รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 23: การเริ่มต้นของบางสิ่ง
ทั้งที่เขียนบทสัมภาษณ์มาพักใหญ่แล้ว ได้คุยกับเซเลบมาก็หลายคน ดาราก็มี นักร้องก็มาก แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้ตัวเองสงบ มีสมาธิมากพอที่จะเลือกคำถามเหมาะๆ มาคุยกับผู้ชายที่กำลังยืนหันหลังให้คนนี้ได้
รังสีแห่งความมั่นใจในตัวเอง ความดิบนิดๆ แผ่ออกมาอย่างที่เจ้าตัวไม่ต้องการปกปิด
"ร้านนี้ตั้งมากี่ปีแล้วคะ"
"คำตอบนี้ผมเคยตอบที่อื่นไปแล้ว น่าจะหาได้ไม่ยากนะ" คนตอบหยิบกระปุกเกลือ เคาะมันลงกระทะสองที พร้อมกับใช้ตะหลิวไม้คนเส้นสีเหลืองทองอย่างคล่องแคล่ว
แทนที่จะให้สัมภาษณ์ในห้องรับแขก เจ้าของร้านกลับบอกว่าขอให้สัมภาษณ์ในครัว แถมอนุญาตให้ฉันเข้าไปนั่งคุยได้คนเดียวเท่านั้น
เขาเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงยีนส์แค่เข่าสีซีด และตอนนี้มีผ้ากันเปื้อนทับไว้อีกชั้น
"คุยกันไปกินกันไป เดี๋ยวถ่ายรูปมาถ่ายทีหลังก็ได้" เจ้าของสถานที่บอกด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนกำลังทำกับข้าวให้เพื่อนสนิทกินมากกว่ากำลังให้สัมภาษณ์เพื่อทำบทความ
ครัวที่ใช้รับแขก เป็นครัวเล็กๆ ที่แยกมาจากครัวหลักของร้าน "ขอใช้ที่นี่ เพราะผมใช้ที่นี่เป็นที่ทำอาหารส่วนตัว บางทีก็คิดรายการอาหารใหม่ๆ"
"ไม่รู้นะคะว่าคุณชอบทำอาหารด้วย คิดว่าชอบแต่ทดลองปลูกต้นไม้"
ไหล่กว้างชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบโดยไม่หันกลับมา "เจ้าของร้านอาหาร ก็ต้องชอบทำอาหารสิ ทำอะไรไม่เป็นก็ดูแลมันไม่ได้ดี ใช่ไหม"
ไอแซคชอบทำอาหารหรือเปล่านะ ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ช่วงที่พบกัน พวกเรามัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการซ่อมเครื่องย้อนเวลาเพื่อให้ฉันกลับมาได้เร็วที่สุด ส่วนใหญ่กินอาหารสำเร็จรูปจากตู้อัตโนมัติที่คล้ายตู้เย็น แต่มันมีคุณสมบัติที่เหนือกว่าเยอะ หรือไม่เราก็ไปกินนอกบ้านกันมากกว่า
ความสูงของหุ่นอัจฉริยะในโลอกอนาคตตัวนั้นกับเจ้าของร้านนี่ใกล้กันมาก เพียงแต่ผู้ชายที่กำลังยืนหันหลังให้ดูเหมือนจะปล่อยพลังแห่งความมั่นใจในตัวเองออกมาแบบปิดไม่มิด ต่างจากไอแซคที่นิ่งๆ และเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
ผิวของเจ้าของร้านนี่ก็เข้มกว่า แบบพวกที่ชอบกีฬากลางแจ้ง ใบหน้าก็ไม่ได้ใสสะอาด ไรหนวดนั่นเหมือนไม่ได้สนใจจะดูแลมันมาสักคืนสองคืน ต่างจากผิวขาวจัด และเอาแต่อยู่ในห้องวิจัยของไอแซค
เสียง....หนึ่งปีผ่านไป ฉันเองก็จำเสียงของไอแซคได้ไม่แม่น ช่วงนั้น จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เพราะมัวแต่เศร้า และคิดเรื่องกลับมาในโลกปัจจุบัน
"คุณล่ะ ทำงานนี้มานานหรือยัง สนุกไหม" คนถามหยิบจานสองใบ เทสปาเก็ตตี้ที่เพิ่งผัดเสร็จใส่จาน จัดอีกเล็กน้อย แล้วก็ยกมาวางตรงหน้าฉันหนึ่งจาน
"สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมามังสวิรัต" เขาบอก "เมนูใหม่ เน้นผักสดๆ จากสวนของชาวบ้านแถวนี้"
ฉันเลื่อนจานของตัวเองมาดูใกล้ๆ มันไม่มีเนื้อสัตว์ มีแต่ผักหลากสี หน้าตาดี กลิ่นหอมยั่วน้ำลายมาก
"กินไปคุยกันไปก็ได้นะ คุณอัดเสียงไว้แล้วนี่" เขาบอก ยิ้มขณะรินน้ำเปล่าใส่แก้วทรงสูงยื่นให้ "น้ำเปล่านะ ไวน์ หรือค็อกเทลคงไม่เหมาะนักสำหรับเวลาทำงาน"
เขาไม่แม้แต่พยายามจะหลบตา ... ดวงตาสีน้ำตาลเข้มว่างเปล่า ไม่ได้บอกว่าเราเคยรู้จักกันแต่อย่างใด
ฉันอาจจะเข้าใจผิดไปเอง อาจจะคิดมากไปเองก็ได้ ไอแซคยังอยู่ในโลกอนาคต และผู้ชายคนนี้เป็นเพียงอีกคนที่บังเอิญ มีความคล้ายกันมากเท่านั้น
"ฉันสนุกกับงานนี้มากค่ะ โดยเฉพาะเวลาสัมภาษณ์ มันทำให้ได้รู้จักผู้คนในหลายแง่มุม ทำให้ได้เห็นว่าไม่ใช่ทุกคนมีความสุข"
"ยังไง"
"ฉัน...ควรเป็นคนสัมภาษณ์คุณนะ ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองถูกสัมภาษณ์ยังไงไม่รู้" ฉันพันสปาเก็ตตี้กับซ่อม แล้วเอามันเข้าปาก มัน...อร่อยมาก รสสปาเก็ตตี้เค็มนิดๆ กลิ่นหอมเครื่องเทศอ่อนๆ และไม่เผ็ดจนเกินไป
เปิดสมุดโน้ต รีบจดความรู้สึกเรื่องอาหารลงไปในนั้นก่อนจะลืม การเขียนบทความเรื่องผู้ชายทำอาหารอร่อยนี่ดึงดูดความสนใจคนอ่านสาวๆ ได้ชะงัดนัก
"การทำความรู้จักกัน ไม่จำเป็นต้องถูกถามอย่างเดียวนี่" เขาตอบกึ่งประชด ตักอาหารเข้าปากเช่นกัน จังหวะหนึ่ง ตาของเราสบกันโดยบังเอิญ
ฉันเชื่อว่า เขาไม่ได้คิดว่าฉันจะมองตอบเพราะวุ่นอยู่กับการจดบันทึกความจำลงในสมุดโน้ตเล่มเล็กของตัวเอง และเขาจึงไม่ได้เตรียมที่จะปิดบังความรู้สึก
อะไรบางอย่างที่ส่งผ่านมาทางสายตาทำให้ฉันชะงัก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้ว ...แต่ ฉันจำความรู้สึกนั้นได้
ถึงแม้ว่าตอนนั้น ตัวเองกำลังกังวลเรื่องกลับมาโลกปัจจุบัน กำลังเศร้าใจ...
เราจำบางคนได้จากรูปร่าง หน้าตา จากน้ำเสียง แต่สำหรับฉัน จำเขาได้จากความรู้สึก
"เรา เคยรู้จักกันใช่ไหมคะ" เมื่ออยากรู้ ก็ถามไปตรงๆ เลยแล้วกัน
อีกฝ่ายก้มลงไปตักอาหารเข้าปากอีกคำ "วันนี้ต้องขอโทษที่ให้รอนาน มีเรื่องด่วนต้องไปจัดการนิดหน่อย ปกติผมไม่ได้เป็นคนผิดเวลาแบบนี้"
เขาจงใจเปลี่ยนเรื่อง
"ฉันโกรธ และไม่พอใจมาก" ตอบตามตรง "คิดว่าคุณเป็นคนไม่รักษาเวลา ทั้งๆ ที่ทางคุณเป็นคนนัด"
อีกฝ่ายนิ่งไปหลายวินาที
"ถ้าจะแก้ตัวด้วยอาหารจานพิเศษที่ไม่เคยทำให้ใครกินนี่ กับแถมด้วยขนมอร่อยๆ อีกสักชุด ก็น่าจะพอทำให้หายโกรธได้ไหม"
ฉันหน้าร้อน เพราะน้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริงของเขา
"ถ้าอย่างนั้นรีบกินแล้วรีบไปทำงานกันดีกว่า เดี๋ยวแดดจะหมด ฉันอยากได้ภาพของคุณสักสองสามภาพประกอบบทความ" คราวนี้ เป็นฉันเองที่จงใจเปลี่ยนเรื่อง
จากนั้นฉันเริ่มเปิดบทสนทนาที่เป็นเรื่องสบายๆ หลายเรื่อง ในครัวเล็กๆ ที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นสปาเก็ตตี้ผัด ... หลังอาหารคาว เขายกเยลลี่ผลไม้สีหวานใส ที่ข้างในมีกลีบดอกไม้กลีบเล็กๆ รูปหัวใจใส่ไว้กลางก้อนเยลลี่ ออกมาจากตู้เย็น เยลลี่เสริฟพร้อมไอศกรีมวนิลา รสชาติอมเปรี้ยวอมหวานของเยลลี่เข้ากันได้ดีกับไอศกรีม...ฉันจัดการมันเรียบอย่างเกินห้ามใจ มันเป็นบรรยากาศที่กันเอง และยากที่จะลืม
ระหว่างนั่งรถกลับ ฉันเสียบหูฟัง หลับตานิ่งพร้อมกับเปิดเทปฟังบทสัมภาษณ์อีกครั้ง มันเป็นการสัมภาษณ์ที่ไม่เหมือนครั้งไหนๆ จริงๆ ...บางทีการรู้จักใครสักคน มันไม่จำเป็นต้องมาจากการถามคำถาม อย่างที่ผู้ชายคนนั้นบอกจริงๆ...
วันต่อมา บนโต๊ะทำงานมีกระถางต้นกะหล่ำปีม่วงต้นเล็กตั้งอยู่ มีการ์ดเล็กๆ เขียนว่า "I'm sorry"
"ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามันเป็นผัก เอามาใส่กระทางเซรามิก ผูกโบว์เก๋ๆ แบบนี้ ดูดีมาก ว่าแต่....ใครส่งมาให้เหรอ เขาไปทำอะไรให้ ถึงต้องตามมาขอโทษกันถึงนี่" พี่ชาติ เจ้านายของฉันเดินผ่านโต๊ะ และหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ
"ไม่รู้ค่ะพี่ มีคนเอามาส่งให้เมื่อเช้าก่อนอิงเข้างาน" ฉ้นตอบโดยที่ไม่กล้าเงยหน้าสบตาเจ้านาย "บางที การที่เราไม่รู้เสียทุกเรื่อง มันอาจจะดีกว่าค่ะ"
เจ้านายของฉันเลิกคิ้ว "คำคมแต่เช้าเลยนะ"
"อ้อ เรื่องสัมภาษณ์เมื่อวาน อิงจะรีบปั่นบทความให้เสร็จภายในเช้านี้นะคะ เหลืออีกนิดเดียว"
"คืนเดียวเขียนเสร็จเลยเหรอ"
"ค่ะ"
"แล้ว เจ้าของร้านหล่อจริงๆ ใช่ไหม" เจ้าออย สาวน้อยที่นั่งอยู่ด้านหลังถามขึ้น
"ต้องดูเองว่าหล่อหรือเปล่า อยากรู้ไปขอรูปที่พี่นพดูก่อนก็ได้ แต่ว่า วันนี้ยังไม่มาเลย"
"อ้อ พี่ส่งมันออกไปข้างนอก ทำอีกงานน่ะ" เจ้านายตะโกนมาจากห้องทำงานส่วนตัวที่เปิดประตูทิ้งไว้
"ว้า...อดเลย" สาวออยบ่น
พวกเราได้ยินเสียงหัวเราะออกมาจากห้องด้านใน
เช้าวันนั้นฉันทำงานอย่างมีความสุข บทความเสร็จอย่างรวดเร็วอย่างที่คุยอวดไว้ ช่วงบ่ายสามโมงกว่าๆ ระหว่างที่กำลังจะเดินไปห้องน้ำ บังเอิญสวนกลับผู้ชายสองคนที่กำลังเดินออกจากลิฟท์มาพอดี
"อิง ...ใช่คุณหรือเปล่า"
น้ำเสียงคุ้นๆ ดังจากเบื้องหลัง ฉันชะงักเท้า และหันกลับไป ...เหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วครู่
"คุณทำงานที่นี่เหรอ"
ฉันยืนงงกับคำถามนั้นอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้า หนึ่งปีที่ไม่ได้พบกัน คนตรงหน้าดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับจำกันไม่ได้ ที่งงอยู่เพราะไม่คิดว่าจะได้พบเขาที่นี่มากกว่า
"เอกมาทำอะไรที่นี่"
"ผมมารับงานออกแบบที่นี่ นัดกับคุณชาติไว้"
ได้ยินมาเหมือนกันว่าเจ้านายจะปรับปรุงออฟฟิสใหม่ จากห้องเล็กๆ ที่เราอยู่กันขยายไปอีกห้อง เจ้านายกำลังจะขยายจากการทำนิตยสารออนไลน์ เป็นรายการบันเทิงออนไลน์ด้วย เพราะเนื้อหาหลายส่วนใช้ร่วมกันได้
"ค่ะ เดินตรงไป ห้องทางซ้ายที่ปิดอยู่ค่ะ" ฉันชี้ทางให้ เตรียมจะหันหลังกลับ
"อิง เดี๋ยวสิ"
"คะ"
"ดีใจที่ได้เจอคุณ คุณสบายดีนะ"
ฉันนิ่งไปเสี้ยววินาที "ก็ค่ะ..สบายดี"
ฉันเดินกลับไปยังห้องน้ำอย่างงงๆ เกือบปีแล้ว ฉันยังไม่ลืมเรื่องราวระหว่างฉันกับเอก แต่ม้นก็เลือนลางไปมากมาย อาจจะเป็นเพราะฉันย้ายบ้าน ย้ายงาน เปลี่ยนอีเมล เปลี่ยนสิ่งแวดล้อม การได้ทำอะไรใหม่ๆ มันช่วยเรื่องไม่ทำให้ใจวกกลับไปเรื่องเก่าได้มาก
กล้บจากห้องน้ำ มานั่งปั่นงานต่อ แต่ยังอดมองเข้าไปในห้องพี่ชาติซึ่งเป็นกระจกใสครึ่งหนึ่ง ทำให้เห็นการประชุมย่อยๆ นั่นจากโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ ผ่านไปเกือบชั่วโมง เอกวัตรก็เปิดประตูออกมา
"พี่อิงๆ มาช่วยดูหน่อยว่า บทความนี้เป็นยังไง"
ฉันลุกขึ้น จังหวะเดียวกับที่เห็นว่าเอกวัตรกำลังจะเดินตรงมาหา เหมือนเขามีอะไรอยากจะคุยด้วย
"ไหน ดูอะไร" รีบหันหลังกลับ เดินตรงไปยังโต๊ะของรุ่นน้องที่อยู่ด้านหลัง ก้มลงไปอ่านบทความที่น้องผู้ช่วยเพิ่งจะเขียนเสร็จ
"ส่วนนี้หนูว่าแปลกๆ ค่ะ พี่มีไอเดียไหม"
ฉันใช้เวลาพักใหญ่กับน้องออย เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก็ไม่มีใครยืนอยู่ที่โต๊ะแล้ว ฉันมองไปรอบห้อง ถอนหายใจโล่งอก และแล้วสายตาก็สะดุดกับโพสต์-อิท ที่แปะอยู่บนโต๊ะ เมื่อดึงมันขึ้นมา ก็พบลายมือหวัดๆ ที่คุ้นตา
'ผมอยากคุยด้วยนะ แต่คุณคงยุ่ง ไว้วันหลังผมโทรมานัด...คิดถึง เอก'
ฉันกัดริมฝีปาก บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกับข้อความสั้นๆ นั้น
รังสีแห่งความมั่นใจในตัวเอง ความดิบนิดๆ แผ่ออกมาอย่างที่เจ้าตัวไม่ต้องการปกปิด
"ร้านนี้ตั้งมากี่ปีแล้วคะ"
"คำตอบนี้ผมเคยตอบที่อื่นไปแล้ว น่าจะหาได้ไม่ยากนะ" คนตอบหยิบกระปุกเกลือ เคาะมันลงกระทะสองที พร้อมกับใช้ตะหลิวไม้คนเส้นสีเหลืองทองอย่างคล่องแคล่ว
แทนที่จะให้สัมภาษณ์ในห้องรับแขก เจ้าของร้านกลับบอกว่าขอให้สัมภาษณ์ในครัว แถมอนุญาตให้ฉันเข้าไปนั่งคุยได้คนเดียวเท่านั้น
เขาเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงยีนส์แค่เข่าสีซีด และตอนนี้มีผ้ากันเปื้อนทับไว้อีกชั้น
"คุยกันไปกินกันไป เดี๋ยวถ่ายรูปมาถ่ายทีหลังก็ได้" เจ้าของสถานที่บอกด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนกำลังทำกับข้าวให้เพื่อนสนิทกินมากกว่ากำลังให้สัมภาษณ์เพื่อทำบทความ
ครัวที่ใช้รับแขก เป็นครัวเล็กๆ ที่แยกมาจากครัวหลักของร้าน "ขอใช้ที่นี่ เพราะผมใช้ที่นี่เป็นที่ทำอาหารส่วนตัว บางทีก็คิดรายการอาหารใหม่ๆ"
"ไม่รู้นะคะว่าคุณชอบทำอาหารด้วย คิดว่าชอบแต่ทดลองปลูกต้นไม้"
ไหล่กว้างชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบโดยไม่หันกลับมา "เจ้าของร้านอาหาร ก็ต้องชอบทำอาหารสิ ทำอะไรไม่เป็นก็ดูแลมันไม่ได้ดี ใช่ไหม"
ไอแซคชอบทำอาหารหรือเปล่านะ ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ช่วงที่พบกัน พวกเรามัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการซ่อมเครื่องย้อนเวลาเพื่อให้ฉันกลับมาได้เร็วที่สุด ส่วนใหญ่กินอาหารสำเร็จรูปจากตู้อัตโนมัติที่คล้ายตู้เย็น แต่มันมีคุณสมบัติที่เหนือกว่าเยอะ หรือไม่เราก็ไปกินนอกบ้านกันมากกว่า
ความสูงของหุ่นอัจฉริยะในโลอกอนาคตตัวนั้นกับเจ้าของร้านนี่ใกล้กันมาก เพียงแต่ผู้ชายที่กำลังยืนหันหลังให้ดูเหมือนจะปล่อยพลังแห่งความมั่นใจในตัวเองออกมาแบบปิดไม่มิด ต่างจากไอแซคที่นิ่งๆ และเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
ผิวของเจ้าของร้านนี่ก็เข้มกว่า แบบพวกที่ชอบกีฬากลางแจ้ง ใบหน้าก็ไม่ได้ใสสะอาด ไรหนวดนั่นเหมือนไม่ได้สนใจจะดูแลมันมาสักคืนสองคืน ต่างจากผิวขาวจัด และเอาแต่อยู่ในห้องวิจัยของไอแซค
เสียง....หนึ่งปีผ่านไป ฉันเองก็จำเสียงของไอแซคได้ไม่แม่น ช่วงนั้น จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เพราะมัวแต่เศร้า และคิดเรื่องกลับมาในโลกปัจจุบัน
"คุณล่ะ ทำงานนี้มานานหรือยัง สนุกไหม" คนถามหยิบจานสองใบ เทสปาเก็ตตี้ที่เพิ่งผัดเสร็จใส่จาน จัดอีกเล็กน้อย แล้วก็ยกมาวางตรงหน้าฉันหนึ่งจาน
"สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมามังสวิรัต" เขาบอก "เมนูใหม่ เน้นผักสดๆ จากสวนของชาวบ้านแถวนี้"
ฉันเลื่อนจานของตัวเองมาดูใกล้ๆ มันไม่มีเนื้อสัตว์ มีแต่ผักหลากสี หน้าตาดี กลิ่นหอมยั่วน้ำลายมาก
"กินไปคุยกันไปก็ได้นะ คุณอัดเสียงไว้แล้วนี่" เขาบอก ยิ้มขณะรินน้ำเปล่าใส่แก้วทรงสูงยื่นให้ "น้ำเปล่านะ ไวน์ หรือค็อกเทลคงไม่เหมาะนักสำหรับเวลาทำงาน"
เขาไม่แม้แต่พยายามจะหลบตา ... ดวงตาสีน้ำตาลเข้มว่างเปล่า ไม่ได้บอกว่าเราเคยรู้จักกันแต่อย่างใด
ฉันอาจจะเข้าใจผิดไปเอง อาจจะคิดมากไปเองก็ได้ ไอแซคยังอยู่ในโลกอนาคต และผู้ชายคนนี้เป็นเพียงอีกคนที่บังเอิญ มีความคล้ายกันมากเท่านั้น
"ฉันสนุกกับงานนี้มากค่ะ โดยเฉพาะเวลาสัมภาษณ์ มันทำให้ได้รู้จักผู้คนในหลายแง่มุม ทำให้ได้เห็นว่าไม่ใช่ทุกคนมีความสุข"
"ยังไง"
"ฉัน...ควรเป็นคนสัมภาษณ์คุณนะ ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองถูกสัมภาษณ์ยังไงไม่รู้" ฉันพันสปาเก็ตตี้กับซ่อม แล้วเอามันเข้าปาก มัน...อร่อยมาก รสสปาเก็ตตี้เค็มนิดๆ กลิ่นหอมเครื่องเทศอ่อนๆ และไม่เผ็ดจนเกินไป
เปิดสมุดโน้ต รีบจดความรู้สึกเรื่องอาหารลงไปในนั้นก่อนจะลืม การเขียนบทความเรื่องผู้ชายทำอาหารอร่อยนี่ดึงดูดความสนใจคนอ่านสาวๆ ได้ชะงัดนัก
"การทำความรู้จักกัน ไม่จำเป็นต้องถูกถามอย่างเดียวนี่" เขาตอบกึ่งประชด ตักอาหารเข้าปากเช่นกัน จังหวะหนึ่ง ตาของเราสบกันโดยบังเอิญ
ฉันเชื่อว่า เขาไม่ได้คิดว่าฉันจะมองตอบเพราะวุ่นอยู่กับการจดบันทึกความจำลงในสมุดโน้ตเล่มเล็กของตัวเอง และเขาจึงไม่ได้เตรียมที่จะปิดบังความรู้สึก
อะไรบางอย่างที่ส่งผ่านมาทางสายตาทำให้ฉันชะงัก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้ว ...แต่ ฉันจำความรู้สึกนั้นได้
ถึงแม้ว่าตอนนั้น ตัวเองกำลังกังวลเรื่องกลับมาโลกปัจจุบัน กำลังเศร้าใจ...
เราจำบางคนได้จากรูปร่าง หน้าตา จากน้ำเสียง แต่สำหรับฉัน จำเขาได้จากความรู้สึก
"เรา เคยรู้จักกันใช่ไหมคะ" เมื่ออยากรู้ ก็ถามไปตรงๆ เลยแล้วกัน
อีกฝ่ายก้มลงไปตักอาหารเข้าปากอีกคำ "วันนี้ต้องขอโทษที่ให้รอนาน มีเรื่องด่วนต้องไปจัดการนิดหน่อย ปกติผมไม่ได้เป็นคนผิดเวลาแบบนี้"
เขาจงใจเปลี่ยนเรื่อง
"ฉันโกรธ และไม่พอใจมาก" ตอบตามตรง "คิดว่าคุณเป็นคนไม่รักษาเวลา ทั้งๆ ที่ทางคุณเป็นคนนัด"
อีกฝ่ายนิ่งไปหลายวินาที
"ถ้าจะแก้ตัวด้วยอาหารจานพิเศษที่ไม่เคยทำให้ใครกินนี่ กับแถมด้วยขนมอร่อยๆ อีกสักชุด ก็น่าจะพอทำให้หายโกรธได้ไหม"
ฉันหน้าร้อน เพราะน้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริงของเขา
"ถ้าอย่างนั้นรีบกินแล้วรีบไปทำงานกันดีกว่า เดี๋ยวแดดจะหมด ฉันอยากได้ภาพของคุณสักสองสามภาพประกอบบทความ" คราวนี้ เป็นฉันเองที่จงใจเปลี่ยนเรื่อง
จากนั้นฉันเริ่มเปิดบทสนทนาที่เป็นเรื่องสบายๆ หลายเรื่อง ในครัวเล็กๆ ที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นสปาเก็ตตี้ผัด ... หลังอาหารคาว เขายกเยลลี่ผลไม้สีหวานใส ที่ข้างในมีกลีบดอกไม้กลีบเล็กๆ รูปหัวใจใส่ไว้กลางก้อนเยลลี่ ออกมาจากตู้เย็น เยลลี่เสริฟพร้อมไอศกรีมวนิลา รสชาติอมเปรี้ยวอมหวานของเยลลี่เข้ากันได้ดีกับไอศกรีม...ฉันจัดการมันเรียบอย่างเกินห้ามใจ มันเป็นบรรยากาศที่กันเอง และยากที่จะลืม
ระหว่างนั่งรถกลับ ฉันเสียบหูฟัง หลับตานิ่งพร้อมกับเปิดเทปฟังบทสัมภาษณ์อีกครั้ง มันเป็นการสัมภาษณ์ที่ไม่เหมือนครั้งไหนๆ จริงๆ ...บางทีการรู้จักใครสักคน มันไม่จำเป็นต้องมาจากการถามคำถาม อย่างที่ผู้ชายคนนั้นบอกจริงๆ...
วันต่อมา บนโต๊ะทำงานมีกระถางต้นกะหล่ำปีม่วงต้นเล็กตั้งอยู่ มีการ์ดเล็กๆ เขียนว่า "I'm sorry"
"ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามันเป็นผัก เอามาใส่กระทางเซรามิก ผูกโบว์เก๋ๆ แบบนี้ ดูดีมาก ว่าแต่....ใครส่งมาให้เหรอ เขาไปทำอะไรให้ ถึงต้องตามมาขอโทษกันถึงนี่" พี่ชาติ เจ้านายของฉันเดินผ่านโต๊ะ และหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ
"ไม่รู้ค่ะพี่ มีคนเอามาส่งให้เมื่อเช้าก่อนอิงเข้างาน" ฉ้นตอบโดยที่ไม่กล้าเงยหน้าสบตาเจ้านาย "บางที การที่เราไม่รู้เสียทุกเรื่อง มันอาจจะดีกว่าค่ะ"
เจ้านายของฉันเลิกคิ้ว "คำคมแต่เช้าเลยนะ"
"อ้อ เรื่องสัมภาษณ์เมื่อวาน อิงจะรีบปั่นบทความให้เสร็จภายในเช้านี้นะคะ เหลืออีกนิดเดียว"
"คืนเดียวเขียนเสร็จเลยเหรอ"
"ค่ะ"
"แล้ว เจ้าของร้านหล่อจริงๆ ใช่ไหม" เจ้าออย สาวน้อยที่นั่งอยู่ด้านหลังถามขึ้น
"ต้องดูเองว่าหล่อหรือเปล่า อยากรู้ไปขอรูปที่พี่นพดูก่อนก็ได้ แต่ว่า วันนี้ยังไม่มาเลย"
"อ้อ พี่ส่งมันออกไปข้างนอก ทำอีกงานน่ะ" เจ้านายตะโกนมาจากห้องทำงานส่วนตัวที่เปิดประตูทิ้งไว้
"ว้า...อดเลย" สาวออยบ่น
พวกเราได้ยินเสียงหัวเราะออกมาจากห้องด้านใน
เช้าวันนั้นฉันทำงานอย่างมีความสุข บทความเสร็จอย่างรวดเร็วอย่างที่คุยอวดไว้ ช่วงบ่ายสามโมงกว่าๆ ระหว่างที่กำลังจะเดินไปห้องน้ำ บังเอิญสวนกลับผู้ชายสองคนที่กำลังเดินออกจากลิฟท์มาพอดี
"อิง ...ใช่คุณหรือเปล่า"
น้ำเสียงคุ้นๆ ดังจากเบื้องหลัง ฉันชะงักเท้า และหันกลับไป ...เหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วครู่
"คุณทำงานที่นี่เหรอ"
ฉันยืนงงกับคำถามนั้นอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้า หนึ่งปีที่ไม่ได้พบกัน คนตรงหน้าดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับจำกันไม่ได้ ที่งงอยู่เพราะไม่คิดว่าจะได้พบเขาที่นี่มากกว่า
"เอกมาทำอะไรที่นี่"
"ผมมารับงานออกแบบที่นี่ นัดกับคุณชาติไว้"
ได้ยินมาเหมือนกันว่าเจ้านายจะปรับปรุงออฟฟิสใหม่ จากห้องเล็กๆ ที่เราอยู่กันขยายไปอีกห้อง เจ้านายกำลังจะขยายจากการทำนิตยสารออนไลน์ เป็นรายการบันเทิงออนไลน์ด้วย เพราะเนื้อหาหลายส่วนใช้ร่วมกันได้
"ค่ะ เดินตรงไป ห้องทางซ้ายที่ปิดอยู่ค่ะ" ฉันชี้ทางให้ เตรียมจะหันหลังกลับ
"อิง เดี๋ยวสิ"
"คะ"
"ดีใจที่ได้เจอคุณ คุณสบายดีนะ"
ฉันนิ่งไปเสี้ยววินาที "ก็ค่ะ..สบายดี"
ฉันเดินกลับไปยังห้องน้ำอย่างงงๆ เกือบปีแล้ว ฉันยังไม่ลืมเรื่องราวระหว่างฉันกับเอก แต่ม้นก็เลือนลางไปมากมาย อาจจะเป็นเพราะฉันย้ายบ้าน ย้ายงาน เปลี่ยนอีเมล เปลี่ยนสิ่งแวดล้อม การได้ทำอะไรใหม่ๆ มันช่วยเรื่องไม่ทำให้ใจวกกลับไปเรื่องเก่าได้มาก
กล้บจากห้องน้ำ มานั่งปั่นงานต่อ แต่ยังอดมองเข้าไปในห้องพี่ชาติซึ่งเป็นกระจกใสครึ่งหนึ่ง ทำให้เห็นการประชุมย่อยๆ นั่นจากโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ ผ่านไปเกือบชั่วโมง เอกวัตรก็เปิดประตูออกมา
"พี่อิงๆ มาช่วยดูหน่อยว่า บทความนี้เป็นยังไง"
ฉันลุกขึ้น จังหวะเดียวกับที่เห็นว่าเอกวัตรกำลังจะเดินตรงมาหา เหมือนเขามีอะไรอยากจะคุยด้วย
"ไหน ดูอะไร" รีบหันหลังกลับ เดินตรงไปยังโต๊ะของรุ่นน้องที่อยู่ด้านหลัง ก้มลงไปอ่านบทความที่น้องผู้ช่วยเพิ่งจะเขียนเสร็จ
"ส่วนนี้หนูว่าแปลกๆ ค่ะ พี่มีไอเดียไหม"
ฉันใช้เวลาพักใหญ่กับน้องออย เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก็ไม่มีใครยืนอยู่ที่โต๊ะแล้ว ฉันมองไปรอบห้อง ถอนหายใจโล่งอก และแล้วสายตาก็สะดุดกับโพสต์-อิท ที่แปะอยู่บนโต๊ะ เมื่อดึงมันขึ้นมา ก็พบลายมือหวัดๆ ที่คุ้นตา
'ผมอยากคุยด้วยนะ แต่คุณคงยุ่ง ไว้วันหลังผมโทรมานัด...คิดถึง เอก'
ฉันกัดริมฝีปาก บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกับข้อความสั้นๆ นั้น
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ก.ค. 2560, 12:56:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ม.ค. 2561, 12:59:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1587
| << 21.เรื่องที่ต้องแปลกใจ | 24. คุณห่วงผม >> |
panon 24 ก.ค. 2560, 19:15:37 น.
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
ใบบัวน่ารัก 24 ก.ค. 2560, 19:25:26 น.
กินข้าว รอ เช่นกันค้า
กินข้าว รอ เช่นกันค้า
titirat 25 ก.ค. 2560, 08:54:52 น.
ไอแซค ปลอมตัวมามั้ง เดาเอาแบบมีความฟิน
ไอแซค ปลอมตัวมามั้ง เดาเอาแบบมีความฟิน
คิมหันตุ์ 27 ก.ค. 2560, 02:10:54 น.
" ชั้นรอตอนใหม่ของพี่ไอซ์ ที่หน้าเว็บทุกวันเลย " ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ชอบค่ะ มาลงชื่อเป็นกำลังใจให้ รอลุ้นปม หนุ่มไอซ์ นางกลับมาได้ไงหนอ?
" ชั้นรอตอนใหม่ของพี่ไอซ์ ที่หน้าเว็บทุกวันเลย " ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ชอบค่ะ มาลงชื่อเป็นกำลังใจให้ รอลุ้นปม หนุ่มไอซ์ นางกลับมาได้ไงหนอ?