นาฬิกาทรายหวนคืน (Yaoi) - จบ
เมื่อคนรักกลับจำเขาไม่ได้จากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น แต่อุบัติเหตุนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา สิ่งที่แก้ไขได้มีเวลาเพียงสามเดือนเพื่อฟื้นฟูความจำให้กลับมา ซึ่งความทรงจำที่หายไปมาควบคู่กับอาการประหลาดที่เกิดขึ้น และอาจจะไม่มีชีวิตอยู่รอดก่อนที่จะครบสามเดือนความเสี่ยงที่จะย้อนเวลากลับอดีตนั้น จะช่วยให้ความทรงจำกลับมาได้ไหม แล้วคนในอดีตตามมาปัจจุบันทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงมากเพียงใด สิ่งที่ตามจัดการพวกเขาในเงามืดอยู่นั้นเกิดขึ้นเพราะใครทำไมต้องทำเช่นนี้
เรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก ช่องว่างเวลาแห่งรัก ความรักที่เกิดจากการข้ามผ่านกาลเวลา
แต่ฟ้ากลับเล่นตลกเหมือนเป็นบททดสอบว่ารักกันจริงหรือไม่
เรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก ช่องว่างเวลาแห่งรัก ความรักที่เกิดจากการข้ามผ่านกาลเวลา
แต่ฟ้ากลับเล่นตลกเหมือนเป็นบททดสอบว่ารักกันจริงหรือไม่
Tags: นิยายรัก อดีต ปัจจุบัน อนาคต นาฬิกาทราย นิยายวาย BL Yaoi
ตอน: ยาพิเศษ
คืนอันเงียบสงบกับผู้คนที่หลับใหลและอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ถ้าสังเกตให้ดีบริเวณบ้านโบราณที่ตั้งอยู่ท่ามกลางคอนโดสูงใหญ่ จะมีชายสองคนกำลังย่องไปข้างหลังบ้านไม้หลังนั้น เพื่อเข้าไปหาคนป่วยที่นอนอยู่ในห้อง
"เอกเป็นยังไงบ้าง" เป็นสิ่งแรกที่ดอกเตอร์ทักอิน เมื่อเจออินกำลังปิดประตูห้องนอน ทำให้ชายหนุ่มต้องหันมาตอบด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
"อืม...ตัวเย็น หน้าซีด แต่โชคดีที่มียาของระวง"
ดอกเตอร์ได้ฟังรู้สึกกังวลใจ จึงหันไปหาหนุ่มน้อยข้างตัวที่แบกสมุนไพรไว้เต็มกระเป๋า แล้วพูดขึ้นว่า
"ระวง คุณเข้าไปดูเพื่อนผมหน่อยได้ไหม" คำพูดเหมือนจะสั่งคนตัวเล็ก แต่ทว่าระวงกลับไม่คิดหงุดหงิด ได้แต่พยักหน้าแล้วยื่นกระเป๋าใบโตส่งให้ดอกเตอร์ ส่วนตัวของเขานั้นเดินเข้าห้องไปหาเอก โดยทิ้งผู้ใหญ่ทั้งสองไว้ข้างนอก ซึ่งทั้งคู่หันมามองหน้ากันและดอกเตอร์เอ่ยขึ้นมาก่อน
"ขอบใจสำหรับกระเป๋าใบนี้นะ ช่วยพวกเราได้มากเลย" เป็นคำขอบคุณที่นาน ๆ ครั้งจะได้ยินจากดอกเตอร์ ทำให้อินยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับ
กระเป๋าใบโตนี้ เป็นกระเป๋าพิเศษที่อินโทรไปปรึกษานินให้ช่วย และนินก็ไปปรึกษาไมเคิลอีกที แล้วไมเคิลก็ได้สั่งทำให้ คุณสมบัติของกระเป๋าคือการเก็บรักษาสภาพของสมุนไพร โดยมีปุ่มปรับอุณหภูมิได้ตามต้องการ เพื่อรักษาคุณภาพให้คงอยู่ได้ตลอดหลายวัน
จู่ ๆ ดอกเตอร์ก็มองหน้าอินและนั่นทำให้อินสงสัย
"คุณอิน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย" สีหน้าจริงจังของดอกเตอร์ทำให้อินต้องพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งคุยที่โต๊ะรับแขกกลางบ้าน
ทางด้านระวงเห็นเอกหน้าซีดตัวสั่นและซุกตัวอยู่ในผ้านวมผืนหนา เขาจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วหยิบกระปุกยาตัวใหม่ออกจากกระเป๋าสะพายส่วนตัว จากนั้นนำยาใส่ปากและพยายามบีบให้เอกกลืนลงคอจนเจ้าตัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แล้วยาก็ถูกกลืนลงอย่างอัตโนมัติ
คนป่วยดันตัวนั่งมองระวงและกลืนน้ำลายหลายอึกโดยครุ่นคิดว่าตนนั้นเผลอกลืนอะไรลงไป จนระวงหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงส่งมาให้
"ข...ขอบคุณครับ" ถึงจะงง ๆ แต่เอกก็รับมาดื่มอย่างกระหาย และรู้สึกแปลกใจว่าอาการหนาวสั่นเริ่มหายไปทีละน้อย
และแล้วระวงก็ยื่นกระปุกใส่ยามาตรงหน้าเอก จนเอกตกใจเกือบจะหงายหลังแต่ก็ยังรับไว้เพราะรู้ว่าต้องเป็นยาที่ระวงทำให้ตน
"ให้ผมกินเพิ่มใช่ไหม" เอกเอียงคอสงสัย สิ่งที่ยื่นมาตรงหน้านั้นคือต้องทานเพิ่มสินะ แต่ทว่าระวงกลับส่ายหน้าแล้วไปหยิบยากระปุกเก่าเข้ากระเป๋า จากนั้นชี้กระปุกยาในมือเอกแล้วแตะที่ปากของตน
"อืม...ผมเข้าใจล่ะ ยาเก่าไม่ต้องทาน ให้ทานยาใหม่แทน" เอกพยักหน้าเข้าใจ ทั้ง ๆ ที่ไม่น่าจะเข้าใจแต่ทำไมถึงรู้สึกว่าเป็นแบบนั้น และคำพูดของเอกทำให้ระวงรู้สึกดีพร้อมกับพยักหน้ารัว
"แล้ว...ผมต้องกินยังไง" ถึงจะได้ยาตัวใหม่มาก็ใช่ว่าจะต้องทานเหมือนเดิม ซึ่งระวงเดินเข้ามาใกล้เขาแล้วชูสี่นิ้วให้คนตรงหน้าเห็น นั่นทำให้เอกพยักหน้าเข้าใจแล้วพูดว่า
"อืม ๆ คือให้ทานยาตัวใหม่นี้ วันละสี่เวลา เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน สินะ"
ระวงพยักหน้าอีกครั้ง แล้วชี้ไปยังชามอาหารที่วางบนโต๊ะก่อนที่จะมองหน้าเอก และเหมือนเคยเอกสามารถฟังรู้เรื่อง
"อ๋อ...ระวงจะบอกพี่ว่าให้ทานหลังอาหาร อืมๆ ครับ ๆ ผมเข้าใจแล้ว เราก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย" รู้สึกภูมิใจเล็กน้อยที่สามารถอ่านท่าทางของหนุ่มน้อยตรงหน้าได้
ระวงจ้องมองเอกก่อนที่ตนจะออกไป ทิ้งให้เอกนั่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้าหันหลังออกจากห้อง ส่วนตัวเองล้มตัวลงนอนพักผ่อน โดยหวังว่าจะหายจากเรื่องบ้า ๆ นี้เสียที
ทางด้านอินกับดอกเตอร์นั่งปรึกษาเรื่องสำคัญ จนกระทั่งระวงออกจากห้องนอนแล้วตรงมาคุยกับดอกเตอร์
"เขาบอกว่า คืนนี้จะเริ่มปรุงยา" ดอกเตอร์ขมวดคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะหันมาบอกอิน ซึ่งอินมองออกว่าทั้งสองเหนื่อยจากการเดินทางจึงพูดขึ้น
"ไม่พักก่อนหรือครับ พึ่งจะกลับกันมาเอง อีกอย่างนะครับ ตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย" ถึงจะอยากให้เอกหายมากขนาดไหนก็ตาม แต่ทว่าเขาก็เกรงใจทั้งสอง แต่ระวงไม่คิดเช่นนั้น
มือเล็ก ๆ ของระวงกระตุกชายเสื้อของดอกเตอร์ เพื่อให้เป็นกระบอกเสียงบอกความต้องการของเขากับอิน
"อืม...เข้าใจแล้ว ระวงบอกไม่เป็นไร เขาเซียนในการปรุงยา อีกอย่างถ้าเสร็จทันก่อนเช้าจะเป็นการดี จะได้รักษาไวขึ้น"
"อืม ตามสบายมีอะไรเรียกแล้วกัน ผมขอเข้าไปดูคุณเอกก่อน แต่ถ้าคุณจะพัก ผมมีห้องนอนปิกนิกติดอยู่กับห้องปรุงยา ผมเตรียมไว้ให้พวกคุณเรียบร้อยแล้วครับ ผมขอตัวนะ" เมื่อคนปรุงยาไม่อยากพักมีหรืออินจะขัดได้ จึงได้แต่เตรียมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกให้เด็กหนุ่ม และเป็นเรื่องโชคดีที่ในยุคนี้มีร้านขายอุปกรณ์สำหรับปรุงยาหลายแบบให้เลือกสรรตามความต้องการ รวมถึงที่นอนปิกนิกคุณสมบัติเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง เพียงเข้าไปข้างในก็จะรู้สึกว่าได้นอนเหมือนห้องนอนจริง
เมื่ออินทิ้งทั้งสองไว้นอกห้อง เขาก็แทรกตัวกอดเอกใต้ผ้าห่มแล้วกระชับตัวคนหลับให้อยู่ในอ้อมกอด เหมือนกับว่าไม่อยากให้ใครมาพรากคนรักจากเขาไปได้ ถึงจะหลับตาลงแต่หัวสมองยังคงคิดทบทวนอะไรหลายอย่างเมื่อรับรู้เรื่องราวจากดอกเตอร์
ทางด้านระวงได้แต่ออกคำสั่งให้ดอกเตอร์ไปหยิบของตามที่ตนต้องการ หนึ่งในนั้นเป็นหม้อต้มยาประจำตัวของเขา รวมถึงอุปกรณ์ในการทำตัวยาจำนวนไม่น้อยที่ติดมาด้วย ส่วนตัวของเขานั้นยกสมุนไพรไปรอที่ห้องปรุงยาเป็นที่เรียบร้อย คงมีแต่ดอกเตอร์ที่ทำตามคำสั่งของเด็กหนุ่มและแบกทุกอย่างมายังห้องปรุงยาด้วยความยากลำบาก
"ปึก! เอามาให้แล้ว ให้ผมทำอะไรอีก" เพราะมันหนักเกินไปสำหรับดอกเตอร์ จึงทิ้งทุกอย่างลงตรงหน้าระวง ทำให้ระวงต้องเอ็ด
"คุณวางเบา ๆ หน่อยสิ รู้ไหมว่าหม้อต้มยานั้นสำคัญขนาดไหน"
ดอกเตอร์หันไปค้อนใส่ระวงเต็มที่ ในใจคิดอย่างเดียวว่า 'จะไปรู้ได้ยังไงไม่ใช่หมอยาสักหน่อย'
ระวงมองดูตาของดอกเตอร์ก็รู้ว่าชายหนุ่มไม่พอใจ เขาจึงหน้านิ่งและตอบกลับด้วยเสียงเข้มอย่างกับไม่ใช่เด็ก
"ทุกอย่างมีดวงจิตของหมอยาสถิต คิดจะทำอะไรก็ควรระวังด้วย" น้ำเสียงเข้มแต่แฝงพลังที่น่ากลัวบางอย่าง ทำให้ดอกเตอร์ต้องกลืนน้ำลายลงคอหลายอึกแล้วก้มหน้านิ่งอย่างคนสำนึกผิด
ระวงมองทุกอิริยาบถของคนตรงหน้า แต่เขาไม่นึกสงสารหรือเห็นใจ กลับก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ในการปรุงยาต่อไปอย่างคล่องแคล่ว
ส่วนดอกเตอร์ก็ตัวห่อลีบเดินไปนั่งพิงเสาแล้วมองระวงทำงานอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งเผลอหลับไปทันทีที่เริ่มรู้สึกสบายตัว
การปรุงยาเสร็จสิ้นเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ระวงรินยาใส่แก้วตรงไปห้องที่มีผู้ป่วยนอนรออยู่ คนที่ออกมารับไม่ใช่ใครนอกจากอิน
อินรับแก้วใส่ยาจากระวงตรงไปหาเอก แล้วกระซิบข้างหูเพื่อปลุกคนตัวเล็ก
"ดื่มหน่อยนะครับ" เสียงกระซิบอันคุ้นเคยทำให้เอกตื่นขึ้น แล้วดันตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อรับยามาดื่มอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
"ข...ขอบคุณครับ" คำขอบคุณมาพร้อมกับแก้วว่างเปล่าในมือที่ถูกยื่นตรงมาหาคนข้างตัว อินรับไว้แล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น โดยลืมใครบางคนที่ยืนมองพวกเขาทั้งสองไม่วางตา
ระวงมองทั้งสองส่งสายตาหวานไม่น่าชวนมองสำหรับคนอื่น แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติ จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าตรงเข้ามา จึงช่วยดึงความสนใจของทุกคนมายังหน้าประตู
"ปั้ง! " ประตูถูกเปิดออกเสียงดังสนั่นไปทั่วห้อง มาพร้อมกับเสียงที่คุ้นเคย ทำให้ทั้งสามหันไปมองบุคคลที่เข้ามาใหม่และต้องตกใจพร้อมกัน
"นิน! /คุณนิน/..." ไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ในเมื่อคนที่ดูมุมไหนก็ดีไปหมดแต่ตอนนี้กลับโทรม เนื้อตัวมอมแมม แล้วยังมีกลิ่นเหล้าคลุ้งไปทั่ว แถมยังยืนเซไปเซมาอย่างกับคนไม่มีสติ
"หวัดดีก๊าบ...พี่อิน...พี่เอก อ้าวหนุ่มน้อยนี่ใครกัน หน้าตาดีเชียว ไหนขอพี่ชายดูหน้าหน่อยสิ" สองมือหนายื่นไปจับใบหน้าของหนุ่มน้อยที่ยืนนิ่งขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ทว่าจังหวะนั้นเอง มีบุคคลเข้ามาใหม่ ตรงไปถีบนินล้มลงกองกับพื้นทันที
"ตุ๊บ! "
"เฮ้ย! /ไอ้ด็อกแกทำอะไร" ทั้งอินและเอกต่างตกใจที่หนุ่มหล่อขี้เล่นลงไปนอนกองหมดสภาพเพราะลูกถีบของดอกเตอร์เพียงครั้งเดียว และยิ่งไปกว่านั้นดอกเตอร์กลับไม่สนใจคนที่นอนกองกับพื้นแต่สนใจเด็กหนุ่มที่ยืนมองร่างคนสลบข้างตัวด้วยท่าทางอันนิ่งสงบ เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ดอกเตอร์ถามเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางร้อนรนอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำไมเขาต้องร้อนใจขนาดนี้ แค่ตื่นมาแล้วไม่เห็นคนตรงหน้าก็รู้สึกใจหายแล้ว แต่เมื่อมาเห็นใครมาจับใบหน้านุ่มนิ่มยิ่งเหมือนไฟมาสุมเขาให้ร้อนไปทั้งตัว ซึ่งระวงต้องเอียงคอมองหน้าดอกเตอร์ด้วยความแปลกใจในสีหน้าและท่าทางที่ผิดแปลกไปจากเดิม
"เป็นอะไรหรือเปล่า" ดอกเตอร์ยังคงลูบตามเนื้อตัวของเด็กหนุ่มอย่างตั้งใจ ซึ่งระวงเองกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก จึงส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบแทน
"ไม่เป็นอะไรได้ยังไง ผมเห็นมันจับหน้าระวงนะ" ดอกเตอร์ไม่เชื่อ จึงโวยวายแล้วชี้หน้านินที่นอนกองบนพื้น โดยมีอินกำลังจัดท่าทางให้นินได้นอนสบายกว่าที่เห็นอยู่ แล้วหันไปบอกดอกเตอร์ให้สบายใจว่า
"คนนี้เป็นน้องผมเอง เขามาจากอดีต"
"อ้าว ทำไมไม่รีบบอกผม ให้ผมหลงคิดว่าเป็นพวกโรคจิตบุกมาทำร้ายคนในห้องนี้ซะอีก"
อินยิ้มน้อย ๆ กลับไป แล้วหันไปมองคนหมดสภาพ เมื่อคิดถึงเรื่องที่นินโทรมาปรึกษาตนเกี่ยวกับนนท์ที่หายไป ก็อยากจะเข้าไปเขย่าเอาความโง่ออกจากสมองที่ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทำเอานนท์ไม่กลับมาบ้านพักหลายวันจนนินแทบคลั่งเพราะเรื่องที่ตนก่อเอาไว้ ผลสุดท้ายก็ไม่พ้นเขาที่ต้องมาดูคนเมาไม่ได้สติ
อินดึงแขนของน้องชายแล้วลากมานอนอีกมุมหนึ่งของห้อง โดยไม่ลืมหาหมอนและผ้าห่มมาจัดให้สบายตัว คงต้องปล่อยทิ้งไว้จนกว่าจะตื่นเอง
จู่ ๆ ระวงก็ดึงแขนเสื้อให้ดอกเตอร์บอกบางอย่างที่สำคัญก่อนที่เขาจะขอลาไปพักผ่อน
"ระวงบอกว่ายาในกระปุกต้องกินหลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาขอไปนอนพักก่อนแล้วจะนำยามาให้ดื่มอีก รอผมด้วยสิระวง" ยังไม่ทันที่ดอกเตอร์จะพูดอะไรต่อเด็กหนุ่มก็หันหลังก้าวขาออกจากห้องไปเสียแล้ว ทำเอาดอกเตอร์ก้าวขาไม่ทัน
เมื่อทั้งสองออกจากห้องไปเหลืออินกับเอกเพียงสองคน โดยไม่นับนินที่นอนสลบกองกับพื้น อินก็หันมายิ้มให้คนที่นั่งบนเตียงด้วยความดีใจ เขาดีใจที่เอกจะหายและไม่เป็นอะไรอีกแล้ว จึงเข้ากอดและหอมอย่างห่วงและหวง จนคนในอ้อมกอดต้องก้มหน้าเขินอายเลยทีเดียว
ทางด้านเด็กหนุ่มที่ออกจากห้องนอนของอินก็ตรงกลับเข้าห้องนอนปิกนิกที่มีทุกอย่างพร้อม จนคนอดหลับอดนอนอยากหลับให้หายเหนื่อยอย่างเต็มที่ ถ้าไม่ติดตรงที่มีอีกคนตามมานอนเบียดจนเขาอึดอัดต้องใช้ขาข้างหนึ่งถีบให้ออกห่างจากตัว
"ทำอะไร ไปนอนไกล ๆ เลยนะ ผมอึดอัด"
"ผมขอนอนด้วยสิ ยังง่วงอยู่เลย" ดอกเตอร์ไม่ยอมแพ้เบียดตัวเข้ามาใกล้ชิดจนระวงทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นนั่งบ่น
"ตลก ที่นอนออกจะเยอะขนาดไหน ดูสิ ดู แล้วยังมาเบียดผมอีก" ความง่วงและเพลียไม่อาจหยุดความหงุดหงิดของเด็กหนุ่มได้ มือหนึ่งก็ชี้ไป ปากก็ด่าคนตรงหน้าไป แต่มีหรือคนอย่างดอกเตอร์จะสำนึก ยังคงทำหน้าทะเล้นแล้วพูดด้วยสีหน้ากวน ๆ
"คุณอุ้มผมมานอนใช่ไหม" รอยยิ้มที่น่าหมั่นไส้ของดอกเตอร์ทำให้ระวงสะบัดหน้าหันหลังล้มตัวลงนอนทันที โดยไม่พูดสิ่งใดอีกเลย แล้วในเวลาไม่นานระวงก็หลับเข้าสู่ห้วงความฝัน ส่วนอีกคนนั่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างตั้งใจ และคำถามก็ถูกตั้งมากมายจนไม่อาจหลับลงได้
"เอกเป็นยังไงบ้าง" เป็นสิ่งแรกที่ดอกเตอร์ทักอิน เมื่อเจออินกำลังปิดประตูห้องนอน ทำให้ชายหนุ่มต้องหันมาตอบด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
"อืม...ตัวเย็น หน้าซีด แต่โชคดีที่มียาของระวง"
ดอกเตอร์ได้ฟังรู้สึกกังวลใจ จึงหันไปหาหนุ่มน้อยข้างตัวที่แบกสมุนไพรไว้เต็มกระเป๋า แล้วพูดขึ้นว่า
"ระวง คุณเข้าไปดูเพื่อนผมหน่อยได้ไหม" คำพูดเหมือนจะสั่งคนตัวเล็ก แต่ทว่าระวงกลับไม่คิดหงุดหงิด ได้แต่พยักหน้าแล้วยื่นกระเป๋าใบโตส่งให้ดอกเตอร์ ส่วนตัวของเขานั้นเดินเข้าห้องไปหาเอก โดยทิ้งผู้ใหญ่ทั้งสองไว้ข้างนอก ซึ่งทั้งคู่หันมามองหน้ากันและดอกเตอร์เอ่ยขึ้นมาก่อน
"ขอบใจสำหรับกระเป๋าใบนี้นะ ช่วยพวกเราได้มากเลย" เป็นคำขอบคุณที่นาน ๆ ครั้งจะได้ยินจากดอกเตอร์ ทำให้อินยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับ
กระเป๋าใบโตนี้ เป็นกระเป๋าพิเศษที่อินโทรไปปรึกษานินให้ช่วย และนินก็ไปปรึกษาไมเคิลอีกที แล้วไมเคิลก็ได้สั่งทำให้ คุณสมบัติของกระเป๋าคือการเก็บรักษาสภาพของสมุนไพร โดยมีปุ่มปรับอุณหภูมิได้ตามต้องการ เพื่อรักษาคุณภาพให้คงอยู่ได้ตลอดหลายวัน
จู่ ๆ ดอกเตอร์ก็มองหน้าอินและนั่นทำให้อินสงสัย
"คุณอิน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย" สีหน้าจริงจังของดอกเตอร์ทำให้อินต้องพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งคุยที่โต๊ะรับแขกกลางบ้าน
ทางด้านระวงเห็นเอกหน้าซีดตัวสั่นและซุกตัวอยู่ในผ้านวมผืนหนา เขาจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วหยิบกระปุกยาตัวใหม่ออกจากกระเป๋าสะพายส่วนตัว จากนั้นนำยาใส่ปากและพยายามบีบให้เอกกลืนลงคอจนเจ้าตัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แล้วยาก็ถูกกลืนลงอย่างอัตโนมัติ
คนป่วยดันตัวนั่งมองระวงและกลืนน้ำลายหลายอึกโดยครุ่นคิดว่าตนนั้นเผลอกลืนอะไรลงไป จนระวงหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงส่งมาให้
"ข...ขอบคุณครับ" ถึงจะงง ๆ แต่เอกก็รับมาดื่มอย่างกระหาย และรู้สึกแปลกใจว่าอาการหนาวสั่นเริ่มหายไปทีละน้อย
และแล้วระวงก็ยื่นกระปุกใส่ยามาตรงหน้าเอก จนเอกตกใจเกือบจะหงายหลังแต่ก็ยังรับไว้เพราะรู้ว่าต้องเป็นยาที่ระวงทำให้ตน
"ให้ผมกินเพิ่มใช่ไหม" เอกเอียงคอสงสัย สิ่งที่ยื่นมาตรงหน้านั้นคือต้องทานเพิ่มสินะ แต่ทว่าระวงกลับส่ายหน้าแล้วไปหยิบยากระปุกเก่าเข้ากระเป๋า จากนั้นชี้กระปุกยาในมือเอกแล้วแตะที่ปากของตน
"อืม...ผมเข้าใจล่ะ ยาเก่าไม่ต้องทาน ให้ทานยาใหม่แทน" เอกพยักหน้าเข้าใจ ทั้ง ๆ ที่ไม่น่าจะเข้าใจแต่ทำไมถึงรู้สึกว่าเป็นแบบนั้น และคำพูดของเอกทำให้ระวงรู้สึกดีพร้อมกับพยักหน้ารัว
"แล้ว...ผมต้องกินยังไง" ถึงจะได้ยาตัวใหม่มาก็ใช่ว่าจะต้องทานเหมือนเดิม ซึ่งระวงเดินเข้ามาใกล้เขาแล้วชูสี่นิ้วให้คนตรงหน้าเห็น นั่นทำให้เอกพยักหน้าเข้าใจแล้วพูดว่า
"อืม ๆ คือให้ทานยาตัวใหม่นี้ วันละสี่เวลา เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน สินะ"
ระวงพยักหน้าอีกครั้ง แล้วชี้ไปยังชามอาหารที่วางบนโต๊ะก่อนที่จะมองหน้าเอก และเหมือนเคยเอกสามารถฟังรู้เรื่อง
"อ๋อ...ระวงจะบอกพี่ว่าให้ทานหลังอาหาร อืมๆ ครับ ๆ ผมเข้าใจแล้ว เราก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย" รู้สึกภูมิใจเล็กน้อยที่สามารถอ่านท่าทางของหนุ่มน้อยตรงหน้าได้
ระวงจ้องมองเอกก่อนที่ตนจะออกไป ทิ้งให้เอกนั่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้าหันหลังออกจากห้อง ส่วนตัวเองล้มตัวลงนอนพักผ่อน โดยหวังว่าจะหายจากเรื่องบ้า ๆ นี้เสียที
ทางด้านอินกับดอกเตอร์นั่งปรึกษาเรื่องสำคัญ จนกระทั่งระวงออกจากห้องนอนแล้วตรงมาคุยกับดอกเตอร์
"เขาบอกว่า คืนนี้จะเริ่มปรุงยา" ดอกเตอร์ขมวดคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะหันมาบอกอิน ซึ่งอินมองออกว่าทั้งสองเหนื่อยจากการเดินทางจึงพูดขึ้น
"ไม่พักก่อนหรือครับ พึ่งจะกลับกันมาเอง อีกอย่างนะครับ ตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย" ถึงจะอยากให้เอกหายมากขนาดไหนก็ตาม แต่ทว่าเขาก็เกรงใจทั้งสอง แต่ระวงไม่คิดเช่นนั้น
มือเล็ก ๆ ของระวงกระตุกชายเสื้อของดอกเตอร์ เพื่อให้เป็นกระบอกเสียงบอกความต้องการของเขากับอิน
"อืม...เข้าใจแล้ว ระวงบอกไม่เป็นไร เขาเซียนในการปรุงยา อีกอย่างถ้าเสร็จทันก่อนเช้าจะเป็นการดี จะได้รักษาไวขึ้น"
"อืม ตามสบายมีอะไรเรียกแล้วกัน ผมขอเข้าไปดูคุณเอกก่อน แต่ถ้าคุณจะพัก ผมมีห้องนอนปิกนิกติดอยู่กับห้องปรุงยา ผมเตรียมไว้ให้พวกคุณเรียบร้อยแล้วครับ ผมขอตัวนะ" เมื่อคนปรุงยาไม่อยากพักมีหรืออินจะขัดได้ จึงได้แต่เตรียมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกให้เด็กหนุ่ม และเป็นเรื่องโชคดีที่ในยุคนี้มีร้านขายอุปกรณ์สำหรับปรุงยาหลายแบบให้เลือกสรรตามความต้องการ รวมถึงที่นอนปิกนิกคุณสมบัติเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง เพียงเข้าไปข้างในก็จะรู้สึกว่าได้นอนเหมือนห้องนอนจริง
เมื่ออินทิ้งทั้งสองไว้นอกห้อง เขาก็แทรกตัวกอดเอกใต้ผ้าห่มแล้วกระชับตัวคนหลับให้อยู่ในอ้อมกอด เหมือนกับว่าไม่อยากให้ใครมาพรากคนรักจากเขาไปได้ ถึงจะหลับตาลงแต่หัวสมองยังคงคิดทบทวนอะไรหลายอย่างเมื่อรับรู้เรื่องราวจากดอกเตอร์
ทางด้านระวงได้แต่ออกคำสั่งให้ดอกเตอร์ไปหยิบของตามที่ตนต้องการ หนึ่งในนั้นเป็นหม้อต้มยาประจำตัวของเขา รวมถึงอุปกรณ์ในการทำตัวยาจำนวนไม่น้อยที่ติดมาด้วย ส่วนตัวของเขานั้นยกสมุนไพรไปรอที่ห้องปรุงยาเป็นที่เรียบร้อย คงมีแต่ดอกเตอร์ที่ทำตามคำสั่งของเด็กหนุ่มและแบกทุกอย่างมายังห้องปรุงยาด้วยความยากลำบาก
"ปึก! เอามาให้แล้ว ให้ผมทำอะไรอีก" เพราะมันหนักเกินไปสำหรับดอกเตอร์ จึงทิ้งทุกอย่างลงตรงหน้าระวง ทำให้ระวงต้องเอ็ด
"คุณวางเบา ๆ หน่อยสิ รู้ไหมว่าหม้อต้มยานั้นสำคัญขนาดไหน"
ดอกเตอร์หันไปค้อนใส่ระวงเต็มที่ ในใจคิดอย่างเดียวว่า 'จะไปรู้ได้ยังไงไม่ใช่หมอยาสักหน่อย'
ระวงมองดูตาของดอกเตอร์ก็รู้ว่าชายหนุ่มไม่พอใจ เขาจึงหน้านิ่งและตอบกลับด้วยเสียงเข้มอย่างกับไม่ใช่เด็ก
"ทุกอย่างมีดวงจิตของหมอยาสถิต คิดจะทำอะไรก็ควรระวังด้วย" น้ำเสียงเข้มแต่แฝงพลังที่น่ากลัวบางอย่าง ทำให้ดอกเตอร์ต้องกลืนน้ำลายลงคอหลายอึกแล้วก้มหน้านิ่งอย่างคนสำนึกผิด
ระวงมองทุกอิริยาบถของคนตรงหน้า แต่เขาไม่นึกสงสารหรือเห็นใจ กลับก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ในการปรุงยาต่อไปอย่างคล่องแคล่ว
ส่วนดอกเตอร์ก็ตัวห่อลีบเดินไปนั่งพิงเสาแล้วมองระวงทำงานอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งเผลอหลับไปทันทีที่เริ่มรู้สึกสบายตัว
การปรุงยาเสร็จสิ้นเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ระวงรินยาใส่แก้วตรงไปห้องที่มีผู้ป่วยนอนรออยู่ คนที่ออกมารับไม่ใช่ใครนอกจากอิน
อินรับแก้วใส่ยาจากระวงตรงไปหาเอก แล้วกระซิบข้างหูเพื่อปลุกคนตัวเล็ก
"ดื่มหน่อยนะครับ" เสียงกระซิบอันคุ้นเคยทำให้เอกตื่นขึ้น แล้วดันตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อรับยามาดื่มอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
"ข...ขอบคุณครับ" คำขอบคุณมาพร้อมกับแก้วว่างเปล่าในมือที่ถูกยื่นตรงมาหาคนข้างตัว อินรับไว้แล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น โดยลืมใครบางคนที่ยืนมองพวกเขาทั้งสองไม่วางตา
ระวงมองทั้งสองส่งสายตาหวานไม่น่าชวนมองสำหรับคนอื่น แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติ จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าตรงเข้ามา จึงช่วยดึงความสนใจของทุกคนมายังหน้าประตู
"ปั้ง! " ประตูถูกเปิดออกเสียงดังสนั่นไปทั่วห้อง มาพร้อมกับเสียงที่คุ้นเคย ทำให้ทั้งสามหันไปมองบุคคลที่เข้ามาใหม่และต้องตกใจพร้อมกัน
"นิน! /คุณนิน/..." ไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ในเมื่อคนที่ดูมุมไหนก็ดีไปหมดแต่ตอนนี้กลับโทรม เนื้อตัวมอมแมม แล้วยังมีกลิ่นเหล้าคลุ้งไปทั่ว แถมยังยืนเซไปเซมาอย่างกับคนไม่มีสติ
"หวัดดีก๊าบ...พี่อิน...พี่เอก อ้าวหนุ่มน้อยนี่ใครกัน หน้าตาดีเชียว ไหนขอพี่ชายดูหน้าหน่อยสิ" สองมือหนายื่นไปจับใบหน้าของหนุ่มน้อยที่ยืนนิ่งขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ทว่าจังหวะนั้นเอง มีบุคคลเข้ามาใหม่ ตรงไปถีบนินล้มลงกองกับพื้นทันที
"ตุ๊บ! "
"เฮ้ย! /ไอ้ด็อกแกทำอะไร" ทั้งอินและเอกต่างตกใจที่หนุ่มหล่อขี้เล่นลงไปนอนกองหมดสภาพเพราะลูกถีบของดอกเตอร์เพียงครั้งเดียว และยิ่งไปกว่านั้นดอกเตอร์กลับไม่สนใจคนที่นอนกองกับพื้นแต่สนใจเด็กหนุ่มที่ยืนมองร่างคนสลบข้างตัวด้วยท่าทางอันนิ่งสงบ เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ดอกเตอร์ถามเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางร้อนรนอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำไมเขาต้องร้อนใจขนาดนี้ แค่ตื่นมาแล้วไม่เห็นคนตรงหน้าก็รู้สึกใจหายแล้ว แต่เมื่อมาเห็นใครมาจับใบหน้านุ่มนิ่มยิ่งเหมือนไฟมาสุมเขาให้ร้อนไปทั้งตัว ซึ่งระวงต้องเอียงคอมองหน้าดอกเตอร์ด้วยความแปลกใจในสีหน้าและท่าทางที่ผิดแปลกไปจากเดิม
"เป็นอะไรหรือเปล่า" ดอกเตอร์ยังคงลูบตามเนื้อตัวของเด็กหนุ่มอย่างตั้งใจ ซึ่งระวงเองกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก จึงส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบแทน
"ไม่เป็นอะไรได้ยังไง ผมเห็นมันจับหน้าระวงนะ" ดอกเตอร์ไม่เชื่อ จึงโวยวายแล้วชี้หน้านินที่นอนกองบนพื้น โดยมีอินกำลังจัดท่าทางให้นินได้นอนสบายกว่าที่เห็นอยู่ แล้วหันไปบอกดอกเตอร์ให้สบายใจว่า
"คนนี้เป็นน้องผมเอง เขามาจากอดีต"
"อ้าว ทำไมไม่รีบบอกผม ให้ผมหลงคิดว่าเป็นพวกโรคจิตบุกมาทำร้ายคนในห้องนี้ซะอีก"
อินยิ้มน้อย ๆ กลับไป แล้วหันไปมองคนหมดสภาพ เมื่อคิดถึงเรื่องที่นินโทรมาปรึกษาตนเกี่ยวกับนนท์ที่หายไป ก็อยากจะเข้าไปเขย่าเอาความโง่ออกจากสมองที่ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทำเอานนท์ไม่กลับมาบ้านพักหลายวันจนนินแทบคลั่งเพราะเรื่องที่ตนก่อเอาไว้ ผลสุดท้ายก็ไม่พ้นเขาที่ต้องมาดูคนเมาไม่ได้สติ
อินดึงแขนของน้องชายแล้วลากมานอนอีกมุมหนึ่งของห้อง โดยไม่ลืมหาหมอนและผ้าห่มมาจัดให้สบายตัว คงต้องปล่อยทิ้งไว้จนกว่าจะตื่นเอง
จู่ ๆ ระวงก็ดึงแขนเสื้อให้ดอกเตอร์บอกบางอย่างที่สำคัญก่อนที่เขาจะขอลาไปพักผ่อน
"ระวงบอกว่ายาในกระปุกต้องกินหลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาขอไปนอนพักก่อนแล้วจะนำยามาให้ดื่มอีก รอผมด้วยสิระวง" ยังไม่ทันที่ดอกเตอร์จะพูดอะไรต่อเด็กหนุ่มก็หันหลังก้าวขาออกจากห้องไปเสียแล้ว ทำเอาดอกเตอร์ก้าวขาไม่ทัน
เมื่อทั้งสองออกจากห้องไปเหลืออินกับเอกเพียงสองคน โดยไม่นับนินที่นอนสลบกองกับพื้น อินก็หันมายิ้มให้คนที่นั่งบนเตียงด้วยความดีใจ เขาดีใจที่เอกจะหายและไม่เป็นอะไรอีกแล้ว จึงเข้ากอดและหอมอย่างห่วงและหวง จนคนในอ้อมกอดต้องก้มหน้าเขินอายเลยทีเดียว
ทางด้านเด็กหนุ่มที่ออกจากห้องนอนของอินก็ตรงกลับเข้าห้องนอนปิกนิกที่มีทุกอย่างพร้อม จนคนอดหลับอดนอนอยากหลับให้หายเหนื่อยอย่างเต็มที่ ถ้าไม่ติดตรงที่มีอีกคนตามมานอนเบียดจนเขาอึดอัดต้องใช้ขาข้างหนึ่งถีบให้ออกห่างจากตัว
"ทำอะไร ไปนอนไกล ๆ เลยนะ ผมอึดอัด"
"ผมขอนอนด้วยสิ ยังง่วงอยู่เลย" ดอกเตอร์ไม่ยอมแพ้เบียดตัวเข้ามาใกล้ชิดจนระวงทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นนั่งบ่น
"ตลก ที่นอนออกจะเยอะขนาดไหน ดูสิ ดู แล้วยังมาเบียดผมอีก" ความง่วงและเพลียไม่อาจหยุดความหงุดหงิดของเด็กหนุ่มได้ มือหนึ่งก็ชี้ไป ปากก็ด่าคนตรงหน้าไป แต่มีหรือคนอย่างดอกเตอร์จะสำนึก ยังคงทำหน้าทะเล้นแล้วพูดด้วยสีหน้ากวน ๆ
"คุณอุ้มผมมานอนใช่ไหม" รอยยิ้มที่น่าหมั่นไส้ของดอกเตอร์ทำให้ระวงสะบัดหน้าหันหลังล้มตัวลงนอนทันที โดยไม่พูดสิ่งใดอีกเลย แล้วในเวลาไม่นานระวงก็หลับเข้าสู่ห้วงความฝัน ส่วนอีกคนนั่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างตั้งใจ และคำถามก็ถูกตั้งมากมายจนไม่อาจหลับลงได้
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.ค. 2561, 22:23:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ก.ค. 2561, 22:23:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 506
| << ความสนใจที่ไม่อยากให้เกิด | จะไปด้วยกันไหม (นินกับนนท์) >> |