ข้อเสนอสังกัดรัก
เพราะรักงานยิ่งชีพ งานที่รักของนีราจึงตอบแทนกลับมาอย่างสาสม เมื่อลูกค้าของเธอคือ สุภาพบุรุษมาดดีมีปัญญาที่สวมหนังแกะปกปิดความเป็นซาตานวายร้าย!
Tags: จิตแพทย์,CEO หนุ่ม,เซ็กซี่,โรมานซ์,น่ารักกุ๊กกิ๊ก
ตอน: Chapter 4 ผู้ต้องสงสัย (3/5)
เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น และนีราก็ถึงกับสะดุ้ง เธอรีบยกขึ้นรับ พยาบาลแจ้งมาว่าถึงเวลารับคนไข้รายใหม่แล้ว และรายละเอียดทั้งหมดอยู่ในคอมพิวเตอร์ที่หล่อนส่งมาให้ก่อนหน้านี้ไม่กี่วินาที
คุณหมอสาวดึงตัวเองกลับมา พยายามทำหัวให้โล่งเพื่อรอต้อนรับลูกค้าคนใหม่ และบอกตัวเองว่าเลิกคิด
แต่จะไม่คิดก็ไม่ได้ ไครีย์ระแวงอย่างหนักกับช่อดอกไม้และกล่องของขวัญที่ถูกส่งตรงมาถึงนีรา หล่อนเห็นมันเข้าพอดีตอนที่พนักงานส่งของเข้าไปติดต่อที่ประชาสัมพันธ์
“ของหมอพีทหรือเปล่าคะ” เธอเตร่เข้าไปที่เคาน์เตอร์หลังคนส่งของกลับออกไปแล้ว ประชาสัมพันธ์สาวพยักหน้ารับ “งั้นพอรู้ไหมว่าใครส่งมา”
“อ๋อ” อีกฝ่ายตอบยิ้มๆ “จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร คุณเบลลาทิสค่ะ”
ไครีย์ถึงกับลูบอก แต่ไม่วาย “เอ๊ะ ส่งมาให้เนื่องในโอกาสอะไรนะ”
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้นะ คงต้องรอถามจากคุณหมอพีทแล้วละค่ะ แต่แบบว้าว ทั้งช่อดอกไม้ทั้งของขวัญ ฉันคิดได้ไหมว่าคุณหมอกับคุณเบลลาทิสมีอะไร-อะไร ที่น่าลุ้น”
ไครีย์กลอกตาและยิ้มเจื่อนๆ เธอผละจากเคาน์เตอร์มาระหว่างครุ่นคิด มันเป็นการคิดแบบง่ายๆ ก็คือคนไข้คนเดียวที่เข้าข่ายไอ้โรคจิตที่ส่งของมาให้นีราก็มีแค่... เบลลาทิส กับ ลูซ ลูกค้าเซ็กซ์โฟนของเจ้าตัว และตอนนี้เบลลาทิสดันส่งของกับช่อดอกไม้มาให้ ซึ่งมันก็เหมือนกับโรคจิตคนนั้น
ไครีย์บอกตัวเองมโนได้โล่ ถ้าสองคนนี้จะทำ คงทำไปนานแล้ว
มันเป็นอาทิตย์ที่แสนจะวุ่นวาย คลินตันบอกตัวเองเช่นนั้นเขาถูกหมาลอบกัด บาร์โฮสต์และเล้านจ์หลายแห่งถูกตำรวจเข้าตรวจค้น เนื่องจากได้รับแจ้งว่ามีการค้าประเวณีและยาเสพย์ติดเข้ามาพัวพัน
ชายหนุ่มยอมรับมันเป็นธุรกิจสีเทา แต่เขาไม่คิดทำชั่วๆ เหมือนกับที่ถูกใส่ร้ายมาแน่ๆ
“ใครเป็นคนทำ” คำถามนั้นต้องการคำตอบ โดโลแวนและดิมิทรีอยู่ด้วยกันกับเขาในห้องส่วนตัวบนเพ้นต์เฮ้าส์ของโรงแรมหรูในเครือบราวน์อินเตอร์เนชั่นแนล
“เกรกอรี่ครับ เท่าที่สืบมาได้คนของเกรกอรี่เป็นคนเต้าข่าวนี้”
คลินตันโคลงศีรษะ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้สูงหน้าบาร์เครื่องดื่ม ยังสวมเชิ้ตและสูทเพียงแต่ไม่มีเนคไท โดโลแวนยืนตรงถือแฟ้มอยู่ข้างซ้ายของเขา ดิมิทรีซึ่งทำหน้าที่บาร์เทนเดอร์ยืนอยู่ในเคาน์เตอร์ และกำลังเลื่อนแก้วออนเดอะร็อกส่งให้ผู้เป็นนาย สีอำพันในแก้วนั่นโดนแสงไฟส่องประกายวาววับ
เพ้นต์เฮ้าส์นี่เป็นหนึ่งในสามห้องของตึกนี้ ห้องหนึ่งเป็นของเขา อีกหนึ่งเป็นของอีวอนน์ เอส. บราวน์ เจ้าของตึก และเฮคเตอร์ พี.เกลนนอนที่มีไว้หลบไฮโซสาว พีบี คาซานดร้า ฮาเกนที่ตามติดเป็นเงา แต่กับคลินตันมีไว้เพื่อวันที่เหนื่อยหนักๆ จนไม่อยากขับรถกลับบ้านให้เสียเวลา
มันเป็นห้องกว้างผนังส่วนใหญ่กรุกระจก พื้นที่ด้านนอกมีสระว่ายน้ำส่วนตัว และสวนหย่อม เครื่องตกแต่งภายในเป็นสีทองตัดกับสีดำของเครื่องเรือนช่วยเสริมรูปลักษณ์หรูหรา ผนังภายในทาสีขาวช่วยให้ดูสว่างมากขึ้น พื้นของห้องไล่ระดับเป็นสามชั้น มีบาร์เครื่องดื่ม ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก และบันไดที่ทอดยาวขึ้นสู่ชั้นสองเป็นห้องทำงานและห้องนอน
“ตำรวจไม่ได้อะไรครับแต่ลูกค้าเราหายไปครึ่งหนึ่ง เพราะสูญเสียความเชื่อมั่นในมาตรฐานที่เราตั้งไว้”
ใช่ คลินตัน สร้างธุรกิจสีเทาและให้ยืนอยู่บนระดับไฮเอ็นด์ และระดับกลางสำหรับเป็นตัวเลือกของลูกค้า แต่ดันไปกระทบกับธุรกิจสีเทาของเจ้าพ่อเวอร์จิเนียเข้า เกรกอรี่ สมิท หนุ่มใหญ่วัยดึกอายุห้าสิบสามปี เพลย์บอยตัวพ่อที่มีสาวสาวหุ่นสะบึมอยู่ข้างกายไม่ซ้ำหน้า สมิทคุมธุรกิจสีเทาฝั่งเวอร์จิเนียมากถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นและเพียงห้าปี เขาสูญเสียห้าสิบเปอร์เซ็นนั่นมาให้กับคลินตัน
“ข่าวแพร่ไวมากในเฟซบุ๊กและทวิตเตอร์ แต่ผมก็ให้คนของเราจัดการไปแล้วครับไม่เกินอาทิตย์ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ เพราะนั่นจะกลายเป็นหัวข้อที่ต้องทวีตกันไปอีกว่า กรมตำรวจเวอร์จิเนียช่วยยืนยันว่ากิจการที่อยู่ภายใต้การบริหารงานของคลินตัน แอล. เกรแฮม ใสสะอาด”
“มาตินี่หน่อยไหม” ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยยิ้มๆ พลางยกแก้วขึ้นเป็นเชิงชวน โดโลแวนเพียงแต่ยิ้มเพราะรู้ดีว่ากำลังถูกเย้า คลินตันรู้ดีว่าเขาไม่ดื่มแอลกอฮอร์ “จริงสิ--” แก้วออนเดอะร็อกที่ถูกดื่มจนหมดถูกวางลงบนโต๊ะ และดิมิทรีก็รู้ใจเติมไม่ให้พร่อง ระหว่างนั้นเกรแฮมก็ป้อนคำถาม “คุณเบลลาทิสเรียบร้อยดีไหม มีอะไรที่น่ากังวลใจหรือเปล่า”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ทางฝั่งคุณเบลลาทิส” ดิมิทรีปิดฝาขวดเหล้าที่ทำจากแก้วเจียระไนหรูหราสมราคา “การใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยปกติดี ไม่มีคนน่าสงสัยหรืออะไรน่าสงสัย แต่--”
คลินตันชะงักไม่หยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“คุณหมอพีทเหมือนจะมีอะไรผิดปกติครับ เธอดูมีท่าทีเหมือนกำลังจะไปแจ้งความ”
คนฟังหรี่ตาลง ปัดแก้วเหล้าให้พ้นตัว
“เอาละ พูดทุกอย่างที่นายรู้มาให้หมด ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“โอเค ฉันกำลังจะกลับแล้วละ ออกมาซื้อของเข้าห้องนิดหน่อย” นีราเอ่ยขณะเดินกลับที่พัก มือหนึ่งของเธอถือถุงใบใหญ่บรรจุของสารพัดชนิด ตั้งแต่ผ้าอนามัยยันไม้จิ้มฟัน นี่เป็นเย็นวันศุกร์ที่เริ่มกลับมาหนาวอีกครั้ง แม้จะไม่หนาวมากแต่พอลมพัดมาแรงๆ ทีหน้าเธอก็ชาแล้ว ก็เธอน่ะขี้หนาวจะตาย “ไม่มีอะไรมากหรอกของใช้ แล้วก็ของกินไม่กี่อย่าง จ้า ฉันรู้ นี่เพิ่งหกโมงเย็นคนตั้งเยอะไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันจะระวังจ้ะ”
“ก็ดี แต่เราก็ยังไว้ใจไม่ได้นะเธอก็รู้” เสียงไครีย์บ่นมาตามสายเพราะเป็นห่วง ถึงแม้ว่าหลังจากช่อดอกไม้และของขวัญจากไอ้โรคจิตจะหายไปสองวันแล้วก็ตาม “ฉันก็ยังเสียดายทำไมเธอไม่แจ้งความไปซะนะ”
“ฉันก็อยากทำนะ แต่การที่เขาหายไปหลายวันอาจแปลว่าเขารู้ตัวแล้วก็ได้ว่าทำผิด ควรให้โอกาสเขานะ ถ้าแจ้งความขึ้นมามันก็จะเป็นเรื่องใหญ่และเขาก็จะมีตราประทับไปชั่วชีวิต”
“จ้ะยัยแม่พระ” คำประชดนั่นทำให้นีราหัวเราะออกมา “แล้วฉันจะรีบกลับ ส่วนเธอนะนีล พอกลับถึงห้องแล้วก็ล็อกประตูให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เข้าใจนะ”
“โอเคเลย งั้นไว้เจอกัน แค่นี้นะ บาย”
คุณหมอสาวดึงตัวเองกลับมา พยายามทำหัวให้โล่งเพื่อรอต้อนรับลูกค้าคนใหม่ และบอกตัวเองว่าเลิกคิด
แต่จะไม่คิดก็ไม่ได้ ไครีย์ระแวงอย่างหนักกับช่อดอกไม้และกล่องของขวัญที่ถูกส่งตรงมาถึงนีรา หล่อนเห็นมันเข้าพอดีตอนที่พนักงานส่งของเข้าไปติดต่อที่ประชาสัมพันธ์
“ของหมอพีทหรือเปล่าคะ” เธอเตร่เข้าไปที่เคาน์เตอร์หลังคนส่งของกลับออกไปแล้ว ประชาสัมพันธ์สาวพยักหน้ารับ “งั้นพอรู้ไหมว่าใครส่งมา”
“อ๋อ” อีกฝ่ายตอบยิ้มๆ “จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร คุณเบลลาทิสค่ะ”
ไครีย์ถึงกับลูบอก แต่ไม่วาย “เอ๊ะ ส่งมาให้เนื่องในโอกาสอะไรนะ”
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้นะ คงต้องรอถามจากคุณหมอพีทแล้วละค่ะ แต่แบบว้าว ทั้งช่อดอกไม้ทั้งของขวัญ ฉันคิดได้ไหมว่าคุณหมอกับคุณเบลลาทิสมีอะไร-อะไร ที่น่าลุ้น”
ไครีย์กลอกตาและยิ้มเจื่อนๆ เธอผละจากเคาน์เตอร์มาระหว่างครุ่นคิด มันเป็นการคิดแบบง่ายๆ ก็คือคนไข้คนเดียวที่เข้าข่ายไอ้โรคจิตที่ส่งของมาให้นีราก็มีแค่... เบลลาทิส กับ ลูซ ลูกค้าเซ็กซ์โฟนของเจ้าตัว และตอนนี้เบลลาทิสดันส่งของกับช่อดอกไม้มาให้ ซึ่งมันก็เหมือนกับโรคจิตคนนั้น
ไครีย์บอกตัวเองมโนได้โล่ ถ้าสองคนนี้จะทำ คงทำไปนานแล้ว
มันเป็นอาทิตย์ที่แสนจะวุ่นวาย คลินตันบอกตัวเองเช่นนั้นเขาถูกหมาลอบกัด บาร์โฮสต์และเล้านจ์หลายแห่งถูกตำรวจเข้าตรวจค้น เนื่องจากได้รับแจ้งว่ามีการค้าประเวณีและยาเสพย์ติดเข้ามาพัวพัน
ชายหนุ่มยอมรับมันเป็นธุรกิจสีเทา แต่เขาไม่คิดทำชั่วๆ เหมือนกับที่ถูกใส่ร้ายมาแน่ๆ
“ใครเป็นคนทำ” คำถามนั้นต้องการคำตอบ โดโลแวนและดิมิทรีอยู่ด้วยกันกับเขาในห้องส่วนตัวบนเพ้นต์เฮ้าส์ของโรงแรมหรูในเครือบราวน์อินเตอร์เนชั่นแนล
“เกรกอรี่ครับ เท่าที่สืบมาได้คนของเกรกอรี่เป็นคนเต้าข่าวนี้”
คลินตันโคลงศีรษะ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้สูงหน้าบาร์เครื่องดื่ม ยังสวมเชิ้ตและสูทเพียงแต่ไม่มีเนคไท โดโลแวนยืนตรงถือแฟ้มอยู่ข้างซ้ายของเขา ดิมิทรีซึ่งทำหน้าที่บาร์เทนเดอร์ยืนอยู่ในเคาน์เตอร์ และกำลังเลื่อนแก้วออนเดอะร็อกส่งให้ผู้เป็นนาย สีอำพันในแก้วนั่นโดนแสงไฟส่องประกายวาววับ
เพ้นต์เฮ้าส์นี่เป็นหนึ่งในสามห้องของตึกนี้ ห้องหนึ่งเป็นของเขา อีกหนึ่งเป็นของอีวอนน์ เอส. บราวน์ เจ้าของตึก และเฮคเตอร์ พี.เกลนนอนที่มีไว้หลบไฮโซสาว พีบี คาซานดร้า ฮาเกนที่ตามติดเป็นเงา แต่กับคลินตันมีไว้เพื่อวันที่เหนื่อยหนักๆ จนไม่อยากขับรถกลับบ้านให้เสียเวลา
มันเป็นห้องกว้างผนังส่วนใหญ่กรุกระจก พื้นที่ด้านนอกมีสระว่ายน้ำส่วนตัว และสวนหย่อม เครื่องตกแต่งภายในเป็นสีทองตัดกับสีดำของเครื่องเรือนช่วยเสริมรูปลักษณ์หรูหรา ผนังภายในทาสีขาวช่วยให้ดูสว่างมากขึ้น พื้นของห้องไล่ระดับเป็นสามชั้น มีบาร์เครื่องดื่ม ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก และบันไดที่ทอดยาวขึ้นสู่ชั้นสองเป็นห้องทำงานและห้องนอน
“ตำรวจไม่ได้อะไรครับแต่ลูกค้าเราหายไปครึ่งหนึ่ง เพราะสูญเสียความเชื่อมั่นในมาตรฐานที่เราตั้งไว้”
ใช่ คลินตัน สร้างธุรกิจสีเทาและให้ยืนอยู่บนระดับไฮเอ็นด์ และระดับกลางสำหรับเป็นตัวเลือกของลูกค้า แต่ดันไปกระทบกับธุรกิจสีเทาของเจ้าพ่อเวอร์จิเนียเข้า เกรกอรี่ สมิท หนุ่มใหญ่วัยดึกอายุห้าสิบสามปี เพลย์บอยตัวพ่อที่มีสาวสาวหุ่นสะบึมอยู่ข้างกายไม่ซ้ำหน้า สมิทคุมธุรกิจสีเทาฝั่งเวอร์จิเนียมากถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นและเพียงห้าปี เขาสูญเสียห้าสิบเปอร์เซ็นนั่นมาให้กับคลินตัน
“ข่าวแพร่ไวมากในเฟซบุ๊กและทวิตเตอร์ แต่ผมก็ให้คนของเราจัดการไปแล้วครับไม่เกินอาทิตย์ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ เพราะนั่นจะกลายเป็นหัวข้อที่ต้องทวีตกันไปอีกว่า กรมตำรวจเวอร์จิเนียช่วยยืนยันว่ากิจการที่อยู่ภายใต้การบริหารงานของคลินตัน แอล. เกรแฮม ใสสะอาด”
“มาตินี่หน่อยไหม” ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยยิ้มๆ พลางยกแก้วขึ้นเป็นเชิงชวน โดโลแวนเพียงแต่ยิ้มเพราะรู้ดีว่ากำลังถูกเย้า คลินตันรู้ดีว่าเขาไม่ดื่มแอลกอฮอร์ “จริงสิ--” แก้วออนเดอะร็อกที่ถูกดื่มจนหมดถูกวางลงบนโต๊ะ และดิมิทรีก็รู้ใจเติมไม่ให้พร่อง ระหว่างนั้นเกรแฮมก็ป้อนคำถาม “คุณเบลลาทิสเรียบร้อยดีไหม มีอะไรที่น่ากังวลใจหรือเปล่า”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ทางฝั่งคุณเบลลาทิส” ดิมิทรีปิดฝาขวดเหล้าที่ทำจากแก้วเจียระไนหรูหราสมราคา “การใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยปกติดี ไม่มีคนน่าสงสัยหรืออะไรน่าสงสัย แต่--”
คลินตันชะงักไม่หยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“คุณหมอพีทเหมือนจะมีอะไรผิดปกติครับ เธอดูมีท่าทีเหมือนกำลังจะไปแจ้งความ”
คนฟังหรี่ตาลง ปัดแก้วเหล้าให้พ้นตัว
“เอาละ พูดทุกอย่างที่นายรู้มาให้หมด ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“โอเค ฉันกำลังจะกลับแล้วละ ออกมาซื้อของเข้าห้องนิดหน่อย” นีราเอ่ยขณะเดินกลับที่พัก มือหนึ่งของเธอถือถุงใบใหญ่บรรจุของสารพัดชนิด ตั้งแต่ผ้าอนามัยยันไม้จิ้มฟัน นี่เป็นเย็นวันศุกร์ที่เริ่มกลับมาหนาวอีกครั้ง แม้จะไม่หนาวมากแต่พอลมพัดมาแรงๆ ทีหน้าเธอก็ชาแล้ว ก็เธอน่ะขี้หนาวจะตาย “ไม่มีอะไรมากหรอกของใช้ แล้วก็ของกินไม่กี่อย่าง จ้า ฉันรู้ นี่เพิ่งหกโมงเย็นคนตั้งเยอะไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันจะระวังจ้ะ”
“ก็ดี แต่เราก็ยังไว้ใจไม่ได้นะเธอก็รู้” เสียงไครีย์บ่นมาตามสายเพราะเป็นห่วง ถึงแม้ว่าหลังจากช่อดอกไม้และของขวัญจากไอ้โรคจิตจะหายไปสองวันแล้วก็ตาม “ฉันก็ยังเสียดายทำไมเธอไม่แจ้งความไปซะนะ”
“ฉันก็อยากทำนะ แต่การที่เขาหายไปหลายวันอาจแปลว่าเขารู้ตัวแล้วก็ได้ว่าทำผิด ควรให้โอกาสเขานะ ถ้าแจ้งความขึ้นมามันก็จะเป็นเรื่องใหญ่และเขาก็จะมีตราประทับไปชั่วชีวิต”
“จ้ะยัยแม่พระ” คำประชดนั่นทำให้นีราหัวเราะออกมา “แล้วฉันจะรีบกลับ ส่วนเธอนะนีล พอกลับถึงห้องแล้วก็ล็อกประตูให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เข้าใจนะ”
“โอเคเลย งั้นไว้เจอกัน แค่นี้นะ บาย”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 พ.ย. 2560, 20:57:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ย. 2560, 20:57:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 771
| << Chapter 4 ผู้ต้องสงสัย (2/5) | Chapter 4 ผู้ต้องสงสัย (4/5) >> |