มนต์รักในคำสัญญา (Yaoi) - จบ
คำสัญญาที่เธอเคยให้ไว้กับชายที่รัก แต่ในชาตินี้เธอกลับจำไม่ได้และที่สำคัญเธอเกิดมาเป็นผู้ชาย " คำสัญญาที่เจ้าเคยให้ไว้กับพี่ เจ้าจำได้ไหม พี่รอคอยเวลาที่จะพบเจอเจ้ามานานแสนนาน ไม่ว่ากี่พบกี่ชาติพี่ไม่มีวันลืม" ความรักจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหรือจะต้องทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้สิ่งไหนสำคัญกว่ากัน
Tags: นิยายรัก มนตรา มนตร์ นิยายวาย BL Yaoi
ตอน: อันตรายมาเยือน
นทีได้ขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกบ้านกับปัถวีเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศโดยที่ไม่ลืมส่งเพื่อนกลับบ้านอย่างทุกครั้ง ที่เคยทำกันในสมัยเด็ก
"มีอะไรโทรหาเราได้นะ"
ปัถวีมุดรอดกำแพงระหว่างบ้านของเขาและของนทีซึ่งเป็นช่องทางที่พวกเขามาเล่นกันสมัยเด็ก อดีตอยู่ยังไงปัจจุบันก็อยู่แบบนั้นโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง
พอล่ำลากันเป็นที่เรียบร้อยปัถวีมุดช่องทางที่เป็นวงกว้างเหมือนรอยแตกของกำแพงกลับบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะนำเศษต้นไม้แห้งมาปิดไว้เหมือนเดิม ส่วนนทีเมื่อเห็นว่าปัถวีกลับบ้านไปแล้วก็หมดหน้าที่ตนในการมาส่งเขาถึงบ้าน เขาจึงหันหลังกลับบ้านเพราะท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วอาจจะมีสัตว์มีพิษออกมาหากินแถวนี้ได้ เนื่องจากบ้านหลังนี้เป็นบ้านสวน จึงมีต้นไม้และหญ้าขึ้นหนาแน่นซึ่งทำให้มีสัตว์มีพิษมาอาศัยอยู่จำนวนมากตามไปด้วย
นทีกำลังเดินตรงกลับบ้านในเส้นทางเดิม แต่ต้องมาเจองูเห่าตัวใหญ่ยาวเป็นเมตรชูคอแผ่แม่เบี้ยขวางทางของเขาอยู่ตรงหน้า
"ตุ๊บ! "
เขาล้มลงด้วยความตกใจ ตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาไม่รู้จะต้องทำอย่างไรเหงื่อเริ่มผุดออกมาตามร่างกาย โดยเฉพาะที่หน้าของเขา มือและเท้าเริ่มเย็น สันหลังกลับเย็นวูบโหว่งไปหมดแทบจะหยุดหายใจเลยทีเดียว
"ฟ่อ ฟ่อ"
งูเห่าตัวนั้นขู่เขาหมายจะฉกเพราะนึกว่านทีเป็นศัตรูแต่จู่ๆ งูตัวนั้นได้หยุดขู่และหดแม่เบี้ยลงแล้วเลื้อยออกไป ทิ้งไว้แต่นทีที่ตกใจจนตัวสั่นกลัวอยู่ที่พื้นหญ้า นทีแปลกใจที่ทำไมงูเห่าตัวนี้ถึงเปลี่ยนท่าทางอย่างกะทันหันเหมือนตกใจกลัวอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่ควรคิดนานกว่านี้พอคิดได้อย่างนั้น นทีรีบลุกวิ่งเข้าบ้านไปในทันที พิมสาวใช้กำลังออกจากบ้านไปปิดประตูทางเข้าบ้านสวน เห็นนทีตื่นตกใจอะไรบางอย่างจึงทักขึ้น
"คุณที เป็นอะไรคะ"
"งูเห่านะ ตัวใหญ่มากเลยนะ" นทีรีบเล่าให้พิมฟังทั้งที่ยังไม่หายกลัว
"จริงเหรอคะ" เธอตกใจไปด้วยเพราะอยู่ที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเห็นงูเห่าเลยสักนิด ยิ่งตัวใหญ่อย่างที่นทีบอกยิ่งไม่เคยเห็น
"จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไมกัน" นทีรีบพูด นี่ขนาดเข้าบ้านมามือและเท้ายังไม่หายสั่นเลย
"เป็นอะไรกัน" รัตนาเดินตรงเข้ามาเพราะได้ยินเสียงนทีดังไปถึงห้องครัวเลยทีเดียว
"ผมเจองูครับ งูเห่าตัวใหญ่มากเลย" เขาพยายามทำท่าทางว่าตัวใหญ่ขนาดไหนและน่ากลัวขนาดไหน
"แล้วเราไม่เป็นอะไรใช่ไหม" รัตนาเข้ามาจับตัวนทีไปมาเพื่อดูว่าโดนพิษงูเห่าตัวนั้นไหม ถึงไม่โดนฉกอาจจะโดนพิษที่ถูกพ่นออกมาก็ได้
"ไม่ครับ อยู่ๆ เขาเป็นอะไรไม่รู้ เหมือนตกใจอะไรสักอย่างรีบหนีไปครับ" นทีเล่าเหตุการณ์ที่เขาเห็นท่าทางของงูที่กลัวบางสิ่งคิดแล้วยังคงแปลกใจไม่หายเพราะบริเวณนั้นไม่มีใครหรือเสียงอะไรที่งูจะตกใจได้ เขามั่นใจว่างูตัวนั้นต้องการจะทำร้ายเขาอย่างแน่นอน
"เอาเถอะไปอาบน้ำให้สบายตัวนะ จะได้มาทานข้าวกัน" รัตนาคิดว่างูคงได้ยินเสียงอื่นหรือมีอะไรทำให้ตกใจจึงหนีหายไป เธอคิดว่านทีคงคิดไปเองว่างูอาจจะกลัวอะไรที่มองไม่เห็น
"ครับ"
นทีพยายามสลัดความคิดเรื่องงูออกไปจากหัวถึงจะเล่าไปคงไม่มีใครเชื่อ เขาจึงได้เดินขึ้นไปอาบน้ำในห้องเพื่อจะได้สบายตัวปล่อยให้รัตนาและพิมอยู่ข้างล่างเหมือนเดิม
ของในห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ความทรงจำเดิมที่เคยนอนกับบิดาและมารดาก็ยังคงมีอยู่ เขาถึงไม่อยากกลับมาที่นี่แถมต้องมาทนนอนกับความทรงจำที่ไม่มีท่านทั้งสองอยู่ตรงนี้ มันทรมานมากขนาดไหนคงไม่มีใครรู้ เมื่อเข้ามาในห้องความกลัวงูเห่าที่ตนเจอเมื่อไม่นานได้หายไปในทันที เขาได้เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่อ่อนเพลียจากการเดินทางเพื่อได้เผชิญสิ่งใหม่ในบ้านหลังนี้อีกครั้ง
รัตนากำลังตักกับข้าวใส่จานนทีเนื่องจากนทีเอื้อมไม่ถึง เธอจึงใจดีบริการหลานรักแต่เมื่อเห็นพิมกำลังเดินถือเหยือกน้ำตรงมาหาเธอและนทีจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้
"พิมพรุ่งนี้ไปจ่ายตลาดเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ"
"ค่ะคุณผู้หญิง" พิมก้มหัวรับคำเจ้านายทันที
"ให้ผมไปช่วยถือของไหมครับ" นทีเสนอตัวทันทีเพราะอยากออกไปเที่ยวด้วย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวอากับพิมไปกันเองเราอยู่บ้านพักผ่อนเถอะนะ" รัตนาไม่อยากให้นทีไปไหนเพราะเธอเห็นว่านที พึ่งเดินทางมาไกลควรพักผ่อนดีกว่าออกไปกับเธอ นทีพยักหน้าเข้าใจ และหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
"ทีพรุ่งนี้อาศินกลับบ้าน อาจึงต้องเตรียมอาหารให้เรียบร้อย"
"ผมนึกว่าอาศินไปคุยเรื่องงานที่ต่างจังหวัดจะกลับมาเดือนหน้าเสียอีกครับ"
นทีเข้าใจว่าอาศินหรือพศินที่เป็นสามีของอารัตของเขาจะกลับมาเดือนหน้า เพราะพศินได้โทรมาบอกเขาว่าจะต้องไปติดต่อเรื่องขายผลไม้ในสวนและไปศึกษางานด้านบริหารต่อแล้วทำไมถึงรีบกลับ
"เห็นพี่ศินบอกอาว่า ติดต่อเรียบร้อยแล้วและต้องรีบกลับมาบ้านเพราะเรื่องพินัยกรรมของคุณย่านะจ๊ะ"
รัตนารับรู้เมื่อเช้าว่าสามีของเธอไม่ดูงานต่อและจะรีบกลับมา เพราะทนายประจำตัวของมารดาเธอต้องการเปิดพินัยกรรมตามที่มารดาเธอสั่งก่อนสิ้นว่า เมื่อนทีมาถึงบ้านหลังนี้อีกหนึ่งอาทิตย์จะต้องเปิดพินัยกรรมที่เธอสั่งเสียไว้ให้เรียบร้อย
"พินัยกรรม? " นทีงงกับเรื่องนี้เขาไม่เคยคิดเรื่องพินัยกรรมมาก่อน สั่งให้เขารีบกลับมาเขาก็รีบกลับมาเท่านั้นเองถึงไม่ทันงานศพของคุณย่าก็ตาม
"ใช่จ้ะ" รัตนาเธอเข้าใจว่านทีไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนี้รวมถึงพินัยกรรมของมารดาเธอเช่นกัน
"ครับ" นทีพยายามจะเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวของเขาจึงไม่อยากจะถามอะไรให้มันมากความ
เมื่อการรับประทานอาหารผ่านพ้นไปเป็นที่เรียบร้อยเขาได้แยกตัวเพื่อเข้าห้องนอน นทีล้มตัวลงนอนบนเตียงเก่าของเขาอย่างเมื่อยล้าความเหนื่อที่สะสมมานานทำให้เขาหลับลงอย่างง่ายดาย
"พ่อศร แน่ใจหรือ ว่าใช่แม่จัน"
"แน่ใจว่าใช่อย่างแน่นอน"
"วันนี้พ่อศรทำผิดกฎนะที่เข้าไปช่วยแบบนั้น"
"เรื่องนี้ รู้อยู่แล้ว แต่ไม่สามารถห้ามตัวเองได้"
"มีอะไรโทรหาเราได้นะ"
ปัถวีมุดรอดกำแพงระหว่างบ้านของเขาและของนทีซึ่งเป็นช่องทางที่พวกเขามาเล่นกันสมัยเด็ก อดีตอยู่ยังไงปัจจุบันก็อยู่แบบนั้นโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง
พอล่ำลากันเป็นที่เรียบร้อยปัถวีมุดช่องทางที่เป็นวงกว้างเหมือนรอยแตกของกำแพงกลับบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะนำเศษต้นไม้แห้งมาปิดไว้เหมือนเดิม ส่วนนทีเมื่อเห็นว่าปัถวีกลับบ้านไปแล้วก็หมดหน้าที่ตนในการมาส่งเขาถึงบ้าน เขาจึงหันหลังกลับบ้านเพราะท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วอาจจะมีสัตว์มีพิษออกมาหากินแถวนี้ได้ เนื่องจากบ้านหลังนี้เป็นบ้านสวน จึงมีต้นไม้และหญ้าขึ้นหนาแน่นซึ่งทำให้มีสัตว์มีพิษมาอาศัยอยู่จำนวนมากตามไปด้วย
นทีกำลังเดินตรงกลับบ้านในเส้นทางเดิม แต่ต้องมาเจองูเห่าตัวใหญ่ยาวเป็นเมตรชูคอแผ่แม่เบี้ยขวางทางของเขาอยู่ตรงหน้า
"ตุ๊บ! "
เขาล้มลงด้วยความตกใจ ตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาไม่รู้จะต้องทำอย่างไรเหงื่อเริ่มผุดออกมาตามร่างกาย โดยเฉพาะที่หน้าของเขา มือและเท้าเริ่มเย็น สันหลังกลับเย็นวูบโหว่งไปหมดแทบจะหยุดหายใจเลยทีเดียว
"ฟ่อ ฟ่อ"
งูเห่าตัวนั้นขู่เขาหมายจะฉกเพราะนึกว่านทีเป็นศัตรูแต่จู่ๆ งูตัวนั้นได้หยุดขู่และหดแม่เบี้ยลงแล้วเลื้อยออกไป ทิ้งไว้แต่นทีที่ตกใจจนตัวสั่นกลัวอยู่ที่พื้นหญ้า นทีแปลกใจที่ทำไมงูเห่าตัวนี้ถึงเปลี่ยนท่าทางอย่างกะทันหันเหมือนตกใจกลัวอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่ควรคิดนานกว่านี้พอคิดได้อย่างนั้น นทีรีบลุกวิ่งเข้าบ้านไปในทันที พิมสาวใช้กำลังออกจากบ้านไปปิดประตูทางเข้าบ้านสวน เห็นนทีตื่นตกใจอะไรบางอย่างจึงทักขึ้น
"คุณที เป็นอะไรคะ"
"งูเห่านะ ตัวใหญ่มากเลยนะ" นทีรีบเล่าให้พิมฟังทั้งที่ยังไม่หายกลัว
"จริงเหรอคะ" เธอตกใจไปด้วยเพราะอยู่ที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเห็นงูเห่าเลยสักนิด ยิ่งตัวใหญ่อย่างที่นทีบอกยิ่งไม่เคยเห็น
"จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไมกัน" นทีรีบพูด นี่ขนาดเข้าบ้านมามือและเท้ายังไม่หายสั่นเลย
"เป็นอะไรกัน" รัตนาเดินตรงเข้ามาเพราะได้ยินเสียงนทีดังไปถึงห้องครัวเลยทีเดียว
"ผมเจองูครับ งูเห่าตัวใหญ่มากเลย" เขาพยายามทำท่าทางว่าตัวใหญ่ขนาดไหนและน่ากลัวขนาดไหน
"แล้วเราไม่เป็นอะไรใช่ไหม" รัตนาเข้ามาจับตัวนทีไปมาเพื่อดูว่าโดนพิษงูเห่าตัวนั้นไหม ถึงไม่โดนฉกอาจจะโดนพิษที่ถูกพ่นออกมาก็ได้
"ไม่ครับ อยู่ๆ เขาเป็นอะไรไม่รู้ เหมือนตกใจอะไรสักอย่างรีบหนีไปครับ" นทีเล่าเหตุการณ์ที่เขาเห็นท่าทางของงูที่กลัวบางสิ่งคิดแล้วยังคงแปลกใจไม่หายเพราะบริเวณนั้นไม่มีใครหรือเสียงอะไรที่งูจะตกใจได้ เขามั่นใจว่างูตัวนั้นต้องการจะทำร้ายเขาอย่างแน่นอน
"เอาเถอะไปอาบน้ำให้สบายตัวนะ จะได้มาทานข้าวกัน" รัตนาคิดว่างูคงได้ยินเสียงอื่นหรือมีอะไรทำให้ตกใจจึงหนีหายไป เธอคิดว่านทีคงคิดไปเองว่างูอาจจะกลัวอะไรที่มองไม่เห็น
"ครับ"
นทีพยายามสลัดความคิดเรื่องงูออกไปจากหัวถึงจะเล่าไปคงไม่มีใครเชื่อ เขาจึงได้เดินขึ้นไปอาบน้ำในห้องเพื่อจะได้สบายตัวปล่อยให้รัตนาและพิมอยู่ข้างล่างเหมือนเดิม
ของในห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ความทรงจำเดิมที่เคยนอนกับบิดาและมารดาก็ยังคงมีอยู่ เขาถึงไม่อยากกลับมาที่นี่แถมต้องมาทนนอนกับความทรงจำที่ไม่มีท่านทั้งสองอยู่ตรงนี้ มันทรมานมากขนาดไหนคงไม่มีใครรู้ เมื่อเข้ามาในห้องความกลัวงูเห่าที่ตนเจอเมื่อไม่นานได้หายไปในทันที เขาได้เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่อ่อนเพลียจากการเดินทางเพื่อได้เผชิญสิ่งใหม่ในบ้านหลังนี้อีกครั้ง
รัตนากำลังตักกับข้าวใส่จานนทีเนื่องจากนทีเอื้อมไม่ถึง เธอจึงใจดีบริการหลานรักแต่เมื่อเห็นพิมกำลังเดินถือเหยือกน้ำตรงมาหาเธอและนทีจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้
"พิมพรุ่งนี้ไปจ่ายตลาดเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ"
"ค่ะคุณผู้หญิง" พิมก้มหัวรับคำเจ้านายทันที
"ให้ผมไปช่วยถือของไหมครับ" นทีเสนอตัวทันทีเพราะอยากออกไปเที่ยวด้วย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวอากับพิมไปกันเองเราอยู่บ้านพักผ่อนเถอะนะ" รัตนาไม่อยากให้นทีไปไหนเพราะเธอเห็นว่านที พึ่งเดินทางมาไกลควรพักผ่อนดีกว่าออกไปกับเธอ นทีพยักหน้าเข้าใจ และหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
"ทีพรุ่งนี้อาศินกลับบ้าน อาจึงต้องเตรียมอาหารให้เรียบร้อย"
"ผมนึกว่าอาศินไปคุยเรื่องงานที่ต่างจังหวัดจะกลับมาเดือนหน้าเสียอีกครับ"
นทีเข้าใจว่าอาศินหรือพศินที่เป็นสามีของอารัตของเขาจะกลับมาเดือนหน้า เพราะพศินได้โทรมาบอกเขาว่าจะต้องไปติดต่อเรื่องขายผลไม้ในสวนและไปศึกษางานด้านบริหารต่อแล้วทำไมถึงรีบกลับ
"เห็นพี่ศินบอกอาว่า ติดต่อเรียบร้อยแล้วและต้องรีบกลับมาบ้านเพราะเรื่องพินัยกรรมของคุณย่านะจ๊ะ"
รัตนารับรู้เมื่อเช้าว่าสามีของเธอไม่ดูงานต่อและจะรีบกลับมา เพราะทนายประจำตัวของมารดาเธอต้องการเปิดพินัยกรรมตามที่มารดาเธอสั่งก่อนสิ้นว่า เมื่อนทีมาถึงบ้านหลังนี้อีกหนึ่งอาทิตย์จะต้องเปิดพินัยกรรมที่เธอสั่งเสียไว้ให้เรียบร้อย
"พินัยกรรม? " นทีงงกับเรื่องนี้เขาไม่เคยคิดเรื่องพินัยกรรมมาก่อน สั่งให้เขารีบกลับมาเขาก็รีบกลับมาเท่านั้นเองถึงไม่ทันงานศพของคุณย่าก็ตาม
"ใช่จ้ะ" รัตนาเธอเข้าใจว่านทีไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนี้รวมถึงพินัยกรรมของมารดาเธอเช่นกัน
"ครับ" นทีพยายามจะเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวของเขาจึงไม่อยากจะถามอะไรให้มันมากความ
เมื่อการรับประทานอาหารผ่านพ้นไปเป็นที่เรียบร้อยเขาได้แยกตัวเพื่อเข้าห้องนอน นทีล้มตัวลงนอนบนเตียงเก่าของเขาอย่างเมื่อยล้าความเหนื่อที่สะสมมานานทำให้เขาหลับลงอย่างง่ายดาย
"พ่อศร แน่ใจหรือ ว่าใช่แม่จัน"
"แน่ใจว่าใช่อย่างแน่นอน"
"วันนี้พ่อศรทำผิดกฎนะที่เข้าไปช่วยแบบนั้น"
"เรื่องนี้ รู้อยู่แล้ว แต่ไม่สามารถห้ามตัวเองได้"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ต.ค. 2560, 13:42:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 13:42:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 633
| << กลับบ้านคุณย่า | ดอกไม้ปริศนา >> |