กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๑๐ พันธะสัญญา -จบตอน-
ข่าวดีของจิรสินกับศศิพิมพ์กระจายออกไปแล้ว ธนวัฒน์ที่ก่นด่าตัวเองได้แต่เสียใจ เพราะแผนเห็นแก่ตัวนั่นทุกอย่างถึงได้กลายเป็นแบบนี้ สุดท้ายศศิพิมพ์ก็ลอยจากไป และกำลังจะกลายเป็นของคนอื่นโดยสมบูรณ์
จักรีรู้ข่าวแต่แรกเพราะแฟนสาวโทร.บอก เขารับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว และจากนั้นก็มาหัวปั่นเตรียมงานช่วยเพื่อน วันนี้การ์ดเชิญญาติฝ่ายเจ้าสาวเสร็จแล้ว แต่ตัวเจ้าของงานติดคุยกับออแกไนซ์ที่นัดกันมาดูสถานที่ที่บ้าน เขากับจิรสุตาจึงอาสามารับการ์ดเชิญให้แทน
“อยากให้พี่แวะไหนก่อนไหม”
จักรีเอ่ยถามเมื่อเปิดประตูด้านหลังและวางลังใส่การ์ด จิรสุตาส่ายหน้า “กลับกันเลยเถอะค่ะ”
เขาพยักหน้ารับยังไม่ทันได้ขึ้นรถก็มีเสียงร้องทัก
“จักร น้องตา” พอหันไปมองทั้งคู่ก็ยิ้มแหย เพราะคนทักคือปุณณมา “ไปไงมาไงจ๊ะ ตอนแรกที่เห็นอยู่ร้านเวดดิ้งยังคิดว่าใช่ไหม แล้วก็ใช่จริงๆ นี่จะมีข่าวดีกันหรือจ๊ะทำไมเก็บเงียบเชียว”
“เอ่อ” จักรีเหล่มองแฟนสาว และจิรสุตาก็หัวเราะแหะ
ปุณณมายังเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนคือแววตา จิรสุตามองแล้วมันดูเศร้า เศร้ามากเสียจนน่าสงสาร
“คือ... มาเอาการ์ดเชิญงานแต่งของพี่สินกับพิมพ์ค่ะ”
คนฟังนิ่งไป ดูนึกไม่ถึงเพราะหน้าตาเหมือนจะบอกว่าฟังผิดไป
“งานพี่สินจริงๆ ค่ะ ปลายปีนี้ค่ะพี่จันทร์ จัดกันที่บ้าน นี่ก็เพิ่งจะเริ่มเชิญแขกได้ไม่กี่คน”
“อ้อ” ปุณณมากะพริบตา “ปิดเงียบเชียว เจอกันไม่เห็นบอก”
“เพิ่งตกลงกันได้ค่ะพี่จันทร์ ก็คุยกันได้สองสามวันนี้เอง เอ่อ ยังไงเชิญพี่จันทร์ด้วยนะคะ ไม่กี่วันพี่สินคงเอาการ์ดไปให้”
ความอึดอัดลอยตัวอ้อยอิ่งอยู่ระหว่างคนทั้งสาม จิรสุตาอดรนทนไม่ได้จึงเอ่ย
“แล้วพี่จันทร์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“เดือนกว่าแล้วค่ะ”
“ตาเอ่อ ขอโทษนะคะตาได้ยินจากพี่สินว่าเจอพี่จันทร์ ที่พี่จันทร์กลับมานี่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ หน้าตาพี่จันทร์ดูไม่ค่อยมีความสุข”
ปุณณมาสีหน้าสลดลงยิ่งกว่าเดิมเมื่อนึกถึงเรื่องของตัวเอง
“ใช่จ้ะ พี่เลิกกับเขาแล้วถึงกลับไทย”
น้ำเสียงเครือเจือสะอื้นแต่ไม่มีน้ำตาสักหยดบ่งว่าเจ้าตัวเข้มแข็งมากขนาดไหน
“แต่พี่จันทร์” สายตาจิรสุตาแทนคำถามเพราะท้องที่โตของอีกฝ่าย “ทำไม”
“พี่ทนไม่ได้กับคนไม่ยอมหยุด ลูกคนเดียวพี่เลี้ยงได้จ้ะ” เธอยิ้มเศร้า แต่น้ำเสียงเด็ดขาด “พี่เลยกลับไทย กลับมาอยู่บ้านตัวเองดีกว่า”
จิรสุตาสงสารจนน้ำตาคลอพูดไม่ออก แต่จักรีดูเหมือนจะรู้เรื่องอีกฝ่ายดีกว่าเธอเพราะถามต่อ
“เขายอมหรือที่จะหย่า”
ปุณณมาส่ายหน้า “แต่เขาไม่รู้ที่อยู่จันทร์ จันทร์ไม่บอกจนกว่าเขาจะยอมเซ็นใบหย่าให้”
จักรีผ่อนลมหายใจ “มีอะไรบอกเราได้นะ เรายินดีช่วย”
ปุณณมายิ้มรับก่อนหันไปมองจิรสุตา “ไว้เจอกันนะจ๊ะ”
“ตากับพี่จักรไปส่งไหมคะ”
คนท้องส่ายหน้าปฏิเสธ แต่จักรีกับจิรสุตายังเดินตามไปส่งที่รถและยืนมองจนกระทั่งอีกฝ่ายขับรถจากไป
“เพราะอย่างนี้ใช่ไหมคะพี่สินถึงได้บอกว่าสงสาร”
จักรีพยักหน้ารับพึมพำ “จันทร์เลือกผิดคน”
“แก๊ มีเจ้าสาวที่ไหนต้องนั่งทำงานยิกๆ ทั้งๆ ที่ใกล้วันแต่งงานของตัวเองบ้างเนี่ย” จิรสุตาเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ ขณะมองเจ้าสาวซึ่งยังนั่งทำงานหน้าคอม “ถามจริงแกไม่คิดจะไปอาบน้ำแร่ แช่น้ำนม ขัดผิวสวยๆ มั่งเหรอ”
ศศิพิมพ์ผ่อนลมหายใจเงยมองเพื่อน
“เป็นอะไร ก็สิ้นปีงานก็รับเขามาแล้วจะให้ทำยังไง”
“จ้ะ แต่แต่งมะรืนนะแก”
“ก็มะรืนไง เหลืออีกตั้งสองสามวัน”
จิรสุตาหน้ามุ่ย “ถามจริงๆ นะ ไอ้ที่เล่าเรื่องพี่จันทร์ให้ฟังนี่ไม่แบบสะทกสะท้านหรือแบบกลัวถ่านไฟเก่าคุเหรอ”
“คนทุกคนมีอดีต” ศศิพิมพ์ทอดถอนใจ “ตัวฉันก็ใช่ว่าจะไม่มี แล้วถ้าเราคิดจะอยู่กับเขาแต่ทำใจกับอดีตของเขาไม่ได้มันก็ไม่มีประโยชน์ ในกรณีที่ ‘คนของเราไม่ได้คิดจะกลับไปหาเขาน่ะนะ’ ฉันว่าเงี้ยแหละ”
“แม่พระจริงๆ เลยแก ฉันยอมล่ะ สาธุค่ะ”
ศศิพิมพ์หัวเราะ จากนั้นก็ถูกไล่ให้กลับขึ้นไปนอน แม้จะอิดออดขอทำงานให้เสร็จเสียก่อนแต่ก็โดนปฏิเสธ
งานแต่งในอีกสามวันทำเจ้าบ่าวตื่นเต้นจนนอนแทบไม่หลับ ไอ้ครั้นจะไปหาว่าที่เจ้าสาวก็ถูกห้ามมาเป็นอาทิตย์แล้ว ฉะนั้นจึงได้แต่โทรศัพท์คุยกัน และจิรสินก็บอกได้แค่ว่า ว่าที่ภรรยาของเขาก็ยังคงให้ความสำคัญกับงานมาเป็นที่หนึ่งอยู่เหมือนเดิม
เขาผล็อยหลับไปราวเที่ยงคืน ก่อนสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ เมื่อมองนาฬิกาก็เห็นว่าเพิ่งจะเลยตีหนึ่งมาไม่นาน
“ครับ” ชายหนุ่มกดรับ เบอร์ที่โทร.เข้ามาไม่ได้ระบุชื่อ แต่ลองโทร.กลางดึกแบบนี้อาจเป็นเรื่องด่วน ใจเขานึกถึงงานที่กำลังมีปัญหา ทว่ากลับไม่ใช่
“สินคะ นี่จันทร์เอง” น้ำเสียงหวานเจือเศร้าของปลายสายทำให้เขาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“จันทร์มีอะไรหรือเปล่า”
“ช่วยจันทร์ด้วยค่ะ ช่วยจันทร์ที” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงลุกแล่นไปหาเธอแน่ แต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าเหมือนเมื่อก่อนทำให้ต้องหยุดคิดอย่างไม่มั่นใจ
“คือ จันทร์อยู่ที่ไหน”
“อยู่สถานีตำรวจ”
ชายหนุ่มอึ้งไปพักใหญ่ “เดี๋ยวนะสถานีตำรวจ”
“เขามา” คำอธิบายสั้นๆ “เขามาที่คอนโดได้ยังไงไม่รู้ จันทร์โทร.เรียกรปภ.ให้มาไล่เขาไป แต่เขาก็แอบขึ้นมาอีกจนได้ เขาพยายามจะพังประตูเข้ามา จันทร์เลยโทร.เรียกตำรวจให้มาช่วย แต่เขาหนีไปก่อน รปภ. ถูกปืนจี้แล้วก็ทำร้ายร่างกาย”
ฟังแล้วจิรสินได้แต่ถอนหายใจ
ปุณณมาไม่มีใคร หล่อนเป็นเด็กที่โตมาจากบ้านกำพร้า โชคดีได้ทุนจึงได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัย พอเรียนจบก็ทำงานหวังตั้งตัว ตอนเจอกับเขาเธอเป็นวิศวกรจากอีกบริษัทหนึ่งที่ทำงานร่วมกัน เธอเก่ง หน้าตาดี คุยสนุก มารู้อีกทีคือเราเป็นแฟนกันตอนไหนไม่ทราบได้ คบกัน ใช้ชีวิตเหมือนผัวเมียแล้วด้วยซ้ำ เขาวางแผนเรื่องแต่งงานกับเธอ แต่พอเธอมีโอกาสได้เข้าวงการบันเทิง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
สามีคนนี้ของเธอคือผู้ชายคนที่แย่งเธอไปจากเขา
เป็นลูกครึ่งอังกฤษ มาดดี และรวยกว่า เห็นว่ารู้จักกันผ่านโฆษณาของบริษัท จากนั้นเธอก็ขอเลิกกับเขา แล้วก็ออกจากวงการบันเทิงแต่งงานไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ จนกระทั่งมาเจอกันอีกครั้ง
เธอหย่าและกลับมาไทย เพราะสามีเจ้าชู้และเวลาเมาชอบใช้กำลังกับเธอ ปัญหาที่ตามมาคือผู้ชายคนนั้นไม่ยอมหย่าและตามมารังควาน ตอนนี้มันกลายเป็นคุกคามไปแล้ว
“จันทร์รอที่สถานีตำรวจน่ะดีแล้ว เดี๋ยวผมกับจักรจะไป”
ปุณณมาขอบคุณเขาและวางสาย จิรสินรีบลุกขึ้นแต่งตัวระหว่างนั้นก็โทรศัพท์หาจักรี เขาบอกให้เพื่อนเตรียมตัวไม่เกินครึ่งชั่วโมงจิรสินจะไปรับไปด้วยกัน
ก่อนออกไปจิรสินเคาะประตูห้องบิดามารดาบอกสั้นๆ ท่านเตือนให้เขาระวังตัว
กว่าจะเคลียร์เรื่องจบ จิรสิน จักรี ปุณณมาก็มาถึงบ้านเอาตอนเกือบเจ็ดโมงเช้า เจ้าหน้าที่ไปดูสถานที่เกิดเหตุ และหญิงสาวก็เก็บข้าวของเท่าที่จำเป็นติดมือมา เนื่องจากทางตำรวจแนะนำว่าไม่ควรพักอยู่ที่คอนโดอีกจนกว่าจะจับอดีตสามีของเธอได้
“จันทร์ขอโทษนะคะคุณลุงคุณป้าที่มารบกวน”
ครั้งหนึ่งที่เคยเกือบเป็นลูกสะใภ้ แม้มีเหตุให้เลิกร้างกันไป และฝ่ายหญิงก็ออกจะเห็นแก่ตัวแต่ความเอ็นดูกันมาทำให้สุพนิตโกรธไม่ลง ก็ขนาดจิรสินที่เคยช้ำใจปางตายยังช่วย เธอเป็นผู้ใหญ่แท้ๆ จะผูกใจเจ็บแทนลูกก็เกินไป
“ไม่เป็นไรลูก แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะทำยังไงต่อไป”
แทนคำตอบคือการส่ายหน้า ปุณณมาใช้กระดาษซับน้ำตา เธอยังกลัว ถ้อยคำอาฆาตของอดีตสามียังก้องในหัว
เขามีเงิน มีอำนาจและเธอไม่มีอะไรเลย
“ตำรวจบอกว่าจะตามตัวเขาให้ได้เร็วที่สุดครับ แต่...” จิรสินถอนหายใจ “มันคงยากหน่อยป่านนี้ไม่รู้เขาไปถึงไหนๆ แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีไป แต่ที่ตำรวจกลัวคือเขาจะยังป้วนเปี้ยนใกล้ๆ คอนโด”
“กำลังท้องไส้ อยู่คนเดียวก็น่ากลัว”
จิรศักดิ์พูดแล้วก็ให้หนักใจ เขามองภรรยาที่นั่งใกล้อย่างขอความเห็น สุพนิตพยักหน้ารับ
“มาอยู่ที่นี่กับลุงกับป้านี่แหละลูก ไว้จับตัวผู้ชายคนนั้นได้แล้วจะเอายังไงค่อยว่ากันไป”
จิรสินกับจักรีมองหน้ากันอย่างโล่งอก มีเพียงจิรสุตาเท่านั้นที่ลอบผ่อนลมหายใจ เธอนึกห่วงถึงความรู้สึกเพื่อนสนิท จริงอยู่มันจำเป็นแต่... จะมีสักกี่คนที่รับได้ หากว่าที่สามีพาอดีตแฟนเก่าเข้ามาอยู่ในบ้าน
จักรีรู้ข่าวแต่แรกเพราะแฟนสาวโทร.บอก เขารับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว และจากนั้นก็มาหัวปั่นเตรียมงานช่วยเพื่อน วันนี้การ์ดเชิญญาติฝ่ายเจ้าสาวเสร็จแล้ว แต่ตัวเจ้าของงานติดคุยกับออแกไนซ์ที่นัดกันมาดูสถานที่ที่บ้าน เขากับจิรสุตาจึงอาสามารับการ์ดเชิญให้แทน
“อยากให้พี่แวะไหนก่อนไหม”
จักรีเอ่ยถามเมื่อเปิดประตูด้านหลังและวางลังใส่การ์ด จิรสุตาส่ายหน้า “กลับกันเลยเถอะค่ะ”
เขาพยักหน้ารับยังไม่ทันได้ขึ้นรถก็มีเสียงร้องทัก
“จักร น้องตา” พอหันไปมองทั้งคู่ก็ยิ้มแหย เพราะคนทักคือปุณณมา “ไปไงมาไงจ๊ะ ตอนแรกที่เห็นอยู่ร้านเวดดิ้งยังคิดว่าใช่ไหม แล้วก็ใช่จริงๆ นี่จะมีข่าวดีกันหรือจ๊ะทำไมเก็บเงียบเชียว”
“เอ่อ” จักรีเหล่มองแฟนสาว และจิรสุตาก็หัวเราะแหะ
ปุณณมายังเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนคือแววตา จิรสุตามองแล้วมันดูเศร้า เศร้ามากเสียจนน่าสงสาร
“คือ... มาเอาการ์ดเชิญงานแต่งของพี่สินกับพิมพ์ค่ะ”
คนฟังนิ่งไป ดูนึกไม่ถึงเพราะหน้าตาเหมือนจะบอกว่าฟังผิดไป
“งานพี่สินจริงๆ ค่ะ ปลายปีนี้ค่ะพี่จันทร์ จัดกันที่บ้าน นี่ก็เพิ่งจะเริ่มเชิญแขกได้ไม่กี่คน”
“อ้อ” ปุณณมากะพริบตา “ปิดเงียบเชียว เจอกันไม่เห็นบอก”
“เพิ่งตกลงกันได้ค่ะพี่จันทร์ ก็คุยกันได้สองสามวันนี้เอง เอ่อ ยังไงเชิญพี่จันทร์ด้วยนะคะ ไม่กี่วันพี่สินคงเอาการ์ดไปให้”
ความอึดอัดลอยตัวอ้อยอิ่งอยู่ระหว่างคนทั้งสาม จิรสุตาอดรนทนไม่ได้จึงเอ่ย
“แล้วพี่จันทร์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“เดือนกว่าแล้วค่ะ”
“ตาเอ่อ ขอโทษนะคะตาได้ยินจากพี่สินว่าเจอพี่จันทร์ ที่พี่จันทร์กลับมานี่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ หน้าตาพี่จันทร์ดูไม่ค่อยมีความสุข”
ปุณณมาสีหน้าสลดลงยิ่งกว่าเดิมเมื่อนึกถึงเรื่องของตัวเอง
“ใช่จ้ะ พี่เลิกกับเขาแล้วถึงกลับไทย”
น้ำเสียงเครือเจือสะอื้นแต่ไม่มีน้ำตาสักหยดบ่งว่าเจ้าตัวเข้มแข็งมากขนาดไหน
“แต่พี่จันทร์” สายตาจิรสุตาแทนคำถามเพราะท้องที่โตของอีกฝ่าย “ทำไม”
“พี่ทนไม่ได้กับคนไม่ยอมหยุด ลูกคนเดียวพี่เลี้ยงได้จ้ะ” เธอยิ้มเศร้า แต่น้ำเสียงเด็ดขาด “พี่เลยกลับไทย กลับมาอยู่บ้านตัวเองดีกว่า”
จิรสุตาสงสารจนน้ำตาคลอพูดไม่ออก แต่จักรีดูเหมือนจะรู้เรื่องอีกฝ่ายดีกว่าเธอเพราะถามต่อ
“เขายอมหรือที่จะหย่า”
ปุณณมาส่ายหน้า “แต่เขาไม่รู้ที่อยู่จันทร์ จันทร์ไม่บอกจนกว่าเขาจะยอมเซ็นใบหย่าให้”
จักรีผ่อนลมหายใจ “มีอะไรบอกเราได้นะ เรายินดีช่วย”
ปุณณมายิ้มรับก่อนหันไปมองจิรสุตา “ไว้เจอกันนะจ๊ะ”
“ตากับพี่จักรไปส่งไหมคะ”
คนท้องส่ายหน้าปฏิเสธ แต่จักรีกับจิรสุตายังเดินตามไปส่งที่รถและยืนมองจนกระทั่งอีกฝ่ายขับรถจากไป
“เพราะอย่างนี้ใช่ไหมคะพี่สินถึงได้บอกว่าสงสาร”
จักรีพยักหน้ารับพึมพำ “จันทร์เลือกผิดคน”
“แก๊ มีเจ้าสาวที่ไหนต้องนั่งทำงานยิกๆ ทั้งๆ ที่ใกล้วันแต่งงานของตัวเองบ้างเนี่ย” จิรสุตาเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ ขณะมองเจ้าสาวซึ่งยังนั่งทำงานหน้าคอม “ถามจริงแกไม่คิดจะไปอาบน้ำแร่ แช่น้ำนม ขัดผิวสวยๆ มั่งเหรอ”
ศศิพิมพ์ผ่อนลมหายใจเงยมองเพื่อน
“เป็นอะไร ก็สิ้นปีงานก็รับเขามาแล้วจะให้ทำยังไง”
“จ้ะ แต่แต่งมะรืนนะแก”
“ก็มะรืนไง เหลืออีกตั้งสองสามวัน”
จิรสุตาหน้ามุ่ย “ถามจริงๆ นะ ไอ้ที่เล่าเรื่องพี่จันทร์ให้ฟังนี่ไม่แบบสะทกสะท้านหรือแบบกลัวถ่านไฟเก่าคุเหรอ”
“คนทุกคนมีอดีต” ศศิพิมพ์ทอดถอนใจ “ตัวฉันก็ใช่ว่าจะไม่มี แล้วถ้าเราคิดจะอยู่กับเขาแต่ทำใจกับอดีตของเขาไม่ได้มันก็ไม่มีประโยชน์ ในกรณีที่ ‘คนของเราไม่ได้คิดจะกลับไปหาเขาน่ะนะ’ ฉันว่าเงี้ยแหละ”
“แม่พระจริงๆ เลยแก ฉันยอมล่ะ สาธุค่ะ”
ศศิพิมพ์หัวเราะ จากนั้นก็ถูกไล่ให้กลับขึ้นไปนอน แม้จะอิดออดขอทำงานให้เสร็จเสียก่อนแต่ก็โดนปฏิเสธ
งานแต่งในอีกสามวันทำเจ้าบ่าวตื่นเต้นจนนอนแทบไม่หลับ ไอ้ครั้นจะไปหาว่าที่เจ้าสาวก็ถูกห้ามมาเป็นอาทิตย์แล้ว ฉะนั้นจึงได้แต่โทรศัพท์คุยกัน และจิรสินก็บอกได้แค่ว่า ว่าที่ภรรยาของเขาก็ยังคงให้ความสำคัญกับงานมาเป็นที่หนึ่งอยู่เหมือนเดิม
เขาผล็อยหลับไปราวเที่ยงคืน ก่อนสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ เมื่อมองนาฬิกาก็เห็นว่าเพิ่งจะเลยตีหนึ่งมาไม่นาน
“ครับ” ชายหนุ่มกดรับ เบอร์ที่โทร.เข้ามาไม่ได้ระบุชื่อ แต่ลองโทร.กลางดึกแบบนี้อาจเป็นเรื่องด่วน ใจเขานึกถึงงานที่กำลังมีปัญหา ทว่ากลับไม่ใช่
“สินคะ นี่จันทร์เอง” น้ำเสียงหวานเจือเศร้าของปลายสายทำให้เขาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“จันทร์มีอะไรหรือเปล่า”
“ช่วยจันทร์ด้วยค่ะ ช่วยจันทร์ที” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงลุกแล่นไปหาเธอแน่ แต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าเหมือนเมื่อก่อนทำให้ต้องหยุดคิดอย่างไม่มั่นใจ
“คือ จันทร์อยู่ที่ไหน”
“อยู่สถานีตำรวจ”
ชายหนุ่มอึ้งไปพักใหญ่ “เดี๋ยวนะสถานีตำรวจ”
“เขามา” คำอธิบายสั้นๆ “เขามาที่คอนโดได้ยังไงไม่รู้ จันทร์โทร.เรียกรปภ.ให้มาไล่เขาไป แต่เขาก็แอบขึ้นมาอีกจนได้ เขาพยายามจะพังประตูเข้ามา จันทร์เลยโทร.เรียกตำรวจให้มาช่วย แต่เขาหนีไปก่อน รปภ. ถูกปืนจี้แล้วก็ทำร้ายร่างกาย”
ฟังแล้วจิรสินได้แต่ถอนหายใจ
ปุณณมาไม่มีใคร หล่อนเป็นเด็กที่โตมาจากบ้านกำพร้า โชคดีได้ทุนจึงได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัย พอเรียนจบก็ทำงานหวังตั้งตัว ตอนเจอกับเขาเธอเป็นวิศวกรจากอีกบริษัทหนึ่งที่ทำงานร่วมกัน เธอเก่ง หน้าตาดี คุยสนุก มารู้อีกทีคือเราเป็นแฟนกันตอนไหนไม่ทราบได้ คบกัน ใช้ชีวิตเหมือนผัวเมียแล้วด้วยซ้ำ เขาวางแผนเรื่องแต่งงานกับเธอ แต่พอเธอมีโอกาสได้เข้าวงการบันเทิง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
สามีคนนี้ของเธอคือผู้ชายคนที่แย่งเธอไปจากเขา
เป็นลูกครึ่งอังกฤษ มาดดี และรวยกว่า เห็นว่ารู้จักกันผ่านโฆษณาของบริษัท จากนั้นเธอก็ขอเลิกกับเขา แล้วก็ออกจากวงการบันเทิงแต่งงานไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ จนกระทั่งมาเจอกันอีกครั้ง
เธอหย่าและกลับมาไทย เพราะสามีเจ้าชู้และเวลาเมาชอบใช้กำลังกับเธอ ปัญหาที่ตามมาคือผู้ชายคนนั้นไม่ยอมหย่าและตามมารังควาน ตอนนี้มันกลายเป็นคุกคามไปแล้ว
“จันทร์รอที่สถานีตำรวจน่ะดีแล้ว เดี๋ยวผมกับจักรจะไป”
ปุณณมาขอบคุณเขาและวางสาย จิรสินรีบลุกขึ้นแต่งตัวระหว่างนั้นก็โทรศัพท์หาจักรี เขาบอกให้เพื่อนเตรียมตัวไม่เกินครึ่งชั่วโมงจิรสินจะไปรับไปด้วยกัน
ก่อนออกไปจิรสินเคาะประตูห้องบิดามารดาบอกสั้นๆ ท่านเตือนให้เขาระวังตัว
กว่าจะเคลียร์เรื่องจบ จิรสิน จักรี ปุณณมาก็มาถึงบ้านเอาตอนเกือบเจ็ดโมงเช้า เจ้าหน้าที่ไปดูสถานที่เกิดเหตุ และหญิงสาวก็เก็บข้าวของเท่าที่จำเป็นติดมือมา เนื่องจากทางตำรวจแนะนำว่าไม่ควรพักอยู่ที่คอนโดอีกจนกว่าจะจับอดีตสามีของเธอได้
“จันทร์ขอโทษนะคะคุณลุงคุณป้าที่มารบกวน”
ครั้งหนึ่งที่เคยเกือบเป็นลูกสะใภ้ แม้มีเหตุให้เลิกร้างกันไป และฝ่ายหญิงก็ออกจะเห็นแก่ตัวแต่ความเอ็นดูกันมาทำให้สุพนิตโกรธไม่ลง ก็ขนาดจิรสินที่เคยช้ำใจปางตายยังช่วย เธอเป็นผู้ใหญ่แท้ๆ จะผูกใจเจ็บแทนลูกก็เกินไป
“ไม่เป็นไรลูก แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะทำยังไงต่อไป”
แทนคำตอบคือการส่ายหน้า ปุณณมาใช้กระดาษซับน้ำตา เธอยังกลัว ถ้อยคำอาฆาตของอดีตสามียังก้องในหัว
เขามีเงิน มีอำนาจและเธอไม่มีอะไรเลย
“ตำรวจบอกว่าจะตามตัวเขาให้ได้เร็วที่สุดครับ แต่...” จิรสินถอนหายใจ “มันคงยากหน่อยป่านนี้ไม่รู้เขาไปถึงไหนๆ แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีไป แต่ที่ตำรวจกลัวคือเขาจะยังป้วนเปี้ยนใกล้ๆ คอนโด”
“กำลังท้องไส้ อยู่คนเดียวก็น่ากลัว”
จิรศักดิ์พูดแล้วก็ให้หนักใจ เขามองภรรยาที่นั่งใกล้อย่างขอความเห็น สุพนิตพยักหน้ารับ
“มาอยู่ที่นี่กับลุงกับป้านี่แหละลูก ไว้จับตัวผู้ชายคนนั้นได้แล้วจะเอายังไงค่อยว่ากันไป”
จิรสินกับจักรีมองหน้ากันอย่างโล่งอก มีเพียงจิรสุตาเท่านั้นที่ลอบผ่อนลมหายใจ เธอนึกห่วงถึงความรู้สึกเพื่อนสนิท จริงอยู่มันจำเป็นแต่... จะมีสักกี่คนที่รับได้ หากว่าที่สามีพาอดีตแฟนเก่าเข้ามาอยู่ในบ้าน
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มิ.ย. 2561, 20:36:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มิ.ย. 2561, 20:36:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 831
| << ๑๐ พันธะสัญญา (75%) | ๑๑ แผน (50%) >> |