A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 10 : สงครามยังไม่จบ..อย่าเพิ่งนับศพทหาร - - -(60%)ครบ
บทที่ 10 : สงครามยังไม่จบ..อย่าเพิ่งนับศพทหาร - - -(60%)ครบ
ฉันนั่งเผชิญหน้ากับคุณปัถย์ในห้องนอนของเค้า...ฉันไม่ได้มีกระจิตกระใจสำรวจตรวจตราภายในห้องของเขาในคราแรก เพราะมัวแต่มองหน้าอันโหดเหี้ยมของคุณปัถย์ ในเวลานี้ฉันต้องระวังตัวตัวเองเป็นอย่างดี เขาถอนหายใจฟืดฟาดหลายครั้ง แล้วจึงทิ้งฉันไว้เพียงลำพังภายในห้องหรู ส่วนตัวเค้าเดินออกไปยังพื้นที่ระเบียงส่วนตัวด้านนอก จุดบุหรี่อัดมะเร็งเข้าปอดยืนปล่อยอารมณ์อยู่ตรงนั้น ฉันพยายามหันซ้ายหันขวาหาทางหนีทีไล่หากตัวเอง หากต้องตกอยู่ในสถานการณ์คับขันขึ้นมาจะได้ไหวตัวทัน แต่ว่าห้องนอนของคุณปัถย์นั้นมีขนาดค่อนข้างกว้างมาก เท่าบ้านชั้นล่างของฉันเห็นจะได้ แล้วจากการคาดคะเนด้วยสายตา จำนวนก้าวมันไม่น้อยเลย หากจะวิ่งไปยังประตูนั่น....
“จะหาทางหนีรึไง” เฮ้ยยยย...คุณปัถย์เข้ามาตอนไหนเนี่ย
“ปะ...เปล่าค่ะ แป๋มว่า ห้องพี่ปัถย์กว้างดีนะ ตกแต่งก็สวย แหม....เดี๋ยวว่าจะขอลอกเลียนไปแต่งห้องตัวเองบ้าง” เยินยอเข้าไว้...ตอนนี้อารมณ์เค้ายังไม่น่าไว้ใจ
“ทำทำไม...ยังไงอีกไม่นานแป๋มก็ต้องได้อยู่ห้องนี้ทั้งชีวิต” เหวออออออ....แกจะกักขังฉันเหรอ
“แหะ แหะ...” หัวเราะแก้เก้อได้ทุเรศมากฉัน
“ทำไมแป๋มมาอยู่บ้านพี่ได้....พี่บอกแป๋มว่าอะไร” ตอบว่าไรดีอ่ะ...ปัดโธ่เว๊ย...ลืมคิดแผนว่าถ้าเกิดถูกจับได้ด้วยสิ ฮืออออออ...คิดไม่ออกกกกกกก
“ตอบพี่!!!!!!!!!!!!!!” ฮือออออออออ....ขู่อีกแล้ว ตอนเด็กแม่เลี้ยงด้วยน้ำตาลรึไง
“กะ ก็...ปะ แป๋ม ยะ อยากมา ดะ ด้วย ตะตัวเอง ค่ะ” ค่อยค่อยปล่อยไปทีล่ะคำ
“แล้วไปพูดแบบนั้นกับที่บ้านพี่ทำไม!!!!!!!!!!!!!” แฟร๊กกกกกก...ฮือออออออออออออ
“พี่บอกแป๋มแล้วใช่ไหมว่าอย่าคิดหนี เพราะพี่จะไม่ปล่อยแป๋มไว้แน่ ทำไมแป๋มถึงดื้อแบบนี้ฮ่ะ ตอนแรกพี่กะว่าพี่จะค่อยค่อยพูดกับที่บ้านพี่เรื่องแป๋ม....แต่แป๋มกลับมาเร่งให้เรื่องมันง่ายและเร็วขึ้น....ดีเหมือนกัน!!!!!!!” น้ำเสียงเค้าดูจริงจังในประโยคแรก แต่ประโยคหลังนี่สิมันช่างน่ากลัว แล้วยังมีสายตาที่เดาไม่ได้อีก
“แป๋ม...ขอโทษค่ะ แป๋มไม่คิดว่า พี่ปัถย็จะ.....”
“จะอะไร!!!!!!!!!....จะมาทันใช่ไหม” ก็ใช่นะเส่ ใครจะไปคิดว่าแกมันไม่ใช่คน
“แป๋มกำลังวางแผนอะไรอยู่” คุณปัถย์ค่อยค่อยก้าวเข้ามาใกล้ตัวฉันขึ้นไปทุกที ฉันได้แต่พยายามถอยหนีโดยไม่ละสายตาไปจากเค้า แต่มันไม่เป็นผลเท่าไร เพราะตอนนี้มือทั้งสองข้างของเค้า โอบเอวฉันไว้เรียบร้อยแล้ว....อร๊ายยยยย อันตรายยยยยยยยยยยย
“แป๋มเร่งพี่เองนะ” ฉันไปเร่งแกตอนไหนนนนน....
คุณปัถย์ดึงฉันเข้าไปใกล้ตัวเขาอย่างมาก ตอนนี้หน้าอกฉันเบียดไปกับอกของคุณปัถย์แบบไร้ช่องว่างให้อากาศ ร่างกายฉันก็ดันร้อนวูบวาบจะเป็นลมเสียให้ได้ คุณปัถย์ก้มหน้าลงมาใกล้ฉัน ใกล้ฉันขึ้นทุกที ทันใดนั้นเอง ปากเค้าก็กดทับลงมาที่ปากฉันเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้สติของฉันหลุดลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ จูบของคุณปัถย์มันช่างเร่งเร้าฉันสิ้นดี สติฉันเริ่มกลับมาทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงความร้อนจากมือของเค้านาบอยู่บนแผนหลังของฉัน ลูบไล้ขึ้นลงไปมา และแรงกอดรัดของเค้ามันก็แน่นขึ้นไปทุกที รู้สึกว่าตอนนี้มือข้างนึงของคุณปัถย์ก็ขยับขึ้นยังเสื้อชั้นในของฉันแล้วด้วย..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อย่าทำแบบนี้นะ ฉันยังไม่พร้อมมมมมมมม
“คะ..คุณ ปัถย์ อย่าค่ะ” เสียงฉันทำไมมันขาดตอนแบบนั้นล่ะ ปฏิเสธแข็งขันสิต้องมนต์
“เรียกพี่ปัถย์สิ” ฉันได้ยินเสียงเค้าพูดแต่ทำไมปากเค้ามันไม่เคลื่อนไปไหนเลยล่ะ....มันยังซุกไซร้อยู่ที่...เอิ่มมม ซอกคอ แล้วใบหู แล้วก็กลับมาที่ปากของฉันอีกครั้ง.....
“แป๋มต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น”
ฉันได้ยินเสียงเค้าพูดในที่แสนไกล แต่ไม่สามารถตอบกลับหรือขัดขืนอะไรได้ เพราะตอนนี้จิตใจของฉันมันไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีกแล้ว แข้งขาอ่อนแรง ไร้การควบคุม ร่างกายของฉันร้อนรุ่มเหมือนคนเป็นไข้ก็ไม่ปาน.................
ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่แผ่นหลังตัวเองสัมผัสบนเตียงนอน แต่คุณปัถย์กลับไม่ปล่อยให้ฉันได้ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ฉันคงตกเป็นเบี้ยล่างของเค้าอย่างแท้จริงแล้วสินะ ฉันอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงนอนของเค้าอย่างไร้ข้อโต้แย้งใดใด(น่าอายจริงจริง) รู้สึกถึงเสื้อผ้าบนตัวกำลังจะถูกปลดแต่ก็ไม่สามารถห้ามปรามได้...เป็นอันว่าตอนนี้ฉันคงใกล้ที่จะกลายเป็นของคุณปัถย์อย่างสมบูรณ์แล้วสินะ
เสียงโทรศัพท์มือถือของคุณปัถย์ดังขึ้น แต่เขากลับเพิกเฉยและยังคงวนเวียนอยู่ตรง....ซอกคอ และ พื้นที่ที่ไร้ชุดชั้นใน(อายอ่ะ) แม้เสียงโทรศัพท์จะหายไปแล้ว แต่มันกลับดังขึ้นอีกครั้ง จนเขาผละออกจากตัวฉันไป
“มีอะไร”
ฉันรีบพลิกตัวนอนคว่ำทันที พยายามแปะมือควานหาเสื้อในของตัว อับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
“ครับ”
“ครับ...เดี่ยวผมลงไปเดี๋ยวนี้”
ฉันได้ยินเสียงสนทนาของเค้ากับปลายสาย แต่ตอนนี้จิตใจฉันควานหาเสื้อชั้นในอย่างมุ่งมั่น กระเสือกกระสน ตะกายไปเรื่อย ฉันรู้สึกถึงแรงยุบตัวของที่นอน ได้แต่นอนเกร็งตัวแข็งอยู่อย่างนั้น รู้สึกถึงไอร้อนๆของลมหายใจไล่ผ่านตั้งแต่กลางหลังขึ้นไปยังต้นคอ ใบหู รู้สึกถึงสัมผัสจากมือที่ลูบไล้อยู่ตรงข้างลำตัว....ขนลุก
“วันนี้เท่านี้ก่อนนะ...แม่มดน้อยของพี่” เสียงของคุณปัถย์ช่างฟังแล้วสุดสยิวเหลือเกิน....เค้าคือปีศาจหื่นอย่างที่ฉันให้ไว้จริงจริง
“ลุกขึ้นมา...เดี๋ยวพี่ใส่เสื้อในให้” อยู่ดีดีแรงยุบตัวของเตียงนอนก็หายไป ฉันได้แต่หันคอไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ไม่ต้องค่ะ....แป๋มใส่เองได้” อยากจะตวาดเหลือเกิน อีตาบ้าฉันไม่ได้หน้าหนาเป็นปูนนะย่ะ
“งั้นก็ลุกขึ้นมา...ต้องรีบลงไปข้างล่างแล้ว ทุกคนรออยู่”
“คุณปัถย์ออกไปก่อนได้ไหม...เดี๋ยวแป๋มตามลงไป”
“ไม่ได้....ลุกมา อย่าลีลา” แง่ง....แง่ง ถ้าฉันลุกไปตอนนี้ก็อล่างฉ่างนะเส่!!!!!!
“นับหนึ่ง.....”
“นับสอง.....”
“ถ้าพี่นับสาม ก็ไม่ต้องลงไปไหน จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เลยนะ” กรี๊ดดดดดด....ฉันเกลียดแกกกกกกกกกกกกกกกกก
“สอ เสือ สระอา มอ....”
“ไปล่ะค่ะ ไปล่ะค่ะ” เอาเสียงขัดไว้ก่อน
“ไปก็ลุก”
“พี่ปัถย์.....แป๋มอายนะ”
“ไม่ต้องอายหรอก พี่ชอบมอง พี่ไม่ถือ” ฉันจะวางยานอนหลับแกตอนคืนเข้าหอ
สงสัยว่าคุณปัถย์คงทนความลีลาของฉันไม่ไหวเค้าเลยจัดการพาดผ้าห่มทับไปทับมาแล้วพลิกร่างฉันให้หันมาเจอกับเค้า คุณปัถย์ปล้นจูบฉันไปหลายครั้งมากทันทีที่เราสบตากัน โอ๊ยยยยอายแทบแทรกแผ่นดินหนี นี่มันบทเลิฟซีนขั้นรุนแรงที่ฉันไม่เคยพบพานเลยนะ
“รีบไปเถอะแป๋ม...พี่จะไม่ไหวแล้ว” กรี๊ดดดดดด..พูดออกมาได้ไงงงงงงงงงงงงงง
ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ระบบประสาทที่ดูแลส่วนเส้นเสียงหายไปหลังจากจูบมาราธอน คุณปัถย์อุ้มฉันไปในห้องน้ำพร้อมทั้งเสื้อผ้าส่วนที่ถูกปลดออกขณะเราสองคนกำลัง.....(เขินน่ะ)
ฉันแต่งตัวให้เรียบร้อย จัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยแดงที่ต้นคอ ส่วนที่พ้นออกมาจากอาภรณ์ของฉัน.....ร้ายมากปีศาจปัถย์ แล้วฉันจะพบหน้าทุกคนยังไง
ทันทีที่ฉันและคุณปัถย์ไปถึง สายตาแปดคู่ก็จ้องมองมาที่เราด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป ฉันเห็นคุณหญิงพจนีย์เดินมาลากลูกชายเค้าไปคุย ฉันจึงเดินตัวลีบเข้าไปนั่งโซฟาตัวถัดจากที่คุณตี้นั่งอยู่
“หึ...คิดจะจับคนรวย”
เอ๊ะ....เสียงของใคร ฉันหันไปมองทางขวามือของตัวเองก็พบกับคุณตี้ ที่ส่งสายตาจิกกัดมาที่ฉันอย่างออกนอกหน้า(เดี๋ยวเถอะ...รอถึงที่ฉันก่อน)
คุณปัถย์เดินเข้ามานั่งข้างฉันทันทีที่เค้าพูดคุยกับแม่เสร็จ ฉันได้แต่ส่งสายตาผู้ชนะไปให้คุณตี้(เย้เย้)
“อย่างที่ฉันบอกแกไปน่ะ...ตอนนี้มันเกิดเรื่องนิดหน่อย” คุณปราชญ์เอ่ยพูดกับคุณดิสรณ์
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องบางเรื่องเราก็ยากที่จะควบคุม” คุณดิสรณ์ดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆ
“เอาเถอะ...เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ไว้ถ้างานของตาปัถย์มีอะไรคืบหน้า ฉันจะบอกอีกที” คุณปราชญ์เอ่ย
“เอ่อ...คุณลุงค่ะ ถ้าอย่างที่คุณลุงเล่าให้ตี้กับคุณพ่อฟัง มันก็หมายถึงคุณปัถย์ไม่ได้รักน้องแป๋มอย่างนั้นเหรอค่ะ” ชิชะ....บังอาจมาตอกย้ำปมด้อยของฉัน
“อะ...เอ่อ”
“ตี้..ทำไมไปพูดแบบนี้ต่อหน้าหนูแป๋มกับคุณปัถย์ล่ะ เสียมารยาท” ใช่เลยค่ะ...ต้องสั่งสอนลูกบ้างนะ
“ก็ตี้สงสารน้องแป๋มอ่ะค่ะ...การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักมันมักจะจบลงไว ก็เท่านั้นเองค่ะ” สะอึก....ฉันพูดได้คำเดียว
“ตี้...พ่อบอกให้หยุด...เกรงใจคุณลุงเค้า”
“น้องแป๋มจ๊ะ...พี่อาจจะพูดอะไรที่ฟังดูแย่ไปบ้าง แต่ก็อย่างว่านะค่ะพี่กับพี่ปัถย์รู้จักกันมานาน เราเติบโตมาในสังคมคล้ายๆกัน บ้านเราก็รู้จักกันแต่เด็ก....แต่พี่ก็เข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ยังไงพี่ก็หวังดีกับน้องแป๋มนะค่ะ” เก็บคำพูดแกไปเถอะ ฉันไม่เชื่อ...
“พี่ปัถย์ค่ะ...ไม่ว่าจะยังไง ตี้ก็รักพี่ปัถย์เสมอนะค่ะ”
ต๊ายยยยยยย....นี่หล่อนกล้าบอกรัก(ว่าที่)สามีฉันเหรอ มันจะมากไปแล้วนะย่ะ แล้วอีตาปีศาจนี่ก็ยังมีหน้าไปพยักหน้า พร้อมส่งยิ้มอีก....ฮึ....ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มาจนครบแล้ววววววว....ขอโทษที่ทำให้ทุกคนรอนานนะ
ฉันนั่งเผชิญหน้ากับคุณปัถย์ในห้องนอนของเค้า...ฉันไม่ได้มีกระจิตกระใจสำรวจตรวจตราภายในห้องของเขาในคราแรก เพราะมัวแต่มองหน้าอันโหดเหี้ยมของคุณปัถย์ ในเวลานี้ฉันต้องระวังตัวตัวเองเป็นอย่างดี เขาถอนหายใจฟืดฟาดหลายครั้ง แล้วจึงทิ้งฉันไว้เพียงลำพังภายในห้องหรู ส่วนตัวเค้าเดินออกไปยังพื้นที่ระเบียงส่วนตัวด้านนอก จุดบุหรี่อัดมะเร็งเข้าปอดยืนปล่อยอารมณ์อยู่ตรงนั้น ฉันพยายามหันซ้ายหันขวาหาทางหนีทีไล่หากตัวเอง หากต้องตกอยู่ในสถานการณ์คับขันขึ้นมาจะได้ไหวตัวทัน แต่ว่าห้องนอนของคุณปัถย์นั้นมีขนาดค่อนข้างกว้างมาก เท่าบ้านชั้นล่างของฉันเห็นจะได้ แล้วจากการคาดคะเนด้วยสายตา จำนวนก้าวมันไม่น้อยเลย หากจะวิ่งไปยังประตูนั่น....
“จะหาทางหนีรึไง” เฮ้ยยยย...คุณปัถย์เข้ามาตอนไหนเนี่ย
“ปะ...เปล่าค่ะ แป๋มว่า ห้องพี่ปัถย์กว้างดีนะ ตกแต่งก็สวย แหม....เดี๋ยวว่าจะขอลอกเลียนไปแต่งห้องตัวเองบ้าง” เยินยอเข้าไว้...ตอนนี้อารมณ์เค้ายังไม่น่าไว้ใจ
“ทำทำไม...ยังไงอีกไม่นานแป๋มก็ต้องได้อยู่ห้องนี้ทั้งชีวิต” เหวออออออ....แกจะกักขังฉันเหรอ
“แหะ แหะ...” หัวเราะแก้เก้อได้ทุเรศมากฉัน
“ทำไมแป๋มมาอยู่บ้านพี่ได้....พี่บอกแป๋มว่าอะไร” ตอบว่าไรดีอ่ะ...ปัดโธ่เว๊ย...ลืมคิดแผนว่าถ้าเกิดถูกจับได้ด้วยสิ ฮืออออออ...คิดไม่ออกกกกกกก
“ตอบพี่!!!!!!!!!!!!!!” ฮือออออออออ....ขู่อีกแล้ว ตอนเด็กแม่เลี้ยงด้วยน้ำตาลรึไง
“กะ ก็...ปะ แป๋ม ยะ อยากมา ดะ ด้วย ตะตัวเอง ค่ะ” ค่อยค่อยปล่อยไปทีล่ะคำ
“แล้วไปพูดแบบนั้นกับที่บ้านพี่ทำไม!!!!!!!!!!!!!” แฟร๊กกกกกก...ฮือออออออออออออ
“พี่บอกแป๋มแล้วใช่ไหมว่าอย่าคิดหนี เพราะพี่จะไม่ปล่อยแป๋มไว้แน่ ทำไมแป๋มถึงดื้อแบบนี้ฮ่ะ ตอนแรกพี่กะว่าพี่จะค่อยค่อยพูดกับที่บ้านพี่เรื่องแป๋ม....แต่แป๋มกลับมาเร่งให้เรื่องมันง่ายและเร็วขึ้น....ดีเหมือนกัน!!!!!!!” น้ำเสียงเค้าดูจริงจังในประโยคแรก แต่ประโยคหลังนี่สิมันช่างน่ากลัว แล้วยังมีสายตาที่เดาไม่ได้อีก
“แป๋ม...ขอโทษค่ะ แป๋มไม่คิดว่า พี่ปัถย็จะ.....”
“จะอะไร!!!!!!!!!....จะมาทันใช่ไหม” ก็ใช่นะเส่ ใครจะไปคิดว่าแกมันไม่ใช่คน
“แป๋มกำลังวางแผนอะไรอยู่” คุณปัถย์ค่อยค่อยก้าวเข้ามาใกล้ตัวฉันขึ้นไปทุกที ฉันได้แต่พยายามถอยหนีโดยไม่ละสายตาไปจากเค้า แต่มันไม่เป็นผลเท่าไร เพราะตอนนี้มือทั้งสองข้างของเค้า โอบเอวฉันไว้เรียบร้อยแล้ว....อร๊ายยยยย อันตรายยยยยยยยยยยย
“แป๋มเร่งพี่เองนะ” ฉันไปเร่งแกตอนไหนนนนน....
คุณปัถย์ดึงฉันเข้าไปใกล้ตัวเขาอย่างมาก ตอนนี้หน้าอกฉันเบียดไปกับอกของคุณปัถย์แบบไร้ช่องว่างให้อากาศ ร่างกายฉันก็ดันร้อนวูบวาบจะเป็นลมเสียให้ได้ คุณปัถย์ก้มหน้าลงมาใกล้ฉัน ใกล้ฉันขึ้นทุกที ทันใดนั้นเอง ปากเค้าก็กดทับลงมาที่ปากฉันเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้สติของฉันหลุดลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ จูบของคุณปัถย์มันช่างเร่งเร้าฉันสิ้นดี สติฉันเริ่มกลับมาทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงความร้อนจากมือของเค้านาบอยู่บนแผนหลังของฉัน ลูบไล้ขึ้นลงไปมา และแรงกอดรัดของเค้ามันก็แน่นขึ้นไปทุกที รู้สึกว่าตอนนี้มือข้างนึงของคุณปัถย์ก็ขยับขึ้นยังเสื้อชั้นในของฉันแล้วด้วย..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อย่าทำแบบนี้นะ ฉันยังไม่พร้อมมมมมมมม
“คะ..คุณ ปัถย์ อย่าค่ะ” เสียงฉันทำไมมันขาดตอนแบบนั้นล่ะ ปฏิเสธแข็งขันสิต้องมนต์
“เรียกพี่ปัถย์สิ” ฉันได้ยินเสียงเค้าพูดแต่ทำไมปากเค้ามันไม่เคลื่อนไปไหนเลยล่ะ....มันยังซุกไซร้อยู่ที่...เอิ่มมม ซอกคอ แล้วใบหู แล้วก็กลับมาที่ปากของฉันอีกครั้ง.....
“แป๋มต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น”
ฉันได้ยินเสียงเค้าพูดในที่แสนไกล แต่ไม่สามารถตอบกลับหรือขัดขืนอะไรได้ เพราะตอนนี้จิตใจของฉันมันไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีกแล้ว แข้งขาอ่อนแรง ไร้การควบคุม ร่างกายของฉันร้อนรุ่มเหมือนคนเป็นไข้ก็ไม่ปาน.................
ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่แผ่นหลังตัวเองสัมผัสบนเตียงนอน แต่คุณปัถย์กลับไม่ปล่อยให้ฉันได้ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ฉันคงตกเป็นเบี้ยล่างของเค้าอย่างแท้จริงแล้วสินะ ฉันอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงนอนของเค้าอย่างไร้ข้อโต้แย้งใดใด(น่าอายจริงจริง) รู้สึกถึงเสื้อผ้าบนตัวกำลังจะถูกปลดแต่ก็ไม่สามารถห้ามปรามได้...เป็นอันว่าตอนนี้ฉันคงใกล้ที่จะกลายเป็นของคุณปัถย์อย่างสมบูรณ์แล้วสินะ
เสียงโทรศัพท์มือถือของคุณปัถย์ดังขึ้น แต่เขากลับเพิกเฉยและยังคงวนเวียนอยู่ตรง....ซอกคอ และ พื้นที่ที่ไร้ชุดชั้นใน(อายอ่ะ) แม้เสียงโทรศัพท์จะหายไปแล้ว แต่มันกลับดังขึ้นอีกครั้ง จนเขาผละออกจากตัวฉันไป
“มีอะไร”
ฉันรีบพลิกตัวนอนคว่ำทันที พยายามแปะมือควานหาเสื้อในของตัว อับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
“ครับ”
“ครับ...เดี่ยวผมลงไปเดี๋ยวนี้”
ฉันได้ยินเสียงสนทนาของเค้ากับปลายสาย แต่ตอนนี้จิตใจฉันควานหาเสื้อชั้นในอย่างมุ่งมั่น กระเสือกกระสน ตะกายไปเรื่อย ฉันรู้สึกถึงแรงยุบตัวของที่นอน ได้แต่นอนเกร็งตัวแข็งอยู่อย่างนั้น รู้สึกถึงไอร้อนๆของลมหายใจไล่ผ่านตั้งแต่กลางหลังขึ้นไปยังต้นคอ ใบหู รู้สึกถึงสัมผัสจากมือที่ลูบไล้อยู่ตรงข้างลำตัว....ขนลุก
“วันนี้เท่านี้ก่อนนะ...แม่มดน้อยของพี่” เสียงของคุณปัถย์ช่างฟังแล้วสุดสยิวเหลือเกิน....เค้าคือปีศาจหื่นอย่างที่ฉันให้ไว้จริงจริง
“ลุกขึ้นมา...เดี๋ยวพี่ใส่เสื้อในให้” อยู่ดีดีแรงยุบตัวของเตียงนอนก็หายไป ฉันได้แต่หันคอไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ไม่ต้องค่ะ....แป๋มใส่เองได้” อยากจะตวาดเหลือเกิน อีตาบ้าฉันไม่ได้หน้าหนาเป็นปูนนะย่ะ
“งั้นก็ลุกขึ้นมา...ต้องรีบลงไปข้างล่างแล้ว ทุกคนรออยู่”
“คุณปัถย์ออกไปก่อนได้ไหม...เดี๋ยวแป๋มตามลงไป”
“ไม่ได้....ลุกมา อย่าลีลา” แง่ง....แง่ง ถ้าฉันลุกไปตอนนี้ก็อล่างฉ่างนะเส่!!!!!!
“นับหนึ่ง.....”
“นับสอง.....”
“ถ้าพี่นับสาม ก็ไม่ต้องลงไปไหน จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เลยนะ” กรี๊ดดดดดด....ฉันเกลียดแกกกกกกกกกกกกกกกกก
“สอ เสือ สระอา มอ....”
“ไปล่ะค่ะ ไปล่ะค่ะ” เอาเสียงขัดไว้ก่อน
“ไปก็ลุก”
“พี่ปัถย์.....แป๋มอายนะ”
“ไม่ต้องอายหรอก พี่ชอบมอง พี่ไม่ถือ” ฉันจะวางยานอนหลับแกตอนคืนเข้าหอ
สงสัยว่าคุณปัถย์คงทนความลีลาของฉันไม่ไหวเค้าเลยจัดการพาดผ้าห่มทับไปทับมาแล้วพลิกร่างฉันให้หันมาเจอกับเค้า คุณปัถย์ปล้นจูบฉันไปหลายครั้งมากทันทีที่เราสบตากัน โอ๊ยยยยอายแทบแทรกแผ่นดินหนี นี่มันบทเลิฟซีนขั้นรุนแรงที่ฉันไม่เคยพบพานเลยนะ
“รีบไปเถอะแป๋ม...พี่จะไม่ไหวแล้ว” กรี๊ดดดดดด..พูดออกมาได้ไงงงงงงงงงงงงงง
ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ระบบประสาทที่ดูแลส่วนเส้นเสียงหายไปหลังจากจูบมาราธอน คุณปัถย์อุ้มฉันไปในห้องน้ำพร้อมทั้งเสื้อผ้าส่วนที่ถูกปลดออกขณะเราสองคนกำลัง.....(เขินน่ะ)
ฉันแต่งตัวให้เรียบร้อย จัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยแดงที่ต้นคอ ส่วนที่พ้นออกมาจากอาภรณ์ของฉัน.....ร้ายมากปีศาจปัถย์ แล้วฉันจะพบหน้าทุกคนยังไง
ทันทีที่ฉันและคุณปัถย์ไปถึง สายตาแปดคู่ก็จ้องมองมาที่เราด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป ฉันเห็นคุณหญิงพจนีย์เดินมาลากลูกชายเค้าไปคุย ฉันจึงเดินตัวลีบเข้าไปนั่งโซฟาตัวถัดจากที่คุณตี้นั่งอยู่
“หึ...คิดจะจับคนรวย”
เอ๊ะ....เสียงของใคร ฉันหันไปมองทางขวามือของตัวเองก็พบกับคุณตี้ ที่ส่งสายตาจิกกัดมาที่ฉันอย่างออกนอกหน้า(เดี๋ยวเถอะ...รอถึงที่ฉันก่อน)
คุณปัถย์เดินเข้ามานั่งข้างฉันทันทีที่เค้าพูดคุยกับแม่เสร็จ ฉันได้แต่ส่งสายตาผู้ชนะไปให้คุณตี้(เย้เย้)
“อย่างที่ฉันบอกแกไปน่ะ...ตอนนี้มันเกิดเรื่องนิดหน่อย” คุณปราชญ์เอ่ยพูดกับคุณดิสรณ์
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องบางเรื่องเราก็ยากที่จะควบคุม” คุณดิสรณ์ดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆ
“เอาเถอะ...เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ไว้ถ้างานของตาปัถย์มีอะไรคืบหน้า ฉันจะบอกอีกที” คุณปราชญ์เอ่ย
“เอ่อ...คุณลุงค่ะ ถ้าอย่างที่คุณลุงเล่าให้ตี้กับคุณพ่อฟัง มันก็หมายถึงคุณปัถย์ไม่ได้รักน้องแป๋มอย่างนั้นเหรอค่ะ” ชิชะ....บังอาจมาตอกย้ำปมด้อยของฉัน
“อะ...เอ่อ”
“ตี้..ทำไมไปพูดแบบนี้ต่อหน้าหนูแป๋มกับคุณปัถย์ล่ะ เสียมารยาท” ใช่เลยค่ะ...ต้องสั่งสอนลูกบ้างนะ
“ก็ตี้สงสารน้องแป๋มอ่ะค่ะ...การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักมันมักจะจบลงไว ก็เท่านั้นเองค่ะ” สะอึก....ฉันพูดได้คำเดียว
“ตี้...พ่อบอกให้หยุด...เกรงใจคุณลุงเค้า”
“น้องแป๋มจ๊ะ...พี่อาจจะพูดอะไรที่ฟังดูแย่ไปบ้าง แต่ก็อย่างว่านะค่ะพี่กับพี่ปัถย์รู้จักกันมานาน เราเติบโตมาในสังคมคล้ายๆกัน บ้านเราก็รู้จักกันแต่เด็ก....แต่พี่ก็เข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ยังไงพี่ก็หวังดีกับน้องแป๋มนะค่ะ” เก็บคำพูดแกไปเถอะ ฉันไม่เชื่อ...
“พี่ปัถย์ค่ะ...ไม่ว่าจะยังไง ตี้ก็รักพี่ปัถย์เสมอนะค่ะ”
ต๊ายยยยยยย....นี่หล่อนกล้าบอกรัก(ว่าที่)สามีฉันเหรอ มันจะมากไปแล้วนะย่ะ แล้วอีตาปีศาจนี่ก็ยังมีหน้าไปพยักหน้า พร้อมส่งยิ้มอีก....ฮึ....ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มาจนครบแล้ววววววว....ขอโทษที่ทำให้ทุกคนรอนานนะ
คุณิณพัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ส.ค. 2554, 21:04:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ส.ค. 2554, 21:04:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 2435
| << บทที่ 10 : สงครามยังไม่จบ..อย่าเพิ่งนับศพทหาร - - -(40%) | บทที่ 11 : ตัวละครลับ >> |
nuyzaa 16 ส.ค. 2554, 21:30:55 น.
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกค่ะ มาเร็วๆนะค่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกค่ะ มาเร็วๆนะค่ะ
chadum 16 ส.ค. 2554, 21:44:09 น.
รอนานมากก แต่คุ้มค่ะ คุนปัถย์สุดยอดเลย
รีบๆๆๆๆมาต่อนะค่ะ (แป๋มสู้ๆๆๆ)
รอนานมากก แต่คุ้มค่ะ คุนปัถย์สุดยอดเลย
รีบๆๆๆๆมาต่อนะค่ะ (แป๋มสู้ๆๆๆ)
pretty 17 ส.ค. 2554, 09:50:53 น.
เอ่อออ... คุณปัถย์จะเอาทางไหนแน่คะ
เอ่อออ... คุณปัถย์จะเอาทางไหนแน่คะ