ตำนานหนุ่มหล่อเลิศล้ำแห่งค่ำคืนเหงาใจ

ความรักเหงา ๆ รานร้าวและเร้าใจ ต่างคนต่างมีกิเลสตัณหา ต้องชดใช้บุญกรรมแห่งความรัก ติดตามข้ามภพชาติศาสนา หนึ่งหญิงสองชายผูกพัน
อ่านเรื่องนี้จบ แล้วคุณจะสงสารใคร? ระหว่าง...

นักดนตรีหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย ราวกับในตำนาน เทพบุตรจุติลงมาเกิดอย่าง ยุติ ผู้ตกอยู่ในวังวนแห่งความเปลี่ยวเหงา ทุกค่ำคืนผ่านไปจิตใจโหยหา แค่เพียงเป็นคนที่เขาเผลอใจรัก แต่เขาไม่ได้เลือก กลายเป็นเหมือนส่วนเกิน มิใช่ส่วนสำคัญ

หรือ... อภิมหาเศรษฐีหนุ่ม ใบหน้าสวยงามเลิศล้ำอย่าง ไทธรรพ์ ผู้เป็นที่รักยิ่งดั่งชีวิตจิตใจของสาวสวย ถึงแม้เขาจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ทั้งชีวิตจิตใจทุ่มเทในรักจริงจัง แต่ความหวังกลับหักพังสลาย สุดท้ายต้องอยู่เดียวดายข้างกายไร้คู่ครอง

หรือ... สาวสวยแชมป์มวยไทยหญิง เพชรน้ำหนึ่ง ถึงจะมีเพียบพร้อมทุกสิ่ง แต่ต้องเกิดมาใช้เวรใช้กรรม ที่เคยกระทำไว้ในชาติก่อน แม้จะสามารถยืนหยัดขึ้นมายิ่งใหญ่ และจิตใจเข้มแข็ง ทนทานต่อความทุกข์กายทุกข์ใจได้ แต่ลึกลงไปข้างในนั้น ไร้ซึ่งความสุขแท้จริง

..........เพชรน้ำหนึ่งโทรไปรายงานคุณยูตะถึงสิ่งที่เธอตัดสินใจลงไป

“ป๋าคาดไม่ถึงว่าหนึ่งตัดสินใจแบบนี้ แต่ป๋าเคารพการตัดสินใจของหนึ่ง เพราะหนึ่งเป็นผู้ใหญ่แล้ว ป๋าเสียใจกับเรื่องของไทธรรพ์ ป๋าบังคับให้เขาแต่งงานกับหนึ่งไม่ได้ตามที่หนึ่งต้องการ เขาต้องการแค่หมั้นกับหนึ่งไว้ก่อนสองปี แต่ป๋าว่า... ไทธรรพ์อาจจะพูดจริงทำจริงนะหนึ่ง ทำไมไม่รอ ไม่เชื่อใจไทธรรพ์เหรอ”

“หนึ่งไม่เชื่อ แล้วทำไมหนึ่งต้องรอ หนึ่งเชื่อว่าพี่ไทธรรพ์ต้องมีผู้หญิงอื่นที่หนึ่งไม่รู้จัก ป๋ารู้ไหมพี่ไทธรรพ์ทำอะไรกับหนึ่ง เขาพยายามจะปลุกปล้ำทำให้หนึ่งมีลูกทั้งที่ไม่ยอมแต่งงานกับหนึ่ง มันทำให้หนึ่งไม่เชื่อใจพี่ไทธรรพ์ยิ่งขึ้นไปอีก หนึ่งจะหมั้นกับพี่ยุติ เขาเป็นเพื่อนบ้านที่ดีมานานแล้ว เคยช่วยชีวิตหนึ่งเมื่อสมัยวัยรุ่น หนึ่งเคยถูกปองร้ายหมายชีวิตเกือบจะถูกฆ่าตาย”

“ป๋าพอจะจำได้ เหมือนเคยเจอกันที่โรงพยาบาลตอนนั้น หนึ่งรักเขาหรือ”

“ยังไม่รักแค่ชอบมากรู้สึกไม่ยากที่จะรัก ถ้าหากมีวันไหนที่หนึ่งทำใจลืมพี่ไทธรรพ์ได้ หนึ่งจะรักเขาแน่นอน”

“ป๋าอยากรู้จักยุติ หลังหมั้นแล้วหนึ่งต้องพาเขามาญี่ปุ่นเพื่อทำความรู้จักครอบครัวของเรานะ”



..........ยุติกับเพชรน้ำหนึ่งได้หมั้นกันในที่สุด ตอนเช้ามืดที่บ้านของฝ่ายหญิง ยุติและเพชรน้ำหนึ่งได้ใส่บาตรพระพร้อมกัน มีพิธีหมั้นจัดเป็นการภายในครอบครัว โดยมีคุณอัมรินทร์ คุณอังคณาพ่อแม่ของฝ่ายหญิง พร้อมทั้งคุณตาคุณยาย คุณประยุทธ์ คุณเพ็ญพิศพ่อแม่ฝ่ายชายและลิลิตน้องชาย รวมทั้งไทธรรพ์ในฐานะพี่ชายบุญธรรมมานั่งเป็นพยานรับรู้ด้วย

“สินสอดทองหมั้นมีทองรูปพรรณน้ำหนักยี่สิบบาท เครื่องเพชรเก่าประจำตระกูลชุดหนึ่ง เงินสดห้าล้านบาท” คุณประยุทธ์ชี้แจง ทุกรายการนั้นวางอยู่ในพานให้เห็นโดยพร้อมหน้า

“ยุติ... นี่เป็นแหวนเก่าแก่ประจำตระกูลอมตนครา แหวนเพชรสามกะรัต คู่ควรกับว่าที่สะใภ้คนโตของตระกูล รับไปสวมให้หนูหนึ่งสิ” คุณเพ็ญพิศหยิบกล่องแหวนเพชรส่งให้บุตรชายคนโต

“ครับแม่” ยุติรับมา และยิ้มให้เพชรน้ำหนึ่งก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเธอ แล้วบรรจงสวมแหวนเข้าไปในนิ้วนางข้างซ้าย

ไทธรรพ์มองดูยุติสวมแหวนหมั้นให้เพชรน้ำหนึ่ง สายตาสงบนิ่งเรียบเฉย ไม่มีแววเศร้าสลดหรืออาฆาตมาตรร้ายใด



..........ในงานเลี้ยงฉลองหมั้นภายในครอบครัว ไทธรรพ์ฝากฝังยุติให้ช่วยดูแลเพชรน้ำหนึ่ง

“ยุติฝากดูแลหนึ่งด้วย รอวันฉันกลับมา ขอให้แกเป็นเพียงพี่ชายที่แสนดีสำหรับหนึ่ง ฉันจะยกย่องเชิดชูเกียรติ์แกอย่างมาก”

“ฉันต้องดูแลหนึ่งอยู่แล้ว และตอนนี้ในฐานะคู่หมั้นฉันยิ่งต้องดูแลอย่างดี ไม่จำเป็นต้องห่วงเลยไทธรรพ์”

“ฉันรู้... แค่มองดูสายตาแกที่มองหนึ่งฉันพอเข้าใจแกชอบหนึ่งไม่น้อย ถึงต่อไปนี้ตัวฉันจะไม่ได้อยู่กับหนึ่งแต่แกอย่าคิดจะทำให้หนึ่งรักแกเลยนะ เพราะมันคงไม่มีประโยชน์ หนึ่งไม่มีทางรักแก”

“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก คนหล่ออย่างฉันไม่ต้องทำอะไรมากเลย แค่สาวได้มองสบตาฉันแค่นั้นก็เหมือนโดนมนต์สะกดแล้ว หนึ่งเป็นผู้หญิงธรรมดาไม่นานต้องละลาย โดยฉันไม่ต้องทำอะไรด้วยซ้ำ”

“แกนี่มันมั่นใจถึงขั้นหลงตัวเองใช้ได้เลย”

“เหมือนกันนั่นแหละ แกคิดว่ากุมหัวใจหนึ่ง หนึ่งรักหนึ่งหลงแต่แกอยู่คนเดียว อนาคตไม่แน่... สักวันทุกอย่างจะเปลี่ยนไป”

“จะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด จำไว้นะยุติหนึ่งเป็นของฉันทั้งกายใจ ฉันเป็นรักสุดลึกที่สุดในหัวใจหนึ่ง แกไม่มีวันแทนที่ฉันได้ ที่ตรงนั้นเป็นของฉันและจะเป็นอยู่อย่างนั้นตลอดกาล ขอย้ำ... ในหัวใจหนึ่งมีแต่ฉัน ไทธรรพ์คนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น”

ชายหนุ่มใบหน้าสวยงามล้ำเลิศเชื่อมั่นในความรักของตนเองไม่แพ้ใครเช่นกัน



..........ยุติขับรถพาเพชรน้ำหนึ่งมาส่งไทธรรพ์ที่สนามบิน ...เมื่อถึงวันต้องจากลา

“พี่จะไปแล้ว อีกนานกว่าจะพบกัน ...ลาก่อน” ไทธรรพ์พูดอย่างเศร้าสร้อยค่อยเดินจาก...

แต่แล้วหันหลังกลับมา หยุดยืนกางมือออก บอกเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจากกัน

“พี่รักแต่หนึ่งคนเดียวเท่านั้น ขอพี่กอดอีกครั้งได้ไหม”

“พี่ไทธรรพ์” แค่คำเรียกชื่อเท่านั้นที่หนึ่งเอ่ยออกมา พูดไม่ออกต้องกลั้นน้ำตาไว้ ใบหน้าเศร้าหมองยามนี้มีน้ำตาร่วงพรูอย่างบังคับไม่ได้ โผเข้ากอดผู้เป็นที่รักยิ่งอย่างแนบแน่น

“หนึ่ง...” ยุติเอ่ยเสียงแผ่วเบา เห็นภาพต่อหน้าต่อตา เพชรน้ำหนึ่งโผเข้ากอดคนที่รักนักหนา ...ใจคอสลดหดหู่ เศร้าและเหงาวูบขึ้นมา เพราะตนเป็นเพียงส่วนเกินเป็นคนที่เขาไม่รัก ทั้งรู้อยู่แก่ใจยุติยังทนมองดูคู่รักกอดซบกันล่ำลาอาลัยอาวรณ์

“ไม่ไปได้ไหม อยู่กับหนึ่งไม่ได้เหรอ หนึ่งรักพี่ไทธรรพ์เท่าชีวิต รักมากขนาดนี้พี่ไทธรรพ์ยังทิ้งหนึ่งไปได้” เธอบอกไปพร้อมร้องไห้ไป

“พี่รักหนึ่งมาก มากเท่าชีวิตเหมือนกัน แล้ววันหนึ่งหนึ่งจะรู้ ...ทุกสิ่งที่ทำไปพี่ทำเพื่อหนึ่งเพื่อเราในวันข้างหน้า”

“หนึ่งไม่ให้พี่ไทธรรพ์เดินไปจากหนึ่ง” ว่าอย่างนั้น ขณะที่ทรุดตัวลงรวบกอดขาทั้งสองของไทธรรพ์

“หนึ่งอย่าทำอย่างนี้ หนึ่งจะทำให้พี่เสียความตั้งใจ พี่จะทนไม่ไหวแล้ว ...พี่รักหนึ่ง” ไทธรรพ์ทรมานหัวใจเมื่อต้องตัดใจจากทั้งยังรักใคร่อยู่ท่วมท้นล้นหัวใจ ทรุดตัวลงมาคุกเข่าเหมือนกับเพชรน้ำหนึ่ง และประคองใบหน้าของเธอเข้ามาจูบ ริมฝีปากอันอบอุ่นอ่อนนุ่มได้สัมผัสกันอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจาก

ทำให้เพชรน้ำหนึ่งค่อยสงบลง...

“พี่รักหนึ่งมาก รักหนึ่งคนเดียว พี่จำเป็นต้องไป แล้วพี่จะกลับมาหาหนึ่งแน่นอนขอให้เชื่อพี่” บอกแล้วรีบลุกขึ้นเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

“พี่ไทธรรพ์...” เพชรน้ำหนึ่งตะโกนเรียกชื่อนั้น เสียงดังก้อง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทางอาบสองข้างแก้ม



..........ฝนหล่นโปรยละออง บรรยากาศดูเหงา... ยุติพาเพชรน้ำหนึ่งมานั่งในร้านกาแฟข้างสนามบิน ทั้งสองคนนั่งที่ข้างหน้าต่าง มองเห็นท้องฟ้าสีหม่น เครื่องบินแล่นออกจากสนามบินเหิรขึ้นสู่ฟ้ากว้าง ...ค่อยจากไปในท้องฟ้าหม่นสายลมฝนปลิวละออง

“พี่ไทธรรพ์ไปแล้ว” เพชรน้ำหนึ่งรำพันเสียงแผ่วเหมือนคนไม่มีแรง มองดูเครื่องบินบนฟ้า น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

ยุติไม่พูดอะไรออกมา เพราะในใจเขาเศร้าเช่นกัน ไม่ใช่อาลัยคนที่จาก แต่เขากำลังเหงาอยู่กับคนที่เขารักคนอื่นมาก มากจนคนที่อยู่ข้างกายไม่เคยอยู่ในสายตา เหมือนว่าเป็นคนไม่มีตัวตนอยู่เลย

“เหงาเนอะ” ยุติพูดเพียงถ้อยคำสั้นเท่านั้น

“ใช่... พี่ไทธรรพ์ไปแล้ว หนึ่งไม่มีพี่ไทธรรพ์อีกแล้ว หนึ่งไม่เชื่อพี่ไทธรรพ์จะกลับมา? ...ดูไม่มีความหวังอะไรให้รอ”

“ไม่มีไทธรรพ์หนึ่งคงเหงา แต่ความรู้สึกของพี่ล่ะ หนึ่งเคยนึกถึงบ้างหรือเปล่า”

“พี่ยุติชีวิตอยู่ดีมีสุขเสมอ พี่ยุติจะรู้สึกอะไรในเมื่อไม่เคยอกหักผิดหวัง ไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกคนอื่นที่เขาต้องเจ็บปวดผิดหวัง”

“พี่ไม่เข้าใจใคร? เหมือนที่หนึ่งไม่เข้าใจความรู้สึกพี่ เขาไปแล้วยังมัวอาลัยอาวรณ์อยู่ได้ ถ้าคนเขารักจริงคงไม่ทิ้งกันได้ลง”

“ฮือ ฮือ...” เพชรน้ำหนึ่งยิ่งส่งเสียงร้องไห้มากกว่าเดิม “พี่ยุติไม่ต้องพูดหรอก เรื่องนั้นหนึ่งรู้ไม่ต้องมาย้ำอีก”

“เขาไปแล้วตัดใจลืมเขาซะ เขาคงไม่กลับมาอย่าคิดจะรอเขาเลย”

ถึงตอนนี้เธอพยายามทำใจให้เข้มแข็งขึ้นมาบ้าง

“หนึ่งจะตัดใจลืมพี่ไทธรรพ์ให้ได้”

“แล้วหันมามองพี่บ้าง รู้ไหมหนึ่งเอาแต่รักเขา หลงเขาจนไม่เห็นพี่อยู่ในสายตา มันทำให้พี่รู้สึก ‘เหงา’อย่างบอกไม่ถูก” ยุติบอกย้ำคำว่าเหงาออกมา

เพชรน้ำหนึ่งหันมองตาเขา หยุดร้องไห้ไปชั่วขณะ ไม่คาดคิดว่าเขาจะรู้สึก...

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 913

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery