มนต์รักในคำสัญญา (Yaoi) - จบ
คำสัญญาที่เธอเคยให้ไว้กับชายที่รัก แต่ในชาตินี้เธอกลับจำไม่ได้และที่สำคัญเธอเกิดมาเป็นผู้ชาย " คำสัญญาที่เจ้าเคยให้ไว้กับพี่ เจ้าจำได้ไหม พี่รอคอยเวลาที่จะพบเจอเจ้ามานานแสนนาน ไม่ว่ากี่พบกี่ชาติพี่ไม่มีวันลืม" ความรักจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหรือจะต้องทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้สิ่งไหนสำคัญกว่ากัน
Tags: นิยายรัก มนตรา มนตร์ นิยายวาย BL Yaoi
ตอน: ชู้รัก
"อย่าสิพี่ เดี๋ยวมีคนได้ยิน"
"พี่คิดถึงเราจะแย่อยู่แล้ว"
"ถ้าใครเห็นเข้าทำยังไงจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เรามาแถวนี้ใครมันจะได้ยิน"
เสียงที่นทีได้ยินนั้นเบนความสนใจให้ออกจากชายที่อยู่ข้างตนและบรรยากาศอันแสนสวยตรงหน้าแล้วหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน
"เจ้าไม่ควรไปยุ่งกับพวกเขา" ศรได้ยินเช่นกันแต่เขาไม่อยากให้คนรักเข้าไปเสี่ยงกับคนประเภทนี้
"ทำไมครับ" นทีหันมามองคนที่เรียก ถึงแม้ไม่ใช่ชื่อของเขาก็ตาม
"คนชั่วเราควรห่าง ไม่เช่นนั้นจะนำพาเราเข้าสู่ความฉิบหายได้"
ศรพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง นทีขมวดคิ้วงงกับสิ่งที่ได้ยิน ถ้าเขาคิดไม่ผิด สิ่งที่ชายตรงหน้าที่ชื่อศรได้พูดนั้น คงหมายถึงเสียงที่เขาได้ยินอยู่นั้นกำลังทำความชั่วที่ไม่สามารถให้อภัยได้
"อยู่ตรงนี้เถอะ อย่าไปเลยนะแม่จัน"
ชายตรงหน้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนอีกครั้ง เขาได้ใช้พลังงานปกคลุมไม่ให้คนภายนอกเห็นและได้ยินเสียงบริเวณที่พวกเขายืนกันอยู่ ถ้านทีออกไปพวกเขาจะเห็นนทีแล้วเรื่องจะไปกันใหญ่
"ผมไม่ได้ชื่อจันและเลิกเรียกได้แล้ว" นทีเริ่มรำคาญชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก เขาได้เดินออกจากเส้นที่ศรได้สร้างบดบังเอาไว้ โดยไม่หันหลังกลับมามองศรเลยสักนิด
"เฮ้อออ..." ศรเห็นความดื้อของคนรักถึงกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่
เมื่อนทีเดินตามเสียงที่ได้ยินไปนั้นจู่ๆ เขาเกิดอาหารหน้ามืดขึ้นมาและศรได้เข้าไปรับร่างที่ถูกพลังของเขาทำให้สลบไป ศรมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาจำใจต้องทำเช่นนี้เพราะไม่อยากให้เหตุการณ์มันวุ่นวายไปมากกว่านี้
"ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่เจ้าจะรู้"
"พี่ได้ยินเสียงอะไรไหม"
"ไม่นิ เรามาต่อกันเถอะนะ"
"ไม่เอาแล้วพี่ พวกเรากลับบ้านกันเถอะนะ"
"อืม...ก็ได้"
ศรมองชายชั่วหญิงเลวที่เดินกลับเข้าบ้านไปจนลับสายตาของเขา เขาจึงใช้พลังงานทั้งหมดโอบอุ้มคนในอ้อมแขนตรงไปที่บ้าน โดยหน้าประตูบ้านได้มีเทวดารักษาบ้านเรือนยืนขวางอยู่
"เจ้าห้ามเข้า" เทวดาร่างงดงามได้บอกกับศรด้วยน้ำเสียงที่ระดับเหนือกว่า
"ขอรับ แต่ทว่ากระผมต้องพาชายคนนี้กลับห้อง" ศรได้อ้างเหตุผลที่เขาจำเป็นต้องทำ เทวดารักษาบ้านเรือนได้มองนทีที่สลบอยู่ในอ้อมแขนของศรแล้วพยักหน้าให้กับศร
"นอกกฎได้แค่วันนี้เท่านั้น" เทวดารักษาบ้านเรือนเห็นว่าเป็นคนที่อาศัยในบ้านจึงอนุญาต โดยปกติแล้วศรจะไม่มีสิทธิ์เข้ามาในบ้านได้แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น
"จิ๊บ จิ๊บ" แสงแดดจากหน้าต่างได้ส่องกระทบเข้ากับใบหน้าของนที เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและเห็นว่าตนนั้นกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนของตนเอง
"เมื่อคืนเราอยู่ที่หนองน้ำนิ" นทีพยายามย้อนนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนนี้และกำลังคิดว่าเขากลับมานอนได้อย่างไร
"จำอะไรไม่ได้เลยแฮะ" เขาบ่นพึมพำกับตนเองอย่างคนอารมณ์เสีย
พอนึกอะไรไม่ออกอารมณ์ก็พลอยเสียตามมาด้วยเช่นกัน เขาจัดการตัวเองแล้วลงไปข้างล่างทันที
"สวัสดีตอนเช้าจ๊ะ" รัตนาแต่งตัวออกจากบ้านในชุดสวย ได้ทักทายนทีที่เดินลงมาด้วยสีหน้ายุ่ง
"สวัสดีครับอารัต" เขายิ้มให้อาของตนพร้อมกับมองชุดที่เธอสวมใส่ไปด้วย
"อาจะไปไหนครับ" นทีอดไม่ได้ที่จะอยากรู้
"อาจะไปพบเพื่อนหน่อยนะ อยากไปสูดอากาศนอกบ้านบ้างจ๊ะ" วันนี้อากาศดี เธอและเพื่อนเก่าได้นัดไปเที่ยวกัน
"ครับ" นทีพยักหน้าเข้าใจ เขายังอยากกลับบ้านที่กรุงเทพเลยด้วยซ้ำอยู่ที่นี่น่าเบื่อจะตายไป
"อาหารเช้า อาเตรียมไว้ให้แล้วจ้ะ อยู่บนโต๊ะอาหาร อยากได้อะไรก็เรียกใช้พิมเอานะ อาไปก่อน" เธอรีบพูดและรีบลาหลานชายของเธอเพราะเธอสายมากแล้ว
"แล้วอาศินล่ะครับ กลับมาหรือยัง" นทีอดไม่ได้ที่จะถามหาอาอีกคน
"รายนั้นกลับมาเมื่อคืน ตอนนี้ยังนอนอยู่เลย อาไปแล้วนะ" เธอพูดจบก็รีบเดินไปพร้อมชุดและกระเป๋าสวยคู่ใจ
นทีได้ยืนมองอาของเขาเดินออกจากบ้านไป เขาจึงเดินตรงไปที่ห้องครัวเพราะอยากดื่มน้ำสักแก้ว
"พี่ไม่เอาน่าเดี๋ยวคุณนายมาเห็นเข้า"
"เมื่อคืนพี่ยังไม่ได้ปลดปล่อยเลยนะ รัตมันไม่อยู่ ออกไปข้างนอกแล้ว เราขึ้นไปข้างบนกันนะจ๊ะ"
นทีแอบได้ยินเสียงที่คุ้นหูจึงแอบฟังอยู่ข้างประตูทางเข้าห้องครัว เขากำลังคิดว่าเหมือนเสียงคนที่คุยกันเมื่อคืนแต่ทำไมนึกอะไรไม่ออกมากกว่านี้ เพียงเวลาไม่นานเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของชายหญิงในห้องกำลังเดินออกมา นทีจึงรีบไปแอบอีกทางไม่ให้คนทั้งสองเห็นได้และสิ่งที่เขาเห็นต่อจากนี้ทำให้เขาถึงกับตาโต
"พอแล้วพี่" พิมได้ละจากอ้อมกอดของพศินที่พยายามจะลิ้มลองริมฝีปากของสาวใช้สุดสวยอีกครั้งแต่โดนห้ามไว้
"ไปต่อกันในห้องเถอะนะจ๊ะที่รัก" พศินดึงสาวใช้ขึ้นห้องของตนเพื่อสนองตัณหาของตนเองต่อ เนื่องมาจากเมื่อคืนชวดไปแล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้จะไม่พลาดอีก
นทีเดินออกจากที่ซ้อนมองดูคนทั้งสองที่ขึ้นห้องไปด้วยสายตาที่ผิดหวัง เขาไม่เคยคิดว่าอาพศินที่เป็นคนดีจะแอบมีชู้กับสาวใช้ในบ้านตอนที่อารัตนาไม่อยู่ คราวนี้เขาจะมองหน้าคนเหล่านี้ติดได้อย่างไร ในเมื่อมีเรื่องคาใจแบบนี้เกิดขึ้น
"ปิดไม่ได้ จนได้" ศรยืนมองนทีที่กำลังยืนพิงกำแพงด้วยสีหน้าที่คาดเดาอยาก เขาอยากอ่านจิตใจของนทีอีกครั้งแต่ว่าพลังงานหมดไปกับการพาคนตัวบางกลับมาที่ห้องจึงทำได้แค่ยืนมองห่างๆ
"อืม" สาวสวยในชุดเสื้อผ้าแพรไหมได้มาปรากฏตัวข้างศร
"แม่แก้วไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ศรได้หันไปถามวิญญาณสาวสวยข้างตน
"ไม่ว่ากี่ชาติพี่ปิ่นกับนางนวลก็ยังคงเหมือนเดิม เมื่อไหร่จะตระหนักได้เสียที ว่าการทำแบบนี้มันเป็นบาปมากขนาดไหน" เธออดไม่ได้ที่จะต่อว่าชายคนรักเก่าที่เคยเป็นสามีภรรยากันในชาติก่อน จึงเป็นสาเหตุให้เธอต้องวนเวียนอยู่แบบนี้ ทำให้เธอได้นึกย้อนกลับไปตอนที่ตนยังมีชีวิตอยู่
เมื่อชาติที่ปิ่นและแก้วเป็นสามีภรรยากัน
"พี่ปิ่นไม่เอาน่าเดี๋ยวแก้วมาเห็นเข้า" นวลที่กำลังอยู่บนเตียงร่วมกับปิ่นในห้องนอนนั้น พยายามขัดขืนพอเป็นพิธี เธอแค่พูดไปอย่างนั้นเพราะทั้งคู่ทำแบบนี้ร่วมกันบ่อยครั้ง ตอนที่แก้วออกไปทำธุระนอกบ้าน
"จะไปเห็นได้ยังไง ในเมื่อไม่อยู่บ้าน" ปิ่นกอดนวลมากขึ้นและหอมแก้มนิ่มของนวลอีกครั้ง
"คริ คริ" นวลหัวเราะชอบใจกับการกระทำของปิ่น
"ปั๊ง!" ชายหนุ่มที่เป็นบ่าวไพร่ของบ้านแห่งนี้ ได้พังประตูตามคำสั่งนายหญิงของบ้าน
"แก้ว! /แม่แก้ว! " ทั้งสองที่ร่างกายเปลือยเปล่าในผ้าห่มผืนบางรีบลุกขึ้นนั่ง มองหญิงสาวที่ย่างกรายเข้ามาในห้องเพื่อต้องการเห็นชายหญิงชั่วทั้งสองให้เต็มลูกตาของเธอ
"ฉันไม่คิดเลยว่า นวลที่เป็นเพื่อนรักของฉันจะทำแบบนี้ได้" เธอมองนวลด้วยสายตาที่ผิดหวัง
"พี่แก้ว อุ๊ย! "
จันรีบวิ่งเข้ามาหาพี่สาวของเธอในห้องเพราะได้ยินจากสาวใช้ว่าเกิดเหตุการณ์ที่เรือนใหญ่ เธอจึงรีบมาดูและเห็นภาพบัดสีบัดสีบัดเถลิงขนาดนี้ เธอตกใจและรีบเดินไปหาพี่สาวของตนที่กำลังมองชายหญิงร่างเปลือยในผ้าห่มผืนบาง บนเตียงด้วยสายตาที่ดูถูกอย่างเห็นได้ชัด
"แก้วฉันขอโทษ" นวลพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"แม่แก้วฟังพี่ก่อน พี่อธิบายได้" ปิ่นพยายามจะแก้ตัวแต่แก้วกลับหันหน้าหนีคนทั้งคู่
"ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว ออกจากบ้านของฉันไปเดี๋ยวนี้! " เธอสั่งออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดังก้องไปทั่วห้อง
"เดี๋ยวก่อนสิแม่แก้ว" ปิ่นเรียกแก้วที่กำลังเดินออกจากห้องไป
"พาพวกเขาออกไปจากบ้านและอย่าให้ทั้งสองกลับมาเหยียบที่นี่อีก" เธอหันไปสั่งบ่าวไพร่ที่รออยู่ข้างนอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
"ขอรับ" ชายหนุ่มที่รอคำสั่งเจ้านายได้ทำตามคำสั่งทันที
"ปล่อยฉันนะ/อย่ามาจับฉัน" ทั้งคู่ถูกลากออกไปด้วยความทุลักทุเลเพราะยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า สร้างความอับอายไปทั่วกับคนที่พบเห็น
ส่วนแก้วได้เดินมาหลบอยู่อีกห้องโดยมีจันเดินตามมาติดๆ ด้วยความเป็นห่วง
"คือ...น้อง..." จันไม่รู้จะปลอบใจพี่สาวของตนอย่างไร
"พี่ขออยู่ตามลำพัง" แก้วกลั้นน้ำตาเอาไว้เธอไม่อยากให้น้องสาวเพียงคนเดียวต้องมากังวลใจไปกับเธอ เพราะจันกำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้น ที่เป็นน้องชายของปิ่น จันกลับไม่ทำตามที่แก้วสั่งแต่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างพี่สาวของเธอแทน
@@@@@@@
อดีตเริ่มผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ค่ะ คนทำผิดถ้ายังไม่สำนึกผิดยังไงกี่ชาติก็ยังคงเหมือนเดิม เฮอะ เฮอะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ ^^
"พี่คิดถึงเราจะแย่อยู่แล้ว"
"ถ้าใครเห็นเข้าทำยังไงจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เรามาแถวนี้ใครมันจะได้ยิน"
เสียงที่นทีได้ยินนั้นเบนความสนใจให้ออกจากชายที่อยู่ข้างตนและบรรยากาศอันแสนสวยตรงหน้าแล้วหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน
"เจ้าไม่ควรไปยุ่งกับพวกเขา" ศรได้ยินเช่นกันแต่เขาไม่อยากให้คนรักเข้าไปเสี่ยงกับคนประเภทนี้
"ทำไมครับ" นทีหันมามองคนที่เรียก ถึงแม้ไม่ใช่ชื่อของเขาก็ตาม
"คนชั่วเราควรห่าง ไม่เช่นนั้นจะนำพาเราเข้าสู่ความฉิบหายได้"
ศรพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง นทีขมวดคิ้วงงกับสิ่งที่ได้ยิน ถ้าเขาคิดไม่ผิด สิ่งที่ชายตรงหน้าที่ชื่อศรได้พูดนั้น คงหมายถึงเสียงที่เขาได้ยินอยู่นั้นกำลังทำความชั่วที่ไม่สามารถให้อภัยได้
"อยู่ตรงนี้เถอะ อย่าไปเลยนะแม่จัน"
ชายตรงหน้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนอีกครั้ง เขาได้ใช้พลังงานปกคลุมไม่ให้คนภายนอกเห็นและได้ยินเสียงบริเวณที่พวกเขายืนกันอยู่ ถ้านทีออกไปพวกเขาจะเห็นนทีแล้วเรื่องจะไปกันใหญ่
"ผมไม่ได้ชื่อจันและเลิกเรียกได้แล้ว" นทีเริ่มรำคาญชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก เขาได้เดินออกจากเส้นที่ศรได้สร้างบดบังเอาไว้ โดยไม่หันหลังกลับมามองศรเลยสักนิด
"เฮ้อออ..." ศรเห็นความดื้อของคนรักถึงกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่
เมื่อนทีเดินตามเสียงที่ได้ยินไปนั้นจู่ๆ เขาเกิดอาหารหน้ามืดขึ้นมาและศรได้เข้าไปรับร่างที่ถูกพลังของเขาทำให้สลบไป ศรมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาจำใจต้องทำเช่นนี้เพราะไม่อยากให้เหตุการณ์มันวุ่นวายไปมากกว่านี้
"ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่เจ้าจะรู้"
"พี่ได้ยินเสียงอะไรไหม"
"ไม่นิ เรามาต่อกันเถอะนะ"
"ไม่เอาแล้วพี่ พวกเรากลับบ้านกันเถอะนะ"
"อืม...ก็ได้"
ศรมองชายชั่วหญิงเลวที่เดินกลับเข้าบ้านไปจนลับสายตาของเขา เขาจึงใช้พลังงานทั้งหมดโอบอุ้มคนในอ้อมแขนตรงไปที่บ้าน โดยหน้าประตูบ้านได้มีเทวดารักษาบ้านเรือนยืนขวางอยู่
"เจ้าห้ามเข้า" เทวดาร่างงดงามได้บอกกับศรด้วยน้ำเสียงที่ระดับเหนือกว่า
"ขอรับ แต่ทว่ากระผมต้องพาชายคนนี้กลับห้อง" ศรได้อ้างเหตุผลที่เขาจำเป็นต้องทำ เทวดารักษาบ้านเรือนได้มองนทีที่สลบอยู่ในอ้อมแขนของศรแล้วพยักหน้าให้กับศร
"นอกกฎได้แค่วันนี้เท่านั้น" เทวดารักษาบ้านเรือนเห็นว่าเป็นคนที่อาศัยในบ้านจึงอนุญาต โดยปกติแล้วศรจะไม่มีสิทธิ์เข้ามาในบ้านได้แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น
"จิ๊บ จิ๊บ" แสงแดดจากหน้าต่างได้ส่องกระทบเข้ากับใบหน้าของนที เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและเห็นว่าตนนั้นกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนของตนเอง
"เมื่อคืนเราอยู่ที่หนองน้ำนิ" นทีพยายามย้อนนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนนี้และกำลังคิดว่าเขากลับมานอนได้อย่างไร
"จำอะไรไม่ได้เลยแฮะ" เขาบ่นพึมพำกับตนเองอย่างคนอารมณ์เสีย
พอนึกอะไรไม่ออกอารมณ์ก็พลอยเสียตามมาด้วยเช่นกัน เขาจัดการตัวเองแล้วลงไปข้างล่างทันที
"สวัสดีตอนเช้าจ๊ะ" รัตนาแต่งตัวออกจากบ้านในชุดสวย ได้ทักทายนทีที่เดินลงมาด้วยสีหน้ายุ่ง
"สวัสดีครับอารัต" เขายิ้มให้อาของตนพร้อมกับมองชุดที่เธอสวมใส่ไปด้วย
"อาจะไปไหนครับ" นทีอดไม่ได้ที่จะอยากรู้
"อาจะไปพบเพื่อนหน่อยนะ อยากไปสูดอากาศนอกบ้านบ้างจ๊ะ" วันนี้อากาศดี เธอและเพื่อนเก่าได้นัดไปเที่ยวกัน
"ครับ" นทีพยักหน้าเข้าใจ เขายังอยากกลับบ้านที่กรุงเทพเลยด้วยซ้ำอยู่ที่นี่น่าเบื่อจะตายไป
"อาหารเช้า อาเตรียมไว้ให้แล้วจ้ะ อยู่บนโต๊ะอาหาร อยากได้อะไรก็เรียกใช้พิมเอานะ อาไปก่อน" เธอรีบพูดและรีบลาหลานชายของเธอเพราะเธอสายมากแล้ว
"แล้วอาศินล่ะครับ กลับมาหรือยัง" นทีอดไม่ได้ที่จะถามหาอาอีกคน
"รายนั้นกลับมาเมื่อคืน ตอนนี้ยังนอนอยู่เลย อาไปแล้วนะ" เธอพูดจบก็รีบเดินไปพร้อมชุดและกระเป๋าสวยคู่ใจ
นทีได้ยืนมองอาของเขาเดินออกจากบ้านไป เขาจึงเดินตรงไปที่ห้องครัวเพราะอยากดื่มน้ำสักแก้ว
"พี่ไม่เอาน่าเดี๋ยวคุณนายมาเห็นเข้า"
"เมื่อคืนพี่ยังไม่ได้ปลดปล่อยเลยนะ รัตมันไม่อยู่ ออกไปข้างนอกแล้ว เราขึ้นไปข้างบนกันนะจ๊ะ"
นทีแอบได้ยินเสียงที่คุ้นหูจึงแอบฟังอยู่ข้างประตูทางเข้าห้องครัว เขากำลังคิดว่าเหมือนเสียงคนที่คุยกันเมื่อคืนแต่ทำไมนึกอะไรไม่ออกมากกว่านี้ เพียงเวลาไม่นานเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของชายหญิงในห้องกำลังเดินออกมา นทีจึงรีบไปแอบอีกทางไม่ให้คนทั้งสองเห็นได้และสิ่งที่เขาเห็นต่อจากนี้ทำให้เขาถึงกับตาโต
"พอแล้วพี่" พิมได้ละจากอ้อมกอดของพศินที่พยายามจะลิ้มลองริมฝีปากของสาวใช้สุดสวยอีกครั้งแต่โดนห้ามไว้
"ไปต่อกันในห้องเถอะนะจ๊ะที่รัก" พศินดึงสาวใช้ขึ้นห้องของตนเพื่อสนองตัณหาของตนเองต่อ เนื่องมาจากเมื่อคืนชวดไปแล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้จะไม่พลาดอีก
นทีเดินออกจากที่ซ้อนมองดูคนทั้งสองที่ขึ้นห้องไปด้วยสายตาที่ผิดหวัง เขาไม่เคยคิดว่าอาพศินที่เป็นคนดีจะแอบมีชู้กับสาวใช้ในบ้านตอนที่อารัตนาไม่อยู่ คราวนี้เขาจะมองหน้าคนเหล่านี้ติดได้อย่างไร ในเมื่อมีเรื่องคาใจแบบนี้เกิดขึ้น
"ปิดไม่ได้ จนได้" ศรยืนมองนทีที่กำลังยืนพิงกำแพงด้วยสีหน้าที่คาดเดาอยาก เขาอยากอ่านจิตใจของนทีอีกครั้งแต่ว่าพลังงานหมดไปกับการพาคนตัวบางกลับมาที่ห้องจึงทำได้แค่ยืนมองห่างๆ
"อืม" สาวสวยในชุดเสื้อผ้าแพรไหมได้มาปรากฏตัวข้างศร
"แม่แก้วไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ศรได้หันไปถามวิญญาณสาวสวยข้างตน
"ไม่ว่ากี่ชาติพี่ปิ่นกับนางนวลก็ยังคงเหมือนเดิม เมื่อไหร่จะตระหนักได้เสียที ว่าการทำแบบนี้มันเป็นบาปมากขนาดไหน" เธออดไม่ได้ที่จะต่อว่าชายคนรักเก่าที่เคยเป็นสามีภรรยากันในชาติก่อน จึงเป็นสาเหตุให้เธอต้องวนเวียนอยู่แบบนี้ ทำให้เธอได้นึกย้อนกลับไปตอนที่ตนยังมีชีวิตอยู่
เมื่อชาติที่ปิ่นและแก้วเป็นสามีภรรยากัน
"พี่ปิ่นไม่เอาน่าเดี๋ยวแก้วมาเห็นเข้า" นวลที่กำลังอยู่บนเตียงร่วมกับปิ่นในห้องนอนนั้น พยายามขัดขืนพอเป็นพิธี เธอแค่พูดไปอย่างนั้นเพราะทั้งคู่ทำแบบนี้ร่วมกันบ่อยครั้ง ตอนที่แก้วออกไปทำธุระนอกบ้าน
"จะไปเห็นได้ยังไง ในเมื่อไม่อยู่บ้าน" ปิ่นกอดนวลมากขึ้นและหอมแก้มนิ่มของนวลอีกครั้ง
"คริ คริ" นวลหัวเราะชอบใจกับการกระทำของปิ่น
"ปั๊ง!" ชายหนุ่มที่เป็นบ่าวไพร่ของบ้านแห่งนี้ ได้พังประตูตามคำสั่งนายหญิงของบ้าน
"แก้ว! /แม่แก้ว! " ทั้งสองที่ร่างกายเปลือยเปล่าในผ้าห่มผืนบางรีบลุกขึ้นนั่ง มองหญิงสาวที่ย่างกรายเข้ามาในห้องเพื่อต้องการเห็นชายหญิงชั่วทั้งสองให้เต็มลูกตาของเธอ
"ฉันไม่คิดเลยว่า นวลที่เป็นเพื่อนรักของฉันจะทำแบบนี้ได้" เธอมองนวลด้วยสายตาที่ผิดหวัง
"พี่แก้ว อุ๊ย! "
จันรีบวิ่งเข้ามาหาพี่สาวของเธอในห้องเพราะได้ยินจากสาวใช้ว่าเกิดเหตุการณ์ที่เรือนใหญ่ เธอจึงรีบมาดูและเห็นภาพบัดสีบัดสีบัดเถลิงขนาดนี้ เธอตกใจและรีบเดินไปหาพี่สาวของตนที่กำลังมองชายหญิงร่างเปลือยในผ้าห่มผืนบาง บนเตียงด้วยสายตาที่ดูถูกอย่างเห็นได้ชัด
"แก้วฉันขอโทษ" นวลพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"แม่แก้วฟังพี่ก่อน พี่อธิบายได้" ปิ่นพยายามจะแก้ตัวแต่แก้วกลับหันหน้าหนีคนทั้งคู่
"ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว ออกจากบ้านของฉันไปเดี๋ยวนี้! " เธอสั่งออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดังก้องไปทั่วห้อง
"เดี๋ยวก่อนสิแม่แก้ว" ปิ่นเรียกแก้วที่กำลังเดินออกจากห้องไป
"พาพวกเขาออกไปจากบ้านและอย่าให้ทั้งสองกลับมาเหยียบที่นี่อีก" เธอหันไปสั่งบ่าวไพร่ที่รออยู่ข้างนอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
"ขอรับ" ชายหนุ่มที่รอคำสั่งเจ้านายได้ทำตามคำสั่งทันที
"ปล่อยฉันนะ/อย่ามาจับฉัน" ทั้งคู่ถูกลากออกไปด้วยความทุลักทุเลเพราะยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า สร้างความอับอายไปทั่วกับคนที่พบเห็น
ส่วนแก้วได้เดินมาหลบอยู่อีกห้องโดยมีจันเดินตามมาติดๆ ด้วยความเป็นห่วง
"คือ...น้อง..." จันไม่รู้จะปลอบใจพี่สาวของตนอย่างไร
"พี่ขออยู่ตามลำพัง" แก้วกลั้นน้ำตาเอาไว้เธอไม่อยากให้น้องสาวเพียงคนเดียวต้องมากังวลใจไปกับเธอ เพราะจันกำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้น ที่เป็นน้องชายของปิ่น จันกลับไม่ทำตามที่แก้วสั่งแต่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างพี่สาวของเธอแทน
@@@@@@@
อดีตเริ่มผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ค่ะ คนทำผิดถ้ายังไม่สำนึกผิดยังไงกี่ชาติก็ยังคงเหมือนเดิม เฮอะ เฮอะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ ^^
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ต.ค. 2560, 20:57:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ต.ค. 2560, 20:57:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 572
| << พศินกับคืนที่แปลก | งานวัด >> |