ข้อเสนอสังกัดรัก
เพราะรักงานยิ่งชีพ งานที่รักของนีราจึงตอบแทนกลับมาอย่างสาสม เมื่อลูกค้าของเธอคือ สุภาพบุรุษมาดดีมีปัญญาที่สวมหนังแกะปกปิดความเป็นซาตานวายร้าย!
Tags: จิตแพทย์,CEO หนุ่ม,เซ็กซี่,โรมานซ์,น่ารักกุ๊กกิ๊ก
ตอน: Chapter 2 ความใน (3/5)
“อ๋อ ดยุคที่มันกำลังบำบัดกับจิตแพทย์น่ะเหรอ”
“คริส” ดัชเชสยังคงน้ำเสียงอ่อนหวานนิ่มนวลไว้ได้ แม้ว่าคำพูดของดยุคจะชวนให้กรุ่นไม่พอใจก็ตาม “นั่นเป็นเพราะลูกสูญเสีย ลูกไม่ใช่คนบ้า และลูกต้องการใครสักคนที่รับฟังและให้คำปรึกษาอย่างเพื่อน อย่างพี่น้อง”
ไม่มีคำพูดใดจากปลายสาย ไลย์รีย์ถอนหายใจ
“คริส แม่รู้ว่าลูกรำคาญ แต่ที่แม่โทร.หาเพราะแม่เป็นห่วง และแม่อยากให้รู้ว่าแม่รักลูกมากนะจ๊ะ”
ราวห้านาทีที่เงียบกันอยู่อย่างนั้น ผู้เป็นบุตรชายจึงได้เอ่ยตอบกลับมาในที่สุด
“ผมรู้ครับ ผมก็รักแม่ พรุ่งนี้เกรแฮมคงโทร.รายงานแม่หลังให้สัมภาษณ์เสร็จ ไว้ผมจะโทร.หาแม่อีกทีตอนเย็นๆ นะครับ” ไลย์รีย์มีสีหน้าผ่อนคลายมากขึ้น เธอวางสายหลังเอ่ยล่ำลา พอเลิกสนใจกับโทรศัพท์มือถือก็พบว่าตอนนี้รอบตัวสลัวลงแล้ว
สายหมอกสีขาวลอยตัวอ้อยอิ่งบางเบา แสงไฟทึมๆ ไม่ได้ช่วยให้สว่างมากนัก ตรงกันข้ามมันกลับทำให้บรรยากาศยิ่งดูน่ากลัวมากเข้าไปอีก ไลย์รีย์หมุนตัวกลับเพื่อจะเดินเข้าไปในปราสาท เสียงฝีเท้าของเธอกระทบพื้นหินดังก้อง มันสะท้อนและทำให้เธอนึกถึงวันที่ไม่อยากนึกถึง
วันที่ลูเซียโน่ตกบันได ทั่วทั้งปราสาทก็มีแต่ความเงียบเหงาเช่นนี้เหมือนกัน
มันเป็นความเดียวดายในยามค่ำคืนที่ย่างกรายเข้ามา เวลาที่ต้องอยู่ตามลำพังไม่มีสาวสาวข้างกาย และคลินตันไม่ได้เยื้องกรายผ่านเข้าไปในธุรกิจกลางคืนของตัวเอง
ถูกต้อง ตอนนี้ เกรแฮม ไม่ได้จับธุรกิจแค่อย่างเดียว
เกรแฮมเคมมิทฯ เป็นเพียงหนึ่งในธุรกิจที่แตกไลน์ออกมาจากบริษัทดูแลบุคลิกภาพ อันเป็นธุรกิจดั่งเดิมของบิดามารดาบุญธรรม การให้คำปรึกษาด้านการลงทุน และสินเชื่อล้วนเป็นฝีมือเขาที่ปลุกปล้ำให้มันเกิดขึ้น คลินตันเริ่มไอเดียนี้ตั้งแต่ตอนอายุสิบเก้า หลังถูกคุณและคุณนายเกรแฮมช่วยไอ้เด็กโสโครกอายุสิบสามในตรอกบรองซ์ส่งโรงพยาบาล พออายุยี่สิบห้าปีเขาก็เริ่มธุรกิจกลางคืน คลับ บาร์ เล้านจ์ และหันมาจับธุรกิจโรงแรมเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา
เขาทำ เพราะอยากพิสูจน์ตัวเองว่าโอกาสที่คุณและคุณนายเกรแฮมยอมเสี่ยงช่วยเด็กที่เข้าประเทศมาอย่างผิดกฎหมาย แถมยังเป็นขี้ยา มันไม่ได้สูญเปล่า
คลินตัน แอล. เกรแฮมอยู่ในห้องแต่งตัว เขายืนนิ่งมองเงาตัวเองในกระจก ภาพสะท้อนนั่นคือผู้ชายตัวสูง นัยน์ตาสีฟ้า ผู้มีผมที่เคยเป็นสีทองแต่ถูกย้อมกลบ และเพราะมีเพียงกางเกงขายาวผ้าฝ้ายตัวเดียวที่เกาะสะโพกอย่างหมิ่นเหม่เจียนหลุด จึงเห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ซิกแพ็ก แผงอกกว้างแน่นตึง ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ แต่ความสมบูรณ์แบบนี้มีรอยด่าง
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยามยกมือขึ้นลูบคางที่เขียวครึ้มยิ่งกว่าเมื่อกลางวัน นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เคยบอกว่าเขาเคยผ่านอะไรมาบ้าง รอยแผลเป็นที่เกิดจากมีดจางๆ ยังคงไม่หายไปไหน ดวงตาคู่คมทอดมองภาพสะท้อนนิ่ง ความเรียบเฉยนั้นแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดส่วนลึกในหัวใจ ไร้ที่มา ไร้ที่ไป ประวัติเขาถูกแต่งเติมขึ้นใหม่ แต่ความเป็นจริงนั้นไม่มีใครรู้ มันเป็นความลับที่ซุกซ่อนไว้ คลินตันไม่เคยบอกกับใครถึงตัวตนของเขาจริงๆ
เขาวางมือทาบบนกระจก แววเศร้าลึกซึ้งเปิดเผยตัวขึ้นในแววตา เวลาเช่นนี้เขาดูเหมือนเด็กน้อยหลงทาง ความอ้างว้างทะลักทลายเหมือนเขื่อนแตก คลินตันหลับตาลงผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อลืมตาเขาดึงมือกลับและก้าวผ่านประตูไม้โอ๊กของห้องแต่งตัวออกมา มือใหญ่แข็งแรงยกขึ้นขยี้กลุ่มผมจนฟู ยามไม่ได้เซ็ตเป็นทรง รูปลักษณ์นี้ของเขาจึงเหมือนอายุน้อยกว่าความเป็นจริงถึงสามสี่ปี
ห้องนอนของคลินตันคือห้องใต้หลังคา ซึ่งมีเครื่องใช้เพียงแค่เตียงไม้หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ชายหนุ่มก้าวผ่านมันมาตรงไปยังหน้าต่างแหลมสูงกรุกระจก เขาเข้าไปหยุดยืนบนพรมถักพลางเอนไหล่พิงกับขอบหน้าต่าง และเนื่องจากตอนนี้ดึกมากแล้ว ภาพถนนในครรลองสายตาจึงไร้เงาผู้คน
ที่นี่คือ Old Town ใน Alexandria ชุมชนคนอังกฤษบนแผ่นดินอเมริกา สถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายยุโรปและสถาปัตยกรรมแบบกอทิกทั้งสามสมัย แหล่งท่องเที่ยวอีกหนึ่งที่ของเวอร์จิเนีย
บ้านของเขา
คลินตันตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้ซึ่งก็เรียกได้ว่าหลังใหญ่พอสมควร ทั้งราคาและขนาด มันเป็นบ้านหลังคาแหลมสูงมีทั้งหมดสี่ชั้น รวมห้องใต้หลังและห้องใต้ดิน เขาหลงใหลในความเป็นอังกฤษของมันและพ่อแม่บุญธรรมของเขาก็ด้วย อีกอย่างคุณและคุณนายเกรแฮมอายุมากขึ้นจนเดินเหินไม่ค่อยสะดวก และการจะให้คนแก่ซึ่งชินกับการอยู่ในบ้านที่มีบริเวณโดยรอบ ไปอยู่บนเพ้นต์เฮ้าส์มันก็ดูใจร้ายเกินไป แต่ก็นั่นแหละนานทีปีหนสองสามีภรรยาจึงมาค้างที่นี่สักที หลังจากพวกเขาปลดเกษียณตัวเองและมอบกิจการให้เขาเป็นคนดูแลเมื่อห้าปีก่อน
เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้น ชายหนุ่มปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นและมันดังไม่หยุดจนเขาต้องเดินกลับไปเตียงเพื่อจะกดรับ ชื่อที่ปรากฏหน้าจอทำให้ต้องถอนหายใจ
เฮคเตอร์ พี. เกลนนอน คนที่ไม่เคยรู้จักมารยาทและเวล่ำเวลา!
“ไง” ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งยังขอบเตียง เขายกมือขึ้นขยี้ผมให้ฟูยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าเรียบเฉยในตอนแรกนั้นปรากฏรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปากหลังได้ฟังเรื่องราวของเพื่อนสนิทอีกคนที่โทร.มาปรึกษา ห้านาทีต่อมาคลินตันก็ให้ความเห็นไปอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “เฮค นายจำได้ไหมที่นายบอกถึงเรื่องงี่เง่าของเอฟมันและนายก็บอกว่า... หมอนั่นตกหลุมรักลูกศิษย์ของตัวเองเข้าให้แล้ว แต่เอฟมันยังยืนยัน นั่งยันและนอนยันมันไม่ได้คิดแบบนั้น”
ปลายสายนิ่งไปอึดใจก่อนถามกลับมา แน่นอนเมื่อมีโอกาสขยี้คลินตันมีหรือจะปล่อยผ่าน
“นายก็กำลังงี่เง่าเหมือนกับเอฟมันนั่นแหละ!”
คราวนี้เงียบไปนานจนเขานึกว่า เฮคเตอร์ พี.เกลนนอนวางสายไปแล้วแต่ไม่ใช่ จอมกะล่อนปากแข็งยังโต้กลับมาว่าที่เขาพูดนั้นมันไม่ใช่ ดังนั้นเขาจึงต้องย้ำ
“นายรักเธอ เฮคเตอร์ พี. เกลนนอน อย่ามาทำงี่เง่ากับแค่การโดนสาวไทยหักอกแค่ครั้งเดียว และฉันขอเตือนนะ ว่าการที่นายดันบอกเธอว่าเรื่องทั้งหมดตลอดสามอาทิตย์ ช่วงเวลาหวานแหววของนายกับเธอน่ะมันเป็นแค่ความต้องการทางร่างกาย มันบ้องตื้นมาก นายมันบื้อสมกับที่เธอว่าเข้าให้แล้วละ และถ้านายยังทู่ซี้จะเชื่อว่าตัวเองไม่ได้ตกหลุมรักเธอ ก็เชิญทำเถอะ เอาตามที่นายสบายใจนั่นแหละ”
“คริส” ดัชเชสยังคงน้ำเสียงอ่อนหวานนิ่มนวลไว้ได้ แม้ว่าคำพูดของดยุคจะชวนให้กรุ่นไม่พอใจก็ตาม “นั่นเป็นเพราะลูกสูญเสีย ลูกไม่ใช่คนบ้า และลูกต้องการใครสักคนที่รับฟังและให้คำปรึกษาอย่างเพื่อน อย่างพี่น้อง”
ไม่มีคำพูดใดจากปลายสาย ไลย์รีย์ถอนหายใจ
“คริส แม่รู้ว่าลูกรำคาญ แต่ที่แม่โทร.หาเพราะแม่เป็นห่วง และแม่อยากให้รู้ว่าแม่รักลูกมากนะจ๊ะ”
ราวห้านาทีที่เงียบกันอยู่อย่างนั้น ผู้เป็นบุตรชายจึงได้เอ่ยตอบกลับมาในที่สุด
“ผมรู้ครับ ผมก็รักแม่ พรุ่งนี้เกรแฮมคงโทร.รายงานแม่หลังให้สัมภาษณ์เสร็จ ไว้ผมจะโทร.หาแม่อีกทีตอนเย็นๆ นะครับ” ไลย์รีย์มีสีหน้าผ่อนคลายมากขึ้น เธอวางสายหลังเอ่ยล่ำลา พอเลิกสนใจกับโทรศัพท์มือถือก็พบว่าตอนนี้รอบตัวสลัวลงแล้ว
สายหมอกสีขาวลอยตัวอ้อยอิ่งบางเบา แสงไฟทึมๆ ไม่ได้ช่วยให้สว่างมากนัก ตรงกันข้ามมันกลับทำให้บรรยากาศยิ่งดูน่ากลัวมากเข้าไปอีก ไลย์รีย์หมุนตัวกลับเพื่อจะเดินเข้าไปในปราสาท เสียงฝีเท้าของเธอกระทบพื้นหินดังก้อง มันสะท้อนและทำให้เธอนึกถึงวันที่ไม่อยากนึกถึง
วันที่ลูเซียโน่ตกบันได ทั่วทั้งปราสาทก็มีแต่ความเงียบเหงาเช่นนี้เหมือนกัน
มันเป็นความเดียวดายในยามค่ำคืนที่ย่างกรายเข้ามา เวลาที่ต้องอยู่ตามลำพังไม่มีสาวสาวข้างกาย และคลินตันไม่ได้เยื้องกรายผ่านเข้าไปในธุรกิจกลางคืนของตัวเอง
ถูกต้อง ตอนนี้ เกรแฮม ไม่ได้จับธุรกิจแค่อย่างเดียว
เกรแฮมเคมมิทฯ เป็นเพียงหนึ่งในธุรกิจที่แตกไลน์ออกมาจากบริษัทดูแลบุคลิกภาพ อันเป็นธุรกิจดั่งเดิมของบิดามารดาบุญธรรม การให้คำปรึกษาด้านการลงทุน และสินเชื่อล้วนเป็นฝีมือเขาที่ปลุกปล้ำให้มันเกิดขึ้น คลินตันเริ่มไอเดียนี้ตั้งแต่ตอนอายุสิบเก้า หลังถูกคุณและคุณนายเกรแฮมช่วยไอ้เด็กโสโครกอายุสิบสามในตรอกบรองซ์ส่งโรงพยาบาล พออายุยี่สิบห้าปีเขาก็เริ่มธุรกิจกลางคืน คลับ บาร์ เล้านจ์ และหันมาจับธุรกิจโรงแรมเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา
เขาทำ เพราะอยากพิสูจน์ตัวเองว่าโอกาสที่คุณและคุณนายเกรแฮมยอมเสี่ยงช่วยเด็กที่เข้าประเทศมาอย่างผิดกฎหมาย แถมยังเป็นขี้ยา มันไม่ได้สูญเปล่า
คลินตัน แอล. เกรแฮมอยู่ในห้องแต่งตัว เขายืนนิ่งมองเงาตัวเองในกระจก ภาพสะท้อนนั่นคือผู้ชายตัวสูง นัยน์ตาสีฟ้า ผู้มีผมที่เคยเป็นสีทองแต่ถูกย้อมกลบ และเพราะมีเพียงกางเกงขายาวผ้าฝ้ายตัวเดียวที่เกาะสะโพกอย่างหมิ่นเหม่เจียนหลุด จึงเห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ซิกแพ็ก แผงอกกว้างแน่นตึง ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ แต่ความสมบูรณ์แบบนี้มีรอยด่าง
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยามยกมือขึ้นลูบคางที่เขียวครึ้มยิ่งกว่าเมื่อกลางวัน นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เคยบอกว่าเขาเคยผ่านอะไรมาบ้าง รอยแผลเป็นที่เกิดจากมีดจางๆ ยังคงไม่หายไปไหน ดวงตาคู่คมทอดมองภาพสะท้อนนิ่ง ความเรียบเฉยนั้นแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดส่วนลึกในหัวใจ ไร้ที่มา ไร้ที่ไป ประวัติเขาถูกแต่งเติมขึ้นใหม่ แต่ความเป็นจริงนั้นไม่มีใครรู้ มันเป็นความลับที่ซุกซ่อนไว้ คลินตันไม่เคยบอกกับใครถึงตัวตนของเขาจริงๆ
เขาวางมือทาบบนกระจก แววเศร้าลึกซึ้งเปิดเผยตัวขึ้นในแววตา เวลาเช่นนี้เขาดูเหมือนเด็กน้อยหลงทาง ความอ้างว้างทะลักทลายเหมือนเขื่อนแตก คลินตันหลับตาลงผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อลืมตาเขาดึงมือกลับและก้าวผ่านประตูไม้โอ๊กของห้องแต่งตัวออกมา มือใหญ่แข็งแรงยกขึ้นขยี้กลุ่มผมจนฟู ยามไม่ได้เซ็ตเป็นทรง รูปลักษณ์นี้ของเขาจึงเหมือนอายุน้อยกว่าความเป็นจริงถึงสามสี่ปี
ห้องนอนของคลินตันคือห้องใต้หลังคา ซึ่งมีเครื่องใช้เพียงแค่เตียงไม้หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ชายหนุ่มก้าวผ่านมันมาตรงไปยังหน้าต่างแหลมสูงกรุกระจก เขาเข้าไปหยุดยืนบนพรมถักพลางเอนไหล่พิงกับขอบหน้าต่าง และเนื่องจากตอนนี้ดึกมากแล้ว ภาพถนนในครรลองสายตาจึงไร้เงาผู้คน
ที่นี่คือ Old Town ใน Alexandria ชุมชนคนอังกฤษบนแผ่นดินอเมริกา สถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายยุโรปและสถาปัตยกรรมแบบกอทิกทั้งสามสมัย แหล่งท่องเที่ยวอีกหนึ่งที่ของเวอร์จิเนีย
บ้านของเขา
คลินตันตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้ซึ่งก็เรียกได้ว่าหลังใหญ่พอสมควร ทั้งราคาและขนาด มันเป็นบ้านหลังคาแหลมสูงมีทั้งหมดสี่ชั้น รวมห้องใต้หลังและห้องใต้ดิน เขาหลงใหลในความเป็นอังกฤษของมันและพ่อแม่บุญธรรมของเขาก็ด้วย อีกอย่างคุณและคุณนายเกรแฮมอายุมากขึ้นจนเดินเหินไม่ค่อยสะดวก และการจะให้คนแก่ซึ่งชินกับการอยู่ในบ้านที่มีบริเวณโดยรอบ ไปอยู่บนเพ้นต์เฮ้าส์มันก็ดูใจร้ายเกินไป แต่ก็นั่นแหละนานทีปีหนสองสามีภรรยาจึงมาค้างที่นี่สักที หลังจากพวกเขาปลดเกษียณตัวเองและมอบกิจการให้เขาเป็นคนดูแลเมื่อห้าปีก่อน
เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้น ชายหนุ่มปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นและมันดังไม่หยุดจนเขาต้องเดินกลับไปเตียงเพื่อจะกดรับ ชื่อที่ปรากฏหน้าจอทำให้ต้องถอนหายใจ
เฮคเตอร์ พี. เกลนนอน คนที่ไม่เคยรู้จักมารยาทและเวล่ำเวลา!
“ไง” ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งยังขอบเตียง เขายกมือขึ้นขยี้ผมให้ฟูยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าเรียบเฉยในตอนแรกนั้นปรากฏรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปากหลังได้ฟังเรื่องราวของเพื่อนสนิทอีกคนที่โทร.มาปรึกษา ห้านาทีต่อมาคลินตันก็ให้ความเห็นไปอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “เฮค นายจำได้ไหมที่นายบอกถึงเรื่องงี่เง่าของเอฟมันและนายก็บอกว่า... หมอนั่นตกหลุมรักลูกศิษย์ของตัวเองเข้าให้แล้ว แต่เอฟมันยังยืนยัน นั่งยันและนอนยันมันไม่ได้คิดแบบนั้น”
ปลายสายนิ่งไปอึดใจก่อนถามกลับมา แน่นอนเมื่อมีโอกาสขยี้คลินตันมีหรือจะปล่อยผ่าน
“นายก็กำลังงี่เง่าเหมือนกับเอฟมันนั่นแหละ!”
คราวนี้เงียบไปนานจนเขานึกว่า เฮคเตอร์ พี.เกลนนอนวางสายไปแล้วแต่ไม่ใช่ จอมกะล่อนปากแข็งยังโต้กลับมาว่าที่เขาพูดนั้นมันไม่ใช่ ดังนั้นเขาจึงต้องย้ำ
“นายรักเธอ เฮคเตอร์ พี. เกลนนอน อย่ามาทำงี่เง่ากับแค่การโดนสาวไทยหักอกแค่ครั้งเดียว และฉันขอเตือนนะ ว่าการที่นายดันบอกเธอว่าเรื่องทั้งหมดตลอดสามอาทิตย์ ช่วงเวลาหวานแหววของนายกับเธอน่ะมันเป็นแค่ความต้องการทางร่างกาย มันบ้องตื้นมาก นายมันบื้อสมกับที่เธอว่าเข้าให้แล้วละ และถ้านายยังทู่ซี้จะเชื่อว่าตัวเองไม่ได้ตกหลุมรักเธอ ก็เชิญทำเถอะ เอาตามที่นายสบายใจนั่นแหละ”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ต.ค. 2560, 19:21:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ต.ค. 2560, 19:21:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 794
| << Chapter 2 ความใน (2/5) | Chapter 2 ความใน (4/5) >> |