กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๙ แค่คำพูด (25%)
“ตา” เสียงทุ้มนุ่มของผู้เป็นพี่ชายดังขึ้น ยังผลให้น้องสาวที่กำลังเครียดจัดกับกองเอกสารตรงหน้าเงยขึ้นมอง
“คะ”
“ขอรายละเอียดที่จะซ่อมแซมบ้านคุณพิทักษ์ให้พี่ด้วยนะ”
“ได้ขอเวลาแป็บนะ”
วันนี้ในออฟฟิศเหลือกันอยู่แค่จิรสุตากับศศิพิมพ์ นิตากับกัญญาไปคุยกับลูกค้า อาทิตย์กับธนวัฒน์แยกไปดูไซด์งานอีกที่กับวิศวกรของบริษัทเพราะเจอปัญหาจากแบบที่ส่งไป
ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ แล้วก้าวไปยังโต๊ะทำงานของแฟนสาว ศศิพิมพ์เงยมองเขา “ตอนเที่ยงอยากไปทานข้าวข้างนอกไหมคะ”
“อืม” เธอมองแฟ้มเอกสาร “พี่สินไปเถอะค่ะ ยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย คุณลุงอยากรู้ตัวเลขเสียภาษีคร่าวๆ น่ะค่ะ เลยว่าจะทำให้ท่านก่อน”
“งั้นตอนเย็นพี่จะกลับมารับนะคะ ถ้าพิมพ์ไม่ไปด้วยพี่ก็ว่าจะเลยไปธุระด้วยเลย”
ศศิพิมพ์รับคำและส่งยิ้มให้ จิรสินรีรอเหมือนอยากพูดอะไรแต่สุดท้ายเขาก็หันหลังกลับเข้าห้องไป จิรสุตาชะเง้อมองตามจนประตูห้องปิดลงจึงหันมามองอีกคนที่นั่งทำงานง่วนอยู่
“เป็นอะไรอะแกดูซีเรียสม้าก-ก-ก แล้วก็เหมือนมีอะไรอยากพูดกับแกนะ”
ศศิพิมพ์เหลือบมองคนถาม “ไม่รู้สิตั้งแต่กลับจากเลี้ยงรุ่นก็เป็นแบบนี้แล้ว”
“เห... แกไม่ถามงั้นอะ แบบหน้าที่แฟนที่ดี แล้วนี่นับนะศุกร์เสาร์อาทิตย์จันทร์ สี่วันแล้วแกปล่อยไว้ได้ไงตั้งสี่วัน!”
ศศิพิมพ์ถอนหายใจ “เข้าใจคำว่าให้เกียรติความเป็นส่วนตัวไหมคะคุณจิรสุตา ถ้าเขาอยากพูดก็คงพูดไปแล้ว”
“แรง” คนฟังหน้าตูม “แกว่าฉันสอดสิ!” ประท้วงไปแล้วก็ไม่วายบ่น “นี่อย่าหาว่าฉันสอนเลยนะ คือแบบแกควรใส่ใจพี่สินมากกว่านี้อะ เป็นแฟนกันไงแล้วแบบเดี๋ยวต้องหมั้นต้องแต่งใช่มะ”
“นี่ผ่านมาแค่ไม่เท่าไหร่เองนะตา เรื่องหมั้นเรื่องแต่งน่ะอีกนาน จะมีหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“เอ้า! ถ้าไม่คบหวังแต่งแล้วแกคบกันทำไม”
“ไม่รู้สิ ไม่ได้หวังถึงขนาดนั้นก็แค่ให้โอกาสตัวเองเหมือนแกว่ามั้ง”
จิรสุตาทำหน้าหน่ายถอนหายใจพรืด หยิบเอกสารที่ปริ้นท์ออกมาลุกขึ้นก้าวฉับๆ เดินเข้าไปในห้องทำงานพี่ชาย
และแน่นอนเมื่อได้สงสัยแล้วมีหรือที่จิรสุตาจะไม่หาคำตอบเพื่อไขข้อข้องใจ เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะนอนไม่หลับ!
“พี่สินเป็นอะไรหรือเปล่า”
จิรสุตาเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งหน้าขรึมอยู่บนโต๊ะทำงาน เมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอแล้วเห็นว่าหน้าจิรสินยับขนาดไหน
“มีปัญหาเรื่องลูกค้า หรือว่าว่าที่แม่ยายห้ามไม่ให้ไปหาลูกสาวเขาที่บ้าน” ผู้เป็นน้องยั่วเมื่อวางเอกสารลงบนโต๊ะพี่ชาย
“พูดไปเรื่อยเราน่ะ”
“เหรอ พูดไปเรื่อย” เธอเลียนเสียงเขา “ไม่ใช่ว่าไปงานเลี้ยงรุ่นแล้วดันเจอคนที่ไม่สมควรเจอเข้าหรอกใช่ไหม”
คำถามจี้ใจดำทำจิรสินชะงัก
“ทำไมถึงได้คิดแบบนั้น”
“โฮะชัวร์” จิรสุตาหัวเราะหึๆ “ก็พูดเต็มปากว่าเลี้ยงรุ่นแล้วมีหรือพี่จันทร์จะไม่ไป” พูดแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปากเสียเอง “ขอโทษ”
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ
“เรื่องมันนานมากแล้วนะพี่ ตั้งหลายปี แล้วเจอจริงอะ”
“เปล่า แค่ได้ยินข่าวไม่ค่อยดีเลยเป็นห่วง”
จิรสุตาหน้าหงิก “ยังอุตส่าห์ไปห่วงเขาอีก” อดประชดไม่ได้ “นี่พี่สินถูกเขาทำซะขนาดนั้นเจ็บปางตายเลยนะ พี่ลืมแล้วเหรอ” เธอยกมือกอดอกเมินหน้าหนี เป็นนาทีจึงเอ่ยขึ้น “นี่พี่ต้องตัดให้ขาดนะ ถ้าพี่คิดจริงจังกับยายพิมพ์ไม่ใช่แค่ว่าแก้เหงา สงสารยายพิมพ์มัน ไม่ได้อยากกดดันแต่พี่สินคิดดูสิ ยากแค่ไหนกว่ายายพิมพ์จะเปิดใจให้พี่”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 มิ.ย. 2561, 20:54:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 มิ.ย. 2561, 20:54:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 783
| << ๘ เข้าใจผิด -จบตอน- | ๙ แค่คำพูด (50%) >> |