ข้อเสนอสังกัดรัก
เพราะรักงานยิ่งชีพ งานที่รักของนีราจึงตอบแทนกลับมาอย่างสาสม เมื่อลูกค้าของเธอคือ สุภาพบุรุษมาดดีมีปัญญาที่สวมหนังแกะปกปิดความเป็นซาตานวายร้าย!
Tags: จิตแพทย์,CEO หนุ่ม,เซ็กซี่,โรมานซ์,น่ารักกุ๊กกิ๊ก
ตอน: Chapter 3 ข้อความ (1/5)
คำว่าลิดรอนส่งผลให้คลินตันกระตุกยิ้มมุมปากยามมองคริสที่กำลังทรุดลงนั่ง แววตาของดยุคยามนี้เหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา ที่ไม่เข้าใจความห่วงใยของผู้ใหญ่ที่มอบให้ เบลลาทิสยิ้มน้อยๆ เมื่อเอ่ยต่อ “แต่ผมไม่ได้หมายความว่าคุณโรเจอร์และคุณอดัมทำงานไม่ดี อย่างที่บอกทั้งสองคนดูแลผมดีมาก เพียงแต่ว่าผมเคยชินกับการที่จะทำอะไรด้วยตัวคนเดียวมากกว่าน่ะครับ” ดยุคยิ้มสำทับ “เชิญนั่งครับ”
เกรแฮมทำตาม สีหน้าเกลื่อนยิ้มละไมแต่นัยน์ตาเรียบประดุจผิวน้ำยามไร้ลมต้อง “ต้องขออภัยที่ทำให้รู้สึกขุ่นเคือง แต่ในระหว่างนี้จนกว่ามายลอร์ดจะกลับไปซอเมอร์เซ็ต ความปลอดภัยถือเป็นสิ่งสำคัญอันดับหนึ่งครับ ท่านหญิงได้กำชับไว้ว่าให้ดูแลมายลอร์ดให้ดีที่สุด และนั่นคือสิ่งแรกที่เกรแฮมเคมมิสต์ให้ความสำคัญเป็นอันดับแรก”
บทสนทนาดูท่าจะจบลงตรงนั้น หากมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเสียก่อน คลินตันแค่เหลียวมองดิมิทรี เลขานุการหนุ่มแฝดพี่ก็เดินไปที่ประตู เขาเปิดมันออกและส่งยิ้มให้กับผู้มาเยือน
นีราชะงักเมื่อพบว่าทั้งคนไข้ และเจ้านายใหม่ของเธออยู่กันพร้อมหน้า และแม้ทั้งคู่จะมีรอยยิ้มแต้มหน้านิดๆ แต่บรรยากาศกลับดูอึดอัดพิกล จิตแพทย์สาวมีเวลาให้รู้สึกเช่นนั้นแค่สองสามวินาที เธอส่งยิ้มให้ดิมิทรี และยิ้มไม่เต็มใจนักส่งให้คลินตัน แต่กับคริส เขาเป็นฝ่ายยิ้มกว้างและลุกขึ้นเดินมาหาเธอแทน แน่นอนเหมือนเช่นทุกที พอเธอยื่นมือออกไป ดยุคก็ยกขึ้นแตะริมฝีปากลงเบาๆ ที่หลังมือเธอ เมื่อเรามองสบตากัน ดวงตาเขาก็หวานฉ่ำชวนใจละลาย
“ผมมาถึงก่อนหน้านี้ราวครึ่งชั่วโมงเพื่อรอคุณ”
เหมือนคำอ้อน หากภูมิคุ้มกันคนหล่อของเธอไม่แข็งแรงพอ นีราก็คงหวั่นไหวไปกับเขาแน่นอน แต่... เวลาให้เธอคิดเพ้อเจ้อไม่มีมากนัก เพราะตอนนี้เรากำลังตกเป็นเป้าสายตาของหนึ่งเจ้านาย หนึ่งลูกน้องจอมเนี้ยบ ยิ้มจึงอีหลักอีเหลื่อ
“เอ่อ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะคริส” เธอดึงมือกลับอย่างสุภาพ “และฉันสัญญา สัมภาษณ์วันนี้จะไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลค่ะ ทุกอย่างจะเรียบร้อย”
คริสขยับเข้ามาหาอีก “ผมตื่นเต้นมาก มัน... เป็นอะไรที่น่ากลัว” เขาสารภาพ มันดูน่าสงสารกับคนที่กลัวการเข้าสังคม “คุณสัญญาได้ไหมว่าจะอยู่ข้างๆ ผม” นีราใจอ่อน สงสารคนไข้ของเธอจับจิต เพราะนี่จะเป็นการอยู่ต่อหน้าสื่ออย่างเป็นทางการครั้งแรกของเขา
“ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวค่ะคริส” อดไม่ได้ก็ยื่นมือไปกุมมือเขาบีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ แต่...
ดยุคกลับมีปฏิกิริยามากกว่านั้น เขามีท่าทีคล้ายจะโอบเธอเข้าไปกอด หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ กับสายตาอีกสองคู่ที่มองอยู่จึงหลบเลี่ยงด้วยการเอี้ยวตัวออกไปด้านข้างเล็กน้อย และเอ่ยทักทายคลินตันกับดิมิทรี
“ยินดีที่ได้เจอนะคะคุณเกรแฮม คุณครูเซ เอ่อ--”
ราวกับรู้ตัว “ดิมิทรีครับคุณหมอ เรียกผมดิมิทรี” นีราส่งยิ้มให้อีกคำรบแทนคำขอโทษและขอบคุณ ก่อนเบือนสายตามองไปยังคลินตัน
“เช่นกันครับ” เจ้านายของดิมิทรีกล่าวเมื่อลุกขึ้นยืนและน้อมศีรษะลงน้อยๆ “ผมคิดว่าคุณอาจจะอยากนั่งลงเพื่อพักสักหน่อยระหว่างรอให้สัมภาษณ์” ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ตัวที่อยู่กึ่งกลางระหว่างเขากับดยุคนั่งออกรอ นีราส่งยิ้มให้ตามมารยาทและขณะที่กำลังจะก้าวเข้าไปหา คริสก็ยื่นมือมารอตรงหน้า เธอจำต้องวางมือลงบนมือเขาเพื่อให้เขาพาเธอไป
“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยกับคลินตันตอนเขาเลื่อนเก้าอี้ให้
“มันเป็นหน้าที่ที่คุณเกรแฮมต้องปฏิบัติต่อคุณครับนีล” คริสเอ่ยเมื่อทรุดลงนั่งและเงยหน้าขึ้นมองคลินตัน “เราเป็นสุภาพบุรุษ ก็ต้องมีหน้าที่ต่อสุภาพสตรีใช่ไหมล่ะครับคุณเกรแฮม”
ไม่มีคำตอบมีเพียงแค่รอยยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก คลินตัน แอล.เกรแฮมทรุดลงนั่ง ขาไขว้ห้าง มือวางประสานบนหน้าตัก และเงียบในระหว่างที่คริสเอ่ยกับเธอเรื่องความกังวลของเขาในการให้สัมภาษณ์
นีรารู้สึกอึดอัด เมื่อมันเหมือนว่าเธอกำลังยืนอยู่ระหว่างเขาวัวเขาควาย!
แม้คริสจะช่างจ้อ แต่สายตากลับเหลือบมองคลินตันตลอดเวลา ส่วน... เขาผู้ปิดปากเงียบสนิทนั้น สายตาก็จ้องจับแต่ดยุคไม่วางตา เซ้นส์ของนีราบอกมันต้องมี ‘เรื่องระหว่างพวกเขา’ อะไรในใจลึกๆ แน่ๆ ซึ่งความอยากรู้นี้มันก็รบกวนเธอมาตลอด ทั้งตอนที่อยู่ในห้องนั้น กระทั่งตอนให้สัมภาษณ์ และตอนที่ทุกอย่างจบลง
จิตแพทย์สาวผ่อนลมหายใจยาว นึกมาถึงตรงนี้ก็อดสงสารคนไข้ของตัวเองไม่ได้
ประสบการณ์ตรงที่เพิ่งผ่านมาทำให้เธอเข้าใจความรู้สึกของคริสได้ดียิ่งขึ้น การสัมภาษณ์ในวันนี้ ทำให้นีราได้เห็น ว่ามันแตกต่างจากการสัมภาษณ์งานวิจัยของเธอ
การสัมภาษณ์งานวิจัย เธอไม่อึดอัด เพราะมันไม่ใช่การจ้องจับผิด นักข่าวฟังและเอ่ยถามในเรื่องที่สงสัย เธอตอบ ทุกอย่างกระจ่างยกเว้นเรื่องที่มาของข้อมูล แต่ก็นั่นแหละมันทำให้เธอรู้สึกคล้ายเป็นการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน
แต่การสัมภาษณ์เรื่องอาการของคริส นักข่าวฟังและถาม ทว่าคำถามคือการจับผิดอย่างเห็นได้ชัด เพราะถึงจะอธิบายด้วยหลักเกณฑ์ไปแล้ว แต่สายตากลับคลางแคลงไม่เชื่อถือ นีราพนันได้เลยว่าเรื่องของคริสจะต้องมีการขุดคุ้ยต่อไปอีกจนกว่าพวกนักข่าวจะพอใจ
การกลายเป็นที่สนใจคือสิ่งเดียวที่เหมือนกันในกรณีนี้ แต่สถานะของการตกเป็นที่สนใจต่างกัน เพราะในกรณีของคริสทำให้เห็นชัดว่า เขาต้องกลายเป็นคนอื่นมากกว่าตัวเขาเอง ตลอดเวลานั้นเธอนึกอยากรู้ เขาต้องบังคับตัวเองให้ตีหน้าเรียบเฉยไม่ให้อ่านออกได้เช่นไร โดยไม่สะทกสะท้าน ทั้งๆ ที่เขากลัวการถูกรุมล้อมเช่นนั้น
ดังนั้นเมื่อพ้นสายตาที่เหมือนกับจ้องจับผิดมาได้ของบรรดาเหยี่ยวข่าวผู้กระหายอยาก จิตแพทย์สาวถึงกับเป๋ไปเลยทีเดียว หลังอยู่ร่ำลาตามมารยาทเพื่อให้เกียรติแขกวีไอพีของโรงพยาบาลทั้งสองคน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือนายจ้างหมาดๆ ของเธอ หญิงสาวก็เดินป้อแป้กลับห้องทำงาน เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูและพบว่ายังมีเวลาให้หายใจ ปรับความคิด จัดสรรสมองอีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเวลานัดของคนไข้รายแรกในวันนี้
แต่... เธอคิดผิด
ประตูห้องทำงานครั้นเมื่อเหวี่ยงมันออก เธอกลับพบแขกไม่คาดคิดอยู่ในนั้น เขายืนหันหลังมองภาพถ่ายครอบครัวของเธอที่อยู่ในกรอบบนโต๊ะนิ่ง เสมือนกับไม่รู้ว่าเจ้าของห้องได้เปิดประตูเข้ามาแล้ว ซึ่งก็เป็นดิมิทรีที่หันมามอง เขาส่งยิ้มให้เธอและก้าวเร็วๆ เข้ามาหา
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ต.ค. 2560, 19:45:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ต.ค. 2560, 19:45:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 759
| << Chapter 2 ความใน -จบตอน- | Chapter 3 ข้อความ (2/5) >> |