ตำนานหนุ่มหล่อเลิศล้ำแห่งค่ำคืนเหงาใจ

ความรักเหงา ๆ รานร้าวและเร้าใจ ต่างคนต่างมีกิเลสตัณหา ต้องชดใช้บุญกรรมแห่งความรัก ติดตามข้ามภพชาติศาสนา หนึ่งหญิงสองชายผูกพัน
อ่านเรื่องนี้จบ แล้วคุณจะสงสารใคร? ระหว่าง...

นักดนตรีหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย ราวกับในตำนาน เทพบุตรจุติลงมาเกิดอย่าง ยุติ ผู้ตกอยู่ในวังวนแห่งความเปลี่ยวเหงา ทุกค่ำคืนผ่านไปจิตใจโหยหา แค่เพียงเป็นคนที่เขาเผลอใจรัก แต่เขาไม่ได้เลือก กลายเป็นเหมือนส่วนเกิน มิใช่ส่วนสำคัญ

หรือ... อภิมหาเศรษฐีหนุ่ม ใบหน้าสวยงามเลิศล้ำอย่าง ไทธรรพ์ ผู้เป็นที่รักยิ่งดั่งชีวิตจิตใจของสาวสวย ถึงแม้เขาจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ทั้งชีวิตจิตใจทุ่มเทในรักจริงจัง แต่ความหวังกลับหักพังสลาย สุดท้ายต้องอยู่เดียวดายข้างกายไร้คู่ครอง

หรือ... สาวสวยแชมป์มวยไทยหญิง เพชรน้ำหนึ่ง ถึงจะมีเพียบพร้อมทุกสิ่ง แต่ต้องเกิดมาใช้เวรใช้กรรม ที่เคยกระทำไว้ในชาติก่อน แม้จะสามารถยืนหยัดขึ้นมายิ่งใหญ่ และจิตใจเข้มแข็ง ทนทานต่อความทุกข์กายทุกข์ใจได้ แต่ลึกลงไปข้างในนั้น ไร้ซึ่งความสุขแท้จริง

..........และแล้วจึงถึงเวลาตีโพยตีพายแสดงความเสียหาย เพื่อเรียกร้องความรับผิดชอบจากสุภาพบุรุษ

“ทำไมพี่ยุติทำกับฉันอย่างนี้ ใครมาเห็นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรามีอะไรกัน ช่างน่าละอาย”

“พี่ขอโทษที่ทำกับกลอยใจ ที่จริงพี่ไม่ได้ตั้งใจ” ยุติบอกด้วยท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง นั่นเป็นเพราะฤทธิ์ยาตกค้าง

“ฉันเสียตัวครั้งแรกให้พี่ยุติ พี่ยุติต้องรับผิดชอบฉันนะคะต้องแต่งงานกัน”

“แต่พี่มีคู่หมั้นที่จะต้องแต่งงานด้วยคือหนึ่ง”

“ไม่ว่ายังไงพี่ยุติต้องแต่งงานกับฉัน พี่ยุติจะไม่รับผิดชอบหรือถ้าเกิดฉันท้องขึ้นมาล่ะ ฮือ...” กลอยใจทำร้องครางครวญน้ำตาคลอ

“พี่ต้องรับผิดชอบแน่ แต่พี่ขอเวลาคิดจะจัดการยังไง”



..........ยุติอาการไม่ค่อยดีจึงต้องไปโรงพยาบาล ร่างกายเขาไวต่ออาการผิดปกติเจ็บไข้ได้ป่วยและด้วยความกังวลจึงมาพบแพทย์เพื่อตรวจร่างกายให้รู้แน่ว่าเป็นอะไร

“ปัสสาวะเป็นสีม่วง แสดงว่ามีสารเสพติด”

“หา! ผมไม่เคยใช้ยาเสพติดเลยเพราะผมเป็นคนรักษาสุขภาพครับ เมื่อคืนดื่มแค่กาแฟ แต่ทำไมมึนมากไม่รู้ แถมตื่นมายังคลื่นไส้เวียนหัวโลกหมุนไปหมด ผมถึงมาหาหมอนี่แหละครับ ผมมีสารเสพติดในร่างกายแน่เหรอ”

“จากผลการตรวจแล้วยืนยันแน่นอน คุณมีสารเสพติดในร่างกาย แต่เป็นไปได้ว่าคุณอาจได้รับสารเสพติดเข้าไปในร่างกายโดยไม่รู้ตัว”

“เป็นไปได้ไหมครับว่าผมโดนแกล้ง มีใครมอมยาผม”

“เอ่อ... หมอไม่แน่ใจ แต่ไม่เป็นไรครับ หมอทำการล้างสารเสพติดออกให้แล้ว นอนพักอีกไม่นานจะรู้สึกดีขึ้นครับ”

“ผมอยากรู้ครับว่าผมมีสารเสพติดชนิดไหนในร่างกาย”

“ต้องนำอาหารและเครื่องดื่มที่เหลือมาตรวจ จึงสามารถวินิจฉัยได้อย่างแน่ชัด”

“ถ้าอย่างนั้นคงไม่เหลือหลักฐานเพราะมันถูกเก็บล้างทำความสะอาดไปหมดแล้ว”



..........ทั้งโจชัวและกลอยใจ พากันมาเยี่ยมยุติที่โรงพยาบาล

“นายเป็นไรมากหรือเปล่า” โจชัวถามยุติ ท่าทางลุกลี้ลุกลน จะด้วยเป็นห่วงหรือเพราะอย่างอื่นไม่ทราบได้

“ฉันไม่ได้เป็นไรมาก”

“เมื่อไหร่จะกลับบ้านได้ล่ะพี่ยุติ” กลอยใจเอ่ยถามบ้างอย่างไม่เต็มเสียง รู้สึกกลัวเกรงยุติจะสงสัยในสิ่งที่ผ่านมา

“พรุ่งนี้หมอให้กลับบ้านได้ พี่ขอนอนโรงพยาบาลอีกหนึ่งคืน คุณหมอตรวจเลือดพี่แล้วบอกว่ามีสารเสพติด มันเป็นไปได้ไง ทุกคนที่รู้จักกันรู้ว่าพี่ไม่ยุ่งเกี่ยวยาเสพติดทุกชนิด ถึงจะเป็นนักดนตรีแต่พี่ไม่เคยมัวเมายาเสพติด พี่รู้ว่ามันผิดกฎหมายเป็นผลเสียต่อสุขภาพทำให้ร่างกายซูบโทรม แล้วทำไมมันถึงมาอยู่ในร่างกายพี่ได้เหมือนโดนวางยา ใครกันที่ใช้ยาเสพติด โจชัว... นายน่าจะรู้ดีกว่าเพื่อนนะ” ยุติจ้องเขม็งที่โจชัว เล่นเอาสะดุ้ง มองตากับกลอยใจเลิ่กลั่ก

“แหม... พี่ยุติอาจจะเผลอกินยาแก้ไข้แก้หวัดมั้ง พวกนั้นทำให้ปัสสาวะเป็นสีม่วงได้เหมือนกันนะ” กลอยใจพยายามพูดเลี่ยง หวั่นใจว่าจะติดร่างแหและกลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปด้วยอีกคน

“พี่ไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์ จำได้ว่าไม่ได้เป็นไข้ ไม่ได้เป็นหวัดจะกินยาพวกนั้นทำไม”

“พวกเราไม่มีใครรู้หรอก” โจชัวปฏิเสธ ไม่มีใครกล้าพูดยอมรับความจริง

ยุตินึก...

‘ดูจากสถานการณ์แล้วถึงซักถามไป คงไร้ประโยชน์ ...ยังมีเรื่องอื่นให้คิดหนัก’

“เฮ้อ... กลุ้มใจเรื่องแม่ ถ้าแม่รู้เข้าคงเสียใจ คงไม่ยอมให้ฉันแต่งงานกับกลอยใจ ต้องตัดออกจากกองมรดกแน่กลายเป็นคนมีแต่ตัวกระจอกงอกง่อย ยังเรียนปริญญาโทไม่ทันจบดันเกิดเรื่อง ที่สำคัญฉันเป็นคู่หมั้นหนึ่งจะบอกผู้ใหญ่ว่ายังไงโดยเฉพาะป๋าของหนึ่ง”

“ไม่ต้องพวกผู้ใหญ่สิ พวกเขาจะไม่มีทางรู้เด็ดขาดถ้าพวกเราช่วยกันปิดเป็นความลับ ยุติแค่จัดพิธีแต่งงานโดยไม่ต้องบอกญาติผู้ใหญ่” โจชัวแนะนำ

“ถ้าพี่ยุติไม่อยากแต่งงานกับฉันก็ไม่ต้องแต่งหรอกค่ะ ฉันจะกลับเมืองไทย ถือว่าฉันไม่มีวาสนาเป็นเพียงผู้หญิงต่ำต้อยด้อยราคาไม่คู่ควรกับพี่ยุติ ฉันไม่น่าติดตามมาต่างบ้านต่างเมืองจนเกิดเรื่องบ้าบอแบบนี้”

พอเธอพูดน้อยอกน้อยใจในวาสนาแล้วยุติให้นึกสงสารเธอ จึงพูดเหนี่ยวรั้ง...

“กลอยใจอย่าไปจากพี่เลยนะเป็นความรับผิดชอบของพี่ พี่จะจัดการเรื่องงานแต่งงานกับกลอยใจ”



..........นับจากนั้นยุติกับกลอยใจได้อยู่กินด้วยกันฉันท์สามีภรรยาโดยพฤตินัย

ในห้องนอนที่มีกลอยใจนอนเคียงข้างบนเตียงเดียวกัน

“กลอยใจบอกพี่มาตามความจริง ใครเป็นคนวางยาพี่” ยุติถามด้วยความอยากรู้อย่างแท้จริงไม่คิดจะเอาความหรือแจ้งตำรวจ เนื่องจากไม่มีหลักฐานและเห็นว่าไม่ใช่เรื่องร้ายแรง อย่างน้อยเขาไม่ได้โดนวางยาพิษจากคนคิดวางแผนฆ่าให้ตาย

“ฉันขอโทษค่ะพี่ยุติ โจชัวกับฉันร่วมมือกัน อยากให้พี่ยุติหายเหงาเศร้าใจ” กลอยใจสารภาพความจริง

ยุติเดาไว้อยู่แล้ว จึงไม่โกรธเคืองเรื่องใดและบอกความจริงเช่นกัน

“แต่ความรู้สึกที่พี่มีต่อกลอยใจ มันคือความสงสารเห็นใจ ไม่ใช่ความรักใคร่เสน่หา”

กลอยใจสีหน้าสลดลง ถึงแม้ไม่ได้รับความรักใคร่เสน่หาได้เพียงความสงสารก็ยังต้องการ ในใจยอมเขาแล้วทุกอย่างเพราะรักเขาเพียงคนเดียว ในใจส่วนลึกแอบหวังเหลือเกินว่าสักวันเขาจะหันมาเห็นใจในความรักอันมากมายที่เธอมีต่อเขา

“ที่ฉันทำไปเพราะหวังให้พี่ยุติตัดใจจากคุณหนึ่ง คุณหนึ่งบอกให้ฉันพยายามทำทุกวิถีทางให้ได้แต่งงานกับพี่ยุติ เพราะคุณหนึ่งไม่อยากแต่งงานกับพี่ยุติ พี่ยุติกำลังจะถูกคุณหนึ่งทิ้งพี่ยุติรู้เรื่องนี้ไหม แล้วฉันยังมีจดหมายจากคุณหนึ่งเขียนสั่งฝากไว้ก่อนจะออกจากที่นี่ไป” พร้อมกันนั้นกลอยใจได้หยิบกระดาษโน้ตแผ่นน้อยที่เขียนข้อความด้วยลายมือของเพชรน้ำหนึ่งส่งให้ยุติรับไปอ่านดู

‘ฝากดูแลพี่ยุติด้วย ขอให้กลอยใจทำทุกอย่างให้ได้แต่งงานกับพี่ยุติ ทางที่ดีปรึกษาโจชัวได้เขามียาดีมากมาย อาจช่วยให้กลอยใจได้แต่งงานสมหวังในความรักกับพี่ยุติ หนึ่งตั้งใจไว้ตั้งแต่เด็กแล้วว่าจะไม่คิดแต่งงานกับพี่ยุติ เขาไม่ใช่คนที่หนึ่งเลือกเป็นคู่ชีวิต เพราะเขาทำให้หนึ่งโกรธแค้นไม่มีวันลืม กลอยใจต้องแต่งงานกับพี่ยุติให้ได้นะ นึกว่าสงสารในวันที่พี่ยุติจะไม่มีใคร ส่วนหนึ่งจะออกไปใช้ชีวิตอิสระตามหาคนที่ใช่ในชีวิตของหนึ่ง’

“พี่รู้ตัวดีอยู่แล้ว ความฝังใจเจ็บตั้งแต่เด็กทำให้หนึ่งพยายามไม่รักพี่ทั้งที่เผลอใจรัก แต่พี่ดูรู้... ที่พี่ทำดีกับหนึ่งเพราะอยากชดเชยเรื่องราวคราวนั้น แต่นึกไม่ถึงไม่ว่าจะพยายามทำดีเท่าไรไม่ได้ช่วยให้ใจของหนึ่งอ่อนลงเลย คิดแล้วท้อแท้ใจ... ส่วนเรื่องของกลอยใจคงต้องแต่งงานเป็นเมียเก็บ เพราะแม่ของพี่ไม่ยอมรับกลอยใจแน่นอนเข้าใจพี่ไหม”

“ฉันเข้าใจค่ะ ตอนนี้กลายเป็นเมียพี่ยุติแล้ว ยังไงฉันจะอดทนเป็นเมียเก็บก็ได้ถ้าหากแม่ของพี่ไม่ยอมรับฉัน” ถึงตอนนี้มันจำเป็นต้องกล้ำกลืนฝืนทนสู้กับอุปสรรค แล้วเดินหน้าต่อไปให้ได้แต่งงานกับคนที่รัก...

“ขอบใจมากกลอยใจที่เข้าใจพี่” ยุติโอบกอดกลอยใจไว้ยอมรับกับใจตัวเองว่าต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนี้ แต่ใจกลับไปนึกถึงอีกคนอยู่เต็มหัวใจและคิดถึงมากกว่าคนในอ้อมกอดคนนี้



..........ปลายฤดูหนาวในค่ำคืนเดือนมืด

ยุติออกมานั่งในสวน สายตาเหม่อมองไปในความว่างเปล่า ...ราวคนสิ้นหวัง แหงนมองขึ้นบนท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆสีหม่นไม่ค่อยมีดาวให้ได้เห็น ใบหน้าที่เคยดูว่าหล่อกลับซูบโทรมผิดไปจากแต่ก่อนมากจากการนอนไม่ค่อยหลับ ไม่ค่อยได้โกนหนวด ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร ทั้งที่มีภรรยาคอยอยู่ดูแลข้าวปลาอาหารไม่เคยต้องอดหิว แต่บางครั้งเขาเอง... กลับกินไม่ค่อยลง

“เทศกาลคริสต์มาสถึงปีใหม่ที่ผ่านไป พี่ยุติไม่ได้จัดงานรื่นเริงฉลองอย่างใครอื่นเขาทั้งที่พี่ยุติชอบงานเลี้ยงเฮฮาปาร์ตี้ ฉันไม่เคยเห็นพี่ยุติเป็นแบบนี้ ซึมเหม่อไร้ชีวิตชีวาเหมือนคนไม่มีวิญญาณ”

“อีกไม่กี่วันจะครบห้าเดือนที่หนึ่งหายตัวไปจากบ้าน” เสียงพูดเหมือนรำพึงรำพัน

“พี่ยุติเอาคิดถึงเขา ถ้าคุณหนึ่งคิดถึงพี่ยุติคงจะติดต่อกลับมาเอง แต่นี่ไม่มีเลย เขาไปด้วยความตั้งใจของเขา คงไม่อยากให้เราตามหาเราถึงหาเขาไม่พบ ตอนนี้อากาศหนาวมากพี่ยุติมานั่งตากน้ำค้างอย่างนี้จะไม่สบายไปเสียก่อน ใส่ใจตัวเองบ้างเถิด” กลอยใจพูดด้วยความห่วงใย แล้วต้องลอบถอนใจ เฮ้อ... พลอยทอดอาลัยไปด้วยกัน

ยุติท่าทางซังกะตายเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจไร้ปฏิกิริยาตอบสนองต่อคำพูดจากกลอยใจ ยังคงนั่งเหม่ออยู่อย่างเดิมเช่นนั้น

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 942

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery