ข้อเสนอสังกัดรัก
เพราะรักงานยิ่งชีพ งานที่รักของนีราจึงตอบแทนกลับมาอย่างสาสม เมื่อลูกค้าของเธอคือ สุภาพบุรุษมาดดีมีปัญญาที่สวมหนังแกะปกปิดความเป็นซาตานวายร้าย!
Tags: จิตแพทย์,CEO หนุ่ม,เซ็กซี่,โรมานซ์,น่ารักกุ๊กกิ๊ก
ตอน: Chapter 4 ผู้ต้องสงสัย (4/5)
จิตแพทย์สาวกดตัดสายและเก็บลงกระเป๋าเสื้อโค้ตที่สวม แต่ตอนนั้นเองที่ความรู้สึกบอกว่ามีอะไรแปลกไป เธอหยุดเดินและหมุนตัวกลับไปดู ไม่รู้ตาฝาดหรืออุปาทานไปเอง เธอเห็นผู้ชายตัวสูงสวมโค้ตสีดำปิดหน้าปิดตาและสวมแว่นหลบเข้าไปในตรอกข้างตึกพอดี เธอกลืนน้ำลายลงคอ วินาทีนั้นมือสั่นจนของแทบร่วง หญิงสาวตั้งสติอยู่อึดใจก่อนตัดสินใจเดินกลับไปดูในตรอกนั่น
หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น ใจหนึ่งกล้าบอกให้ลุย อีกใจกลับกลัวเหลือเกิน ระแวงสารพัดหากเธอไม่ได้ตาฝาด โรคจิตคนนั้นตามเธอมา และถ้าเขารอจังหวะอยู่ล่ะเธอจะทำเช่นไร
“เฮ้ นีล!”
นีราสะดุ้งเฮือกและหันไปมองเสียงทัก เป็นคู่ชายหญิงวัยกลางคนพวกเขาอาศัยอยู่ตึกใกล้ๆ และรู้จักกันดี สีหน้านีราตอนนี้คงซีดมากจนพวกเขาเป็นห่วง
“เป็นอะไรไหมหนูน้อย มีอะไรที่ต้องกังวลหรือเปล่า”
“ไม่--” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก “ฉันเห็นคนเข้าไปในตรอกนี้น่ะค่ะ แล้วรู้สึกเหมือนจะรู้จัก”
ฝ่ายชายหัวเราะ แต่ฝ่ายหญิงก้าวชะโงกผ่านเธอออกไปมอง “ไม่มีใครนี่จ๊ะ หนูตาฝาดหรือเปล่านีล”
นีรายิ้มรับจืดเจื่อน “อาจจะค่ะ ไม่ก็เขาคงเดินไปไหนๆ แล้ว ตายจริง--” ใจนีราไม่สงบแล้วตอนนี้
“ต้องรีบกลับแล้วค่ะ ไครออยู่”
สองสามีภรรยาส่งยิ้มให้ก่อนออกเดินจากไป นีราก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าวและชะโงกเข้าไปดูในตรอก ว่างเปล่าไม่มีอะไร เธอถอนหายใจคิดว่าตัวเองคงตาฝาด นีราก้าวออกเดินพร้อมอาการโล่งใจเล็กๆ
จิตแพทย์สาวเดินจากไปไม่ได้หันกลับมามองอีก เธอจึงไม่รู้ว่าประตูบ้านหลังแรกของตรอกนั่นถูกเปิดออก พร้อมกับชายในโค้ตดำที่เธอเห็นก้าวออกมา และเริ่มเดินตามเธออีกครั้ง
“ต้องให้บอกไหมว่ามันเป็นสเต็ปของการเป็นสตอล์กเกอร์” ไครีย์กุมขมับ ข้อศอกทั้งสองท้าวกับพื้นโต๊ะ ตาจ้องมองนีราที่นั่งประจันหน้ากันบนโต๊ะสารพัดนึกในห้องโถง ทั้งกลายเป็นโต๊ะรับแขก โต๊ะรับประทานอาหาร และโต๊ะเตรียมของทำครัว “เริ่มจากส่งของพิลึกๆ มาข่มขวัญเธอ พอครบอาทิตย์ก็เปลี่ยนเป็นตามทำให้เธอสติแตก ฉันพนันได้เลยว่ามันจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทางจบแค่นี้แน่”
นีราถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ต้องแจ้งความแล้วนะนีล นี่มันไม่ธรรมดาเลย มันเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้แล้วนะ”
จิตแพทย์สาวเพิ่งมั่นใจว่าถูกตามก็เพราะหลังจากวันซื้อของ ชายในโค้ตดำนั่นเธอเห็นชัดเต็มสองตาเมื่อเช้าวานนี้ที่ออกไปวิ่งมา เธอพบว่าเขาตามเธอไปทุกที่
“ฉันรู้นะว่ามันเป็นทางออกเดียว แต่... พ่อแม่ฉันจะต้องช็อกแน่ๆ ที่รู้ว่าฉันกำลังถูกสตอล์กเกอร์ตาม”
“พวกเขาจะต้องเข้าใจ ลูกกำลังมีอันตรายนะ”
“แจ้งความยังไงล่ะที่ฉันจะไม่ตกเป็นข่าว พ่อฉันเป็นโรคหัวใจนะไค โรคหัวใจ ถ้าฉันไม่บูมเรื่องงานวิจัยก็ยังพอปิดเรื่องนี้ไว้ได้ แต่นี่จะปิดยังไงไหว คือตามสเต็ปเลยนะฉันต้องกลับบ้านไปคุยกับพ่อแม่ก่อน คุยแบบที่พวกท่านไม่ช็อกน่ะ แล้วฉันถึงจะแจ้งความได้”
“งั้นเสาร์อาทิตย์นี้เลย”
นีรากลอกตา “เธอลืมวันหยุดเดือนนี้ของฉันใช่ไหม”
ไครีย์หลับตา ทิ้งตัวพิงเก้าอี้เต็มแรง เสียงโทรศัพท์ของนีราดังขึ้น นักจิตวิทยาสาวลืมตามอง นีรากำลังจะรับโทรศัพท์ เธอยักไหล่และกดรับ
“สวัสดีค่ะเชอริล โอ้ ฉันลืมไปเลยวันนี้วันศุกร์แล้ว”
“ไฮ แต่เสียงคุณดูไม่ดีเลยนะนีล คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันก็นิดหน่อยค่ะ เครียดนิดหน่อย” นีราตอบและลุกขึ้นยืน ไครีย์โบกมือไล่ และจิตแพทย์สาวก็ก้าวกลับเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว “ฉันไม่แน่ใจว่าจะรับสายได้ไหม แต่ขอรู้ได้ไหมคะว่าลูกค้าคนนี้เป็นใคร”
“คุณลูเซียนค่ะ ลูเซียน ถ้าคุณไม่สบายใจฉันปฏิเสธให้ได้นะ”
“โอ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคุยกับเขาได้” นีรารีบบอกและปลายสายก็ตอบรับก่อนสลับสายลูกค้าให้แก่เธอ หญิงสาวทรุดลงนั่งบนเตียงนอน รอฟังเสียงสัญญาณ “เฮ้ลูซ ดีใจนะคะที่คุณโทร.มา”
“ผมเคยผิดสัญญากับคุณหรือไง ว่าแต่ทำไมเสียงคุณไม่สดใสเลย แปลกนะว่าไหม แต่ผมรู้สึกได้ถึงจะไม่เคยเจอหน้าคุณเลยก็เถอะ”
นีราหัวเราะ “คุณนี่ปากหวานจัง แต่ก็นั่นแหละค่ะพักนี้ฉันเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้อยู่เรื่องหนึ่ง มันตันไปหมดและฉันรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์ที่เชื้อเพลิงกำลังจะหมด”
“ทำไมมันน่าหดหู่นักล่ะครับ” สุ้มเสียงสุภาพเป็นการเป็นงานและนีราก็รู้สึกไว้ใจเขามากพอที่จะเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง “เล่าให้ผมฟังได้ไหม อย่างน้อยคุณก็จะได้สบายใจขึ้น” ถึงเขาไม่บอกเธอก็คิดจะเล่าอยู่แล้ว
“ถ้าเราเจอกันผมคงได้ปลอบคุณ”
นีรามองเพดานและยิ้มกับประโยคนั่น “ลูซ”
“ครับว่าไง”
“ฉันเพิ่งรู้ว่าการถูกสตอล์กเกอร์ตามมันรู้สึกยังไง อึดอัด และน่ากลัวมากแค่ไหน ฉันระแวงไปหมด เคยคิดนะว่ารับมือกับมันได้ แต่พอเจอเข้าจริงๆ กลับไม่ง่าย ฉันรู้สึก--รู้สึกเหมือนถูกมองมาจากที่ไหนสักที่ตลอดเวลา ต้องคอยมองกลับหลังหันว่ามีใครเดินตามมาไหม หรือวันนี้จะมีของพิลึกอะไรบ้างส่งมา”
เขาเงียบ ลูเซียนเงียบไปนานมากทีเดียว ก่อนตอบเสียงพร่า “ผม--รู้ มันคงรู้สึกแย่มากๆ”
“ใช่มันแย่มากทีเดียว” จากนั้นเราก็เงียบ กว่าที่เขาจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งก็ห้านาทีผ่านไปแล้ว
“ทำไมคุณไม่แจ้งตำรวจล่ะนีล ทำไมคุณถึงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเองทั้งๆ ที่คุณอาจมีอันตราย”
“เฮ้--” นีราประหลาดใจ “คุณรู้ได้ไงว่าฉันไม่ได้แจ้งความ”
เขาหัวเราะ “ก็ถ้าคุณแจ้ง คุณคงไม่บอกผมว่ามันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตกหรอก”
“ก็จริง” เธอยิ้มนึกขันตัวเอง “คุณเป็นคนช่างสังเกตจังเลยลูซ มันจริงที่ฉันไม่ได้แจ้งความ ฉันสงสารเขาน่ะ ถ้าฉันแจ้งความเขาก็อาจถูกจับ ประวัติด่างพร้อย อนาคตของเขาคนนั้นก็คงจะไม่ดีเลย คือฉันรู้ว่ามันผิด ถ้าเกิดเขา เกิดเขาทำแบบนี้กับคนอื่น แล้วมันหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ มันก็คงไม่ดีมาก-มากเลย แต่ฉันก็ยังหวังเขาจะนึกได้แล้วกลับตัวกลับใจ ไม่ก็ฉันจะตามตัวเขาเจอ บางทีฉันอาจช่วยอะไรเขาได้บ้าง” เธอเลี่ยงไม่บอกว่าช่วยในฐานะอะไร
“คุณ--” ลูเซียนนิ่งไปอึดใจ น้ำเสียงเขามันอบอุ่นมาก “ทำให้ผมประทับใจมากไปแล้วนะโรซี่”
หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น ใจหนึ่งกล้าบอกให้ลุย อีกใจกลับกลัวเหลือเกิน ระแวงสารพัดหากเธอไม่ได้ตาฝาด โรคจิตคนนั้นตามเธอมา และถ้าเขารอจังหวะอยู่ล่ะเธอจะทำเช่นไร
“เฮ้ นีล!”
นีราสะดุ้งเฮือกและหันไปมองเสียงทัก เป็นคู่ชายหญิงวัยกลางคนพวกเขาอาศัยอยู่ตึกใกล้ๆ และรู้จักกันดี สีหน้านีราตอนนี้คงซีดมากจนพวกเขาเป็นห่วง
“เป็นอะไรไหมหนูน้อย มีอะไรที่ต้องกังวลหรือเปล่า”
“ไม่--” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก “ฉันเห็นคนเข้าไปในตรอกนี้น่ะค่ะ แล้วรู้สึกเหมือนจะรู้จัก”
ฝ่ายชายหัวเราะ แต่ฝ่ายหญิงก้าวชะโงกผ่านเธอออกไปมอง “ไม่มีใครนี่จ๊ะ หนูตาฝาดหรือเปล่านีล”
นีรายิ้มรับจืดเจื่อน “อาจจะค่ะ ไม่ก็เขาคงเดินไปไหนๆ แล้ว ตายจริง--” ใจนีราไม่สงบแล้วตอนนี้
“ต้องรีบกลับแล้วค่ะ ไครออยู่”
สองสามีภรรยาส่งยิ้มให้ก่อนออกเดินจากไป นีราก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าวและชะโงกเข้าไปดูในตรอก ว่างเปล่าไม่มีอะไร เธอถอนหายใจคิดว่าตัวเองคงตาฝาด นีราก้าวออกเดินพร้อมอาการโล่งใจเล็กๆ
จิตแพทย์สาวเดินจากไปไม่ได้หันกลับมามองอีก เธอจึงไม่รู้ว่าประตูบ้านหลังแรกของตรอกนั่นถูกเปิดออก พร้อมกับชายในโค้ตดำที่เธอเห็นก้าวออกมา และเริ่มเดินตามเธออีกครั้ง
“ต้องให้บอกไหมว่ามันเป็นสเต็ปของการเป็นสตอล์กเกอร์” ไครีย์กุมขมับ ข้อศอกทั้งสองท้าวกับพื้นโต๊ะ ตาจ้องมองนีราที่นั่งประจันหน้ากันบนโต๊ะสารพัดนึกในห้องโถง ทั้งกลายเป็นโต๊ะรับแขก โต๊ะรับประทานอาหาร และโต๊ะเตรียมของทำครัว “เริ่มจากส่งของพิลึกๆ มาข่มขวัญเธอ พอครบอาทิตย์ก็เปลี่ยนเป็นตามทำให้เธอสติแตก ฉันพนันได้เลยว่ามันจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทางจบแค่นี้แน่”
นีราถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ต้องแจ้งความแล้วนะนีล นี่มันไม่ธรรมดาเลย มันเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้แล้วนะ”
จิตแพทย์สาวเพิ่งมั่นใจว่าถูกตามก็เพราะหลังจากวันซื้อของ ชายในโค้ตดำนั่นเธอเห็นชัดเต็มสองตาเมื่อเช้าวานนี้ที่ออกไปวิ่งมา เธอพบว่าเขาตามเธอไปทุกที่
“ฉันรู้นะว่ามันเป็นทางออกเดียว แต่... พ่อแม่ฉันจะต้องช็อกแน่ๆ ที่รู้ว่าฉันกำลังถูกสตอล์กเกอร์ตาม”
“พวกเขาจะต้องเข้าใจ ลูกกำลังมีอันตรายนะ”
“แจ้งความยังไงล่ะที่ฉันจะไม่ตกเป็นข่าว พ่อฉันเป็นโรคหัวใจนะไค โรคหัวใจ ถ้าฉันไม่บูมเรื่องงานวิจัยก็ยังพอปิดเรื่องนี้ไว้ได้ แต่นี่จะปิดยังไงไหว คือตามสเต็ปเลยนะฉันต้องกลับบ้านไปคุยกับพ่อแม่ก่อน คุยแบบที่พวกท่านไม่ช็อกน่ะ แล้วฉันถึงจะแจ้งความได้”
“งั้นเสาร์อาทิตย์นี้เลย”
นีรากลอกตา “เธอลืมวันหยุดเดือนนี้ของฉันใช่ไหม”
ไครีย์หลับตา ทิ้งตัวพิงเก้าอี้เต็มแรง เสียงโทรศัพท์ของนีราดังขึ้น นักจิตวิทยาสาวลืมตามอง นีรากำลังจะรับโทรศัพท์ เธอยักไหล่และกดรับ
“สวัสดีค่ะเชอริล โอ้ ฉันลืมไปเลยวันนี้วันศุกร์แล้ว”
“ไฮ แต่เสียงคุณดูไม่ดีเลยนะนีล คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันก็นิดหน่อยค่ะ เครียดนิดหน่อย” นีราตอบและลุกขึ้นยืน ไครีย์โบกมือไล่ และจิตแพทย์สาวก็ก้าวกลับเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว “ฉันไม่แน่ใจว่าจะรับสายได้ไหม แต่ขอรู้ได้ไหมคะว่าลูกค้าคนนี้เป็นใคร”
“คุณลูเซียนค่ะ ลูเซียน ถ้าคุณไม่สบายใจฉันปฏิเสธให้ได้นะ”
“โอ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคุยกับเขาได้” นีรารีบบอกและปลายสายก็ตอบรับก่อนสลับสายลูกค้าให้แก่เธอ หญิงสาวทรุดลงนั่งบนเตียงนอน รอฟังเสียงสัญญาณ “เฮ้ลูซ ดีใจนะคะที่คุณโทร.มา”
“ผมเคยผิดสัญญากับคุณหรือไง ว่าแต่ทำไมเสียงคุณไม่สดใสเลย แปลกนะว่าไหม แต่ผมรู้สึกได้ถึงจะไม่เคยเจอหน้าคุณเลยก็เถอะ”
นีราหัวเราะ “คุณนี่ปากหวานจัง แต่ก็นั่นแหละค่ะพักนี้ฉันเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้อยู่เรื่องหนึ่ง มันตันไปหมดและฉันรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์ที่เชื้อเพลิงกำลังจะหมด”
“ทำไมมันน่าหดหู่นักล่ะครับ” สุ้มเสียงสุภาพเป็นการเป็นงานและนีราก็รู้สึกไว้ใจเขามากพอที่จะเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง “เล่าให้ผมฟังได้ไหม อย่างน้อยคุณก็จะได้สบายใจขึ้น” ถึงเขาไม่บอกเธอก็คิดจะเล่าอยู่แล้ว
“ถ้าเราเจอกันผมคงได้ปลอบคุณ”
นีรามองเพดานและยิ้มกับประโยคนั่น “ลูซ”
“ครับว่าไง”
“ฉันเพิ่งรู้ว่าการถูกสตอล์กเกอร์ตามมันรู้สึกยังไง อึดอัด และน่ากลัวมากแค่ไหน ฉันระแวงไปหมด เคยคิดนะว่ารับมือกับมันได้ แต่พอเจอเข้าจริงๆ กลับไม่ง่าย ฉันรู้สึก--รู้สึกเหมือนถูกมองมาจากที่ไหนสักที่ตลอดเวลา ต้องคอยมองกลับหลังหันว่ามีใครเดินตามมาไหม หรือวันนี้จะมีของพิลึกอะไรบ้างส่งมา”
เขาเงียบ ลูเซียนเงียบไปนานมากทีเดียว ก่อนตอบเสียงพร่า “ผม--รู้ มันคงรู้สึกแย่มากๆ”
“ใช่มันแย่มากทีเดียว” จากนั้นเราก็เงียบ กว่าที่เขาจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งก็ห้านาทีผ่านไปแล้ว
“ทำไมคุณไม่แจ้งตำรวจล่ะนีล ทำไมคุณถึงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเองทั้งๆ ที่คุณอาจมีอันตราย”
“เฮ้--” นีราประหลาดใจ “คุณรู้ได้ไงว่าฉันไม่ได้แจ้งความ”
เขาหัวเราะ “ก็ถ้าคุณแจ้ง คุณคงไม่บอกผมว่ามันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตกหรอก”
“ก็จริง” เธอยิ้มนึกขันตัวเอง “คุณเป็นคนช่างสังเกตจังเลยลูซ มันจริงที่ฉันไม่ได้แจ้งความ ฉันสงสารเขาน่ะ ถ้าฉันแจ้งความเขาก็อาจถูกจับ ประวัติด่างพร้อย อนาคตของเขาคนนั้นก็คงจะไม่ดีเลย คือฉันรู้ว่ามันผิด ถ้าเกิดเขา เกิดเขาทำแบบนี้กับคนอื่น แล้วมันหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ มันก็คงไม่ดีมาก-มากเลย แต่ฉันก็ยังหวังเขาจะนึกได้แล้วกลับตัวกลับใจ ไม่ก็ฉันจะตามตัวเขาเจอ บางทีฉันอาจช่วยอะไรเขาได้บ้าง” เธอเลี่ยงไม่บอกว่าช่วยในฐานะอะไร
“คุณ--” ลูเซียนนิ่งไปอึดใจ น้ำเสียงเขามันอบอุ่นมาก “ทำให้ผมประทับใจมากไปแล้วนะโรซี่”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2560, 19:24:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ย. 2560, 19:24:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 775
| << Chapter 4 ผู้ต้องสงสัย (3/5) | Chapter 4 ผู้ต้องสงสัย -จบตอน- >> |
goldensun 7 พ.ย. 2560, 19:36:37 น.
ใครกันนะ ที่ตาม จะเป็นคนที่ส่งของให้ หรือคนที่คลินตันส่งมาดูแล
ใครกันนะ ที่ตาม จะเป็นคนที่ส่งของให้ หรือคนที่คลินตันส่งมาดูแล