เล่ห์รัก..กับดักนายพราน (รีไรท์)
Tags: อิศนะ วรดา ไร่ส้ม เชียงราย
ตอน: ตอนที่ 6.
วรดากระพริบตาปริบๆรู้สึกปวดตุ๊บๆที่ขมับทั้งสองข้างจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง อาการปั่นป่วนในช่องท้อง อาการร้าวระบมปวดเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อตัวนี้เกิดขึ้นจากสาเหตุใด หญิงสาวพยายามจะนึกแต่สมองของหล่อนก็มึนงงสับสนไปหมด กว่าครู่ใหญ่ๆหญิงสาวจึงลืมตาขึ้นมาฝืนอาการเมื่อยขบค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง
“อุ้ย!”
หญิงสาวอุทานอย่างตกใจรีบตะครุบผ้าห่มที่หลุดไปกองอยู่บริเวณหน้าตักขึ้นมาปกปิดทรวงอกเปลือยเปล่าของตนเองก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆห้องอย่างหวาดหวั่น
รอบๆตัวมีเพียงความว่างเปล่าได้ยินเสียงรถราภายนอกดังแทรกมาให้ได้ยินบ้างครั้งคราว เสียงเครื่องปรับอากาศกำลังครางหึ่ง นาฬิกาเรือนสวยที่แขวนประดับอยู่ที่ผนังห้องเข็มสั้นชี้ตรงที่เลขสิบ
สิบโมงเช้าแล้ว สายป่านนี้ ไอ้บ้ากามนั่นมันคงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ภาพเหตุการณ์สับสนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเหมือนภาพสโลว์โมชั่นในหนังที่ฉายวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา น้ำร้อนๆระเรื่อขึ้นที่หัวตาของหญิงสาวก่อนที่มันจะค่อยๆรินรดลงมาอาบแก้ม
วรดาเพิ่งจะเข้าใจถึงหัวอกของผู้หญิงที่เคยถูกข่มขืนก็ตอนนี้เอง ผู้หญิงเหล่านั้นคงจะรู้สึกเจ็บปวดชอกช้ำ ทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่แตกต่างไปจากที่หล่อนกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ ผู้หญิงบางคนเสียใจและทนรับความจริงไม่ได้ขนาดคิดสั้นปลิดชีวิตตัวเองเพื่อหนีอายก็เคยมีมาแล้ว
แต่ไม่ใช่วรดาแน่...
ไม่มีวันที่หล่อนจะเอาชีวิตทั้งชีวิตมาทิ้งเพราะไอ้คนสารเลวคนนั้น
วรดาตัดสินใจลุกจากเตียงเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เมื่อจัดการอาบน้ำชำระล้างร่างกายเป็นอย่างดีแล้ววรดาก็รีบเก็บเสื้อผ้ารวบรวมข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดที่มีใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง
หัวใจแห้งโหย สลดหดหู่ หล่อนจะทำอย่างไรต่อไปดีนะ
กลับบ้าน...ใช่! หล่อนต้องรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด
เรื่องที่เกิดขึ้น...คิดเสียว่ามันเป็นอุบัติเหตุและมันจะเป็นความลับตลอดไป
วรดากระชับกระเป๋าเดินทางในมือสาวเท้าตรงไปที่ประตู ตั้งใจจะผลักประตูบานนั้นออกไปแต่ก็ยังช้ากว่าคนที่อยู่ด้านนอก หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ ก้าวขาไม่ออกเสียดื้อๆ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของอิศนะปรากฎอยู่ต่อหน้า
“ตื่นนานแล้วหรือ”
อิศนะถามก่อนจะเหลือบตาไปมองกระเป๋าเดินทางในมือของหญิงสาว คิ้วเข้มๆของชายหนุ่มย่นเข้าหากันอย่างตั้งคำถาม จากหน้าที่ดูเหมือนจะยิ้มๆอยู่เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเครียดขรึมขึ้นมาในทันที
“นั่นคุณจะไปไหน”
วรดาแหงนเงยขึ้นมองสบตาคมคู่นั้นของชายหนุ่มตรงๆ รู้สึกชิงชังจนไม่นึกอยากจะตอบคำถามนั้น
“ไม่ได้ยินหรือ ผมถามว่าคุณจะไปไหน”
“จะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน หลีกไป!”
วรดาเชิดหน้าออกคำสั่งแต่คนตรงหน้ากลับไม่มีทีท่าว่าจะแยแสกับคำสั่งนั้น อิศนะสาวเท้าก้าวผ่านเข้ามาภายในห้อง จัดการปิดประตูแล้วกดล็อคก่อนจะเอนอิงร่างใหญ่พิงประตูบานนั้นเอาไว้เสมือนจะบอกหญิงสาวเป็นนัยๆว่า ถ้าเขาไม่อนุญาตเสียอย่าง หล่อนก็ไม่มีทางที่จะออกไปไหนได้
“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
วรดามองคนร่างใหญ่ที่ยืนกอดอกพิงประตูอย่างเคียดแค้น เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนร่างสูงตรงหน้าไม่มีทางที่จะขยับเขยื้อนหลีกทางให้หล่อน วรดาก็ตัดสินใจฟาดกระเป๋าเดินทางใบนั้นไปที่ชายหนุ่มเต็มแรงโดยไม่สนว่ามันจะไปโดนตรงส่วนไหนของเขาทั้งสิ้น
อิศนะที่ตั้งท่ารอรับอยู่แล้วรีบยกมือขึ้นยึดกระเป๋าเดินทางที่หญิงสาวจงใจใช้มันเป็นอาวุธเพื่อทำร้ายเขาเอาไว้มั่น ออกแรงยื้อแย่งกับหล่อนนิดๆหน่อยๆกระเป๋าเดินทางใบนั้นก็ตกมาอยู่ในมือของเขาอย่างง่ายๆ
“เอากระเป๋าฉันคืนมานะ”
วรดาพยายามจะยื้อแย่งกระเป๋าของตนเองกลับคืนมาแต่ไม่สำเร็จ อิศนะยิ้มเยาะขณะโยนกระเป๋าใบนั้นปลิวหวือข้ามศีรษะของหล่อนไปกองแอ้งแม้งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง
“กล้าดียังไง มาทำกับของของฉันอย่างนั้นหา...”
“นั่นแค่ของนะ ตัวคุณ มากกว่านี้ผมก็ทำมาแล้ว”
“ไอ้คนเลว ไอ้บ้า ต้องการอะไรจากฉันอีก”
วรดาตวาดถาม ริมฝีปากบางสั่นระริก มือเล็กๆกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อแต่ถึงอย่างนั้นความเจ็บปวดทางกายที่ได้รับมันยังไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวของความเจ็บปวดทางใจ
“ก็บอกไปแล้ว อยากตกลงอะไรด้วยเท่านั้น”
“ฉันไม่มีอะไรจะตกลงกับคุณ”
น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวจากคนร่างเล็กทำเอาคิ้วเข้มๆของชายหนุ่มเลิกขึ้นน้อยๆ
“แล้วเรื่องเมื่อคืนล่ะ อย่าบอกนะ ว่าคุณให้ผมฟรีๆ”
แก้มของวรดาแดงระเรื่อเป็นสีเข้มจัด ริมฝีปากบางถูกเม้มเข้าหากันและถูกขบจนรู้สึกเจ็บ รสฝาดและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก วรดาฝืนกลืนน้ำลายผสมเลือดเหนียวๆลงคอ นัยน์ตาของหญิงสาวแดงก่ำบวมช้ำเพ่งมองมายังอิศนะอย่างแสนสะอิดสะเอียน
“เรื่องที่เกิดขึ้น...ฉันจะคิดซะว่าทำบุญให้หมาสักตัว”
วรดาจงใจเน้นคำว่า หมา ขณะมองหน้าชายหนุ่ม อิศนะตาลุกวาวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินหญิงสาวเปรียบเปรยเช่นนั้น
“ผมเป็นคน ไม่ใช่หมา” อิศนะย้ำเสียงต่ำก่อนจะพูดต่อ
“ไม่ต้องมาทำใจป้ำกับผมหรอก คุณจะเอาเท่าไหร่ บอกมาตรงๆเลยดีกว่า”
“คุณว่าอะไรนะ”
วรดาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาเบิกตามองผู้ชายตรงหน้าราวกับเห็นเขาแหลมๆงอกออกมาจากหัวของเขาเป็นสิบๆอัน
“ผมไม่ชอบเอาเปรียบใคร ไม่นิยมของฟรีด้วย ในเมื่อคุณให้ความสุขกับผม ผมก็ต้องตอบแทนคุณให้สมน้ำสมเนื้อ อยู่ที่คุณน่ะแหละ จะเอาเท่าไหร่ เท่านี้พอมั้ย”
วรดายืนมองธนบัตรสีเทาๆปึกหนึ่งที่อิศนะยื่นมาให้ตรงหน้าตาเบิกค้าง หญิงสาวไม่ได้ตกตะลึงกับจำนวนเงินมากมายนั้นหรอก ไม่สนแม้แต่จะคาดเดาด้วยซ้ำว่ามันมีมูลค่าเท่าไหร่ ที่หล่อนยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่นี่ก็เพราะนึกไม่ถึงว่าศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของหล่อนจะถูกชายหนุ่มตรงหน้าประเมินค่าเป็นเงินก็เท่านั้น
“ยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ รับไปสิ ผมให้คุณ ธนบัตรรัฐบาลไทย ของแท้แน่นอน ใช้หนี้ได้ตามกฎหมาย”
อิศนะบอกยิ้มๆแต่คนร่างเล็กตรงหน้ามิได้ยิ้มตอบ หล่อนจ้องหน้าเขาเหมือนจ้องมองอสูรกายตัวหนึ่ง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง สองมือเล็กๆของหล่อนกำแน่นก่อนจะคลายออกเพื่อที่จะฟาดไปเต็มๆที่ใบหน้าคร้ามคมนั่น
เพี๊ยะ...!!!
หน้าทั้งหน้าของอิศนะหันสะบัด แก้วหูดับอึ้งไปชั่วขณะ รู้สึกแสบและชาไปหมดทั้งซีกหน้า
“กล้าดียังไงมาตบหน้าผม”
อิศนะจ้องมองเจ้าของฝ่ามือน้อยๆแต่แรงเยอะเป็นบ้านั้นตาลุกวาว
“ฉันไม่ฆ่าคุณให้ตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
วรดาตอบโต้เสียงสั่น ปากหล่อนก็สั่น ตัวหล่อนเองก็สั่นเทิ้มไปทั้งร่างด้วยความโกรธ อิศนะเอียงคอมองหญิงสาวก่อนจะยิ้มนิดๆสายตายียวนกวนประสาท
“ผัวทั้งคน จะใจร้าย ฆ่ากันได้ลงคอเชียวหรือ”
วรดาแทบเต้นเมื่อเห็นประกายตาเยาะๆที่ชายหนุ่มจงใจมองมา มือเล็กๆของหล่อนเงื้อง้าขึ้นอีกครั้งแต่ยังไม่ทันจะได้ฟาดไปบนใบหน้าคมๆของอีกฝ่ายดังที่ตั้งใจก็ถูกอิศนะยึดเอาไว้เสียก่อน
“เอะอะก็จะตบท่าเดียว ยังไงดี คุณตบ ผมจูบเหมือนในละครเอามั้ย”
“ไปลงนรกซะ ไอ้บ้า”
วรดาร้องด่าชายหนุ่มเสียงหลง หน้าสวยๆแดงก่ำเพราะอารมณ์โกรธกริ้ว อิศนะจัดการรวบเก็บสองมือเล็กของหญิงสาวเอาไว้มั่นก่อนจะจับพลิกไปไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“ถ้ามีคุณไปด้วย จะไปนรกหรือขึ้นสวรรค์ผมยอมทั้งนั้น แต่จะให้ดี ผมอยากขึ้นสวรรค์กับคุณมากกว่า สวรรค์บนเตียงน่ะ คุณรู้ใช่มั้ย”
“ไปขึ้นกับแม่แกโน้น ไอ้ทุเรศ”
ว่าจะไม่โกรธแล้วเชียวแต่อิศนะก็ห้ามความโกรธเอาไว้ไม่อยู่จริงๆเพราะคราวนี้หญิงสาวบังอาจลามปามไปถึงบุพการีของเขาซึ่งเป็นเรื่องที่อิศนะไม่มีวันยอมรับได้
“ปากดีนักนะ”
อิศนะรั้งร่างเล็กเข้ามากอดเอาไว้แน่นแล้วจัดการปิดปากช่างว่าของหญิงสาวด้วยริมฝีปากของตนเอง วรดาพยายามดิ้นรนขัดขืน หล่อนเงื้อง้ากำปั้นน้อยๆของหล่อนหลับหูหลับตาทุบลงไปบนเนื้อตัวของอิศนะสุดฤทธิ์สุดเดชขณะถูกอีกฝ่ายหอบหิ้วเอาร่างเล็กๆของหล่อนตรงไปยังเตียงกว้าง
“ปล่อยฉันนะ...”
มือทั้งสองข้างของวรดาพยายามจะตะกุยตะกายจิกข่วนไปตามเนื้อตัวของคนร่างใหญ่ อิศนะรีบตะครุบมือบางแต่บังเอิญเขาคว้าพลาดจึงได้แผลสดๆจากปลายเล็บคมๆที่ซีกแก้มด้านหนึ่ง อาการแสบๆคันๆเกิดขึ้นพร้อมกับเลือดที่เริ่มไหลซิบจากบาดแผลถูกข่วนเป็นทางยาว
อิศนะยกมือขึ้นลูบแก้มของตนเองพอเห็นเลือดติดมือมาเท่านั้น ชายหนุ่มก็คำรามเสียงต่ำดวงตาคู่คมดุกร้าวขึ้นมาในทันที
“เก่งนักหรือห๊ะ รู้มั้ย คนที่ทำให้ผมเลือดตกยางออกจะต้องเจอกับอะไร”
“แก...จะทำอะไรฉัน”
วรดาเอ่ยถามเสียงสั่น ดวงตาคู่สวยเบิกค้างมองชายหนุ่มตรงหน้าราวกับไม่เคยพบเคยเห็นอะไรที่น่ากลัว น่ารังเกียจ น่าขยะแขยงเช่นนี้มาก่อนในชีวิต
“ผมไม่ฆ่าคุณก็แล้วกัน สวยๆแบบคุณทำอะไรได้ตั้งเยอะ อย่าร้องดังละกัน ถ้าผมจะทำอะไรกับคุณรุนแรงไปหน่อยเพราะนี่คือการสั่งสอน คุณจะได้รู้เอาไว้ว่า คราวหน้า...อย่าทำแบบนี้กับผมอีก”
++++++++++++++++++++++++
ร่างเล็กๆที่นั่งคุดคู้สะอึกสะอื้นร้องไห้อยู่บนเตียงกว้างนั่นดูๆไปก็น่าเวทนาอยู่ไม่น้อย อิศนะอัดบุหรี่เข้าปอดเป็นครั้งสุดท้าย ร่างสูงใหญ่ที่ตอนนี้ท่อนบนเปลือยเปล่าผละจากเก้าอี้นวมมุมห้อง เดินตรงไปคว้าเสื้อที่วางพาดอยู่บนหัวเตียงขึ้นสวม กลัดกระดุมเสื้อไปตาก็เหลือบมองหญิงสาวไปด้วย
“นี่ตั้งใจจะร้องไห้ให้น้ำตามันท่วมห้องกันเลยรึไงฮึ..”
อิศนะโพล่งออกมาอย่างเอือมระอา วรดากำลังทำให้เขารู้สึกผิด หล่อนกำลังทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตนเองนั้นช่างเกเรเหลือร้าย เหมือนพวกเด็กโข่งประจำโรงเรียนที่ชอบไปรังแกยื้อแย่งเอาขนมชิ้นอร่อยมาจากเด็กเล็กชั้นอนุบาลไม่มีทางสู้อย่างหล่อน
“ไปตายซะ ไอ้บ้า”
น้ำเสียงเครือสะอื้นนั้นไม่ได้ลดความรังเกียจเดียดฉันท์ลงแม้แต่น้อย
“ผมไม่ยอมตายง่ายๆหรอก จะอยู่เป็นผัวคุณอย่างนี้ให้นานๆเลยล่ะ”
เพราะคำพูดเหล่านั้นของชายหนุ่มแท้ๆที่ทำให้ร่างเล็กๆตรงหน้าสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ วรดาผุดลุกจากเตียงมายืนชี้หน้าอิศนะมือไม้สั่น
“คอยดูนะ ฉันจะเอาเรื่องคุณให้ถึงที่สุด ฉันจะแจ้งความ จะเอาตำรวจมาลากคอคุณเข้าคุก”
วรดากรีดร้องอย่างเจ็บแค้น อิศนะยิ้มนิดๆไหวไหล่อย่างไม่แคร์
“จะแจ้งความงั้นหรือ ข้อหาอะไรมิทราบ”
“ก็คุณ...คุณ...ข่มขืนฉัน”
อิศนะแสยะยิ้มมองหน้าสวยๆของหญิงสาวแน่วนิ่ง
“คุณมีหลักฐาน มีพยานหรือเปล่าล่ะ”
ไม่พูดเปล่าอิศนะยังแกล้งเดินเฉียดเข้ามาใกล้หญิงสาว วรดาถอยหลังพรืดทันที ความหวาดหวั่นทั้งหลายทั้งปวงฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่งาม
“ผมจำไม่ได้แล้วแหะ ว่าผมไปข่มขืนคุณตอนไหน เมื่อคืนเราเดินเข้าโรงแรมมาด้วยกันดีๆไม่ใช่หรือ ผมไม่ได้ฉุดกระชากลากถูคุณเข้ามาเสียหน่อย คุณเต็มใจเข้าโรงแรมกับผมเองแท้ๆ ชื่อของคนที่จองห้องพักที่คุณใช้นอนอยู่ทุกคืนนั่นมันก็เป็นชื่อของผม พนักงานโรงแรมนี้ แขกเหรื่อในคอฟฟี่ช้อปเมื่อคืน คนพวกนั้นเป็นพยานให้ผมได้ ถ้าผมจะบอกใครๆว่าเป็นคุณต่างหากที่พยายามจะแบลคเมล์ผม คุณจะว่ายังไง”
วรดายืนตะลึงอ้าปากค้างไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเตรียมทางหนีทีไล่เอาไว้แบบนี้ มันเป็นแนวทางที่ฟังขึ้นเสียด้วย หล่อนเดินเข้ามาในโรงแรมนี้พร้อมๆกับเขา มีชื่อของเขาเป็นผู้จับจองห้องพักนับแต่คืนแรก ในสายตาของคนภายนอกหล่อนจะต้องถูกมองว่าเป็นฝ่ายสมยอมกับเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
“เพื่อที่จะเอาผมเข้าคุกให้ได้ คุณจะยอมแลกกับชื่อเสียงทั้งหมดของคุณอย่างนั้นหรือ หลังจากต้องขึ้นโรงขึ้นศาลเป็นคดีความกับผมจนเป็นข่าวครึกโครมกันแล้ว หลังจากนั้นล่ะ ชีวิตของคุณจะเป็นยังไงต่อไป คุณเคยคิดถึงข้อนี้บ้างหรือเปล่า ถ้าผมแพ้คดีแล้วติดคุก คุณเองก็คงไม่แตกต่างกันสักเท่าไหร่หรอก คุณจะออกไปสู้หน้าใครต่อใครในสังคมข้างนอกนั่นได้บ้างล่ะ อย่าให้มันอื้อฉาวจะดีกว่านะ เรื่องแค่นี้เอง เรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่า เอางี้ ผมให้คุณห้าหมื่น แล้วเรื่องนี้จบ.. คุณโอเครึเปล่า”
"ฉันไม่ใช่อีตัว”
วรดาตวาดแวด มองอิศนะราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ผมก็ไม่ได้ว่าคุณเป็นสักหน่อย คุณก็อย่าคิดมากสิ”
อิศนะตอบโต้ทันควัน มองหน้าเซียวๆของอีกฝ่ายแล้วก็ชักรู้สึกสงสารขึ้นมาตงิดๆ แต่เวลานี้เขาต้องเอาตัวเองให้รอดพ้นจากคุกตารางให้ได้เสียก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
“ห้าหมื่นมันก็ไม่น้อยนะคุณ ที่จริง ผมไม่เคยจ่ายใครมากเท่านี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ” อิศนะพยายามจะหว่านล้อมแต่กลับได้รับคำตอบแสนเกรี้ยวกราดกลับมาจากหญิงสาว
“ฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณ”
“ไม่ต้องการเงิน แล้วคุณต้องการอะไร”
อิศนะหลิ่วตามองหญิงสาวอย่างจับผิด เริ่มสงสัยเสียแล้ว นี่อาจเป็นแผน จับเสือ ของวรดาก็เป็นได้หล่อนจะมาไม้ไหนกับเขากันหนอ หล่อนว่าหล่อนไม่อยากได้เงิน ก็แล้วหล่อนอยากได้อะไร
ตำแหน่งงั้นหรือ...
“หรือคุณ...ต้องการให้ผมรับผิดชอบ”
“ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
คำปฏิเสธของวรดาดูเหมือนจะทำให้อิศนะกังขาในตัวหญิงสาวมากขึ้นไปอีก เกือบจะคิดว่าตนเองหูฟาดไปแล้วด้วยซ้ำ แม้แต่ตำแหน่งภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของ นายอิศนะ เทพปกรณ์ เจ้าหล่อนก็ไม่สนอย่างนั้นหรือ ไม่อยากจะเชื่อ..
“ผมหมายถึง ผมจะแต่งงานกับคุณ จดทะเบียนสมรสกับคุณอย่างถูกต้อง ไม่เอาหรือ”
“คนที่ฉันจะแต่งงานด้วย..คือพี่นุเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“แต่นายภานุเขาแต่งงานไปกับคนอื่นแล้ว คุณเองก็รู้นี่”
“แต่งแล้วก็หย่าได้ ฉันนี่แหละ จะทำให้พี่นุหย่าขาดจากผู้หญิงคนนั้น”
ไม่รู้อะไรทำให้วรดาพูดออกไปเช่นนั้น พูดอย่างไม่คิดแต่เมื่อพูดออกไปแล้วหญิงสาวก็กลับได้คิด ที่หล่อนดั้นด้นมาถึงเชียงรายนี่เพื่ออะไรกัน หล่อนมาเพราะต้องการจะกลับไปคืนดีกับภานุ เมื่อเห็นว่าเขาแต่งงานไปแล้วกับคนอื่นวรดาก็เลือกที่จะตัดใจ แต่เวรกรรมอะไรไม่รู้ทำให้หล่อนต้องมาพบกับคนใจร้ายอย่างอิศนะ ในเมื่อเป็นคนดีมันยากนัก หล่อนก็จะไม่เป็นมันอีกแล้ว วรดาตัดสินใจได้เดี๋ยวนี้เองว่าหล่อนจะกลับไปหาภานุยื้อแย่งเขามาจากผู้หญิงคนนั้น
“แย่งสามีชาวบ้าน นั่นน่ะหรือสิ่งที่คุณคิดจะทำ”
“มันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
อิศนะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆสมองครุ่นคิดทำงานหนักพยายามจะเลือกสรรวิธีการที่จะรับมือกับสาวสวยตรงหน้าอย่างคร่ำเคร่ง หล่อนคิดว่าเขาจะยอมให้หล่อนได้มีโอกาสก้าวเข้าไปเป็นส่วนเกินในชีวิตคู่ที่เพิ่งจะเริ่มต้นของอิงอรอย่างนั้นหรือ
ไม่มีวันเสียละ...
“เงินก็ไม่เอา ทะเบียนสมรสก็ไม่เอา มีอะไรอีกมั้ยที่คุณอยากได้จากผม”
อิศนะถามหญิงสาวให้มั่นใจอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีทีท่าสงบลงมากแล้ว
“ปิดปากคุณให้สนิท อย่าให้ใครรู้เรื่องฉันกับคุณ แค่นั้นแหละที่ฉันต้องการ”
ในที่สุดวรดาก็ตัดสินใจที่จะยุติเรื่องทั้งหมดเอาไว้แค่นั้น ถ้าสู้ต่อไปแล้วจะพบแต่คำว่าแพ้ หล่อนก็เลือกที่จะถอย เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นหล่อนก็มองเห็นชายหนุ่มตรงหน้าเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น
“แล้วหลังจากนี้ต่างคนต่างไป อย่าได้พบได้เจอกันอีก”
อิศนะเสียวแปลบในหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อสบตางามที่มีแต่แววว่างเปล่าของหญิงสาว เขาไม่เคยถูกใครมองด้วยสายตาประหนึ่งว่าเขาต่ำต้อยด้อยค่าไม่คู่ควรแก่การเอาใจใส่เช่นนี้มาก่อน อารมณ์ของชายหนุ่มเดือดดาลร้อนระอุเสียจนแทบจะทะลุปรอท ถ้าไม่กลัวว่าแผนการที่วางเอาไว้ในสมองจะล่มลงสักนิดมีหวังเขาได้เดินไปกระชากร่างบางนั่นมาลงทัณฑ์เสียให้สาสมโทษฐานที่หล่อนไม่แยแสเขาสักนิด
"คุณแน่ใจนะ ว่าคุณไม่อยากให้ผมรับผิดชอบคุณ”
"ฉันไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต จะบอกให้รู้เอาไว้”
วรดาเอ่ยอย่างเย้ยหยันก่อนจะเดินไปคว้าเอากระเป๋าเดินทางของหล่อนที่กองแอ้งแม้งอยู่มุมห้อง พอได้กระเป๋าของตนเองแล้วก็รีบเดินเลี่ยงร่างสูงตรงดิ่งไปที่ประตูทันที
อิศนะเพิ่งได้สติเขากระโจนพรวดสองสามก้าวก็ถึงตัวหญิงสาว มือหนาใหญ่คว้าหมับที่ต้นแขนกลมกลึงออกแรงกระชากแค่เบาๆ ร่างเล็กๆของวรดาก็แทบจะปลิวมาปะทะอกเขา
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ ปล่อยนะ”
วรดาสะบัดแขนสะบัดตัวอย่างรังเกียจ
“ถ้าไม่อยากให้ยุ่งก็บอกผมมาก่อนว่าคุณจะไปไหน จะทำอะไรต่อจากนี้”
“ฉันจะกลับไปหาพี่นุ”
คำตอบของหญิงสาวทำให้อิศนะนิ่งอึ้งอยู่ครู่ สุดท้ายชายหนุ่มก็พยักหน้ายอมรับ
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง ฉันไปของฉันเองได้”
“น่าคุณ...ให้ผมได้ทำอะไรเพื่อคุณสักนิดเถอะ ถึงยังไงผมก็เป็นฝ่ายทำผิดต่อคุณ กะอีแค่พาคุณไปส่งที่ไร่เทพปกรณ์ มันไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับผมหรอก ให้ผมไปส่งคุณเถอะ รับรอง! ผมจะส่งให้ถึงหัวบันไดบ้านเลยทีเดียว”
วรดามองหน้าอีกฝ่ายอย่างเคียดแค้นชิงชัง ถึงจะเกลียดแสนเกลียดผู้ชายตรงหน้าแต่หญิงสาวก็เลือกที่จะยอมรับข้อเสนอของเขา เอาเถอะ ก็แค่ทนเห็นหน้าไอ้คนชั่วคนนี้อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น วรดาจะพยายามอดทนอดกลั้นจนถึงที่สุดก็แล้วกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณที่แวะเวียนเข้ามาอ่านค่า..
โอชิน
โอชิน
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.ย. 2560, 17:40:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.ย. 2560, 17:40:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1229
<< ตอนที่ 5. | ตอนที่ 7. >> |