ข้อเสนอสังกัดรัก
เพราะรักงานยิ่งชีพ งานที่รักของนีราจึงตอบแทนกลับมาอย่างสาสม เมื่อลูกค้าของเธอคือ สุภาพบุรุษมาดดีมีปัญญาที่สวมหนังแกะปกปิดความเป็นซาตานวายร้าย!
Tags: จิตแพทย์,CEO หนุ่ม,เซ็กซี่,โรมานซ์,น่ารักกุ๊กกิ๊ก
ตอน: Chapter 8 โฉมงาม -จบตอน-
“คริส! คริส!!” อาเธอร์เข้ามาห้ามทันก่อนที่มือของดยุคจะแตกไปมากกว่านี้ แต่ข้อนิ้วของคริสตอนนี้ช้ำห้อเลือด
“ฉันจะฆ่ามัน! มันจงใจแย่งทุกอย่างของฉันไป!”
“คลินตันพูดอะไร” ชายผู้มีวัยมากกว่ายื้อยุดข้อแขนของผู้มีวัยน้อยกว่า “นี่มันเรื่องอะไร คริสตั้งสติก่อน!”
ดยุคสะบัดเพียงครั้งเดียว อาเธอร์ก็ผงะหงายหลัง พ่อบ้านเก่าแก่ตะโกนก้อง “คริส หยุด!”
ได้ผล เบลลาทิสชะงักกึก จากนั้นก็ตัวสั่นเทาไม่หยุด แววตาที่ใช้มองอาเธอร์เต็มไปด้วยความหวาดกลัว คริสกอดตัวเองทรุดลงนั่งและเข้าไปแอบหลังโซฟาที่ล้มระเนระนาด ชายหนุ่มขดตัวให้เล็กที่สุด ใบหน้าซุกเข้าไปในวงแขนตัวเอง เขาผวาเมื่อพ่อบ้านทรุดลงนั่งใกล้ๆ และวางมือลงบนบ่า
“ไม่ๆ ออกไป ออกไป ไม่เอา พอแล้ว พอ ผมกลัว กลัว”
นัยน์ตาอาเธอร์แดงก่ำ “ชู่ว ไม่ต้องกลัวนะคริส ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีใครทำอะไรเธอได้อีกแล้ว”
“มันน่ากลัว” เสียงคริสปนเสียงสะอื้น “ผมกลัวฮะ อาเธอร์ ผมกลัว”
พ่อบ้านสูงวัยหลับตาลงและดึงตัวคริสเข้ามากอด และดยุคก็ร้องไห้เหมือนเด็ก สองมือกำเสื้อของอาเธอร์ไว้แน่น “ไม่ต้องกลัวคริส ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ ไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยเธอเอง” เขาปลอบและเงยหน้าขึ้นมองแม่บ้านวัยกลางคนที่เข้ามาทรุดลงนั่งใกล้ๆ ยาสองเม็ดในถ้วยใบเล็กถูกยื่นมาให้ อาเธอร์พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายวางลงบนโต๊ะ ก่อนกำชับเหล่าแม่บ้านที่ออกมายืนอออยู่ใกล้ๆ
“ถ้ามีอะไรที่เกี่ยวกับดยุคหลุดรอดออกไป คงรู้นะว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง”
น้ำเสียงนั้นเฉียบขาด และเหล่าแม่บ้านก็พยักหน้ารับ ก่อนถอยออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้อาเธอร์ปลอบคริสที่สติแตกเต็มที่อยู่ตามลำพัง เหมือนทุกครั้ง ที่คริส เบลลาทิสอาละวาด เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ
เกือบห้าทุ่มที่เธอเดินลงมายังชั้นล่าง นีราสวมเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงนอนขายาวเนื้อหนา เพื่อกันไม่ให้คลินตัน แอล.เกรแฮมเก็บเอาไปพูดได้ว่าเธอจะอ่อยเขา หญิงสาวมองซ้ายขวาเมื่อไม่เห็นใครก็เดินอย่างสบายใจลงบันไดมา เธอหิวมื้อดึกหลังพยายามนอนให้หลับแล้วแต่ดันหลับไม่ลง
แบตมือถือเธอหมดพอชาร์จไฟแล้วเปิดดูว่ามีใครโทร.มาบ้าง เธอก็เจอสายของคริส เบลลาทิสที่กระหน่ำโทร.เข้าเกือบร้อยสาย แถมยังข้อความตัดพ้อแกมอ้อนวอนให้เธอโทร.กลับอีกเป็นจำนวนเท่าๆ กัน แรกนีรายอมรับว่าตกใจนึกว่ามีเหตุร้ายอะไรกับเขา แต่พอโทร.ไป อาเธอร์ก็บอกว่าคริสพักผ่อนแล้ว และฝากขอโทษที่รบกวน ดยุคมีเรื่องจะปรึกษาเธอเกี่ยวกับอาการของเขา แต่มันไม่ได้สำคัญอะไรมาก ดังนั้นคริสจะขอนัดพบเธอที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้นอกเหนือจากนัดปกติในวันศุกร์ นีราเกือบถอนใจตอนได้ยินว่าไม่ได้สำคัญของอาเธอร์
เธอวางสายจากพ่อบ้านเก่าแก่ของดยุค และคิดจะโทร.หาไครีย์ แต่ก็เกรงใจเผื่ออีกฝ่ายอยู่กับแฟนหนุ่มก็จะกลายเป็นเธอเข้าไปขัดคู่รักข้าวใหม่ปลามันได้ ไอ้ครั้นจะให้รับสายเซ็กซ์โฟนก็เกรงใจอีกแหละ เพราะเธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นวันแรก ดังนั้นจึงเหลือสิ่งเดียวที่ให้ทำเพื่อให้หลับคือหาอะไรเข้าท้องให้ท้องหนักเข้าไว้ พอหนังท้องตึง ไม่นานหนังตาก็หย่อนเอง
แต่พอเดินเลี้ยวมุมโค้งของกำแพง เธอก็เห็นคลินตันนั่งอยู่ที่บาร์เงียบๆ และดื่มเหล้าเหมือนกับน้ำ
เธอหยุดเดิน และตัดสินใจยอมทนหิว ขณะกำลังจะกลับขึ้นไปยังห้องนอนเงียบๆ แต่เสี้ยวใบหน้าด้านข้างของเขารั้งเธอไว้ เมื่อตอนหัวค่ำเขาไม่ได้มีท่าทางแบบนี้เลย ตอนนี้เขาดูเครียดหนักมากและ เธอบอกไม่ถูก เหมือนทุกข์ใจไม่รู้จะระบายออกยังไง เลยเอาความทุกข์ใจนั่นมาลงกับแก้วเหล้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด
จากประสบการณ์ของเธอ เขาต้องเจอปัญหาหนักมากมาแน่ๆ
เธอช่วยเขาได้ แต่เขาก็ไม่ได้เรียกร้องแล้วคนอย่างเขาน่ะหรือจะมาปรึกษาจิตแพทย์ ไม่มีทางแน่นอนเพราะจากการพูดคุยกันเมื่อช่วงหัวค่ำ คลินตันมีความมั่นใจในตัวเองสูง และเขาไม่ต้องการที่ปรึกษา แต่... เขาเองก็อุตส่าห์เอื้อเฟื้อเธอในการช่วยหาตัวสตอล์กเกอร์คนนั้น แถมยังให้ที่พักพร้อมความปลอดภัย แม้ว่าจริงๆ แล้วมันจะเป็นแค่ผลประโยชน์ต่างตอบแทน และเขาจำเป็นต้องทำเพราะมันอาจเกี่ยวพันกับความปลอดภัยของดยุคก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็ช่วย แล้วเธอจะใจจืดใจดำไม่ช่วยเขาเลยก็--
“ถ้าคุณกำลังคิดจะไปที่ครัวก็ไปเถอะครับไม่ต้องสนใจผมหรอก”
นีราตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา เธอให้เก้าอี้หน้าบาร์สองในสามเป็นสิ่งกั้นกลางระหว่างเรา
“ฉันนอนไม่หลับน่ะค่ะเลยว่าจะลงมาหาอะไรทาน เผื่อจะได้หลับ ก็เลยเจอคุณ”
ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก เขาไม่ตอบในทันทีแต่เลือกที่จะดื่มจนว็อดก้าในแก้วไม่เหลือ “คุณไม่กลัวอ้วนเหมือนสาวๆ คนอื่นๆ สินะถึงได้กล้าพูดแบบนี้” เขาหันมามองเธอ “ถ้าคุณไม่ง่วงนั่งเป็นเพื่อนผมก่อนสิ”
นีรานั่งลง สองมือกุมกันบนเคาน์เตอร์บาร์ จากนั้นก็หันไปมองเขา
“ฉันรู้นะคะว่ามันอาจเป็นการสอดรู้สอดเห็น แต่หน้าที่ฉันมันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ถ้าหากคุณคิดว่าฉันจะช่วยได้ ฉันก็ยินดีนะคะ ฉันสัญญาว่าจะไม่มีใครรู้ในสิ่งที่คุณคุยกับฉัน”
คลินตันยกมือขึ้นบีบที่ท้ายทอย “ถ้าคุณไม่ว่าอะไร นวดที่ต้นคอให้ผมทีได้ไหม”
“หะ” นีรานึกว่าตัวเองฟังผิด แต่เขามองเธอด้วยสายตาที่บอกว่าฟังไม่ผิดหรอก “เอ่อ ฉัน ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้หรอกนะคะ ตั้งแต่เด็กฉันมือหนักเท้าหนัก จนไม่มีใครกล้าให้ฉันนวดอีก”
“เถอะครับนีล--” เขายิ้มพลางหลับตาลง “ก็แค่นวดต้นคอเท่านั้นเอง”
นีราตีหน้าไม่ถูกกับคำอ้อนนั่น แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ อยากนึกเข้าข้างตัวเองว่าเขาอ่อยเธอแต่ก็คงไม่ใช่ ดังนั้นคนมือหนักเท้าหนักเลยก้าวเข้าไปหยุดข้างหลังร่างสูงที่นั่งอยู่ ใกล้กันอย่างนี้จึงรู้เขาสูงมาก เพราะขนาดนั่งบ่าของเขายังอยู่ใกล้กับบ่าเธอแล้ว ถ้าเขายืนเธอก็สูงแค่หน้าอกเขาเท่านั้นเอง
เมื่อมือเล็กๆ แตะลงยังบ่าเกร็งและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั่น นีราก็เริ่มต้นถาม
“คุณดูเครียดมากเลย มีปัญหาน่าหนักใจอะไรที่เกี่ยวกับฉันไหมคะ”
“ใช่เลยมันเกี่ยวกับคุณนั่นแหละ” เขายอมรับออกมาตรงๆ ซึ่งตรงจนนีราชักหน้าเสีย “ผมล้อเล่นน่ะ คุณไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกครับ”
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันทำหน้าแบบไหน”
คลินตันยิ้ม “ไม่ต้องมองก็รู้ เท่าที่รู้จักคุณมาสีหน้าคุณอ่านออกง่ายมากเลยรู้ตัวไหมคุณหมอ มันก็เหมือนกับจิตใจคุณนั่นแหละ คุณเป็นคนดีเกินไป และบริสุทธิ์เสียจนสิ่งสกปรกไม่กล้าจะแตะต้องคุณด้วยซ้ำไป”
นีราไม่อยากยอมรับเลยว่าเสียงทุ้มนุ่มอันเป็นเอกลักษณ์ที่ยากเลียนแบบของเขากับคำชมนั่น มีผลกับใจเธอ
“ฉันจะฆ่ามัน! มันจงใจแย่งทุกอย่างของฉันไป!”
“คลินตันพูดอะไร” ชายผู้มีวัยมากกว่ายื้อยุดข้อแขนของผู้มีวัยน้อยกว่า “นี่มันเรื่องอะไร คริสตั้งสติก่อน!”
ดยุคสะบัดเพียงครั้งเดียว อาเธอร์ก็ผงะหงายหลัง พ่อบ้านเก่าแก่ตะโกนก้อง “คริส หยุด!”
ได้ผล เบลลาทิสชะงักกึก จากนั้นก็ตัวสั่นเทาไม่หยุด แววตาที่ใช้มองอาเธอร์เต็มไปด้วยความหวาดกลัว คริสกอดตัวเองทรุดลงนั่งและเข้าไปแอบหลังโซฟาที่ล้มระเนระนาด ชายหนุ่มขดตัวให้เล็กที่สุด ใบหน้าซุกเข้าไปในวงแขนตัวเอง เขาผวาเมื่อพ่อบ้านทรุดลงนั่งใกล้ๆ และวางมือลงบนบ่า
“ไม่ๆ ออกไป ออกไป ไม่เอา พอแล้ว พอ ผมกลัว กลัว”
นัยน์ตาอาเธอร์แดงก่ำ “ชู่ว ไม่ต้องกลัวนะคริส ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีใครทำอะไรเธอได้อีกแล้ว”
“มันน่ากลัว” เสียงคริสปนเสียงสะอื้น “ผมกลัวฮะ อาเธอร์ ผมกลัว”
พ่อบ้านสูงวัยหลับตาลงและดึงตัวคริสเข้ามากอด และดยุคก็ร้องไห้เหมือนเด็ก สองมือกำเสื้อของอาเธอร์ไว้แน่น “ไม่ต้องกลัวคริส ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ ไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยเธอเอง” เขาปลอบและเงยหน้าขึ้นมองแม่บ้านวัยกลางคนที่เข้ามาทรุดลงนั่งใกล้ๆ ยาสองเม็ดในถ้วยใบเล็กถูกยื่นมาให้ อาเธอร์พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายวางลงบนโต๊ะ ก่อนกำชับเหล่าแม่บ้านที่ออกมายืนอออยู่ใกล้ๆ
“ถ้ามีอะไรที่เกี่ยวกับดยุคหลุดรอดออกไป คงรู้นะว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง”
น้ำเสียงนั้นเฉียบขาด และเหล่าแม่บ้านก็พยักหน้ารับ ก่อนถอยออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้อาเธอร์ปลอบคริสที่สติแตกเต็มที่อยู่ตามลำพัง เหมือนทุกครั้ง ที่คริส เบลลาทิสอาละวาด เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ
เกือบห้าทุ่มที่เธอเดินลงมายังชั้นล่าง นีราสวมเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงนอนขายาวเนื้อหนา เพื่อกันไม่ให้คลินตัน แอล.เกรแฮมเก็บเอาไปพูดได้ว่าเธอจะอ่อยเขา หญิงสาวมองซ้ายขวาเมื่อไม่เห็นใครก็เดินอย่างสบายใจลงบันไดมา เธอหิวมื้อดึกหลังพยายามนอนให้หลับแล้วแต่ดันหลับไม่ลง
แบตมือถือเธอหมดพอชาร์จไฟแล้วเปิดดูว่ามีใครโทร.มาบ้าง เธอก็เจอสายของคริส เบลลาทิสที่กระหน่ำโทร.เข้าเกือบร้อยสาย แถมยังข้อความตัดพ้อแกมอ้อนวอนให้เธอโทร.กลับอีกเป็นจำนวนเท่าๆ กัน แรกนีรายอมรับว่าตกใจนึกว่ามีเหตุร้ายอะไรกับเขา แต่พอโทร.ไป อาเธอร์ก็บอกว่าคริสพักผ่อนแล้ว และฝากขอโทษที่รบกวน ดยุคมีเรื่องจะปรึกษาเธอเกี่ยวกับอาการของเขา แต่มันไม่ได้สำคัญอะไรมาก ดังนั้นคริสจะขอนัดพบเธอที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้นอกเหนือจากนัดปกติในวันศุกร์ นีราเกือบถอนใจตอนได้ยินว่าไม่ได้สำคัญของอาเธอร์
เธอวางสายจากพ่อบ้านเก่าแก่ของดยุค และคิดจะโทร.หาไครีย์ แต่ก็เกรงใจเผื่ออีกฝ่ายอยู่กับแฟนหนุ่มก็จะกลายเป็นเธอเข้าไปขัดคู่รักข้าวใหม่ปลามันได้ ไอ้ครั้นจะให้รับสายเซ็กซ์โฟนก็เกรงใจอีกแหละ เพราะเธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นวันแรก ดังนั้นจึงเหลือสิ่งเดียวที่ให้ทำเพื่อให้หลับคือหาอะไรเข้าท้องให้ท้องหนักเข้าไว้ พอหนังท้องตึง ไม่นานหนังตาก็หย่อนเอง
แต่พอเดินเลี้ยวมุมโค้งของกำแพง เธอก็เห็นคลินตันนั่งอยู่ที่บาร์เงียบๆ และดื่มเหล้าเหมือนกับน้ำ
เธอหยุดเดิน และตัดสินใจยอมทนหิว ขณะกำลังจะกลับขึ้นไปยังห้องนอนเงียบๆ แต่เสี้ยวใบหน้าด้านข้างของเขารั้งเธอไว้ เมื่อตอนหัวค่ำเขาไม่ได้มีท่าทางแบบนี้เลย ตอนนี้เขาดูเครียดหนักมากและ เธอบอกไม่ถูก เหมือนทุกข์ใจไม่รู้จะระบายออกยังไง เลยเอาความทุกข์ใจนั่นมาลงกับแก้วเหล้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด
จากประสบการณ์ของเธอ เขาต้องเจอปัญหาหนักมากมาแน่ๆ
เธอช่วยเขาได้ แต่เขาก็ไม่ได้เรียกร้องแล้วคนอย่างเขาน่ะหรือจะมาปรึกษาจิตแพทย์ ไม่มีทางแน่นอนเพราะจากการพูดคุยกันเมื่อช่วงหัวค่ำ คลินตันมีความมั่นใจในตัวเองสูง และเขาไม่ต้องการที่ปรึกษา แต่... เขาเองก็อุตส่าห์เอื้อเฟื้อเธอในการช่วยหาตัวสตอล์กเกอร์คนนั้น แถมยังให้ที่พักพร้อมความปลอดภัย แม้ว่าจริงๆ แล้วมันจะเป็นแค่ผลประโยชน์ต่างตอบแทน และเขาจำเป็นต้องทำเพราะมันอาจเกี่ยวพันกับความปลอดภัยของดยุคก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็ช่วย แล้วเธอจะใจจืดใจดำไม่ช่วยเขาเลยก็--
“ถ้าคุณกำลังคิดจะไปที่ครัวก็ไปเถอะครับไม่ต้องสนใจผมหรอก”
นีราตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา เธอให้เก้าอี้หน้าบาร์สองในสามเป็นสิ่งกั้นกลางระหว่างเรา
“ฉันนอนไม่หลับน่ะค่ะเลยว่าจะลงมาหาอะไรทาน เผื่อจะได้หลับ ก็เลยเจอคุณ”
ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก เขาไม่ตอบในทันทีแต่เลือกที่จะดื่มจนว็อดก้าในแก้วไม่เหลือ “คุณไม่กลัวอ้วนเหมือนสาวๆ คนอื่นๆ สินะถึงได้กล้าพูดแบบนี้” เขาหันมามองเธอ “ถ้าคุณไม่ง่วงนั่งเป็นเพื่อนผมก่อนสิ”
นีรานั่งลง สองมือกุมกันบนเคาน์เตอร์บาร์ จากนั้นก็หันไปมองเขา
“ฉันรู้นะคะว่ามันอาจเป็นการสอดรู้สอดเห็น แต่หน้าที่ฉันมันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ถ้าหากคุณคิดว่าฉันจะช่วยได้ ฉันก็ยินดีนะคะ ฉันสัญญาว่าจะไม่มีใครรู้ในสิ่งที่คุณคุยกับฉัน”
คลินตันยกมือขึ้นบีบที่ท้ายทอย “ถ้าคุณไม่ว่าอะไร นวดที่ต้นคอให้ผมทีได้ไหม”
“หะ” นีรานึกว่าตัวเองฟังผิด แต่เขามองเธอด้วยสายตาที่บอกว่าฟังไม่ผิดหรอก “เอ่อ ฉัน ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้หรอกนะคะ ตั้งแต่เด็กฉันมือหนักเท้าหนัก จนไม่มีใครกล้าให้ฉันนวดอีก”
“เถอะครับนีล--” เขายิ้มพลางหลับตาลง “ก็แค่นวดต้นคอเท่านั้นเอง”
นีราตีหน้าไม่ถูกกับคำอ้อนนั่น แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ อยากนึกเข้าข้างตัวเองว่าเขาอ่อยเธอแต่ก็คงไม่ใช่ ดังนั้นคนมือหนักเท้าหนักเลยก้าวเข้าไปหยุดข้างหลังร่างสูงที่นั่งอยู่ ใกล้กันอย่างนี้จึงรู้เขาสูงมาก เพราะขนาดนั่งบ่าของเขายังอยู่ใกล้กับบ่าเธอแล้ว ถ้าเขายืนเธอก็สูงแค่หน้าอกเขาเท่านั้นเอง
เมื่อมือเล็กๆ แตะลงยังบ่าเกร็งและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั่น นีราก็เริ่มต้นถาม
“คุณดูเครียดมากเลย มีปัญหาน่าหนักใจอะไรที่เกี่ยวกับฉันไหมคะ”
“ใช่เลยมันเกี่ยวกับคุณนั่นแหละ” เขายอมรับออกมาตรงๆ ซึ่งตรงจนนีราชักหน้าเสีย “ผมล้อเล่นน่ะ คุณไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกครับ”
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันทำหน้าแบบไหน”
คลินตันยิ้ม “ไม่ต้องมองก็รู้ เท่าที่รู้จักคุณมาสีหน้าคุณอ่านออกง่ายมากเลยรู้ตัวไหมคุณหมอ มันก็เหมือนกับจิตใจคุณนั่นแหละ คุณเป็นคนดีเกินไป และบริสุทธิ์เสียจนสิ่งสกปรกไม่กล้าจะแตะต้องคุณด้วยซ้ำไป”
นีราไม่อยากยอมรับเลยว่าเสียงทุ้มนุ่มอันเป็นเอกลักษณ์ที่ยากเลียนแบบของเขากับคำชมนั่น มีผลกับใจเธอ
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ม.ค. 2561, 22:39:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ม.ค. 2561, 22:39:03 น.
จำนวนการเข้าชม : 766
| << Chapter 8 โฉมงาม (100%) | Chapter 9 สายสัมพันธ์ (25%) >> |