กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๗ หมดโปรโมชั่น (50%)
“เหรอ”
คำเดียวสั้นๆ และจิรสุตาก็อยากหาค้อนทุบหัวตัวเอง เพราะไอ้ที่พูดยาวเหยียดมานั่นดูท่าจะไม่ได้ผลเลย!
“เออ!” เธอขยับตั้งใจจะไปอาบน้ำ แต่ก็นึกขึ้นได้ “ลุงกับป้าโทร.มาตอนบ่ายแก่ๆ บอกว่าตอนนี้อยู่เชียงใหม่”
“อาฮะ”
“ไปเที่ยววัด”
“อืม”
“ได้ฤกษ์มาแล้วด้วย หมั้นแต่งกันวันเดียวสิ้นปีนี้เลย!”
“หา!” ศศิพิมพ์อุทานเสียงหลง
“ผูกดวงแล้วเรียบร้อย วันดีเสียด้วย เตรียมตัวสวยได้เลยจ้ะเพื่อน ก็อีกกี่เดือนนะ หนึ่ง-สอง-สาม สามเดือนพอดีเลย!”
จิรสุตาก้าวเข้าไปหยุดยืนข้างว่าที่เจ้าสาวซึ่งยังอึ้งอยู่ เธอวางมือลงบนบ่าของเพื่อนสนิท
“ดีใจล่ะสิ ฉันว่าแล้วแกต้องตื่นเต้นมากแน่ๆ เลย”
พูดจบก็เดินลอยชายขึ้นชั้นสองไป ทิ้งความหนักใจทั้งหมดทั้งมวลไว้ให้ศศิพิมพ์ หญิงสาวผ่อนลมหายใจ จากนั้นก็วางหน้าผากแนบกับพื้นโต๊ะ และเอาแต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า
เช้าวันจันทร์ จิรสุตาหน้าตาแช่มชื่นมีความสุข แต่ศศิพิมพ์ตาดำคล้ำเหมือนคนนอนไม่พอ อาการเหม่อเกิดขึ้นเป็นระยะๆ พร้อมกับที่เจ้าตัวถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า
เธอเป็นแบบนี้มาหลายวันต่อจากนั้นทีเดียว แต่อาการเหล่านี้จะหายไปถ้าจิรสินพยายามจะเข้าใกล้ ศศิพิมพ์จะตื่นตัวและรีบเผ่น หรือไม่ก็หาตัวช่วยที่จะทำให้เขาไม่ต้องเอ่ยคำใดกับเธออีก
แน่นอนว่าสำเร็จ เธอกับเขาไม่ได้พูดกันเรื่องประวิงเวลาหมั้นอีก แต่นั่นศศิพิมพ์ก็ไม่แน่ใจนักว่าเป็นเพราะเธอแสดงท่าทีชัดเจนแจ่มแจ้ง หรือเขาแค่เบื่อกับการวิ่งไล่จับหนูแบบเธอ
อาทิตย์กลางเดือน พ่อแม่ของจิรสินก็ยังไม่กลับจากฮันนีมูน
“หวัดดีตอนเช้าค่ะ”
อาทิตย์ที่แล้วที่จิรสินเวียนไปรับเธอมาด้วยกัน แต่ศศิพิมพ์ชิ่งทุกครั้งทำให้อาทิตย์นี้เขาไม่ได้มาวอแวกับเธออีก หญิงสาวบอกตรงๆ ว่าโล่งใจ แต่กระนั้นอีกใจก็อดค่อนขอดไม่ได้ว่า สุดท้ายเขาก็แค่นี้เอง
“พิมพ์ หวัดดีตอนเช้าจ้ะ”
เป็นธนวัฒน์ที่เอ่ยก่อนใครเพื่อน และก็เขานั่นละที่ลุกมาหาเธอ
“พี่ซื้อเค้กมาฝาก”
กล่องขนมนั่นถูกวางลงบนโต๊ะทำงานของเธอ ศศิพิมพ์ส่งยิ้มให้เขา แต่พอเห็นชื่อร้านก็อดพูดไม่ได้ “โหยร้านนี้ไม่ถูกเลย เกรงใจค่ะเดี๋ยวพิมพ์ออกครึ่งนึงนะ”
“ของฝากจ้ะ แม่บ่นคิดถึงนะอยากเจอพิมพ์”
เดดแอร์เกิดขึ้นในฉับพลัน ศศิพิมพ์ยิ้มเจื่อน ในขณะที่กัญญาเพิ่งมาถึงหยุดยืนที่ทางเข้า นิชากับอาทิตย์นั่งกินกาแฟกับเค้กของฝากคนละชิ้นได้แต่มองตากันปริบๆ
แต่คนที่มาช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นนั่นคือคนที่ตามมาหลังสุด
“โอ้โห กินเค้กแต่เช้า ใครซื้อมา มีเผื่อตามั่งไหมน้อ” จริสุตาก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างกัญญา “เนอะพี่กัญ ท่าทางจะน่าอร่อย ฟาดเค้กแต่เช้านี่แหละพลังงานจะได้เผาผลาญ ไม่อ้วน”
ธนวัฒน์ผ่อนลมหายใจ เขายังไม่เลิกหวัง แต่ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้มากเพราะว่าที่คู่หมั้นของศศิพิมพ์เดินเข้ามาเสียแล้ว คนที่โชคร้ายที่สุดเพราะปากเปราะจึงน่าจะเป็นอาทิตย์ที่ไม่เห็นเจ้านายหนุ่ม
“แหม-แหม พี่วัฒน์ ลำเอียงนะพี่พวกผมได้เค้กคนละชิ้นแต่พี่พิมพ์ได้ไปเป็นปอนด์” อาทิตย์ยิ้มค้าง เพราะเห็นแล้วว่าเจ้านายหน้านิ่งมองมา “อ่า” ชายหนุ่มรีบลุกยืนยกมือไหว้ “สวัสดีตอนเช้าครับคุณสิน”
จิรสินพยักหน้ารับน้อยๆ ระหว่างนั้นเหลือบมองว่าคู่หมั้นสาวที่เมินมองไปทางอื่น แม้จ้องอยู่อึดใจเธอก็ไม่หันมา ดังนั้นเขาจึงบอกกับกัญญา “ขอกาแฟกับน้ำเปล่าสองแก้วนะครับคุณกัญ ผมมีแขกมา” พูดจบก็หันไปพยักหน้าให้ชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำ เขาสวมเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ ผมยาวระต้นคอดูติสท์เหมือนศิลปินมือทอง
“ตา จำจักรมันได้ไหม”
จิรสุตาเขม่นมองอยู่อึดใจ จากนั้นก็ดีดนิ้วเปาะ
“พี่จักรเหรอคะ พี่จักรเหรอเนี่ย โหยเปลี่ยนไปมากเลย!”
จักรียิ้มรับก้มมองคนที่แหงนมองเขา และด้วยความที่เป็นคนตัวสูงมาก จิรสุตาที่ได้ชื่อว่าสูงอยู่แล้วจึงดูเตี้ยไปถนัดใจ
“ไปคุยกันในห้องเถอะ”
จิรสินเอ่ยขัดเบาๆ และเดินนำหน้าจักรีเข้าไปในห้องทำงาน แน่นอนว่าจิรสุตาเดินคุยกับแขกหายเข้าห้องตามไป
กัญญารีบไปวางกระเป๋าที่โต๊ะจากนั้นก็ตรงดิ่งเข้าครัว นิชากับอาทิตย์เริ่มเม้าท์ต่อ ดังนั้นธนวัฒน์จึงใช้โอกาสนี้ถามสิ่งที่ค้างคาใจ
“พิมพ์” เขาดูอึดอัด และศศิพิมพ์ก็ช่วยทำให้เขาสบายใจขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เรื่องแต่งงาน... ว่าไงบ้าง”
ศศิพิมพ์นิ่งงันไปทันใด เธอมองหน้าเขา เป็นคำถามที่ตอบยาก
เพราะสายตามันหลอกฉัน
หรือมือใครมาปิดไว้
ก็สายตาฉันยาวจนเกินไป
เสียงฮัมเพลงนั้นดังอย่างเรียกได้ว่าจงใจขัดจังหวะ และไม่ใช่ใครที่ไหน เพราะคนๆ นั้นคือกัญญาที่ถือถาดเดินผ่านไป ธนวัฒน์ดูไม่พอใจมากเมื่อหันไปมอง แต่หญิงสาวหยุดจ้องตอบแถมยังยักไหล่
“ฮัมเพลงไม่ได้เหรอพี่วัฒน์”
พูดจบก็เดินลอยชายเข้าห้องเจ้านายไป นั่นแหละวงเม้าท์มอยจึงแตกกระสานซ่านเซ็น ธนวัฒน์กลับไปที่โต๊ะ ศศิพิมพ์เก็บของลงลิ้นชักจากนั้นก็เริ่มหยิบงานขึ้นมาทำ เกือบชั่วโมงจิรสุตาก็กลับออกมาหน้ามุ่ยบอกว่าพี่ชายสั่งงานด่วน
คำเดียวสั้นๆ และจิรสุตาก็อยากหาค้อนทุบหัวตัวเอง เพราะไอ้ที่พูดยาวเหยียดมานั่นดูท่าจะไม่ได้ผลเลย!
“เออ!” เธอขยับตั้งใจจะไปอาบน้ำ แต่ก็นึกขึ้นได้ “ลุงกับป้าโทร.มาตอนบ่ายแก่ๆ บอกว่าตอนนี้อยู่เชียงใหม่”
“อาฮะ”
“ไปเที่ยววัด”
“อืม”
“ได้ฤกษ์มาแล้วด้วย หมั้นแต่งกันวันเดียวสิ้นปีนี้เลย!”
“หา!” ศศิพิมพ์อุทานเสียงหลง
“ผูกดวงแล้วเรียบร้อย วันดีเสียด้วย เตรียมตัวสวยได้เลยจ้ะเพื่อน ก็อีกกี่เดือนนะ หนึ่ง-สอง-สาม สามเดือนพอดีเลย!”
จิรสุตาก้าวเข้าไปหยุดยืนข้างว่าที่เจ้าสาวซึ่งยังอึ้งอยู่ เธอวางมือลงบนบ่าของเพื่อนสนิท
“ดีใจล่ะสิ ฉันว่าแล้วแกต้องตื่นเต้นมากแน่ๆ เลย”
พูดจบก็เดินลอยชายขึ้นชั้นสองไป ทิ้งความหนักใจทั้งหมดทั้งมวลไว้ให้ศศิพิมพ์ หญิงสาวผ่อนลมหายใจ จากนั้นก็วางหน้าผากแนบกับพื้นโต๊ะ และเอาแต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า
เช้าวันจันทร์ จิรสุตาหน้าตาแช่มชื่นมีความสุข แต่ศศิพิมพ์ตาดำคล้ำเหมือนคนนอนไม่พอ อาการเหม่อเกิดขึ้นเป็นระยะๆ พร้อมกับที่เจ้าตัวถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า
เธอเป็นแบบนี้มาหลายวันต่อจากนั้นทีเดียว แต่อาการเหล่านี้จะหายไปถ้าจิรสินพยายามจะเข้าใกล้ ศศิพิมพ์จะตื่นตัวและรีบเผ่น หรือไม่ก็หาตัวช่วยที่จะทำให้เขาไม่ต้องเอ่ยคำใดกับเธออีก
แน่นอนว่าสำเร็จ เธอกับเขาไม่ได้พูดกันเรื่องประวิงเวลาหมั้นอีก แต่นั่นศศิพิมพ์ก็ไม่แน่ใจนักว่าเป็นเพราะเธอแสดงท่าทีชัดเจนแจ่มแจ้ง หรือเขาแค่เบื่อกับการวิ่งไล่จับหนูแบบเธอ
อาทิตย์กลางเดือน พ่อแม่ของจิรสินก็ยังไม่กลับจากฮันนีมูน
“หวัดดีตอนเช้าค่ะ”
อาทิตย์ที่แล้วที่จิรสินเวียนไปรับเธอมาด้วยกัน แต่ศศิพิมพ์ชิ่งทุกครั้งทำให้อาทิตย์นี้เขาไม่ได้มาวอแวกับเธออีก หญิงสาวบอกตรงๆ ว่าโล่งใจ แต่กระนั้นอีกใจก็อดค่อนขอดไม่ได้ว่า สุดท้ายเขาก็แค่นี้เอง
“พิมพ์ หวัดดีตอนเช้าจ้ะ”
เป็นธนวัฒน์ที่เอ่ยก่อนใครเพื่อน และก็เขานั่นละที่ลุกมาหาเธอ
“พี่ซื้อเค้กมาฝาก”
กล่องขนมนั่นถูกวางลงบนโต๊ะทำงานของเธอ ศศิพิมพ์ส่งยิ้มให้เขา แต่พอเห็นชื่อร้านก็อดพูดไม่ได้ “โหยร้านนี้ไม่ถูกเลย เกรงใจค่ะเดี๋ยวพิมพ์ออกครึ่งนึงนะ”
“ของฝากจ้ะ แม่บ่นคิดถึงนะอยากเจอพิมพ์”
เดดแอร์เกิดขึ้นในฉับพลัน ศศิพิมพ์ยิ้มเจื่อน ในขณะที่กัญญาเพิ่งมาถึงหยุดยืนที่ทางเข้า นิชากับอาทิตย์นั่งกินกาแฟกับเค้กของฝากคนละชิ้นได้แต่มองตากันปริบๆ
แต่คนที่มาช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นนั่นคือคนที่ตามมาหลังสุด
“โอ้โห กินเค้กแต่เช้า ใครซื้อมา มีเผื่อตามั่งไหมน้อ” จริสุตาก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างกัญญา “เนอะพี่กัญ ท่าทางจะน่าอร่อย ฟาดเค้กแต่เช้านี่แหละพลังงานจะได้เผาผลาญ ไม่อ้วน”
ธนวัฒน์ผ่อนลมหายใจ เขายังไม่เลิกหวัง แต่ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้มากเพราะว่าที่คู่หมั้นของศศิพิมพ์เดินเข้ามาเสียแล้ว คนที่โชคร้ายที่สุดเพราะปากเปราะจึงน่าจะเป็นอาทิตย์ที่ไม่เห็นเจ้านายหนุ่ม
“แหม-แหม พี่วัฒน์ ลำเอียงนะพี่พวกผมได้เค้กคนละชิ้นแต่พี่พิมพ์ได้ไปเป็นปอนด์” อาทิตย์ยิ้มค้าง เพราะเห็นแล้วว่าเจ้านายหน้านิ่งมองมา “อ่า” ชายหนุ่มรีบลุกยืนยกมือไหว้ “สวัสดีตอนเช้าครับคุณสิน”
จิรสินพยักหน้ารับน้อยๆ ระหว่างนั้นเหลือบมองว่าคู่หมั้นสาวที่เมินมองไปทางอื่น แม้จ้องอยู่อึดใจเธอก็ไม่หันมา ดังนั้นเขาจึงบอกกับกัญญา “ขอกาแฟกับน้ำเปล่าสองแก้วนะครับคุณกัญ ผมมีแขกมา” พูดจบก็หันไปพยักหน้าให้ชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำ เขาสวมเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ ผมยาวระต้นคอดูติสท์เหมือนศิลปินมือทอง
“ตา จำจักรมันได้ไหม”
จิรสุตาเขม่นมองอยู่อึดใจ จากนั้นก็ดีดนิ้วเปาะ
“พี่จักรเหรอคะ พี่จักรเหรอเนี่ย โหยเปลี่ยนไปมากเลย!”
จักรียิ้มรับก้มมองคนที่แหงนมองเขา และด้วยความที่เป็นคนตัวสูงมาก จิรสุตาที่ได้ชื่อว่าสูงอยู่แล้วจึงดูเตี้ยไปถนัดใจ
“ไปคุยกันในห้องเถอะ”
จิรสินเอ่ยขัดเบาๆ และเดินนำหน้าจักรีเข้าไปในห้องทำงาน แน่นอนว่าจิรสุตาเดินคุยกับแขกหายเข้าห้องตามไป
กัญญารีบไปวางกระเป๋าที่โต๊ะจากนั้นก็ตรงดิ่งเข้าครัว นิชากับอาทิตย์เริ่มเม้าท์ต่อ ดังนั้นธนวัฒน์จึงใช้โอกาสนี้ถามสิ่งที่ค้างคาใจ
“พิมพ์” เขาดูอึดอัด และศศิพิมพ์ก็ช่วยทำให้เขาสบายใจขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เรื่องแต่งงาน... ว่าไงบ้าง”
ศศิพิมพ์นิ่งงันไปทันใด เธอมองหน้าเขา เป็นคำถามที่ตอบยาก
เพราะสายตามันหลอกฉัน
หรือมือใครมาปิดไว้
ก็สายตาฉันยาวจนเกินไป
เสียงฮัมเพลงนั้นดังอย่างเรียกได้ว่าจงใจขัดจังหวะ และไม่ใช่ใครที่ไหน เพราะคนๆ นั้นคือกัญญาที่ถือถาดเดินผ่านไป ธนวัฒน์ดูไม่พอใจมากเมื่อหันไปมอง แต่หญิงสาวหยุดจ้องตอบแถมยังยักไหล่
“ฮัมเพลงไม่ได้เหรอพี่วัฒน์”
พูดจบก็เดินลอยชายเข้าห้องเจ้านายไป นั่นแหละวงเม้าท์มอยจึงแตกกระสานซ่านเซ็น ธนวัฒน์กลับไปที่โต๊ะ ศศิพิมพ์เก็บของลงลิ้นชักจากนั้นก็เริ่มหยิบงานขึ้นมาทำ เกือบชั่วโมงจิรสุตาก็กลับออกมาหน้ามุ่ยบอกว่าพี่ชายสั่งงานด่วน
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2561, 21:03:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2561, 21:03:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 702
| << ๗ หมดโปรโมชั่น (25%) | ๗ หมดโปรโมชั่น (75%) >> |