี้นะ คงไม่เข้าไปส่งข้างใน เดี๋ยวน้าว่าจะไปซื้อของในตลาดซะหน่อย พอเลิกเรียนแล้วโทรหานะ" หนุพูดไปพร้อมกับลูบหัวหลานตน
"อ้าวนุ"
หนุกำลังคุยกับหลานแล้วเตรียมจะแยกย้ายกันไปก็มีเสียงคุ้นเคยดังทักมาจากด้านหลัง
"อ้าวพี่เอก มาทำอะไรครับ"
"พาหลานมาโรงเรียน ปังไหว้น้าเขาสิครับ"
"สวัสดีครับ" ปังยกมือไหว้พร้อมกับทำหน้าเหวอ
"อ้าวหนู! เด็กคนนั้นเอง"หนุตกใจที่เห็นไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
"อ้าวปัง เราไปรู้จักน้าเขาได้ไง"
"ก็น้าคนนี้ไงครับ ที่มาช่วยผมเอาไว้เมื่อวันก่อน"
"เป็นนุนี่เอง พี่ไม่รู้ว่าจะขอบคุณยังไง ถ้าไม่ได้นุช่วยนี่เจ้าปังพี่แย่เลยนะ"
"ไม่ต้องคิดมากครับ ผมเห็นก็ต้องเข้าไปช่วยเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่ครับ เป็นใครเขาก็ต้องทำแบบนี้ใช่ไหมครับ เฮอะ เฮอะ"หนุพูดแก้เขินตนเอง
"น้านุครับผมเข้าโรงเรียนก่อนนะครับ"ปอนด์พูดทำลายการสนทนาทั้งหมด
"นั้นซินะ จะ 8 โมงแล้ว เด็กๆ พากันไปเข้าเรียนได้แล้ว"เอกพูดขึ้นแล้วดันหลานให้เข้าไปหาปอนด์
เด็กทั้งสองก็หันมามองน้าและลุงของตนจากนั้นก็ยกมือไหว้คนทั้งสองแล้วพากันเดินเข้าไปในโรงเรียน
"นายมาใหม่ซินะ"ปอนด์ถามปังที่เดินมาข้างๆ
"ใช่ ผมอยู่ห้อง 5 ครับ" เอกหันมาตอบปอนด์
"เฮ้ เราอยู่ห้องเดียวกัน นายเป็นน้องใหม่เดี๋ยวเราจะแนะนำโรงเรียนให้ นายสบายใจได้"ปอนด์หันไปพูดพร้อมกับตบหัวไหล่เบาๆ อย่างอารมณ์ดี
"ครับ ฝากด้วยนะ"ปังพูดกับปอนด์ ใจคิดว่าจะไหวไหมนะ คบหมอนี่เป็นเพื่อน
ทางฝั่งหนุกับเอก เมื่อส่งหลานเสร็จก็พากันมาตลาดที่ใกล้โรงเรียน เนื่องจากเอกขอตามมาด้วยโดยให้เหตุผลว่าจะมาซื้ออาหารไปตุนไว้ให้น้องสาวทำให้ที่บ้าน
"พี่เอกทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ ผมนึกว่าพี่จะอยู่ที่กรุงเทพซะอีก ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้กัน"
"ไม่หรอก พี่แค่กลับมาเยี่ยมน้องสาวนะแล้วก็บังเอิญที่น้องสาวพี่ เขาย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้เห็นบอกไม่อยากอยู่ในกรุงเทพ มันอึดอัดล่ะมั้ง ว่าแต่พี่ เราเถอะนุ หายไปนานมากเลยนะไม่เจอกันนานนี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเรา"เอกคุยกับนุแบบสบาย
"555 พี่เอกก็พูดเกินไป ผมนะไม่เหมือนเดิมหรอกนะ"
"เมื่อไหร่เราจะกลับมาทำงานอีก หัวหน้าก็ถามหาเราอยู่นะ"เอกพูดออกมา
"คงไม่กลับไปทำงานแล้วครับ ตอนนี้ผมก็สบายดี ถึงกิจการของผมจะไม่หรูหรามากนักแต่ผมก็ภูมิใจกับสิ่งที่คุณพ่อและคุณแม่ทิ้งไว้ให้ เงินทองอาจจะไม่เยอะ แต่ผมก็มีพอใช้จ่ายในบ้าน" หนุพูดออกไปจากใจตนเอง
"อืม พี่เข้าใจแต่ถ้านุเดือดร้อนอะไรพี่อยากให้นุนึกถึงพี่ก่อนเป็นคนแรกได้ไหม" เอกพูดอยากให้นุพึ่งตนเองบ้าง
"ครับ ขอบคุณนะครับ" หนุขอบคุณและหันไปยิ้มให้อย่างจริงใจ
"ผมขอตัวไปซื้อวัตถุดิบทำอาหาร ทางโซนด้านโน้นก่อนนะครับ" หนุรีบบอกเนื่องจากอยากปลีกตัวออกจากจุดนี้ ตนไม่อยากคุยเรื่องอดีตมันชวนหดหู่
"อืม พี่ก็ขอตัวเหมือนกัน เดินดูแล้วเหมือนไม่มีของที่พี่อยากได้ กลับก่อนนะ"เอกก็รู้สึกได้ว่าหนุไม่อยากคุยกับตนแล้ว เลยหาเหตุผล ออกมาเนียนๆ หนุจะได้ไม่รำคาญ
เมื่อทั้งสองแยกย้ายจากกัน หนุก็เดินเข้าไปในตลาดลึกเข้าไปอีก เพื่อจะได้หาวัตถุดิบที่ดีที่สุด โดยไม่สังเกตเห็นว่ามีบุคคลแอบติดตามตนอยู่
"สวัสดีครับ"
"เอ๋!! คุณ"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2560, 15:19:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 16:27:03 น.
จำนวนการเข้าชม : 581
| << ความเป็นห่วงของหลานชาย (กาย&ปอนด์) | ตลาดปั่นป่วน >> |