ข้อเสนอสังกัดรัก
เพราะรักงานยิ่งชีพ งานที่รักของนีราจึงตอบแทนกลับมาอย่างสาสม เมื่อลูกค้าของเธอคือ สุภาพบุรุษมาดดีมีปัญญาที่สวมหนังแกะปกปิดความเป็นซาตานวายร้าย!
Tags: จิตแพทย์,CEO หนุ่ม,เซ็กซี่,โรมานซ์,น่ารักกุ๊กกิ๊ก
ตอน: Chapter 7 The Beast (25%)
นีรานอนไม่หลับทั้งคืน และกว่าจะลากร่างอันอ่อนแอขึ้นจากเตียงไปเข้าห้องน้ำได้ก็นานโข หญิงสาวกล่อมตัวเองให้หายจากความกลัว เพราะการกลัวหัวหดไม่ใช่ทางออกที่ดี เธอบอกตัวเองต้องไปสถานีตำรวจเพื่อแจ้งความ แม้เธอจะเคยรู้สึกดีๆ กับลูซก็ตามแต่การที่เขาทำเช่นนี้มันไม่ถูกและผิดอย่างมหันต์ เธอยอมรับอย่างขลาดกลัว มาถึงขั้นนี้เธอไม่ต้องการช่วยอะไรเขาอีกแล้ว
เกือบครึ่งชั่วโมงกับการอาบน้ำแต่งตัว
วันนี้ฟ้าหม่นและอึมครึมเหลือเกินดูเหมือนจะเป็นเพราะมีฝนตกปรอยๆ ตั้งแต่เช้ามืด นีราสวมเสื้อคอเต่าสีดำกับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน เธอเลือกโค้ตสีเทามาสวมทับ ผมถักเปียยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าไม่ได้แต่งเติมอะไรเป็นพิเศษ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย ตั้งสติให้มั่นแล้วก้าวออกจากห้องนอน
โถงทางเดินในชั้นนั้นเงียบ อาจเพราะบางคนยังไม่ตื่น ไม่ก็บางคนออกไปแล้ว เธอเดินเข้าลิฟต์ พอถึงชั้นล่างนีราก็แวะไปหาคุณนายเบอร์มิ่งในห้องทำงานที่เป็นกระจกใสล้อมรอบของหล่อน เจ้าของหอพักกระวนกระวายกับเรื่องที่เธอเผชิญ หล่อนดูห่วงใยแบบจริงจังไม่ได้เสแสร้งอีกทั้งยังเสนอตัวจะไปเป็นเพื่อนเธอ
แต่นีราปฏิเสธ เพราะสถานีตำรวจอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกลนัก การเดินด้วยรถสาธารณะจะปลอดภัยสำหรับเธอ และก่อนที่จะออกจากที่พัก นีรายกโทรศัพท์กดโทร.ออกเพื่อติดต่อไครีย์แต่หล่อนปิดเครื่อง เธอจึงฝากข้อความไว้
“เฮ้ไคย์ ฉันกำลังจะไปสถานีตำรวจนะ เมื่อคืนหลังเธอออกไปลูซโทร.มาหาฉัน--” เธอถอนหายใจ “ฉันรู้ฉันควรโทร.หาเธอ ควรโทร.แจ้งตำรวจ แต่ฉันสติแตกและทำอะไรไม่ถูกจนปิดเครื่องไปเลย ฉันเพิ่งเปิดเครื่องเมื่อเช้าและพบว่าเขาฝากข้อความไว้เป็นร้อย และฉันไม่ได้ฟังหรอกนะเพราะฉันกลัวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว โอเค... คือตอนนี้ฉันรับมือกับมันพอไหว ถ้าเธอกลับมาที่ห้องแล้วไม่เจอฉัน แสดงว่าฉันยังอยู่ที่สถานีตำรวจนะ ฉันจะเปิดเครื่องไว้ตลอด เธอจะได้ติดต่อฉันได้ เอาละฉันคงต้องไปแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ ไว้เจอกันฉันจะเล่าให้เธอฟังแบบละเอียดเลย”
นีราถอนหายใจเฮือกใหญ่เก็บมือถือใส่กระเป๋าเสื้อโค้ตก่อนผลักประตูกระจกของอพาร์ตเม้นท์ออกไปสู่ถนนใหญ่ ยามสายผู้คนจอแจ จิตแพทย์สาวมองซ้ายมองขวาหาคนที่น่าสงสัย เธอเกือบสะดุ้งเมื่อชายสวมโค้ตคนหนึ่งเดินผ่านไป หญิงสาวตั้งสติอีกอึดใจก่อนออกก้าวเดิน เป้าหมายคือป้ายรถเมล์อีกหนึ่งช่วงตึก
เธอออกมาแล้ว ในที่สุดเธอก็ออกมาจากกระดอง!
ท่ามกลางผู้คนมากมาย ชายหนุ่มร่างสูงสวมโค้ตสีดำ ฮู้ดที่คลุมศีรษะ และผ้าปิดปากจนเหลือแค่ดวงตาทำให้ดูไม่ออกว่าเป็นใคร เขาจ้องมองนีราที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะเดินตาม เขาเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นและเดินเลี้ยวเข้าไปในซอกตึกใกล้ๆ เบื้องหน้านั้นมีถนนที่เชื่อมกับตึกอีกช่วง และสามารถเดินทะลุไปขวางหน้านีราไว้ได้
ที่สำคัญซอกตึกนั้น... มันค่อนข้างเปลี่ยว
รถเมล์มาช้าและนีราก็รู้สึกระแวงจนเกือบจะเป็นประสาทอยู่แล้ว การอยู่ท่ามกลางคนมากมายที่สวมโค้ตในวันฝนตกแบบนี้มันเขย่าขวัญเธอเหลือเกิน จิตแพทย์สาวจึงตัดสินใจเดินไปยังสถานีตำรวจ ห้าช่วงตึกไม่มากไปสำหรับการเดิน และมันคงดีต่อใจเธอมากกว่าที่จะรอจนกว่ารถเมล์จะมา
อีกสี่ช่วงตึก นีราบอกตัวเอง แต่เธอไม่ได้เดินเร็วนักเพราะรู้สึกว่าเหมือนกับถูกจ้องอยู่ตลอดเวลา จนต้องคอยสอดส่ายสายตามองรอบตัว ไอ้ครั้นจะเรียกแท็กซี่ก็ระแวงเอาอีกว่าลูซอาจปลอมตัวเป็นคนขับก็ได้ เธอยอมรับว่าคิดมากแต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ จนกว่าจะได้บอกเรื่องนี้กับตำรวจ เธอคงไม่สบายใจไปได้แน่ๆ
อีกสามช่วงตึก นีราย้ำ แต่ซอกตึกข้างหน้าค่อนข้างเปลี่ยว เธอหยุดก้าวมองตรงไปข้างหน้าและขาก็แข็งทื่อขึ้นมาดื้อๆ ถ้าหากลูซดักอยู่ตรงนั้นล่ะ จิตแพทย์สาวใจหายวูบ รู้สึกขาแข้งอ่อนขึ้นมากะทันหัน เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนหมุนตัวกลับตัดสินใจว่าไปตั้งหลักที่ป้ายรถเมล์ หรืออพาร์ตเม้นต์รอไครีย์กลับมาแล้วค่อยไปสถานีตำรวจจะดีกว่า แต่... ใครกันที่กำลังยึดแขนเธอไว้
นีรากรีดเสียงไม่ออก ได้แต่หลับตาสะบัดเร่าๆ และพยายามจะวิ่งท่าเดียว!
“เฮ้! คุณหมอพีท คุณ! นีรา!” เสียงนั้นทุ้มลึก คล้ายเสียงของลูเซียนเข้าไปอีก นีราจึงยิ่งสะบัดและเธอหยุดหายใจเอาจริงๆ เมื่อถูกดึงเต็มแรงให้หันไป หญิงสาวเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอก็ตอนนี้เอง
“ช่วย--”
“ช่วยอะไร! คุณเป็นอะไร เฮ้! ลืมตามองผมสิคุณหมอ!” เสียงนั้นดุดันและออกคำสั่งชัดเจน มันดึงสตินีรากลับมาจนเธอกล้าพอจะลืมตาขึ้นมอง เบื้องหน้าเธอคนที่ยึดต้นแขนเธอไว้คือเจ้านายของเธอ เขาสวมโค้ตทับสูทเนื้อดีแบบที่ใส่เป็นประจำ ด้านหลังเขาคือดิมิทรีและโดโลแวน นีราสะอึก สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และเธอร้องไห้ออกมาในทันใด
“เฮ้!”
เหล่าคนที่เดินผ่านไปมาเมียงมองบ้างแล้ว คลินตันจึงทำอะไรไม่ได้เมื่อหญิงสาวตรงหน้าร้องไห้โฮอย่างกับเด็กๆ ชายหนุ่มถอนหายใจ ดึงเธอให้ซบหน้าลงกับบ่า นีรากำเสื้อโค้ตเขาแน่นและเธอก็สะอึกสะอื้น
คลินตันตีมือลงเบาๆ ที่แผ่นหลังบอบบาง ส่วนมืออีกข้างยกขึ้นกุมศีรษะ สีหน้าทั้งเป็นกังวลและอ่อนอกอ่อนใจ
“ฮ้า!” ไครีย์แทบประสาทเสียเมื่อเปิดโทรศัพท์และได้ฟังข้อความที่นีราฝากไว้ เมื่อคืนเดตกับโคลแฟ็กซ์ผ่านไปได้ด้วยดี เธอกับเขาตกลงจะคบกันจริงจัง ก่อนทุกอย่างจะไปจบลงบนเตียงหลังดื่มกันหนักพอสมควร พอตื่นเช้าและแฟนหนุ่มมาส่งเธอที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ไครีย์จึงนึกได้ว่าปิดโทรศัพท์และเธอควรโทร.หาเพื่อนสนิท แต่ไม่คิดว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ จะมีเรื่องชวนน่าขนหัวลุกเกิดขึ้นกับนีรา “สรุปคือเธอยังไม่ได้แจ้งความ”
ไครีย์เอ่ยถามหลังนีรารับสายและบอกว่าเธอเจอคลินตันและตอนนี้ก็กำลังอยู่กับเขาที่เพ้นต์เฮ้าส์ส่วนตัวของเขา พร้อมกับดิมิทรีและโดโลแวน
“ใช่” ปลายสายตอบกลับมาเสียงเบา “ฉันสติแตก เพราะกลัวมาก แล้วพอเขาจับฉันขึ้นรถหรือ... หรือพาฉันมาที่นี่ฉันก็เลยยังไม่ได้ปฏิเสธ”
ไครีย์ฟังแล้วกลอกตา “ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้เลย บอกที่อยู่เขามาสิ”
นีราฟังแล้วเงียบไป ไครีย์ได้ยินเสียงแว่วๆ ก่อนจะได้รับคำตอบ “เธออยู่ที่ไหน คุณเกรแฮมจะให้คุณเอ่อ คุณครูเซคนพี่น่ะไปรับเธอมาที่นี่”
“โอเค ตอนนี้ฉันอยู่บนรถไฟฟ้า อีกเดี๋ยวจะลงไปรอที่สถานี...” ไครีย์บอกเสร็จสรรพ เอ่ยลาแล้วก็ตัดสาย หญิงสาวผ่อนลมหายใจ ลูเซียนหายไปนานพอสมควรแล้ว เพราะเบลลาทิสจัดการให้ แต่ทำไมจู่ๆ เขาถึงปรากฏตัวขึ้นมา แถมยังทำเรื่องชวนขนหัวลุกแบบหนักข้อมากขึ้นไปอีกกันนะ
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ย. 2560, 22:05:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ย. 2560, 22:05:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 742
| << Chapter 6 จอมคุกคาม -จบตอน- | Chapter 7 The Beast (50%) >> |