กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๘ เข้าใจผิด (50%)
“แกสองคนน่ารักดีออกเวลาอยู่ด้วยกันอะ ขนาดพี่วัฒน์ยังหึงจะตายห่าทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์” อาการชะงักของเพื่อนสนิททำให้จิรสุตาอมยิ้ม “กลัวอะไรยะ พี่ชายฉันมีอะไรเสียหาย”
ศศิพิมพ์ยิ้มขำ “กล้าพูด”
จิรสุตากลอกตา “นั่นมันเรื่องอดีต กับยัยตี๊นั่นถือเป็นเรื่องผิดพลาดเลยที่พี่สินไปควงยายนั่นอยู่พัก คนเรามีพลาดกันได้แต่นั่นก็เพราะพี่ชายฉันถูกกระทำนะ นี่ไม่ได้เข้าข้างพี่สินเลย คลิปนั่นพูดตามสัจจริงยายตี๊นั่นต่างหากที่ไม่ลบคลิป พี่ชายฉันตั้งแต่เลิกกันก็ลบหมดไม่ได้เก็บไว้เพราะเจ้าหล่อนขอ บอกกำลังจะมีอนาคตที่ดี แล้วไงล่ะจ๊ะ พูดกันตรงๆ ไม่ใช่นางเป็นคนปล่อยเองเพื่อเรียกกระแสด้วยซ้ำเหรอน่ะ เพราะถึงยังไงนางก็แต่งกับฝรั่งคนนั้นอยู่ดี ไม่ถึงปีนางก็เลิกได้สินสมรสมาอื้อ นี่แกอย่าไปพูดถึงยายนั่นเลยนะ ถ่านไฟเก่าระหว่างพี่สินกับยายนั่นมอดสนิทไปตั้งกะปีมะโว้แล้ว มาพูดเรื่องแกดีกว่า”
คนพูดเอื้อมมือไปเขย่าที่ท่อนแขนของเพื่อนสนิท
“บอกมาเถอะทำไม”
ศศิพิมพ์เม้มริมฝีปาก “ฉันได้ยินพี่สินคุยกับเพื่อน ดูอึดอัดมากเรื่องที่ต้องแต่งงานกับฉัน”
จิรสุตาพูดไม่ออก เท่านี้ก็รู้แล้วทำไมศศิพิมพ์จึงปฏิเสธแบบหัวเด็ดตีนขาด หล่อนเป็นคนขี้กลัว แถมความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เริ่มจากความรัก จิรสินก็เคยก่อวีรกรรมไว้อีก ดังนั้นเรื่องถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้
“อีกอย่างณุฟื้นแล้ว ถึงจะจำกันไม่ได้แต่ฉันไม่อยากผิดสัญญา อย่างน้อยก็จนกว่าจะเห็นณุมีความสุข”
“แกจะเอาตัวเองไปผูกกับเรื่องอดีตไว้ทำไม โอเคแกผิด แต่นายณุไม่ผิดเลยเหรอ เรื่องแกกับณุกับพี่ณันผิดกันหมดไม่มีใครถูกหรอก”
“แต่ถ้าฉันไม่หลอกว่ารักณุ ณุก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“ฉันถามอย่างนะ แล้วแกคิดว่าแกจะรักณุมันได้เหรอ อีกอย่างพ่อแม่ณุมันออกตัวล้อฟรีซะขนาดนั้นว่าไม่ให้แกยุ่ง”
ศศิพิมพ์นิ่งแทนคำตอบ
“ก็ไม่ได้ แล้วแกจะปิดตัวเองเพื่อ” พูดแล้วก็ถอนใจ “ถ้าบอกว่าพี่สินชอบแกอะ แกจะว่ายังไง”
สีหน้าศศิพิมพ์ดูพิลึกจนน่าตลก
“นี่พูดจริงไม่ได้อำ วันก่อนมาบ่นว่าแกโกรธแน่ๆ ท่าทางเป็นเดือดเป็นร้อน ทั้งๆ ที่ปกตินะเจอขนาดนี้พี่ปร๋อไปหาสาวใหม่ละ”
ศศิพิมพ์ยังนิ่งอยู่
“แล้วอีกอย่างใช่พูดถึงแกแน่เหรอ เห็นบอกว่าก่อนหน้านั้นเจอยายตี๊มาแผลงฤทธิ์อยู่นี่ อาจจะพูดถึงยายนั่นก็ได้”
คนฟังเม้มปากแน่นเริ่มลังเล แต่คนพูดอมยิ้ม
งานนี้มีหวั่นไหว ทั้งคู่นั่นแหละ!
“พิมพ์ ถามจริงๆ ถ้าพี่สินมาเคลียร์แกจะโอไหมอะ”
“จบไปแล้ว”
“มันจบที่ไหนล่ะ ลุงกับป้าแทบจะกินหัวฉันเนี่ย หาว่าฉันไปเสี้ยมแกจนแกกลัวที่จะเป็นลูกสะใภ้เขา” จิรสุตาเบ้ปาก “แกนี่มันปากแข็ง!” พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน “เอ้อ ฉันลืมซื้อแปรงสีฟันน่ะ เดี๋ยวมานะไปร้านปากซอย เอไม่ดีกว่าออกไปเซเว่นน่าจะดี อยากกินบะหมี่หมูแดงเจ้านั่นน่ะยังขายอยู่ใช่มะ”
ศศิพิมพ์ยิ้มแล้วพยักหน้าสองสามที เธอมองเพื่อนสนิทซึ่งเดินออกจากประตูไปแล้วก็อดคิดไม่ได้
ว่าเรื่องวันนั้นเขาพูดถึงเธอแน่หรือ
จิรสุตาจอดรถที่หน้าปากซอย หลังเห็นพี่ชายยืนคอยกอดอกหน้านิ่ง จักรียืนพิงรถอยู่ใกล้ๆ และส่งยิ้มให้
“ได้ยินแล้วนะ” หญิงสาวเอ่ยกับพี่ชายหลังยิ้มตอบเพื่อนพี่
จักรีชูมือถือให้ดู “ฟังแล้วมันก็เงียบมาตั้งแต่นั้นละจ้ะน้องตา”
“แสดงว่าพูดจริงสิ”
“เปล่า” คราวนี้พี่ชายปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำ
“คือที่พูดกันวันนั้นน่ะนั่นพูดถึงคุณตี๊ ไอ้นี่กลัวว่าที่เจ้าสาวงอน แล้วไงล่ะดันงอนเอาเรื่องจริงๆ” จักรีขยายความพร้อมทั้งหัวเราะ “ฟังไงไม่รู้สิเนี่ย บางทีอาจจะฟังไม่จบ”
จิรสุตาถอนหายใจ “ไปคุยไหมหรือพรุ่งนี้--เอ้า!” อุทานเพราะพี่ชายผลักจักรีมาทางเธอจนหลบเกือบไม่ทัน จิรสินไม่พูดอะไรแต่ยัดตัวเองเข้าไปในรถยนต์แล้วขับเข้าไปในซอยบ้านศศิพิมพ์ หญิงสาวเกาหัวยิกขณะมองตาม “นี่ต้องตามเข้าไปเป็นกรรมการไหมพี่จักร”
จักรีผ่อนลมหายใจบอกกลั้วหัวเราะ
“ถ้าตามไปตอนนี้คงโดนไล่”
“งั้นเราก็ถูกทิ้งสิ”
“ไม่หรอก” ชายหนุ่มยิ้มขำ “หาอะไรกินรอมันกันไหม กว่าจะคุยรู้เรื่องไม่ก็กว่าจะเกิดเรื่องคงอีกนาน ตอนนั้นถ้าเลวร้ายจริงๆ ก็คงแค่ไปเก็บศพสินกลับบ้านกัน”
จิรสุตาพ่นลมหายใจพรืดมองค้อน
“ดูพูดเข้าสิ”
ชายหนุ่มหัวเราะและยื่นมือรอ จิรสุตาจึงส่งกุญแจรถยนต์ให้กับเขา พอรับมาจักรีก็ยิ้มตาพราว
“เชิญครับเจ้าหญิง” ถ้อยคำนั่นดังล้อเรื่องในอดีตที่เธอกับเขาเคยกิ๊กกันแต่ไปไม่รอด ไม่ได้ผิดใจอะไรกันแต่แค่รู้สึกว่าไม่ใช่จึงเลิกกันไป เรียกได้ว่าจบด้วยดีและยังเป็นเพื่อนกันได้
จิรสุตากลอกตา “เชิญจ้ะนายคนขับรถ”
เรามองสบตาและหัวเราะประสานกัน
ศศิพิมพ์ยิ้มขำ “กล้าพูด”
จิรสุตากลอกตา “นั่นมันเรื่องอดีต กับยัยตี๊นั่นถือเป็นเรื่องผิดพลาดเลยที่พี่สินไปควงยายนั่นอยู่พัก คนเรามีพลาดกันได้แต่นั่นก็เพราะพี่ชายฉันถูกกระทำนะ นี่ไม่ได้เข้าข้างพี่สินเลย คลิปนั่นพูดตามสัจจริงยายตี๊นั่นต่างหากที่ไม่ลบคลิป พี่ชายฉันตั้งแต่เลิกกันก็ลบหมดไม่ได้เก็บไว้เพราะเจ้าหล่อนขอ บอกกำลังจะมีอนาคตที่ดี แล้วไงล่ะจ๊ะ พูดกันตรงๆ ไม่ใช่นางเป็นคนปล่อยเองเพื่อเรียกกระแสด้วยซ้ำเหรอน่ะ เพราะถึงยังไงนางก็แต่งกับฝรั่งคนนั้นอยู่ดี ไม่ถึงปีนางก็เลิกได้สินสมรสมาอื้อ นี่แกอย่าไปพูดถึงยายนั่นเลยนะ ถ่านไฟเก่าระหว่างพี่สินกับยายนั่นมอดสนิทไปตั้งกะปีมะโว้แล้ว มาพูดเรื่องแกดีกว่า”
คนพูดเอื้อมมือไปเขย่าที่ท่อนแขนของเพื่อนสนิท
“บอกมาเถอะทำไม”
ศศิพิมพ์เม้มริมฝีปาก “ฉันได้ยินพี่สินคุยกับเพื่อน ดูอึดอัดมากเรื่องที่ต้องแต่งงานกับฉัน”
จิรสุตาพูดไม่ออก เท่านี้ก็รู้แล้วทำไมศศิพิมพ์จึงปฏิเสธแบบหัวเด็ดตีนขาด หล่อนเป็นคนขี้กลัว แถมความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เริ่มจากความรัก จิรสินก็เคยก่อวีรกรรมไว้อีก ดังนั้นเรื่องถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้
“อีกอย่างณุฟื้นแล้ว ถึงจะจำกันไม่ได้แต่ฉันไม่อยากผิดสัญญา อย่างน้อยก็จนกว่าจะเห็นณุมีความสุข”
“แกจะเอาตัวเองไปผูกกับเรื่องอดีตไว้ทำไม โอเคแกผิด แต่นายณุไม่ผิดเลยเหรอ เรื่องแกกับณุกับพี่ณันผิดกันหมดไม่มีใครถูกหรอก”
“แต่ถ้าฉันไม่หลอกว่ารักณุ ณุก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“ฉันถามอย่างนะ แล้วแกคิดว่าแกจะรักณุมันได้เหรอ อีกอย่างพ่อแม่ณุมันออกตัวล้อฟรีซะขนาดนั้นว่าไม่ให้แกยุ่ง”
ศศิพิมพ์นิ่งแทนคำตอบ
“ก็ไม่ได้ แล้วแกจะปิดตัวเองเพื่อ” พูดแล้วก็ถอนใจ “ถ้าบอกว่าพี่สินชอบแกอะ แกจะว่ายังไง”
สีหน้าศศิพิมพ์ดูพิลึกจนน่าตลก
“นี่พูดจริงไม่ได้อำ วันก่อนมาบ่นว่าแกโกรธแน่ๆ ท่าทางเป็นเดือดเป็นร้อน ทั้งๆ ที่ปกตินะเจอขนาดนี้พี่ปร๋อไปหาสาวใหม่ละ”
ศศิพิมพ์ยังนิ่งอยู่
“แล้วอีกอย่างใช่พูดถึงแกแน่เหรอ เห็นบอกว่าก่อนหน้านั้นเจอยายตี๊มาแผลงฤทธิ์อยู่นี่ อาจจะพูดถึงยายนั่นก็ได้”
คนฟังเม้มปากแน่นเริ่มลังเล แต่คนพูดอมยิ้ม
งานนี้มีหวั่นไหว ทั้งคู่นั่นแหละ!
“พิมพ์ ถามจริงๆ ถ้าพี่สินมาเคลียร์แกจะโอไหมอะ”
“จบไปแล้ว”
“มันจบที่ไหนล่ะ ลุงกับป้าแทบจะกินหัวฉันเนี่ย หาว่าฉันไปเสี้ยมแกจนแกกลัวที่จะเป็นลูกสะใภ้เขา” จิรสุตาเบ้ปาก “แกนี่มันปากแข็ง!” พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน “เอ้อ ฉันลืมซื้อแปรงสีฟันน่ะ เดี๋ยวมานะไปร้านปากซอย เอไม่ดีกว่าออกไปเซเว่นน่าจะดี อยากกินบะหมี่หมูแดงเจ้านั่นน่ะยังขายอยู่ใช่มะ”
ศศิพิมพ์ยิ้มแล้วพยักหน้าสองสามที เธอมองเพื่อนสนิทซึ่งเดินออกจากประตูไปแล้วก็อดคิดไม่ได้
ว่าเรื่องวันนั้นเขาพูดถึงเธอแน่หรือ
จิรสุตาจอดรถที่หน้าปากซอย หลังเห็นพี่ชายยืนคอยกอดอกหน้านิ่ง จักรียืนพิงรถอยู่ใกล้ๆ และส่งยิ้มให้
“ได้ยินแล้วนะ” หญิงสาวเอ่ยกับพี่ชายหลังยิ้มตอบเพื่อนพี่
จักรีชูมือถือให้ดู “ฟังแล้วมันก็เงียบมาตั้งแต่นั้นละจ้ะน้องตา”
“แสดงว่าพูดจริงสิ”
“เปล่า” คราวนี้พี่ชายปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำ
“คือที่พูดกันวันนั้นน่ะนั่นพูดถึงคุณตี๊ ไอ้นี่กลัวว่าที่เจ้าสาวงอน แล้วไงล่ะดันงอนเอาเรื่องจริงๆ” จักรีขยายความพร้อมทั้งหัวเราะ “ฟังไงไม่รู้สิเนี่ย บางทีอาจจะฟังไม่จบ”
จิรสุตาถอนหายใจ “ไปคุยไหมหรือพรุ่งนี้--เอ้า!” อุทานเพราะพี่ชายผลักจักรีมาทางเธอจนหลบเกือบไม่ทัน จิรสินไม่พูดอะไรแต่ยัดตัวเองเข้าไปในรถยนต์แล้วขับเข้าไปในซอยบ้านศศิพิมพ์ หญิงสาวเกาหัวยิกขณะมองตาม “นี่ต้องตามเข้าไปเป็นกรรมการไหมพี่จักร”
จักรีผ่อนลมหายใจบอกกลั้วหัวเราะ
“ถ้าตามไปตอนนี้คงโดนไล่”
“งั้นเราก็ถูกทิ้งสิ”
“ไม่หรอก” ชายหนุ่มยิ้มขำ “หาอะไรกินรอมันกันไหม กว่าจะคุยรู้เรื่องไม่ก็กว่าจะเกิดเรื่องคงอีกนาน ตอนนั้นถ้าเลวร้ายจริงๆ ก็คงแค่ไปเก็บศพสินกลับบ้านกัน”
จิรสุตาพ่นลมหายใจพรืดมองค้อน
“ดูพูดเข้าสิ”
ชายหนุ่มหัวเราะและยื่นมือรอ จิรสุตาจึงส่งกุญแจรถยนต์ให้กับเขา พอรับมาจักรีก็ยิ้มตาพราว
“เชิญครับเจ้าหญิง” ถ้อยคำนั่นดังล้อเรื่องในอดีตที่เธอกับเขาเคยกิ๊กกันแต่ไปไม่รอด ไม่ได้ผิดใจอะไรกันแต่แค่รู้สึกว่าไม่ใช่จึงเลิกกันไป เรียกได้ว่าจบด้วยดีและยังเป็นเพื่อนกันได้
จิรสุตากลอกตา “เชิญจ้ะนายคนขับรถ”
เรามองสบตาและหัวเราะประสานกัน
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มิ.ย. 2561, 20:38:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มิ.ย. 2561, 20:38:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 703
| << ๘ เข้าใจผิด (25%) | ๘ เข้าใจผิด (75%) >> |