กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๑๓ ล่ม (25%)
ชีวิตเขากำลังไปได้ด้วยดี จิรสินไม่เคยพอใจชีวิตตัวเองช่วงไหนมากเท่ากับช่วงนี้เลย แต่... ชีวิตเขาต้องมีคำว่าแต่เสมอ ตีรณากัดเขาไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่ควรยุ่งด้วยเด็ดขาด ถ้าหากว่ามันจะไม่กระทบกับบริษัท คู่ควงล่าสุดของหล่อนเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมที่มีบุญคุณกับเขามา และถึงขนาดขอร้องให้เขาช่วยจัดการเรือนหอของลูกชายและว่าที่สะใภ้ให้ เขาจึงปฏิเสธไม่ได้
สายมากแล้วสำหรับวันนี้ แต่คนตัวเล็กยังไม่ยอมตื่นเสียที
ศศิพิมพ์ยังคงหลับใหล เธอนอนซุกตัวแนบคงเพราะนึกว่าเขาเป็นหมอนข้าง เขาต้องอดทนอดกลั้นแค่ไหนที่จะไม่ผิดสัญญาเธอคงไม่รู้ เกือบทุกวันที่เขาต้องตื่นขึ้นมาพบกับความรวดร้าว...
อีกหน่อยเขาคงเชี่ยวชาญเรื่องการทำสมาธิ แรกๆ จิรสินต้องท่องพุท-โธ อยู่เป็นร้อยเที่ยวกว่าลูกชายจะยอมสงบ และดีที่ไอ้ลูกชายไม่ทำขายหน้าทะลึ่งตื่นขึ้นมาตอนเธออยู่ใกล้ๆ ไม่งั้น... เขาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ที่สำคัญเขาคงต้องระเห็จไปนอนพื้น ไม่ได้นอนบนเตียงที่มีคนตัวหอม เนื้อตัวนุ่มๆ ให้กอดนอนทั้งคืน
ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษอะไรมากมาย มันก็มีบ้างที่นึกอยาก-จับ-กด ตามสิทธิ์ของสามี แต่พอสบตาใสๆ เห็นยิ้มหวานๆ ไอ้ที่คิดอกุศลก็ปลิวหายวับ
คิดไป ดวงตาก็ทอดจับแต่ใบหน้าที่เกยอยู่บนอก อดไม่ได้ก็เอื้อมมือมาทัดผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างเอ็นดู
ไม่ใช่คนที่สวยที่สุด อ่อนหวานที่สุด แต่เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด อยู่กับเธอแล้วเขาสงบอย่างไม่เคยเกิดกับใคร
จิรสินผ่อนลมหายใจด้วยความรู้สึกเป็นสุข เขาค่อยขยับและแตะริมฝีปากลงที่หน้าผากนวล กดปลายจมูกแช่นิ่งไว้กับโคนผม จากนั้นก็หลับตาลง
ถึงจะสายมาก-มากแล้ว แต่เขาคิดว่านอนอีกหน่อยก็คงจะดี
“ฉันว่าแกควรไปทำบุญบ้างนะ เจ้ากรรมนายเวรตามติดถี่เหลือเกินนี่เดี๋ยวนี้น่ะ”
จักรีเอ่ยเมื่อแวะมาหาเพื่อนแล้วพบว่าใบหน้ามีรอยนิ้วจางๆ ทั้งห้าประดับไว้ ส่วนที่มาของร่องรอยเหล่านี้น่ะหรือไม่ได้มีอะไรสลักสำคัญเลยนอกจากตีรณา หล่อนเที่ยวโพนทะนาเรื่องจิรสินกับบรรดากิ๊กเก่าทั้งหลายของเขา
ที่จบกันดีก็ไม่มีอะไร แต่ที่จบไม่ดีอย่างเช่นถูกจับได้ว่าคบซ้อน หรือซุกกิ๊ก ก็มักแวะเวียนมาเยี่ยม ส่วนใหญ่ก็เริ่มต้นคล้ายๆ กันทุกคน
มาอย่างมิตร แต่กลับไปอย่างศัตรู
จิรสินถอนหายใจ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานและกำลังอ่านเอกสารสัญญาฉบับใหม่ของลูกค้า
“ตี๊กัดไม่ปล่อย ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง ดีที่พิมพ์ไม่ใช่คนหูเบา ไม่งั้นเสาเตียงฉันหักไปนานแล้ว”
จักรีฟังแล้วก็ยิ้มขำ
“ถึงว่าตาชอบพูดบ่อยๆ ว่าแกเข้าสมาคมกลัวเมีย”
จิรสินไม่ตอบซึ่งถือว่ายอมรับ จักรีจึงได้แต่โคลงศีรษะ เพราะหมดสนุกที่ยั่วอีกฝ่ายไม่ขึ้น
“นี่พฤษภาแล้ว อยากพาเขาไปเที่ยว”
คนฟังเลิกคิ้วขึ้น
“ไปไหนไกลๆ สักพัก ขืนอยู่นี่ต่อมีหวังเจ้ากรรมนายเวรฉันหลอกหลอนไม่เลิก”
จักรีหัวเราะหึๆ “ใครบอกให้เจ้าชู้”
“แกก็ใช่ย่อยหรอกไอ้จักร ระวังตัวไว้เถอะ” พูดแล้วก็ถอนใจอีก “แต่ชวนตรงๆ เขาก็คงไม่ไป ติดบ้านขนาดนั้นขนาดไปห้างกันยังนานๆ ที ชวนไปดูหนังก็ดันชวนไปซื้อแผ่นมาดูกันที่บ้าน จะพาไปกินข้าวหรูๆ ก็บอกว่าทำกินกันเองประหยัดกว่า”
“เมียแกไม่เหมือนชาวบ้านดี”
จิรสินหรี่ตามองเพื่อน จักรีจึงหัวเราะเฉย และด้วยความสงสารจึงเสนอตัว “อยากไปฮันนีมูนว่างั้น” พอผู้ฟังพยักหน้ารับเขาก็ยิ้มเผล่ “เดี๋ยวป๋าจัดการให้นะหนู”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2561, 20:52:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2561, 20:52:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 750
| << ๑๒ แผนหนึ่ง -จบตอน- | ๑๓ ล่ม (50%) >> |