นาฬิกาทรายหวนคืน (Yaoi) - จบ
เมื่อคนรักกลับจำเขาไม่ได้จากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น แต่อุบัติเหตุนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา สิ่งที่แก้ไขได้มีเวลาเพียงสามเดือนเพื่อฟื้นฟูความจำให้กลับมา ซึ่งความทรงจำที่หายไปมาควบคู่กับอาการประหลาดที่เกิดขึ้น และอาจจะไม่มีชีวิตอยู่รอดก่อนที่จะครบสามเดือนความเสี่ยงที่จะย้อนเวลากลับอดีตนั้น จะช่วยให้ความทรงจำกลับมาได้ไหม แล้วคนในอดีตตามมาปัจจุบันทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงมากเพียงใด สิ่งที่ตามจัดการพวกเขาในเงามืดอยู่นั้นเกิดขึ้นเพราะใครทำไมต้องทำเช่นนี้
เรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก ช่องว่างเวลาแห่งรัก ความรักที่เกิดจากการข้ามผ่านกาลเวลา
แต่ฟ้ากลับเล่นตลกเหมือนเป็นบททดสอบว่ารักกันจริงหรือไม่
เรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก ช่องว่างเวลาแห่งรัก ความรักที่เกิดจากการข้ามผ่านกาลเวลา
แต่ฟ้ากลับเล่นตลกเหมือนเป็นบททดสอบว่ารักกันจริงหรือไม่
Tags: นิยายรัก อดีต ปัจจุบัน อนาคต นาฬิกาทราย นิยายวาย BL Yaoi
ตอน: พากลับไปเยี่ยมคุณแม่
"อืม" เอกพลิกตัวไปมาเมื่อมีสิ่งรบกวนการนอน
"นอนนิ่งๆ สิคุณ" อินเริ่มหงุดหงิดเพราะเอกพลิกตัวไปมาทำให้เขาเปลี่ยนเสื้อให้เอกยากเข้าไปอีก
"เฮ้ยย! ค...คุณจะทำอะไร" เอกเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อรู้สึกตัว
"จะเปลี่ยนเสื้อให้ไงครับ" อินตอบหน้าตายโดยในมือยังถือเสื้อผ้าเอาไว้อยู่
"จ...จะเปลี่ยนให้ผมทำไมกัน ผมทำเองได้" เอกรีบฉวยผ้าห่มปิดบังช่วงบนของตนเองไม่ให้อินเห็น
"ทำเป็นเขินอายไปได้ เรื่องปกตินี่ครับ ขนาดอาบน้ำยังอาบด้วยกันแทบทุกวัน เปลี่ยนเสื้อแค่นี้เอง" อินขยับเข้าใกล้อีกครั้ง เพื่อจะได้ถอดกางเกงเปลี่ยนชุดให้ใหม่
"เดี๋ยววว..." เอกลากเสียงยาวและดันหน้าอกอินที่เข้ามาใกล้ตนเองมากเกินไป
"อะไรอีก ทำแบบนี้จะเปลี่ยนชุดเสร็จไหมครับ" อินทำสีหน้าไม่พอใจเมื่อโดนขัดใจ
"ด...เดี๋ยวผมเปลี่ยนเอง" เอกคว้าเสื้อผ้าบนมืออินแล้วลงจากเตียงเพื่อเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำที่อยู่หลังบ้าน
"ไปไหนครับ" อินรีบคว้าแขนเอกให้หยุด
"ห้องน้ำไง" เอกตอบอินและมองมายังมือที่จับแขนของเขาอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
"ผมไม่ให้ออกไปหรอกนะ ข้างนอกมีนินกับนนท์อยู่ คุณควรเปลี่ยนในนี้" อินใช้เสียงต่ำเป็นการกดดันเอกไปในตัวแต่เอกยังคงนิ่งอยู่ในท่าเดิมอย่างนั้น
"หรือจะให้ผมเปลี่ยนให้" อินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขามองเอกอีกครั้งอย่างกับจะจับกินทั้งตัว
"เย้ยยย...เกรงใจครับผมเปลี่ยนเอง"
เอกทำหน้าเหยเกพอคิดถึงสายตาที่อินมองมาแล้วขนลุกซู่เลยทีเดียว เขาจึงสะบัดตัวออกจากการจับกุมของอิน และเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ตู้เสื้อผ้าโดยใช้บานประตูบังตัวไว้ถึงบานประตูเสื้อผ้าจะบังเขาจนมิดแต่ก็ยังอดระแวงไม่ได้ เขาแอบมองอินที่นั่งมองเขาบนเตียงอย่างคนอารมณ์ดี เอกเห็นสายตาที่ไม่น่าไว้ใจของอินแล้ว เขาจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
ทางด้านนินและนนท์กำลังนั่งจมอยู่ในความคิดของตนเอง โดยไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักนิด ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสองคิดต่างกัน
"คุณชื่อนนท์ใช่ไหม" นินหันไปถามนนท์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถัดจากเขา
"ช...ใช่ครับ"
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ครับ" นินถามนนท์ด้วยสีหน้าที่นิ่งจนนนท์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
"คือ...ผมเป็นลูกน้องคุณอินและกำลังคุยธุระกันอยู่แล้วจู่ๆ ผมก็มาอยู่ที่นี่" นนท์รู้สึกประหม่าที่ต้องมาคุยกับนินในอายุที่เท่ากันแบบนี้ แต่เขาพยายามตอบออกไปให้เนียนที่สุด
"อืม คงตกใจน่าดูสิ" นินยิ้มให้เพียงเล็กน้อย
"ครับ" นนท์ตอบรับกลับไปแต่ในใจกลับคิดว่า 'คุณนั่นแหละที่ทำให้ตกใจมากกว่า'
"ทำไมพี่อินไม่ออกมาเสียที นานไปแล้วนะ" นินเป็นห่วงเอกจนไม่สามารถเก็บอาการได้ นนท์เห็นอาการของนินถึงเขาจะรับรู้ว่านินชอบเอกและพอทำใจได้บ้างแต่พอเห็นแบบนี้ใจมันก็เหมือนกระตุกแปลกๆ
"คุณคงชอบคุณเอกมากเลยสินะครับเหมือนคุณในอนาคตเลย" นนท์เผลอพูดออกไปโดยไม่ได้คิด คงเป็นเพราะเริ่มชินกับนินในยุคนี้ขึ้นมาบ้าง
"ในอนาคต? " นินมองนนท์เหมือนเป็นคำถาม เลยไม่ได้ตอบคำถามที่นนท์ตั้งใจอยากจะรู้
"ครับ ก่อนที่ผมจะทำงานให้คุณอินผมเคยทำงานเป็นเลขาคุณมาก่อนครับ"
"จริงเหรอ? " นินหันไปมองนนท์ด้วยหน้าตาที่ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะมีเลขากับเขาด้วย
"ผมเป็นลูกของแม่ดาครับ พ่อผมทิ้งผมไปแล้วคุณในอนาคตรับเลี้ยงผมไว้ และส่งผมเรียนหนังสือโดยให้ผมมาทำงานกับคุณครับ" นนท์เล่าถึงนินในอนาคตความรู้สึกที่คอยติดตามนินนั้นมันเป็นความรู้สึกดีอย่างหนึ่งในชีวิตของเขา
"ดา? อย่าบอกนะว่าดาลูกของสานะ" นินทำหน้าแปลกใจไม่คิดว่าจะเจอหลานของคนใช้ที่บ้าน
"ครับ" นนท์รู้ว่าสาคือใคร
"แต่แม่ของคุณตอนนี้อายุแค่10 ขวบเองเถอะ ฮ่า ฮ่า อะไรจะบังเอิญเจอกันแบบนี้" นินรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที นนท์เห็นเช่นนั้นเขาจึงตามน้ำยิ้มไปกับนินด้วย
เอกเปิดประตูออกมาพร้อมชุดใหม่ตามมาด้วยอินที่ไล่หลังออกมาด้วยเช่นกัน โชคดีที่นินเตรียมเสื้อผ้าเก็บไว้ในตู้จึงมีเสื้อผ้าเปลี่ยนเพื่อความสบายตัว
"กี่โมงแล้วนิน" อินเดินมาใกล้นินแล้วถามน้องชายของตน
"ใกล้เที่ยงคืนแล้วครับ"
"น่าแปลกนะ ที่พวกเรายังติดอยู่ที่นี่" อินได้มองไปรอบตัวที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิด
"เดี๋ยวก่อนนะครับ ใครช่วยอธิบายผมหน่อยได้ไหม" เอกพูดขึ้นขัดคนทั้งสอง อยากให้ใครช่วยอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้เข้าใจเนื่องจากเขามึนไปหมดแล้ว
"คือ...ผมไม่อยากขัดนะครับ ผมก็งงเหมือนคุณเอกเหมือนกันครับ" นนท์ยิ้มเหยเกมาให้อินกับนินเพราะเขานั้นไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เท่าไหร่นัก ถึงจะพอรับรู้อะไรมาบ้างเกี่ยวกับการไปมาอดีตของอินและเอกแต่พอมาเจอเข้ากับตัวเองก็ทำให้ไปไม่เป็นเหมือนกัน
"อืมใช่" เอกพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนนท์
"ผมบอกตามตรงว่าไม่เข้าใจเหมือนกันเพราะมันไม่เหมือนเมื่อก่อน เลยเดาไม่ถูกว่าเราจะกลับปัจจุบันตอนไหน" อินไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น โดยปกติสี่ทุ่มน่าจะเปลี่ยนกลับไปปัจจุบันเหมือนเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ไม่ใช่กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
"สรุปคือพวกเราติดอยู่ที่นี่สินะ" เอกหน้าตื่นมองทุกคน
"เอาเถอะครับ ไหนๆ พวกพี่ก็กลับมาแล้วไปเยี่ยมคุณแม่กันหน่อยไหม" นินรู้สึกดีใจที่อินกลับมา เขาอยากให้อินไปหามารดาของพวกเราทั้งคู่
"คุณแม่ท่านสบายดีไหม" เมื่ออินรับรู้ได้ว่ามารดาของเขานั้นยังอยู่ ความรู้สึกคิดถึงและห่วงหากลับมาอีกครั้ง
"ป่วยนิดหน่อย ไปกันตอนนี้เลยไหมครับ" นินเริ่มร้อนใจอยากให้เจอกันเร็วๆ แต่อินหันไปหาเอกเหมือนอยากได้ความคิดเห็นเพิ่ม เขาอยากไปหาตอนนี้แต่เกรงใจคนที่มาด้วย
"ไปด้วยกันหมดนี่แหละครับ" เอกยิ้มกลับไปเป็นคำตอบ ความรู้สึกส่วนลึกที่อยู่ข้างในเหมือนเข้าใจบางอย่างในตัวอินแต่นึกไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่
เมื่อการตัดสินใจของเอกทำให้ทุกคนมีเป้าหมายใหม่ คือตรงไปหามารดาของอินและนิน โดยมีนินเป็นคนขับรถให้เพราะนนท์ขับรถแบบนี้ไม่เป็น ส่วนเอกและอินนั่งข้างหลัง นนท์นั่งข้างคนขับ
แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่านาฬิกาทรายที่อยู่ในยุคที่พวกเขาจากมานั้น อันที่ทำงานอยู่ได้หยุดลง ส่วนอีกอันที่อยู่ใกล้กันได้หมุนกลับทำงานต่อ โดยที่ไม่ต้องให้ใครเริ่มให้และคงเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะครบสองสัปดาห์
"นอนนิ่งๆ สิคุณ" อินเริ่มหงุดหงิดเพราะเอกพลิกตัวไปมาทำให้เขาเปลี่ยนเสื้อให้เอกยากเข้าไปอีก
"เฮ้ยย! ค...คุณจะทำอะไร" เอกเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อรู้สึกตัว
"จะเปลี่ยนเสื้อให้ไงครับ" อินตอบหน้าตายโดยในมือยังถือเสื้อผ้าเอาไว้อยู่
"จ...จะเปลี่ยนให้ผมทำไมกัน ผมทำเองได้" เอกรีบฉวยผ้าห่มปิดบังช่วงบนของตนเองไม่ให้อินเห็น
"ทำเป็นเขินอายไปได้ เรื่องปกตินี่ครับ ขนาดอาบน้ำยังอาบด้วยกันแทบทุกวัน เปลี่ยนเสื้อแค่นี้เอง" อินขยับเข้าใกล้อีกครั้ง เพื่อจะได้ถอดกางเกงเปลี่ยนชุดให้ใหม่
"เดี๋ยววว..." เอกลากเสียงยาวและดันหน้าอกอินที่เข้ามาใกล้ตนเองมากเกินไป
"อะไรอีก ทำแบบนี้จะเปลี่ยนชุดเสร็จไหมครับ" อินทำสีหน้าไม่พอใจเมื่อโดนขัดใจ
"ด...เดี๋ยวผมเปลี่ยนเอง" เอกคว้าเสื้อผ้าบนมืออินแล้วลงจากเตียงเพื่อเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำที่อยู่หลังบ้าน
"ไปไหนครับ" อินรีบคว้าแขนเอกให้หยุด
"ห้องน้ำไง" เอกตอบอินและมองมายังมือที่จับแขนของเขาอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
"ผมไม่ให้ออกไปหรอกนะ ข้างนอกมีนินกับนนท์อยู่ คุณควรเปลี่ยนในนี้" อินใช้เสียงต่ำเป็นการกดดันเอกไปในตัวแต่เอกยังคงนิ่งอยู่ในท่าเดิมอย่างนั้น
"หรือจะให้ผมเปลี่ยนให้" อินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขามองเอกอีกครั้งอย่างกับจะจับกินทั้งตัว
"เย้ยยย...เกรงใจครับผมเปลี่ยนเอง"
เอกทำหน้าเหยเกพอคิดถึงสายตาที่อินมองมาแล้วขนลุกซู่เลยทีเดียว เขาจึงสะบัดตัวออกจากการจับกุมของอิน และเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ตู้เสื้อผ้าโดยใช้บานประตูบังตัวไว้ถึงบานประตูเสื้อผ้าจะบังเขาจนมิดแต่ก็ยังอดระแวงไม่ได้ เขาแอบมองอินที่นั่งมองเขาบนเตียงอย่างคนอารมณ์ดี เอกเห็นสายตาที่ไม่น่าไว้ใจของอินแล้ว เขาจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
ทางด้านนินและนนท์กำลังนั่งจมอยู่ในความคิดของตนเอง โดยไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักนิด ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสองคิดต่างกัน
"คุณชื่อนนท์ใช่ไหม" นินหันไปถามนนท์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถัดจากเขา
"ช...ใช่ครับ"
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ครับ" นินถามนนท์ด้วยสีหน้าที่นิ่งจนนนท์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
"คือ...ผมเป็นลูกน้องคุณอินและกำลังคุยธุระกันอยู่แล้วจู่ๆ ผมก็มาอยู่ที่นี่" นนท์รู้สึกประหม่าที่ต้องมาคุยกับนินในอายุที่เท่ากันแบบนี้ แต่เขาพยายามตอบออกไปให้เนียนที่สุด
"อืม คงตกใจน่าดูสิ" นินยิ้มให้เพียงเล็กน้อย
"ครับ" นนท์ตอบรับกลับไปแต่ในใจกลับคิดว่า 'คุณนั่นแหละที่ทำให้ตกใจมากกว่า'
"ทำไมพี่อินไม่ออกมาเสียที นานไปแล้วนะ" นินเป็นห่วงเอกจนไม่สามารถเก็บอาการได้ นนท์เห็นอาการของนินถึงเขาจะรับรู้ว่านินชอบเอกและพอทำใจได้บ้างแต่พอเห็นแบบนี้ใจมันก็เหมือนกระตุกแปลกๆ
"คุณคงชอบคุณเอกมากเลยสินะครับเหมือนคุณในอนาคตเลย" นนท์เผลอพูดออกไปโดยไม่ได้คิด คงเป็นเพราะเริ่มชินกับนินในยุคนี้ขึ้นมาบ้าง
"ในอนาคต? " นินมองนนท์เหมือนเป็นคำถาม เลยไม่ได้ตอบคำถามที่นนท์ตั้งใจอยากจะรู้
"ครับ ก่อนที่ผมจะทำงานให้คุณอินผมเคยทำงานเป็นเลขาคุณมาก่อนครับ"
"จริงเหรอ? " นินหันไปมองนนท์ด้วยหน้าตาที่ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะมีเลขากับเขาด้วย
"ผมเป็นลูกของแม่ดาครับ พ่อผมทิ้งผมไปแล้วคุณในอนาคตรับเลี้ยงผมไว้ และส่งผมเรียนหนังสือโดยให้ผมมาทำงานกับคุณครับ" นนท์เล่าถึงนินในอนาคตความรู้สึกที่คอยติดตามนินนั้นมันเป็นความรู้สึกดีอย่างหนึ่งในชีวิตของเขา
"ดา? อย่าบอกนะว่าดาลูกของสานะ" นินทำหน้าแปลกใจไม่คิดว่าจะเจอหลานของคนใช้ที่บ้าน
"ครับ" นนท์รู้ว่าสาคือใคร
"แต่แม่ของคุณตอนนี้อายุแค่10 ขวบเองเถอะ ฮ่า ฮ่า อะไรจะบังเอิญเจอกันแบบนี้" นินรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที นนท์เห็นเช่นนั้นเขาจึงตามน้ำยิ้มไปกับนินด้วย
เอกเปิดประตูออกมาพร้อมชุดใหม่ตามมาด้วยอินที่ไล่หลังออกมาด้วยเช่นกัน โชคดีที่นินเตรียมเสื้อผ้าเก็บไว้ในตู้จึงมีเสื้อผ้าเปลี่ยนเพื่อความสบายตัว
"กี่โมงแล้วนิน" อินเดินมาใกล้นินแล้วถามน้องชายของตน
"ใกล้เที่ยงคืนแล้วครับ"
"น่าแปลกนะ ที่พวกเรายังติดอยู่ที่นี่" อินได้มองไปรอบตัวที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิด
"เดี๋ยวก่อนนะครับ ใครช่วยอธิบายผมหน่อยได้ไหม" เอกพูดขึ้นขัดคนทั้งสอง อยากให้ใครช่วยอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้เข้าใจเนื่องจากเขามึนไปหมดแล้ว
"คือ...ผมไม่อยากขัดนะครับ ผมก็งงเหมือนคุณเอกเหมือนกันครับ" นนท์ยิ้มเหยเกมาให้อินกับนินเพราะเขานั้นไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เท่าไหร่นัก ถึงจะพอรับรู้อะไรมาบ้างเกี่ยวกับการไปมาอดีตของอินและเอกแต่พอมาเจอเข้ากับตัวเองก็ทำให้ไปไม่เป็นเหมือนกัน
"อืมใช่" เอกพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนนท์
"ผมบอกตามตรงว่าไม่เข้าใจเหมือนกันเพราะมันไม่เหมือนเมื่อก่อน เลยเดาไม่ถูกว่าเราจะกลับปัจจุบันตอนไหน" อินไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น โดยปกติสี่ทุ่มน่าจะเปลี่ยนกลับไปปัจจุบันเหมือนเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ไม่ใช่กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
"สรุปคือพวกเราติดอยู่ที่นี่สินะ" เอกหน้าตื่นมองทุกคน
"เอาเถอะครับ ไหนๆ พวกพี่ก็กลับมาแล้วไปเยี่ยมคุณแม่กันหน่อยไหม" นินรู้สึกดีใจที่อินกลับมา เขาอยากให้อินไปหามารดาของพวกเราทั้งคู่
"คุณแม่ท่านสบายดีไหม" เมื่ออินรับรู้ได้ว่ามารดาของเขานั้นยังอยู่ ความรู้สึกคิดถึงและห่วงหากลับมาอีกครั้ง
"ป่วยนิดหน่อย ไปกันตอนนี้เลยไหมครับ" นินเริ่มร้อนใจอยากให้เจอกันเร็วๆ แต่อินหันไปหาเอกเหมือนอยากได้ความคิดเห็นเพิ่ม เขาอยากไปหาตอนนี้แต่เกรงใจคนที่มาด้วย
"ไปด้วยกันหมดนี่แหละครับ" เอกยิ้มกลับไปเป็นคำตอบ ความรู้สึกส่วนลึกที่อยู่ข้างในเหมือนเข้าใจบางอย่างในตัวอินแต่นึกไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่
เมื่อการตัดสินใจของเอกทำให้ทุกคนมีเป้าหมายใหม่ คือตรงไปหามารดาของอินและนิน โดยมีนินเป็นคนขับรถให้เพราะนนท์ขับรถแบบนี้ไม่เป็น ส่วนเอกและอินนั่งข้างหลัง นนท์นั่งข้างคนขับ
แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่านาฬิกาทรายที่อยู่ในยุคที่พวกเขาจากมานั้น อันที่ทำงานอยู่ได้หยุดลง ส่วนอีกอันที่อยู่ใกล้กันได้หมุนกลับทำงานต่อ โดยที่ไม่ต้องให้ใครเริ่มให้และคงเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะครบสองสัปดาห์
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ต.ค. 2560, 19:08:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ต.ค. 2560, 19:08:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 694
| << จะได้ผลไหม | กว่าจะพบ >> |