กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๑๒ แผนหนึ่ง (25%)
ฤกษ์ส่งตัวบ่าวสาวคือสี่ทุ่มเก้านาทีที่บ้านของจิรสินในห้องนอนเดิม ปุณณมามาแสดงความยินดีด้วยตอนแขกกลับบ้านหมดแล้ว ว่าที่คุณแม่ยังดูเศร้าสร้อย เธอไม่อยากให้ใครเห็นมากนักเพราะสามีเก่ายังจับตัวไม่ได้
เกือบห้าทุ่มบรรดาผู้ใหญ่ก็ทยอยออกไป ศศิพิมพ์ต้องนอนที่นี่สามคืน แล้วจึงจะกลับไปนอนที่บ้านเก่าได้
พออยู่ลำพังสองคนพร้อมกองของขวัญและซองช่วยงาน จิรสินให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ตัวเขานั้นเริ่มต้นแกะซอง ราวหนึ่งชั่วโมงหญิงสาวก็สะอาดสะอ้าน เธอสวมเสื้อยืดกับกางเกงขายาวเนื้อนิ่ม ผมที่เป่าเกือบแห้งดีแล้วในตอนนี้
ศศิพิมพ์เข้าไปนั่งทำหน้าที่แทนเมื่อเขาลุกขึ้นยืนไปอาบน้ำ เขาจัดการตัวเองเสร็จสรรพในยี่สิบนาที หนวดเคราเริ่มยาวจนเห็นเป็นสีเขียวปื้นใหญ่
ซองเงินถูกแกะเรียบร้อยพร้อมของขวัญราวเที่ยงคืน จากนั้นก็ถึงเวลาอันน่าหนักใจ จิรสินยึดฝั่งหนึ่งข้างเตียงไปแล้ว เขานอนแผ่หราท่าทางเหน็ดเหนื่อยเต็มที ศศิพิมพ์นั่งอยู่อีกฝั่งกอดหมอนไว้แนบอก มองเขานอนอย่างชั่งใจว่าเธอจะยึดเตียงฝั่งนี้ หรือว่าจะย้ายตัวเองลงไปนอนพื้นแข็งๆ เสียเอง
“นอนได้แล้วค่ะ พี่ไม่เคยผิดสัญญานะคะเผื่อพิมพ์ยังไม่รู้”
เขานอนตะแคงพร้อมหรี่ตามองเธอข้างหนึ่ง มือข้างที่ไม่ได้เท้าศีรษะตีลงปุๆ กับพื้นที่นอน
ศศิพิมพ์หลุดหัวเราะกับท่าทีนั่น เธอขยับขึ้นนั่งเต็มตัว หมอนยังกอดไว้แนบอก สายตาจิรสินที่มองมาเหมือนมีคำถาม
“คะ มีอะไรคะ”
เขายิ้ม “เคยคิดถึงวันแบบนี้ไหมคะ”
เธอหัวเราะ “ใช่สิคะ ผู้หญิงคนไหนก็ต้องเคยทั้งนั้น”
“แล้วมันเหมือนอย่างที่คิดหรือเปล่าคะ”
หญิงสาวอมยิ้มแก้มตุ่ย “ค่ะ”
“ค่ะนี่หมายความว่า--”
“หมายความว่าใช่ค่ะก็ได้ยินว่ากันว่าแบบในนิยายน่ะมันไม่ใช่หรอก ความจริงบ่าวสาวน่ะต้องมานั่งหน้าเครียดนับซองมากกว่าว่าคุ้มกับค่าใช้จ่ายในงานแต่งหรือเปล่า”
ชายหนุ่มถึงกับหลุดขำ นัยน์ตาเขาวิบวับเมื่อคิดตาม ศศิพิมพ์แสร้งมองไปทางอื่นเพราะสายตานั่น เธอเอาหมอนข้างมากั้นกลางระหว่างเรา ผ้าห่มผืนใหญ่ห่อร่างเล็กนั่นเสียมิด
จิรสินยังคงนอนตะแคง ข้อศอกยันพื้นที่นอนมองเธอนิ่ง
“ฝันดีค่ะ”
หญิงสาวส่งยิ้มให้ จิรสินลุกขึ้นไปจัดการปิดไฟในห้อง
แรงยวบยาบของที่นอนให้เธอรู้ว่าเขากลับขึ้นเตียงแล้ว แต่ที่ไม่คิดเลยก็คือ จู่ๆ เขาจะโน้มตัวลงมาและ...
เหมือนกับครั้งก่อน หอมแก้มเธอแล้วชิ่งทำเป็นหลับ ส่วนเธอน่ะหรือพูดไม่ออก ตัวแข็งทื่อเหมือนกับถูกสาป!
สายแล้วจิรสินยังคงนอนมองคนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนเขาท่าทางสบายอย่างขำๆ ชายหนุ่มหลับทีหลังและตื่นนานแล้วพอที่จะเห็นว่าเธอในอ้อมแขนทำอะไรกับเขาบ้าง
“ตื่นเถอะค่ะ”
“ฮื้อ”
คนโดนปลุกครางพึมพำท่าทางอารมณ์เสียที่โดนก่อกวน
“ตื่นได้แล้วนะคะ สายแล้ว” เขานอนมองเธออย่างนั้น และยิ้มกับใบหน้ายามหลับใหลที่เห็นอยู่ชิดใกล้เป็นครั้งแรก ชายหนุ่มไม่พยายามจะก่อกวนเธออีก ที่สำคัญเขารู้สึกอยากมองเธอแบบนี้นานๆ
มองในสภาพที่ผู้หญิงทุกคนไม่อยากให้ผู้ชายมอง เพราะหากผู้ชายที่ได้มองแปลว่าเขาสำคัญกับเธอมากพอ
ผู้ชายคนนั้นย่อมเป็นคนใกล้ชิด ใกล้เกินคำว่าเพื่อน
ลมหายใจอุ่นที่รินรดแก้มทำให้ศศิพิมพ์เบือนหน้าหนี เธองัวเงียยังไม่อยากตื่นเพราะเมื่อวานเหนื่อยมาก แต่ครั้นจะนอนต่อก็ไม่หลับเพราะลมอุ่นๆ นั่นยังเป่ารดอยู่ไม่เลิก หญิงสาวลืมตาขึ้นมองและชะงักทันควัน ตัวต้นเหตุส่งยิ้มให้เธอและหน้าเขาก็อยู่ห่างแค่นิ้วกั้น
ราวอึดใจศศิพิมพ์จึงตั้งสติได้ เธอดันตัวเองออกห่าง หน้าตาเหลอหลาดูตกใจจริงจัง
“ปลุกแล้วค่ะแต่พิมพ์ไม่ยอมตื่น”
ศศิพิมพ์หรี่ตามองเขา
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 มิ.ย. 2561, 20:38:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 มิ.ย. 2561, 20:38:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 744
| << ๑๑ แผน -จบตอน- | ๑๒ แผนหนึ่ง (50%) >> |