กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๘ เข้าใจผิด (75%)
เมื่อมองผ่านกระจกด้านเดียวเข้าไปแสงไฟก็ส่องให้เห็นศศิพิมพ์สนใจกับงานที่กองอยู่รอบตัว เขามองเธออยู่อย่างนั้นนานมากทีเดียวกว่าจะตัดสินใจเลื่อนเปิดประตูเข้าไป
“ไม่ขายหรือไงถึงได้กลับมาไวอะแก”
ศศิพิมพ์เอ่ยเมื่อเจ้าฟองน้ำเห่าเสียงดังแต่ยังไม่เงยมอง
“หรือเปลี่ยนใจไม่กินแล้ว” ครั้นพอเงยหน้าก็ชะงักเพราะคนที่มาหาใช่เพื่อนสนิทไม่ เธอเม้มริมฝีปากนิดๆ เมื่อรู้ตัวว่าเสียรู้ยายเพื่อนรักเข้าให้อีกแล้ว “มา--ทำไมคะ”
“อยากคุยกับพิมพ์ค่ะ เรื่องที่พิมพ์เข้าใจพี่ผิด”
“มันไม่มีผลอะไรแล้วค่ะ จะเข้าใจผิดจะเข้าใจถูก ยังไงเรื่องมันก็ต้องจบแบบนี้ พิมพ์ยังไม่เสียหายไม่มีอะไรต้องรับผิดชอบ”
“นั่นพี่พูดถึงตี๊ไม่ใช่พิมพ์ กับพิมพ์พี่ไม่ได้ฝืนใจ แล้วพี่ก็ไม่ใช่พวกจำยอม ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ แต่ถ้า... ใช่ พี่ก็อยากเสี่ยง”
ศศิพิมพ์หลบสายตาที่มองมา มันจริงจังเกินไปจนเธอมองสบต่อไปไม่ได้อีก
“มันเร็วไปพี่รู้ มันยังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำแต่พี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้พิมพ์เข้าใจ พิมพ์ไม่เคยบอกอะไรพี่ พิมพ์คิดอะไรพี่ก็ไม่รู้ แต่ที่พิมพ์คุยกับตาเมื่อกี๊พี่พอเข้าใจ ไม่ผิดที่พิมพ์จะกลัว ไม่ไว้ใจ แต่อย่าเพิ่งปิดโอกาสพี่เลยได้ไหม อย่างน้อยพี่ก็อยากให้เรารู้จักกันมากกว่านี้”
เขาอาศัยจังหวะนั้นขยับเข้าไปใกล้ กว่าศศิพิมพ์จะรู้ตัวก็ถูกยึดต้นแขนไว้ทั้งสองข้างแล้ว เธอเงยมองเขาอย่างตกใจและพบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ความรู้สึก... เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว พี่ก็อยากให้มันโตไปพร้อมกับเรา ไม่ใช่แค่พี่หรือแค่พิมพ์ พี่ไม่อยากให้มันกลายเป็นอดีตทั้งที่เพิ่งเริ่ม”
มันไม่ใช่คำรัก ไม่ใช่คำสัญญาก็แค่... เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ
หญิงสาวก้มหน้าหลบตามองแค่อกกว้างเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ และมันเฉียดฉิวเหลือเกินจนริมฝีปากเขาเกือบแตะหน้าผากเธอ
“พี่ไม่ได้จะฝืนใจพิมพ์ให้แต่งงานกับพี่ พี่แค่อยากให้พิมพ์ให้โอกาสเรา พี่รู้ผู้ใหญ่ท่านหวังดีอยากเห็นเราเป็นหลักเป็นฐาน แต่ถ้าเราไม่พร้อมท่านก็คงไม่ฝืนใจหรอก” คำพูดเหล่านี้ดังอยู่ข้างหู ทั้งอบอุ่นอ่อนโยนแต่ก็มั่นคงไปในคราวเดียวกัน
“พี่ก็แค่อยากให้พิมพ์เก็บเอาไปคิด”
เขาเชยคางเธอขึ้นเพื่อมองสบตา
“ถ้าเป็นพี่ พิมพ์คิดว่าได้ไหม”
ศศิพิมพ์เบนหน้าหนีแต่เพราะเขายึดคางไว้จึงทำได้ไม่เต็มที่ หญิงสาวไม่ได้ตอบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และเธอก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเขาดึงเข้าไปกอดไว้
อ้อมกอดนั้นดั่งปลอบประโลมไม่ได้รุกเร้า หญิงสาวผ่อนลมหายใจและอดยิ้มไม่ได้กับอกกว้างที่ซีกแก้มถูกบังคับให้แนบชิด
“แล้วสรุปที่บอกว่าได้ยินพิมพ์คุยกับตา ไปได้ยินยังไงคะ”
จิรสินถึงกับหลุดขำ เขาปล่อยมือและเธอก็ถอยห่าง
“ถ้าพี่บอกก็อย่าทุบหัวตาเข้าให้ล่ะ พี่อุตส่าห์รับรองความปลอดภัยให้เสียดิบดี”
คนฟังถอนหายใจพรืด สุดท้ายก็หัวเราะขึ้นเบาๆ
“ไม่ขายหรือไงถึงได้กลับมาไวอะแก”
ศศิพิมพ์เอ่ยเมื่อเจ้าฟองน้ำเห่าเสียงดังแต่ยังไม่เงยมอง
“หรือเปลี่ยนใจไม่กินแล้ว” ครั้นพอเงยหน้าก็ชะงักเพราะคนที่มาหาใช่เพื่อนสนิทไม่ เธอเม้มริมฝีปากนิดๆ เมื่อรู้ตัวว่าเสียรู้ยายเพื่อนรักเข้าให้อีกแล้ว “มา--ทำไมคะ”
“อยากคุยกับพิมพ์ค่ะ เรื่องที่พิมพ์เข้าใจพี่ผิด”
“มันไม่มีผลอะไรแล้วค่ะ จะเข้าใจผิดจะเข้าใจถูก ยังไงเรื่องมันก็ต้องจบแบบนี้ พิมพ์ยังไม่เสียหายไม่มีอะไรต้องรับผิดชอบ”
“นั่นพี่พูดถึงตี๊ไม่ใช่พิมพ์ กับพิมพ์พี่ไม่ได้ฝืนใจ แล้วพี่ก็ไม่ใช่พวกจำยอม ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ แต่ถ้า... ใช่ พี่ก็อยากเสี่ยง”
ศศิพิมพ์หลบสายตาที่มองมา มันจริงจังเกินไปจนเธอมองสบต่อไปไม่ได้อีก
“มันเร็วไปพี่รู้ มันยังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำแต่พี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้พิมพ์เข้าใจ พิมพ์ไม่เคยบอกอะไรพี่ พิมพ์คิดอะไรพี่ก็ไม่รู้ แต่ที่พิมพ์คุยกับตาเมื่อกี๊พี่พอเข้าใจ ไม่ผิดที่พิมพ์จะกลัว ไม่ไว้ใจ แต่อย่าเพิ่งปิดโอกาสพี่เลยได้ไหม อย่างน้อยพี่ก็อยากให้เรารู้จักกันมากกว่านี้”
เขาอาศัยจังหวะนั้นขยับเข้าไปใกล้ กว่าศศิพิมพ์จะรู้ตัวก็ถูกยึดต้นแขนไว้ทั้งสองข้างแล้ว เธอเงยมองเขาอย่างตกใจและพบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ความรู้สึก... เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว พี่ก็อยากให้มันโตไปพร้อมกับเรา ไม่ใช่แค่พี่หรือแค่พิมพ์ พี่ไม่อยากให้มันกลายเป็นอดีตทั้งที่เพิ่งเริ่ม”
มันไม่ใช่คำรัก ไม่ใช่คำสัญญาก็แค่... เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ
หญิงสาวก้มหน้าหลบตามองแค่อกกว้างเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ และมันเฉียดฉิวเหลือเกินจนริมฝีปากเขาเกือบแตะหน้าผากเธอ
“พี่ไม่ได้จะฝืนใจพิมพ์ให้แต่งงานกับพี่ พี่แค่อยากให้พิมพ์ให้โอกาสเรา พี่รู้ผู้ใหญ่ท่านหวังดีอยากเห็นเราเป็นหลักเป็นฐาน แต่ถ้าเราไม่พร้อมท่านก็คงไม่ฝืนใจหรอก” คำพูดเหล่านี้ดังอยู่ข้างหู ทั้งอบอุ่นอ่อนโยนแต่ก็มั่นคงไปในคราวเดียวกัน
“พี่ก็แค่อยากให้พิมพ์เก็บเอาไปคิด”
เขาเชยคางเธอขึ้นเพื่อมองสบตา
“ถ้าเป็นพี่ พิมพ์คิดว่าได้ไหม”
ศศิพิมพ์เบนหน้าหนีแต่เพราะเขายึดคางไว้จึงทำได้ไม่เต็มที่ หญิงสาวไม่ได้ตอบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และเธอก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเขาดึงเข้าไปกอดไว้
อ้อมกอดนั้นดั่งปลอบประโลมไม่ได้รุกเร้า หญิงสาวผ่อนลมหายใจและอดยิ้มไม่ได้กับอกกว้างที่ซีกแก้มถูกบังคับให้แนบชิด
“แล้วสรุปที่บอกว่าได้ยินพิมพ์คุยกับตา ไปได้ยินยังไงคะ”
จิรสินถึงกับหลุดขำ เขาปล่อยมือและเธอก็ถอยห่าง
“ถ้าพี่บอกก็อย่าทุบหัวตาเข้าให้ล่ะ พี่อุตส่าห์รับรองความปลอดภัยให้เสียดิบดี”
คนฟังถอนหายใจพรืด สุดท้ายก็หัวเราะขึ้นเบาๆ
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 มิ.ย. 2561, 21:01:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 มิ.ย. 2561, 21:01:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 665
| << ๘ เข้าใจผิด (50%) | ๘ เข้าใจผิด -จบตอน- >> |