ตำนานหนุ่มหล่อเลิศล้ำแห่งค่ำคืนเหงาใจ

ความรักเหงา ๆ รานร้าวและเร้าใจ ต่างคนต่างมีกิเลสตัณหา ต้องชดใช้บุญกรรมแห่งความรัก ติดตามข้ามภพชาติศาสนา หนึ่งหญิงสองชายผูกพัน
อ่านเรื่องนี้จบ แล้วคุณจะสงสารใคร? ระหว่าง...

นักดนตรีหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย ราวกับในตำนาน เทพบุตรจุติลงมาเกิดอย่าง ยุติ ผู้ตกอยู่ในวังวนแห่งความเปลี่ยวเหงา ทุกค่ำคืนผ่านไปจิตใจโหยหา แค่เพียงเป็นคนที่เขาเผลอใจรัก แต่เขาไม่ได้เลือก กลายเป็นเหมือนส่วนเกิน มิใช่ส่วนสำคัญ

หรือ... อภิมหาเศรษฐีหนุ่ม ใบหน้าสวยงามเลิศล้ำอย่าง ไทธรรพ์ ผู้เป็นที่รักยิ่งดั่งชีวิตจิตใจของสาวสวย ถึงแม้เขาจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ทั้งชีวิตจิตใจทุ่มเทในรักจริงจัง แต่ความหวังกลับหักพังสลาย สุดท้ายต้องอยู่เดียวดายข้างกายไร้คู่ครอง

หรือ... สาวสวยแชมป์มวยไทยหญิง เพชรน้ำหนึ่ง ถึงจะมีเพียบพร้อมทุกสิ่ง แต่ต้องเกิดมาใช้เวรใช้กรรม ที่เคยกระทำไว้ในชาติก่อน แม้จะสามารถยืนหยัดขึ้นมายิ่งใหญ่ และจิตใจเข้มแข็ง ทนทานต่อความทุกข์กายทุกข์ใจได้ แต่ลึกลงไปข้างในนั้น ไร้ซึ่งความสุขแท้จริง

..........แล้วเพื่อนของโจเซฟก็รู้ว่าเขาอกหักและอยากช่วยเพื่อนเสียด้วย

“เสียดายว่ะ ยิ่งตอนนี้ตรงสเปคนายที่สุด สาวผิวสวยตาคมผมดำยาวตรง นายจะปล่อยไปจริงเหรอ ไม่ลองพยายามดูใหม่ล่ะ” โจชัวถามย้ำกับเพื่อนรัก

ก่อนหน้านี้เพียงครู่เดียว โจเซฟได้พูดคุยทางโทรศัพท์มือถือกับเพชรน้ำหนึ่งเพื่อจะชวนเธอไปเดทอีกหน แต่ถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลเธอรู้สึกได้ว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอรัก

“ถ้าผู้หญิงเขาบอกว่าเราไม่ใช่คือไม่ใช่... ฉันไม่อยากตามตื้อ” โจเซฟบอก ท่าทางยอมแพ้อย่างง่ายดายและปลง...

“เท่าที่ผ่านมาเธอเป็นเพื่อนที่ดีนี่นา อาจจะพัฒนาความสัมพันธ์กันได้ถ้าให้เวลาเธออีกหน่อย” โรเจอร์แนะนำ

“ไม่ล่ะ ฉันตัดสินใจแล้วจะไปจากเมืองนี้ อยากให้ชีวิตเปลี่ยนไปบ้าง ฉันอยู่เมืองนี้มาตั้งแต่เกิด ยังไม่เคยเจอคนที่ฉันถูกใจเลย พอเจอเข้าแล้วคิดจริงจังกลับผิดหวัง ทำให้เซ็งจนบอกไม่ถูก”

“เธอเป็นคนที่ใช่ในใจนาย ฉันเสียดายแทนและฉันอยากให้นายอยู่เมืองนี้ต่อไป ฉันจะช่วยนายเอง” โจชัวบอก



..........เพชรน้ำหนึ่งได้รับเชิญไปงานปาร์ตี้อำลาโจเซฟ โดยการจัดการจากกลุ่มเพื่อนของโจเซฟ

แต่ก่อนหน้านั้นยุติท้วงติงไว้ไม่อยากให้เธอมางานนี้

แต่เธออ้างความเพื่อนที่ดีต่อโจเซฟ ดื้อมางานนี้จนได้ แม้อยู่ในงานปาร์ตี้เธอก็ระวังรักษาสุขภาพมาก เครื่องดื่มต้องไม่มีแอลกอฮอล์ ซึ่งทุกคนรู้ใจเธอดี จึงจัดให้ดื่มน้ำพั้นช์

“เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เล็กจนโต นายจะจากเมืองนี้ไปเพราะผู้หญิงเขาไม่รักนาย ฉันยอมไม่ได้ นายอย่าไปเลยเปลี่ยนใจเถอะ” โจชัวปลีกตัวห่างออกมาจากเพชรน้ำหนึ่ง เพื่อพูดคุยกับโจเซฟตามลำพัง

“ฉันไม่ลืมนายหรอกเพื่อนรักเพื่อนซี้ เราโตมาด้วยกันแล้วฉันจะกลับมาเยี่ยมนายกับพวกเราทุกคนแน่นอน ฉันไม่ได้ไปตายซะหน่อย แค่ไปอยู่ต่างเมืองเพื่อทำใจ เริ่มต้นชีวิตใหม่ ยังไงเรายังกลับมาเจอกันได้”

“แต่นายไปอยู่ห่างไกล มันไม่สนุกเหมือนอยู่ด้วยกันนี่”

“เฮ้! เรียบร้อยแล้วโจชัว” โรแลนด์ตะโกนบอกเพื่อนแข่งกับเสียงเพลงดังสนั่นของเครื่องเสียง “โชคดีนะโจเซฟ ผู้หญิงของนายยังไงก็ต้องเป็นของนาย นี่เป็นของขวัญจากพวกเรา”

“นายไม่ต้องไปจากเมืองนี้แล้วนะโจเซฟ เพชรน้ำหนึ่งต้องเป็นผู้หญิงของนาย ฉันจัดให้นายแล้ว” โจชัวบอก พลางตบบ่าโจเซฟเพื่อนรักของเขา

“เฮ้ย!! โจชัว นายทำอะไรหนึ่ง” โจเซฟร้องอุทาน หันมองเพชรน้ำหนึ่ง ซึ่งเธอกำลังดื่มน้ำพั้นช์จนเกลี้ยงหมดแก้ว

“ถ้าฉันเดาไม่ผิดนายมอมยาหนึ่งใช่ไหม ในน้ำพั้นช์นั่นนายใส่ยาอะไรลงไป” โจเซฟถาม

“โธ่เอ๊ยแค่ยานอนหลับเด็กมาก กินหมดแก้วแล้วแค่นอนหลับไปครึ่งค่อนวัน ไม่ร้ายแรงหรอก” โจชัวบอกให้คลายกังวล

“พวกนายนี่หวังดีไม่เข้าเรื่อง ขอบใจนะเพื่อนรัก แต่ฉันจะพาหนึ่งกลับไปส่งบ้าน” โจเซฟตำหนิโจชัวกับพวกเพื่อน เขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำนี้ที่พวกเพื่อนผู้หวังดีทั้งหลายทำไปโดยพละการทั้งที่เขาไม่ได้ต้องการให้เพื่อนช่วยกันทำแบบนี้เลย

“ไอ้บ้าโจเซฟ พวกเราอุตส่าห์รวมหัวกันช่วยนาย คิดแผนนี้ให้นะ อุตส่าห์จัดงานเลี้ยงส่งนาย พูดล่อหลอกหนึ่งให้มาคนเดียวจนสำเร็จ จะล้มเลิกง่ายดายแค่นี้?” โรแลนด์ว่าท่าทางไม่ยอมให้แผนการล้มเหลว

“โง่จริงโจเซฟ ผู้หญิงถ้าเราได้แล้วก็เป็นของเรา เธอปฏิเสธเราไม่ได้หรอก แล้วค่อยขอโทษปรับความเข้าใจกันทีหลัง ยังไงเสียเธอต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะเสียตัวให้เราแล้ว อย่าโง่ไปหน่อยเลยเป็นสุภาพบุรุษอกหักไม่ได้แอ้มนึกเหรอว่าชาวโลกจะมาสรรเสริญนาย” โจชัวว่าอย่างมีเหตุผลชวนคล้อยตาม

ทำให้ในใจโจเซฟเริ่มลังเล... แต่ยังส่ายหน้า

“ฉันจะพาหนึ่งไปส่งให้ถึงห้องนอนของนายเลยที่เหลือนายจัดการเอาเอง เข้าใจใช่ไหมโจเซฟนี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนายนะ” โรแลนด์บอก เขามีกุญแจห้องของเพื่อนรักอยู่กับตัวแล้ว จึงไม่รอช้าที่จะทำตามแผน ปล่อยให้เพื่อนผู้เป็นเจ้าของห้องนั่งคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี



..........ยุติเป็นห่วงเพชรน้ำหนึ่งถึงเธอจะมีคนขับรถไปส่ง แต่เขาไม่วางใจ คิดลังเลอยู่เป็นนานจนเวลาผ่านไปสองชั่วโมง กว่าเขาจะตามไปถึงในงานปาร์ตี้

“คุณหนึ่งบอกหรือเปล่าจะกลับเมื่อไหร่” ยุติถาม เมื่อเจอคนขับรถของเพชรน้ำหนึ่งที่เฝ้ารออยู่บริเวณลานจอดรถ

“คุณหนึ่งบอกไม่เกินเที่ยงคืนครับ ให้ผมรออยู่ข้างนอกนี่” คนขับรถบอก

ยุติมองดูนาฬิกาข้อมือเป็นเวลาสี่ทุ่ม เขาเดินตรงเข้าไปในงานปาร์ตี้ เจอกลุ่มเพื่อนของโจเซฟจึงเอ่ยถามห้วนมาก

“หนึ่งอยู่ไหน”

“ไปกับโจเซฟแล้ว” โรแลนด์ตอบ

“หา! หนึ่งไปกับโจเซฟ? แล้วตอนนี้โจเซฟอยู่ไหน” ยุติเข้ามาจับคอเสื้อของโรแลนด์ เค้นถามอย่างเอาจริงเอาจัง

“เขาคงอยากล่ำลากันตามลำพัง ปล่อยเขาไปเถอะ นายเองควรกลับบ้านไปอยู่กับเมียนายไป จะมาวุ่นวายอะไร น่าจะเข้าใจโจเซฟเขารักหนึ่ง” โจชัวว่า

“แต่หนึ่งไม่ได้รักโจเซฟ นายต้องบอกที่พักของโจเซฟอยู่ไหน”

“ถึงบอกไปคงไม่มีประโยชน์หรอก” โจชัวยังลีลาไม่ยอมตอบ

“กว่านายจะตามไปช่วยคงไม่ทัน หนึ่งคงเสร็จโจเซฟไปแล้วมั้ง” โรแลนด์ว่า

“นี่พวกนายทำอะไรกับหนึ่ง” ยุติทำตาเหลือกโต ตกใจ!

“ฉันแค่ช่วยเพื่อนให้สมหวังในความรักของเขา” โจชัวบอก

“โจชัวแค่ใส่ยานอนหลับในน้ำพั้นช์ให้หนึ่งกิน ไม่ได้ใส่ยาร้ายแรงอะไรเสียหน่อย” โรแลนด์บอกอย่างหน้าตาเฉย ไม่ได้รู้สึกสำนึกว่าได้ร่วมกันกระทำความผิด

ในใจยุติมีแต่ความโมโหพุ่งพล่านขึ้นมา พร้อมกับความเป็นห่วงเพชรน้ำหนึ่ง จึงต่อยหน้าโจชัว!

“โอ๊ย! นายต่อยฉันทำไม”

“บอกมา... พี่พักของโจเซฟอยู่ไหน ถ้าไม่บอกฉันเอานายตาย! จะแจ้งตำรวจด้วย นายได้เจอคดีอาญาติดคุกแน่ ข้อหา... มอมยาหญิงสาว” ยุติขู่ตะคอก อีกฝ่ายจึงจำใจยอมบอกแต่โดยดี



..........ยุติตามมาทัน เขาทุบประตูห้องเสียงดังรัวแบบไม่เกรงใจห้องข้างเคียง จนในที่สุดโจเซฟต้องรีบเปิดประตู

“นายทำอะไรหนึ่ง” ยุติโพล่งถามทันที

เมื่อผ่านประตูเข้ามาเห็นเพชรน้ำหนึ่งนอนราบสงบนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพเรียบร้อยคือยังมีเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายอยู่ครบ

“ฉันเปล่าทำ หนึ่งยังไม่ได้สติหรอกกำลังนอนหลับอยู่อีกหลายชั่วโมงกว่าจะฟื้น ฉันแค่นั่งมองหน้าเท่านั้น ฉันเป็นสุภาพบุรุษพอ ไม่ฉวยโอกาสทำผู้หญิงที่สลบไสลไม่ได้สติ”

“หลีกไป ฉันจะอุ้มหนึ่งพากลับบ้านเดี๋ยวนี้”

“อย่าเพิ่งพาหนึ่งไป ฉันอยากมองหน้าให้นานกว่านี้ แล้วฉันขออะไรเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมก่อนฉันจะออกจากเมืองนี้ไปและคงไม่กลับมาอยู่ที่นี่อีกนาน”

“นายจะขออะไร”

“ขอให้ฉันได้จูบลาคนที่ฉันรักเป็นครั้งสุดท้าย” โจเซฟขอร้อง น้ำเสียงนั้นเศร้าสร้อยและหันมองไปทางร่างบอบบางบนเตียง

ยุติชะงักไป ด้วยความเห็นใจขึ้นมานิดหน่อยจึงปล่อยให้โจเซฟได้ทำตามคำขอ พยักหน้าให้โจเซฟแทนคำพูดตอบรับ

“ลาก่อนนะหนึ่ง” โจเซฟพูดเสียงเบาแผ่ว แม้เธอจะไม่ได้ยินไม่รับรู้อะไร แต่เขาก้มลงจูบบนหน้าผากอย่างนิ่งช้าเนิ่นนานและจูบบางเบาอีกครั้งบนกลีบปากอิ่มของเพชรน้ำหนึ่ง

“พอแล้วหยุดได้แล้ว ถ้านายทำอะไรมากกว่านี้ระวังจะโดนต่อย” ยุติพูดขู่

โจเซฟจึงไม่ได้ทำอะไรอีก เพียงแต่นั่งมองดูเธออยู่ครู่ใหญ่

“ช่วยปิดประตูห้องนี้ให้ด้วย ถ้านายพาหนึ่งออกจากห้องนี้แล้ว เพราะฉันคืนกุญแจเจ้าของห้องเช่าไปแล้ว เมื่อฉันย้ายออกห้องนี้จะต้องถูกปิด”

“ได้... ฉันจะปิดห้องให้ ขอให้นายโชคดีนะโจเซฟ” ยุติกล่าวอำลา

แล้วโจเซฟจึงลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องไป

ยุติเดินไปมองดูที่หน้าต่างเห็นโจเซฟลากกระเป๋าเดินทาง ไปยืนริมถนนและโบกรถแท็กซี่ ยุติจึงหันกลับมาสนใจร่างที่นอนสลบนิ่ง ไม่ไหวติงของเพชรน้ำหนึ่ง

“หนึ่ง... หนึ่งตื่นสิ กลับบ้านกัน” ยุติเรียก เผื่อว่าเธอจะตื่นขึ้นมา แต่เปล่าประโยชน์ “โธ่เอ๋ยสงสัยจะโดนยาเข้าไปอย่างแรง เฮ้อ... ” เขาถอนหายใจ “เมื่อไม่ฟื้นอย่างนี้คงต้องอุ้มไปที่รถล่ะสิเรา หวังว่ารูปร่างบางอย่างนี้คงตัวไม่หนักนะ” แล้วเขาได้ทดลองช้อนร่างบอบบางนั้นอุ้มขึ้น “ว้าว! ตัวไม่หนักอย่างที่คิดพออุ้มไหว แถมนุ่มนิ่มไปทั้งตัวเลย” ยุติพูดคนเดียว เพราะเพชรน้ำหนึ่งไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด เมื่อหยั่งน้ำหนักตัวเธอแล้วจึงวางร่างนั้นกลับลงบนที่นอนตามเดิม มองหากระเป๋ากับเสื้อคลุมของเธอเพื่อจะนำกลับไปด้วยกัน มองสภาพร่างกายของเธออีกครั้ง บัดนี้ชายกระโปรงสั้นได้เลื่อนขึ้นมาเหนือโคนขาจนเห็นขาอ่อนขาวนวล เป็นผลสืบเนื่องจากการที่เขาลองอุ้มเธอในครั้งแรก เขาจึงดึงมันลงมาปิดโคนขาให้เธอไม่ดูโป๊เกินไป กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดคอ ข้างในท้องไส้ของเขาเองรู้สึกปั่นป่วนยากบรรยาย ยิ่งกว่านั้นหัวใจมันสั่นอย่างยากจะคุมอยู่ ยุติลูบผมนุ่มสลวยเบาแผ่ว ใบหน้าที่หลับนิ่งของเพชรน้ำหนึ่งนั้นดูไม่มีทีท่าจะได้สติ “รอเวลาให้หนึ่งฟื้นขึ้นมาเองดีกว่า” เขามองดูเธอทั่วทั้งเรือนร่างอยู่พักหนึ่ง

‘ทำไมจิตใจมันฟุ้งซ่าน จนจะทนไม่ไหวอยู่แล้วเป็นบ้าอะไรนะตัวเรา’

ยุตินึกก่นว่าตัวเอง หนำซ้ำภาพเก่าที่เคยเห็นเธอเต้นรำยั่วยวนดันหวนกลับเข้ามาติดตาติดใจอยู่ในมโนภาพ ...และแล้วเขาเผลอตัวเองไล้ปลายนิ้วมือสัมผัสเรียวปากเล็กบางสีชมพูสดอย่างลืมตัว ราวกับคนกำลังหลงละเมออยู่ในความฝัน

‘สาว... สวยอย่างนี้เคยโดนกอด โดนจูบ ทั้งไทธรรพ์และตัวเราเองต่างเคยได้สัมผัส อยากสัมผัสอีกสักหน อยากเหลือเกิน อยาก...’

ยุตินึก... ก่อนสำนึกสุดท้ายจะหมดไปด้วยสิ้นคิด เพียงเพราะเกิดอารมณ์ชั่ววูบ!



..........ยุติมองดูผ้าปูที่นอนซึ่งมีรอยเปื้อนเลือด ในตำแหน่งตรงกลางของผ้าปูที่นอนแล้วขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างสับสนเป็นกังวล เลือดที่เป็นรอยบนผ้าปูที่นอนนั้นคือเลือดสาวพรหมจารีที่รินหยดออกจากเรือนร่างสาวบริสุทธิ์ ซึ่งมันจะมีเพียงครั้งเดียวในชีวิตของหญิงสาว!

...จากนั้นเขาหวังทำลายหลักฐาน จึงเก็บผ้าปูที่นอนผืนที่เปื้อนเลือดยัดใส่ถุงดำมัดเรียบร้อย นำไปทิ้งลงในถังขยะสาธารณะ

‘จะไม่มีใครได้เห็นรอยเปื้อนเลือดนี้’

เขาบอกตัวเองในใจ สักครู่ต่อมาจึงอุ้มร่างไร้สติของเพชรน้ำหนึ่งออกจากห้องของโจเซฟ ล็อคห้องแล้วลงมาชั้นล่าง ตรงไปขึ้นรถและขับรถพาเธอกลับมายังบ้าน



..........เพชรน้ำหนึ่งรู้สึกตัวลืมตาขึ้นในห้องนอนของตนเอง

มีเสียงเคาะประตู... ทำให้เพชรน้ำหนึ่งตื่นขึ้นมาในอาการมึนงง

“พี่ยุติ...” เธอเรียกชื่อคนที่เคาะประตูเมื่อครู่

“หนึ่งเป็นอะไรมากไหม” ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยอย่างอ่อนโยน

“หนึ่งไม่เป็นไรมากแล้วหนึ่งกลับบ้านมาได้ยังไง”

“พี่เป็นคนไปอุ้มหนึ่งมาจากห้องของโจเซฟ ตอนหนึ่งหมดสติ”

“เกิดอะไรขึ้นทำไมมึนหัวอย่างนี้ ที่จริงเมื่อคืนหนึ่งไม่ได้กินเหล้าซักหยด” น้ำเสียงที่พูดออกมาบ่งบอกถึงความอ่อนโรยแรง

“โจชัวบอกว่าหนึ่งโดนมอมยานอนหลับ พวกนั้นพาหนึ่งไปที่ห้องของโจเซฟ พี่เข้าไปช่วยหนึ่งแล้วอุ้มกลับบ้านมานี่หนึ่งปลอดภัยแล้วนะ” ยุติปลอบขวัญ นิ้วใหญ่เรียวยาวเสยไรผมที่ปรกใบหน้านวลให้อย่างละมุนละไม

เพชรน้ำหนึ่งได้แต่พยักหน้า

“หนึ่งขอบคุณพี่ยุติที่ตามไปช่วยหนึ่ง”

“ไม่ว่ายังไงพี่ต้องช่วยหนึ่งอยู่แล้ว หนึ่งโดนพวกโจชัวมอมยาก่อนที่พี่จะไปช่วยหนึ่ง โจชัวบอกว่ากว่าพี่จะไปช่วยหนึ่งคงเสร็จโจเซฟไปแล้ว หนึ่งรู้สึกตัวบ้างไหม” เขาถาม เพื่อความแน่ใจว่าเธอไม่รู้สึกตัวเลยขณะที่นอนหลับสลบไม่รู้สติอยู่

“หนึ่ง... ไม่รู้” ท่ามกลางความมึนงงสับสนนั่นเป็นคำถามชวนคิด

“แล้วหนึ่งมีประจำเดือนเมื่อไหร่จำได้ใช่ไหม พี่กลัวว่าถ้าหนึ่งโดน... แล้วถ้าประจำเดือนไม่มาอาจจะท้อง?”

ได้ฟังคำของเขาแล้วเป็นที่น่าตกใจยิ่งสำหรับเพชรน้ำหนึ่ง!!

“อีกสองอาทิตย์จะถึงเวลาที่หนึ่งมีประจำเดือน”

.

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 938

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery