ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ตอน: ตื่นเช้ามาไม่ได้นอนคนเดียว
เมื่อทุกอย่างในบ้านกลับมาเป็นเหมือนเดิม เอกเริ่มรู้สึกตัวในสิ่งที่ตนทำลงไป
"ตูทำอะไรของตูฟะเนี้ย! ตื่นเต้นมากไปจนขอให้เขาพาไปเที่ยวจนได้ โว้ย! น่าอายจริงทำตัวเป็นเด็กอีกแล้ว" เอกที่กำลังนั่งโวยวายกับตัวเองพร้อมกับเอามือขยี้หัวจนยุ่งไปหมด
"คุณทำอะไรคะ" ป้าดาได้มาพร้อมกับอาหารเต็มทั้งสองมือ ได้เห็นเอกกำลังทำร้ายร่างกายตัวเองอยู่ เธอเลยสงสัยในสิ่งที่เอกทำ
"ครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร พอดีคันหัวเลยเกาแรงไปหน่อย เฮอะ เฮอะ" เอกได้โกหกเธอเพราะเขาไม่รู้จะตอบยังไง
"ป้าเห็นคุณหายไปนานจึงเดินมาดู และเอาอาหารมาให้ทานด้วยค่ะ" เธอพูดเสร็จก็จัดอาหารที่โต๊ะอาหารทันที
"ขอบคุณครับ โห...น่ากินมากเลยครับ" พอเห็นอาหารน่าทานความหิวเริ่มเล่นงาน เขาจึงเข้าหาอาหารตรงหน้าอย่างไว
"ถ้าอย่างนั้นป้าไม่กวนแล้วค่ะ ที่นี้มีโทรศัพท์แล้วเบอร์โทรอยู่ในสมุด ถ้ามีอะไรโทรเข้าบ้านป้าได้นะคะ" เธออธิบายพร้อมกับชี้ตำแหน่งของโทรศัพท์ให้เอกดู เอกได้มองตามเขาเห็นโทรศัพท์แบบมีสายตั้งอยู่บนตู้เก็บหนังสือ
"ครับ" เอกคิดว่าคงไม่ได้ใช้อย่างแน่นอน เดินไปหาง่ายกว่าเยอะเพราะใกล้นิดเดียวเอง อีกอย่างโทรศัพท์แบบมีสายแบบนี้ สมัยนี้เขายังใช้กันอยู่อีกเหรอ
"อิ่มจังเลย! คุณอินทำอะไรอยู่นะ เขาจะได้กินข้าวเหมือนเราหรือเปล่า" เอกกำลังนอนตีพุงอยู่บนเตียง เขาคิดไปเรื่อยถึงคนที่พึ่งเจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง
เอกได้จัดการเก็บจานชามและธุระส่วนตัวเรียบร้อยล่วงเวลาจนสี่ทุ่มซึ่งได้เวลานอนของตน
"ห้าว ง่วงจัง" เอกล้มตัวลงนอนอย่างสบายอารมณ์เพียงไม่นาน เอกก็เข้าสู่การนอนหลับอย่างง่ายดาย
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" เสียงนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ตีดังบอกเวลาว่าตีสี่ ทำให้เอกลืมตาตื่นขึ้นมา เขากลับเห็นว่าตนไม่ได้นอนเพียงคนเดียว
"เย้ย! ใครนะ! " เอกลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นร่างคนมานอนข้างตัวเองแต่เพราะมันมืดมองอะไรไม่เห็น ทำให้เขาเห็นหน้าไม่ชัด
"คุณๆ " เอกตัดสินใจยื่นมือออกไปเขย่าคนที่อยู่ข้างตัวอย่างไม่ออมมือ
"เวลาปลุกควรปลุกแบบผู้ดีเขาทำกันสิ" คนที่นอนตรงหน้าเหมือนละเมอพูดออกมาเป็นน้ำเสียงกึ่งดุ
"แล้วผู้ดีเขาปลุกกันยังไงวะ" เอกบ่นพึมพำกับตัวเองเพราะงงกับคำพูดของคนที่อยู่บนเตียง
"เฮ้ย! ไม่ใช่เวลามาคิดคำพูดคนอื่น แล้วใครล่ะเนี่ย มองหน้าก็ไม่ชัดแถมขี้เซาสุดๆ แต่น้ำเสียงกับการพูดนี่..." เอกพยายามดึงคนที่นอนอยู่มาให้เห็นหน้าชัดๆ ว่าเขาคิดถูกไหม แต่ก็ยังไม่เห็นอะไรอยู่ดี เลยตัดสินใจเดินไปเปิดไฟ
"คุณอิน คุณอีกแล้ว" เอกยิ้มออกมาอย่างโล่งอกนึกว่ามีขโมยแอบขึ้นมานอน
"วันนี้วันพักผ่อนของผม ใครมาเปิดไฟรบกวนการนอน" อินได้ลุกขึ้นนั่งเขาพยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟในห้อง แล้วพูดอย่างคนอารมณ์เสีย
"ผมเองครับ เอกไง! พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ แปลกจังเลย" เอกรู้สึกตื่นเต้นทำอย่างกับในหนังที่แวบไปแวบมาได้
"คุณนั้นเอง คุณควรฝึกมารยาทในการอยู่ร่วมกับคนอื่นนะ" อินรู้สึกอารมณ์เสียที่ถูกรบกวนการนอนอันมีค่าของเขา
"ขอโทษครับ" พออินพูดออกมา เขากลับรู้สึกผิดทันที
"เอาเถอะ ยังไงผมก็ตื่นแล้ว ถ้าจะนอนอีกคงหลับไม่เต็มอิ่ม" อินลุกออกจากเตียงไปหยิบผ้าขาวม้าเพื่อไปอาบน้ำ
"เดี๋ยวๆ คุณจะถอดเสื้อผ้าตรงนี่จริงๆ เหรอ" เอกตกใจที่อินกำลังจะถอดเสื้อผ้าต่อหน้าของเขา
"ถ้าผมไม่ถอดแล้วจะให้อาบน้ำได้ยังไง" อินขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีกับสิ่งที่เอกห้าม
"ถ้าอย่างนั้นผมออกจากห้องไปก่อนนะ" เอกไม่รอคำตอบวิ่งออกจากห้องอย่างไว
"อะไรของเขา" อินยืนมองเอกแล้วก็แอบขำในใจ
"เฮ้อย! เกือบเห็นผู้ชายโป๊ซะแล้วสิ เย้ยย! คิดแล้วขนลุก" เอกทำท่าทางขนลุกขนพองกับตัวเองเมื่อออกมาจากห้องได้
"ว่าไป บ้านนี้การวางของใกล้เคียงกับปัจจุบันเยอะเลยนะ แต่เอ๋...แจกันดอกไม้ทำไมไม่มีดอกไม้มาปักไว้หล่ะ" เอกเดินสำรวจในตัวบ้านว่าใกล้เคียงกับที่เขาอยู่ในปัจจุบันเยอะอยู่ ของแทบทุกอย่างยังมีถึงยุคที่เขาอยู่ด้วย อย่างโทรศัพท์มีสาย ห้องที่เขาอาศัยนอน นาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ แจกันก็เหมือนในปัจจุบันเพียงแต่ไม่มีดอกไม้เท่านั้น
"เดี๋ยวเอาดอกไม้มาปักให้นะ เจ้าแจกัน" เอกพูดกับแจกันสีขาวสะอาดตาตรงหน้า
"จะเอาอะไรมา" คนที่อยู่ข้างหลังดังขึ้น
"เฮ้อย! คุณ ผมตกใจหมดแล้วทำไมคุณยังไม่ไปอาบน้ำ" เอกตกใจเสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ถึงน้ำเสียงจะธรรมดาในฉบับของเขาแต่ก็ยังชวนให้เอกตกใจเล่นอยู่ดี เมื่อเอกหันหลังกลับไป กลับเห็นว่าชายตรงหน้าไม่ใส่เสื้อผ้ามีแต่ผ้าขาวม้าคาดเอว ทำให้เอกอิจฉาร่างกายที่ดูสมบูรณ์ผิดกับตัวของเขาที่ทำเท่าไหร่ก็ไม่มีเหมือนชายตรงหน้า
"คุณมองผมนานไปนะ" อินสังเกตว่าชายตรงหน้าของเขานั้น จ้องมองร่างกายของตนเหมือนกำลังวิเคราะห์ทุกตารางนิ้ว
"ไม่ได้จ้องนานขนาดนั้น คุณไปอาบน้ำซะทีสิ" เอกเขินแก้มแดงจนลามไปถึงหูเขารีบหันหลังกลับทันที ไม่ให้อินเห็นความเขินอายของตนเอง
"หึ" เป็นเสียงหัวเราะในลำคอของชายสูงใหญ่คนนี้ ที่เหมือนจะขำกับคำพูดของคนตรงหน้า พอเห็นว่าเอกหันหลังกลับไปเขาจึงตรงไปอาบน้ำทันที
"ฟู่ โหย...ทำไมต้องเขินด้วยนะผู้ชายด้วยกันแท้ๆ " เอกพ่นลมออกมาเพื่อคลายอาการเกร็งแต่หน้ายังคงแดงอยู่
อินได้อาบน้ำแต่งตัวอย่างเรียบร้อย เขาก็ออกมาในชุดอยู่บ้านสบายๆ เดินตรงเข้ามาหาเอกที่กำลังมองดูปฏิทินที่แขวนอยู่ตรงฝาผนังบ้านอย่างตั้งอกตั้งใจ
"คุณทำอะไร" อินถามขึ้นเพราะเห็นเอกกำลังตั้งใจดูจนไม่สังเกตว่าเขาเข้ามาใกล้
"ผมกำลังดูปฏิทินของที่นี่นะสิ อยากรู้ว่าวันนี้วันอะไร" เอกมองปฏิทินอย่างตั้งใจ
"วันนี้วันเสาร์" เขาตอบให้
"เหรอครับ แต่โลกที่ผมอาศัยอยู่วันนี้วันพุธ" เอกเงยหน้ามองอินที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
"แบบนั้นคุณก็ต้องไปทำงานนะสิ"
"ใช่ครับ เออคุณ ผมขอถามอะไรหน่อยทำไมต้องตั้งเวลาปลุกตีสี่ด้วย ทำเอาผมตื่นเช้าไปด้วยเลย" เอกสงสัยมานานแล้วตั้งแต่มาอยู่นี่
"เป็นเวลาตื่นนอนของผมเอง" เป็นคำตอบสั้นๆ และเข้าใจง่าย
"ทำไมต้องตื่นเช้าขนาดนั้นด้วย" เอกยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
"ผมต้องทำงานแต่เช้า ที่ทำงานผมอยู่ไกลจากบ้านหลังนี้มาก ตื่นตีสี่ ออกจากบ้านตีห้า ถึงที่ทำงานหกโมง" อินอธิบายออกมาเป็นขั้นเป็นตอน
"คุณทำงานอะไร" เอกยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
"ผมเป็นหมอ และโรงพยาบาลอยู่ไกลจากบ้านมากแต่ผมต้องทำงานตรงเวลา" อินเริ่มขมวดคิ้วกับคำถามที่มากมายของคนตรงหน้า
"แล้วทำไมไม่หาที่พักใกล้โรงพยาบาลล่ะครับ ตื่นแบบนี้ไม่เหนื่อยแย่เหรอ" เอกถามสิ่งที่ตนสงสัยเข้าไปอีก ถ้าเป็นเขา เขาจะหาที่ใกล้ที่ทำงาน
"คุณนี่ ชั่งซักชั่งถามเสียจริง แถวนั้นไม่มีที่พักหรอกนะ โรงพยาบาลในชนบทไม่ได้เจริญเหมือนในเมืองกรุงที่จะหาที่พักได้ง่ายง่าย" อินพยายามอธิบายอย่างใจเย็นแต่คิ้วนี่ขมวดเป็นปม
"ผมขอโทษครับที่ผมเป็นคนชั่งสงสัย" เอกรู้สึกเหมือนตนเองถามมากเกินไปเลยรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที
"อืม ชั่งเถอะ" อินยิ้มน้อยๆกับท่าทางของคนตรงหน้า
"คุณอิน คุณคิดไหมว่าช่วงนี้ทำไมเราเจอกันบ่อยจัง" เอกเริ่มคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตตนเอง
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเรื่องของโชคชะตาทำให้เราสองคนมาพบกันก็เป็นได้" อินมองเอกด้วยสีหน้าที่นิ่ง เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกที่พบกันในแบบนี้
"จ๊อกๆ " ท้องของเอกร้องขึ้นมากลบความคิดของคนทั้งสอง
"หึ หิวข้าวก็ไม่บอก ให้ท้องร้องประท้วงอยู่นั้น" อินขำกับอาการท้องร้องของเอก
"แฮะ แฮะ" เอกหัวเราะพร้อมกับเกาหัวแก้เขิน
"ตามผมมา ผมจะทำอาหารให้ทาน" อินกำลังเดินเข้าไปในครัวเพื่อจะทำอาหารให้กับชายตรงหน้าแต่พอหันกลับมา เอกก็หายไปเสียแล้ว
"หึ ไว้คราวหน้าแล้วกัน" เขากลับหัวเราะโชคชะตาที่พาหนุ่มน้อยคนนี้มาแล้วจากไป
"ตูทำอะไรของตูฟะเนี้ย! ตื่นเต้นมากไปจนขอให้เขาพาไปเที่ยวจนได้ โว้ย! น่าอายจริงทำตัวเป็นเด็กอีกแล้ว" เอกที่กำลังนั่งโวยวายกับตัวเองพร้อมกับเอามือขยี้หัวจนยุ่งไปหมด
"คุณทำอะไรคะ" ป้าดาได้มาพร้อมกับอาหารเต็มทั้งสองมือ ได้เห็นเอกกำลังทำร้ายร่างกายตัวเองอยู่ เธอเลยสงสัยในสิ่งที่เอกทำ
"ครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร พอดีคันหัวเลยเกาแรงไปหน่อย เฮอะ เฮอะ" เอกได้โกหกเธอเพราะเขาไม่รู้จะตอบยังไง
"ป้าเห็นคุณหายไปนานจึงเดินมาดู และเอาอาหารมาให้ทานด้วยค่ะ" เธอพูดเสร็จก็จัดอาหารที่โต๊ะอาหารทันที
"ขอบคุณครับ โห...น่ากินมากเลยครับ" พอเห็นอาหารน่าทานความหิวเริ่มเล่นงาน เขาจึงเข้าหาอาหารตรงหน้าอย่างไว
"ถ้าอย่างนั้นป้าไม่กวนแล้วค่ะ ที่นี้มีโทรศัพท์แล้วเบอร์โทรอยู่ในสมุด ถ้ามีอะไรโทรเข้าบ้านป้าได้นะคะ" เธออธิบายพร้อมกับชี้ตำแหน่งของโทรศัพท์ให้เอกดู เอกได้มองตามเขาเห็นโทรศัพท์แบบมีสายตั้งอยู่บนตู้เก็บหนังสือ
"ครับ" เอกคิดว่าคงไม่ได้ใช้อย่างแน่นอน เดินไปหาง่ายกว่าเยอะเพราะใกล้นิดเดียวเอง อีกอย่างโทรศัพท์แบบมีสายแบบนี้ สมัยนี้เขายังใช้กันอยู่อีกเหรอ
"อิ่มจังเลย! คุณอินทำอะไรอยู่นะ เขาจะได้กินข้าวเหมือนเราหรือเปล่า" เอกกำลังนอนตีพุงอยู่บนเตียง เขาคิดไปเรื่อยถึงคนที่พึ่งเจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง
เอกได้จัดการเก็บจานชามและธุระส่วนตัวเรียบร้อยล่วงเวลาจนสี่ทุ่มซึ่งได้เวลานอนของตน
"ห้าว ง่วงจัง" เอกล้มตัวลงนอนอย่างสบายอารมณ์เพียงไม่นาน เอกก็เข้าสู่การนอนหลับอย่างง่ายดาย
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" เสียงนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ตีดังบอกเวลาว่าตีสี่ ทำให้เอกลืมตาตื่นขึ้นมา เขากลับเห็นว่าตนไม่ได้นอนเพียงคนเดียว
"เย้ย! ใครนะ! " เอกลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นร่างคนมานอนข้างตัวเองแต่เพราะมันมืดมองอะไรไม่เห็น ทำให้เขาเห็นหน้าไม่ชัด
"คุณๆ " เอกตัดสินใจยื่นมือออกไปเขย่าคนที่อยู่ข้างตัวอย่างไม่ออมมือ
"เวลาปลุกควรปลุกแบบผู้ดีเขาทำกันสิ" คนที่นอนตรงหน้าเหมือนละเมอพูดออกมาเป็นน้ำเสียงกึ่งดุ
"แล้วผู้ดีเขาปลุกกันยังไงวะ" เอกบ่นพึมพำกับตัวเองเพราะงงกับคำพูดของคนที่อยู่บนเตียง
"เฮ้ย! ไม่ใช่เวลามาคิดคำพูดคนอื่น แล้วใครล่ะเนี่ย มองหน้าก็ไม่ชัดแถมขี้เซาสุดๆ แต่น้ำเสียงกับการพูดนี่..." เอกพยายามดึงคนที่นอนอยู่มาให้เห็นหน้าชัดๆ ว่าเขาคิดถูกไหม แต่ก็ยังไม่เห็นอะไรอยู่ดี เลยตัดสินใจเดินไปเปิดไฟ
"คุณอิน คุณอีกแล้ว" เอกยิ้มออกมาอย่างโล่งอกนึกว่ามีขโมยแอบขึ้นมานอน
"วันนี้วันพักผ่อนของผม ใครมาเปิดไฟรบกวนการนอน" อินได้ลุกขึ้นนั่งเขาพยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟในห้อง แล้วพูดอย่างคนอารมณ์เสีย
"ผมเองครับ เอกไง! พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ แปลกจังเลย" เอกรู้สึกตื่นเต้นทำอย่างกับในหนังที่แวบไปแวบมาได้
"คุณนั้นเอง คุณควรฝึกมารยาทในการอยู่ร่วมกับคนอื่นนะ" อินรู้สึกอารมณ์เสียที่ถูกรบกวนการนอนอันมีค่าของเขา
"ขอโทษครับ" พออินพูดออกมา เขากลับรู้สึกผิดทันที
"เอาเถอะ ยังไงผมก็ตื่นแล้ว ถ้าจะนอนอีกคงหลับไม่เต็มอิ่ม" อินลุกออกจากเตียงไปหยิบผ้าขาวม้าเพื่อไปอาบน้ำ
"เดี๋ยวๆ คุณจะถอดเสื้อผ้าตรงนี่จริงๆ เหรอ" เอกตกใจที่อินกำลังจะถอดเสื้อผ้าต่อหน้าของเขา
"ถ้าผมไม่ถอดแล้วจะให้อาบน้ำได้ยังไง" อินขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีกับสิ่งที่เอกห้าม
"ถ้าอย่างนั้นผมออกจากห้องไปก่อนนะ" เอกไม่รอคำตอบวิ่งออกจากห้องอย่างไว
"อะไรของเขา" อินยืนมองเอกแล้วก็แอบขำในใจ
"เฮ้อย! เกือบเห็นผู้ชายโป๊ซะแล้วสิ เย้ยย! คิดแล้วขนลุก" เอกทำท่าทางขนลุกขนพองกับตัวเองเมื่อออกมาจากห้องได้
"ว่าไป บ้านนี้การวางของใกล้เคียงกับปัจจุบันเยอะเลยนะ แต่เอ๋...แจกันดอกไม้ทำไมไม่มีดอกไม้มาปักไว้หล่ะ" เอกเดินสำรวจในตัวบ้านว่าใกล้เคียงกับที่เขาอยู่ในปัจจุบันเยอะอยู่ ของแทบทุกอย่างยังมีถึงยุคที่เขาอยู่ด้วย อย่างโทรศัพท์มีสาย ห้องที่เขาอาศัยนอน นาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ แจกันก็เหมือนในปัจจุบันเพียงแต่ไม่มีดอกไม้เท่านั้น
"เดี๋ยวเอาดอกไม้มาปักให้นะ เจ้าแจกัน" เอกพูดกับแจกันสีขาวสะอาดตาตรงหน้า
"จะเอาอะไรมา" คนที่อยู่ข้างหลังดังขึ้น
"เฮ้อย! คุณ ผมตกใจหมดแล้วทำไมคุณยังไม่ไปอาบน้ำ" เอกตกใจเสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ถึงน้ำเสียงจะธรรมดาในฉบับของเขาแต่ก็ยังชวนให้เอกตกใจเล่นอยู่ดี เมื่อเอกหันหลังกลับไป กลับเห็นว่าชายตรงหน้าไม่ใส่เสื้อผ้ามีแต่ผ้าขาวม้าคาดเอว ทำให้เอกอิจฉาร่างกายที่ดูสมบูรณ์ผิดกับตัวของเขาที่ทำเท่าไหร่ก็ไม่มีเหมือนชายตรงหน้า
"คุณมองผมนานไปนะ" อินสังเกตว่าชายตรงหน้าของเขานั้น จ้องมองร่างกายของตนเหมือนกำลังวิเคราะห์ทุกตารางนิ้ว
"ไม่ได้จ้องนานขนาดนั้น คุณไปอาบน้ำซะทีสิ" เอกเขินแก้มแดงจนลามไปถึงหูเขารีบหันหลังกลับทันที ไม่ให้อินเห็นความเขินอายของตนเอง
"หึ" เป็นเสียงหัวเราะในลำคอของชายสูงใหญ่คนนี้ ที่เหมือนจะขำกับคำพูดของคนตรงหน้า พอเห็นว่าเอกหันหลังกลับไปเขาจึงตรงไปอาบน้ำทันที
"ฟู่ โหย...ทำไมต้องเขินด้วยนะผู้ชายด้วยกันแท้ๆ " เอกพ่นลมออกมาเพื่อคลายอาการเกร็งแต่หน้ายังคงแดงอยู่
อินได้อาบน้ำแต่งตัวอย่างเรียบร้อย เขาก็ออกมาในชุดอยู่บ้านสบายๆ เดินตรงเข้ามาหาเอกที่กำลังมองดูปฏิทินที่แขวนอยู่ตรงฝาผนังบ้านอย่างตั้งอกตั้งใจ
"คุณทำอะไร" อินถามขึ้นเพราะเห็นเอกกำลังตั้งใจดูจนไม่สังเกตว่าเขาเข้ามาใกล้
"ผมกำลังดูปฏิทินของที่นี่นะสิ อยากรู้ว่าวันนี้วันอะไร" เอกมองปฏิทินอย่างตั้งใจ
"วันนี้วันเสาร์" เขาตอบให้
"เหรอครับ แต่โลกที่ผมอาศัยอยู่วันนี้วันพุธ" เอกเงยหน้ามองอินที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
"แบบนั้นคุณก็ต้องไปทำงานนะสิ"
"ใช่ครับ เออคุณ ผมขอถามอะไรหน่อยทำไมต้องตั้งเวลาปลุกตีสี่ด้วย ทำเอาผมตื่นเช้าไปด้วยเลย" เอกสงสัยมานานแล้วตั้งแต่มาอยู่นี่
"เป็นเวลาตื่นนอนของผมเอง" เป็นคำตอบสั้นๆ และเข้าใจง่าย
"ทำไมต้องตื่นเช้าขนาดนั้นด้วย" เอกยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
"ผมต้องทำงานแต่เช้า ที่ทำงานผมอยู่ไกลจากบ้านหลังนี้มาก ตื่นตีสี่ ออกจากบ้านตีห้า ถึงที่ทำงานหกโมง" อินอธิบายออกมาเป็นขั้นเป็นตอน
"คุณทำงานอะไร" เอกยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
"ผมเป็นหมอ และโรงพยาบาลอยู่ไกลจากบ้านมากแต่ผมต้องทำงานตรงเวลา" อินเริ่มขมวดคิ้วกับคำถามที่มากมายของคนตรงหน้า
"แล้วทำไมไม่หาที่พักใกล้โรงพยาบาลล่ะครับ ตื่นแบบนี้ไม่เหนื่อยแย่เหรอ" เอกถามสิ่งที่ตนสงสัยเข้าไปอีก ถ้าเป็นเขา เขาจะหาที่ใกล้ที่ทำงาน
"คุณนี่ ชั่งซักชั่งถามเสียจริง แถวนั้นไม่มีที่พักหรอกนะ โรงพยาบาลในชนบทไม่ได้เจริญเหมือนในเมืองกรุงที่จะหาที่พักได้ง่ายง่าย" อินพยายามอธิบายอย่างใจเย็นแต่คิ้วนี่ขมวดเป็นปม
"ผมขอโทษครับที่ผมเป็นคนชั่งสงสัย" เอกรู้สึกเหมือนตนเองถามมากเกินไปเลยรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที
"อืม ชั่งเถอะ" อินยิ้มน้อยๆกับท่าทางของคนตรงหน้า
"คุณอิน คุณคิดไหมว่าช่วงนี้ทำไมเราเจอกันบ่อยจัง" เอกเริ่มคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตตนเอง
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเรื่องของโชคชะตาทำให้เราสองคนมาพบกันก็เป็นได้" อินมองเอกด้วยสีหน้าที่นิ่ง เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกที่พบกันในแบบนี้
"จ๊อกๆ " ท้องของเอกร้องขึ้นมากลบความคิดของคนทั้งสอง
"หึ หิวข้าวก็ไม่บอก ให้ท้องร้องประท้วงอยู่นั้น" อินขำกับอาการท้องร้องของเอก
"แฮะ แฮะ" เอกหัวเราะพร้อมกับเกาหัวแก้เขิน
"ตามผมมา ผมจะทำอาหารให้ทาน" อินกำลังเดินเข้าไปในครัวเพื่อจะทำอาหารให้กับชายตรงหน้าแต่พอหันกลับมา เอกก็หายไปเสียแล้ว
"หึ ไว้คราวหน้าแล้วกัน" เขากลับหัวเราะโชคชะตาที่พาหนุ่มน้อยคนนี้มาแล้วจากไป
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ต.ค. 2560, 19:29:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ต.ค. 2560, 19:29:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 712
| << เจออีกครั้ง | ดอกลิลลี่สีขาว >> |