A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 10 : สงครามยังไม่จบ..อย่าเพิ่งนับศพทหาร - - -(40%)
บทที่ 10 : สงครามยังไม่จบ..อย่าเพิ่งนับศพทหาร - - -(40%)
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยยยย....ทำไมคุณปัถย์มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ อะไรผิดพลาด...คุณเต้ คุณเต้แน่แน่ ฉันแค่หันหลังไปมองชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นก็ต้องหันกลับมาเผชิญหน้ากับท่านทั้งสองดีกว่า(ชะตาฉันกำลังจะขาด)…สายตาเขาน่ากลัวเกินกว่าที่ฉันจะกล้าเผชิญหน้า แต่สีหน้าของคุณท่านทั้งสองตกตะลึงยิ่งกว่าเรื่องเล่าของฉันเมื่อกี้อีก ฉันได้แต่ภาวนาว่าขอแค่ท่านอย่าเป็นลมเลย อยู่เป็นเพื่อนแป๋มก่อนนนน
“ตาปัถย์....แกพูดอะไรของแก” คุณหญิงพจนีย์แผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราด...ฮืออออออออออ
ฉันมารู้ตัวอีกทีคุณปัถย์ก็เดินมานั่งโซฟาตัวเดี่ยวที่อยู่ตรงข้ามฉัน ตอนนี้สายตาเค้าที่จ้องมาที่ฉันมันน่าขนลุกขนพองเสียจริง....แป๋มแค่ไม่อยากเป็นหมากตัวนึงของคุณปัถย์ คุณปัถย์เข้าใจแป๋มบ้างไหม
“ผมพูดเรื่องจริง”
คุณปราชญ์และคุณหญิงหันหน้ามาหาฉันพร้อมกันทันที สายตาของเค้าทั้งคู่ช่างเต็มไปด้วยคำถามมากมาย....ง่า...หนูไม่ได้ทำนะ
“คุณปัถย์ค่ะ...คุณปัถย์ทำแบบนี้ทำไม ทำไมต้องพูดให้แป๋มเสียหายด้วย แป๋มมาวันนี้เพื่อพูดความจริง...แป๋มจะไม่ยอมคุณปัถย์แล้วนะค่ะ”
โอ้ววว นั่นเสียงฉันเหรอ ความโกรธหน้ามืดตามัวทำให้ฉันพล่ามทุกอย่างโดยไม่สนใครทั้งสิ้นแม้แต่สายตาของคุณปัถย์ที่แทบจะกินหัวฉัน
“ปัถย์...ทำไมลูกถึงเป็นคนแบบนี้ น้องเค้าเป็นผู้หญิง ทำไมต้องไปพูดว่าร้ายเค้าแบบนั้น...พ่อไม่เคยสอนให้แกทำแบบนี้นะ” โอ้วววว....สงครามครอบครัว ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ววววววววววววววววว
“ผมมีหลักฐาน” ฉันหันขวับไปทางคุณปัถย์ทันที....แกไปเอาหลักฐานเท็จมาจากไหน
“ผมขออธิบายให้พ่อกับแม่ฟังก่อนนะครับ ตอนแรกผมกะว่าจะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไป แต่หลายวันที่ผ่านมาผมก็ไม่สบายใจที่ทำลายความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่ง พ่อเคยบอกผมเสมอว่า ถ้าทำผิดก็ต้องยอมรับผิด และที่ผมจะคุยกับพ่อแม่วันนี้ก็คือเรื่องนี้แหละครับ...ผมไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงคนนึงที่อาจจะกำลังตั้งท้องหลานคนแรกของตระกูลไปได้"
คุณปัถย์พูดอะไรออกมา.....ลูกในท้อง ลูกอะไรรรรรร....ฉันไม่ได้เสียตัววววว ฉันยังบริสุทธิ์ ทำไมแกช่างเป็นคนโกหกพกลมแบบเน้!!!!!!!!!!!!
“คุณปัถย์ พูดแบบนี้ออกมาได้ไง..ทำไมต้องโกหก แป๋มไม่ได้เป็นแบบที่คุณปัถย์ว่านะ”
“แป๋ม...อย่าพยายามหลอกพ่อกับแม่พี่เลย พี่อาจจะพูดทำร้ายจิตใจแป๋มไปบ้าง แต่เรื่องมันเกิดมาถึงขนาดนี้แล้ว พี่จะไม่ทำให้แป๋มต้องเสียหน้า”
ไปกันใหญ่แล้วพ่อคู้ณณณณณ ดูเหมือนเราสองคนกำลังจะพูดกันคนละเรื่องล่ะนะ
คุณปัถย์เรียกหาสร้อย(คุณพี่แม่บ้านที่เอานมมาให้ฉันวันนั้น) แล้วขอตัวสักครู่ก่อนจะหายไปชั้นบนของบ้าน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า คุณหญิงท่านเรียกหายาดมเป็นการด่วน...ฉันที่อยากจะวิ่งหนีออกนอกโลกไปตอนนี้ ได้แต่นั่งงงกับข้อมูลพิลึกพิลั่นที่คุณปัถย์สรรหามาพูด
“ผมขอรับผิดชอบความผิดทั้งหมดครับ”
ฉันเห็นคุณปัถย์เดินมาพร้อมกับผ้าปูที่นอนสีครีม แล้วจึงส่งต่อให้คุณหญิงกับคุณปราชญ์ ฉันได้แต่ชะเง้อคออยากรู้อยากเห็นกับหลักฐานชิ้นนั้น คุณปัถย์ปรายสายตามาหาฉันอย่างมาดร้าย แล้วจึงคลี่ผ้าผืนนั้นที่เพิ่งรับมาจากท่านทั้งสองให้ฉันดู
ผ้าปูที่นอนเปรอะอะไรอ่ะ ฉันพยายามเพ่งมองที่รอยเปื้อนนั้น แล้วความคิดส่วนฉลาดก็พรั่งพรูทันที.......กรี๊ดดดดดดดดดดดด อีตาปีศาจร้อยเล่ห์แกไปเอาผ้าอะไรของแกมา...นั่นมันไม่ใช่เลือดฉันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“หลังจากที่พ้นเรื่องคืนนั้น ผมก็กลับไปที่ห้องที่น้องแป๋มนอนอีกครั้งก็พบหลักฐานชิ้นนี้ ผมจึงสั่งให้สร้อยเก็บไว้”
แก.....แกกกกกมันร้อยเล่มเกวียน ไม่สิ ล้านเล่มแล้ว แกมันสร้างหลักฐานปลอมมมมมมมมมมมมมม
“ไม่จริงค่ะคุณท่าน....นั่นไม่ใช่ของแป๋ม”
“สร้อย....มานี่สิ” ฉันได้ยินเสียงคุณปัถย์ร้องเรียกพี่แม่บ้านคนดังกล่าว
“เล่าสิว่าเธอเห็นอะไร” ต๊ายยยยย...คุณพี่แม่บ้าน คุณพี่มีส่วนเกี่ยวข้องได้อย่างไร
“เอ่อ....เอ่อ คือว่า สะ สร้อย เห็นคุณปัถย์ออกมาจากห้องของ คะ คุณแป๋ม เมื่อตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ละ..หลังจากคืนวันงานเลี้ยงค่ะ”
พับผ่าสิ!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมคุณพี่เอ่ยเช่นนี้....หนูก็ตายสิค่ะพี่
“เป็นความจริงเหรอหนูแป๋ม” คุณหญิงหันมาถามฉันทันที
“..........................................” หลักฐาน(เท็จ)ชัด พยานรู้เห็นครบ สั่งประหารเลยเถิด
“อย่าโทษแป๋มเลยครับ....เป็นความผิดของผมคนเดียว” แง่ง....แง่ง เชิญพ่อคุณตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จไปเลย ตอนนี้ฉันย่อยยับไม่มีชิ้นดีแล้วนี่ เชิญ!!!!!!!
“ทำไมแกถึงเป็นคนแบบนี้ฮ่ะ...ฉันสั่งสอนแกมาไม่เคยให้แกทำตัวแบบนี้” คุณปราชญ์ขึ้นเสียงใส่ลูกชายทันที เอาเลยค่ะท่าน....ฆ่าเลยได้ยิ่งดี
“คุณพี่ใจเย็นก่อนเถอะค่ะ...เรามาแก้ปัญหาที่จะเกิดดีกว่ามานั่งโทษกันเอง”
“ใช่....งั้นก็ต้องแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ฉันไม่อยากให้หนูแป๋มท้องโย้ในงานแต่งงาน”
ประกาศิตจากคุณปราชญ์ถือเป็นอันสิ้นสุด ฉันต้องท้องได้ยังไง....เราไม่ได้ผิดผีกันนะ...มันสร้างหลักฐานปลอมมมมมมมมม ฉันเห็นรอยยิ้มอันร้ายกาจอยู่บนใบหน้าของปีศาจฝั่งตรงข้าม...แกมันเกิดมาเพื่อทำลายฉันจริงจริง ฉันอยากจะลงไปนอนแดดิ้นกับพื้นบ้าน พร้อมทั้งกรีดร้องในโชคชะตาของตัวเอง
“คุณท่านค่ะ....คุณดิสรณ์และคุณตี้ มาขอพบท่านค่ะ” เยี่ยมมากกกกกกกก.....ยกโขยงกันมาวันนี้ให้หมด เอาฉันให้ตายเลย
“พาไปรอที่ห้องรับรองส่วนทำงาน เดี๋ยวฉันตามเข้าไป”
ฉันเห็นสีหน้าแสดงความไม่พอใจของคุณปราชญ์ที่ส่งมายังลูกชายปีศาจของเค้า ก่อนที่จะเดินไปออกจากพื้นที่นี่ไป และคุณหญิงก็หันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเห็นอกเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันเต็มที่
“อย่าคิดมากนะลูก...ดีนะที่ตาปัถย์มาสารภาพผิด ไม่งั้นป้าคงเสียใจไปทั้งชีวิตที่จะปล่อยให้หลานไปตกระกำลำบาก....เรากำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะลูก”
ฉันสิ้นไร้เรี่ยวที่จะเอ่ยคำพูดใดใด ในใจมีแต่ความแค้นที่จุกอก อยากจะจับปีศาจปัถย์มาทุ่มลงพื้นแล้วชกต่อยอย่างบ้าคลั่ง(ฉันดูโหดมากเวลานี้)
“พี่เตือนแป๋มแล้วว่า อย่าตุกติก เพราะแป๋มเองนั่นแหละที่จะไม่ปลอดภัย”
อำมหิตผิดมนุษย์.....แกนี่มันทำทุกอย่างเพื่อที่จะเอาชนะฉันเสียจริง...ฮืออออออออออ
“และเรามีเรื่องต้องคุยกันวันนี้....ยาว!!!!!!!! ไปกับพี่เดี๋ยวนี้”
สิ้นคำพูดของคุณปัถย์ เขาก็เดินตรงเข้ามาฉุดข้อมือฉันเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของเขาทันที โอ้.....สิ่งศักดิ์สิทธิ์ โปรดคุ้มครองลูกด้วยเถิด เป็นไงล่ะ ชีวิตคือความเสี่ยง...ฉันว่าตอนนี้มันต้องเรียกว่า ชีวิตคือความสิ้น....สิ้นชีวิตแล้ว....ต้องมนต์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- - - - - - - - - - - - - - - -
มาแบบ สี่สิบเปอร์เซนต์ก่อนน้า เดี๋ยวจะรีบปั่นที่เหลือให้
ขอไปปั่นงานประจำก่อน รักคนอ่านเสมอ
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยยยย....ทำไมคุณปัถย์มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ อะไรผิดพลาด...คุณเต้ คุณเต้แน่แน่ ฉันแค่หันหลังไปมองชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นก็ต้องหันกลับมาเผชิญหน้ากับท่านทั้งสองดีกว่า(ชะตาฉันกำลังจะขาด)…สายตาเขาน่ากลัวเกินกว่าที่ฉันจะกล้าเผชิญหน้า แต่สีหน้าของคุณท่านทั้งสองตกตะลึงยิ่งกว่าเรื่องเล่าของฉันเมื่อกี้อีก ฉันได้แต่ภาวนาว่าขอแค่ท่านอย่าเป็นลมเลย อยู่เป็นเพื่อนแป๋มก่อนนนน
“ตาปัถย์....แกพูดอะไรของแก” คุณหญิงพจนีย์แผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราด...ฮืออออออออออ
ฉันมารู้ตัวอีกทีคุณปัถย์ก็เดินมานั่งโซฟาตัวเดี่ยวที่อยู่ตรงข้ามฉัน ตอนนี้สายตาเค้าที่จ้องมาที่ฉันมันน่าขนลุกขนพองเสียจริง....แป๋มแค่ไม่อยากเป็นหมากตัวนึงของคุณปัถย์ คุณปัถย์เข้าใจแป๋มบ้างไหม
“ผมพูดเรื่องจริง”
คุณปราชญ์และคุณหญิงหันหน้ามาหาฉันพร้อมกันทันที สายตาของเค้าทั้งคู่ช่างเต็มไปด้วยคำถามมากมาย....ง่า...หนูไม่ได้ทำนะ
“คุณปัถย์ค่ะ...คุณปัถย์ทำแบบนี้ทำไม ทำไมต้องพูดให้แป๋มเสียหายด้วย แป๋มมาวันนี้เพื่อพูดความจริง...แป๋มจะไม่ยอมคุณปัถย์แล้วนะค่ะ”
โอ้ววว นั่นเสียงฉันเหรอ ความโกรธหน้ามืดตามัวทำให้ฉันพล่ามทุกอย่างโดยไม่สนใครทั้งสิ้นแม้แต่สายตาของคุณปัถย์ที่แทบจะกินหัวฉัน
“ปัถย์...ทำไมลูกถึงเป็นคนแบบนี้ น้องเค้าเป็นผู้หญิง ทำไมต้องไปพูดว่าร้ายเค้าแบบนั้น...พ่อไม่เคยสอนให้แกทำแบบนี้นะ” โอ้วววว....สงครามครอบครัว ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ววววววววววววววววว
“ผมมีหลักฐาน” ฉันหันขวับไปทางคุณปัถย์ทันที....แกไปเอาหลักฐานเท็จมาจากไหน
“ผมขออธิบายให้พ่อกับแม่ฟังก่อนนะครับ ตอนแรกผมกะว่าจะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไป แต่หลายวันที่ผ่านมาผมก็ไม่สบายใจที่ทำลายความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่ง พ่อเคยบอกผมเสมอว่า ถ้าทำผิดก็ต้องยอมรับผิด และที่ผมจะคุยกับพ่อแม่วันนี้ก็คือเรื่องนี้แหละครับ...ผมไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงคนนึงที่อาจจะกำลังตั้งท้องหลานคนแรกของตระกูลไปได้"
คุณปัถย์พูดอะไรออกมา.....ลูกในท้อง ลูกอะไรรรรรร....ฉันไม่ได้เสียตัววววว ฉันยังบริสุทธิ์ ทำไมแกช่างเป็นคนโกหกพกลมแบบเน้!!!!!!!!!!!!
“คุณปัถย์ พูดแบบนี้ออกมาได้ไง..ทำไมต้องโกหก แป๋มไม่ได้เป็นแบบที่คุณปัถย์ว่านะ”
“แป๋ม...อย่าพยายามหลอกพ่อกับแม่พี่เลย พี่อาจจะพูดทำร้ายจิตใจแป๋มไปบ้าง แต่เรื่องมันเกิดมาถึงขนาดนี้แล้ว พี่จะไม่ทำให้แป๋มต้องเสียหน้า”
ไปกันใหญ่แล้วพ่อคู้ณณณณณ ดูเหมือนเราสองคนกำลังจะพูดกันคนละเรื่องล่ะนะ
คุณปัถย์เรียกหาสร้อย(คุณพี่แม่บ้านที่เอานมมาให้ฉันวันนั้น) แล้วขอตัวสักครู่ก่อนจะหายไปชั้นบนของบ้าน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า คุณหญิงท่านเรียกหายาดมเป็นการด่วน...ฉันที่อยากจะวิ่งหนีออกนอกโลกไปตอนนี้ ได้แต่นั่งงงกับข้อมูลพิลึกพิลั่นที่คุณปัถย์สรรหามาพูด
“ผมขอรับผิดชอบความผิดทั้งหมดครับ”
ฉันเห็นคุณปัถย์เดินมาพร้อมกับผ้าปูที่นอนสีครีม แล้วจึงส่งต่อให้คุณหญิงกับคุณปราชญ์ ฉันได้แต่ชะเง้อคออยากรู้อยากเห็นกับหลักฐานชิ้นนั้น คุณปัถย์ปรายสายตามาหาฉันอย่างมาดร้าย แล้วจึงคลี่ผ้าผืนนั้นที่เพิ่งรับมาจากท่านทั้งสองให้ฉันดู
ผ้าปูที่นอนเปรอะอะไรอ่ะ ฉันพยายามเพ่งมองที่รอยเปื้อนนั้น แล้วความคิดส่วนฉลาดก็พรั่งพรูทันที.......กรี๊ดดดดดดดดดดดด อีตาปีศาจร้อยเล่ห์แกไปเอาผ้าอะไรของแกมา...นั่นมันไม่ใช่เลือดฉันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“หลังจากที่พ้นเรื่องคืนนั้น ผมก็กลับไปที่ห้องที่น้องแป๋มนอนอีกครั้งก็พบหลักฐานชิ้นนี้ ผมจึงสั่งให้สร้อยเก็บไว้”
แก.....แกกกกกมันร้อยเล่มเกวียน ไม่สิ ล้านเล่มแล้ว แกมันสร้างหลักฐานปลอมมมมมมมมมมมมมม
“ไม่จริงค่ะคุณท่าน....นั่นไม่ใช่ของแป๋ม”
“สร้อย....มานี่สิ” ฉันได้ยินเสียงคุณปัถย์ร้องเรียกพี่แม่บ้านคนดังกล่าว
“เล่าสิว่าเธอเห็นอะไร” ต๊ายยยยย...คุณพี่แม่บ้าน คุณพี่มีส่วนเกี่ยวข้องได้อย่างไร
“เอ่อ....เอ่อ คือว่า สะ สร้อย เห็นคุณปัถย์ออกมาจากห้องของ คะ คุณแป๋ม เมื่อตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ละ..หลังจากคืนวันงานเลี้ยงค่ะ”
พับผ่าสิ!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมคุณพี่เอ่ยเช่นนี้....หนูก็ตายสิค่ะพี่
“เป็นความจริงเหรอหนูแป๋ม” คุณหญิงหันมาถามฉันทันที
“..........................................” หลักฐาน(เท็จ)ชัด พยานรู้เห็นครบ สั่งประหารเลยเถิด
“อย่าโทษแป๋มเลยครับ....เป็นความผิดของผมคนเดียว” แง่ง....แง่ง เชิญพ่อคุณตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จไปเลย ตอนนี้ฉันย่อยยับไม่มีชิ้นดีแล้วนี่ เชิญ!!!!!!!
“ทำไมแกถึงเป็นคนแบบนี้ฮ่ะ...ฉันสั่งสอนแกมาไม่เคยให้แกทำตัวแบบนี้” คุณปราชญ์ขึ้นเสียงใส่ลูกชายทันที เอาเลยค่ะท่าน....ฆ่าเลยได้ยิ่งดี
“คุณพี่ใจเย็นก่อนเถอะค่ะ...เรามาแก้ปัญหาที่จะเกิดดีกว่ามานั่งโทษกันเอง”
“ใช่....งั้นก็ต้องแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ฉันไม่อยากให้หนูแป๋มท้องโย้ในงานแต่งงาน”
ประกาศิตจากคุณปราชญ์ถือเป็นอันสิ้นสุด ฉันต้องท้องได้ยังไง....เราไม่ได้ผิดผีกันนะ...มันสร้างหลักฐานปลอมมมมมมมมม ฉันเห็นรอยยิ้มอันร้ายกาจอยู่บนใบหน้าของปีศาจฝั่งตรงข้าม...แกมันเกิดมาเพื่อทำลายฉันจริงจริง ฉันอยากจะลงไปนอนแดดิ้นกับพื้นบ้าน พร้อมทั้งกรีดร้องในโชคชะตาของตัวเอง
“คุณท่านค่ะ....คุณดิสรณ์และคุณตี้ มาขอพบท่านค่ะ” เยี่ยมมากกกกกกกก.....ยกโขยงกันมาวันนี้ให้หมด เอาฉันให้ตายเลย
“พาไปรอที่ห้องรับรองส่วนทำงาน เดี๋ยวฉันตามเข้าไป”
ฉันเห็นสีหน้าแสดงความไม่พอใจของคุณปราชญ์ที่ส่งมายังลูกชายปีศาจของเค้า ก่อนที่จะเดินไปออกจากพื้นที่นี่ไป และคุณหญิงก็หันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเห็นอกเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันเต็มที่
“อย่าคิดมากนะลูก...ดีนะที่ตาปัถย์มาสารภาพผิด ไม่งั้นป้าคงเสียใจไปทั้งชีวิตที่จะปล่อยให้หลานไปตกระกำลำบาก....เรากำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะลูก”
ฉันสิ้นไร้เรี่ยวที่จะเอ่ยคำพูดใดใด ในใจมีแต่ความแค้นที่จุกอก อยากจะจับปีศาจปัถย์มาทุ่มลงพื้นแล้วชกต่อยอย่างบ้าคลั่ง(ฉันดูโหดมากเวลานี้)
“พี่เตือนแป๋มแล้วว่า อย่าตุกติก เพราะแป๋มเองนั่นแหละที่จะไม่ปลอดภัย”
อำมหิตผิดมนุษย์.....แกนี่มันทำทุกอย่างเพื่อที่จะเอาชนะฉันเสียจริง...ฮืออออออออออ
“และเรามีเรื่องต้องคุยกันวันนี้....ยาว!!!!!!!! ไปกับพี่เดี๋ยวนี้”
สิ้นคำพูดของคุณปัถย์ เขาก็เดินตรงเข้ามาฉุดข้อมือฉันเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของเขาทันที โอ้.....สิ่งศักดิ์สิทธิ์ โปรดคุ้มครองลูกด้วยเถิด เป็นไงล่ะ ชีวิตคือความเสี่ยง...ฉันว่าตอนนี้มันต้องเรียกว่า ชีวิตคือความสิ้น....สิ้นชีวิตแล้ว....ต้องมนต์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- - - - - - - - - - - - - - - -
มาแบบ สี่สิบเปอร์เซนต์ก่อนน้า เดี๋ยวจะรีบปั่นที่เหลือให้
ขอไปปั่นงานประจำก่อน รักคนอ่านเสมอ
คุณิณพัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ส.ค. 2554, 12:45:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ส.ค. 2554, 14:37:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 2321
| << บทที่ 9 : ใครมีลูกสาวมาแลกลูกเขย - - - 60% ครบ | บทที่ 10 : สงครามยังไม่จบ..อย่าเพิ่งนับศพทหาร - - -(60%)ครบ >> |
GUN 15 ส.ค. 2554, 13:37:39 น.
มาลงชื่อติดตามนะคะ เอ่อ ไม่ทราบว่าต้องการหา+แก้คําผิดไหมคะ
มาลงชื่อติดตามนะคะ เอ่อ ไม่ทราบว่าต้องการหา+แก้คําผิดไหมคะ
คุณิณพัณณ์ 15 ส.ค. 2554, 13:44:12 น.
ช่วยได้เลยค่ะ บางครั้งไรเตอร์ก็สะเพร่าะ ขออภัยผู้อ่านจิงจิงนะ
ช่วยได้เลยค่ะ บางครั้งไรเตอร์ก็สะเพร่าะ ขออภัยผู้อ่านจิงจิงนะ
เรือใบ 15 ส.ค. 2554, 20:15:58 น.
ชอบชื่อ "ต้องมนต์" จัง
ชอบชื่อ "ต้องมนต์" จัง