A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: บทที่ 9 : ใครมีลูกสาวมาแลกลูกเขย - - - 40%

บทที่ 9 : ใครมีลูกสาวมาแลกลูกเขย - - - 40%




แม่ คุณป้าพรรณี และ พี่ภู ต่างมองมาที่ฉันและคุณปัถย์ด้วยสายตาที่แตกต่างกันออกไป คนที่ฉันสามารถเดาความคิดได้ก็คงเป็นแม่ แม่คงอยากจะถามฉันว่า นี่มันคืออะไร........




“อ่ะ..เอ่อ..คุณปัถย์ มาได้ยังไงล่ะค่ะ” แม่หาคำพูดเจอแล้ว แต่ฉันยังหาไม่เจอ




“ผมต้องขออภัยคุณป้าด้วยนะครับ แต่ผมต้องพาแป๋มกลับบ้าน และอีกอย่างผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณป้าและคุณลุง” ฉันได้แต่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ พ่อเจ้าคุณรุนช่อง พ่อจะใช้วิธีรุกกันแบบนี้เลยเหรอ ตีหัวแล้วลากฉันเข้าถ้ำเลยสิ




“อะ...เอ่อ จ่ะจ่ะ” แม่ฉันหันมาหยิกสีข้างฉันหนึ่งที แล้วทำเสียงฟึดฟัดใส่ (หนูเปล่าน้า...เค้ามาเองงงงงงงง)




“เอ่อ พรรณี นี่คุณปัถย์ ลูกชายเจ้านายเก่าสามีฉันเอง”


แม่จบประโยคไว้แค่นั้น แล้วก็กล่าวขอโทษขอโพยที่ทำให้อาหารมื้อนี้มีอันต้องสิ้นสุดลงไวกว่าที่คาดไว้ แม่เอ่ยชวนป้าพรรณีและพี่ภูให้ไปเยี่ยมเยียนบ้านเราบ้าง (แม่จะชวนทำไมมมมมม...แค่นี้บ้านก็จะแตกอยู่แล้ว) เราสามคนเดินออกมายังลานจอดรถของร้านอาหาร คุณปัถย์พนมมือไหว้ขอโทษแม่ฉันอีกครั้ง พร้อมทั้งบอกว่า ขอคุยกับฉันตามลำพัง แม่ฉันเลยได้โดยสารรถยนต์ของคุณปัถย์โดยมีคนขับรถของเขาเป็นผู้นำทาง เหลือไว้เพียงฉัน คุณปัถย์ และรถของแม่





“ขึ้นรถ”
ฉันได้แต่ส่งสายตามาดร้ายไปยังเค้า(ทำได้เท่านั้นจริงจริง) หากแต่สิ่งที่ฉันได้พบมันกลับเป็นสายตาที่คล้ายกับตอนคุณปัถย์โมโหหิว...ทำไมชอบอดข้าวแล้วมาพาลหงุดหงิดคนอื่นแบนี้นะ!!!!!





“พี่บอกแป๋มแล้วใช่ไหม ว่าอย่าทำให้พี่โกรธ” เย้ยยยยยย....ฉันไปทำคุณตอนไหน





“พี่ปัถย์ค่ะ...แป๋มไม่รู้ว่าแป๋มทำอะไรให้พี่โกรธ พี่ปัถย์ถึงได้มาลงว่าเป็นความผิดของแป๋มตลอด ถ้าพี่ปัถย์โมโหหิว ก็ไปหาอะไรทานสิค่ะ ทำไมต้องมาลงกับแป๋มด้วย” เอาเลยยยย ไหนไหนก็ไหนไหนแล้ว ฉันต้องพูด เค้าไม่มีสิทธิ์มาพาลเพโลแบบนี้




“อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ว๊ากกกกก......ขึ้นเสียงทำไมมมมมมมมมมมม




“กะ ก็ แป๋มบอกว่า ถ้าพี่ปัถย์หิวข้าว พี่ปัถย์ก็น่าจะไปหาอะไรทานก่อน ก่อนจะมาพบแป๋มก็ได้”




คุณปัถย์กลับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง...ฉันว่าเค้าแปลกนะ เมื่อกี้หิวหัวฟัดหัวเหวี่ยง นี่ก็เกิดขำอย่างไม่มีสาเหตุ ถ้ามีโอกาสฉันจะบอกคุณปราชญ์ให้พาคุณปัถย์ไปตรวจเช็คร่างกาย เพื่ออะไรในตัวของเขามันอาจจะทำงานหนักผิดปกติ




“ทำไมแป๋มไม่บอกพี่ว่ามาที่นี่” ฉันจะไปบอกแกตอนไหนย่ะ





“แป๋มไม่คิดว่าพี่ปัถย์อยากรู้” คุณปัถย์จะอยากรู้เรื่องของฉันไปทำสารคดีรึไง





“พี่อยากรู้ทุกเรื่องของแป๋ม” แกนี่มันจอมบงการข้อแท้เลยนะ





“รู้ใช่ไหมว่าเมื่อกี้มันคือการนัดดูตัว”





“ทราบค่ะ”





“แล้วทำไมยังมา!!!!!!!!!!!!!!! หรือคิดจะตุกติก” บร๊ะ...ขึ้นเสียงอีกแล้ววววววว





“แป๋มไม่ทราบหรอกค่ะว่าแม่จะพามาใส่พานแบบนี้ แป๋มก็เพิ่งรู้เมื่อตอนมาถึงเนี่ยแหลค่ะ” ก็คนมันไม่รู้จริงจริงนี่ เหมือนเรื่องที่แกกำลังวุ่นวายกับฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าแกทำทำไม!




“พี่ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกับแป๋มแล้ว” โอ้วววววววววว...ยังมีเด็ดกว่านี้อีกเหรอ






“แป๋มห้ามไปนัดดูตัวอีกนะ” ฉันไม่ได้มีอาชีพเสริมเป็นเดินสายนัดดูตัวนะย่ะ






“เงียบทำไม...คิดอะไรอยู่” ยังจะกล้าถามอีกนะ คำถามฉันในหัวตอนนี้มันมากจนไม่รู้จะเริ่มถามอะไรก่อนดี






“พี่จะคุยเรื่องงานหมั้นของเรากับพ่อแม่แป๋ม” ฉันควรจะทำเช่นไร พ่อกับแม่จะเกิดคำถามมากมายขนาดไหน ฉันต้องสู้คนแบบปัถย์ ปิลันธบุตร บ้างแล้วนะ!!!!!(ไม่กล้าอ่ะ)



ทันทีที่รถจอดเทียบหน้าบ้านของฉัน พ่อกับแม่คงยืนรอพบฉันอยู่นานแล้ว คุณปัถย์พนมมือทำความเคารพท่านทั้งสอง เราจึงได้พากันเดินเข้าบ้าน




“ผมจะมาสู่ขอน้องแป๋มครับ...ส่วนเรื่องผู้ใหญ่ ผมจะให้มาทำพิธีสู่ขออย่างเป็นทางการในเร็วเร็วนี้ครับ” นั่นไง...ตรงประเด็นดีแท้ สมกับเป็นคุณปัถย์จริงจริง




พ่อกับแม่ฉันได้แต่มองหน้ากันไปมา ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามว่า อะไร ยังไง ที่ไหน เมื่อไร มาที่ฉัน ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะไม่รู้จะอธิบายว่าอะไรดี มันพูดมากจริงจริงนะจ๊ะพ่อแม่จ๋า แต่แล้วคุณปัถย์ก็ไม่ทำให้พ่อฉันผิดหวัง เค้าบอกเหตุผลถึงการสู่ขอสายฟ้าแล่บว่า


“เมื่อคืนผมกับแป๋มนอนห้องเดียวกัน” สวยงาม...เป็นคำพูดที่สวยงาม และรักษาภาพพจน์ฉันอย่างยิ่ง ..... อีตาปีศาจร้อยเล่ห์ ฉันทำบาปอะไรนักหนา ทำไมต้องมาพบพานกับคนอย่างแก๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



ฉันไม่กล้ามองหน้าพ่อกับแม่อีกเลย นับตั้งแต่ประโยคนั้น ไม่ได้ยินแม้กระทั่งคำพูดของคุณปัถย์ในประโยคถัดไป น้ำตาเริ่มไหลซึม รู้สึกถึงความผิดชอบชั่วดีประดังประเดเข้ามา แม้เราทั้งสองจะไม่ได้มีอะไรเสียหายต่อกัน แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ที่ทำให้พ่อและแม่ของฉันเสียใจ เสียความรู้สึก ฉันไม่สามารถเก็บกักน้ำตาที่มันใกล้จะไหลอย่างต่อเนื่องได้ จึงตัดสินใจก้มหน้าก้มตาวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง พร้อมทั้งปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ทำไมต้องมาทำร้ายจิตใจกันด้วย ทำร้ายจิตใจฉันยังไม่พอ ทำไมต้องมาทำร้ายจิตใจพ่อกับแม่ฉัน ฉันเป็นลูกที่ดีไม่เคยทำให้ท่านทั้งสองเสียใจ แค่มีคุณปัถย์ผ่านเข้ามาในชีวิต ฉันก็กลับกลายเป็นลูกที่แย่ในสายตาของพ่อกับแม่ไปในที ฉันสะอึกสะอื้นคร่ำครวญเพียงไม่นาน เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น



“แป๋ม...ร้องไห้ทำไม” ยังมีหน้ามาถามอีก




“พอใจคุณปัถย์แล้วใช่ไหมค่ะ” ฉันจะโหด....ฉันจะโหด




“ผมขอโทษนะแป๋ม” คุณปัถย์จับแก้มทั้งสองข้างของฉันพร้อมทั้งปาดน้ำตาให้




“แม่มดตาบวมแล้วไม่น่ารักเลย”
ได้ยินคำพูดแบบนี้ทีไร หัวใจฉันก็โอนเอนทุกที บทโหดสูญสลายไปในทันที ได้แต่ผลิตน้ำตาให้ไหลมาอย่างต่อเนื่อง(ต่อมอ่อนไหวตั้งใจทำงานกันอย่างเต็มที่) คุณปัถย์ปลอบฉันอยู่พักใหญ่ จึงพาฉันลงไปยังข้างล่างที่ที่ฉันเพิ่งวิ่งเตลิดหนีมา




“แป๋ม...ลูกรักคุณปัถย์ใช่ไหม” พ่อเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน เมื่อเราสองคนนั่งลงเป้นที่เรียบร้อย




รัก....ไม่รัก....รัก....ไม่รัก....รัก ไม่อยากจะรักเลยให้ตายสิ ดูเค้าทำกับฉันสิ เอาฉันมาเป็นไม้กันงานแต่งตัวเองอย่างนี้ อยู่ดีดีก็บุกมาสู่ขออย่างนี้....ไม่รักแล่ว...ไม่อยากรักแล่ว ฮือออออออออออออออ




“แป๋ม...พ่อเค้าถามน่ะลูก หนูรักคุณปัถย์ไหม”




ฉันตัดสินใจพยักหน้าแทนคำตอบ อับอายเกินกว่าจะเอ่ยเป็นคำพูด ฉันซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองเป็นอย่างดี ไม่อยากจะยอมรับเลยด้วยว่า นับวันฉันก็ยิ่งรักผู้ชายคนนี้มากขึ้นทุกที แม้ว่าเค้าจะไม่รักฉันเลยก็ตาม...เฮ้อออออ หัวใจ




พ่อกับแม่ฉันต่างก็ยิ้มแย้มยินดีปรีดากันอย่างมาก ฉันได้แต่งงเป็นไก่ตาแตกว่าเมื่อกี้ท่านยังทำหน้าเหมือนจะกินฉัน แล้วกลับกลายเป็นว่าตอนนี้ท่านทั้งสองเต็มอกเต็มใจที่จะยกฉันให้คุณปัถย์ซะงั้น พ่อได้แต่พูดว่าก็ทำตามประเพณีแล้วกัน หลังจากที่เหตุการณ์สู่ขอผ่านไป คุณปัถย์ก็ขอตัวกลับทันที แต่ก็ยังไม่วายหันมากำชับว่า



“อย่าหนีออกไปดูตัวที่ไหนอีกนะ” ใครจะไปห๊ะ...มืดค่ำแบบนี้



หลังจากลับหลังคุณปัถย์ฉันจึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนสาวสุดที่รัก พร้อมทั้งหลอกล่อให้มันมาหาฉันที่บ้านในเวลานี้


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ขอมาแบบ 40% ก่อนนะ ตอนแรกว่าจะรอลงครบร้อยเลย แต่ว่าคุณหลานดันมาเยี่ยมบ้านซะนี่ เลยจำเป็นต้องหน้าที่ป้าที่ดี พาหลานไปเที่ยวงานวิทยาศาสตร์ เดี๋ยวกลับมาจะรีบมาปั่นที่เหลือนะ แต่สัญญาว่าจะลงวันนี้แน่นอน

ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้แด่ ป๋อมแป๋ม คุณปัถย์และไรเตอร์ น้าาาาาาาา

สุขสันต์วันอาทิตย์(วันสารทจีนด้วยนะค้าบบบบบบบบบ)

รักคนอ่านมากกว่าเมื่อวาน 100%.....จ๊วบ จ๊วบ



คุณิณพัณณ์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ส.ค. 2554, 10:58:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ส.ค. 2554, 11:06:48 น.

จำนวนการเข้าชม : 2387





<< บทที่ 8 : เหนือคำบรรยาย - - - (50%)หลัง   บทที่ 9 : ใครมีลูกสาวมาแลกลูกเขย - - - 60% ครบ >>
xeve 14 ส.ค. 2554, 11:45:20 น.
สงสารก็สงสาร แต่ยังไงนางเอกก็ยังฮาอยู่ดี


pretty 14 ส.ค. 2554, 12:50:55 น.
ฮาดีค่ะ


ratchaneedee 14 ส.ค. 2554, 18:17:58 น.
555555 เหมือนดูซีรียส์เกาหลี บวกอ่านการ์ตูนตาหวาน
แต่ชอบนะคะ...อย่างฮาาาาา...^__________________^


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account