กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๒ ชนวน (35%)
“ทุกคน ฟังทางนี้หน่อยเร้ว!” เสียงคุณจิรศักดิ์ ผู้มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายคนทั้งบริษัท ร้องเรียกบรรดาลูกน้องที่กำลังหน้ามันขะมักขะเม้นกับงานให้หยุดเงยหน้าขึ้นมอง
เขาเป็นชายร่างสูง หุ่นค่อนข้างอ้วน ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย แต่ก็มีเค้าว่าเมื่อยามหนุ่มหน้าตาดีไม่น้อย
“นี่จิรสิน ลูกชายป๋า”
จิรศักดิ์เหลียวไปมองที่บานประตูซึ่งเปิดทิ้งไว้ สองมือเท้าสะเอว พลอยทำให้เหล่าลูกน้องมองตาม และศศิพิมพ์ก็เช่นกัน
“เรียกพี่สินก็ได้นะจะได้เป็นกันเอง” น้ำเสียงของชายสูงวัยแต่หัวใจสะออน ดูภูมิใจเมื่อเอ่ยถึงลูกชายคนเดียว “ตั้งแต่พรุ่งนี้สินจะเข้ามาดูแลบริษัทแทนป๋า พวกเราก็ช่วยๆ กันด้วยนะ”
สิ้นเสียง ผู้ชายที่เดินผ่านเข้ามาและหยุดชะงักเพราะถูกมองเป็นตาเดียวนั้นเปิดยิ้มน้อยๆ เมื่อตั้งตัวได้ เขาผงกศีรษะทักทายทุกคนและหยุดมองที่ศศิพิมพ์นิ่งนาน ซึ่งเธอก็ตาเบิกกว้าง นั่งตัวแข็งไปแล้ว
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ”
เสียงทักทายเซ็งแซ่ แต่ศศิพิมพ์ยังอึ้งอยู่ เธอมาได้สติและเบือนสายตาจากการมองสบกับจิรสิน ด้วยการหันไปมองธนวัฒน์ที่หลังจากทักทายลูกชายเจ้าของบริษัท แล้วหันไปเอ่ยถามป๋าที่ยิ้มหน้าบาน
“แล้วป๋าจะไปไหนครับ”
จิรศักดิ์หัวเราะหึๆ “ป๋าก็ต้องหาที่ฮันนีมูนหน่อยซีเว้ย! ขอพักบ้าง อยู่กันดีๆ ล่ะมีปัญหาอะไรก็แก้ๆ กันไปก่อน อย่าโทรตามเพราะป๋าจะปิดมือถือ”
“โหย วัยรุ่นมากป๋า” เสียงแซวดังขึ้นรอบทิศ และเรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้ แต่ครั้นถอนสายตากลับมาจากการมองจิรศักดิ์ ศศิพิมพ์ก็พบว่าตัวเองกำลังถูกมองมาจากลูกชายป๋า
มันเป็นความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้น และยิ่งอึดอัดเมื่อชายสูงวัยสังเกตเห็นว่าลูกชายมองลูกน้องสาวไม่วางตา
“เออจริงสิ ไงสิน จำน้องได้ไหม นี่หนูพิมพ์ไง พอเรียนจบก็มาทำงานที่บริษัทเรา น้องดูแลเรื่องบัญชีกับการเงินให้เรา”
“จำได้ครับ” ชายหนุ่มบอกกับบิดา จากนั้นละสายตาหันกลับมามองหญิงสาวอีกครั้ง “เจอกันมาเมื่อเช้า พี่ก็ว่าหน้าคุ้นๆ แต่นึกไม่ถึงว่าจะใช่หนูพิมพ์”
ศศิพิมพ์ยิ้มรับแกนๆ นึกรู้รอยยิ้มละมุนนั้นร้ายกาจมากแค่ไหน โดยเฉพาะเมื่อตอนที่เธออายุสิบสองปี!
“สวัสดีค่ะ”
หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยไว้” จากนั้นเธอก็เหลียวมองทุกคน พร้อมกับอธิบาย “คุณจิรสินช่วยพิมพ์ไว้เมื่อเช้าค่ะ ตอนขึ้นสองแถวรถกระชาก คุณเขาเลยช่วยดึงพิมพ์ไว้ก่อนตกรถ”
“เออโลกกลมแฮะ”
เป็นจิรศักดิ์ที่เอ่ย ธนวัฒน์นั้นมองคนอธิบาย แต่ไม่วายมองไปยังลูกชายเจ้าของบริษัทที่ยิ้มเรื่อยๆ ใจนึกระแวงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จนได้แต่บอกตัวเองว่าคิดมากไป
ทว่ากับจิรศักดิ์ที่ผ่านชีวิตมามาก โดยเฉพาะนิสัยลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีหรือจะเดาไม่ได้ว่าจิรสินกำลังคิดอะไรอยู่ ชายสูงวัยผ่อนลมหายใจสบตากับจิรสุตาที่มองมา จากนั้นก็กระแอมเสียงดัง
“อะแฮ่ม!”
เสียงนั้นมาพร้อมข้อศอกที่กระทุ้งใส่สีข้าง รอยยิ้มจิรสินก่อนหน้าจึงเจื่อน และพอเหลียวมองบิดาก็พบว่ามีสายตาของน้องสาวมองมาด้วย จิรสุตามองเขาด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อทีเดียว
ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ไม่รู้จะหวงอะไรกันหนักกันหนา!
แต่ศศิพิมพ์นั้นผ่อนลมหายใจ ดึงสายตากลับมาและพบว่าธนวัฒน์มองเธออยู่ ความอึดอัดจึงเพิ่มทวีคูณ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ว่าจะไม่คิด แต่พอเจอจังๆ และรู้ว่าเป็นใคร ความทรงจำเก่าๆ ที่เกี่ยวกับจิรสินก็ผุดขึ้นมาเต็มหัว แถมยังเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจำด้วย!
“เอาละ รู้จักกันแล้วนะ” เสียงปรบมือของจิรศักดิ์ ดึงความสนใจของศศิพิมพ์อีกครั้ง ตอนนี้เจ้าของบริษัทยกมือขึ้นโอบบ่าลูกชายที่สูงกว่า และตีป้าบๆ “ยังไงก็ฝากลูกชายป๋าด้วย ป๋าไม่กวนละ ทำงานกันต่อเถอะ” ว่าแล้วบิดาก็เหลียวมองลูกชายยิ้มหวาน “ส่วนแก มากับพ่อ”
จากนั้น ‘ป๋า’ ก็ลากลูกชายกลับเข้าห้องทำงานไป ศศิพิมพ์เลยถอนใจด้วยความโล่งอก ไฟในการทำงานดับวูบชนิดต่อไม่ติด และเมื่อเงยหน้ามองบรรดาผู้ร่วมงาน เธอก็รู้ตัวว่าความผิดปกติเมื่อครู่ได้เริ่มส่งผลของมันแล้ว เพราะหนึ่งในสามของผู้สื่อข่าวประจำบริษัทแถเข้ามาก่อนเพื่อลองเชิง
“นี่อย่าว่าโง้นงี้เลยนะพิมพ์ พี่ว่าสายตาคุณสินมองพิมพ์มันแบบตงิดๆ มากอะ”
กัญญาเป็นคนเปิดประเด็น หล่อนพิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงานของเธอ และยกมือกอดอกก่อนเอียงตัวลงถาม
“ถามจริง เคยมีซัมติงกันใช่มะ”
และเมื่อเบอร์หนึ่งอย่างกัญญาเริ่ม แล้วมีหรือที่เบอร์สองอย่างอาทิตย์จะนิ่งเฉย “ใช่ๆ พี่กัญมองพี่พิมพ์งี้ตาพราวเชียว”
“ก็เมื่อเช้าที่บอกว่าเกือบตกรถไง”
จิรสุตาตอบแทน ศศิพิมพ์ถอนหายใจรู้สึกโล่งอกที่เพื่อนเข้ามาช่วยคลี่คลาย—
“ส่วนจะซัมติงไหม อืมก็เอาเป็นว่า ถ่านไฟเก่าอะนะ พั่บๆ”
ไม่ทันขาดคำ ศศิพิมพ์ยกมือขึ้นกุมขมับ กัญญากับอาทิตย์นั้นตาโต ธนวัฒน์เดินเร่เข้ามาหาหยุดอยู่ข้างโต๊ะ
“พิมพ์”
หญิงสาวเงยหน้ามอง “คะ”
“พิมพ์เคยเป็นแฟนเก่าคุณสินเหรอ”
นี่ก็อีกคน!
“พี่วัด!” ศศิพิมพ์อ้าปากค้างเพราะนึกหาคำพูดไม่เจอ
“ล้อเล่นน่า พิมพ์ก็จริงจังเชียว” เสียงหัวเราะเบาๆ ของนิชาดังขึ้น จากนั้นก็เป็นจิรสุตาที่ต้องรีบแก้ข่าวก่อนจะโดนโกรธ
“น่าๆ”
หล่อนเลื่อนเก้าอี้ออก ก่อนจะนั่งลงใกล้ๆ กับศศิพิมพ์ เธอกางแฟ้มงานออก ยังผลให้บรรดาไทยมุงทั้งหลายระเห็จกลับไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง หลังเจอศัพท์เฉพาะที่ชวนปวดหัว
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 มี.ค. 2561, 22:28:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 มี.ค. 2561, 22:28:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 693
| << ๑ การพบเจอ -จบตอน- | ๒ ชนวน (70%) >> |