รักนี้ต้องโฮ่งฮับ (Yuri) - จบ
เมื่อสาวห้าวอย่างทัชชภร หรือเพื่อนๆ เรียกเธอว่า ทัช เธอมีรูปร่างสูงโปร่ง อายุ 25 ปี ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่กับบ้าน และมีสุนัขสุดที่รักตัวหนึ่งชื่อว่า น้องท่อ เป็นสุนัขพันธุ์ผสมเพศผู้
แต่แล้ววันหนึ่ง น้องท่อกลับมาถูกรถยนต์ชน จนเกือบไม่รอดถ้าไม่มี สัตวแพทย์ประจำคลินิก อย่างหมอกานต์สินีหรือหมอนี เธอได้ช่วยชีวิตน้องท่อเอาไว้
การพบกันระหว่าง ทัชกับหมอนีผู้น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนรอบข้าง โดยมีรอยยิ้มที่สดใส จนทัชไม่อาจละสายตาจากสัตวแพทย์สาวคนนี้ไปได้ ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยเกินไป คงต้องอาศัยน้องท่อเป็นสะพานเชื่อมให้พบกับหมอหมาที่น่ารักคนนี้
แต่แล้ววันหนึ่ง น้องท่อกลับมาถูกรถยนต์ชน จนเกือบไม่รอดถ้าไม่มี สัตวแพทย์ประจำคลินิก อย่างหมอกานต์สินีหรือหมอนี เธอได้ช่วยชีวิตน้องท่อเอาไว้
การพบกันระหว่าง ทัชกับหมอนีผู้น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนรอบข้าง โดยมีรอยยิ้มที่สดใส จนทัชไม่อาจละสายตาจากสัตวแพทย์สาวคนนี้ไปได้ ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยเกินไป คงต้องอาศัยน้องท่อเป็นสะพานเชื่อมให้พบกับหมอหมาที่น่ารักคนนี้
Tags: น้องหมา สัตวแพทย์ หมอหมา นิยายรัก มิตรภาพ ความรัก
ตอน: อยู่คลินิก
ทัชหัวใจเต้นรัว แต่พยายามสกัดกั้น ไม่ให้ตนเองคิดเตลิดไปไกล และคิดในใจเพียงอย่างเดียวว่า
'ตอนนี้ต้องคิดถึงแต่ลูกชาย ห้ามวอกแวกเป็นอื่น เธอเป็นผู้หญิงห้ามคิดไกล ไม่ได้ๆ'
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่หัวใจนี่สิ เวลาเห็นรอยยิ้มและดวงตาใสที่ไร้พิษภัย ทำให้ทัชรู้สึกชอบขึ้นมาทันที เธอจึงจับมือของสาวน่ารักตรงหน้าออกจากหน้าผาก พร้อมกับเอ่ยออกไป
"ไม่ได้เป็นอะไรคะ"
"อืม นีนึกว่าคุณเป็นห่วงน้องจนเครียด" หมอนียิ้มให้ทัชเหมือนมีกำลังใจส่งผ่านมาทางรอยยิ้มนั่น เพราะเธอรู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าดูท่าทางเป็นกังวล จึงเรียกชื่อของตนแทนใช้คำว่าหมอแล้วแทนด้วยชื่อ จะได้รู้สึกเป็นกันเองไม่ต้องคอยนั่งเกร็ง
"ช...ชื่อนีหรือคะ" ทำไมถึงอยากรู้จักมากขึ้นอีกนะ ไม่ได้ๆ ทัชต้องมีสมาธิหน่อย ต้องคิดถึง แต่อาการของลูกชายเท่านั้น
"ใช่ค่ะ นีเป็นสัตวแพทย์ประจำคลินิกนี้และเป็นคนรักษาน้องหมาของคุณ เออ...อ"
"ทัชค่ะ ทัช" ถึงทัชจะพยายามไม่คิด แต่ทำไมปากมันต้องรีบขานชื่อด้วย เหมือนอยากให้เขารู้จักตัวเองซะอย่างนั้น
"ค่ะ พอดีนีจะบอกว่าน้องหมาของคุณทัชปลอดภัยแล้วนะคะ ตอนนี้ก็รอให้น้องฟื้นจากยาสลบก่อนนะ คุณอยากเข้าไปดูน้องไหม กำลังนอนพักฟื้นอยู่ค่ะ"
เมื่อทัชได้ยินว่าน้องท่อปลอดภัย รู้สึกโล่งใจมากเลยทีเดียว ตอนนี้อยากไปหาไอ้ลูกชาย ว่าเป็นยังไงบ้าง เจ็บหนักไหม ปวดตรงไหนหรือเปล่า พอทัชคิดได้ เธอรีบลุกและลืมไปว่า มือของตนกำลังกุมมือของหมอนีไว้อยู่ ทำให้หมอนีตกใจถอยหลังเล็กน้อย และจ้องมองมือของตนเอง
"ข..ขอโทษค่ะ พอดีลืมปล่อยมือ" ทัชเผลอลืมตัว พอหมอนีทัก เธอถึงได้รู้สึกตัวรีบปล่อยมือทันที และเก็บมือที่สัมผัสอ่อนนุ่มนั่นเอาไว้ข้างหลัง หน้าแดงระเรื่อของทัชทำให้หมอนีนึกขำแต่ก็เก็บอาการเล็กน้อย เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรมากนัก แค่คิดว่าทัชคงเขินที่ลืมปล่อยมือเธอเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะทัชเป็นห่วงน้องหมาจึงลืมไป ส่วนทัชกลับนึกบ่นตนเองในใจลูกเดียว
'ให้ตายสิไอ้ทัช ลืมได้ยังไงกัน แกรู้สึกนุ่มสินะ เลยไม่ยอมปล่อยมือหมอเขา ทำอะไรน่าอายชะมัด หมอนีจะคิดว่าเราเป็นเลสเบี้ยนหรือเปล่านะ' ทัชอยากเอาหน้าชนกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไป ลูกชายก็นอนเจ็บในห้อง ส่วนตนเองมาทำตัวเขินอายอย่างกับสาวน้อยพบรักอย่างนั้น
"ไปดูน้องไหมคะ" เสียงของหมอนีเรียกสติที่เวิ่นเว้อของทัชให้กลับคืนมา เมื่อได้สติทัชก็พยักหน้ารัวและก้มหน้าก้มตาเดินตามหมอนีเข้าไปในห้อง ที่มีน้องท่อลูกชายของเธอนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงพักฟื้น
สิ่งแรกที่ทำให้ทัชคลายกังวล คือลูกชายของเธอเหมือนหลับไปเฉยๆ เธอเข้าไปใกล้น้องท่อ น้ำตาแทบไหลอาบแก้ม จึงต้องรีบเช็ดก่อนที่ใครจะรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เหมือนได้ลูกชายกลับคืนมา ในวินาทีที่น้องท่อหายใจรวยริน หัวใจของเธอแทบหลุดออกจากอก เมื่อเห็นว่าลูกชายปลอดภัย รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก อยากเข้าไปกอดเข้าไปหอมอย่างเดิม แต่ก็กลัวเจ้าลูกชายจะเจ็บ จึงได้แต่ยืนเกาะและลูบคลำมือที่มีขนปุกปุยนั่นไปมา
หมอนีเข้าใจความรู้สึกเอามือมาแตะแขนทัชเบาๆ และส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ ทั้งคู่คงลืมไปว่าไม่ได้อยู่แค่เพียงสองคน ยังมีสายตาจ้องมองของหนุ่มหน้าอ่อน ที่หรี่ตาเล็กลงอย่างจับผิด พร้อมกับเข้ามาแทรกกลางระหว่างหมอนีกับทัช ทำให้ทัชต้องถอยห่างจ้องมองกลับไป
"พล เราทำอะไร แบบนี้เสียมารยาทรู้ไหม" หมอนีเอ็ดน้องชาย
"ผมก็แค่มาช่วยดูน้องหมาเท่านั้น ผมผิดด้วยเหรอ" หนุ่มน้อยลอยหน้าลอยตาเถียงพี่สาว เขาแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ กลัวว่าพี่สาวของเธอจะชอบหญิง ก็ดูท่าทางคอยดูแลเอาใจขนาดนั้น สุนัขก็ปลอดภัยแล้วจะอะไรกันอีก น่าจะรีบๆ กลับไปซะ นี่ก็ปาเข้าไปตีสองแล้วเถอะ ตอนนี้รู้สึกง่วงมาก จนยืนไม่อยู่แล้วด้วย
"ไม่ผิดหรอกพล แต่คราวหลังอย่า พี่กำลังคุยกับคุณทัชอยู่" ถึงน้ำเสียงจะเนิบนาบไม่มีการดุด่าแต่อย่างใด แต่น้องชายอย่างพลกลับรู้สึกไม่ดี รีบถอยหลังออกไป ให้พี่สาวคุยกับหญิงเจ้าของน้องสุนัขต่อ แต่สายตายังคอยจับจ้องไม่ห่าง ก็เขามีพี่สาวเพียงคนเดียวจะไม่ให้หวงได้ยังไง อีกอย่างท่าทางเคอะเขินของสาวสูงโปร่งนั่นอีกทำอย่างกับชอบพี่สาวของเขา
"ต้องรอให้น้องฟื้นก่อนนะคะ แล้วกลับบ้านได้ แต่หลังจากนี้อาจต้องดูแลไม่ให้แผลผ่าตัดฉีกขาด ต้องกำจัดพื้นที่น้องให้แคบลงด้วยนะ ไม่อย่างนั้นจะวิ่งเล่นจนแผลฉีกและติดเชื้อขึ้นมา" หมอนีค่อยๆ อธิบายอย่างเป็นหลักการ คงมีแต่ทัชที่ยืนมองนิ่งๆ ตั้งใจฟังแต่สายตามองแต่ฟันซี่สวยกระทบกับริมฝีปากจิ้มลิ้มไปมา ทำให้ตนเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าตนเองทำหน้าแบบไหน หมอนีถึงต้องเรียกชื่อของเธอซ้ำหลายรอบ
"คุณ...คุณทัช" เสียงเรียกไม่พอ ยังจับแขนเขย่าอีกด้วย
"ค...ค่ะ ฟังอยู่ค่ะ ถึงไหนแล้วนะ"
"จบแล้วค่ะ มีอะไรสงสัยไหมคะ" คงเพราะสีหน้าของทัชตลกมาก ไม่อย่างนั้นหมอนีคงไม่อมยิ้มมองแบบนี้หรอก
"คือ...สงสัยตั้งแต่แรก คุณหมอช่วยอธิบายใหม่ได้ไหมคะ" ทัชไม่ได้ฟังเลยสักนิด ต้องตั้งสติและตั้งใจฟังใหม่
"เฮอะ หน้าตาตลกแล้วยังเอ๋ออีก นี่แผ่นพับการดูแลหลังผ่าตัด" พลยื่นแผ่นพับให้ทัช พร้อมกับยักคิ้วกวนบาทาทัชอย่างมาก ทัชได้แต่เม้มปากแน่น และคิดก่นด่าในใจ 'ไอ้เด็กเวร'
ถึงจะฟาดฟันกันทางสายตากับหนุ่มน้อยแต่ต้องเก็บอาการเพราะอยู่ต่อหน้าหมอนี งานนี้ทัชหมายหัวเด็กบ้าไว้ตรงนี้เลย แต่ตอนนี้ต้องหันมาสนใจไอ้ลูกชายเสียก่อน จึงทำให้ทัชไม่ไปไหน ขอนั่งรอที่โซฟาอย่างใจเย็นในห้องนี้อย่างเงียบๆ ซึ่งหมอนีก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอยังใจดีหาหมอนมาให้นอนพักอีกด้วย คงมีแต่พลที่หรี่ตาลง คอยจ้องแต่จะจับผิด เขารู้สึกถึงรังสีบางอย่างที่มันกรุ่นๆ รอบตัวพี่สาวของเขา
'ตอนนี้ต้องคิดถึงแต่ลูกชาย ห้ามวอกแวกเป็นอื่น เธอเป็นผู้หญิงห้ามคิดไกล ไม่ได้ๆ'
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่หัวใจนี่สิ เวลาเห็นรอยยิ้มและดวงตาใสที่ไร้พิษภัย ทำให้ทัชรู้สึกชอบขึ้นมาทันที เธอจึงจับมือของสาวน่ารักตรงหน้าออกจากหน้าผาก พร้อมกับเอ่ยออกไป
"ไม่ได้เป็นอะไรคะ"
"อืม นีนึกว่าคุณเป็นห่วงน้องจนเครียด" หมอนียิ้มให้ทัชเหมือนมีกำลังใจส่งผ่านมาทางรอยยิ้มนั่น เพราะเธอรู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าดูท่าทางเป็นกังวล จึงเรียกชื่อของตนแทนใช้คำว่าหมอแล้วแทนด้วยชื่อ จะได้รู้สึกเป็นกันเองไม่ต้องคอยนั่งเกร็ง
"ช...ชื่อนีหรือคะ" ทำไมถึงอยากรู้จักมากขึ้นอีกนะ ไม่ได้ๆ ทัชต้องมีสมาธิหน่อย ต้องคิดถึง แต่อาการของลูกชายเท่านั้น
"ใช่ค่ะ นีเป็นสัตวแพทย์ประจำคลินิกนี้และเป็นคนรักษาน้องหมาของคุณ เออ...อ"
"ทัชค่ะ ทัช" ถึงทัชจะพยายามไม่คิด แต่ทำไมปากมันต้องรีบขานชื่อด้วย เหมือนอยากให้เขารู้จักตัวเองซะอย่างนั้น
"ค่ะ พอดีนีจะบอกว่าน้องหมาของคุณทัชปลอดภัยแล้วนะคะ ตอนนี้ก็รอให้น้องฟื้นจากยาสลบก่อนนะ คุณอยากเข้าไปดูน้องไหม กำลังนอนพักฟื้นอยู่ค่ะ"
เมื่อทัชได้ยินว่าน้องท่อปลอดภัย รู้สึกโล่งใจมากเลยทีเดียว ตอนนี้อยากไปหาไอ้ลูกชาย ว่าเป็นยังไงบ้าง เจ็บหนักไหม ปวดตรงไหนหรือเปล่า พอทัชคิดได้ เธอรีบลุกและลืมไปว่า มือของตนกำลังกุมมือของหมอนีไว้อยู่ ทำให้หมอนีตกใจถอยหลังเล็กน้อย และจ้องมองมือของตนเอง
"ข..ขอโทษค่ะ พอดีลืมปล่อยมือ" ทัชเผลอลืมตัว พอหมอนีทัก เธอถึงได้รู้สึกตัวรีบปล่อยมือทันที และเก็บมือที่สัมผัสอ่อนนุ่มนั่นเอาไว้ข้างหลัง หน้าแดงระเรื่อของทัชทำให้หมอนีนึกขำแต่ก็เก็บอาการเล็กน้อย เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรมากนัก แค่คิดว่าทัชคงเขินที่ลืมปล่อยมือเธอเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะทัชเป็นห่วงน้องหมาจึงลืมไป ส่วนทัชกลับนึกบ่นตนเองในใจลูกเดียว
'ให้ตายสิไอ้ทัช ลืมได้ยังไงกัน แกรู้สึกนุ่มสินะ เลยไม่ยอมปล่อยมือหมอเขา ทำอะไรน่าอายชะมัด หมอนีจะคิดว่าเราเป็นเลสเบี้ยนหรือเปล่านะ' ทัชอยากเอาหน้าชนกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไป ลูกชายก็นอนเจ็บในห้อง ส่วนตนเองมาทำตัวเขินอายอย่างกับสาวน้อยพบรักอย่างนั้น
"ไปดูน้องไหมคะ" เสียงของหมอนีเรียกสติที่เวิ่นเว้อของทัชให้กลับคืนมา เมื่อได้สติทัชก็พยักหน้ารัวและก้มหน้าก้มตาเดินตามหมอนีเข้าไปในห้อง ที่มีน้องท่อลูกชายของเธอนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงพักฟื้น
สิ่งแรกที่ทำให้ทัชคลายกังวล คือลูกชายของเธอเหมือนหลับไปเฉยๆ เธอเข้าไปใกล้น้องท่อ น้ำตาแทบไหลอาบแก้ม จึงต้องรีบเช็ดก่อนที่ใครจะรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เหมือนได้ลูกชายกลับคืนมา ในวินาทีที่น้องท่อหายใจรวยริน หัวใจของเธอแทบหลุดออกจากอก เมื่อเห็นว่าลูกชายปลอดภัย รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก อยากเข้าไปกอดเข้าไปหอมอย่างเดิม แต่ก็กลัวเจ้าลูกชายจะเจ็บ จึงได้แต่ยืนเกาะและลูบคลำมือที่มีขนปุกปุยนั่นไปมา
หมอนีเข้าใจความรู้สึกเอามือมาแตะแขนทัชเบาๆ และส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ ทั้งคู่คงลืมไปว่าไม่ได้อยู่แค่เพียงสองคน ยังมีสายตาจ้องมองของหนุ่มหน้าอ่อน ที่หรี่ตาเล็กลงอย่างจับผิด พร้อมกับเข้ามาแทรกกลางระหว่างหมอนีกับทัช ทำให้ทัชต้องถอยห่างจ้องมองกลับไป
"พล เราทำอะไร แบบนี้เสียมารยาทรู้ไหม" หมอนีเอ็ดน้องชาย
"ผมก็แค่มาช่วยดูน้องหมาเท่านั้น ผมผิดด้วยเหรอ" หนุ่มน้อยลอยหน้าลอยตาเถียงพี่สาว เขาแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ กลัวว่าพี่สาวของเธอจะชอบหญิง ก็ดูท่าทางคอยดูแลเอาใจขนาดนั้น สุนัขก็ปลอดภัยแล้วจะอะไรกันอีก น่าจะรีบๆ กลับไปซะ นี่ก็ปาเข้าไปตีสองแล้วเถอะ ตอนนี้รู้สึกง่วงมาก จนยืนไม่อยู่แล้วด้วย
"ไม่ผิดหรอกพล แต่คราวหลังอย่า พี่กำลังคุยกับคุณทัชอยู่" ถึงน้ำเสียงจะเนิบนาบไม่มีการดุด่าแต่อย่างใด แต่น้องชายอย่างพลกลับรู้สึกไม่ดี รีบถอยหลังออกไป ให้พี่สาวคุยกับหญิงเจ้าของน้องสุนัขต่อ แต่สายตายังคอยจับจ้องไม่ห่าง ก็เขามีพี่สาวเพียงคนเดียวจะไม่ให้หวงได้ยังไง อีกอย่างท่าทางเคอะเขินของสาวสูงโปร่งนั่นอีกทำอย่างกับชอบพี่สาวของเขา
"ต้องรอให้น้องฟื้นก่อนนะคะ แล้วกลับบ้านได้ แต่หลังจากนี้อาจต้องดูแลไม่ให้แผลผ่าตัดฉีกขาด ต้องกำจัดพื้นที่น้องให้แคบลงด้วยนะ ไม่อย่างนั้นจะวิ่งเล่นจนแผลฉีกและติดเชื้อขึ้นมา" หมอนีค่อยๆ อธิบายอย่างเป็นหลักการ คงมีแต่ทัชที่ยืนมองนิ่งๆ ตั้งใจฟังแต่สายตามองแต่ฟันซี่สวยกระทบกับริมฝีปากจิ้มลิ้มไปมา ทำให้ตนเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าตนเองทำหน้าแบบไหน หมอนีถึงต้องเรียกชื่อของเธอซ้ำหลายรอบ
"คุณ...คุณทัช" เสียงเรียกไม่พอ ยังจับแขนเขย่าอีกด้วย
"ค...ค่ะ ฟังอยู่ค่ะ ถึงไหนแล้วนะ"
"จบแล้วค่ะ มีอะไรสงสัยไหมคะ" คงเพราะสีหน้าของทัชตลกมาก ไม่อย่างนั้นหมอนีคงไม่อมยิ้มมองแบบนี้หรอก
"คือ...สงสัยตั้งแต่แรก คุณหมอช่วยอธิบายใหม่ได้ไหมคะ" ทัชไม่ได้ฟังเลยสักนิด ต้องตั้งสติและตั้งใจฟังใหม่
"เฮอะ หน้าตาตลกแล้วยังเอ๋ออีก นี่แผ่นพับการดูแลหลังผ่าตัด" พลยื่นแผ่นพับให้ทัช พร้อมกับยักคิ้วกวนบาทาทัชอย่างมาก ทัชได้แต่เม้มปากแน่น และคิดก่นด่าในใจ 'ไอ้เด็กเวร'
ถึงจะฟาดฟันกันทางสายตากับหนุ่มน้อยแต่ต้องเก็บอาการเพราะอยู่ต่อหน้าหมอนี งานนี้ทัชหมายหัวเด็กบ้าไว้ตรงนี้เลย แต่ตอนนี้ต้องหันมาสนใจไอ้ลูกชายเสียก่อน จึงทำให้ทัชไม่ไปไหน ขอนั่งรอที่โซฟาอย่างใจเย็นในห้องนี้อย่างเงียบๆ ซึ่งหมอนีก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอยังใจดีหาหมอนมาให้นอนพักอีกด้วย คงมีแต่พลที่หรี่ตาลง คอยจ้องแต่จะจับผิด เขารู้สึกถึงรังสีบางอย่างที่มันกรุ่นๆ รอบตัวพี่สาวของเขา
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มี.ค. 2561, 23:34:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มี.ค. 2561, 23:34:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 532
| << น้องท่อ | รอแล้วก็รอ >> |