ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ตอน: ผีหล่อ
"เย็นนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ ดิฉันจะทำมาให้ค่ะ" ตอนนี้ได้เวลาอาหารเย็นแล้วป้าดาเลยถามเอกขึ้นมา
"ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมเกรงใจ เดี๋ยวผมออกไปหาอะไรทานข้างนอกดีกว่าครับ" เอกรีบตอบกลับในทันที
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ เป็นคำสั่งของคุณท่าน ท่านสั่งไว้ว่า ให้จัดเตรียมอาหารทุกมื้อสำหรับคุณค่ะ" ป้าดาบอกเอกอย่างใจดี
"คุณท่านของคุณป้านี่ใจดีจังนะครับ แล้วแบบนี้ผมต้องจ่ายอะไรเพิ่มเติมไหมครับ" เอกเริ่มกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น เขาคิดว่าถ้ามีบริการพิเศษก็ต้องมีรายจ่ายเพิ่มขึ้นตามมา
"อย่าคิดมากเลยค่ะ ไม่ต้องจ่ายอะไรเพิ่ม คุณท่านใจดี ท่านบอกให้ดูแลคุณเป็นพิเศษ" เมื่อเอกฟังแบบนั้นเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกไปหรือเปล่า แทบจะดูแลกันทุกอย่างแบบนี้ ซึ่งผิดกับคนสมัยนี้ที่เห็นแก่เงินอย่างเดียวแต่สำหรับเจ้าของบ้านที่นี่กลับไม่ใช่แบบนั้น ถึงอย่างไรเรื่องแบบนี้เอกไม่สนใจอยู่แล้ว สโลแกนประจำใจของเขา คือ ถ้าให้ก็ต้องรับ
"ถ้าแบบนั้นผมไม่ขัดนะครับ ผมกินอะไรก็ได้ ผมอยู่ง่ายกินง่าย" เอกได้บอกเธอ เขาคิดว่าถ้าต้อนรับกันขนาดนี้เราก็ต้องรับน้ำใจ ไม่เช่นนั้นจะเป็นการเสียมารยาท
"เดี๋ยวคุณไปรอที่โต๊ะอาหารได้เลยค่ะ" ป้าดาพูดเสร็จ เธอก็เดินออกไปเพื่อจัดเตรียมอาหารสำหรับหนุ่มน้อย
เอกเดินมาหยุดที่โต๊ะอาหารในห้องขนาดกะทัดรัด ที่มีไว้สำหรับนั่งรับประทานอาหารกันได้ทั้งครอบครัว เอกสะดุดแจกันที่ปักดอกลิลลี่สีขาว 1 ดอก เขารู้สึกดีที่ได้เห็นดอกลิลลี่สีนี้ มันชวนให้น่าหลงใหล เอกจึงยื่นมือออกไปจับเบาๆ
"คุณชอบเหรอคะ ชอบเหมือนคุณท่านเลยค่ะ รายนั้นท่านชอบมากปลูกไว้หลายหลากสีแต่ท่านบอกว่าสีนี้ ให้ความหมายดี เลยสั่งให้ดิฉันเปลี่ยนแจกันทุกวัน" เธอพูดไปจัดอาหารบนโต๊ะไป เอกจึงหันกลับไปมองดอกไม้ที่ดูสดใสอีกครั้ง
"ครับ ผมชอบมากเลยครับ ความหมายของมัน คือ ความรักที่บริสุทธิ์ อ่อนโยนและอ่อนหวานเหมือนรักแรกพบ" เอกบอกในสิ่งที่รู้มาให้ป้าดาฟังแล้วยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
"ดิฉันไม่ค่อยรู้ความหมายหรอกค่ะ แต่รู้ว่าเป็นดอกไม้ที่คุณท่านชอบ ท่านบอกว่าชวนให้รู้สึกเหมือนใครบางคนที่ท่านรู้จัก" เธอบอกแล้วนึกถึงคำพูดของคนที่เป็นนาย
"ใครบางคนที่ว่าคงเป็นคนรักของท่านใช่ไหมครับ" เอกคิดว่าคนรักของเจ้าของบ้านหลังนี้ ต้องเป็นคนที่มีนิสัยเหมือนดอกไม้ดอกนี้แน่เลย
"ดิฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะ ดิฉันมาทำงานต่อจากคุณแม่ที่เสียไป แต่เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่าท่านมีคนรักแต่ไม่สมหวังเลยครองโสดมาถึงปัจจุบันนี้" ป้าดาเล่าให้เอกฟัง
"เหรอครับ ทำไมรู้สึกเศร้าจัง" เอกคิดตามคำพูดของป้าดาจนรู้สึกเศร้าไปด้วย
"ดิฉันไม่ดีเองค่ะ เอาเรื่องเจ้านายมาพูด ต้องขออภัยที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะคะ" เธอรู้สึกเหมือนตนเองจะพูดมากเกินไปเลยต้องรีบเงียบ
"ไม่เป็นอะไรครับ ผมมันพวกอ่อนไหวง่าย เดี๋ยวผมก็ลืม 555" เอกรีบกลบเกลื่อนทันทีกลัวป้าดาคิดมาก
"คุณคงทานได้นะคะ มีแต่อาหารง่ายๆ " ป้าดารีบเปลี่ยนเรื่องคุย เธอได้เตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังเดินมาตักข้าวสวยใส่ในจานที่ว่าง
"อาหารน่าทานจังครับ ผมกินง่ายอยู่ง่ายครับ" เอกเดินมานั่งและสำรวจอาหารตรงหน้าเห็นแล้วรู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที
เมื่อการรับประทานอาหารอันแสนอร่อยได้ผ่านพ้นไป เอกเก็บจานอาหารเอาไปล้างในห้องครัว
"พึ่งเข้ามานะเนี่ย ห้องครัวน่ารักจัง ดูเรียบง่ายดี ติดกับธรรมชาติอีก" เอกพูดกับตัวเองแล้วจัดการล้างจานชามและคว่ำไว้อย่างเรียบร้อย
"อาบน้ำ อาบน้ำ" เอกเดินไปอาบน้ำข้างหลังบ้านอย่างอารมณ์ดี พอเขาสังเกตรอบบ้านกลับมีแต่ความมืดและเงียบ เสียงที่ได้ยินก็มีแต่เสียงจักจั่นดังเป็นช่วงๆ เขาจึงต้องเดินฮัมเพลงไปด้วยเพราะความกลัว
"ความสุขของเอกคือ การอาบน้ำาา อาบน้ำาา โอ๊ะ โอ/ ซ่า ซ่า" เอกอาบน้ำพร้อมกับฮัมเพลงอย่างมีความสุขแต่ความสุขของเขาต้องหดไป เมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ ดังขึ้น
"เสียงใคร! " เอกได้ยินถึงกับตัวแข็งทื่อในท่าถือขันน้ำ เสียงที่เอกได้ยินถ้าไม่ใช่ของเขาแล้วจะเป็นเสียงของใคร เอกพยายามฟังอีกรอบแต่เสียงกลับเงียบไปแล้ว ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวว่า 'โดนเข้าเสียแล้วเรา' พอคิดได้แบบนั้นเขารีบตาลีตาเหลือกกลับห้องอย่างไว
"หูต้องฝาดแน่เลย พ่อจ๋า! แม่จ๋า! ช่วยหนูด้วย!" เอกยกมือขึ้นเหนือหัวตัวสั่นบนเตียง เขาขอให้พ่อและแม่มาช่วย ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากเจอแบบนี้อีก ตอนนี้เอกไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรแล้ว เขานอนคลุมโปงตัวสั่นเทา
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาจากนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ในบ้าน ได้บอกเวลาว่าตอนนี้ตีสี่แล้ว ทำให้เอกที่นอนหลับๆ ตื่นๆ ต้องลืมตาตื่นอย่างถาวร
"ฮื้อ ยังหลับไม่เต็มอิ่มเลยนะ รู้สึกเหมือนไม่ได้นอนเลย" เอกบ่นกับตัวเองงุบงิบ เขามองไปรอบๆ ห้องกลับพบแต่ความมืด เอกจำได้ว่าเข้าห้องมาไม่ได้ปิดไฟแต่ทำไมไฟถึงปิดได้ล่ะ
"ปวดฉี่จัง ไม่อยากไปห้องน้ำเลย" เอกจำใจที่จะต้องลุกจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำ สิ่งที่ทำให้เอกแปลกใจยิ่งกว่าไฟในห้องที่ถูกปิดลงทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เป็นคนปิด คือ ทางเดินในบ้านและไฟในห้องอาบน้ำที่เปิดไว้แถมยังมีเสียงก๊อกน้ำเปิดอยู่ด้วย
'หรือเราจะลืมปิดกันนะ' เอกคิดอยู่ในใจ เขาได้ตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในห้องอาบน้ำเพื่อที่จะปิดก๊อกน้ำ แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูเข้าไปกลับพบว่ามีคนเปิดประตูออกมา ทำให้เอกเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะเลยทีเดียว
"เฮ้ย! /เฮ้ย! " ทั้งสองร้องตกใจพร้อมกัน ภาพที่เอกเห็น คือ ผู้ชายผิวสีแทน ตัวสูงใหญ่ ร่างกายกำยำ หน้าตาหล่อคมเข้ม กำลังเปลือยท่อนบนส่วนช่วงล่างนุ่งผ้าขาวม้าในชั่วขณะนั้นเอกตกใจจนช็อกค้างไปเลย
"เธอ เอ๊ะ! ไม่ใช่ นายเป็นใคร เข้ามาอยู่ในบ้านของผมได้อย่างไร" ชายที่อยู่ตรงหน้าเอกนึกว่าเอกเป็นผู้หญิง แต่พอพิจารณาดูแล้วไม่ใช่กลับคิดว่าจะต้องเป็นขโมยที่ตนตามจับในช่วงสองสามวันนี้อย่างแน่นอน แต่ไม่ทันที่ชายตรงหน้าเอกจะพูดต่อ เอกกลับร้องออกมาเสียงดังลั่น
"อ๊าก! ผี! ผี! " เมื่อเอกได้สติเขาไม่สนใจฟังอะไรทั้งนั้น วิ่งออกจากตรงนี้ทันทีเขารีบกลับเข้าห้องคลุมโปงอ้อนวอนหาพ่อแม่และเทวดาช่วยยกใหญ่
แต่ถ้าเอกเดินกลับไปในตอนนี้จะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นได้หายตัวไปแล้ว
"ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมเกรงใจ เดี๋ยวผมออกไปหาอะไรทานข้างนอกดีกว่าครับ" เอกรีบตอบกลับในทันที
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ เป็นคำสั่งของคุณท่าน ท่านสั่งไว้ว่า ให้จัดเตรียมอาหารทุกมื้อสำหรับคุณค่ะ" ป้าดาบอกเอกอย่างใจดี
"คุณท่านของคุณป้านี่ใจดีจังนะครับ แล้วแบบนี้ผมต้องจ่ายอะไรเพิ่มเติมไหมครับ" เอกเริ่มกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น เขาคิดว่าถ้ามีบริการพิเศษก็ต้องมีรายจ่ายเพิ่มขึ้นตามมา
"อย่าคิดมากเลยค่ะ ไม่ต้องจ่ายอะไรเพิ่ม คุณท่านใจดี ท่านบอกให้ดูแลคุณเป็นพิเศษ" เมื่อเอกฟังแบบนั้นเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกไปหรือเปล่า แทบจะดูแลกันทุกอย่างแบบนี้ ซึ่งผิดกับคนสมัยนี้ที่เห็นแก่เงินอย่างเดียวแต่สำหรับเจ้าของบ้านที่นี่กลับไม่ใช่แบบนั้น ถึงอย่างไรเรื่องแบบนี้เอกไม่สนใจอยู่แล้ว สโลแกนประจำใจของเขา คือ ถ้าให้ก็ต้องรับ
"ถ้าแบบนั้นผมไม่ขัดนะครับ ผมกินอะไรก็ได้ ผมอยู่ง่ายกินง่าย" เอกได้บอกเธอ เขาคิดว่าถ้าต้อนรับกันขนาดนี้เราก็ต้องรับน้ำใจ ไม่เช่นนั้นจะเป็นการเสียมารยาท
"เดี๋ยวคุณไปรอที่โต๊ะอาหารได้เลยค่ะ" ป้าดาพูดเสร็จ เธอก็เดินออกไปเพื่อจัดเตรียมอาหารสำหรับหนุ่มน้อย
เอกเดินมาหยุดที่โต๊ะอาหารในห้องขนาดกะทัดรัด ที่มีไว้สำหรับนั่งรับประทานอาหารกันได้ทั้งครอบครัว เอกสะดุดแจกันที่ปักดอกลิลลี่สีขาว 1 ดอก เขารู้สึกดีที่ได้เห็นดอกลิลลี่สีนี้ มันชวนให้น่าหลงใหล เอกจึงยื่นมือออกไปจับเบาๆ
"คุณชอบเหรอคะ ชอบเหมือนคุณท่านเลยค่ะ รายนั้นท่านชอบมากปลูกไว้หลายหลากสีแต่ท่านบอกว่าสีนี้ ให้ความหมายดี เลยสั่งให้ดิฉันเปลี่ยนแจกันทุกวัน" เธอพูดไปจัดอาหารบนโต๊ะไป เอกจึงหันกลับไปมองดอกไม้ที่ดูสดใสอีกครั้ง
"ครับ ผมชอบมากเลยครับ ความหมายของมัน คือ ความรักที่บริสุทธิ์ อ่อนโยนและอ่อนหวานเหมือนรักแรกพบ" เอกบอกในสิ่งที่รู้มาให้ป้าดาฟังแล้วยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
"ดิฉันไม่ค่อยรู้ความหมายหรอกค่ะ แต่รู้ว่าเป็นดอกไม้ที่คุณท่านชอบ ท่านบอกว่าชวนให้รู้สึกเหมือนใครบางคนที่ท่านรู้จัก" เธอบอกแล้วนึกถึงคำพูดของคนที่เป็นนาย
"ใครบางคนที่ว่าคงเป็นคนรักของท่านใช่ไหมครับ" เอกคิดว่าคนรักของเจ้าของบ้านหลังนี้ ต้องเป็นคนที่มีนิสัยเหมือนดอกไม้ดอกนี้แน่เลย
"ดิฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะ ดิฉันมาทำงานต่อจากคุณแม่ที่เสียไป แต่เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่าท่านมีคนรักแต่ไม่สมหวังเลยครองโสดมาถึงปัจจุบันนี้" ป้าดาเล่าให้เอกฟัง
"เหรอครับ ทำไมรู้สึกเศร้าจัง" เอกคิดตามคำพูดของป้าดาจนรู้สึกเศร้าไปด้วย
"ดิฉันไม่ดีเองค่ะ เอาเรื่องเจ้านายมาพูด ต้องขออภัยที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะคะ" เธอรู้สึกเหมือนตนเองจะพูดมากเกินไปเลยต้องรีบเงียบ
"ไม่เป็นอะไรครับ ผมมันพวกอ่อนไหวง่าย เดี๋ยวผมก็ลืม 555" เอกรีบกลบเกลื่อนทันทีกลัวป้าดาคิดมาก
"คุณคงทานได้นะคะ มีแต่อาหารง่ายๆ " ป้าดารีบเปลี่ยนเรื่องคุย เธอได้เตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังเดินมาตักข้าวสวยใส่ในจานที่ว่าง
"อาหารน่าทานจังครับ ผมกินง่ายอยู่ง่ายครับ" เอกเดินมานั่งและสำรวจอาหารตรงหน้าเห็นแล้วรู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที
เมื่อการรับประทานอาหารอันแสนอร่อยได้ผ่านพ้นไป เอกเก็บจานอาหารเอาไปล้างในห้องครัว
"พึ่งเข้ามานะเนี่ย ห้องครัวน่ารักจัง ดูเรียบง่ายดี ติดกับธรรมชาติอีก" เอกพูดกับตัวเองแล้วจัดการล้างจานชามและคว่ำไว้อย่างเรียบร้อย
"อาบน้ำ อาบน้ำ" เอกเดินไปอาบน้ำข้างหลังบ้านอย่างอารมณ์ดี พอเขาสังเกตรอบบ้านกลับมีแต่ความมืดและเงียบ เสียงที่ได้ยินก็มีแต่เสียงจักจั่นดังเป็นช่วงๆ เขาจึงต้องเดินฮัมเพลงไปด้วยเพราะความกลัว
"ความสุขของเอกคือ การอาบน้ำาา อาบน้ำาา โอ๊ะ โอ/ ซ่า ซ่า" เอกอาบน้ำพร้อมกับฮัมเพลงอย่างมีความสุขแต่ความสุขของเขาต้องหดไป เมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ ดังขึ้น
"เสียงใคร! " เอกได้ยินถึงกับตัวแข็งทื่อในท่าถือขันน้ำ เสียงที่เอกได้ยินถ้าไม่ใช่ของเขาแล้วจะเป็นเสียงของใคร เอกพยายามฟังอีกรอบแต่เสียงกลับเงียบไปแล้ว ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวว่า 'โดนเข้าเสียแล้วเรา' พอคิดได้แบบนั้นเขารีบตาลีตาเหลือกกลับห้องอย่างไว
"หูต้องฝาดแน่เลย พ่อจ๋า! แม่จ๋า! ช่วยหนูด้วย!" เอกยกมือขึ้นเหนือหัวตัวสั่นบนเตียง เขาขอให้พ่อและแม่มาช่วย ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากเจอแบบนี้อีก ตอนนี้เอกไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรแล้ว เขานอนคลุมโปงตัวสั่นเทา
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาจากนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ในบ้าน ได้บอกเวลาว่าตอนนี้ตีสี่แล้ว ทำให้เอกที่นอนหลับๆ ตื่นๆ ต้องลืมตาตื่นอย่างถาวร
"ฮื้อ ยังหลับไม่เต็มอิ่มเลยนะ รู้สึกเหมือนไม่ได้นอนเลย" เอกบ่นกับตัวเองงุบงิบ เขามองไปรอบๆ ห้องกลับพบแต่ความมืด เอกจำได้ว่าเข้าห้องมาไม่ได้ปิดไฟแต่ทำไมไฟถึงปิดได้ล่ะ
"ปวดฉี่จัง ไม่อยากไปห้องน้ำเลย" เอกจำใจที่จะต้องลุกจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำ สิ่งที่ทำให้เอกแปลกใจยิ่งกว่าไฟในห้องที่ถูกปิดลงทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เป็นคนปิด คือ ทางเดินในบ้านและไฟในห้องอาบน้ำที่เปิดไว้แถมยังมีเสียงก๊อกน้ำเปิดอยู่ด้วย
'หรือเราจะลืมปิดกันนะ' เอกคิดอยู่ในใจ เขาได้ตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในห้องอาบน้ำเพื่อที่จะปิดก๊อกน้ำ แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูเข้าไปกลับพบว่ามีคนเปิดประตูออกมา ทำให้เอกเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะเลยทีเดียว
"เฮ้ย! /เฮ้ย! " ทั้งสองร้องตกใจพร้อมกัน ภาพที่เอกเห็น คือ ผู้ชายผิวสีแทน ตัวสูงใหญ่ ร่างกายกำยำ หน้าตาหล่อคมเข้ม กำลังเปลือยท่อนบนส่วนช่วงล่างนุ่งผ้าขาวม้าในชั่วขณะนั้นเอกตกใจจนช็อกค้างไปเลย
"เธอ เอ๊ะ! ไม่ใช่ นายเป็นใคร เข้ามาอยู่ในบ้านของผมได้อย่างไร" ชายที่อยู่ตรงหน้าเอกนึกว่าเอกเป็นผู้หญิง แต่พอพิจารณาดูแล้วไม่ใช่กลับคิดว่าจะต้องเป็นขโมยที่ตนตามจับในช่วงสองสามวันนี้อย่างแน่นอน แต่ไม่ทันที่ชายตรงหน้าเอกจะพูดต่อ เอกกลับร้องออกมาเสียงดังลั่น
"อ๊าก! ผี! ผี! " เมื่อเอกได้สติเขาไม่สนใจฟังอะไรทั้งนั้น วิ่งออกจากตรงนี้ทันทีเขารีบกลับเข้าห้องคลุมโปงอ้อนวอนหาพ่อแม่และเทวดาช่วยยกใหญ่
แต่ถ้าเอกเดินกลับไปในตอนนี้จะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นได้หายตัวไปแล้ว
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ส.ค. 2560, 21:22:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 13:28:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 675
| << ของที่หายไป | เผชิญหน้า >> |