ตำนานหนุ่มหล่อเลิศล้ำแห่งค่ำคืนเหงาใจ

ความรักเหงา ๆ รานร้าวและเร้าใจ ต่างคนต่างมีกิเลสตัณหา ต้องชดใช้บุญกรรมแห่งความรัก ติดตามข้ามภพชาติศาสนา หนึ่งหญิงสองชายผูกพัน
อ่านเรื่องนี้จบ แล้วคุณจะสงสารใคร? ระหว่าง...

นักดนตรีหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย ราวกับในตำนาน เทพบุตรจุติลงมาเกิดอย่าง ยุติ ผู้ตกอยู่ในวังวนแห่งความเปลี่ยวเหงา ทุกค่ำคืนผ่านไปจิตใจโหยหา แค่เพียงเป็นคนที่เขาเผลอใจรัก แต่เขาไม่ได้เลือก กลายเป็นเหมือนส่วนเกิน มิใช่ส่วนสำคัญ

หรือ... อภิมหาเศรษฐีหนุ่ม ใบหน้าสวยงามเลิศล้ำอย่าง ไทธรรพ์ ผู้เป็นที่รักยิ่งดั่งชีวิตจิตใจของสาวสวย ถึงแม้เขาจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ทั้งชีวิตจิตใจทุ่มเทในรักจริงจัง แต่ความหวังกลับหักพังสลาย สุดท้ายต้องอยู่เดียวดายข้างกายไร้คู่ครอง

หรือ... สาวสวยแชมป์มวยไทยหญิง เพชรน้ำหนึ่ง ถึงจะมีเพียบพร้อมทุกสิ่ง แต่ต้องเกิดมาใช้เวรใช้กรรม ที่เคยกระทำไว้ในชาติก่อน แม้จะสามารถยืนหยัดขึ้นมายิ่งใหญ่ และจิตใจเข้มแข็ง ทนทานต่อความทุกข์กายทุกข์ใจได้ แต่ลึกลงไปข้างในนั้น ไร้ซึ่งความสุขแท้จริง

..........ยุติรู้สึกตัวตื่นขึ้นก่อนแล้วแก้มัดให้

เธอหลุดจากพันธนาการทุกอย่าง ภายหลังเพชรน้ำหนึ่งจึงตื่นลุกขึ้นมา สิ่งแรกที่นึกขึ้นได้คือหาเสื้อผ้าใส่อย่างรวดเร็ว รีบหนีออกจากบ้านตัวเองในสภาพแทบหมดเรี่ยวแรง เดินไปหาคนขับรถ

“คุณอาโอยาม่า... ช่วยพาหนึ่งไปส่งที่คฤหาสน์พี่ไทธรรพ์เดี๋ยวนี้ได้ไหมคะ”

“ได้ครับ ผมจะไปเอารถออกเดี๋ยวนี้” พอได้นั่งในรถเรียบร้อยแล้ว จึงเผลอหลับอีกในระหว่างทาง เมื่อถึงที่หมายคนขับรถจึงต้องเรียกปลุกและถามด้วยความเป็นห่วง

“คุณหนึ่งครับคุณหนึ่งถึงแล้วครับคฤหาสน์คุณไทธรรพ์ ท่าทางไม่มีแรงเหมือนไม่สบายอย่างนี้คุณหนึ่งจะเดินไหวหรือครับ ให้ผมขับไปส่งถึงในคฤหาสน์เลยไหมครับ”

“ไม่ต้องหรอก ส่งแค่นี้ล่ะเดี๋ยวหนึ่งเดินไปเอง” ว่าแล้วพยายามพยุงตัวเองออกจากรถ ร่างกายที่บอบบางของตนนั้นตอนนี้กลับรู้สึกหนักมากแทบจะประคองตัวเองไม่ไหว แข็งใจพยายามจะเปิดประตูรถ แต่ผลักไม่ออก หมดแรงไร้กำลังถึงขนาดนั้น

“ช่วยเปิดประตูรถให้ฉันที” เรื่องแค่นี้เธอยังต้องวานคนขับรถ

“ครับ เดี๋ยวผมเปิดให้เดี๋ยวนี้ครับ” คนขับรถรีบลงจากรถมาเปิดประตูให้

“อย่าบอกใครว่ามาส่งฉันที่นี่ โดยเฉพาะพี่ไทธรรพ์”

“ครับ” คนขับรถรับปากโดยไม่ถามมากเรื่อง



..........คฤหาสน์ไทธรรพ์

เพชรน้ำหนึ่งมากดกริ่งหน้าประตูใหญ่ มีคนรีบเปิดประตูให้ แต่เธอกลับหน้ามืดเป็นลม!

ไทธรรพ์จึงต้องเตรียมยาหอมยาดมเดินลงมาถึงหน้าประตูใหญ่ รีบมาช่วยปฐมพยาบาล

“เป็นความดันต่ำอีกแล้วเหรอ หนึ่งดื่มยาหอมนี่ก่อนนะ” ไทธรรพ์ส่งถ้วยยาให้

เธอรับมาดื่มรวดเดียวหมดทั้งที่มันขมมาก แต่เธอเคยชินกับรสชาติของมัน หลังจากนั้นเขาให้ยาดม สักพักเธอจึงอาการดีขึ้น

“เข้าบ้านกันก่อนเถอะ หนึ่งอยากอาบน้ำ” เธอบอก

จากนั้นไทธรรพ์ช่วยประคองเธอพาเข้าไปในคฤหาสน์...

“ทำไมหนึ่งถึงมาในสภาพแบบนี้” ไทธรรพ์ถาม เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวแล้ว

“มันคงเป็นคราวซวยของหนึ่งเอง หนึ่งไปเจอกับคนบ้า”

ไทธรรพ์ถามน้ำเสียงบ่งบอกตกใจ!

“หนึ่งไปเจอคนบ้าได้ยังไง มันทำอะไรหนึ่ง”

“เปล่าหรอก แค่ทำให้ตกใจนิดหน่อย พี่ไทธรรพ์ช่วยออกไปก่อนได้ไหม หนึ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ”

ไทธรรพ์ไม่เชื่อในคำปฏิเสธของเธอ คิดว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่

“จะอายอะไร เราเคยอาบน้ำด้วยกันมา... พี่ช่วยถอดเสื้อผ้าให้ เดี๋ยวตอนอาบน้ำ พี่จะช่วยถูหลังให้ด้วย”

“ไม่ต้องหรอก” เธอปัดมือเขา

แต่เขาไม่ยอมรามือง่ายดาย ยังยื้อดึงเสื้อคลุม แรงดึงทำให้คอเสื้อเปิดออก เผยให้เห็นร่องรอยบางอย่าง

“รอยอะไรแดงเป็นจ้ำ ปล่อยมือ... ให้พี่ถอดเสื้อคลุมหนึ่งเดี๋ยวนี้” ไทธรรพ์ออกคำสั่งเพราะเห็นไม่ถนัด ความสงสัยและคำถามมากมายประดังเข้ามาในหัว

แต่เธอยังพยายามดึงเสื้อปิดไว้

“ยังอีก...จะหาว่าพี่ไม่เกรงใจไม่ได้นะ” เขาว่าเสียงดัง เริ่มโกรธเดือดดาลขึ้นมาใช้กำลังทั้งกระชากทั้งดึง เสื้อคลุมหลุดติดมือเขาออกไป จึงได้เห็นรอยนั้นได้ชัดขึ้น “รอยแดงจ้ำที่ซอกคอขวากับที่เหนือเนินหน้าอกนี่มันอะไรกัน พี่เคยฝากรอยจูบไว้เป็นรอยที่ซอกคอหนึ่งเมื่อสมัยก่อนโน้น แต่ครั้งนี้พี่ไม่ได้ทำใครเป็นคนทำ ...บอกมา” ไทธรรพ์ตะคอกใส่ข้างหู

ไม่มีคำพูดโต้ตอบจากเพชรน้ำหนึ่ง เธอได้แต่หลับตากลั้นหายใจ เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสู้หน้าเขา

แต่เขาสังเกตเห็นเธอโนบรา ทำให้ยิ่งสงสัยหนักขึ้น

“แล้วเสื้อชั้นในทำไมไม่ใส่” ว่าแล้วเขาเอามือลูบที่ก้นของเธอ “กางเกงในไม่ได้ใส่นี่ หนึ่งไม่เคยออกนอกบ้านโดยไม่ใส่ชุดชั้นใน แต่นี่มันอะไรสภาพแบบนี้” นิ้วมือเขาเขี่ยที่เสื้อสายเดี่ยว มันขาดหลุดข้างหนึ่ง “ถึงกับเสื้อขาดหลุด ไปโดนใครฟัดมาหือ? คงมันมากล่ะสิท่า” เขาว่า

เธอได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมาสักคำ

เขาขยุ้มไหล่เธอด้วยบันดาลโทสะ

“ว่าไงพูดอะไรออกมาบ้างสิ อย่าเอาแต่เงียบ อยากจะให้พี่เป็นบ้าหรือไง”

“หนึ่งเปล่า” เพชรน้ำหนึ่งแทบพูดไม่ออก กำลังกลั้นสะอื้นทั้งน้ำตาพรั่งพรู ก้มหน้าก้มตาต่อไป

“เปล่าอะไร พูดสั้นง่ายแค่นี้ใช่ไหม” ไทธรรพ์โมโหมาก จับร่างบางของเธอเหวี่ยงจนร่างเธอล้มหงายลงบนที่นอนแล้วนั่งคร่อมทับหน้าขาเธอไว้

“อุตส่าห์ทะนุถนอมนุ่มนวลมาตลอดมันคงไม่สะใจใช่ไหม อย่างนั้นพี่จะทำให้มันถึงที่สุดเอาให้หายร่านร้อนกันไปเลย” เขาว่าพร้อมกับถอดเสื้อยืดของตนเองออก เหลือแต่ร่างกายท่อนบนเปล่าเปลือยและกำลังจะรูดซิปกางเกง

เพชรน้ำหนึ่งดวงตาเหลือกลาน ความบอบช้ำที่เคยโดนมายังเจ็บทรมานอยู่ในเรือนร่างไม่จางหาย นี่...จะต้องมาโดนซ้ำอีกหรือ!?

“อย่าาาา... ไม่เอาแล้วอย่าทำหนึ่ง หนึ่งจะตายอยู่แล้ว” เพชรน้ำหนึ่งร้องลั่น ดิ้นทุรนทุรายส่ายศีรษะแล้วโพล่งบอกไป “หนึ่งเพิ่งโดนข่มขืน ฮือ ฮือ...” พร้อมปล่อยโฮร้องไห้ออกมา ไม่อาจเก็บกดอดกลั้นต่อไปได้อีก

“อะไรนะโดนข่มขืน! ใครมันบังอาจทำกับหนึ่งได้ถึงขนาดนี้” ไทธรรพ์ชะงักถามซ้ำ

“โจร... โจรชั่วบ้ากาม” นึกไม่ออก ไม่กล้าบอกความจริง จึงซัดทอดบอกไปส่งเดช

“ไอ้โจรนั่นเป็นใคร พี่จะแจ้งตำรวจลากคอมันเข้าคุก”

“มันมัดมือมันขาข่มขืนหนึ่ง กว่าจะปล่อยตัวรอดชีวิตออกมา สภาพของหนึ่งชอกช้ำยับเยินถึงขนาดนี้พอแล้ว... พี่ไทธรรพ์อย่าแจ้งความ หนึ่งคงถูกสอบสวนเหมือนถูกข่มขืนด้วยคำซักถามซ้ำอีก ยิ่งจะทำให้เจ็บช้ำใจมากยิ่งขึ้น หนึ่งรับไม่ไหวแล้วไม่อยากถูกใครซักถาม ไม่อยากนึกถึงความทรมานตอนนั้น ขอให้สงสารหนึ่งบ้างเถอะ” ว่าแล้วยังคงร้องไห้ไม่หยุด

ไทธรรพ์เบี่ยงกายลงจากการคร่อมทับร่างเธอ มองที่ข้อมือขวาของเธอ ร่องรอยที่โดนมัดนั้นกลายเป็นสีแดงช้ำเหมือนกันกับที่ข้อเท้าขวา มือเขาลูบคลำร่องรอยเหล่านั้น แล้วน้ำตาพลันไหลหยดรดลงบนหลังมือของตนและไหลลงไปถึงข้อเท้าของหญิงสาวอันเป็นที่รัก... ความเจ็บแค้นแล่นพลุ่งพล่านเข้าไปในกระแสเลือด!

“หนึ่งโดนทำที่ไหน ไอ้คนนั้นมันเป็นใคร พี่ไม่แจ้งตำรวจก็ได้ แต่พี่จะฆ่ามันด้วยตัวของพี่เอง” เขาเข่นเขี้ยวคำราม น้ำเสียงแสดงความโกรธมากเหมือนแทบบ้าคลั่งไป

“อย่าฆ่าคน พี่ไทธรรพ์จะติดคุกนะ ช่างมันเถอะ ถือว่าเป็นเวรกรรมของหนึ่งเอง อย่าให้พี่ไทธรรพ์ต้องมามีเวรมีกรรมไปด้วยเลย”

“แล้วมันเวรกรรมอะไรของหนึ่งทำไมถึงต้องโดนข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำเล่า คราวก่อนที่เกิดเอมิลเพราะถูกข่มขืน ไม่รู้ใครเป็นพ่อที่แท้จริง แล้วคราวนี้ยังมาโดนซ้ำอีก ฮึก... พี่เจ็บใจตัวเอง อยากปกป้องหนึ่งแต่ไม่เคยปกป้องได้เลย ต้องมาทนเห็นหนึ่งถูกปู้ยี้ปู้ยำ พี่เจ็บปวดมากนะหนึ่ง” ไทธรรพ์กลั้นสะอื้น เขาเสียใจไม่แพ้กับเธอ ผู้เป็นที่รักมาถูกทำลายยับเยินเป็นใจใครย่อมเจ็บปวดทุกข์ทรมาน

ไทธรรพ์เดินออกจากห้องไปอย่างกับคนไร้วิญญาณ

ปล่อยให้เพชรน้ำหนึ่งนอนอยู่ในท่าเดิมไม่กระดุกกระดิกสิ้นเรี่ยวแรง ปล่อยน้ำตาไหลออกจากนัยน์ตาลงข้างใบหูแล้วหยดรดลงบนที่นอน หยดแล้วหยดเล่า ไม่รู้ว่าอีกกี่หยดน้ำตาถึงจะล้างความเจ็บปวดเสียใจ ในครั้งนี้ออกไปได้

ส่วนไทธรรพ์เข้าไปในห้องนอนของตน ลงนั่งชันเข่าบนเตียง ก้มหน้าปล่อยน้ำตาเช็ดหัวเข่า สะอื้นร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน



..........กลอยใจสิ้นลมหายใจ สาเหตุจากช็อกแล้วหัวใจล้มเหลว! ตั้งแต่ได้รับรู้การกระทำของสามีที่ข่มขืนเพชรน้ำหนึ่ง

แต่ยุติยังไม่รู้เห็น เพราะหลังจากนั้นเขามัวยุ่งอยู่กับลูกชายที่ร้องไห้โยเยหิวนม เขาต้องไปเอานมที่แช่ไว้ในตู้เย็นมาอุ่นแล้วใส่ขวดนำมาป้อนให้ลูกชายตัวเล็ก จากนั้นค่อยกล่อมนอนจนหลับไป แล้วจึงไปเตรียมอาหาร เพื่อมาป้อนข้าวให้กลอยใจ

“กลอยใจ” ยุติเรียก เห็นดวงตาเบิกโพลง เขาใช้นิ้วมือสัมผัสชีพจรข้างคอกับฟังเสียงลมหายใจ ทั้งสองอย่างไม่มีสัญญาณชีวิตอยู่เลย ใจหาย... พะว้าพะวงจนทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง แล้วเมื่อนึกขึ้นได้จึงรีบอุ้มพากลอยใจไปส่งโรงพยาบาล

“คนไข้เสียชีวิตมาหลายชั่วโมงแล้วครับ หมอขอแสดงความเสียใจด้วย”

“โธ่... ทำไมเป็นแบบนี้” ยุตินั่งนิ่งทอดอาลัย... ต่อมาสิ่งที่ระลึกได้คือต้องกลับไปรับลูกชายพาไปส่งให้กับแม่ของลูกเพื่อให้ลูกได้กินนมแม่ แล้ววันรุ่งขึ้นต้องมาจัดการเรื่องงานศพ

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 921

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery