+ * + * + พยศดอกฟ้า (ผู้ช่วยกามเทพ รีโพสต์) + * + * +
นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ
แค่ดื้อกับแม่หน่อยเดียว อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ถึงกับต้องโดนตัดเบี้ยเลี้ยงเลยเรอะ! แถมทางเดียวที่จะพ้นจากสถานการณ์ถังแตกได้ก็คือต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายเย็นชา ไร้หัวใจ อย่างสาวัช ปรเมศวร์
นับจากวินาทีแรกที่เจอกัน ชีวิตของสาวัชก็ไม่เหลือความสงบสุขอีกเลย เมื่อผู้หญิงเอาแต่ใจใช้ทุกวิถีทางบังคับให้เขาทำตามที่เธอต้องการ ทั้งข่มขู่ แบล็กเมล์ และรวบหัวรวบหาง!
ถ้าไม่ใช่เพราะมีเป้าหมายอยู่ในใจ เขาคงไม่ยอมเดินเข้าไปในกับดักที่หญิงสาววางล่อไว้ง่ายๆ เช่นนี้
นายพรานสาวจอมเอาแต่ใจจะถูกเสือซ่อนลายปราบพยศได้หรือไม่ มหากาพย์เรื่องนี้ต้องดูกันยาวๆ เพราะที่เห็นถือไพ่เหนือกว่ามาตลอด เสือซุ่มอาจรอจังหวะตลบหลังกินรวบดอกฟ้าจอมยุ่งอยู่ก็ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
เพื่อนๆ นักอ่านค้าาาาาา
เก๊ากลับมาแล้ว มาพร้อมกับข่าวดีที่หลายคนรอคอยด้วย
ม่ายยยย ไม่ใช่สิริณจะสละโสด
แต่ข่าวดีที่ว่าก็คือ ใครที่รอผู้ช่วยกามเทพอยู่
กำลังจะได้อ่านแบบเป็นเล่มกันแล้วนะค้าาาาา
โดยเรื่องนี้สิริณจะพิมพ์เองเลยจ้า เห็นเขาฮิตทำมือกัน เลยอยากทำมั่ง
เย้ยยย ม่ายช่าย เนื่องจากส่งสำนักพิมพ์ผ่านแล้ว
แต่สำนักพิมพ์เปลี่ยนไปแนวจีนแทน (รู้กันอยู่เนอว่า สนพ.ไหน 555)
ทำให้ถูกดองต้นฉบับอยู่เป็นปีต่างหาก
ตอนนี้ถอนต้นฉบับออกมาละ
ไม่ส่ง สนพ. อื่นด้วย เกรงจะต้องรออีกนาน
ตอนนี้สิริณรีไรท์จบแล้ว พร้อมพิมพ์แล้ววววววว
แต่จะเปลี่ยนชื่อเรื่องตอนตีพิมพ์นะคะ
โดย ชื่อเดิม : ผู้ช่วยกามเทพ
ชื่อใหม่ : พยศดอกฟ้า
ตั้งใจว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ ดอกดอก 55555
สนิมดอกรัก -> พยศดอกฟ้า -> วิวาห์ดอกกระดาษ
สำหรับพยศดอกฟ้านี้
สิริณจะรีโพสต์ให้อ่านกันวันละหนึ่งตอน
โดยมีจำนวนตอนทั้งหมด 60 ตอน
จะลงให้อ่านจนจบ ไม่ทิ้งกันแน่นอน
ส่วนตอนพิเศษอีก 100 กว่าหน้า
จะมีเฉพาะในฉบับหนังสือและอีบุ๊กเท่านั้น
บอกเลยว่าเขียนเอง ยังเขินเอง
คนอ่านจะฟินขนาดไหน ไม่ต้องเดาเนอะ :D
ตอนนี้ปกเสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีกนิดหน่อย
ก็จะพร้อมเปิดให้จองกันแล้ว
อาทิตย์หน้าจะนำปกมาอวดกันนะคะ
สำหรับใครที่สงสัยว่าสิริณหายไปไหนมา
ไปแต่งงานหรือเปล่า (ใช่เรอะ! 5555)
ก็ขอตอบตรงนี้เลยว่าไปทำงานค่ะ
สิริณกลับไปเป็นสาวออฟฟิศได้เกือบสองปีแล้ว
โดยทำงานในบริษัทเครื่องสำอางระดับมหาชน
ตำแหน่งที่มาพร้อมความรับผิดชอบ
ทำให้แทบไม่มีเวลาพักเลย กลับดึกตลอด
จนเกือบลืมวิธีเขียนนิยายไปแระ
ตอนนี้สิริณพักร่างช่วงใหญ่
กำลังจะเปลี่ยนงาน
ก็เลยรีบมาทำภารกิจที่ติดค้างในใจให้จบก่อน
ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ รีบไปกดไว้นะคะ
www.facebook.com/SirinFC
สิริณใช้สิทธิ์พนักงานซื้อเครื่องสำอางไว้แจกเพียบบบบบ 555
แค่ดื้อกับแม่หน่อยเดียว อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ถึงกับต้องโดนตัดเบี้ยเลี้ยงเลยเรอะ! แถมทางเดียวที่จะพ้นจากสถานการณ์ถังแตกได้ก็คือต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายเย็นชา ไร้หัวใจ อย่างสาวัช ปรเมศวร์
นับจากวินาทีแรกที่เจอกัน ชีวิตของสาวัชก็ไม่เหลือความสงบสุขอีกเลย เมื่อผู้หญิงเอาแต่ใจใช้ทุกวิถีทางบังคับให้เขาทำตามที่เธอต้องการ ทั้งข่มขู่ แบล็กเมล์ และรวบหัวรวบหาง!
ถ้าไม่ใช่เพราะมีเป้าหมายอยู่ในใจ เขาคงไม่ยอมเดินเข้าไปในกับดักที่หญิงสาววางล่อไว้ง่ายๆ เช่นนี้
นายพรานสาวจอมเอาแต่ใจจะถูกเสือซ่อนลายปราบพยศได้หรือไม่ มหากาพย์เรื่องนี้ต้องดูกันยาวๆ เพราะที่เห็นถือไพ่เหนือกว่ามาตลอด เสือซุ่มอาจรอจังหวะตลบหลังกินรวบดอกฟ้าจอมยุ่งอยู่ก็ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
เพื่อนๆ นักอ่านค้าาาาาา
เก๊ากลับมาแล้ว มาพร้อมกับข่าวดีที่หลายคนรอคอยด้วย
ม่ายยยย ไม่ใช่สิริณจะสละโสด
แต่ข่าวดีที่ว่าก็คือ ใครที่รอผู้ช่วยกามเทพอยู่
กำลังจะได้อ่านแบบเป็นเล่มกันแล้วนะค้าาาาา
โดยเรื่องนี้สิริณจะพิมพ์เองเลยจ้า เห็นเขาฮิตทำมือกัน เลยอยากทำมั่ง
เย้ยยย ม่ายช่าย เนื่องจากส่งสำนักพิมพ์ผ่านแล้ว
แต่สำนักพิมพ์เปลี่ยนไปแนวจีนแทน (รู้กันอยู่เนอว่า สนพ.ไหน 555)
ทำให้ถูกดองต้นฉบับอยู่เป็นปีต่างหาก
ตอนนี้ถอนต้นฉบับออกมาละ
ไม่ส่ง สนพ. อื่นด้วย เกรงจะต้องรออีกนาน
ตอนนี้สิริณรีไรท์จบแล้ว พร้อมพิมพ์แล้ววววววว
แต่จะเปลี่ยนชื่อเรื่องตอนตีพิมพ์นะคะ
โดย ชื่อเดิม : ผู้ช่วยกามเทพ
ชื่อใหม่ : พยศดอกฟ้า
ตั้งใจว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ ดอกดอก 55555
สนิมดอกรัก -> พยศดอกฟ้า -> วิวาห์ดอกกระดาษ
สำหรับพยศดอกฟ้านี้
สิริณจะรีโพสต์ให้อ่านกันวันละหนึ่งตอน
โดยมีจำนวนตอนทั้งหมด 60 ตอน
จะลงให้อ่านจนจบ ไม่ทิ้งกันแน่นอน
ส่วนตอนพิเศษอีก 100 กว่าหน้า
จะมีเฉพาะในฉบับหนังสือและอีบุ๊กเท่านั้น
บอกเลยว่าเขียนเอง ยังเขินเอง
คนอ่านจะฟินขนาดไหน ไม่ต้องเดาเนอะ :D
ตอนนี้ปกเสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีกนิดหน่อย
ก็จะพร้อมเปิดให้จองกันแล้ว
อาทิตย์หน้าจะนำปกมาอวดกันนะคะ
สำหรับใครที่สงสัยว่าสิริณหายไปไหนมา
ไปแต่งงานหรือเปล่า (ใช่เรอะ! 5555)
ก็ขอตอบตรงนี้เลยว่าไปทำงานค่ะ
สิริณกลับไปเป็นสาวออฟฟิศได้เกือบสองปีแล้ว
โดยทำงานในบริษัทเครื่องสำอางระดับมหาชน
ตำแหน่งที่มาพร้อมความรับผิดชอบ
ทำให้แทบไม่มีเวลาพักเลย กลับดึกตลอด
จนเกือบลืมวิธีเขียนนิยายไปแระ
ตอนนี้สิริณพักร่างช่วงใหญ่
กำลังจะเปลี่ยนงาน
ก็เลยรีบมาทำภารกิจที่ติดค้างในใจให้จบก่อน
ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ รีบไปกดไว้นะคะ
www.facebook.com/SirinFC
สิริณใช้สิทธิ์พนักงานซื้อเครื่องสำอางไว้แจกเพียบบบบบ 555
Tags: สิริณ, อิงอรุณ, ผู้ชายเย็นชา, พระเอกซึน
ตอน: ตอนที่ 34
เช้าวันถัดมาห้องรับแขกของบ้านปรเมศวร์ก็ต้องต้อนรับแขกที่คาดไม่ถึง เมื่อตำรวจติดต่อขอเข้าพบทายาทของธนาทั้งหมดพร้อมกับแจ้งข้อมูลที่ทำให้บรรยากาศในห้องกลายเป็นสุญญากาศในบัดดล ภรรยาทั้งสองของผู้วายชนม์รวมถึงลูกหญิงชายทั้งหมดล้วนอยู่ในอาการตกตะลึงไม่ต่างกัน
วัชระผุดลุกขึ้น ทำกิริยาแทบไม่ต่างกับการกระทืบเท้า หน้าซีดปากสั่นโกรธจัด เมื่อชี้หน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจและผรุสวาทเสียงกร้าว “ประสาทแดกละ! เสือกจะมาบอกว่าเตี่ยถูกฆาตกรรม ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าเตี่ยเป็นโรคหัวใจ”
ริสาฉุดแขนน้องชายดึงให้นั่ง แล้วค้อมศีรษะลุแก่โทษ “แพทย์ชันสูตรยืนยันสาเหตุการเสียชีวิตแล้วหรือคะ”
“ครับ ไม่ใช่หัวใจล้มเหลว แต่เป็นปอดล้มเหลว ตับและไตวาย”
“ปอดล้มเหลวเหรอคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วทวนความจำ “ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล เตี่ยก็ตัวบวม ๆ หายใจไม่ค่อยสะดวก วันนั้นที่อาการไม่ดีจนต้องเรียกรถฉุกเฉินก็เพราะหายใจไม่ออก เป็นไปได้ไหมคะว่าเตี่ยอาจมีอาการปอดติดเชื้อจากการรักษาครั้งก่อน ร่างกายท่านอ่อนแออยู่แล้ว ระบบอวัยวะภายในก็เลยล้มเหลว ดิฉันว่าน่าจะเป็นความเข้าใจผิดกันมากกว่านะคะ”
“ผมให้ข้อมูลมากกว่านี้ไม่ได้เพราะจะส่งผลกับรูปคดี แต่ยืนยันได้ว่าคุณธนาไม่ได้เสียชีวิตจากเหตุปกติแน่นอน” นายตำรวจเจ้าของคดีมองไปรอบ ๆ เพื่อจับสังเกตแต่ละคน
ดารณีบิดริมฝีปากดวงตาฉายแววสะใจ
ริสาเหลือบไปสังเกตมารดาพลางขมวดคิ้วครุ่นคิด
วัชระดวงตาเบิกกว้าง ส่ายศีรษะคล้ายไม่เชื่อ ขณะพึมพำบางอย่างเสียงแผ่ว
สาวัช...สีหน้านิ่งเรียบ อ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร
ส่วนสาวิตรียกมือทาบอกหน่วยตาวาวคลอด้วยหยาดน้ำตา ก่อนกลิ้งลงมาตามพวงแก้มอิ่ม นางกัดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นจนไหล่ไหวโยน
“กระแดะ” ดารณีปรายตามองหนามหัวใจ
“ระวังคำพูดด้วยครับคุณนายใหญ่” สาวัชดึงมือมารดามากุมปลอบประโลม
สาวิตรีเบิกตากว้างประหลาดใจ นางร้องไห้เงียบ ๆ ทั้งยังลูบมือสาวัชซ้ำ ๆ
ริสามั่นใจว่าไม่ได้อคติ แต่กิริยาของสาวิตรีเหมือนลำพองใน ‘ชัยชนะ’ มากกว่าอย่างอื่น
ดารณีโกรธจนหน้าเขียว “ไอ้...”
“หม่าม้าคะ” ริสาจิกตาปรามมารดา
เจ้าหน้าที่ตำรวจกระแอม “ผมต้องเชิญทุกคนไปสอบปากคำ และจะขอค้นบ้านโดยละเอียดด้วย เจ้าบ้านจะอนุญาตไหมครับ หรือต้องให้ผมเอาหมายค้นมา”
ริสาหันไปทางมารดารอคำสั่ง ครั้นดารณีพยักพเยิดอนุญาตให้เธอตัดสินใจ หญิงสาวจึงเอ่ยเสียงเรียบ “คุณตำรวจจัดการตามที่เห็นสมควรเลยค่ะ เรายินดีให้ความร่วมมือในการสอบปากคำเต็มที่”
ดารณีชี้หน้าสาวิตรี “เริ่มจากค้นบ้านมันวันนี้เลยดีไหมคะ มันจะได้ไม่มีเวลาทำลายหลักฐาน”
“ดูคุณนายใหญ่จงใจปรักปรำแม่ผมเหลือเกิน ถ้าค้นแล้วไม่เจออะไร คุณนายใหญ่จะขอโทษแม่ผมหรือเปล่า”
“ถ้าแม่เธอบริสุทธิ์ จะให้ฉันกราบแม่เธอก็ยังได้” ดารณีบิดริมฝีปาก “แต่ถ้าผลการสอบสวนออกมาว่ามันฆ่าเฮีย เธอจะออกจากบ้านนี้ไปอยู่กับนังแม่ฆาตกรของเธอในคุกด้วยไหมล่ะ”
“อย่าเพิ่งคาดการณ์ล่วงหน้าเลยค่ะ รอตำรวจตรวจสอบพยานหลักฐานให้เรียบร้อยแล้วค่อยสรุปก็ยังทัน” ริสาปรามมารดาเป็นคำรบที่ไม่ได้นับ
เจ้าหน้าที่ตำรวจนัดหมายวันเวลาการสอบปากคำทุกคนรวมถึงคนงานและคนรับใช้จนแล้วเสร็จจึงลากลับ
ริสาคอยจนในห้องรับแขกเหลือแต่สมาชิก ‘ครอบครัว’ แล้วจึงเอ่ยเสียงหนัก “หยงจะปรึกษาอาเสือเรื่องคดีเอง ขอให้ทุกคนปิดปากให้สนิทด้วย ถ้าใครทำเรื่องนี้หลุดไปข้างนอก หยงไม่เอาไว้แน่” หญิงสาวสบตาทีละคนยืนกรานว่าเธอเอาจริง
ทุกคนพยักหน้ารับทราบไม่เว้นแม้แต่ดารณี ริสายิ้มมุมปากด้วยความพอใจ ในเมื่อเตี่ยก็ไม่อยู่แล้ว บางที...นี่อาจเป็นโอกาสอันดีที่เธอจะเขี่ยสองแม่ลูกออกจากบ้าน ไม่ต้องให้อยู่เป็นเสี้ยนตำตามารดาอีกต่อไป!
“อีกเรื่องที่จะแจ้งให้ทราบก็คือ ก่อนเสีย เตี่ยแต่งตั้งให้หยงเป็นซีอีโอแทน เพราะฉะนั้นตอนนี้ตำแหน่งเก่าของหยงว่างอยู่ หยงจะแต่งตั้งให้ฮกเป็นรองซีอีโอ”
“ผมเหรอ! เจ้จะให้ผมเป็นรองซีอีโอเหรอ” วัชระตาเป็นประกายตื่นเต้นยินดี
ริสายิ้มนิด ๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนปรายตาไปทาง ‘สองแม่ลูก’ ดวงตาสาวิตรีวาวจ้าไม่พอใจ ขณะสาวัชนั่งนิ่ง ไม่แสดงความรู้สึก หญิงสาวรอฟังว่าจะมีใครแย้งหรือเอ่ยอะไร ทว่าเมื่อทั้งคู่ยังเงียบ เธอจึงสรุป “งั้นก็เป็นอันตกลงตามนี้”
ริสาจงใจมองน้องชายคนเล็กและออกคำสั่งโดยตรง “ที่เธอเคยบ่นว่าเครื่องจักรที่โคราชเก่าแล้ว ตอนนี้เธอควรไปบ่นดัง ๆ ให้นักข่าวฟังแล้วนะ”
ดารณีตกใจ “นี่หยงเครียดจนเพี้ยนเหรอ ให้ข่าวบ้า ๆ แบบนี้ได้ยังไง”
ริสาหันไปทางวัชระ “ฮกคิดว่าเจ้เพี้ยนไหม”
“บริษัทของเจ้นี่ เจ้คงต้องคิดมาดีแล้วว่าทำไมถึงทำแบบนั้น”
ริสาขันน้องชายที่ช่างแหย่เย้าแม้ยามหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่เธอกำลังอารมณ์ดีเกินกว่าจะเอ็ดให้เขาคำนึงถึงกาละเทศะ จึงปล่อยเลยตามเลย แล้วเบือนหน้าไปทางน้องชายต่างมารดาแทน “สาวัชล่ะคิดยังไง”
การที่ฝ่ายนั้นไม่มีท่าทียินดีหรือกระตือรือร้นที่เธอถามความเห็น ทำให้หญิงสาวหมั่นไส้ ครั้นสาวิตรียิ้มกว้างภูมิใจอย่างไม่ปิดบังอีก นั่นละที่น่าโมโหที่สุด!
“บริษัทประกันยืนยันว่าเราจะได้รับสินไหมทดแทนในวงเงินหนึ่งพันเจ็ดร้อยล้าน ซึ่งครอบคลุมความเสียหายทั้งหมด การที่คุณหยงจงใจให้ข่าวว่าเครื่องจักรที่ถูกไฟไหม้เป็นของเก่าซึ่งกำลังรอเปลี่ยนใหม่ จะทำให้นักลงทุนเชื่อว่าไฟไหม้ครั้งนี้ ‘ไม่’ กระทบกำลังการผลิตของเราในทุกแง่ ดังนั้นราคาหุ้นน่าจะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง”
“เธอเข้าใจถูกละ เพราะฉะนั้นก็ทำตามที่เห็นสมควรได้เลย ฉันอนุญาต”
สาวัชสบตาพี่สาว สุดท้ายจึงตัดสินใจเอ่ยสิ่งที่ไตร่ตรองมาแล้วเป็นอย่างดี
“ขอบคุณคุณหยงที่เมตตาผม แต่หลังจากเสร็จงานศพเตี่ย ผมอยากจะลาออกจากทุกตำแหน่งในบริษัทครับ”
“วัช! ” สาวิตรีอุทานหน้าเผือด “ทำไมถึงตัดสินใจอย่างนี้”
“ผมพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ผมจะซื้อบ้าน เราย้ายไปอยู่ข้างนอกด้วยกันดีกว่า เตี่ยก็ไม่อยู่แล้ว ขืนอยู่ด้วยกันแบบเดิม มันจะอึดอัดกันไปทุกฝ่ายเปล่า ๆ ”
“วัชให้เวลาแม่ทำใจหน่อยเถอะ มันกะทันหันปุบปับไปหมด แม่...แม่ยังทำใจเรื่องเตี่ยไม่ได้เลย วัชจะให้แม่เจอความเปลี่ยนแปลงพร้อมกันหลาย ๆ เรื่อง แม่รับไม่ได้หรอกนะ” สาวิตรีเสียงเครือ
“เตี่ยทำพินัยกรรมเอาไว้ เพราะฉะนั้นเราจะรอจนตำรวจจัดการเรื่องเตี่ยเรียบร้อย แล้วค่อยเปิดพินัยกรรม ถึงตอนนั้นเราค่อยมาคุยกันอีกทีว่าเธอกับแม่จะเอายังไง เอาละ แยกย้ายกันไปทำงานได้ละ ยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ” ริสาตัดบทเสียงเข้ม จากนั้นลุกออกจากห้อง
สาวัชเห็นบรรยากาศอึมครึม จึงทำความเคารพภรรยาตามกฎหมายของบิดา แล้วประคองมารดาฉากตัวออกมาเช่นกัน
เมื่อเหลือกันตามลำพังแล้ว ดารณีจึงผ่อนลมหายใจแผ่วเบา
“ม้าโอเคใช่ไหมครับ” วัชระมาคุกเข่าข้าง ๆ บีบขาให้แม่อย่างเอาใจ
“อืม ว่าแต่ลื้อเถอะ โกรธเจ้หรือเปล่าที่สั่งไอ้ลูกเมียน้อยนั่นไปให้ข่าวแทนลื้อ”
“โกรธทำไมล่ะ ใครจะให้ข่าวก็เหมือนกันแหละ ที่สำคัญคือเจ้จะแต่งตั้งผมเป็นรองซีอีโอ ผมต้องดีใจมากกว่า” วัชระมองมารดาตาใสแจ๋ว
“ม้าดีใจที่ฮกเข้าใจเจ้ เตี่ยไม่อยู่แล้ว ม้าเองก็แก่ไปทุกวัน รังแต่จะเป็นคนไม่มีประโยชน์ ลื้อกับเจ้มีกันอยู่แค่นี้ จำไว้นะฮก ว่าลื้อสองคนต้องรักกันมาก ๆ อย่าเห็นเงินสำคัญกว่าความเป็นพี่น้องเด็ดขาด”
“ถึงจะไม่มีเตี่ยแล้ว แต่ยังไงสาวัชก็เป็นลูกเตี่ยอีกคนนะหม่าม้า”
ดวงตาดารณีเหี้ยมเกรียม “มันเป็นลูกเตี่ยอีกไม่นานหรอก เมื่อไหร่ที่ความจริงเปิดเผยว่าแม่มันฆ่าเตี่ย พวกมันจะเข้าใจเองว่าตกสวรรค์น่ะเจ็บปวดแค่ไหน”
วัชระโล่งอก แต่ไม่วายสงสัย “ทำไมม้าถึงมั่นใจว่าผู้หญิงคนนั้นฆ่าเตี่ยล่ะ”
“ม้าไม่ได้ทำ ฮกกับอาหยงก็ไม่ได้ทำแน่นอน ส่วนไอ้ลูกเมียน้อยนั่นก็คงไม่ฆ่าเตี่ยตัวเอง เพราะฉะนั้นก็เหลือนังหลกท่ง นั่นคนเดียวน่ะแหละ” นางจิกหัวเรียกสาวิตรีด้วยถ้อยคำเหยียดหยาม
“ม้าพูดเบา ๆ ใครได้ยินเข้าจะไม่ดี” วัชระสะดุ้ง ด้วยคำด่านั้นมิใช่แค่ ‘เหยียด’ แต่เรียกว่า ‘หยาบมาก’ ด้วยซ้ำ
“อีกไม่นานเราก็จะไม่ต้องเห็นพวกมันให้รกหูรกตาแล้ว” สีหน้าดารณีคั่งแค้น ชิงชัง ระคนเจ็บปวด
วัชระมองมารดา ก่อนหลุบตาลง คิ้วขมวดครุ่นคิด ท่าทีของดารณีมีบางอย่างแปลก ๆ ที่น่าหงุดหงิดก็คือเขากลับนึกไม่ออกว่ามันผิดปกติตรงไหน!
ความ ‘ครึกครื้น’ ที่บ้านปรเมศวร์แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับความเงียบเหงาที่คฤหาสน์เทียมสุบรรณ สาวัชส่งไลน์มาบอกแต่เช้าแล้วว่าไม่สะดวกมารับ อิงอรุณจึงไม่รีบแต่งตัวเหมือนทุกวัน ครั้นลงมาเห็นห้องอาหารที่ว่างเปล่าจึงผิดหวัง
“พ่อกับแม่ล่ะ” เธอถามสาวใช้ พลางตักข้าวต้มกุ้งใส่ปากอย่างเซ็ง ๆ
“คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงไปงานหมั้นของลูกชายท่านรัฐมนตรีค่ะ เพิ่งออกไปได้ครู่ใหญ่ ๆ นี่เอง”
อิงอรุณกลอกตาด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ดังใจ เธอโบกมือไล่สาวใช้ แล้วนั่งกินข้าวเช้าพลาง ส่งข้อความหาเลขาฯ ของบิดา เพื่อขอนัดพบท่านทันทีที่ว่าง
‘วันนี้ตารางนัดของท่านประธานเต็มตลอดจนถึงสองทุ่มเลยคุณอิง’
หญิงสาวขอบคุณอีกฝ่าย แต่ยังไม่ยอมแพ้ เธอโทร.หาพ่อโดยตรง เพื่อจะถูกตัดสายทิ้ง และได้รับข้อความตอบกลับอัตโนมัติที่บอกว่า
‘ขออภัยครับ ผมไม่สะดวกรับสายตอนนี้ จะโทร.กลับทันทีที่มีเวลา’
กามเทพสาวฉุนไม่ออกหัวเราะไม่ถูก เพราะเธอเองที่หยิบโทรศัพท์ของสุพจน์มาตั้งข้อความนี้ไว้ให้ และบอกให้พ่อใช้ฟังก์ชันนี้เวลามีคนโทร.หาแต่ไม่สะดวกรับสาย แถมเธอยังคิดข้อความตั้งต้นไว้ให้พ่อเลือกใช้ตั้งห้าแบบ!
‘ไม่ต้องโทร.กลับหรอกค่ะพ่อ ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร ไว้คุยกันคืนนี้ก็ได้’
อิงอรุณส่งข้อความกลับ แล้วหย่อนโทรศัพท์ใส่กระเป๋า หยิบผ้าเช็ดปากซับมุมปาก ย้ำกับตัวเองทั้งที่สีหน้าไม่ดีขึ้นเลยสักนิด
อีกตั้ง ‘หกวัน’ กว่าจะถึงวันหมั้น เธอยังมีเวลาจัดการแก้ไขเรื่องนี้อยู่ เธอยังมีเวลา...
สิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจแจ้งให้ทราบ ทำให้สาวัชประหลาดใจก็จริง แต่เพราะไม่มีชนักปักหลัง ชายหนุ่มจึงแทบไม่กังวลกับการสอบปากคำ เขาเข้าสำนักงานช่วงเช้าตามปกติ และลางานตอนบ่ายเพื่อพาอิงอรุณไปรับรถที่ซ่อมเสร็จแล้ว
“โทร.คอนเฟิร์มกับศูนย์หรือยังว่าคุณจะไปรับรถวันนี้” สาวัชถามหลังจากหญิงสาวคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว
“อิงไม่ชินหน้าคุณสาวัชโหมดนี้สักที หนวดเครารก ๆ ครึ้ม ๆ เหมือนพระเอกหนังตบจูบเลย”
“ผมถามว่าโทร.ยืนยันกับศูนย์หรือยังว่าจะไปรับรถวันนี้” ชายหนุ่มขึงตาดุใส่
“คุณสาวัชก็น่าจะเดาได้ว่าอิงโทร.แล้ว” เธอเบ้ปาก ทำเสียงกระเง้ากระงอด
ชายหนุ่มคอยจนรถจอดติดไฟแดงแล้วจึงเปรยลอย ๆ “ผมจะลาออกจากบริษัท กลับไปเป็นอาจารย์ตามเดิม”
อิงอรุณตกใจ “ทำไมต้องทำอย่างนั้นคะ พี่สาวบังคับให้คุณออกเหรอ”
“เตี่ยเป็นคนสั่งให้ผมไปทำงานที่บริษัท แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นั่นอีกต่อไป ไม่ใช่เฉพาะที่บริษัท ผมจะย้ายออกจากบ้านหลังนั้นด้วย” น่าแปลกที่เขาอยากแบ่งปันเรื่องราวให้อิงอรุณทราบ
“แต่คุณมีสิทธิ์ในฐานะลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายนะคะ”
“สิทธิ์ในอะไรล่ะ ทรัพย์สินเหรอ ผมไม่เคยเห็นว่ามันสำคัญเลย ไม่ต้องมีของของเตี่ย ผมก็หาของผมเองได้”
“แต่ว่า...”
“ผมไม่เคยเข้าใจเลย ที่คนชอบเอารถมาอวดกัน ถามว่าได้เงินเดือนเท่าไหร่ มีทรัพย์สินอะไรบ้าง ไปเที่ยวที่ไหนมา ทำงานตำแหน่งไหนแล้ว ทำไมคนพวกนี้ไม่รู้จักถามคำถามอย่างคุณมีความสุขไหม ได้ทำอะไรเพื่อสังคมบ้าง ได้กอดใครสักคนหรือเปล่า บอกรักคนที่รักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ผมไม่เคยเจอใครถามถึงความสุขที่เป็นนามธรรมเลย เพราะทุกคนมัวแต่สนใจความสุขจอมปลอมกันอยู่”
อิงอรุณยู่หน้า “คุณพูดยังกับคนที่อยากไปบวช”
“แล้วคุณคิดว่าผมไม่อยากทำอย่างนั้นเหรอ” เขาย้อนทันควัน
อิงอรุณมีสีหน้าที่ทำให้คนมองรู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว!
น้ำเสียงหญิงสาวนุ่มนวล “อดีตผ่านไปแล้ว เราแก้ไขไม่ได้ อิงแค่หวังว่าจากนี้ไปคุณสาวัชจะได้ทำทุกสิ่งที่ตัวเองอยากทำนะคะ ถ้ามีอะไรที่อิงช่วยได้ บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจ อิงเต็มใจและยินดีเสมอ”
สาวัชซึมซับความอาทรนั้นสู่หัวใจช้า ๆ “ขอบคุณมากอิงอรุณ แค่ทั้งหมดที่คุณเคยทำมา นั่นก็มากเกินกว่าที่ผมคิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้รับแล้ว”
อิงอรุณทั้งอ่อนใจและสงสารผู้ชายคนนี้เป็นทวีคูณ โลกที่เขาอยู่และเติบโตมานี่มันหน้าตายังไงกันนะ เลวร้ายได้ขนาดนี้เชียวหรือ ถึงขนาดทำให้สาวัชไม่เคยเชื่อว่าตัวเองก็สมควรได้รับสิ่งดี ๆ มีเรื่องดี ๆ ในชีวิตบ้าง!
“ขอรับความขอบคุณนั้นด้วยความเต็มใจและยินดีค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง
ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันสบตากันเนิ่นนาน มาได้สติอีกครั้งก็ตอนที่เสียงแตรดังขึ้น
“ไฟเขียวแล้ว” อิงอรุณเสเมินมองไปทางอื่นเพื่อปัดไล่ความเขินอาย
“โทรศัพท์คุณดัง” สาวัชพยักพเยิดไปที่กระเป๋าถือของเธอ
“อ๋อ...ค่ะ โทรศัพท์อิง” เธอหัวเราะเก้อ ๆ รีบหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย
แม้จะเพ่งสมาธิอยู่กับการขับรถ แต่ปลายตาของสาวัชลอบมองอิงอรุณอยู่เสมอ ครั้นเธอตัดการติดต่อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ดอกเตอร์หนุ่มจึงเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง แล้วหันมาทางคนข้างกาย “มีอะไรหรือเปล่า”
“อิงขอลงตรงนี้เลยค่ะ พอดีมีธุระด่วนนิดหน่อย คงไปเอารถวันนี้ไม่ได้แล้ว”
“คุณจะไปไหน บอกทางมา เดี๋ยวผมไปส่งเอง” สาวัชไม่ปิดบังความห่วงใย
“อย่าดีกว่าค่ะ อิงไม่อยากรบกวน” อิงอรุณมีสีหน้าอึดอัดแปลก ๆ
“รบกวน? จำไว้นะว่าการทำอะไรให้คุณ ไม่เคยเป็นเรื่องรบกวนสำหรับผม”
หญิงสาวกัดริมฝีปากละม้ายกำลังชั่งใจ
“อิงอรุณ” สาวัชเสียงเข้ม
กามเทพสาวเป่าลมพรู ทำอะไรไม่ได้นอกจากฝืนยิ้ม “ก็ได้ค่ะ งั้นไปกันเลย”
สาวัชสบตาหญิงสาว รู้สึกเอะใจแปลก ๆ แต่หาคำอธิบายไม่ได้
อิงอรุณบอกพิกัดปลายทาง แล้วเมินหลบสายตาเขาไปทางอื่นซ่อนความรู้สึก บรรยากาศบนรถแปรเป็นความเงียบงัน ไร้ถ้อยวจีใด ๆ ให้กันแม้แต่คำเดียว
------------------------------------
พยศดอกฟ้ามีขายทั้งฉบับหนังสือและอีบุ๊คแล้วนะคะ
จำนวน 600 หน้า ราคา 450 บาท ค่าส่ง 30 บาท
สั่งซื้อหนังสือกับสิริณ : https://goo.gl/HA1QWz
หรือซื้อจากร้านนิยายรัก : https://goo.gl/uPTdCs
E-book
mebmarket > https://goo.gl/o9FXn6
ookbee > https://goo.gl/rf274b
Hytexts > https://goo.gl/KcekzB
สะดวกช่องทางไหนสั่งซื้อเลยค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังรักและเมตตากันเสมอนะคะ
วัชระผุดลุกขึ้น ทำกิริยาแทบไม่ต่างกับการกระทืบเท้า หน้าซีดปากสั่นโกรธจัด เมื่อชี้หน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจและผรุสวาทเสียงกร้าว “ประสาทแดกละ! เสือกจะมาบอกว่าเตี่ยถูกฆาตกรรม ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าเตี่ยเป็นโรคหัวใจ”
ริสาฉุดแขนน้องชายดึงให้นั่ง แล้วค้อมศีรษะลุแก่โทษ “แพทย์ชันสูตรยืนยันสาเหตุการเสียชีวิตแล้วหรือคะ”
“ครับ ไม่ใช่หัวใจล้มเหลว แต่เป็นปอดล้มเหลว ตับและไตวาย”
“ปอดล้มเหลวเหรอคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วทวนความจำ “ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล เตี่ยก็ตัวบวม ๆ หายใจไม่ค่อยสะดวก วันนั้นที่อาการไม่ดีจนต้องเรียกรถฉุกเฉินก็เพราะหายใจไม่ออก เป็นไปได้ไหมคะว่าเตี่ยอาจมีอาการปอดติดเชื้อจากการรักษาครั้งก่อน ร่างกายท่านอ่อนแออยู่แล้ว ระบบอวัยวะภายในก็เลยล้มเหลว ดิฉันว่าน่าจะเป็นความเข้าใจผิดกันมากกว่านะคะ”
“ผมให้ข้อมูลมากกว่านี้ไม่ได้เพราะจะส่งผลกับรูปคดี แต่ยืนยันได้ว่าคุณธนาไม่ได้เสียชีวิตจากเหตุปกติแน่นอน” นายตำรวจเจ้าของคดีมองไปรอบ ๆ เพื่อจับสังเกตแต่ละคน
ดารณีบิดริมฝีปากดวงตาฉายแววสะใจ
ริสาเหลือบไปสังเกตมารดาพลางขมวดคิ้วครุ่นคิด
วัชระดวงตาเบิกกว้าง ส่ายศีรษะคล้ายไม่เชื่อ ขณะพึมพำบางอย่างเสียงแผ่ว
สาวัช...สีหน้านิ่งเรียบ อ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร
ส่วนสาวิตรียกมือทาบอกหน่วยตาวาวคลอด้วยหยาดน้ำตา ก่อนกลิ้งลงมาตามพวงแก้มอิ่ม นางกัดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นจนไหล่ไหวโยน
“กระแดะ” ดารณีปรายตามองหนามหัวใจ
“ระวังคำพูดด้วยครับคุณนายใหญ่” สาวัชดึงมือมารดามากุมปลอบประโลม
สาวิตรีเบิกตากว้างประหลาดใจ นางร้องไห้เงียบ ๆ ทั้งยังลูบมือสาวัชซ้ำ ๆ
ริสามั่นใจว่าไม่ได้อคติ แต่กิริยาของสาวิตรีเหมือนลำพองใน ‘ชัยชนะ’ มากกว่าอย่างอื่น
ดารณีโกรธจนหน้าเขียว “ไอ้...”
“หม่าม้าคะ” ริสาจิกตาปรามมารดา
เจ้าหน้าที่ตำรวจกระแอม “ผมต้องเชิญทุกคนไปสอบปากคำ และจะขอค้นบ้านโดยละเอียดด้วย เจ้าบ้านจะอนุญาตไหมครับ หรือต้องให้ผมเอาหมายค้นมา”
ริสาหันไปทางมารดารอคำสั่ง ครั้นดารณีพยักพเยิดอนุญาตให้เธอตัดสินใจ หญิงสาวจึงเอ่ยเสียงเรียบ “คุณตำรวจจัดการตามที่เห็นสมควรเลยค่ะ เรายินดีให้ความร่วมมือในการสอบปากคำเต็มที่”
ดารณีชี้หน้าสาวิตรี “เริ่มจากค้นบ้านมันวันนี้เลยดีไหมคะ มันจะได้ไม่มีเวลาทำลายหลักฐาน”
“ดูคุณนายใหญ่จงใจปรักปรำแม่ผมเหลือเกิน ถ้าค้นแล้วไม่เจออะไร คุณนายใหญ่จะขอโทษแม่ผมหรือเปล่า”
“ถ้าแม่เธอบริสุทธิ์ จะให้ฉันกราบแม่เธอก็ยังได้” ดารณีบิดริมฝีปาก “แต่ถ้าผลการสอบสวนออกมาว่ามันฆ่าเฮีย เธอจะออกจากบ้านนี้ไปอยู่กับนังแม่ฆาตกรของเธอในคุกด้วยไหมล่ะ”
“อย่าเพิ่งคาดการณ์ล่วงหน้าเลยค่ะ รอตำรวจตรวจสอบพยานหลักฐานให้เรียบร้อยแล้วค่อยสรุปก็ยังทัน” ริสาปรามมารดาเป็นคำรบที่ไม่ได้นับ
เจ้าหน้าที่ตำรวจนัดหมายวันเวลาการสอบปากคำทุกคนรวมถึงคนงานและคนรับใช้จนแล้วเสร็จจึงลากลับ
ริสาคอยจนในห้องรับแขกเหลือแต่สมาชิก ‘ครอบครัว’ แล้วจึงเอ่ยเสียงหนัก “หยงจะปรึกษาอาเสือเรื่องคดีเอง ขอให้ทุกคนปิดปากให้สนิทด้วย ถ้าใครทำเรื่องนี้หลุดไปข้างนอก หยงไม่เอาไว้แน่” หญิงสาวสบตาทีละคนยืนกรานว่าเธอเอาจริง
ทุกคนพยักหน้ารับทราบไม่เว้นแม้แต่ดารณี ริสายิ้มมุมปากด้วยความพอใจ ในเมื่อเตี่ยก็ไม่อยู่แล้ว บางที...นี่อาจเป็นโอกาสอันดีที่เธอจะเขี่ยสองแม่ลูกออกจากบ้าน ไม่ต้องให้อยู่เป็นเสี้ยนตำตามารดาอีกต่อไป!
“อีกเรื่องที่จะแจ้งให้ทราบก็คือ ก่อนเสีย เตี่ยแต่งตั้งให้หยงเป็นซีอีโอแทน เพราะฉะนั้นตอนนี้ตำแหน่งเก่าของหยงว่างอยู่ หยงจะแต่งตั้งให้ฮกเป็นรองซีอีโอ”
“ผมเหรอ! เจ้จะให้ผมเป็นรองซีอีโอเหรอ” วัชระตาเป็นประกายตื่นเต้นยินดี
ริสายิ้มนิด ๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนปรายตาไปทาง ‘สองแม่ลูก’ ดวงตาสาวิตรีวาวจ้าไม่พอใจ ขณะสาวัชนั่งนิ่ง ไม่แสดงความรู้สึก หญิงสาวรอฟังว่าจะมีใครแย้งหรือเอ่ยอะไร ทว่าเมื่อทั้งคู่ยังเงียบ เธอจึงสรุป “งั้นก็เป็นอันตกลงตามนี้”
ริสาจงใจมองน้องชายคนเล็กและออกคำสั่งโดยตรง “ที่เธอเคยบ่นว่าเครื่องจักรที่โคราชเก่าแล้ว ตอนนี้เธอควรไปบ่นดัง ๆ ให้นักข่าวฟังแล้วนะ”
ดารณีตกใจ “นี่หยงเครียดจนเพี้ยนเหรอ ให้ข่าวบ้า ๆ แบบนี้ได้ยังไง”
ริสาหันไปทางวัชระ “ฮกคิดว่าเจ้เพี้ยนไหม”
“บริษัทของเจ้นี่ เจ้คงต้องคิดมาดีแล้วว่าทำไมถึงทำแบบนั้น”
ริสาขันน้องชายที่ช่างแหย่เย้าแม้ยามหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่เธอกำลังอารมณ์ดีเกินกว่าจะเอ็ดให้เขาคำนึงถึงกาละเทศะ จึงปล่อยเลยตามเลย แล้วเบือนหน้าไปทางน้องชายต่างมารดาแทน “สาวัชล่ะคิดยังไง”
การที่ฝ่ายนั้นไม่มีท่าทียินดีหรือกระตือรือร้นที่เธอถามความเห็น ทำให้หญิงสาวหมั่นไส้ ครั้นสาวิตรียิ้มกว้างภูมิใจอย่างไม่ปิดบังอีก นั่นละที่น่าโมโหที่สุด!
“บริษัทประกันยืนยันว่าเราจะได้รับสินไหมทดแทนในวงเงินหนึ่งพันเจ็ดร้อยล้าน ซึ่งครอบคลุมความเสียหายทั้งหมด การที่คุณหยงจงใจให้ข่าวว่าเครื่องจักรที่ถูกไฟไหม้เป็นของเก่าซึ่งกำลังรอเปลี่ยนใหม่ จะทำให้นักลงทุนเชื่อว่าไฟไหม้ครั้งนี้ ‘ไม่’ กระทบกำลังการผลิตของเราในทุกแง่ ดังนั้นราคาหุ้นน่าจะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง”
“เธอเข้าใจถูกละ เพราะฉะนั้นก็ทำตามที่เห็นสมควรได้เลย ฉันอนุญาต”
สาวัชสบตาพี่สาว สุดท้ายจึงตัดสินใจเอ่ยสิ่งที่ไตร่ตรองมาแล้วเป็นอย่างดี
“ขอบคุณคุณหยงที่เมตตาผม แต่หลังจากเสร็จงานศพเตี่ย ผมอยากจะลาออกจากทุกตำแหน่งในบริษัทครับ”
“วัช! ” สาวิตรีอุทานหน้าเผือด “ทำไมถึงตัดสินใจอย่างนี้”
“ผมพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ผมจะซื้อบ้าน เราย้ายไปอยู่ข้างนอกด้วยกันดีกว่า เตี่ยก็ไม่อยู่แล้ว ขืนอยู่ด้วยกันแบบเดิม มันจะอึดอัดกันไปทุกฝ่ายเปล่า ๆ ”
“วัชให้เวลาแม่ทำใจหน่อยเถอะ มันกะทันหันปุบปับไปหมด แม่...แม่ยังทำใจเรื่องเตี่ยไม่ได้เลย วัชจะให้แม่เจอความเปลี่ยนแปลงพร้อมกันหลาย ๆ เรื่อง แม่รับไม่ได้หรอกนะ” สาวิตรีเสียงเครือ
“เตี่ยทำพินัยกรรมเอาไว้ เพราะฉะนั้นเราจะรอจนตำรวจจัดการเรื่องเตี่ยเรียบร้อย แล้วค่อยเปิดพินัยกรรม ถึงตอนนั้นเราค่อยมาคุยกันอีกทีว่าเธอกับแม่จะเอายังไง เอาละ แยกย้ายกันไปทำงานได้ละ ยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ” ริสาตัดบทเสียงเข้ม จากนั้นลุกออกจากห้อง
สาวัชเห็นบรรยากาศอึมครึม จึงทำความเคารพภรรยาตามกฎหมายของบิดา แล้วประคองมารดาฉากตัวออกมาเช่นกัน
เมื่อเหลือกันตามลำพังแล้ว ดารณีจึงผ่อนลมหายใจแผ่วเบา
“ม้าโอเคใช่ไหมครับ” วัชระมาคุกเข่าข้าง ๆ บีบขาให้แม่อย่างเอาใจ
“อืม ว่าแต่ลื้อเถอะ โกรธเจ้หรือเปล่าที่สั่งไอ้ลูกเมียน้อยนั่นไปให้ข่าวแทนลื้อ”
“โกรธทำไมล่ะ ใครจะให้ข่าวก็เหมือนกันแหละ ที่สำคัญคือเจ้จะแต่งตั้งผมเป็นรองซีอีโอ ผมต้องดีใจมากกว่า” วัชระมองมารดาตาใสแจ๋ว
“ม้าดีใจที่ฮกเข้าใจเจ้ เตี่ยไม่อยู่แล้ว ม้าเองก็แก่ไปทุกวัน รังแต่จะเป็นคนไม่มีประโยชน์ ลื้อกับเจ้มีกันอยู่แค่นี้ จำไว้นะฮก ว่าลื้อสองคนต้องรักกันมาก ๆ อย่าเห็นเงินสำคัญกว่าความเป็นพี่น้องเด็ดขาด”
“ถึงจะไม่มีเตี่ยแล้ว แต่ยังไงสาวัชก็เป็นลูกเตี่ยอีกคนนะหม่าม้า”
ดวงตาดารณีเหี้ยมเกรียม “มันเป็นลูกเตี่ยอีกไม่นานหรอก เมื่อไหร่ที่ความจริงเปิดเผยว่าแม่มันฆ่าเตี่ย พวกมันจะเข้าใจเองว่าตกสวรรค์น่ะเจ็บปวดแค่ไหน”
วัชระโล่งอก แต่ไม่วายสงสัย “ทำไมม้าถึงมั่นใจว่าผู้หญิงคนนั้นฆ่าเตี่ยล่ะ”
“ม้าไม่ได้ทำ ฮกกับอาหยงก็ไม่ได้ทำแน่นอน ส่วนไอ้ลูกเมียน้อยนั่นก็คงไม่ฆ่าเตี่ยตัวเอง เพราะฉะนั้นก็เหลือนังหลกท่ง นั่นคนเดียวน่ะแหละ” นางจิกหัวเรียกสาวิตรีด้วยถ้อยคำเหยียดหยาม
“ม้าพูดเบา ๆ ใครได้ยินเข้าจะไม่ดี” วัชระสะดุ้ง ด้วยคำด่านั้นมิใช่แค่ ‘เหยียด’ แต่เรียกว่า ‘หยาบมาก’ ด้วยซ้ำ
“อีกไม่นานเราก็จะไม่ต้องเห็นพวกมันให้รกหูรกตาแล้ว” สีหน้าดารณีคั่งแค้น ชิงชัง ระคนเจ็บปวด
วัชระมองมารดา ก่อนหลุบตาลง คิ้วขมวดครุ่นคิด ท่าทีของดารณีมีบางอย่างแปลก ๆ ที่น่าหงุดหงิดก็คือเขากลับนึกไม่ออกว่ามันผิดปกติตรงไหน!
ความ ‘ครึกครื้น’ ที่บ้านปรเมศวร์แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับความเงียบเหงาที่คฤหาสน์เทียมสุบรรณ สาวัชส่งไลน์มาบอกแต่เช้าแล้วว่าไม่สะดวกมารับ อิงอรุณจึงไม่รีบแต่งตัวเหมือนทุกวัน ครั้นลงมาเห็นห้องอาหารที่ว่างเปล่าจึงผิดหวัง
“พ่อกับแม่ล่ะ” เธอถามสาวใช้ พลางตักข้าวต้มกุ้งใส่ปากอย่างเซ็ง ๆ
“คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงไปงานหมั้นของลูกชายท่านรัฐมนตรีค่ะ เพิ่งออกไปได้ครู่ใหญ่ ๆ นี่เอง”
อิงอรุณกลอกตาด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ดังใจ เธอโบกมือไล่สาวใช้ แล้วนั่งกินข้าวเช้าพลาง ส่งข้อความหาเลขาฯ ของบิดา เพื่อขอนัดพบท่านทันทีที่ว่าง
‘วันนี้ตารางนัดของท่านประธานเต็มตลอดจนถึงสองทุ่มเลยคุณอิง’
หญิงสาวขอบคุณอีกฝ่าย แต่ยังไม่ยอมแพ้ เธอโทร.หาพ่อโดยตรง เพื่อจะถูกตัดสายทิ้ง และได้รับข้อความตอบกลับอัตโนมัติที่บอกว่า
‘ขออภัยครับ ผมไม่สะดวกรับสายตอนนี้ จะโทร.กลับทันทีที่มีเวลา’
กามเทพสาวฉุนไม่ออกหัวเราะไม่ถูก เพราะเธอเองที่หยิบโทรศัพท์ของสุพจน์มาตั้งข้อความนี้ไว้ให้ และบอกให้พ่อใช้ฟังก์ชันนี้เวลามีคนโทร.หาแต่ไม่สะดวกรับสาย แถมเธอยังคิดข้อความตั้งต้นไว้ให้พ่อเลือกใช้ตั้งห้าแบบ!
‘ไม่ต้องโทร.กลับหรอกค่ะพ่อ ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร ไว้คุยกันคืนนี้ก็ได้’
อิงอรุณส่งข้อความกลับ แล้วหย่อนโทรศัพท์ใส่กระเป๋า หยิบผ้าเช็ดปากซับมุมปาก ย้ำกับตัวเองทั้งที่สีหน้าไม่ดีขึ้นเลยสักนิด
อีกตั้ง ‘หกวัน’ กว่าจะถึงวันหมั้น เธอยังมีเวลาจัดการแก้ไขเรื่องนี้อยู่ เธอยังมีเวลา...
สิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจแจ้งให้ทราบ ทำให้สาวัชประหลาดใจก็จริง แต่เพราะไม่มีชนักปักหลัง ชายหนุ่มจึงแทบไม่กังวลกับการสอบปากคำ เขาเข้าสำนักงานช่วงเช้าตามปกติ และลางานตอนบ่ายเพื่อพาอิงอรุณไปรับรถที่ซ่อมเสร็จแล้ว
“โทร.คอนเฟิร์มกับศูนย์หรือยังว่าคุณจะไปรับรถวันนี้” สาวัชถามหลังจากหญิงสาวคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว
“อิงไม่ชินหน้าคุณสาวัชโหมดนี้สักที หนวดเครารก ๆ ครึ้ม ๆ เหมือนพระเอกหนังตบจูบเลย”
“ผมถามว่าโทร.ยืนยันกับศูนย์หรือยังว่าจะไปรับรถวันนี้” ชายหนุ่มขึงตาดุใส่
“คุณสาวัชก็น่าจะเดาได้ว่าอิงโทร.แล้ว” เธอเบ้ปาก ทำเสียงกระเง้ากระงอด
ชายหนุ่มคอยจนรถจอดติดไฟแดงแล้วจึงเปรยลอย ๆ “ผมจะลาออกจากบริษัท กลับไปเป็นอาจารย์ตามเดิม”
อิงอรุณตกใจ “ทำไมต้องทำอย่างนั้นคะ พี่สาวบังคับให้คุณออกเหรอ”
“เตี่ยเป็นคนสั่งให้ผมไปทำงานที่บริษัท แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นั่นอีกต่อไป ไม่ใช่เฉพาะที่บริษัท ผมจะย้ายออกจากบ้านหลังนั้นด้วย” น่าแปลกที่เขาอยากแบ่งปันเรื่องราวให้อิงอรุณทราบ
“แต่คุณมีสิทธิ์ในฐานะลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายนะคะ”
“สิทธิ์ในอะไรล่ะ ทรัพย์สินเหรอ ผมไม่เคยเห็นว่ามันสำคัญเลย ไม่ต้องมีของของเตี่ย ผมก็หาของผมเองได้”
“แต่ว่า...”
“ผมไม่เคยเข้าใจเลย ที่คนชอบเอารถมาอวดกัน ถามว่าได้เงินเดือนเท่าไหร่ มีทรัพย์สินอะไรบ้าง ไปเที่ยวที่ไหนมา ทำงานตำแหน่งไหนแล้ว ทำไมคนพวกนี้ไม่รู้จักถามคำถามอย่างคุณมีความสุขไหม ได้ทำอะไรเพื่อสังคมบ้าง ได้กอดใครสักคนหรือเปล่า บอกรักคนที่รักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ผมไม่เคยเจอใครถามถึงความสุขที่เป็นนามธรรมเลย เพราะทุกคนมัวแต่สนใจความสุขจอมปลอมกันอยู่”
อิงอรุณยู่หน้า “คุณพูดยังกับคนที่อยากไปบวช”
“แล้วคุณคิดว่าผมไม่อยากทำอย่างนั้นเหรอ” เขาย้อนทันควัน
อิงอรุณมีสีหน้าที่ทำให้คนมองรู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว!
น้ำเสียงหญิงสาวนุ่มนวล “อดีตผ่านไปแล้ว เราแก้ไขไม่ได้ อิงแค่หวังว่าจากนี้ไปคุณสาวัชจะได้ทำทุกสิ่งที่ตัวเองอยากทำนะคะ ถ้ามีอะไรที่อิงช่วยได้ บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจ อิงเต็มใจและยินดีเสมอ”
สาวัชซึมซับความอาทรนั้นสู่หัวใจช้า ๆ “ขอบคุณมากอิงอรุณ แค่ทั้งหมดที่คุณเคยทำมา นั่นก็มากเกินกว่าที่ผมคิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้รับแล้ว”
อิงอรุณทั้งอ่อนใจและสงสารผู้ชายคนนี้เป็นทวีคูณ โลกที่เขาอยู่และเติบโตมานี่มันหน้าตายังไงกันนะ เลวร้ายได้ขนาดนี้เชียวหรือ ถึงขนาดทำให้สาวัชไม่เคยเชื่อว่าตัวเองก็สมควรได้รับสิ่งดี ๆ มีเรื่องดี ๆ ในชีวิตบ้าง!
“ขอรับความขอบคุณนั้นด้วยความเต็มใจและยินดีค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง
ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันสบตากันเนิ่นนาน มาได้สติอีกครั้งก็ตอนที่เสียงแตรดังขึ้น
“ไฟเขียวแล้ว” อิงอรุณเสเมินมองไปทางอื่นเพื่อปัดไล่ความเขินอาย
“โทรศัพท์คุณดัง” สาวัชพยักพเยิดไปที่กระเป๋าถือของเธอ
“อ๋อ...ค่ะ โทรศัพท์อิง” เธอหัวเราะเก้อ ๆ รีบหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย
แม้จะเพ่งสมาธิอยู่กับการขับรถ แต่ปลายตาของสาวัชลอบมองอิงอรุณอยู่เสมอ ครั้นเธอตัดการติดต่อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ดอกเตอร์หนุ่มจึงเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง แล้วหันมาทางคนข้างกาย “มีอะไรหรือเปล่า”
“อิงขอลงตรงนี้เลยค่ะ พอดีมีธุระด่วนนิดหน่อย คงไปเอารถวันนี้ไม่ได้แล้ว”
“คุณจะไปไหน บอกทางมา เดี๋ยวผมไปส่งเอง” สาวัชไม่ปิดบังความห่วงใย
“อย่าดีกว่าค่ะ อิงไม่อยากรบกวน” อิงอรุณมีสีหน้าอึดอัดแปลก ๆ
“รบกวน? จำไว้นะว่าการทำอะไรให้คุณ ไม่เคยเป็นเรื่องรบกวนสำหรับผม”
หญิงสาวกัดริมฝีปากละม้ายกำลังชั่งใจ
“อิงอรุณ” สาวัชเสียงเข้ม
กามเทพสาวเป่าลมพรู ทำอะไรไม่ได้นอกจากฝืนยิ้ม “ก็ได้ค่ะ งั้นไปกันเลย”
สาวัชสบตาหญิงสาว รู้สึกเอะใจแปลก ๆ แต่หาคำอธิบายไม่ได้
อิงอรุณบอกพิกัดปลายทาง แล้วเมินหลบสายตาเขาไปทางอื่นซ่อนความรู้สึก บรรยากาศบนรถแปรเป็นความเงียบงัน ไร้ถ้อยวจีใด ๆ ให้กันแม้แต่คำเดียว
------------------------------------
พยศดอกฟ้ามีขายทั้งฉบับหนังสือและอีบุ๊คแล้วนะคะ
จำนวน 600 หน้า ราคา 450 บาท ค่าส่ง 30 บาท
สั่งซื้อหนังสือกับสิริณ : https://goo.gl/HA1QWz
หรือซื้อจากร้านนิยายรัก : https://goo.gl/uPTdCs
E-book
mebmarket > https://goo.gl/o9FXn6
ookbee > https://goo.gl/rf274b
Hytexts > https://goo.gl/KcekzB
สะดวกช่องทางไหนสั่งซื้อเลยค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังรักและเมตตากันเสมอนะคะ
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 พ.ค. 2561, 21:49:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 พ.ค. 2561, 21:49:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 754
| << ตอนที่ 33 | ตอนที่ 35 >> |
ตามหาฝัน 31 พ.ค. 2561, 14:08:26 น.
อ่านตอนพิเศษในเล่ม คุณสารัช กะ น้องอิง น่ารักมาก
อ่านตอนพิเศษในเล่ม คุณสารัช กะ น้องอิง น่ารักมาก
สิริณ 1 มิ.ย. 2561, 00:26:25 น.
ขอบคุณคุณตามหาฝันค่ะ
เขียนเพิ่มเพื่อนักอ่านโดยเฉพาะเลย
หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งที่คุณตามหาฝันชอบ :D
ขอบคุณคุณตามหาฝันค่ะ
เขียนเพิ่มเพื่อนักอ่านโดยเฉพาะเลย
หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งที่คุณตามหาฝันชอบ :D