ชุลมุนแผนร้าย ... ป่วนใจ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมเธอจะต้องมารับรู้เรื่องปวดหัวพวกนี้ด้วย!
ทั้งคนเล่นตลกกับเธอ ผีก็ยังมาเอ็นดูหลอกเธออีก
กอกานต์อยากจะกรีดร้อง หลังจากรู้ว่าเธอถูกหลอกทั้งจากคน และผี!
ในความวุ่นวายที่เธอต้องช่วยตามหาความจริง
อยู่ๆ เธอก็รักคนที่ไม่ควรรักขึ้นมา
เธอจะตัดใจจากตัวยุ่งอย่างดี??
ทั้งคนเล่นตลกกับเธอ ผีก็ยังมาเอ็นดูหลอกเธออีก
กอกานต์อยากจะกรีดร้อง หลังจากรู้ว่าเธอถูกหลอกทั้งจากคน และผี!
ในความวุ่นวายที่เธอต้องช่วยตามหาความจริง
อยู่ๆ เธอก็รักคนที่ไม่ควรรักขึ้นมา
เธอจะตัดใจจากตัวยุ่งอย่างดี??
Tags: ผี ฆาตกรรม ปิ่นนลิน
ตอน: ตอนที่ 11 - 75%
ตอนที่ 11 - 75%
“มีใครอยู่กับฉันตอนหนูมาเจอหรือเปล่า ฉันว่าฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาประคองก่อนฉันจะล้ม” แม้อนงค์นางมองหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ชัดก็จริง หากความเป็นแม่ก็จำได้ว่าคือภาสวัสร์!
แต่การที่ภาสวัสร์จะโผล่ไปที่นั่นนั้นเป็นไปไม่ได้ …ยกเว้นเสียว่าภาสวัสร์จะหนีออกจากห้อง ซึ่งอนงค์นางกังวลว่าอาจจะเป็นอย่างหลัง
กอกานต์รู้สึกเหมือนถูกกดดัน ทั้งที่น้ำเสียงและแววตาของท่านประธานแห่งวัสวากรุ๊ปมีแต่ความใจดี เป็นกันเอง คล้ายสัญชาตญาณเตือนว่าเธอควรตอบแบบไหน
“พี่หมีค่ะ เขาคือพี่หมี เขาเป็นพนักงานคนหนึ่งที่วัสวากรุ๊ปค่ะ” ถ้าตอบความจริง อาจจะมีปัญหาบางอย่างตามมา โดยเอาชื่อเรียกเฉพาะกิจของภาสวัสร์มาตอบ
ท่านประธานแห่งวัสวากรุ๊ปขมวดคิ้ว “พี่หมี เขาเป็นพนักงานฝ่ายไหนหรือ ชื่อจริงว่าอะไร”
“หนูไม่รู้จักชื่อจริงของเขาค่ะ คือว่า … หนูก็เพิ่งเข้าทำงานได้ไม่นาน เลยเรียกพี่เขาว่าพี่หมี เขาเป็นพนักงานฝ่ายไหนหนูเองก็ไม่แน่ใจเลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ไว้หนูพาเขามาเจอฉันนะ ฉันอยากขอบคุณเขาจริงๆ ถ้าไม่ได้เขาหรือหนู ฉันคงแย่แน่ๆ” อนงค์นางบอกอย่างใจจริง
“ได้สิคะ ถ้าหนูเจอเขา หนูจะรีบพามาพบคุณนะคะ” กอกานต์รับปาก ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าจะพาพี่หมีที่ไหนมาพบอนงค์นาง
“แม่ผมคุยอะไรกับคุณหรือครับ” ภาสวินท์ถามหญิงสาวขณะเดินทางกลับบริษัท ด้วยท่าทางของมารดาและกอกานต์ไม่ได้เครียดหรือมีบรรยากาศไม่ดี ซ้ำมารดายังอารมณ์แจ่มใสอีกต่างหาก ภาสวินท์จึงอยากรู้ว่ามารดาอยากเจอกอกานต์ด้วยสาเหตุอะไรกันแน่
“ท่านถามเรื่องวันที่แก้มไปเจอท่านหมดสติอยู่ค่ะ” กอกานต์ตอบ รู้สึกโล่งอกที่อนงค์นางไม่ได้ติดใจเรื่องพี่หมีอีก "แก้มก็ตอบไปว่าแก้มไปคุยโทรศัพท์ค่ะ"
“อืมม ผมก็อยากรู้ว่าคุณไปแถวนั้นทำไมเหมือนกัน ปกติไม่ค่อยมีคนไปแถวนั้นเท่าไหร่เพราะเขาลือกันว่า …” ภาสวินท์ไม่ยอมเล่าต่อ จนกอกานต์ต้องเอ่ยถาม
“ลือกันว่าอะไรหรือคะ …คุณวินท์”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ภาสวินท์เกือบหลุดพูดเรื่องผีบ้าบอไร้สาระไปแล้วไหมล่ะ เขาเป็นคนออกกฏว่าไม่ให้คนเล่าเรื่อง แล้วเขาจะแหกกฏเองได้อย่างไร
“คุณหิวข้าวไหม ใกล้เที่ยงแล้วด้วย” เขาชวนเปลี่ยนเรื่องคุย พร้อมหลบเลี่ยงสายตาจากคนตัวเล็กกว่า เธอมองเหมือนกับหน้าของเขามีคำตอบที่เธออยากได้แปะอยู่
“แก้มนัดพี่รินกินข้าวแล้วค่ะ” กอกานต์บอกอย่างรู้สึกผิด และเธอเองก็ได้ส่งข้อความยืนยันกับคิรารินว่ากลับทันก่อนเที่ยงแน่นอน
“ไม่เป็นไรนี่ เดี๋ยวชวนรินออกมากินข้าวด้วยกันเลย คุณโทรนัดให้รินลงมาเจอตรงทางเชื่อมห้างเลย เราใกล้จะถึงแล้ว” ภาสวินท์พูดจบก็พารถยนต์เลี้ยวเข้าอาณาเขตวัสวากรุ๊ปทันที
หลังจากรับประทานมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารอีสานขึ้นห้างเสร็จ มื้อนี้เจ้านายใจดีเลี้ยงสองสาวแม้เขาจะกินได้แค่ไม่กี่อย่างก็ตาม
กอกานต์สังเกตว่าภาสวินท์ไม่ค่อยชอบกินอาหารรสจัด ไม่ว่าจะหวาน เค็ม เปรี้ยว หรือเผ็ด เขาชอบรสครีมๆ มันๆ และรสจืดมากกว่า ถ้าหากจะเป็นรสชาติหวานก็ต้องหวานจากผักหรือน้ำต้มกระดูก ที่ไม่ใช่การปรุงรสด้วยเครื่องปรุงเยอะแยะ ผิดกับกอกานต์เลย เธอโปรดรสจัดจ้านเป็นที่สุด
จะว่าไป กอกานต์ยังไม่ได้อ่านข้อมูลเชิงลึกที่ภาสวัสร์ให้เธอมาเลย
กอกานต์อาศัยจังหวะคิรารินเข้าไปคุยงานกับเจ้านายในห้อง และเจ้านายเกิดอยากดื่มชาเขียวปั่นร้านกาแฟที่อยู่ด้านล่าง เธอจึงอาสาลงมาซื้อเครื่องดื่มปั่นให้สองคนโดยแอบหยิบกระดาษบรรจุข้อมูลของภาสวินท์ติดมือลงมาด้วย โดยระหว่างรอเครื่องดื่มที่สั่ง กอกานต์ก็นั่งเปิดกระดาษอ่านภายในร้านกาแฟเสียเลย
“อาหารที่ชอบ อาหารญี่ปุ่นและอาหารทะเล ไม่กินเผ็ดหวานเปรี้ยวเค็ม …ผลไม้ที่ชอบคือฝรั่งและลูกพลับ เครื่องดื่มโปรดคือชาเขียวปั่นกับน้ำส้มคั้น แพ้กาแฟ …เอะ ตอนนั้น …” กอกานต์นึกถึงวันที่เขาอุตส่าห์ซื้อเครื่องดื่มมาฝาก เขาคงคิดว่าเธอชอบกินกาแฟ แต่เธอกลับร้องขอน้ำส้มจากเขาเสียได้
“มิน่าล่ะถึงได้ให้กาแฟกับคุณแทนไป” กอกานต์รู้สึกผิดกับเจ้านายอย่างไรก็ไม่รู้
“สิ่งที่กลัว …ผีและแมว …” กอกานต์ขมวดคิ้ว นึกภาพภาสวินท์กลัวผีไม่ออก ยิ่งเขาเป็นคนชวนเธอไปท้าล่าผีกลางดึกอีก ภาสวินท์นี่นะกลัวผี
“อ่านอะไรน่ะ” อยู่ๆ เสียงภาสวัสร์ก็ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้กอกานต์หันหน้าไปมองหา ก่อนจะพบเจ้าของเสียงยืนเอามือไพล่หลังมองเธอตาวาววับ
“เปล่าค่ะ” กอกานต์โกหกพร้อมพับกระดาษซ่อนไว้ในกระเป๋ากระโปรง
“ไม่ทันแล้วลูกอม ผมยืนอยู่ด้านหลังคุณนานจนเห็นว่าคุณอ่านอะไร” ภาสวัสร์ในชุดสไตล์เดิมๆ คือต้องสวมหมวก สวมเสื้อแจ็คเก็ต กางเกงยีนส์ และแว่นสายตาพูด พลางเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามหญิงสาวจอมขี้จุ๊
“แล้วคุณจะถามแก้มทำไมล่ะคะ คุณพี่หมี! ” กอกานต์คว่ำปากใส่คนกวนที่ยืนยิ้มตาพราวอยู่
ภาสวัสร์ยื่นหน้ามาใกล้และถามเธอ แววตาระยิบระยับ รอยยิ้มสดใสยังประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา
“เริ่มสนใจน้องชายผมแล้วหรือ ผมจะสอนวิธีเอาใจนายวินท์ให้เอาไหม รับรอง หมอนั่นจะติดใจคุณ ยิ่งกว่ากาวตราช้าง แกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออกเลยล่ะ”
“คุณพูดอะไรน่ะ ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบที่คุณคิดนะคะ” กอกานต์เถียงกลับ หน้าแดงก่ำ หัวใจไม่รักดีเกิดเต้นแรงขึ้นมาได้
“โกหกล่ะสิ หน้าแดงหมดแล้ว” ภาสวัสร์แซวไม่เลิก
“ฉันไม่คุยกับคุณแล้วค่ะ ไปรอกาแฟตรงนั้นดีกว่า” คนหน้าแดงรีบลุกหนี หากภาสวัสร์ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ เขาคว้ามือเล็กไว้ได้ทัน
“คืนพรุ่งนี้ผมจะมาพิสูจน์ว่ามีผีที่ตึกนี้จริงหรือเปล่า” ภาสวัสร์เอ่ย ทำให้คนฟังมองตาค้าง
“คุณพูดอะไรนะคะ” กอกานต์นั่งลงอย่างเดิม เผลอบีบมือภาสวัสร์แน่น
“คืนพรุ่งนี้ผมจะมาตามหายัยผีสายสุดา” ภาสวัสร์ตอบพลางกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน
“คุณหมายถึงผีคอหักน่ะหรือคะ ไหนคุณบอกว่าไม่มีไง” กอกานต์ท้วง
“ผมกลัวคุณกลัว แล้วจะไม่ยอมมาทำงานน่ะสิ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะมาตรวจดูว่ามีผีอยู่จริงไหม แล้วถ้ามี ผมจะหาทางไล่มันไปเอง คุณจะได้ไม่กลัว ไม่ต้องเจอผีอีกไง” ภาสวัสร์พยายามสะกดกลั้นความกลัว ทั้งที่เสียงสั่น รวมถึงมือก็เย็นเฉียบ
เป็นครั้งแรกที่กอกานต์เผลอมองชายหนุ่มด้วยแววตาเอ็นดู เป็นผู้ชายตัวใหญ่แท้ๆ เขาอาจจะแสดงความกล้าแบบเท่ๆ แต่เขาดันซ่อนความกลัวไว้ไม่มิด …โดยบอกว่าจะทำเพื่อเธอ
“ขอบคุณนะคะ แต่ถ้าคุณกลัว ก็ไม่ต้องหรอกค่ะ แก้มงกมากกว่ากลัวผีค่ะ” กอกานต์สะกดจิตตัวเองแบบนี้ทุกวัน เพื่อเงิน เพื่อช่วยที่บ้าน จะมากลัวผีแล้วตกงานไม่ได้!!
“ใครว่าผมกลัว …ผมน่ะ … ผมน่ะกลัวคุณมากกว่าผีอีก” ภาสวัสร์แลบลิ้นใส่ทิ้งท้ายก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินหนีเธอไปทางประตูร้าน ปล่อยให้กอกานต์ฮึดฮัดฮึ่มฮั่มในใจ
การเดินอย่างเร่งรีบของภาสวัสร์ เพราะไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆ และตัวเขาก็เอาแต่ก้มหน้าเดินหลบสายตาใครต่อใครในตึก ทำให้ชนเข้ากับร่างระหงในชุดกระโปรงสีเลือดหมูซึ่งเดินสวนมาอย่างแรง
“ขะ… ขอโทษครับ” ภาสวัสร์รีบขอโทษอีกฝ่ายอย่างตกใจ แต่พอเห็นหน้าหญิงสาวที่หงายหลังลงไปนั่งกองกับพื้น เขาก็ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม
“นิกกี้” ภาสวัสร์เบิกตากว้าง มองหญิงสาวร้องโอดโอยบนพื้น
แย่แล้ว นายวัสร์เอ๊ย!!! เดินชนใครไม่ชน ดันเดินชนคู่หมั้นน้องชาย!!
“โอ๊ย! นี่ เดินยังไงของนายเนี่ย” ชนิณิภาโวยวายเสียงดังลั่น ต่อว่าชายหนุ่มท่าทางเลิ่กลั่กยืนมองเธอหน้าตาตื่น “รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! ” เธอหยัดตัวขึ้นยืน ชี้หน้าตวาดใส่คนตัวสูง
ภาสวัสร์รู้สึกถึงสายตาคนรอบๆ ก็ก้มหน้าลง กดปีกหมวกด้านหน้าบังใบหน้าจากคนอื่นๆ
“นี่! ” ชนิณิภาแยกเขี้ยวใส่ไม่เลิก แต่ว่า …พอเธอมองหน้าชายหนุ่มชัดๆ ความโกรธ ความโมโหก็เหมือนจะหายไปทันที เพราะหน้าตาของเขาช่างหล่อถูกใจเธอเหลือเกิน
“ผมขอโทษ” ภาสวัสร์บอกอีกครั้งก่อนจะเดินเลี่ยงชนิณิภาไปอีกทาง แม้จะสบายใจเพราะชนิณิภาจำหน้าเขาไม่ได้ แต่คนอื่นไม่แน่ … ถ้าเกิดมีใครจำหน้าเขาได้ขึ้นมาคงแย่สุดๆ
แต่เขากลับถูกชนิณิภารั้งกอดแขนไว้
เวลาเดียวกัน รถตู้สีขาวแล่นระหว่างทางกลับบ้านวัสวาธีระนนท์ อนงค์นางนั่งด้านหลัง โดยมีแทนไทนั่งข้างคนขับรถ
“ขอบใจนะแทนที่มาช่วยจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลให้” อนงค์นางบอกด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอกครับท่านประธาน แต่จะไม่เป็นอะไรหรือครับที่ออกมาแบบนี้”
“แทนก็ได้ยินว่าหมออนุญาตให้พักผ่อนที่บ้านได้แล้ว แล้วนี่ทำตามที่ฉันบอกใช่ไหม ที่ไม่ให้บอกวินท์” อนงค์นางถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนใจดี
“ครับ ผมไม่ได้บอกคุณวินท์ ผมอ้างว่าออกมาทำงานให้พ่อครับ” แทนไทตอบอย่างลำบากใจ ทั้งเรื่องขอกลับบ้านกะทันหัน และไม่ได้บอกเรื่องนี้กับภาสวินท์ด้วย
“ฉันมีเรื่องต้องจัดการน่ะ จะให้พลาดไม่ได้ ถือว่าช่วยฉันหน่อยนะ แทน”
“ครับ”
แทนไทตอบรับ ใจสงสัยว่าอนงค์นางกังวลอะไรแต่ก็ไม่กล้าถาม
หรือจะเรื่องงาน? เขากับพ่อทำงานกับวัสวากรุ๊ปมานานจนรู้ดีว่าอนงค์นางเหมือนแม่พระ เหมือนนางฟ้า มีความใจดี ใจบุญต่อคนรอบข้าง แต่ไม่ใช่กับเรื่องธุรกิจ อนงค์นางเคยตกระกำลำบากมาก่อน จึงไม่มีทางยอมให้ธุรกิจหรือชีวิตผิดพลาดอย่างอดีตอีก
แทนไทลืมไปอีกเรื่องที่อนงค์นางจะไม่ยอมไว้ใจ …นั่นก็คือเรื่องของภาสวัสร์ …
“ฉันอยากแน่ใจ …ว่าตาฝาดไปเอง” อนงค์นางร้อนใจ อยากให้ถึงบ้านอย่างไวที่สุด
ตอนที่ 11 - 75%
พี่วัสร์ยังไม่รู้ตัว ยังจะหนีเที่ยวได้อีก
จะโดนคุณแม่จับได้หรือเปล่าน้าา
คุณแว่นใส - คุณแม่จะกลับบ้านก่อน หรือพี่วัสร์จะถึงบ้านก่อนล่ะเนี่้ยยยย
คุณ kaelek - จะรอดไหมเนี่ย :)
พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
“มีใครอยู่กับฉันตอนหนูมาเจอหรือเปล่า ฉันว่าฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาประคองก่อนฉันจะล้ม” แม้อนงค์นางมองหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ชัดก็จริง หากความเป็นแม่ก็จำได้ว่าคือภาสวัสร์!
แต่การที่ภาสวัสร์จะโผล่ไปที่นั่นนั้นเป็นไปไม่ได้ …ยกเว้นเสียว่าภาสวัสร์จะหนีออกจากห้อง ซึ่งอนงค์นางกังวลว่าอาจจะเป็นอย่างหลัง
กอกานต์รู้สึกเหมือนถูกกดดัน ทั้งที่น้ำเสียงและแววตาของท่านประธานแห่งวัสวากรุ๊ปมีแต่ความใจดี เป็นกันเอง คล้ายสัญชาตญาณเตือนว่าเธอควรตอบแบบไหน
“พี่หมีค่ะ เขาคือพี่หมี เขาเป็นพนักงานคนหนึ่งที่วัสวากรุ๊ปค่ะ” ถ้าตอบความจริง อาจจะมีปัญหาบางอย่างตามมา โดยเอาชื่อเรียกเฉพาะกิจของภาสวัสร์มาตอบ
ท่านประธานแห่งวัสวากรุ๊ปขมวดคิ้ว “พี่หมี เขาเป็นพนักงานฝ่ายไหนหรือ ชื่อจริงว่าอะไร”
“หนูไม่รู้จักชื่อจริงของเขาค่ะ คือว่า … หนูก็เพิ่งเข้าทำงานได้ไม่นาน เลยเรียกพี่เขาว่าพี่หมี เขาเป็นพนักงานฝ่ายไหนหนูเองก็ไม่แน่ใจเลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ไว้หนูพาเขามาเจอฉันนะ ฉันอยากขอบคุณเขาจริงๆ ถ้าไม่ได้เขาหรือหนู ฉันคงแย่แน่ๆ” อนงค์นางบอกอย่างใจจริง
“ได้สิคะ ถ้าหนูเจอเขา หนูจะรีบพามาพบคุณนะคะ” กอกานต์รับปาก ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าจะพาพี่หมีที่ไหนมาพบอนงค์นาง
“แม่ผมคุยอะไรกับคุณหรือครับ” ภาสวินท์ถามหญิงสาวขณะเดินทางกลับบริษัท ด้วยท่าทางของมารดาและกอกานต์ไม่ได้เครียดหรือมีบรรยากาศไม่ดี ซ้ำมารดายังอารมณ์แจ่มใสอีกต่างหาก ภาสวินท์จึงอยากรู้ว่ามารดาอยากเจอกอกานต์ด้วยสาเหตุอะไรกันแน่
“ท่านถามเรื่องวันที่แก้มไปเจอท่านหมดสติอยู่ค่ะ” กอกานต์ตอบ รู้สึกโล่งอกที่อนงค์นางไม่ได้ติดใจเรื่องพี่หมีอีก "แก้มก็ตอบไปว่าแก้มไปคุยโทรศัพท์ค่ะ"
“อืมม ผมก็อยากรู้ว่าคุณไปแถวนั้นทำไมเหมือนกัน ปกติไม่ค่อยมีคนไปแถวนั้นเท่าไหร่เพราะเขาลือกันว่า …” ภาสวินท์ไม่ยอมเล่าต่อ จนกอกานต์ต้องเอ่ยถาม
“ลือกันว่าอะไรหรือคะ …คุณวินท์”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ภาสวินท์เกือบหลุดพูดเรื่องผีบ้าบอไร้สาระไปแล้วไหมล่ะ เขาเป็นคนออกกฏว่าไม่ให้คนเล่าเรื่อง แล้วเขาจะแหกกฏเองได้อย่างไร
“คุณหิวข้าวไหม ใกล้เที่ยงแล้วด้วย” เขาชวนเปลี่ยนเรื่องคุย พร้อมหลบเลี่ยงสายตาจากคนตัวเล็กกว่า เธอมองเหมือนกับหน้าของเขามีคำตอบที่เธออยากได้แปะอยู่
“แก้มนัดพี่รินกินข้าวแล้วค่ะ” กอกานต์บอกอย่างรู้สึกผิด และเธอเองก็ได้ส่งข้อความยืนยันกับคิรารินว่ากลับทันก่อนเที่ยงแน่นอน
“ไม่เป็นไรนี่ เดี๋ยวชวนรินออกมากินข้าวด้วยกันเลย คุณโทรนัดให้รินลงมาเจอตรงทางเชื่อมห้างเลย เราใกล้จะถึงแล้ว” ภาสวินท์พูดจบก็พารถยนต์เลี้ยวเข้าอาณาเขตวัสวากรุ๊ปทันที
หลังจากรับประทานมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารอีสานขึ้นห้างเสร็จ มื้อนี้เจ้านายใจดีเลี้ยงสองสาวแม้เขาจะกินได้แค่ไม่กี่อย่างก็ตาม
กอกานต์สังเกตว่าภาสวินท์ไม่ค่อยชอบกินอาหารรสจัด ไม่ว่าจะหวาน เค็ม เปรี้ยว หรือเผ็ด เขาชอบรสครีมๆ มันๆ และรสจืดมากกว่า ถ้าหากจะเป็นรสชาติหวานก็ต้องหวานจากผักหรือน้ำต้มกระดูก ที่ไม่ใช่การปรุงรสด้วยเครื่องปรุงเยอะแยะ ผิดกับกอกานต์เลย เธอโปรดรสจัดจ้านเป็นที่สุด
จะว่าไป กอกานต์ยังไม่ได้อ่านข้อมูลเชิงลึกที่ภาสวัสร์ให้เธอมาเลย
กอกานต์อาศัยจังหวะคิรารินเข้าไปคุยงานกับเจ้านายในห้อง และเจ้านายเกิดอยากดื่มชาเขียวปั่นร้านกาแฟที่อยู่ด้านล่าง เธอจึงอาสาลงมาซื้อเครื่องดื่มปั่นให้สองคนโดยแอบหยิบกระดาษบรรจุข้อมูลของภาสวินท์ติดมือลงมาด้วย โดยระหว่างรอเครื่องดื่มที่สั่ง กอกานต์ก็นั่งเปิดกระดาษอ่านภายในร้านกาแฟเสียเลย
“อาหารที่ชอบ อาหารญี่ปุ่นและอาหารทะเล ไม่กินเผ็ดหวานเปรี้ยวเค็ม …ผลไม้ที่ชอบคือฝรั่งและลูกพลับ เครื่องดื่มโปรดคือชาเขียวปั่นกับน้ำส้มคั้น แพ้กาแฟ …เอะ ตอนนั้น …” กอกานต์นึกถึงวันที่เขาอุตส่าห์ซื้อเครื่องดื่มมาฝาก เขาคงคิดว่าเธอชอบกินกาแฟ แต่เธอกลับร้องขอน้ำส้มจากเขาเสียได้
“มิน่าล่ะถึงได้ให้กาแฟกับคุณแทนไป” กอกานต์รู้สึกผิดกับเจ้านายอย่างไรก็ไม่รู้
“สิ่งที่กลัว …ผีและแมว …” กอกานต์ขมวดคิ้ว นึกภาพภาสวินท์กลัวผีไม่ออก ยิ่งเขาเป็นคนชวนเธอไปท้าล่าผีกลางดึกอีก ภาสวินท์นี่นะกลัวผี
“อ่านอะไรน่ะ” อยู่ๆ เสียงภาสวัสร์ก็ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้กอกานต์หันหน้าไปมองหา ก่อนจะพบเจ้าของเสียงยืนเอามือไพล่หลังมองเธอตาวาววับ
“เปล่าค่ะ” กอกานต์โกหกพร้อมพับกระดาษซ่อนไว้ในกระเป๋ากระโปรง
“ไม่ทันแล้วลูกอม ผมยืนอยู่ด้านหลังคุณนานจนเห็นว่าคุณอ่านอะไร” ภาสวัสร์ในชุดสไตล์เดิมๆ คือต้องสวมหมวก สวมเสื้อแจ็คเก็ต กางเกงยีนส์ และแว่นสายตาพูด พลางเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามหญิงสาวจอมขี้จุ๊
“แล้วคุณจะถามแก้มทำไมล่ะคะ คุณพี่หมี! ” กอกานต์คว่ำปากใส่คนกวนที่ยืนยิ้มตาพราวอยู่
ภาสวัสร์ยื่นหน้ามาใกล้และถามเธอ แววตาระยิบระยับ รอยยิ้มสดใสยังประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา
“เริ่มสนใจน้องชายผมแล้วหรือ ผมจะสอนวิธีเอาใจนายวินท์ให้เอาไหม รับรอง หมอนั่นจะติดใจคุณ ยิ่งกว่ากาวตราช้าง แกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออกเลยล่ะ”
“คุณพูดอะไรน่ะ ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบที่คุณคิดนะคะ” กอกานต์เถียงกลับ หน้าแดงก่ำ หัวใจไม่รักดีเกิดเต้นแรงขึ้นมาได้
“โกหกล่ะสิ หน้าแดงหมดแล้ว” ภาสวัสร์แซวไม่เลิก
“ฉันไม่คุยกับคุณแล้วค่ะ ไปรอกาแฟตรงนั้นดีกว่า” คนหน้าแดงรีบลุกหนี หากภาสวัสร์ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ เขาคว้ามือเล็กไว้ได้ทัน
“คืนพรุ่งนี้ผมจะมาพิสูจน์ว่ามีผีที่ตึกนี้จริงหรือเปล่า” ภาสวัสร์เอ่ย ทำให้คนฟังมองตาค้าง
“คุณพูดอะไรนะคะ” กอกานต์นั่งลงอย่างเดิม เผลอบีบมือภาสวัสร์แน่น
“คืนพรุ่งนี้ผมจะมาตามหายัยผีสายสุดา” ภาสวัสร์ตอบพลางกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน
“คุณหมายถึงผีคอหักน่ะหรือคะ ไหนคุณบอกว่าไม่มีไง” กอกานต์ท้วง
“ผมกลัวคุณกลัว แล้วจะไม่ยอมมาทำงานน่ะสิ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะมาตรวจดูว่ามีผีอยู่จริงไหม แล้วถ้ามี ผมจะหาทางไล่มันไปเอง คุณจะได้ไม่กลัว ไม่ต้องเจอผีอีกไง” ภาสวัสร์พยายามสะกดกลั้นความกลัว ทั้งที่เสียงสั่น รวมถึงมือก็เย็นเฉียบ
เป็นครั้งแรกที่กอกานต์เผลอมองชายหนุ่มด้วยแววตาเอ็นดู เป็นผู้ชายตัวใหญ่แท้ๆ เขาอาจจะแสดงความกล้าแบบเท่ๆ แต่เขาดันซ่อนความกลัวไว้ไม่มิด …โดยบอกว่าจะทำเพื่อเธอ
“ขอบคุณนะคะ แต่ถ้าคุณกลัว ก็ไม่ต้องหรอกค่ะ แก้มงกมากกว่ากลัวผีค่ะ” กอกานต์สะกดจิตตัวเองแบบนี้ทุกวัน เพื่อเงิน เพื่อช่วยที่บ้าน จะมากลัวผีแล้วตกงานไม่ได้!!
“ใครว่าผมกลัว …ผมน่ะ … ผมน่ะกลัวคุณมากกว่าผีอีก” ภาสวัสร์แลบลิ้นใส่ทิ้งท้ายก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินหนีเธอไปทางประตูร้าน ปล่อยให้กอกานต์ฮึดฮัดฮึ่มฮั่มในใจ
การเดินอย่างเร่งรีบของภาสวัสร์ เพราะไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆ และตัวเขาก็เอาแต่ก้มหน้าเดินหลบสายตาใครต่อใครในตึก ทำให้ชนเข้ากับร่างระหงในชุดกระโปรงสีเลือดหมูซึ่งเดินสวนมาอย่างแรง
“ขะ… ขอโทษครับ” ภาสวัสร์รีบขอโทษอีกฝ่ายอย่างตกใจ แต่พอเห็นหน้าหญิงสาวที่หงายหลังลงไปนั่งกองกับพื้น เขาก็ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม
“นิกกี้” ภาสวัสร์เบิกตากว้าง มองหญิงสาวร้องโอดโอยบนพื้น
แย่แล้ว นายวัสร์เอ๊ย!!! เดินชนใครไม่ชน ดันเดินชนคู่หมั้นน้องชาย!!
“โอ๊ย! นี่ เดินยังไงของนายเนี่ย” ชนิณิภาโวยวายเสียงดังลั่น ต่อว่าชายหนุ่มท่าทางเลิ่กลั่กยืนมองเธอหน้าตาตื่น “รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! ” เธอหยัดตัวขึ้นยืน ชี้หน้าตวาดใส่คนตัวสูง
ภาสวัสร์รู้สึกถึงสายตาคนรอบๆ ก็ก้มหน้าลง กดปีกหมวกด้านหน้าบังใบหน้าจากคนอื่นๆ
“นี่! ” ชนิณิภาแยกเขี้ยวใส่ไม่เลิก แต่ว่า …พอเธอมองหน้าชายหนุ่มชัดๆ ความโกรธ ความโมโหก็เหมือนจะหายไปทันที เพราะหน้าตาของเขาช่างหล่อถูกใจเธอเหลือเกิน
“ผมขอโทษ” ภาสวัสร์บอกอีกครั้งก่อนจะเดินเลี่ยงชนิณิภาไปอีกทาง แม้จะสบายใจเพราะชนิณิภาจำหน้าเขาไม่ได้ แต่คนอื่นไม่แน่ … ถ้าเกิดมีใครจำหน้าเขาได้ขึ้นมาคงแย่สุดๆ
แต่เขากลับถูกชนิณิภารั้งกอดแขนไว้
เวลาเดียวกัน รถตู้สีขาวแล่นระหว่างทางกลับบ้านวัสวาธีระนนท์ อนงค์นางนั่งด้านหลัง โดยมีแทนไทนั่งข้างคนขับรถ
“ขอบใจนะแทนที่มาช่วยจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลให้” อนงค์นางบอกด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอกครับท่านประธาน แต่จะไม่เป็นอะไรหรือครับที่ออกมาแบบนี้”
“แทนก็ได้ยินว่าหมออนุญาตให้พักผ่อนที่บ้านได้แล้ว แล้วนี่ทำตามที่ฉันบอกใช่ไหม ที่ไม่ให้บอกวินท์” อนงค์นางถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนใจดี
“ครับ ผมไม่ได้บอกคุณวินท์ ผมอ้างว่าออกมาทำงานให้พ่อครับ” แทนไทตอบอย่างลำบากใจ ทั้งเรื่องขอกลับบ้านกะทันหัน และไม่ได้บอกเรื่องนี้กับภาสวินท์ด้วย
“ฉันมีเรื่องต้องจัดการน่ะ จะให้พลาดไม่ได้ ถือว่าช่วยฉันหน่อยนะ แทน”
“ครับ”
แทนไทตอบรับ ใจสงสัยว่าอนงค์นางกังวลอะไรแต่ก็ไม่กล้าถาม
หรือจะเรื่องงาน? เขากับพ่อทำงานกับวัสวากรุ๊ปมานานจนรู้ดีว่าอนงค์นางเหมือนแม่พระ เหมือนนางฟ้า มีความใจดี ใจบุญต่อคนรอบข้าง แต่ไม่ใช่กับเรื่องธุรกิจ อนงค์นางเคยตกระกำลำบากมาก่อน จึงไม่มีทางยอมให้ธุรกิจหรือชีวิตผิดพลาดอย่างอดีตอีก
แทนไทลืมไปอีกเรื่องที่อนงค์นางจะไม่ยอมไว้ใจ …นั่นก็คือเรื่องของภาสวัสร์ …
“ฉันอยากแน่ใจ …ว่าตาฝาดไปเอง” อนงค์นางร้อนใจ อยากให้ถึงบ้านอย่างไวที่สุด
ตอนที่ 11 - 75%
พี่วัสร์ยังไม่รู้ตัว ยังจะหนีเที่ยวได้อีก
จะโดนคุณแม่จับได้หรือเปล่าน้าา
คุณแว่นใส - คุณแม่จะกลับบ้านก่อน หรือพี่วัสร์จะถึงบ้านก่อนล่ะเนี่้ยยยย
คุณ kaelek - จะรอดไหมเนี่ย :)
พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ส.ค. 2560, 23:16:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ส.ค. 2560, 23:23:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 859
| << ตอนที่ 11 - 35% | ตอนที่ 11 - 100% >> |
kaelek 5 ส.ค. 2560, 07:09:06 น.
พี่วัสร์ สลัดยัยนิกกี้ออกเร็ว แม่กลับมาแว้วววว
..นิกกี้ เธอจะชอบทั้งพี่ ทั้งน้องไม่ได้นะ ฉันจองแล้ว 555
พี่วัสร์ สลัดยัยนิกกี้ออกเร็ว แม่กลับมาแว้วววว
..นิกกี้ เธอจะชอบทั้งพี่ ทั้งน้องไม่ได้นะ ฉันจองแล้ว 555
แว่นใส 5 ส.ค. 2560, 17:41:03 น.
นิกกี้ดักทาง คุณแม่น่าจะมาก่อน
นิกกี้ดักทาง คุณแม่น่าจะมาก่อน