ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ตอน: ของที่หายไป
เนื่องจากเอกนอนไวเกินไป ทำให้ตนเองตื่นเร็วกว่าเวลาปกติ
"นี่ตีสามห้าสิบนาทีเอง นอนไม่หลับแล้วแฮะ" เอกได้มองเวลาในโทรศัพท์มือถือ เขาลุกขึ้นมาแล้วเดินไปห้องครัวเพื่อเปิดตู้เย็นดื่มน้ำ แต่เมื่อกลับเข้าห้องไป พบว่าประตูห้องเปิดอยู่
"เอ๋! เราจำได้ว่าปิดห้องแล้วนะ ทำไมถึงเปิดได้หล่ะ สงสัยลมพัดเนอะ" เอกคิดในแง่ดีไว้ก่อนไม่อยากคิดมาก เดี๋ยวเสียวสันหลัง บรื๋อ! แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง
"นอนไม่หลับ ทำยังไงดี" พอกลับเข้าห้องมาเขาก็พยายามข่มตาหลับแต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่หลับสักที ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมา เอกได้ยินเสียงนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ตั้งติดผนังอยู่ในบ้านดังบอกเวลาว่าตีสี่ เอกกลับสงสัยว่าทำไมถึงต้องตั้งเวลาในช่วงนี้ เจ้าของบ้านคิดยังไงถึงตั้งเวลาตีสี่ โดยปกติบ้านทั่วไปก็จะเป็นเที่ยงคืนหรือไม่ก็เที่ยงวัน
"นาฬิกาดังแบบนี้กระตุ้นต่อมนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่ เล่นโทรศัพท์ดีกว่า" เอกเริ่มเปิดหน้าจอโทรศัพท์สุดที่รักเพื่อเล่นเกมแต่เล่นไปได้แค่ 10 นาทีก็เริ่มง่วงอีกครั้ง
"ตีสี่สิบนาที ฟู่ หวังว่าไม่ตื่นสายนะ ปลุกด้วยนะจ๊ะโทรศัพท์ที่รัก จุ๊บ" เอกมองเวลาพร้อมกับพ่นลมออกมาทางปากแล้วพลิกตัวนอนต่อ วางโทรศัพท์เอาไว้ที่โต๊ะหัวเตียง
จิ๊บๆ จิ๊บๆ แสงแดดส่องมาทางหน้าต่างเข้ากระทบที่หน้าของเอก ทำให้คนที่นอนหลับอย่างสบายบนเตียงต้องลืมตาตื่นขึ้นเนื่องจากแสงแดดยามเช้าได้รบกวนการนอนหลับของเขา
"เชี่ย! เช้าแล้ว กี่โมงแล้วว่ะ" เอกตกใจตื่นและเด้งตัวขึ้นนั่งทันที สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
"โทรศัพท์หายไปไหนเนี่ย" เอกพยายามก้มๆ เงยๆ หาโทรศัพท์เพื่อจะดูเวลา แต่โทรศัพท์ของเขานั้นได้หายไปแล้ว ภายในห้องไม่มีวี่แววของโทรศัพท์ ที่เขาจำใจซื้อเพื่อทำงานโดยเฉพาะ พอคิดว่าหายไปใจนี่ตกวูบทันทีแล้วเขาจะติดต่อใครได้และจะใช้ทำงานอย่างไร
"เดี๋ยวนะข้างนอกห้องมีนาฬิกานี่" พอนึกขึ้นได้เขารีบออกจากห้องไป เพื่อดูเวลาบนนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ตามแบบฉบับที่บ้านไทยสมัยก่อนชอบมีไว้ประดับเรือน
"โห! แปดโมงแล้ว ไม่อาบแล้วน้ำ" เอกหน้าตาตื่นเนื่องจากตอนนี้เขาสายมาหลายนาทีแล้ว ถ้ามัวแต่อาบน้ำมีหวังสายหนักกว่าเดิม
เอกได้ใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวเขาจึงได้มาถึงที่ทำงานอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ยเอก! นายมาสายนะ ฉันโทรไปก็ไม่รับสาย วันแรกก็มาสายแล้ว แบบนี้เดี๋ยวโดนหัวหน้าเขม่นหรอก" จิ๋วเพื่อนสาวคนสนิทมาจับหัวไหล่ของเขาแล้วบ่นที่เอกมาสายในวันแรกของการทำงาน
"ขอโทษทีนะ พอดีหาโทรศัพท์ไม่เจอ แถมโทรศัพท์ดันไม่ปลุกอีกทำเราเสายเลย แต่มาสายแบบนี้โดนหักเงินไหม" เอกเริ่มกังวลขึ้นมาเขาตอกบัตรสายไปครึ่งชั่วโมงแล้วจะโดนหักเท่าไหร่เงินเดือนยิ่งน้อยๆ อยู่
"ไม่ต้องเครียดไป นาทีละบาท แกมาสายกี่นาทีก็โดนหักเท่านั้นแหละ" จิ๋วบอกพร้อมกับยิ้มกวนๆ
"ขอบใจนะ ช่วยได้เยอะเลย" เอกประชดกลับทันที
การทำงานในวันแรกของเอกนั้นช่างยากลำบาก เนื่องจากไม่มีโทรศัพท์มือถือคู่ใจเลยทำให้มีอารมณ์หงุดหงิดเกิดขึ้นทั้งวันจะทำอะไรดูเหมือนติดขัดไปเสียหมด เขาสงสัยเสียจริงว่าคนสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่อยู่กันยังไงโดยไม่ใช้โทรศัพท์ติดตัวเลยแม้แต่น้อย
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เอกได้เดินทางกลับบ้านเช่าแต่เขาไม่ได้เข้าบ้าน เอกได้ตรงไปหาป้าดาที่บ้านพักของเธอ
"คุณมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าค่ะ" ป้าดาร้องทักทันที ที่เห็นเอกมาคอยื่นคอยาวแถวประตูหน้าบ้านของเธอ
"คือ...ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอครับ ไม่ทราบว่าคุณป้าพอได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังบ้างไหมครับ" เป็นการตั้งคำถามที่แย่ที่สุดที่เขาเคยถามมา ใครมันจะไปได้ยินกันแต่ที่ถามไปแบบนั้นเพราะไม่กล้าถามว่า 'แถวนี้มีขโมยขึ้นบ้านไหม'
"ไม่นะคะ เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวป้าไปช่วยหาที่บ้านละกัน" ป้าดาใจดีจะช่วยเอกหาโทรศัพท์ เธอจึงเข้าไปเอาของในบ้านแล้วเดินออกมากับเอกเพื่อไปที่บ้านเช่า
"ผมหาทุกที่แล้วครับแต่ไม่เจอเลย ผมควรทำอย่างไรดีครับ" เอกรู้สึกเครียดมากโทรศัพท์มือถือที่พึ่งถอยมาเพียงไม่กี่เดือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย
"เบอร์คุณเอก เบอร์อะไรค่ะ เดี๋ยวป้าโทรเข้าเครื่องจะได้รู้ว่าอยู่ตรงไหน" ป้าดาพูดจบเธอได้เตรียมกดเบอร์ที่เอกจะบอก
"09x-xxx-xxxx ครับ" เอกได้บอกเบอร์กับป้าดาไป ป้าดากดตามแล้วโทรออกอย่างไว
"ดึ้งดึง ดึ้งดึ้งดึง ดึ้งดึงดึง" เสียงโทรศัพท์เอกดังขึ้นในทันทีที่ป้าดาโทรเข้าไป
"ได้ยินเสียงแล้วค่ะ" เธอพูดแล้วเดินตามเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด
"อยู่ตรงไหนครับ ผมได้ยินก้องไปหมด" เอกเริ่มรู้สึกมึนเสียงโทรศัพท์ที่มันดังไม่หยุดแต่เขาหาไม่เจอว่าอยู่ตรงไหน ที่น่าแปลกใจคือไม่ได้อยู่ในห้องนอน
"เจอแล้วค่ะคุณ นี่ไงค่ะ ในตะกร้าขยะ" ป้าดาพูดแล้วตัดสาย ทิ้งพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในตะกร้าขยะขึ้นมาให้เอกดู
"ถังขยะ! ลูกรักเราอยู่ในถังขยะ! " ตอนนี้เอกกำลังช็อกว่าโทรศัพท์ไปอยู่ในตะกร้าขยะได้อย่างไร
"คุณละเมอตอนดึกหรือเปล่าค่ะ ถึงขนาดทิ้งโทรศัพท์ราคาแพงลงตะกร้าขยะแบบนี้ ดีนะคะในตะกร้ามีเศษกระดาษอยู่เยอะ" ป้าดาเธอหยิบแล้วเดินเอามาใส่ในมือของเอกที่ตอนนี้กำลังช็อก
"ขอบคุณครับ" เอกที่หายจากการช็อกได้รับโทรศัพท์มาเช็กดูความเสียหายทันที
"ไม่มีอะไรพังใช่ไหมค่ะ" ป้าดาถามขึ้นมา
"ไม่มีครับ ผมหาตั้งนาน ทำไมมันไปอยู่รวมกับขยะได้นะ จำได้ว่าวางไว้บนหัวนอน" เอกพยายามนึกแล้วนึกอีก วัตถุไม่น่าจะเคลื่อนย้ายที่ได้ต้องมีคนแกล้งแน่เลย
"หรือจะเป็นผี! " เอกนึกบางอย่างออกเขาได้พูดโพล่งออกมาทันที
"เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะคุณ" ป้าดาขำแบบปิดไม่มิด
"บ้านนี้ไม่มีคนตายใช่ไหมครับ" เอกอยากถามให้แน่ใจอีกครั้งเขารู้สึกเสียวสันหลังเลยทีเดียว
"ถึงมียังไง ผีคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอกค่ะ เชื่อดิฉันเถอะ" เธอพูดแล้วก็ทำหน้าแบบที่เอกไม่เข้าใจ ทำให้เอกคิดว่ามีคนตายแน่เลยถึงไม่ปฏิเสธ
"นี่ตีสามห้าสิบนาทีเอง นอนไม่หลับแล้วแฮะ" เอกได้มองเวลาในโทรศัพท์มือถือ เขาลุกขึ้นมาแล้วเดินไปห้องครัวเพื่อเปิดตู้เย็นดื่มน้ำ แต่เมื่อกลับเข้าห้องไป พบว่าประตูห้องเปิดอยู่
"เอ๋! เราจำได้ว่าปิดห้องแล้วนะ ทำไมถึงเปิดได้หล่ะ สงสัยลมพัดเนอะ" เอกคิดในแง่ดีไว้ก่อนไม่อยากคิดมาก เดี๋ยวเสียวสันหลัง บรื๋อ! แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง
"นอนไม่หลับ ทำยังไงดี" พอกลับเข้าห้องมาเขาก็พยายามข่มตาหลับแต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่หลับสักที ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมา เอกได้ยินเสียงนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ตั้งติดผนังอยู่ในบ้านดังบอกเวลาว่าตีสี่ เอกกลับสงสัยว่าทำไมถึงต้องตั้งเวลาในช่วงนี้ เจ้าของบ้านคิดยังไงถึงตั้งเวลาตีสี่ โดยปกติบ้านทั่วไปก็จะเป็นเที่ยงคืนหรือไม่ก็เที่ยงวัน
"นาฬิกาดังแบบนี้กระตุ้นต่อมนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่ เล่นโทรศัพท์ดีกว่า" เอกเริ่มเปิดหน้าจอโทรศัพท์สุดที่รักเพื่อเล่นเกมแต่เล่นไปได้แค่ 10 นาทีก็เริ่มง่วงอีกครั้ง
"ตีสี่สิบนาที ฟู่ หวังว่าไม่ตื่นสายนะ ปลุกด้วยนะจ๊ะโทรศัพท์ที่รัก จุ๊บ" เอกมองเวลาพร้อมกับพ่นลมออกมาทางปากแล้วพลิกตัวนอนต่อ วางโทรศัพท์เอาไว้ที่โต๊ะหัวเตียง
จิ๊บๆ จิ๊บๆ แสงแดดส่องมาทางหน้าต่างเข้ากระทบที่หน้าของเอก ทำให้คนที่นอนหลับอย่างสบายบนเตียงต้องลืมตาตื่นขึ้นเนื่องจากแสงแดดยามเช้าได้รบกวนการนอนหลับของเขา
"เชี่ย! เช้าแล้ว กี่โมงแล้วว่ะ" เอกตกใจตื่นและเด้งตัวขึ้นนั่งทันที สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
"โทรศัพท์หายไปไหนเนี่ย" เอกพยายามก้มๆ เงยๆ หาโทรศัพท์เพื่อจะดูเวลา แต่โทรศัพท์ของเขานั้นได้หายไปแล้ว ภายในห้องไม่มีวี่แววของโทรศัพท์ ที่เขาจำใจซื้อเพื่อทำงานโดยเฉพาะ พอคิดว่าหายไปใจนี่ตกวูบทันทีแล้วเขาจะติดต่อใครได้และจะใช้ทำงานอย่างไร
"เดี๋ยวนะข้างนอกห้องมีนาฬิกานี่" พอนึกขึ้นได้เขารีบออกจากห้องไป เพื่อดูเวลาบนนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ตามแบบฉบับที่บ้านไทยสมัยก่อนชอบมีไว้ประดับเรือน
"โห! แปดโมงแล้ว ไม่อาบแล้วน้ำ" เอกหน้าตาตื่นเนื่องจากตอนนี้เขาสายมาหลายนาทีแล้ว ถ้ามัวแต่อาบน้ำมีหวังสายหนักกว่าเดิม
เอกได้ใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวเขาจึงได้มาถึงที่ทำงานอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ยเอก! นายมาสายนะ ฉันโทรไปก็ไม่รับสาย วันแรกก็มาสายแล้ว แบบนี้เดี๋ยวโดนหัวหน้าเขม่นหรอก" จิ๋วเพื่อนสาวคนสนิทมาจับหัวไหล่ของเขาแล้วบ่นที่เอกมาสายในวันแรกของการทำงาน
"ขอโทษทีนะ พอดีหาโทรศัพท์ไม่เจอ แถมโทรศัพท์ดันไม่ปลุกอีกทำเราเสายเลย แต่มาสายแบบนี้โดนหักเงินไหม" เอกเริ่มกังวลขึ้นมาเขาตอกบัตรสายไปครึ่งชั่วโมงแล้วจะโดนหักเท่าไหร่เงินเดือนยิ่งน้อยๆ อยู่
"ไม่ต้องเครียดไป นาทีละบาท แกมาสายกี่นาทีก็โดนหักเท่านั้นแหละ" จิ๋วบอกพร้อมกับยิ้มกวนๆ
"ขอบใจนะ ช่วยได้เยอะเลย" เอกประชดกลับทันที
การทำงานในวันแรกของเอกนั้นช่างยากลำบาก เนื่องจากไม่มีโทรศัพท์มือถือคู่ใจเลยทำให้มีอารมณ์หงุดหงิดเกิดขึ้นทั้งวันจะทำอะไรดูเหมือนติดขัดไปเสียหมด เขาสงสัยเสียจริงว่าคนสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่อยู่กันยังไงโดยไม่ใช้โทรศัพท์ติดตัวเลยแม้แต่น้อย
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เอกได้เดินทางกลับบ้านเช่าแต่เขาไม่ได้เข้าบ้าน เอกได้ตรงไปหาป้าดาที่บ้านพักของเธอ
"คุณมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าค่ะ" ป้าดาร้องทักทันที ที่เห็นเอกมาคอยื่นคอยาวแถวประตูหน้าบ้านของเธอ
"คือ...ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอครับ ไม่ทราบว่าคุณป้าพอได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังบ้างไหมครับ" เป็นการตั้งคำถามที่แย่ที่สุดที่เขาเคยถามมา ใครมันจะไปได้ยินกันแต่ที่ถามไปแบบนั้นเพราะไม่กล้าถามว่า 'แถวนี้มีขโมยขึ้นบ้านไหม'
"ไม่นะคะ เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวป้าไปช่วยหาที่บ้านละกัน" ป้าดาใจดีจะช่วยเอกหาโทรศัพท์ เธอจึงเข้าไปเอาของในบ้านแล้วเดินออกมากับเอกเพื่อไปที่บ้านเช่า
"ผมหาทุกที่แล้วครับแต่ไม่เจอเลย ผมควรทำอย่างไรดีครับ" เอกรู้สึกเครียดมากโทรศัพท์มือถือที่พึ่งถอยมาเพียงไม่กี่เดือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย
"เบอร์คุณเอก เบอร์อะไรค่ะ เดี๋ยวป้าโทรเข้าเครื่องจะได้รู้ว่าอยู่ตรงไหน" ป้าดาพูดจบเธอได้เตรียมกดเบอร์ที่เอกจะบอก
"09x-xxx-xxxx ครับ" เอกได้บอกเบอร์กับป้าดาไป ป้าดากดตามแล้วโทรออกอย่างไว
"ดึ้งดึง ดึ้งดึ้งดึง ดึ้งดึงดึง" เสียงโทรศัพท์เอกดังขึ้นในทันทีที่ป้าดาโทรเข้าไป
"ได้ยินเสียงแล้วค่ะ" เธอพูดแล้วเดินตามเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด
"อยู่ตรงไหนครับ ผมได้ยินก้องไปหมด" เอกเริ่มรู้สึกมึนเสียงโทรศัพท์ที่มันดังไม่หยุดแต่เขาหาไม่เจอว่าอยู่ตรงไหน ที่น่าแปลกใจคือไม่ได้อยู่ในห้องนอน
"เจอแล้วค่ะคุณ นี่ไงค่ะ ในตะกร้าขยะ" ป้าดาพูดแล้วตัดสาย ทิ้งพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในตะกร้าขยะขึ้นมาให้เอกดู
"ถังขยะ! ลูกรักเราอยู่ในถังขยะ! " ตอนนี้เอกกำลังช็อกว่าโทรศัพท์ไปอยู่ในตะกร้าขยะได้อย่างไร
"คุณละเมอตอนดึกหรือเปล่าค่ะ ถึงขนาดทิ้งโทรศัพท์ราคาแพงลงตะกร้าขยะแบบนี้ ดีนะคะในตะกร้ามีเศษกระดาษอยู่เยอะ" ป้าดาเธอหยิบแล้วเดินเอามาใส่ในมือของเอกที่ตอนนี้กำลังช็อก
"ขอบคุณครับ" เอกที่หายจากการช็อกได้รับโทรศัพท์มาเช็กดูความเสียหายทันที
"ไม่มีอะไรพังใช่ไหมค่ะ" ป้าดาถามขึ้นมา
"ไม่มีครับ ผมหาตั้งนาน ทำไมมันไปอยู่รวมกับขยะได้นะ จำได้ว่าวางไว้บนหัวนอน" เอกพยายามนึกแล้วนึกอีก วัตถุไม่น่าจะเคลื่อนย้ายที่ได้ต้องมีคนแกล้งแน่เลย
"หรือจะเป็นผี! " เอกนึกบางอย่างออกเขาได้พูดโพล่งออกมาทันที
"เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะคุณ" ป้าดาขำแบบปิดไม่มิด
"บ้านนี้ไม่มีคนตายใช่ไหมครับ" เอกอยากถามให้แน่ใจอีกครั้งเขารู้สึกเสียวสันหลังเลยทีเดียว
"ถึงมียังไง ผีคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอกค่ะ เชื่อดิฉันเถอะ" เธอพูดแล้วก็ทำหน้าแบบที่เอกไม่เข้าใจ ทำให้เอกคิดว่ามีคนตายแน่เลยถึงไม่ปฏิเสธ
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ส.ค. 2560, 21:21:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 13:26:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 582
| << บ้านเช่า | ผีหล่อ >> |