ความทรงจำใต้ผืนทราย
หนึ่งรัก สองภพ คำสัญญา และการรอคอย
พระองค์-ฟาโรห์แห่งอียิปต์ และ นาง-สตรีผู้เสียความทรงจำ
สิ่งใดหนอนำทั้งสองมาพบกัน ...มันคือ โชคชะตา หรือ ความผูกพัน
พระองค์-ฟาโรห์แห่งอียิปต์ และ นาง-สตรีผู้เสียความทรงจำ
สิ่งใดหนอนำทั้งสองมาพบกัน ...มันคือ โชคชะตา หรือ ความผูกพัน
Tags: อียิปต์ ฟาโรห์ ย้อนยุค ทะเลทราย ความทรงจำ
ตอน: ตอนที่ 2 (1)
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังแว่วมาจากเบื้องล่างทำให้คนทั้งสองบนดาดฟ้าตื่นจากภวังค์ของตน องค์ฟาโรห์พยายามสดับฟังอยู่เพียงไม่กี่อึดใจก็หยิบเคเพชและกริชมาคาดเอวไว้มั่น ก่อนลุกขึ้นพร้อมกับบอกหญิงสาวข้างกาย
“เจ้ารอที่นี่”
ทรงเดินลงบันไดไปและมองหาต้นเสียงซึ่งดังมาจากทางด้านหลัง เมื่อย่องไปดูจึงเห็นชายสูงวัยรูปร่างผอมผิวดำเกรียมยืนอยู่กับกียา จากคำที่ทั้งคู่กำลังถกเถียงกันก็ได้รู้ว่าชายผู้นั้นคือสามีของกียา เขาไม่พอใจนักที่นางรับชายหนุ่มหญิงสาวแปลกหน้าไว้ในความดูแล
และเมื่อฟังให้ชัดอีกครา ก็พบว่า ... ชายสูงวัยยังไม่พอใจกับ ‘สินน้ำใจ’ ที่ภรรยาของเขาเพิ่งได้ไป
มิน่าเล่า กียาถึงได้รีบร้อนให้พระองค์ขึ้นไปพักด้านบนก่อนสามีของนางจะกลับมา
ความโลภไม่เข้าใครออกใคร และตอนนี้ดูท่าว่าผู้เป็นสามีจะมีความต้องการมากกว่าผู้เป็นภรรยามากนัก
ทรงรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางของชายผู้นั้น ความไม่ปลอดภัยนั้นมิใช่จะเกิดกับพระองค์ แต่ทรงกังวลกับ ‘เฮเทอร์’ ผู้ที่อยู่ด้านบนต่างหาก แม้จะไม่ชอบใจเพียงไร แต่พระองค์คงต้องยอมเสียอีกครั้งเพื่อให้อย่างน้อยจะผ่านคืนนี้ไปได้
ทรงหงุดหงิดขึ้นมา อารมณ์ละมุนละไมเมื่อครู่หายไปโดยพลัน คิดพาลไปว่าเมื่อไร ‘เจ้าสองคนนั่น’ จะตามมาเจอเสียที
“ขออภัย”
การทุ่มเถียงหยุดชะงักทันทีที่พระองค์ตรัสขึ้น ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านหันขวับกลับมา แววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจซ่อนความคาดหวังบางอย่างไว้อย่างไม่แนบเนียนนัก
องค์ฟาโรห์ยืนนิ่งมองกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ชายผู้นี้มิได้มีใจเมตตาจะช่วยเหลืออย่างกียาทำในทีแรก พระองค์จึงไม่ต้องการจะสุภาพด้วยนัก
“ต้องการอะไรหรือ นาเมส”
กลับเป็นกียา ที่เอ่ยถามขึ้นมา
“ต้องการอะไร !” ชายสูงวัยหันไปตะคอกเสียงดังใส่ภรรยา “เจ้ามีอะไรเหลือเฟือให้พวกเขางั้นรึ”
“นี่ แก”
กียาดูจะไม่พอใจทีเดียว แต่ก่อนการทุ่มเถียงจะเริ่มอีก องค์ฟาโรห์จึงชิงตรัสก่อน
“ข้าอยากได้เบียร์ กับน้ำล้างมือ”
ชายเจ้าของบ้านหันกลับมาหาพระองค์ทันที ความไม่พอใจลุกโชนในแววตาอย่างเห็นได้ชัด
ฟาโรห์ทรงทำทีราวกับไม่เห็นกิริยานั้น ทำเพียงแค่ยื่นตุ้มพระกรรณข้างที่เหลือให้พลางตรัสถาม
“ท่านไปหามาให้ข้าได้หรือไม่ ข้า...”
ยังตรัสไม่ทันจบประโยค ชายผู้นั้นก็ตวัดเอาตุ้มพระกรรณไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่พระองค์ยังยืนนิ่งและตรัสต่อ
“...อยากให้แค่ ภรรยาของข้าแข็งแรงพอจะเดินทางได้เท่านั้น”
ความไม่พอใจหายไปจากใบหน้าชายสูงวัยราวกับปลิดทิ้ง รอยยิ้มเป็นมิตรเข้ามาแทนที่ราวกับเมื่อครู่ไม่เคยเกิดความขัดแย้งขึ้น กลิ่นน้ำเมาฉุนกึกเต็มพระนาสิกเมื่อเขาขยับเข้าใกล้
“พ่อหนุ่ม เจ้าอยากได้เบียร์ใช่หรือไม่ อย่าห่วงไปเลย ข้าจะหามาให้เจ้ามากมายทีเดียว”
“ยาตู !”
กียาร้องเป็นเชิงทักท้วง ยาตู ผู้เป็นสามี แต่คนถูกท้วงทำเหมือนไม่ได้ยิน
“การที่เจ้ากับเมียมาขอความช่วยเหลือพวกข้า อาจเป็นชะตาให้เรามาเจอกัน คืนนี้ข้าจะร่ำเบียร์เป็นเพื่อนเจ้าเอง”
ยาตูยิ้มกว้าง ท่าทางคนที่ต้องการเบียร์จะเป็นเขามากกว่าพระองค์ และโดยไม่รอให้กียาทักท้วงอะไรได้อีก ชายสูงวัยรีบเดินออกไปทันทีเมื่อได้สิ่งที่ต้องการ
“ท่านไม่น่าให้เขาเลย” กียาร้อง พร้อมทรุดนั่งราวกับหมดแรง “เจ้าบ้านั่นชอบเมาอย่างกับอะไร โอ๊ย”
นางสบถกับตนเองพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“นั่นก็เกือบทั้งหมดที่ข้ามีแล้ว” ฟาโรห์ทรงย้ำ ไม่ต้องการให้เกิดความคาดหวังอันใดอีก “ขอเพียงแค่พอให้ข้าและเฮเทอร์ผ่านคืนนี้ไปได้เท่านั้น”
“เจ้านี่ รักเมียดีเหลือเกินนะ”
กียาเอ่ยพร้อมกับขอบตาที่เริ่มแดง คล้าย ๆ เจ้าตัวพยายามสะกดหยาดน้ำไว้ไม่ให้ไหลออกมา นางคงกำลังนึกสะท้อนใจอะไรบางอย่างอยู่
องค์ฟาโรห์จึงได้แต่เดินกลับขึ้นไปบนดาดฟ้า ปล่อยหญิงสูงวัยให้อยู่เพียงลำพังกับห้วงคำนึงของนาง
แสงแห่งเรือทองขององค์สุริยเทพที่เคยเจิดจ้าบัดนี้กลับเหลือเพียงเงาสลัวราง ความมืดบนท้องฟ้าเริ่มโรยตัวลงมาปกคลุมราวกับน้ำหมึกที่กำลังไหลรดแผ่นกระดาษ เสียงแมลงราตรีเริ่มดังแว่วมาจากรอบทิศพร้อมกับอากาศที่เย็นลงอย่างรวดเร็ว
ฟาโรห์เมรเรนฮอร์ซีซิสมองดูเฮเทอร์ที่กำลังหยิบกิ่งไม้มาไว้ในถาดดินเผาสำหรับก่อไฟ ไหล่ของหญิงสาวที่ห่อลู่ลงน้อย ๆ แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวคงเริ่มหนาวแล้ว
“แค่นี้พอแล้ว เฮเทอร์” ตรัสพลางยื่นผ้าคลุมเนื้อหนาของพระองค์ให้ “ดูท่าคืนนี้คงหนาวใช่น้อย เจ้าเอาไว้ห่มเถิด”
“ไม่เป็นไร กียาเอาผ้ามาไว้ให้แล้ว”
หญิงสาวสั่นศีรษะ ก้มลงคลานเข้าไปในเพิง แต่ทรงแตะแขนนางให้หยุดไว้
“ผ้าผืนนั้นบางเกินไป”
เฮเทอร์กลับมานั่ง หันมาเอ่ยกับพระองค์
“แต่นี่ของท่าน ท่านควรเก็บไว้ใช้” นางยิ้มพร้อมกับดันพระหัตถ์กลับไป “เวลาหนาว ทุกคนก็หนาวเหมือนกันมิใช่หรือ”
“แต่ในยามนอน ข้าอยู่ใกล้กองไฟมากกว่า เอาไปเถิด เจ้ายังไม่แข็งแรง อย่าดื้อเลย”
หญิงสาวเลิกตามองพระองค์นิด ๆ ก่อนก้มลงหลบหน้าซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ คำว่า ‘อย่าดื้อ’ นั้นคล้ายพูดกับเด็กมากกว่า นางอาจจะนึกขำก็เป็นได้
ครั้นหันกลับไปมองที่นอนซึ่งจัดไว้ให้นางนอนลึกเข้าไปด้านในและให้พระองค์นอนห่างออกมาใกล้กองไฟด้านนอก นางก็พยักหน้าน้อย ๆ และรับผ้าคลุมของพระองค์ไว้แต่โดยดี ก่อนขยับไปนั่งเงียบ ๆ ในเพิง
ขณะที่ไฟกำลังลุกโชน ยาตูก็เดินขึ้นมาพร้อมกับเหยือกขนาดใหญ่สองเหยือกในอ้อมแขน ดวงตาฉ่ำเยิ้มกับรอยยิ้มถือดีของชายสูงวัยทำให้องค์ฟาโรห์นึกไม่ชอบพระทัยขึ้นมาทันทีที่เห็น
“พ่อหนุ่ม เป็นอย่างไร ข้าบอกแล้วว่าจะหาเบียร์มาให้เจ้า”
ยาตูกล่าวพลางนั่งลงอีกด้านของกองไฟตรงข้ามกับองค์ฟาโรห์ และแม้จะเอ่ยเช่นนั้น แต่เบียร์สองเหยือกยังคงวางอยู่ข้างกายมิได้ส่งมาถึงพระหัตถ์แต่ประการใด
“ข้างล่างยังมีอีกเพียบ คืนนี้ทั้งคืนไม่ต้องหลับต้องนอนยังไหว”
เสียงหัวเราะของยาตูหลังจากจบประโยคทำให้องค์ฟาโรห์ถึงกับถอนหายใจ คนผู้นี้คงใช้ของมีค่าที่เพิ่งได้ไป ไปซื้อเบียร์มาจนหมดในพริบตา
เมื่อยาตูรินเบียร์ใส่แก้วดินเผาขนาดใหญ่ยื่นมาให้ พระองค์จึงข่มความไม่พอพระทัยไว้และรับแก้วมาอย่างเงียบ ๆ
“กียา นางแก่ชักช้า เอาอาหารมาได้แล้ว”
ยาตูตะโกนเรียกภรรยาเสียงดังจนแทบทำลายความสงบของรัตติกาลที่เพิ่งมาเยือน ฟาโรห์ทรงเบือนพระพักต์ไปมองคนข้างหลัง แล้วก็เห็นเจ้าของใบหน้านวลกระจ่างที่สะท้อนแสงไฟสีแดงอมส้มกำลังมองยาตูพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเกร็ง
นางเองก็คงไม่ชอบใจยาตูเช่นเดียวกัน คิ้วของนางกำลังบอกทุกอย่าง ถึงจะเป็นคนมีกิริยาเยือกเย็นแต่ก็ใช่ว่านางจะไม่แสดงออก เมื่อหญิงสาวรู้ตัวว่าถูกมองจึงหันมาสบพระเนตร แล้วรอยยิ้มน้อย ๆ ก็ปรากฏพร้อมกับคิ้วที่คลายขมวดลง แววตาสุกใสสกาวของนางทำให้อารมณ์อันขุ่นมัวหายไปโดยพลัน
ทรงยิ้มให้นางอย่าง ‘รู้กัน’
มีคนที่รู้สึกตรงกันเช่นนี้ ทรงแน่พระทัยว่าคืนนี้จะไม่ต้องเผชิญความรู้สึกน่าหงุดงหงิดเพียงลำพังแล้ว
****************************************************************************************************************************
“เจ้ารอที่นี่”
ทรงเดินลงบันไดไปและมองหาต้นเสียงซึ่งดังมาจากทางด้านหลัง เมื่อย่องไปดูจึงเห็นชายสูงวัยรูปร่างผอมผิวดำเกรียมยืนอยู่กับกียา จากคำที่ทั้งคู่กำลังถกเถียงกันก็ได้รู้ว่าชายผู้นั้นคือสามีของกียา เขาไม่พอใจนักที่นางรับชายหนุ่มหญิงสาวแปลกหน้าไว้ในความดูแล
และเมื่อฟังให้ชัดอีกครา ก็พบว่า ... ชายสูงวัยยังไม่พอใจกับ ‘สินน้ำใจ’ ที่ภรรยาของเขาเพิ่งได้ไป
มิน่าเล่า กียาถึงได้รีบร้อนให้พระองค์ขึ้นไปพักด้านบนก่อนสามีของนางจะกลับมา
ความโลภไม่เข้าใครออกใคร และตอนนี้ดูท่าว่าผู้เป็นสามีจะมีความต้องการมากกว่าผู้เป็นภรรยามากนัก
ทรงรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางของชายผู้นั้น ความไม่ปลอดภัยนั้นมิใช่จะเกิดกับพระองค์ แต่ทรงกังวลกับ ‘เฮเทอร์’ ผู้ที่อยู่ด้านบนต่างหาก แม้จะไม่ชอบใจเพียงไร แต่พระองค์คงต้องยอมเสียอีกครั้งเพื่อให้อย่างน้อยจะผ่านคืนนี้ไปได้
ทรงหงุดหงิดขึ้นมา อารมณ์ละมุนละไมเมื่อครู่หายไปโดยพลัน คิดพาลไปว่าเมื่อไร ‘เจ้าสองคนนั่น’ จะตามมาเจอเสียที
“ขออภัย”
การทุ่มเถียงหยุดชะงักทันทีที่พระองค์ตรัสขึ้น ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านหันขวับกลับมา แววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจซ่อนความคาดหวังบางอย่างไว้อย่างไม่แนบเนียนนัก
องค์ฟาโรห์ยืนนิ่งมองกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ชายผู้นี้มิได้มีใจเมตตาจะช่วยเหลืออย่างกียาทำในทีแรก พระองค์จึงไม่ต้องการจะสุภาพด้วยนัก
“ต้องการอะไรหรือ นาเมส”
กลับเป็นกียา ที่เอ่ยถามขึ้นมา
“ต้องการอะไร !” ชายสูงวัยหันไปตะคอกเสียงดังใส่ภรรยา “เจ้ามีอะไรเหลือเฟือให้พวกเขางั้นรึ”
“นี่ แก”
กียาดูจะไม่พอใจทีเดียว แต่ก่อนการทุ่มเถียงจะเริ่มอีก องค์ฟาโรห์จึงชิงตรัสก่อน
“ข้าอยากได้เบียร์ กับน้ำล้างมือ”
ชายเจ้าของบ้านหันกลับมาหาพระองค์ทันที ความไม่พอใจลุกโชนในแววตาอย่างเห็นได้ชัด
ฟาโรห์ทรงทำทีราวกับไม่เห็นกิริยานั้น ทำเพียงแค่ยื่นตุ้มพระกรรณข้างที่เหลือให้พลางตรัสถาม
“ท่านไปหามาให้ข้าได้หรือไม่ ข้า...”
ยังตรัสไม่ทันจบประโยค ชายผู้นั้นก็ตวัดเอาตุ้มพระกรรณไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่พระองค์ยังยืนนิ่งและตรัสต่อ
“...อยากให้แค่ ภรรยาของข้าแข็งแรงพอจะเดินทางได้เท่านั้น”
ความไม่พอใจหายไปจากใบหน้าชายสูงวัยราวกับปลิดทิ้ง รอยยิ้มเป็นมิตรเข้ามาแทนที่ราวกับเมื่อครู่ไม่เคยเกิดความขัดแย้งขึ้น กลิ่นน้ำเมาฉุนกึกเต็มพระนาสิกเมื่อเขาขยับเข้าใกล้
“พ่อหนุ่ม เจ้าอยากได้เบียร์ใช่หรือไม่ อย่าห่วงไปเลย ข้าจะหามาให้เจ้ามากมายทีเดียว”
“ยาตู !”
กียาร้องเป็นเชิงทักท้วง ยาตู ผู้เป็นสามี แต่คนถูกท้วงทำเหมือนไม่ได้ยิน
“การที่เจ้ากับเมียมาขอความช่วยเหลือพวกข้า อาจเป็นชะตาให้เรามาเจอกัน คืนนี้ข้าจะร่ำเบียร์เป็นเพื่อนเจ้าเอง”
ยาตูยิ้มกว้าง ท่าทางคนที่ต้องการเบียร์จะเป็นเขามากกว่าพระองค์ และโดยไม่รอให้กียาทักท้วงอะไรได้อีก ชายสูงวัยรีบเดินออกไปทันทีเมื่อได้สิ่งที่ต้องการ
“ท่านไม่น่าให้เขาเลย” กียาร้อง พร้อมทรุดนั่งราวกับหมดแรง “เจ้าบ้านั่นชอบเมาอย่างกับอะไร โอ๊ย”
นางสบถกับตนเองพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“นั่นก็เกือบทั้งหมดที่ข้ามีแล้ว” ฟาโรห์ทรงย้ำ ไม่ต้องการให้เกิดความคาดหวังอันใดอีก “ขอเพียงแค่พอให้ข้าและเฮเทอร์ผ่านคืนนี้ไปได้เท่านั้น”
“เจ้านี่ รักเมียดีเหลือเกินนะ”
กียาเอ่ยพร้อมกับขอบตาที่เริ่มแดง คล้าย ๆ เจ้าตัวพยายามสะกดหยาดน้ำไว้ไม่ให้ไหลออกมา นางคงกำลังนึกสะท้อนใจอะไรบางอย่างอยู่
องค์ฟาโรห์จึงได้แต่เดินกลับขึ้นไปบนดาดฟ้า ปล่อยหญิงสูงวัยให้อยู่เพียงลำพังกับห้วงคำนึงของนาง
แสงแห่งเรือทองขององค์สุริยเทพที่เคยเจิดจ้าบัดนี้กลับเหลือเพียงเงาสลัวราง ความมืดบนท้องฟ้าเริ่มโรยตัวลงมาปกคลุมราวกับน้ำหมึกที่กำลังไหลรดแผ่นกระดาษ เสียงแมลงราตรีเริ่มดังแว่วมาจากรอบทิศพร้อมกับอากาศที่เย็นลงอย่างรวดเร็ว
ฟาโรห์เมรเรนฮอร์ซีซิสมองดูเฮเทอร์ที่กำลังหยิบกิ่งไม้มาไว้ในถาดดินเผาสำหรับก่อไฟ ไหล่ของหญิงสาวที่ห่อลู่ลงน้อย ๆ แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวคงเริ่มหนาวแล้ว
“แค่นี้พอแล้ว เฮเทอร์” ตรัสพลางยื่นผ้าคลุมเนื้อหนาของพระองค์ให้ “ดูท่าคืนนี้คงหนาวใช่น้อย เจ้าเอาไว้ห่มเถิด”
“ไม่เป็นไร กียาเอาผ้ามาไว้ให้แล้ว”
หญิงสาวสั่นศีรษะ ก้มลงคลานเข้าไปในเพิง แต่ทรงแตะแขนนางให้หยุดไว้
“ผ้าผืนนั้นบางเกินไป”
เฮเทอร์กลับมานั่ง หันมาเอ่ยกับพระองค์
“แต่นี่ของท่าน ท่านควรเก็บไว้ใช้” นางยิ้มพร้อมกับดันพระหัตถ์กลับไป “เวลาหนาว ทุกคนก็หนาวเหมือนกันมิใช่หรือ”
“แต่ในยามนอน ข้าอยู่ใกล้กองไฟมากกว่า เอาไปเถิด เจ้ายังไม่แข็งแรง อย่าดื้อเลย”
หญิงสาวเลิกตามองพระองค์นิด ๆ ก่อนก้มลงหลบหน้าซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ คำว่า ‘อย่าดื้อ’ นั้นคล้ายพูดกับเด็กมากกว่า นางอาจจะนึกขำก็เป็นได้
ครั้นหันกลับไปมองที่นอนซึ่งจัดไว้ให้นางนอนลึกเข้าไปด้านในและให้พระองค์นอนห่างออกมาใกล้กองไฟด้านนอก นางก็พยักหน้าน้อย ๆ และรับผ้าคลุมของพระองค์ไว้แต่โดยดี ก่อนขยับไปนั่งเงียบ ๆ ในเพิง
ขณะที่ไฟกำลังลุกโชน ยาตูก็เดินขึ้นมาพร้อมกับเหยือกขนาดใหญ่สองเหยือกในอ้อมแขน ดวงตาฉ่ำเยิ้มกับรอยยิ้มถือดีของชายสูงวัยทำให้องค์ฟาโรห์นึกไม่ชอบพระทัยขึ้นมาทันทีที่เห็น
“พ่อหนุ่ม เป็นอย่างไร ข้าบอกแล้วว่าจะหาเบียร์มาให้เจ้า”
ยาตูกล่าวพลางนั่งลงอีกด้านของกองไฟตรงข้ามกับองค์ฟาโรห์ และแม้จะเอ่ยเช่นนั้น แต่เบียร์สองเหยือกยังคงวางอยู่ข้างกายมิได้ส่งมาถึงพระหัตถ์แต่ประการใด
“ข้างล่างยังมีอีกเพียบ คืนนี้ทั้งคืนไม่ต้องหลับต้องนอนยังไหว”
เสียงหัวเราะของยาตูหลังจากจบประโยคทำให้องค์ฟาโรห์ถึงกับถอนหายใจ คนผู้นี้คงใช้ของมีค่าที่เพิ่งได้ไป ไปซื้อเบียร์มาจนหมดในพริบตา
เมื่อยาตูรินเบียร์ใส่แก้วดินเผาขนาดใหญ่ยื่นมาให้ พระองค์จึงข่มความไม่พอพระทัยไว้และรับแก้วมาอย่างเงียบ ๆ
“กียา นางแก่ชักช้า เอาอาหารมาได้แล้ว”
ยาตูตะโกนเรียกภรรยาเสียงดังจนแทบทำลายความสงบของรัตติกาลที่เพิ่งมาเยือน ฟาโรห์ทรงเบือนพระพักต์ไปมองคนข้างหลัง แล้วก็เห็นเจ้าของใบหน้านวลกระจ่างที่สะท้อนแสงไฟสีแดงอมส้มกำลังมองยาตูพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเกร็ง
นางเองก็คงไม่ชอบใจยาตูเช่นเดียวกัน คิ้วของนางกำลังบอกทุกอย่าง ถึงจะเป็นคนมีกิริยาเยือกเย็นแต่ก็ใช่ว่านางจะไม่แสดงออก เมื่อหญิงสาวรู้ตัวว่าถูกมองจึงหันมาสบพระเนตร แล้วรอยยิ้มน้อย ๆ ก็ปรากฏพร้อมกับคิ้วที่คลายขมวดลง แววตาสุกใสสกาวของนางทำให้อารมณ์อันขุ่นมัวหายไปโดยพลัน
ทรงยิ้มให้นางอย่าง ‘รู้กัน’
มีคนที่รู้สึกตรงกันเช่นนี้ ทรงแน่พระทัยว่าคืนนี้จะไม่ต้องเผชิญความรู้สึกน่าหงุดงหงิดเพียงลำพังแล้ว
****************************************************************************************************************************
วินตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2560, 12:41:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2560, 12:41:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 844
| << ตอนที่ 1 (3 - จบตอน) | ตอนที่ 2 (2) >> |
วินตา 18 ก.ค. 2560, 12:43:01 น.
ทางไป e-book ฟิ้วววว >>> https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=59566
ทางไป e-book ฟิ้วววว >>> https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=59566
แว่นใส 18 ก.ค. 2560, 17:22:37 น.
แค่นี้ก็เข้าใจกันได้เนอะ
แค่นี้ก็เข้าใจกันได้เนอะ