ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ตอน: เผชิญหน้า
"เอก! แกไปทำอะไรมาว่ะ" จิ๋วเข้ามาทำงานได้เห็นเพื่อนรักนั่งหน้าซีดอยู่ที่โต๊ะทำงาน ผมชี้ขึ้นดูรกรุงรัง ขอบตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า หน้าตาเหมือนคนโดนผีหลอกยังไงอย่างนั้นเลย
"เฮ้ยเอก! แกยังมีชีวิตอยู่ไหม" จิ๋วยังคงเห็นเอกนั่งนิ่งอยู่ทั้งๆ ที่เธอเสียงดังขนาดนั้น เธอจึงยื่นมือไปเขย่าเอกอย่างแรงโดยไม่มีการออมมือ
"แก วันนี้ฉันไปนอนกับแกได้ไหม นะ นะ" เอกโดนแรงเขย่าของจิ๋วเข้าไปเลยเริ่มรู้สึกตัว เมื่อเขาเห็นหน้าของจิ๋วจึงคิดอะไรบางอย่างออก
"ไม่ได้ๆ วันนี้แฟนฉันมา จะมานอนได้ยังไง เดี๋ยวแฟนฉันก็ฆ่าฉันตายดิ ไม่ได้หรอก" จิ๋วกลัวแฟนของเธอเข้าใจผิดและโมโหหึงขึ้นมา แบบนี้มีหวังตายแพ็คคู่แน่นอน เธอไม่อยากจะคิดถึงสภาพของตนเองและเพื่อนรัก
"น่า...นะ...บอกว่าเราเป็นเกย์ก็ได้" เอกยังไม่ล้มเลิกความพยายาม
"แกจะบ้าเหรอ แฟนฉันดุมากเลยนะ ฉันยังไม่อยากหามแกส่งโรงพยาบาล โกหกไปก็ไม่ช่วยอะไรมีแต่จะแย่กว่าเดิม เพราะอะไรแกรู้ไหม แฟนฉันมันเกลียดเกย์! แกไปยังไงก็ตาย แล้วแกเป็นอะไร ทำไมต้องมานอนกับฉันด้วยไม่เข้าใจ ทำอย่างกับจะหนีผีมาอย่างนั้นแหละ" จิ๋วค้านความคิดของเอกหัวชนฝา
"ก็ใช่นะสิ ฉะ...ฉันเจอผีที่บ้านเช่า พูดแล้วขนยังลุกไม่หายเลย ฉันยังไม่อยากกลับไปตอนนี้ แกช่วยฉันหน่อยนะ ถือว่าช่วยลูกนกลูกกาตาดำดำ" เอกยื่นแขนให้จิ๋วเห็นขนแขนที่ลุกชัน เขากลัวผีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเห็นเป็นตัวเป็นตนแบบนี้ เขายิ่งกลัวหนักเข้าไปอีกจึงพยายามอ้อนวอนจิ๋วสุดฤทธิ์
"ผีที่แกว่านะ หน้าตาเป็นยังไง หล่อหรือสวยล่ะ" จิ๋วมองแขนเอกแล้วทำหน้านิ่งและถามเอกกลับไป เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะมีผีอยู่จริง
"หล่อดิ เฮ้ย! ไม่ใช่! เขาเป็นผู้ชาย" เอกนึกตามคำพูดของจิ๋วเลยเผลอตอบสิ่งที่ตนเห็นและชอบที่สุดออกไปอย่างลืมตัว
"555 แกจะบ้าเหรอผีมีที่ไหน เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอผีเลย ถ้าผีหล่อจริง แกก็จับปล้ำซะเลยกลัวอะไรว้า แกกลัวมากนักก็หาอะไรไปตีหัวมันก็จบแล้ว พอๆ ฉันไปทำงานหล่ะ อยู่กับแกแล้วไร้สาระจริงๆ" จิ๋วไม่เชื่อที่เอกบอกว่าเจอผี เอกคงจะขวัญอ่อนเห็นเงาอะไรแล้วโมเมว่าเป็นผีแน่นอน
"ไอ้เพื่อนทรยศ" เอกกัดฟันพูดเบาๆ ให้กับตัวเองแต่ก็ยังเล็ดลอดเข้าหูจิ๋วอยู่ดี ถึงจะได้ยินอย่างนั้นเธอก็ยังเดินออกไปพร้อมกับทำท่ายกมือสองข้างขึ้นพร้อมกับยักไหล่ เป็นการบอกว่าคำที่เอกพูดนั้นไม่สะเทือนเธอเลยแม้แต่น้อย
"..." เอกนั่งคอตกคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี แต่ถ้าไม่มีที่ไปยังไงก็ต้องกลับบ้านไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
การทำงานของเอกในวันนี้กลับเดินเร็วผิดปกติ โดยปกติเอกจะเข้างานตั้งแต่ 8.00 น. และเลิกทำงานเวลา 16.00 น. ถ้าเป็นเวลาทำงานโดยปกติของเขา เอกจะคิดว่านาฬิกาเดินช้าแต่วันนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้น เวลาเหมือนมันเดินเร็วเกินไป จนอยากจะเอาตัวเองวิ่งชนกำแพงจนสลบตื่นอีกทีเป็นพรุ่งนี้เลย ถ้าเป็นเช่นนั้นคงดีไม่น้อย แต่เอกคงได้แค่คิด ถ้าเอาเข้าจริง เขาไม่คิดที่จะทำอะไรหรอกเพราะกลัวเจ็บ
"เอก ฉันไปก่อนนะ โชคดีนะเพื่อน บาย" จิ๋วหันมายิ้มร่าเริงให้กับเอกเหมือนเรื่องทุกข์ร้อนของเอกไม่เคยเกิดขึ้นเลย เอกเห็นแล้วอยากบีบคอเพื่อนรักคนนี้ให้ตายคามือสักครั้งก็คงจะดีไม่น้อย
"..." เอกได้แต่มองจิ๋วที่เก็บของแล้วเดินออกไป เขาเห็นแบบนั้นแล้วจึงได้เก็บของกลับบ้านเช่าตามไปอีกคน
เอกใช้เวลาในการเดินทางกลับมาบ้านช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ได้มากสุดแค่หกโมงเย็น
"อ้าวคุณ วันนี้กลับช้าจังนะคะ ไม่สบายหรือเปล่าดูหน้าซีดๆ " ป้าดาพึ่งออกมาจากบ้านเช่าเธอได้เห็นเอกจึงทักขึ้น
"ไม่เป็นอะไรครับ ผมแค่เหนื่อยนิดหน่อย ผมขอตัวเข้าบ้านนะครับ" เอกเริ่มทำใจได้แล้วว่า ถ้าเจอกันอีกทีคงต้องเผชิญหน้าลูกเดียวแต่ก่อนเจอกัน คงต้องพักเอาเเรงเสียก่อน
"คุณรับอาหารเย็นไหมคะ ดิฉันจะได้จัดอาหารเตรียมไว้ให้พร้อม" เธอเป็นห่วงเรื่องปากท้องของเอกเพราะเป็นหน้าที่ ที่เธอต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
"ไม่ครับ ขอบคุณครับคุณป้า ผมขอตัวไปนอนพักเอาแรงดีกว่า" เอกตอบป้าดาด้วยสีหน้าที่ซีดจากการอดหลับอดนอนเมื่อคืน ไหนจะทำงานทั้งวันอีก เลยรู้สึกเพลียไม่อยากทำอะไรในตอนนี้แม้แต่นำอาหารเข้าปากเขายังขี้เกียจ
"ค่ะ" ป้าดาไม่อยากรบเร้ามากนัก พอเห็นสีหน้าของเอกแล้วเป็นห่วง จึงยืนมองเอกเดินเปิดประตูเข้าบ้านไปอย่างช้าๆ เหมือนคนโดนสูบแรงออกไปหมด เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าเอกไม่เป็นอะไรมากอย่างที่ตนคิด เธอจึงเดินกลับบ้านไป
เมื่อเอกเดินมาถึงห้อง เขาได้เปลี่ยนเสื้อแล้วล้มตัวลงนอนทันที ความเมื่อยล้าจากการอดหลับอดนอนมาทั้งคืน ทำให้เอกเข้าสู่การนอนหลับอย่างรวดเร็ว
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" เสียงนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ตีบอกเวลาเหมือนเช่นทุกวัน
"งืมมม" เอกรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาบอกเวลาว่าตีสี่ แต่เขากลับไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นเลยแม้แต่น้อย พอเสียงของนาฬิกาหยุดลงเอกก็เข้าสู่การนอนหลับอีกรอบ จนกระทั้งเวลาผ่านไป 15 นาที
"แอ้ดดด" ประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับบุคคลที่คาดไม่ถึง เขาได้ก้าวเข้ามาเปิดไฟในห้องนอนที่เอกกำลังหลับอย่างสบายใจ
"คุณเป็นใครมานอนในห้องของผมได้อย่างไร" บุคคลที่เข้ามาใหม่ส่งเสียงดังจนเอกสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันที จะไม่ให้เขาส่งเสียงดังได้ยังไงนั้นมันเป็นเตียงนอนและห้องนอนของเขาเชียวนะ เป็นพื้นที่ส่วนตัวแต่กลับมีใครที่ไหนไม่รู้มานอนบนเตียง
"อ๊าก! ผี! ผมกลัวแล้วครับอย่าทำร้ายผมเลย ปล่อยผมไปเถอะนะ เดี๋ยวผมจะทำบุญไปให้" เอกเริ่มรู้สึกตัวเมื่อเขาเห็นหน้าผีที่ตามมาหลอกหลอนเขาเมื่อวานนี้มาปรากฏตัวตรงหน้าเขาอีกครั้ง เอกยกมือขึ้นพนมเหนือหัวแล้วขอร้องด้วยความหวาดกลัว
"ผมไม่ใช่ผีนะ! คุณเป็นใครมาถือวิสาสะใช้เตียงและห้องของคนอื่นเขาแบบนี้ หรือคุณจะเป็นขโมยที่ชอบย่องเข้ามาในบ้านของผม คุณลุกขึ้นมาเลยนะ ผมไม่ชอบให้ใครมาใช้ห้องส่วนตัว" บุคคลที่เข้ามาใหม่พูดเสียยืดยาว เมื่อเห็นเอกไม่ขยับตัว หน้าก็มองไม่เห็นเพราะเอกยกมือบังเสียหมด เขาจึงหมดความอดทนจับเอกหิ้วปีกแล้วมาวางที่พื้นห้องข้างเตียงของเขา แล้วนั่งมองเอกที่ตัวแข็งในท่าเดิม
"นี่คุณ! ผมบอกแล้วว่าผมไม่ใช่ผี คุณเลิกยกมือไหว้ผมสักที" ชายตรงหน้าเอกลุกเข้าไปใกล้เอกมากขึ้นกว่าเดิม แล้วจับมือเอกที่พนมมือเหนือหัวให้คลายออก
"ห๊ะ! ทำไมจับมือผมได้ล่ะครับ" เอกถึงกับขมวดคิ้วงงที่ผีสามารถจับมือของเขาได้
"ผมก็บอกคุณแล้วไงว่าผมไม่ใช่ผี เดี๋ยวก่อนนะ! ผมจำคุณได้แล้ว คุณคือคนเมื่อวานที่อยู่หน้าห้องน้ำนี่เอง อ๋อ...คุณแกล้งทำตัวเหมือนคนป่วยโรคจิตใช่ไหม หรือคุณป่วยทางจิตกันแน่ ถึงชอบมาใช้ห้องและเตียงร่วมกับคนอื่นเขาแบบนี้" ชายตรงหน้าเอกมองเอกอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ผมไม่ใช่คนโรคจิตนะ" เอกขึงตาใส่คนตรงหน้าทันที
"ดูๆ ไปแล้วคุณก็แต่งตัวพิลึก ไม่ใช่ชุดที่มีขายทั่วไปแถมทรงผมก็ดูไม่เหมือนชาวบ้านแถวนี้ คุณเป็นใครกัน" ชายตรงหน้าเอกพูดไปก็พิจารณาลักษณะของเอกไป
"ตลกน่าคุณ ผมนี่นะแต่งตัวพิลึก ผมก็คนทั่วไปนั้นแหละ แปลกตรงไหนกัน สมัยนี้เขาก็ใส่กันแบบนี้ คุณต่างหากอยู่บ้านกลับใส่เสื้อเชิ๊ตแขนยาวกางเกงขายาว" เอกเริ่มหมั่นไส้กับคนตรงหน้า ไหนจะท่าทางการพูดมันชวนให้กระโดดงับคอเสียจริง
"ผมพึ่งกลับมาจากที่ทำงานและต้องการพักผ่อน กลับต้องมาเจอหัวขโมยอย่างคุณ ผมคิดว่าคุณควรออกไปจากบ้านผมได้แล้ว" ชายตรงหน้าเอกได้ออกปากไล่เนื่องจากตอนนี้เขาเหนื่อยและต้องการพักผ่อน
"จะให้ผมไปไหน นี่มันบ้านที่ผมเช่าอยู่นะครับ" เอกไม่ยอมแพ้เรื่องอะไรจะให้ใครที่ไหนมาออกปากไล่เขาแบบนี้
"บ้านเช่าหรือ คุณพูดเรื่องอะไร ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ คุณต่างหากที่เป็นผู้บุกรุก" ชายตรงหน้าเอกเริ่มอารมณ์เสีย เอกขมวดคิ้วทำหน้างงกับคำพูดของชายตรงหน้า
"เอาเถอะ ถ้าคุณจะอยู่ผมก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่ามานอนที่เตียงของผม ว่าแต่คุณชื่ออะไร ผมชื่อ..." ชายตรงหน้ายังไม่ทันบอกชื่อก็หายไปจากในห้องทันที ไม่มีวี่แววว่าเขาเคยอยู่ในห้องนี้เลย
"หือออ โดนเข้าอีกแล้ว" ตอนนี้เอกตัวแข็งและช็อกอยู่ที่พื้นไปแล้ว
"เฮ้ยเอก! แกยังมีชีวิตอยู่ไหม" จิ๋วยังคงเห็นเอกนั่งนิ่งอยู่ทั้งๆ ที่เธอเสียงดังขนาดนั้น เธอจึงยื่นมือไปเขย่าเอกอย่างแรงโดยไม่มีการออมมือ
"แก วันนี้ฉันไปนอนกับแกได้ไหม นะ นะ" เอกโดนแรงเขย่าของจิ๋วเข้าไปเลยเริ่มรู้สึกตัว เมื่อเขาเห็นหน้าของจิ๋วจึงคิดอะไรบางอย่างออก
"ไม่ได้ๆ วันนี้แฟนฉันมา จะมานอนได้ยังไง เดี๋ยวแฟนฉันก็ฆ่าฉันตายดิ ไม่ได้หรอก" จิ๋วกลัวแฟนของเธอเข้าใจผิดและโมโหหึงขึ้นมา แบบนี้มีหวังตายแพ็คคู่แน่นอน เธอไม่อยากจะคิดถึงสภาพของตนเองและเพื่อนรัก
"น่า...นะ...บอกว่าเราเป็นเกย์ก็ได้" เอกยังไม่ล้มเลิกความพยายาม
"แกจะบ้าเหรอ แฟนฉันดุมากเลยนะ ฉันยังไม่อยากหามแกส่งโรงพยาบาล โกหกไปก็ไม่ช่วยอะไรมีแต่จะแย่กว่าเดิม เพราะอะไรแกรู้ไหม แฟนฉันมันเกลียดเกย์! แกไปยังไงก็ตาย แล้วแกเป็นอะไร ทำไมต้องมานอนกับฉันด้วยไม่เข้าใจ ทำอย่างกับจะหนีผีมาอย่างนั้นแหละ" จิ๋วค้านความคิดของเอกหัวชนฝา
"ก็ใช่นะสิ ฉะ...ฉันเจอผีที่บ้านเช่า พูดแล้วขนยังลุกไม่หายเลย ฉันยังไม่อยากกลับไปตอนนี้ แกช่วยฉันหน่อยนะ ถือว่าช่วยลูกนกลูกกาตาดำดำ" เอกยื่นแขนให้จิ๋วเห็นขนแขนที่ลุกชัน เขากลัวผีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเห็นเป็นตัวเป็นตนแบบนี้ เขายิ่งกลัวหนักเข้าไปอีกจึงพยายามอ้อนวอนจิ๋วสุดฤทธิ์
"ผีที่แกว่านะ หน้าตาเป็นยังไง หล่อหรือสวยล่ะ" จิ๋วมองแขนเอกแล้วทำหน้านิ่งและถามเอกกลับไป เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะมีผีอยู่จริง
"หล่อดิ เฮ้ย! ไม่ใช่! เขาเป็นผู้ชาย" เอกนึกตามคำพูดของจิ๋วเลยเผลอตอบสิ่งที่ตนเห็นและชอบที่สุดออกไปอย่างลืมตัว
"555 แกจะบ้าเหรอผีมีที่ไหน เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอผีเลย ถ้าผีหล่อจริง แกก็จับปล้ำซะเลยกลัวอะไรว้า แกกลัวมากนักก็หาอะไรไปตีหัวมันก็จบแล้ว พอๆ ฉันไปทำงานหล่ะ อยู่กับแกแล้วไร้สาระจริงๆ" จิ๋วไม่เชื่อที่เอกบอกว่าเจอผี เอกคงจะขวัญอ่อนเห็นเงาอะไรแล้วโมเมว่าเป็นผีแน่นอน
"ไอ้เพื่อนทรยศ" เอกกัดฟันพูดเบาๆ ให้กับตัวเองแต่ก็ยังเล็ดลอดเข้าหูจิ๋วอยู่ดี ถึงจะได้ยินอย่างนั้นเธอก็ยังเดินออกไปพร้อมกับทำท่ายกมือสองข้างขึ้นพร้อมกับยักไหล่ เป็นการบอกว่าคำที่เอกพูดนั้นไม่สะเทือนเธอเลยแม้แต่น้อย
"..." เอกนั่งคอตกคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี แต่ถ้าไม่มีที่ไปยังไงก็ต้องกลับบ้านไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
การทำงานของเอกในวันนี้กลับเดินเร็วผิดปกติ โดยปกติเอกจะเข้างานตั้งแต่ 8.00 น. และเลิกทำงานเวลา 16.00 น. ถ้าเป็นเวลาทำงานโดยปกติของเขา เอกจะคิดว่านาฬิกาเดินช้าแต่วันนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้น เวลาเหมือนมันเดินเร็วเกินไป จนอยากจะเอาตัวเองวิ่งชนกำแพงจนสลบตื่นอีกทีเป็นพรุ่งนี้เลย ถ้าเป็นเช่นนั้นคงดีไม่น้อย แต่เอกคงได้แค่คิด ถ้าเอาเข้าจริง เขาไม่คิดที่จะทำอะไรหรอกเพราะกลัวเจ็บ
"เอก ฉันไปก่อนนะ โชคดีนะเพื่อน บาย" จิ๋วหันมายิ้มร่าเริงให้กับเอกเหมือนเรื่องทุกข์ร้อนของเอกไม่เคยเกิดขึ้นเลย เอกเห็นแล้วอยากบีบคอเพื่อนรักคนนี้ให้ตายคามือสักครั้งก็คงจะดีไม่น้อย
"..." เอกได้แต่มองจิ๋วที่เก็บของแล้วเดินออกไป เขาเห็นแบบนั้นแล้วจึงได้เก็บของกลับบ้านเช่าตามไปอีกคน
เอกใช้เวลาในการเดินทางกลับมาบ้านช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ได้มากสุดแค่หกโมงเย็น
"อ้าวคุณ วันนี้กลับช้าจังนะคะ ไม่สบายหรือเปล่าดูหน้าซีดๆ " ป้าดาพึ่งออกมาจากบ้านเช่าเธอได้เห็นเอกจึงทักขึ้น
"ไม่เป็นอะไรครับ ผมแค่เหนื่อยนิดหน่อย ผมขอตัวเข้าบ้านนะครับ" เอกเริ่มทำใจได้แล้วว่า ถ้าเจอกันอีกทีคงต้องเผชิญหน้าลูกเดียวแต่ก่อนเจอกัน คงต้องพักเอาเเรงเสียก่อน
"คุณรับอาหารเย็นไหมคะ ดิฉันจะได้จัดอาหารเตรียมไว้ให้พร้อม" เธอเป็นห่วงเรื่องปากท้องของเอกเพราะเป็นหน้าที่ ที่เธอต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
"ไม่ครับ ขอบคุณครับคุณป้า ผมขอตัวไปนอนพักเอาแรงดีกว่า" เอกตอบป้าดาด้วยสีหน้าที่ซีดจากการอดหลับอดนอนเมื่อคืน ไหนจะทำงานทั้งวันอีก เลยรู้สึกเพลียไม่อยากทำอะไรในตอนนี้แม้แต่นำอาหารเข้าปากเขายังขี้เกียจ
"ค่ะ" ป้าดาไม่อยากรบเร้ามากนัก พอเห็นสีหน้าของเอกแล้วเป็นห่วง จึงยืนมองเอกเดินเปิดประตูเข้าบ้านไปอย่างช้าๆ เหมือนคนโดนสูบแรงออกไปหมด เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าเอกไม่เป็นอะไรมากอย่างที่ตนคิด เธอจึงเดินกลับบ้านไป
เมื่อเอกเดินมาถึงห้อง เขาได้เปลี่ยนเสื้อแล้วล้มตัวลงนอนทันที ความเมื่อยล้าจากการอดหลับอดนอนมาทั้งคืน ทำให้เอกเข้าสู่การนอนหลับอย่างรวดเร็ว
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" เสียงนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ตีบอกเวลาเหมือนเช่นทุกวัน
"งืมมม" เอกรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาบอกเวลาว่าตีสี่ แต่เขากลับไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นเลยแม้แต่น้อย พอเสียงของนาฬิกาหยุดลงเอกก็เข้าสู่การนอนหลับอีกรอบ จนกระทั้งเวลาผ่านไป 15 นาที
"แอ้ดดด" ประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับบุคคลที่คาดไม่ถึง เขาได้ก้าวเข้ามาเปิดไฟในห้องนอนที่เอกกำลังหลับอย่างสบายใจ
"คุณเป็นใครมานอนในห้องของผมได้อย่างไร" บุคคลที่เข้ามาใหม่ส่งเสียงดังจนเอกสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันที จะไม่ให้เขาส่งเสียงดังได้ยังไงนั้นมันเป็นเตียงนอนและห้องนอนของเขาเชียวนะ เป็นพื้นที่ส่วนตัวแต่กลับมีใครที่ไหนไม่รู้มานอนบนเตียง
"อ๊าก! ผี! ผมกลัวแล้วครับอย่าทำร้ายผมเลย ปล่อยผมไปเถอะนะ เดี๋ยวผมจะทำบุญไปให้" เอกเริ่มรู้สึกตัวเมื่อเขาเห็นหน้าผีที่ตามมาหลอกหลอนเขาเมื่อวานนี้มาปรากฏตัวตรงหน้าเขาอีกครั้ง เอกยกมือขึ้นพนมเหนือหัวแล้วขอร้องด้วยความหวาดกลัว
"ผมไม่ใช่ผีนะ! คุณเป็นใครมาถือวิสาสะใช้เตียงและห้องของคนอื่นเขาแบบนี้ หรือคุณจะเป็นขโมยที่ชอบย่องเข้ามาในบ้านของผม คุณลุกขึ้นมาเลยนะ ผมไม่ชอบให้ใครมาใช้ห้องส่วนตัว" บุคคลที่เข้ามาใหม่พูดเสียยืดยาว เมื่อเห็นเอกไม่ขยับตัว หน้าก็มองไม่เห็นเพราะเอกยกมือบังเสียหมด เขาจึงหมดความอดทนจับเอกหิ้วปีกแล้วมาวางที่พื้นห้องข้างเตียงของเขา แล้วนั่งมองเอกที่ตัวแข็งในท่าเดิม
"นี่คุณ! ผมบอกแล้วว่าผมไม่ใช่ผี คุณเลิกยกมือไหว้ผมสักที" ชายตรงหน้าเอกลุกเข้าไปใกล้เอกมากขึ้นกว่าเดิม แล้วจับมือเอกที่พนมมือเหนือหัวให้คลายออก
"ห๊ะ! ทำไมจับมือผมได้ล่ะครับ" เอกถึงกับขมวดคิ้วงงที่ผีสามารถจับมือของเขาได้
"ผมก็บอกคุณแล้วไงว่าผมไม่ใช่ผี เดี๋ยวก่อนนะ! ผมจำคุณได้แล้ว คุณคือคนเมื่อวานที่อยู่หน้าห้องน้ำนี่เอง อ๋อ...คุณแกล้งทำตัวเหมือนคนป่วยโรคจิตใช่ไหม หรือคุณป่วยทางจิตกันแน่ ถึงชอบมาใช้ห้องและเตียงร่วมกับคนอื่นเขาแบบนี้" ชายตรงหน้าเอกมองเอกอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ผมไม่ใช่คนโรคจิตนะ" เอกขึงตาใส่คนตรงหน้าทันที
"ดูๆ ไปแล้วคุณก็แต่งตัวพิลึก ไม่ใช่ชุดที่มีขายทั่วไปแถมทรงผมก็ดูไม่เหมือนชาวบ้านแถวนี้ คุณเป็นใครกัน" ชายตรงหน้าเอกพูดไปก็พิจารณาลักษณะของเอกไป
"ตลกน่าคุณ ผมนี่นะแต่งตัวพิลึก ผมก็คนทั่วไปนั้นแหละ แปลกตรงไหนกัน สมัยนี้เขาก็ใส่กันแบบนี้ คุณต่างหากอยู่บ้านกลับใส่เสื้อเชิ๊ตแขนยาวกางเกงขายาว" เอกเริ่มหมั่นไส้กับคนตรงหน้า ไหนจะท่าทางการพูดมันชวนให้กระโดดงับคอเสียจริง
"ผมพึ่งกลับมาจากที่ทำงานและต้องการพักผ่อน กลับต้องมาเจอหัวขโมยอย่างคุณ ผมคิดว่าคุณควรออกไปจากบ้านผมได้แล้ว" ชายตรงหน้าเอกได้ออกปากไล่เนื่องจากตอนนี้เขาเหนื่อยและต้องการพักผ่อน
"จะให้ผมไปไหน นี่มันบ้านที่ผมเช่าอยู่นะครับ" เอกไม่ยอมแพ้เรื่องอะไรจะให้ใครที่ไหนมาออกปากไล่เขาแบบนี้
"บ้านเช่าหรือ คุณพูดเรื่องอะไร ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ คุณต่างหากที่เป็นผู้บุกรุก" ชายตรงหน้าเอกเริ่มอารมณ์เสีย เอกขมวดคิ้วทำหน้างงกับคำพูดของชายตรงหน้า
"เอาเถอะ ถ้าคุณจะอยู่ผมก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่ามานอนที่เตียงของผม ว่าแต่คุณชื่ออะไร ผมชื่อ..." ชายตรงหน้ายังไม่ทันบอกชื่อก็หายไปจากในห้องทันที ไม่มีวี่แววว่าเขาเคยอยู่ในห้องนี้เลย
"หือออ โดนเข้าอีกแล้ว" ตอนนี้เอกตัวแข็งและช็อกอยู่ที่พื้นไปแล้ว
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ส.ค. 2560, 21:23:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 13:29:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 641
| << ผีหล่อ | เจออีกครั้ง >> |